.:: Download Myanmar Font (WinKalaw New Version) HERE ::.

Saturday, May 30, 2009

Come to home

ႏိုင္ငံျခားျပန္... ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အထင္ႀကီးမိတဲ့ စာလံုးတစ္ခုေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာက ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ေတာ္ရံု သြားႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ပတ္စ္ပို႕ဆိုတာကလည္း အခုေခတ္လို လြယ္တဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး။ ဘိလပ္ျပန္တို႕၊ ဂ်ာမဏီျပန္တို႕၊ ဆိုဗီယက္ျပန္တို႕ ဆိုၿပီး အမည္နဲ႕ တြဲေရးထားေတြလည္း ဖတ္ရေတာ့ ဘြဲ႕ထူးတစ္ခုလုိ ထင္မွတ္ေနမိတယ္။

ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆိုတဲ့ စာလံုးကို အဂၤလိပ္လို လုိက္ရွာမိေသးတယ္။ ရွာၾကည္႕သေလာက္ မေတြ႕မိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အဂၤလိပ္စာကလည္း အေတာ္ညံ႕ပါတယ္။ ၾကည္႕ရတာ တတိယႏိုင္ငံေတြမွာပဲ အဲဒါကို အေရးလုပ္ပံုပဲ။ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံေတြမွာ ႏုိင္ငံရပ္ျခား သြားတယ္ လာတယ္ဆိုတာ ထမင္းစား ေရေသာက္သလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ဦးနဲ႕ၾကမ္းျပင္လုိ ျဖစ္ေနတဲ့အရာဆိုေတာ့ တကူးတက အေလးထားေနပံု မရိွေတာ့တာ မဆန္းလွပါဘူး။ ကေလးဘ၀တုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႕ စိတ္ကူး မရိွခဲ့ပါဘူး။ အိပ္မက္လည္း မမက္ဖူးဘူး။ ေက်ာင္းစာမွာ ေတာ္ေအာင္လုပ္၊ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႕ေအာင္၊ စက္မွဳတကၠသိုလ္ တက္၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ပဲ ရည္ရြယ္ထားခဲ့တယ္။ ၿပီးရင္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ အသက္ေမြးမယ္ေပါ့။ ႏိုင္ငံျခား သြားၿပီး ေက်ာင္းတက္မယ္ အလုပ္လုပ္မယ္ ဆိုတာ ေတြးေတာင္ မေတြးမိဘူး။

ဒါေပမယ့္လည္း... ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် ကျပရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဆိုေတာ့လည္း မထင္မွတ္ထားတာေတြ ျဖစ္လာရတာပဲေလ။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ျမင္သာျမင္ မၾကင္ရတဲ့ဘ၀လိုပဲ တက္စရာ ေက်ာင္းက မရိွေသး။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေစတနာေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြ ေပးထားတာေပါ့။ အခ်ိန္ေတြ အားေနရင္ ေ၀ေလေလ ျဖစ္မွာစိုးလို႕ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးရွာတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက သင္တန္းေတြ တက္ခိုင္းပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဇူလုိင္ အိုင္တီနယ္ထဲ မေယာင္မလည္ ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုးစစ္တဲ့ အိုင္တီစာေမးပြဲတစ္ခုကို လက္တည္႕စမ္း ၀င္ေျဖလုိက္တာ ပထမဆံုး ေအာင္တဲ့ ၁၂ ေယာက္ထဲမွာ ပါသြားမိတယ္။ အဲဒီစာေမးပြဲ ေအာင္ရင္ ဂ်ပန္ကို ပညာေတာ္သင္ လႊတ္မယ္ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ငယ္ေသးလို႕ မလႊတ္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ခ်န္ခဲ့လုိ႕ မသြားခဲ့လိုက္ရဘူး။ အသက္ငယ္တာ ႀကီးတာ ဘာမွ မသတ္မွတ္ပဲ စာေမးပြဲေအာင္ရင္ ပညာေတာ္သင္ လႊတ္ေပးမယ္ေျပာၿပီး တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္။ ဘႀကီးေအာင္ဆိုတာ စာေမးပြဲကို ကမကထျပဳ စစ္ေဆးေနတဲ့ အသင္းအမွဴေဆာင္ လူႀကီးေတြေပါ့။

ဂတိမတည္ စကားမတည္ရင္ ေသာက္ျမင္ကပ္မိေတာ့ လူႀကီးေတြကို ျပႆနာေတြ လိမ့္ရွာေနလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၂၀၀၂ စက္တင္ဘာမွာ ကုလားျပည္ကို သြားမလားဆိုၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳ လာေသြးပါတယ္။ ကုလားျပည္ သြားရင္ ၃ လ၊ ဂ်ပန္သြားရင္ ၁၅ ရက္ဆိုေတာ့ ကုလားစာႀကိဳက္တ့ဲ ကၽြန္ေတာ္ ကုလားျပည္ပဲ သြားမယ္ကြာဆိုၿပီး သေဘာတူလိုက္တယ္။ ဂ်ပန္ဆိုတာက မေသခ်ာ မေရရာလွဘူး။ အသက္ကိုလည္း ငယ္ေသးတယ္ လုပ္ေနအံုးမွာေလ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၂၀၀၂ စက္တင္ဘာလမွာ မသြားရပဲ ၂၀၀၃ ဇန္န၀ါရီလမွ ကုလားျပည္ ထြက္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ကုလားျပည္ဘက္က သင္တန္း အခ်ိန္ေရႊ႕လိုက္တယ္လို႕ ေျပာတာပါပဲ။

ဒီလိုနဲ႕ ကုလားျပည္ နယူးေဒလီမွာ ၃ လနီးပါး ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ပညာေတာ္သင္ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ေပမယ့္ သူတုိ႕ သင္တဲ့စာေတြက ကုိယ္ေတြ သိၿပီးတတ္ၿပီးသားေတြ။ သခ်ာၤဆိုတာကလည္း စိတ္တြက္နဲ႕တင္၊ ဂရပ္အၾကမ္း ျခစ္တာနဲ႕တင္ အေျဖထြက္ေနၿပီ။ တျခားႏုိင္ငံက သူေတြအတြက္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အသစ္အဆန္းေပမယ့္ ကုိယ္ေတြမွာေတာ့ ထူးမျခားနား ပတ္ပ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ထူးျခားစရာဆိုလို႕ အင္တာနက္ကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ပထမဆံုး စသံုးဖူးတာပါပဲ။ အီးေမးလ္ဆိုတာကို အဲဒီေရာက္မွ ပို႕ဖူးတယ္။

အဲဒီမွာေတာ့ စာသင္တာ နည္းနည္း ေလွ်ာက္လည္တာ မ်ားမ်ားပါ။ သင္တန္းတက္ရတဲ့ နယူးေဒလီၿမိဳ႕အႏွံ႕ ေျခဆန္႕သလို ကမာၻ႕အံခ်ီးဖြယ္ တခ်္မဟာလ္ဆီကိုလည္း ခရီးထြက္လိုက္ေသးတယ္။ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းက ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ ဟိမ၀ႏာၱေတာင္တန္းေတြဘက္ကိုလည္း သြားခဲ့သလို ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္စာအုပ္ သုခၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ကာလာကတၱားၿမိဳ႕ကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ ေႏြေခါင္ေခါင္ အပူရိွန္ ျပင္းတဲ့ကာလမွာ ဗုဒၶဂယာကိုလည္း မေရာက္ ေရာက္ေအာင္လည္း သြားခဲ့ေသးတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ ျပန္ခ်ိန္မတန္ေပမယ့္ ၀ိုင္တီယူ စတုတၳႏွစ္ စာေမးပြဲႀကီး ရိွေနလို႕ ၂ ပတ္ ေစာၿပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ေလဆိပ္မွာ အိမ္ကပဲ လာႀကိဳပါတယ္။ အသြားအျပန္ ေလဆိပ္မွာ ဘာမွ ျပႆနာ မရိွခဲ့ပါဘူး။ စစ္တာ ေမးတာ ရစ္တာလည္း မရိွပါဘူး။ ဘယ္ရိွမလဲ သတင္းတပ္ဖြဲ႕မွဴး လက္မွတ္ႀကီးနဲ႕ ရံုးစာႀကီး ထိုးေပးလိုက္တာကိုး။ ဒု၀န္ႀကီး လက္မွတ္ထုိးထားတဲ့ စာရြက္လည္း ပါေသးတယ္။

ႏိုင္ငံျခားျပန္ႀကီး ဘာေတြမ်ား ပါလာသလဲဆုိၿပီး စပ္စုခ်င္တဲ့သူေတြကို အားေတာင္ နာမိတယ္။ အမ်ားဆံုး ပါလာတာက တံဆိပ္ေခါင္းေတြပါ။ နယူးေဒလီမွာ အားရင္ အားသလို တံဆိပ္ေခါင္းအေဟာင္းေတြ ေရာင္းတဲ့ လမ္းေတြဘက္ကို ဘတ္စ္ကားစီးသြားၿပီး တံဆိပ္ေခါင္းေတြ လိုက္၀ယ္ပါတယ္။ ကာလာကတၱားမွာလည္း မာသာထရီဇာ တံဆိပ္ေခါင္းကို ေစ်းႀကီးႀကီး ေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒုတိယ အမ်ားဆံုးက စာအုပ္ေတြပါပဲ။ စာအုပ္ေတြ ေစ်းေပါသလို ေရြးခ်ယ္စရာ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မရိွတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ဆင့္လိုက္ရင္ လူ႕တစ္ရပ္နီးပါး ရိွတယ္။ တတိယ အမ်ားဆံုးက ဓါတ္ပံုေတြပါ။ ကုလားျပည္မွာတင္ ဓါတ္ပံု ကူးခဲ့ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ဖလင္ ၇ လိပ္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ၀ါသနာ မပါရွာဘူးေလ။

ဗုဒၶဂယာက ေဗာဓိေညာင္ရြက္ေတြ ပါလာသလို ဘုရားပံုေတာ္ေတြလည္း ၀ယ္လာခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဟိမ၀ႏာၱေတာင္တန္းေတြဘက္ အလည္ခရီးထြက္တုန္း ေရာက္ခဲ့တဲ့ တိဘက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကေန ေရႊျခည္ထိုး ဘုရားပံုေတာ္ကားခ်ပ္ေတြနဲ႕ တိဘက္ဘုန္းႀကီးေတြ ဘုရားစာရြတ္တဲ့အခါ လွည္႕တဲ့ေခါင္းေလာင္း ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းေတြ ေရာက္ခဲ့ေတာ့ မဟာပိႏၷဲနဲ႕ ဟာႏုမာန္ေၾကးရုပ္ေလး ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ နယူးေဒလီမွာ ေစ်း၀ယ္ထြက္ေတာ့ ကက္ရွ္မီးယားက လာတဲ့ ပိုးထည္ပု၀ါေတြ အရမ္းလွၿပီး အရည္အေသြး ရွယ္ေကာင္းတာနဲ႕ အားေပးခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အိပ္ယာခင္းႀကီးေတြလည္း လွလြန္းလို႕ ၂ စံုေတာင္ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ သားေရထည္ေတြလည္း ေကာင္းလို႕ သားေရပိုက္ဆံအိတ္နဲ႕ ခါးပတ္ေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံအိတ္က အခုခ်ိန္ထိ သံုးေနတုန္းပဲ။ ဒါေတာင္ ပိုက္ဆံ အခ်ိန္မွီ မရလိုက္လို႕ ကုလားေတြ ၀တ္တဲ့ ပြဲတက္၀တ္စံု မ၀ယ္ျဖစ္လုိက္တာ။

ဘ၀မွာ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတဲ့ အိမ္အျပန္ လက္ေဆာင္ကေတာ့ Microsoft Certified Professional ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ကို ပါေအာင္ ယူလာခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီ စာေမးပြဲေတြ ေျဖလို႕ မရေသးပါဘူး။ အမ်ားစုက ထိုင္းမွာ သြားေျဖၾကပါတယ္။ အဲဒီစာေမးပြဲ ကုလားျပည္မွာ ေျဖဖို႕ ညဘက္ပိုင္း အခ်ိန္ရရင္ ရသလို စာဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ လုပ္သက္ရိွေပမယ့္ စာေမးပြဲအတြက္ စာအုပ္အထူႀကီး ၃ အုပ္ကို ၂ လခြဲအတြင္းမွာ အေသအေၾက ဖတ္မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္အျပန္ မ်က္ႏွာပန္းလွေအာင္ ေသခ်ာေျဖႏိုင္ခဲ့လို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာ။

အိမ္က ေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံလည္း မပိုသလို အိႏၵိယအစိုးရက ေပးတဲ့ စရိတ္လည္း အကုန္ သံုးခဲ့ပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို မာမားလက္ထဲ အကုန္ထည္႕ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ကိစၥကို ေခါင္းထဲ မထည္႕ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တနလာၤေန႕ စာေမးပြဲကို ေသာၾကာေန႕မွ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တာဆုိေတာ့ ဆရာဆရာမေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အပူကပ္ၿပီး ေန႕ေရာညပါ စာရွင္းခိုင္းေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ကိစၥကို မာမားတစ္ေယာက္ အဆင္ေျပသလို ေ၀ျခမ္းေပးလိမ့္မယ္။ ဘယ္သူဘယ္၀ွါအတြက္ တမင္ရည္စူးၿပီး ၀ယ္ခဲ့တာမ်ိဳး မရိွခဲ့လို႕ အေ၀မတည္႕လည္း ကိစၥမရိွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း တစ္မ်ိဳးလံုး သိၾကပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ လက္ေဆာင္ေတြ ဘယ္လိုေပးလိုက္မွန္း ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ သိေအာင္လည္း မလုပ္ထားခဲ့ပါဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားျပန္ေတာ့ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကုလားျပည္ျပန္ ကိုဇူလိုင္လို႕ ေရးမထားပါဘူး။ အခုေခတ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ဆိုတာ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ေတာ့တာေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ခ်စ္စရာ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ေနႏိုင္တဲ့သူ အေတာ္ကို ရွားကုန္ၿပီ။ က်ားေရာမပါ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို အျပင္ထြက္ ရုန္းကန္ေနၾကတာ ျမင္ေနရၿပီပဲေလ။ ဦးေႏွာက္ယိုစီးေနတာလို႕ ေျပာလုိ႕ရသလို... ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႕အႀကံဳ ယူေနတယ္လို႕ အေကာင္းဘက္က ျမင္လည္း ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဦးေႏွာက္ေတြ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလမွာ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္စီး၀င္ခြင့္ ရမလဲဆုိတာကို ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ အိပ္မက္ရွည္ႀကီးမက္ရင္း... ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလွပါၿပီေလ။

ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆိုၿပီး ၾကြားခ်င္၀ါခ်င္တာ မရိွေပမယ့္ ႏွစ္ေက်ာင္းတူသူငယ္ခ်င္း ပုလုေကြးက ေရးေပးပါဆုိလို႕ ခင္မင္မွဳကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။

ထံုးစံအရ... ေဟာင္ေကာင္ျပန္ စိုင္းခမ္းထြန္းကို လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ပါမယ္။

Thursday, May 28, 2009

Developing...?




ျမန္မာျပည္က လူေတြ ေလာဘမႀကီးပါဘူး
ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ရိွရင္ပဲ ေက်နပ္ေနၾကမွာပါ
အခုေတာ့ ခ်စ္စရာ့ ျမန္မာျပည္ႀကီး
ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေနတယ္ဆိုတာ
ဘယ္မွာလဲ ဘာလဲ... ???

Tuesday, May 26, 2009

Why July Dream?

ဇူလိုင္အိပ္မက္ဆုိတာ ဘာလဲ... မသိလို႕ ေမးတာလား။ သိရဲ႕နဲ႕ ေမးတာလား။

မိုးခါးက အမွတ္တရနစ္ခ္အေၾကာင္း သိခ်င္လုိ႕ ေရးေပးပါဆိုေတာ့ ဒီေမးခြန္းေတြ ျဖစ္လာရၿပီေပါ့။

တကယ္ေတာ့ အဲဒါနစ္ခ္တစ္ခုပါ။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာရရင္ေတာ့ ကေလာင္တစ္ခု။ နစ္ခ္ဆိုတဲ့အတုိင္း အမည္အရင္းကို မသိေစခ်င္လို႕ ေပးထားတဲ့ အြန္လိုင္းကမာၻက အမည္တစ္ခုေပါ့။

၂၀၀၇ ဇူလုိင္ ၇ ရက္ေန႕မွာ ၀၇-၀၇-၀၇ ခုနစ္သံုးလံုး ဆံုခဲ့တယ္။ ဆဲဗင္းဇူလိုင္မွာ ေမြးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တစ္သက္မွာ တစ္ခါပဲ ႀကံဳႏိုင္တဲ့ ေန႕ရက္တစ္ခုေပါ့။ အဲဒီလို ေန႕ရက္မွာ အမွတ္တရ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိၿပီး ရည္စူးထားခဲ့မိတယ္။ အဲဒီမတုိင္ခင္က ဖုိရမ္ေတြမွာပဲ စာေရးေနမိတယ္။ ဖိုရမ္ဆိုတဲ့အတုိင္း အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုအေပၚမွာ အဓိကထား ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ခံစားခ်က္ေတြကို ခ်ေရးဖို႕က်ေတာ့ အဆင္မေျပတာေတြ ရိွလာႏိုင္တယ္။ စကၤာပူကို ေရာက္ေနတာဆုိေတာ့ အင္တာနက္ဆိုတာကလည္း ျမန္မာျပည္မွာလို ခက္ခဲတဲ့အရာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ဘေလာ့ဘက္ကို ျမားဦးလွည္႕လာမိတယ္။

ဘေလာ့အတြက္ အမည္ေရြးေတာ့ ဖိုရမ္မွာ ေရးေနတဲ့ အမည္ကို သယ္မလာခ်င္ဘူး။ သီးျခားကမာၻေလး ျဖစ္ေစခ်င္မိတယ္။ တျခားေလာင္းရိပ္ေတြ မထိုးေစခ်င္ဘူး။ တျခားလႊမ္းမိုးမွဳေတြ မရိွေစခ်င္ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ကေလာင္ေတြ စဥ္းစားရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း အႀကံဥာဏ္ေတာင္းၾကည္႕ခဲ့တယ္။ သူတုိ႕ေတြက လူသိမ်ားမွာ ေသခ်ာလြန္းၿပီး ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွတဲ့အမည္ေတြ ၀ိုင္းၿပီး စဥ္းစားေပးၾကပါတယ္။ ေအာင္နက္၊ ေပါက္က်ိဳင္း၊ အနက္လူ၊ ဒြန္းစ႑ား ဆိုၿပီး စပါယ္ရွယ္အမည္ေတြ ၀ိုင္းေရြးေပးၾကတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ရပါတယ္။ မိုးရြာရင္ ေပ်ာ္ၿပီး မိုးကို ခ်စ္လြန္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ္... မိုးဆိုတဲ့ အေငြ႕အသက္ေလး အမည္ထဲမွာ ပါခ်င္မိတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ၇ ဂဏန္းေတြလည္း ပါေစခ်င္တယ္။ တစ္ခ်က္ခုတ္ သံုးခ်က္ျပတ္ ျဖစ္သြားရေအာင္ ဇူလိုင္ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးကို ယူလိုက္တယ္။ ဇူလိုင္ဆိုတာ ၇ လပိုင္းပဲေလ။ ဇြန္ဇူလိုင္မွာ ရြာတဲ့ မိုးဖြဲေလးမ်ား မစဲသလို... ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးအတုိင္း ဇူလိုင္လမွာ မိုးေတြရြာေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးလလည္း ဟုတ္ျပန္ေရာ။

ကရကဋ္ဖြားပီပီ စိတ္ကူးယဥ္လည္း ဆန္ေသးတယ္။ စိတ္ကူးယဥ္ကမာၻထဲမွာ အေတြးသံစဥ္ စည္းခ်က္အတုိင္း ၀ါသနာေတြနဲ႕ ကခုန္ေနေလ့ရိွတယ္။ အိပ္မက္ဆိုတာ အေတြးေတြရဲ႕ ကိုယ္ပြါးတစ္ခုပဲေလ။ ဘ၀မွာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြဟာ အိပ္မက္ေတြကေနတဆင့္ ေပါက္ဖြါးလာၾကတာေပါ့။ အိပ္မက္ဆုိတာ လူ႕ဘ၀မွာ အေရးပါတဲ့ က႑တစ္ခုပဲ။ အိပ္မက္ေတြသာ မရိွခဲ့ရင္ ဘ၀ႀကီးက ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒါနဲ႕ အိပ္မက္ဆိုတဲ့ စာလံုးေလးကို သေဘာက်မိသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အိပ္မက္ေတြ ေဖာ္က်ဴးခြင့္ရခ်င္မိခဲ့တယ္။

တကယ္ေတာ့ ဆဲဗင္းဇူလုိင္..... အဲဒီရက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မာမားတစ္ေယာက္လည္း ဇူလိုင္အိပ္မက္ေတြ မက္ေနခဲ့အံုးမွာပါ။ သားဦးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ တေပြ႕တပိုက္ႀကီးနဲ႕ စိတ္ကူး တိမ္တုိက္ေတြၾကား ေလဟုန္စီးၿပီး အာကာျပင္ကို အၿပံဳးပန္းခ်ီ ျခယ္သေနေလာက္တယ္။ ဇူလိုင္မွာ စမက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႕ မိသားစုဘ၀ေတြ စိုေျပလွပေအာင္ မာမားတစ္ေယာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ပံုပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဇူလိုင္အိပ္မက္ေတြက ေမြးသမိခင္ကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳခဲ့တယ္။

ႀကံဳတုန္းတစ္ခါတည္း ေျပာရရင္... လူေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ညီအစ္ကုိေတြကို ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ ဒီလိုသားမ်ိဳး ေမြးရတာ ေမြးရက်ိဳးနပ္တယ္။ လိမၼာတယ္။ ဘာညာကိြကြေပါ့။ အမွန္ေတာ့ လိမၼာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလာကမွာ မာမားမ်က္ႏွာ မပ်က္ရေလေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ေနထိုင္တယ္။ မာမားအိပ္မက္ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႀကိဳးစားတယ္။ မာမားေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အားထုတ္တယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

အျပင္ပန္းၾကည္႕လုိက္ရင္ ယုန္သူငယ္လို ျဖဴျဖဴစင္စင္ ႏူးႏူးညံ႕ညံ႕ အေနအထုိင္ အေျပာအဆို သိမ့္ေမြ႕ေပမယ့္ မာမားကို ထိပါးလာတဲ့ ကိစၥေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဆိုးပါတယ္။ ရိုင္းပါတယ္။ အရြဲ႕တုိက္ပါတယ္။ အေျပာအဆို ၾကမ္းပါတယ္။ လက္ရဲပါတယ္။ အမ်ိဳးေတြ အေဆြေတြ အသက္ႀကီးတာေတြ အသက္ငယ္တာေတြ ဂုဏ္ျဒပ္ေတြ ခ်မ္းသာတာေတြ ဘာတစ္ခုမွ ဂရုမစိုက္ပဲ ေဆာ္ပေလာ္ တီးေလ့ရိွပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အေဒၚတစ္ေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တရုတ္မ(ေဘာျပား)ကို ဓါးနဲ႕ လိုက္ခုတ္ဖူးပါတယ္။ ေဘာျပားဆိုတာ ေဘာလံုး မဟုတ္လို႕ပါ။ ေယာက်ာ္းလ်ာေပါ့။ အိမ္ကိုလာလည္ၿပီး ဧည္႕သည္က ဧည္႕သည္လို မေနပဲ စကားရင့္ရင့္ေတြ ေျပာၿပီး မာမားကို ထိပါးေစာ္ကားလို႕ ၀က္သားခုတ္တဲ့ ဓါးျပားႀကီးနဲ႕ စိမ္ေျပနေျပ လိုက္ခုတ္ခဲ့တာပါ။ အိမ္မွာလည္း ဓါးရာေတြ ဗလပြ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီကတည္းက အဲဒီတရုတ္မ အိမ္ကို မလာရဲသလို လမ္းထဲကိုလည္း မ၀င္ရဲေတာ့ဘူး။

ခုနစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကလည္း အေမ့ကို ထိပါးတဲ့ စကားလံုးၾကမ္းေတြနဲ႕ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း လာဆဲတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ရံုးခန္းေဘးမွာတင္ လိပ္ေက်ာက္ၿမီးနဲ႕ ကၽြဲရိုက္ႏြားရိုက္ ေဆာ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္။ အဲဒီႏွစ္တုန္းက ေက်ာင္းစားပြဲခံုရဲ႕ အံဆြဲထဲမွာ လိပ္ေက်ာက္ၿမီးက်ာပြတ္က ဘာရယ္ညာရယ္ မဟုတ္ဘူး အသင့္ရိွထားတယ္။ ဟိုေကာင့္ကို ဘယ္ညာေဘးႏွစ္ဘက္ညွပ္ၿပီး ဖမ္းခ်ဳပ္ေပးထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္လည္း အရိွဳးရာေတြ ထပ္လို႕။ ရိုက္လို႕ အားရေတာ့မွ ဖမ္းခ်ဳပ္ေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ၂ ေယာက္ကို အၿမဲေဆာင္ထားတဲ့ ဆရာခိုေဆး ထုတ္ၿပီး လိမ္းေပးလိုက္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြလည္း ေဆးလိမ္းခံတဲ့အခ်ိန္ ရွံဳ႕မဲ့ေနတာပဲ။ လက္စျပင္းသြားပံုပဲေနာ္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... ကၽြန္ေတာ္ ဆိုးတယ္ဆိုတာကို ႀကံဳလို႕ ေျပာျပတာပါ။

ဒါေၾကာင့္... ဇူလိုင္အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးဖြယ္ လြမ္းေဆြးဖြယ္ေတြပဲ ရိွမယ္လို႕ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ ရွည္လ်ားေထြျပားတဲ့ အိပ္မက္ဆိုးေတြလည္း ပါတတ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တြဲေနတာကို သတိခ်ပ္မိေအာင္ ဒီေနရာကေန သတိတရား ႏိုးဆြေပးလိုက္ပါတယ္။

အစဥ္အလာအရ လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္ဆုိရင္ေတာ့...
ျမန္မာျပည္က ျပန္ေရာက္တာ မၾကာေသးတဲ့ တူမႀကီးအလြမ္းေျပ

Sunday, May 24, 2009

Speaking with Parrots-2


ခပ္တည္တည္ေနၿပီး လူႀကီးစတိုင္လ္ ဖမ္းလိုက္မယ္... အဟမ္း...


လွရင္ၿပီးေရာ... မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ပါမယ္ေလ...


ခပ္မိုက္မုိက္ပဲ ၾကည္႕ပစ္လိုက္မယ္... ဖိုက္တာလားကြ...


ခ်စ္ေတာ့ခ်စ္တယ္ အလိုမလိုက္ဘူးကြာ... ဒါပဲ။

Saturday, May 23, 2009

Speaking with Parrots-1


စိတ္မေကာက္နဲ႕ေတာ့ကြာ... မ်က္ႏွာႀကီး အဲဒီလို မစူထားနဲ႕ မလွဘူး သိလား...

တန္းေအာက္ကေန ခိုး၀င္လာကာမွ လက္ပူးလက္က်ပ္ မိတာပဲေနာ္...

ၿပံဳးၿပံဳးေလးေနၿပီး ပဲ ေပးလိုက္အံုးမယ္... ဟိဟိ...


ေဟး... ၿငိမ္ၿငိမ္ေနၾကစမ္း... ဆူညံေနတာပဲ... နားၿငီးလာၿပီကြ။

Thursday, May 21, 2009

Life is like...

Life is like a role of toilet paper, hopefully long and useful,
but it always ends at the wrong moment.
Rudyh

အခုရက္ေတြမွာ အိမ္သာစကၠဴကုန္တဲ့ အခ်ိန္လုိမ်ိဳး ထိုင္ရခက္ ထရခက္... ဒီအတိုင္းႀကီး ထြက္လာရခက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေရွ႕လကုန္ခါနီးတုန္းက အိပ္တဲ့ကုတင္ က်ိဳးသြားလို႕ ၾကမ္းေပၚဆင္း အိပ္ရတယ္။ ကုတင္က လူႀကီး၀ိတ္ကို မခံႏိုင္တဲ့ ယိုင္တုိင္တိုင္ နဲ႕တဲ့တဲ့ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ေလးပါ။ လူကလည္း ၾကာေလၾကာေလ ၀က္ရုပ္ေပါက္လာေလဆိုေတာ့ ကေလး၀ိတ္ပဲ ခံႏိုင္ရွာတဲ့ ကုတင္လည္း က်ိဳးရွာပါေလေရာ။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ အဲဒီကုတင္က ေသြးရိုးသားရိုး က်ိဳးတာပါ။ တျခား ပေယာဂ မပါပါဘူး။

အဲဒီေနာက္ပိုင္း ရံုးမွာ တက္လုိက္ရတဲ့ အစည္းအေ၀းေတြ... ဖင္ေတာင္ ထိုင္ခံုနဲ႕ အျမစ္တြယ္ေနလို႕ မနည္း ရွင္းယူရတယ္။ ဒီအစည္းအေ၀းခန္းေလးထဲမွာပဲ အဲကြန္းႏွစ္လံုးက ထပ္ဖြင့္ထားလိုက္ေတာ့ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ မီးယပ္ခ်မ္း ထမွာေတာင္ ေၾကာက္ေနရတယ္။ ေရမေသာက္ ေသးမေပါက္ ေျပာသမွ် နားေထာင္ ရွင္းျပသမွ် ထိုင္ၾကည္႕နဲ႕ အစည္းအေ၀းက ထြက္လာရင္ ဖရီးကစ္ေပးခံထားရတဲ့ ရုပ္လိုမ်ိဳး လိန္ပိန္ေနတာပဲ။ အဲဒီၾကားထဲ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ႏွာေခ် ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္တာ... တစ္ခန္းလံုး ဓါတ္ေတြကူးပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ အေအးမိၿပီး ဖ်ားပါေလေရာဗ်ာ။

ေသာက္လုိက္ရတဲ့ ေဆးေတြ... လူေတာင္ ေပ်ာ့ဖတ္ကို ျဖစ္လို႕။ ဆရာ၀န္လည္း ေဆးျပင္းျပင္းေတြ ေပးၿပီး ၀က္တုပ္ေကြးကို တြန္းလွန္ေနပံုရတယ္။ လူနာရုပ္ကလည္း ၀က္ရုပ္ထြက္ေနေတာ့ စကၤာပူရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ၀က္တုပ္ေကြး လူနာဆုိၿပီး မွတ္တမ္းအတင္မခံႏိုင္ပံုပဲ။ မေလးရွားမွာေတာ့ ၀က္တုပ္ေကြး စျဖစ္ေနၿပီေလ။ အဲဒီေဆးတန္ခိုးနဲ႕ ၃ ရက္အၾကာမွာ နာလန္ထူလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆးဒဏ္ေတြနဲ႕ ရင္ဘက္ေတြမ်ား ေအာင့္လို႕။ ေမွာက္အိပ္တာ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ရင္နာစရာေတြ ရိွလို႕ေနမွာပါေလ။

ေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး နာလန္ထူလာေတာ့ မွန္ၾကည္႕မိေသးတယ္။ ထူးထူးျခားျခား မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘာ၀က္ၿခံမွ မရိွေတာ့ဘူး။ ၾကည္႕ရတာ အပူအပုပ္ေတြ ကင္းစင္သြားပံုပဲ။ ေနမေကာင္းတဲ့ကာလမွာ အစားအေသာက္ နည္းၿပီး ဖ်ားတဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ လူလည္း မ်က္ႏွာေလးကို သြယ္လို႕။ ၀က္ရုပ္မထြက္ပဲ ၾကည္႕လို႕ ေကာင္းတဲ့ ပံုေလးျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရထားေပၚမွာ ေကာင္မေလးေတြ ခိုးခိုးၾကည္႕တာ ျဖစ္မယ္။ မ်က္ႏွာေလးက ၾကည္လင္လန္းရႊင္ေနေပမယ့္ အတြင္းစိတ္ထဲမွာ အံု႕မွိဳင္းညိဳ႕ဆိုင္းေနတာ ဘယ္သူသိမွာ မွတ္လို႕ေနာ္။

လူကသာရံုး တက္ေနရတယ္ စိတ္က အလုပ္ထဲမွာ ရိွလွတာ မဟုတ္ဘူး။ ၁၁ နာရီေက်ာ္ရင္ ဟိုဟာေျပးဖတ္ ဒီဟာေျပးဖတ္နဲ႕ ဆပ္ျပာသည္ လင္ေပ်ာက္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ အေထြအထူး ျဖစ္စရာ မရိွတာ သိေပမယ့္ ဘာမ်ားေတြ႕ေလမလဲ စိတ္၀င္စားမိတယ္။ လူေတြကလည္း လူပဲ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ဖတ္ၾကပါ။ ထူးရင္ ထင္ထင္ရွားရွား ျပမယ္ဆိုတာကို တဖြဖြေျပာေနလည္း ဘာထူးလဲဟင္... ဘာေတြ ၾကားေသးလဲဟင္... ထထေမးေနတာ အျမင္ေတာင္ ကတ္မိတယ္။ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာ ေသးေပါက္ဖို႕အတြက္ ခဏခဏ မတ္တပ္ရပ္ အျပင္ထြက္ေနသလိုပဲ။ အလိုက္မသိေတာ့ ခက္သားပဲဗ်။

ဒီရက္ထဲ ခ်စ္သူေလးကပါ စကားမတည္ဘူး။ မတည္႕တာေတြ မစားပါဘူးလို႕ ကတိေပးထားၿပီးမွ ငပိေၾကာ္ ႏွိဳက္စားေသးတယ္။ ငပိနဲ႕ေမ်ာက္ မတည္႕သလို ျဖစ္ေနလို႕ မစားပါနဲ႕ ေရွာင္ပါလို႕ ကတိေတာင္းထားတာကို ကတိဖ်က္ၿပီး ခိုးစားေတာ့ အခုေတာ့ လက္ႀကီး ေယာင္လုိ႕။ အိမ္ေရွ႕ပူ အိမ္ေနာက္လည္း မခ်မ္းသာဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က စကားမတည္တဲ့သူဆို အလြန္မုန္း။ ခ်စ္ရတဲ့သူမို႕လို႕ ေဒါသကို က်ိတ္မိွတ္မ်ိဳသိပ္ ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႕ ေမတၱာေရွ႕ထား ခြင့္လႊတ္ေပးလိုက္ရေပမယ့္ မခ်စ္တဲ့သူေတြ ၾကည္႕လို႕မရတဲ့သူေတြ စကားမတည္တာ ျမင္ေတြ႕ၾကားသိေနရေတာ့ ေသာက္ျမင္အကပ္သားဗ်။ တစ္ႏွစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္... မၿပီးႏိုင္ မဆီးႏိုင္ သပြတ္အူ ဇာတ္ရိုက္ေနတယ္။ နဂိုကတည္းက ၿမိဳ႕ေမတၱာ ခံယူေနရတဲ့အထဲ ကတိမတည္ စကားမတည္တာ မ်ားလြန္းေနေတာ့ ဒီပြဲၿပီးရင္ အိမ္ျပန္မယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့လည္းလို႕ ေမးခ်င္ေနမိတယ္။

ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အီးကုန္းဖို႕ စကၠဴကုန္သြားႏိုင္ပါတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္တာေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

အင္း... ေနာက္ေန႕ေတြမွာ အိမ္သာအတြက္ စကၠဴလိပ္ေတြ သြား၀ယ္ထားအံုးမွ။

Monday, May 18, 2009

Above the Law?



တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ ဥပေဒဆိုတာ...
အဲဒီဥပေဒကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္သူေတြေလာက္
ေၾကာက္စရာ မေကာင္းပါဘူး။


ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း အမွတ္ ၃၅
စာမ်က္ႏွာ ၆၃။

Sunday, May 17, 2009

Shame

ဆရာႀကီး လူထုစိန္၀င္းက အရွက္ကို အတၱအရွက္၊ အုပ္စုအရွက္၊ ယံုၾကည္အရွက္နဲ႕ သစၥာအရွက္ဆုိၿပီး အဆင့္ ၄ မ်ိဳး ခြဲျပဖူးပါတယ္။ ရွက္စိတ္ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေရးခဲ့တာပါ။

ပုဂၢလိကအတၱ က်ိဳးပဲ့ထိခိုက္တဲ့အခါမွာ ရွက္တတ္ၾကတဲ့ အတၱအရွက္ဟာ အျဖစ္အမ်ားဆံုးပါပဲ။ ခံစားမွဳလည္း ျပင္းသလို အတၱကို အဓိက ဗဟိုျပဳထားတဲ့အတြက္ တံု႕ျပန္မွဳေတြလည္း လွ်င္ျမန္ပါတယ္။ အသိတရားကိုလည္း ေမွာင္မိွက္ေစပါတယ္။

ေနာက္တစ္ဆင့္က ကုိယ့္အုပ္စု ထိခိုက္ခံရတဲ့အတြက္ ရွက္ရတာပါ။ အုပ္စုဆိုတာ မိသားစုကေန ႏိုင္ငံအဆင့္ထိ ရိွပါတယ္။ မိသားစုအတြက္ ရွက္ရတာ။ ၿမိဳ႕အတြက္ ရွက္ရတာ။ လူမ်ိဳးအတြက္ ရွက္ရတာ။ ႏိုင္ငံအတြက္ ရွက္ရတာမ်ိဳးေပါ့။ ယဥ္ေက်းမွဳ အဆင့္ျမင့္လာတဲ့အခါမွာ အဲဒီလို အရွက္မ်ိဳး ရွက္တတ္လာၾကပါတယ္။

ေနာက္တစ္ဆင့္က ယံုၾကည္မွဳကို သစၥာေဖာက္ဖို႕ ရွက္တာ။ ယံုၾကည္မွဳဆိုတာ ၀ါဒတစ္ရပ္ကို ယံုၾကည္တာ။ ဘာသာတရားတစ္ခုကို ယံုၾကည္တာမ်ိဳးေပါ့။ ကုိယ့္ရဲ႕ယံုၾကည္မွဳတစ္ခုကို သစၥာေဖာက္ဖို႕ဆိုတာ ယံုၾကည္မွဳ ဘယ္ေလာက္ ေလးနက္စူးနစ္သလဲဆိုတဲ့ အေျခအေနအေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ယံုၾကည္မွဳ စြဲနစ္ခိုင္မာေလ သစၥာေဖာက္ဖို႕ ရွက္ေလေလပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆို အေသခံသြားခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ဆံုးတစ္ဆင့္က သစၥာတရားကို သစၥာေဖာက္ဖုိ႕ ရွက္တာ။ မဟုတ္မမွန္တာကို နည္းနည္းကေလးမွ မလုပ္ေတာ့တာ။ မႀကံေတာ့တာ။ မလိုခ်င္ေတာ့တာ။ ယဥ္ေက်းမွဳ သိပ္ျမင့္မွ ဒါမ်ိဳး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ရွက္စိတ္ေတြက အဆင့္ဆင့္ အေပၚကို တက္ေလ အဲဒီလို ရွက္တဲ့သူ နည္းသြားေလပါပဲ။

ရွက္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် အျပစ္က်ဴးလြန္ထားမွ ရွက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ မလုပ္လည္း သူမ်ားတကာေၾကာင့္ အရွက္ရေစတာမ်ိဳးလည္း ရိွတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာျဖစ္ရတာကို မရွက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာေတြေၾကာင့္ ရွက္ရတာမ်ိဳး ရိွပါတယ္။ ရွက္စရာေတြကို က်ဴးလြန္တဲ့သူေတြ ရွက္ရမွာေပါ့။ ဘာလို႕ ၾကားထဲကေန ရွက္ေနၾကသလဲဆိုရင္ ရွက္စိတ္ ဒုတိယအတန္းအစားမွာပါတဲ့ အုပ္စုရွက္စိတ္ေၾကာင့္လို႕ပဲ ေျဖခ်င္ပါတယ္။

ျမန္မာေတြရဲ႕ လူေနမွဳဘ၀ေတြထဲမွာ ၾကားဖူးနား၀ရိွၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ဖံုးမရဖိမရ ဗိုက္ကိစၥေတြေၾကာင့္ အရွက္ရၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ အဆံုးစီရင္သြားတဲ့ အေဖေတြ အစ္ကိုေတြ မိသားစု၀င္ေတြ ရိွၾကပါတယ္။ အဲဒီအေဖေတြ အစ္ကိုေတြ သူတုိ႕က်ဴးလြန္ထားတဲ့ အျပစ္ရိွတာ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတုိ႕ရဲ႕ မိသားစု၀င္ေၾကာင့္ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းခဲ့ရတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလိုပါပဲ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံနဲ႕ ပါတ္သတ္ၿပီး သိကၡာက် အရွက္နည္းရေအာင္ လုပ္ေနၾကတဲ့ ဂုဏ္သေရရိွ သက္ဆုိင္ရာ လူႀကီးမင္းေတြ မရွက္တတ္ေပမယ့္ အဲဒီႏိုင္ငံသားျဖစ္တဲ့သူေတြက သူတုိ႕ကိုယ္စား ရွက္ၾကပါတယ္။ အရွက္ရေစပါတယ္။

ႀကံဳလို႕ တခါတည္း ဆက္ေျပာရရင္... ရွက္တာနဲ႕သိမ္ငယ္တာ လံုး၀မတူပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ျမန္မာျဖစ္လို႕ သိမ္ငယ္ရတယ္လို႔ တစ္ခါမွ မခံစားမိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာနဲ႕ ပါတ္သတ္ၿပီး ရွက္စရာ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ရွက္မိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

The difference between guilt and shame is very clear—in theory.
We feel guilty for what we do. We feel shame for what we are.

LEWIS B. SMEDES, Shame and Grace

Thursday, May 14, 2009

Shame on you

တုိင္းျပည္မွာ ေအာက္တန္းစားေတြ တေန႕တျခား မ်ားမ်ားလာတယ္။ ပညာတတ္ ေအာက္တန္းစား။ ပညာမဲ့ ေအာက္တန္းစား။ ကေလကေခ်ေတြ မ်ားသထက္ မ်ားမ်ားလာတယ္။ ပညာတတ္ ေအာက္တန္းစားေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က တန္ခိုးပါ၀ါရိွၾကတယ္။ ပညာမဲ့ ေအာက္တန္းစားေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က စည္းစိမ္ခ်မ္းသာရိွၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ေအာက္တန္းစားေတြက ဘာတစ္ခုမွ မရိွၾကဘူး။ ပညာလည္း မရိွ။ ပါ၀ါလည္း မရိွ။ စည္းစိမ္လည္း မရိွ။ ကိုယ္က်င့္တရားလည္း မရိွ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕အားလံုးကို ၿခံဳၾကည္႕လိုက္ရင္ သူတို႕ေတြမွာ တူတာတစ္ခ်က္က ေအာက္တန္းက်တာပါပဲ။

ေအာက္တန္းစားေတြ မ်ားလြန္းေနတဲ့ တုိင္းျပည္ထဲမွာ ေအာက္တန္းစားေတြ ထပ္ေပၚလာတာ မဆန္းပါဘူး။ ေအာက္တန္းစားေတြ ျဖစ္ေအာင္ပဲ တမင္တကာ လုပ္ထားလို႕ပဲ ေအာက္တန္းစားေတြ မ်ားလာတာပဲ ျဖစ္မယ္။ အေျခအေနမဲ့ ပညာမဲ့ ေအာက္တန္းစားေတြက ေအာက္တန္းစားဘ၀ကေန ရုန္းထြက္ဖို႕ မႀကိဳးစားၾကသလို စည္းစိမ္ပါ၀ါရိွတဲ့ ေအာက္တန္းစားေတြကလည္း ေအာက္တန္းစား ျဖစ္ေနမွန္းကို မသိၾကဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ေအာက္တန္းစား ျဖစ္ေနတာကို သိရဲ႕သားနဲ႕ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

ပါ၀ါရိွတဲ့ ေအာက္တန္းစားေတြကလည္း ပါ၀ါကို အသံုးခ်တယ္။ စည္းစိမ္ရိွတဲ့ ေအာက္တန္းစားက စည္းစိမ္ကို အသံုးခ်တယ္။ ပညာရိွတဲ့ ေအာက္တန္းစားကို ပညာကို အသံုးခ်တယ္။ ဘာမွကို မရိွတဲ့ ေအာက္တန္းစားက အရွက္သိကၡာမရိွတာႀကီးကို ေပၚေပၚထင္ထင္ အသံုးခ်တယ္။ ကိုယ္က်ိဳးအတၱကို ေရွ႕တန္းတင္လြန္းေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္တန္းက်လာတာ သတိမထားမိၾကဘူး။ ကမာၻမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္း ျဖစ္သြားၾကပံုပဲ။ တခ်ိဳ႕က စည္းစိမ္ဥစၥာအတြက္ ေအာက္တန္းက်တယ္။ တခ်ိဳ႕က ရာထူးအာဏာအတြက္ ေအာက္တန္းက်တယ္။ တခ်ိဳ႕က ေနရာဌာနအတြက္ ေအာက္တန္းက်တယ္။ တခ်ိဳ႕က စိတ္ဆႏၵေတြအတြက္ ေအာက္တန္းက်တယ္။

တခ်ိဳ႕ပညာတတ္ေတြက်ေတာ့ ကိုယ္မွန္တာ ထင္တာကို မ်က္စိမိွတ္ ဖင္ပိတ္ ျငင္းတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႕ ေတြးေတာ ယူဆထားတာ အမွန္တရားအစစ္ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူတုိ႕ဘက္က ၾကည္႕ရင္ လက္ဖမိုး တျခားသူဘက္က ၾကည္႕ရင္ လက္ဖ၀ါးဆိုသလိုမ်ိဳး။ အဲဒါကို သူတို႕လို လက္ဖမိုးလို႕ ျမင္တာမ်ိဳးမွ အမွန္ပါ။ တျခားသူ ျမင္တဲ့ လက္ဖ၀ါးဆိုတာ အမွားႀကီးပါဆိုတာ လိမ့္ေအာ္တတ္တဲ့သူမ်ိဳးေပါ့။ သူတုိ႕နဲ႕ အျမင္မတူရင္ ရန္သူဆိုၿပီး ႏွဳတ္သီးေကာင္း လွ်ာပါး ႏိွပ္ကြပ္တတ္တဲ့ ပညာတတ္ ေအာက္တန္းစားထဲမွာ ဆရာ၀န္ေတြလည္း အင္ဂ်င္နီယာေတြ ပါသလို ပီအိတ္ခ်္ဒီ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရႀကီးေတြလည္း ပါတယ္။

ဒီေန႕မနက္ေစာေစာမွာ ေအာက္တန္းက်တဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ၾကားသိလိုက္ရေတာ့ အဲဒီသတင္းအတြက္ မအံ့ၾသေပမယ့္ သမိုင္းတြင္မယ့္ လုပ္ရပ္ေတြကို ရံြသထက္ ရြံသြားပါတယ္။ အဲဒါႀကီးက တခါလာလည္း မြဲျပာပုဆိုးႀကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ လက္ႏွီးစုတ္ကေတာင္ သူ႕ထက္ ပိုသန္႕ေနသလားပဲ။ ေခါင္မိုးက မလံုေတာ့ မိုးဒဏ္ကို ခံေနရတာ မဆန္းေတာ့ပါဘူး။ မိုးစိုတဲ့အတူတူ မိုးေရခ်ိဳးၾကတယ္။ အမ်ား မိုးခါးေရ ေသာက္ေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြလည္း မိုးခါးေရ ေသာက္ၾကရတာေပါ့။ မိုးခါးေရ မေသာက္ပဲေနရင္ အရူး မျဖစ္ပဲ က်န္ေနခဲ့မွာ။ အဲဒီလိုနဲ႕ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ေအာက္တန္းစားေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္။ စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးခံေနရတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ေအာက္တန္းက်လာၿပီ။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ မရိွၾကေတာ့ဘူး။ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႕ေနရတဲ့ လူငယ္အမ်ားစုလည္း ဖြန္ေၾကာင္ဖို႕ပဲ အားသန္ေနၾကတယ္။ အခ်ိန္ေတြ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ျဖဳန္းတီးေနၾကတယ္။

ဒီေန႕ မနက္ပိုင္းမွာ မဂၤလာ မရိွသလို ညေနရံုးဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း က်က္သေရ မရိွျပန္ဘူး။ ဘာေတြ က်က္သေရ မရိွျဖစ္ရျပန္တာလဲလို႕ သိခ်င္ရင္... နားနဲ႕ ဖ၀ါးနဲ႕နာလို႕ အရင္ေျပာရမယ့္ကိန္းပဲ။ ဘာျဖစ္သလဲဆုိေတာ့ ဂ်ီေတာ့ခ္ကေန ခင္ခ်င္လို႕ပါဆိုၿပီး ဖြန္ေၾကာင္ရံုတင္မကဘူး အြန္လိုင္းကေန ဖင္ပါခ် သြားလို႕ပါပဲဗ်ာ။ ဟင္.. ဘယ္လုိ... ဘာ ဘာ... ဆုိၿပီး အာေမဋိတ္ေတြ မထြက္လာပါနဲ႕။ ေသခ်ာ ရွင္းျပရရင္ ႏွမသားခ်င္း မစာမနာ ေအာက္တန္းက်တဲ့စိတ္နဲ႕ အြန္လိုင္းကေန ပါးစပ္အရသာခံ လက္သရမ္းသြားတာပါ။

အဲဒီ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္မေလးလို႕ ထင္ၿပီး...
ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ ဖြန္ေၾကာင္ေနတဲ့အဆင့္ကေန တဆင့္တိုးၿပီး...
အင့္ အင့္...
အား အား...
ဖီးလ္ရိွတယ္ကြာ ဆိုၿပီး ???

က်န္တာေတြ ျဖည္႕ေတြးၾကပါကုန္။ ျဖည္႕မေတြးတတ္လည္း ဒီထက္ ေရးျပလို႕ မရေတာ့ဘူးကြယ္။ ကိုဇူလုိင္က ဘာေတြ သြားေျပာေနလို႕ အဲဒီေကာင္က အဲဒီလို ျပန္ေျပာရတာလည္း ေမးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာပါဘူး။ သူ ေမးသမွ်ကို ေျဖႏိုင္သမွ် ေျဖၿပီး မေျဖႏိုင္တာ မွန္သမွ် မေျဖပါဘူး။ ဒီေလာက္ပါပဲ။

ေအာက္တန္းက်တယ္ဆိုတာ ေအာက္တန္းက်တဲ့သူေတြကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ၀ါးလံုးရွည္ကို ခ်ီးသုတ္ရမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူခ်စ္လူခင္မ်ားေအာင္ မေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုတခါ အမုန္းေဆးေတြ ထပ္ေဖာ္ပါတယ္။ ႀကိဳက္ေသာ္ရိွ မႀကိဳက္ေသာ္ရိွ.... ေအာက္တန္းစားေတြကို ေအာက္တန္းစားလို႕ပဲ ေျပာလိုက္ပါမယ္။

ေအာက္တန္းစားေတြ...
ေအာက္တန္းစားေတြ...
ေအာက္တန္းစားေတြ...

မင္းတုိ႕အစား ငါရွက္တယ္...

Tuesday, May 12, 2009

Quote for the mother


ကမာၻႀကီးေတြ ကမာၻႀကီးေတြမွာ
အာဒံနဲ႔ဧဝကပဲ စတယ္လို႔ပဲ ေျပာေျပာ

ျဗဟၼာႀကီးေလးပါးက စတယ္ပဲ ေျပာေျပာ...
သူတို႔အထဲမွာ အေမဆိုတဲ့ ကၠဳထိၱလိင္ သင္း၀င္ပါလာလို႔သာ
ကမာၻႀကီးက အဆက္မျပတ္ဘဲနဲ႔ ဒီေန႔အထိ က်ေနာ္တို႔အထိ
သားစဥ္ေျမးဆက္ေတြျဖစ္လာတာ မဟုတ္လား အေမ...

အေမမွန္သမွ် ဘာသာ၊ လူမ်ိဳးျခား၊ လူမ်ိဳးမျခားရယ္လို႔ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ မရွိဘူးအေမ
သားသည္ အေမတစ္ေယာက္ဟာ အေမပါပဲ အေမ...
သူက ယုတ္ညံ့လို႔၊ သူက လူမ်ိဳးျခားမို႕လို႕၊ သူက ဘာမလို႔၊ ဘယ္ဘာသာမို႔လို႔
မဟုတ္ပါဘူးအေမ… မဟုတ္ပါဘူးအေမ…

က်ေနာ္ျမင္တာျဖင့္ က်ေနာ္ေျပာအံုးမယ္… က်ေနာ္လြန္သြားမလား...
မလြန္ပါဘူးအေမ က်ေနာ္စဥ္းစားထားၿပီးမွ ေျပာတာပါ...
အေမမွန္ရင္ေလ အေမ... နားနဲ႔မနာ ဖဝါးနဲ႔နာ ေျပာလိုက္ပါရေစေတာ့…
အေမဟာ က်ေနာ့္လက္ထက္ထဲမွာ က်ေနာ့္မ်က္စိေအာက္မွာပဲ…
မိန္းမရႊင္ျဖစ္ေနပါေစ…
အေမဟာ အေမပါပဲ ~~

ဆရာႀကီး ဦးသုခ

~~~~~~~~~~~~~~

ရင္ထဲအထိ ထိုးေဖာက္လႊမ္းမိုးႏုိင္အား ေကာင္းလြန္းလို႕ မေမ့သြားရေလေအာင္
အေမကိုခ်စ္တဲ့ သားသမီးေတြရဲ႕ကိုယ္စား
မွတ္တမ္းတင္ထားပါရေစ...

Sunday, May 10, 2009

Beauty of Mother

အေမ့ရုပ္ရည္

မလြန္ဆန္ႏိုင္ သခၤါရ အေမ့ရဲ႕ဘ၀
ဒီအခ်ိန္မွာ ဇရာေထာင္းခဲ့ၿပီ
အရြယ္အိုၿပီ ဆံျဖဴၿပီး သြားက်ိဳးလို႕
ပါးရည္နားရည္ေတြလည္း တြန္႕လိပ္ေန
အေမ ဒီအရြယ္ထဲ အလွပ်က္ေနၿပီလား
ဒီအေတြးေတြ ေတြးမိေတာ့ေလ
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အိုးမဲေပေနတဲ့
အေမအကဲေတြ လွမ္းၾကည္႕ေနတုန္း...

ဆံပင္ေတြျဖဴ သြားက်ိဳးပါေစ
ပါးရည္နားရည္ေတြ တြန္႕လိပ္ပါေစ
အေမ့ရုပ္ရည္ အၿမဲလွေနတယ္
ဆံပင္ေတြျဖဴ သြားက်ိဳးပါေစ
ပါးရည္နားရည္ေတြ တြန္႕လိပ္ပါေစ
အေမ့ရုပ္ရည္ အၿမဲလွေနတယ္

လူပံုအလယ္ အေမလွဳပ္ရွားရုန္းခဲ့တဲ့
ဒဏ္ေတြရဲ႕ ဖိစီးခ်က္ေတြ
ပိန္လွီေန အေရတင္တဲ့အရိုးရုပ္နဲ႕
အသံေတြတုန္ ခါးလည္းကိုင္းခဲ့ၿပီ
အေမ ဒီအရြယ္ထဲ အလွပ်က္ေနၿပီလား
ဒီအေတြးေတြ ေတြးမိေတာ့ေလ
အ၀တ္ထိုင္ေလွ်ာ္ရင္း မေမာပန္းႏုိင္ရွာတဲ့
အေမ့အၿပံဳးေတြ ေငးၾကည္႕ေနတုန္း...

အေရတင္တဲ့ အရိုးျဖစ္ပါေစ
အသံေတြတုန္ ခါးကိုင္းပါေစ
အေမ့ရုပ္ရည္ အၿမဲလွေနတယ္
အေရတင္တဲ့ အရိုးျဖစ္ပါေစ
အသံေတြတုန္ ခါးကိုင္းပါေစ
အေမ့ရုပ္ရည္ အၿမဲလွေနတယ္

မျပင္ဆင္ႏုိင္ အေမအ၀တ္အစားေလးရိွတဲ့
ဖ်င္ပင္နီ ရင္ဖံုးအက်ၤ ီ
အေရာင္မွိန္မွိန္ မာစရုိက္ပြင့္ရိုက္နဲ႕
ထမီအဆင္ဟာ မြဲလို႕ႏြမ္းလြန္းၿပီ
အေမ ဒီအရြယ္ထဲ အလွပ်က္ေနၿပီလား
ဒီအေတြးေတြ ေတြးမိေတာ့ေလ
ဘုရားစင္ေရွ႕နား ၀တ္ျပဳေနတဲ့
အေမ့တရားသံ နားစိုက္ေနတုန္း...

အရြယ္အိုေနဆဲ တဖက္မွာ
ပ်ိဳရြယ္ေနဆဲပဲေလ
အေမ့ရုပ္ရည္ အၿမဲလွေနတယ္
အရြယ္အိုေနဆဲ တဖက္မွာ
ပ်ိဳရြယ္ေနဆဲပဲေလ
အေမ့ရုပ္ရည္ အၿမဲလွေနတယ္

ဆံပင္ေတြျဖဴ သြားက်ိဳးပါေစ
ပါးရည္နားရည္ေတြ တြန္႕လိပ္ပါေစ
အေမ့ရုပ္ရည္ အၿမဲလွေနတယ္

အေရတင္တဲ့ အရိုးျဖစ္ပါေစ
အသံေတြတုန္ ခါးကိုင္းပါေစ
အေမ့ရုပ္ရည္ အၿမဲလွေနတယ္

အရြယ္အိုေနဆဲ တဖက္မွာ
ပ်ိဳရြယ္ေနဆဲပဲေလ
အေမ့ရုပ္ရည္ အၿမဲလွေနတယ္။

ေတးဆိုက ဘိုဘိုပါ။ ေတးေရးဆရာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ အနႏၱေမတၱာ အေကာင္းဆံုးမိဘဘြဲ႕ေတးမ်ား ဆိုတဲ့ စီးရီးထဲမွာပါတဲ့ ပထမဦးဆံုး သီခ်င္းပုဒ္ပါ။ အဲဒီအေခြထဲမွာ ညီပုေလး၊ ထူးအိမ္သင္၊ စိုင္းထီဆိုင္၊ ဟယ္ရီလင္း၊ ေဂ်ေမာင္ေမာင္၊ ေဇာ္၀င္းထြဋ္၊ စည္သူလြင္တုိ႕လည္း ပါပါတယ္။ ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ(သို႕) အၾကြင္းမဲ့ေမတၱာေတာ္သီးခ်င္း စီးရီး မထြက္ခင္မွာ ဘိုဘိုတို႕ရဲ႕ အနႏၱေမတၱာ အေခြ အရင္ထြက္ခဲ့တယ္လို႕ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီအေခြ ထြက္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားပဲ ရိွပါေသးတယ္။ ျပာသိုလျပည္႕ေန႕ မတိုင္ခင္ အေခြထြက္တယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီအေခြရဲ႕ အဖြင့္အမွာစကားကို ဆရာႀကီးဦးသုခ ေျပာေပးခဲ့ပါတယ္။ ဦးသုခ ေျပာသြားတဲ့ စကားထဲမွာ မွတ္မိေနတာက စကားရဲ႕ နိဂံုးပိုင္းမွာ ေျပာသြားတဲ့ အေမဆိုတာ -----ႀကီးပဲ ျဖစ္ေနပါေစ အေမဟာ အေမပါပဲ ဆုိတာပါပဲ။ အဲဒီစာသားကို ဆရာႀကီးက အသံတုန္တုန္ေလးနဲ႕ ေျပာသြားတာလို႕ မသဲမကြဲ ၾကားရတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ကြက္လပ္ေနရာေလးမွာ ေသခ်ာဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေတာ့ ၾကားမိတာက ျပည္႕တန္ဆာလို႕ ၾကားမိလိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ နားၾကား မွားေကာင္း မွားႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ အမွာစကား လာၿပီးတာနဲ႕ တဆက္တည္း ဘိုဘိုရဲ႕ အေမ့ရုပ္ရည္ သီခ်င္းေလး လာပါတယ္။ အေမ့ရုပ္ရည္သီခ်င္းကို ႀကိဳက္လြန္းလို႕ ခဏခဏ နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကို နားေထာင္ဖို႕အတြက္ အေခြရဲ႕ေရွ႕ဆံုးကို ျပန္ရစ္လိုက္တုိင္း ဆရာႀကီးဦးသုခရဲ႕ စကားေတြကို အခါခါ ျပန္နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သီခ်င္းေလး နားေထာင္ျဖစ္တဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးပဲ ဆိုရမလားပဲ။ မာမားကို အေတာ္ေလး နားလည္စာနာတတ္ၿပီး ခ်စ္ျမတ္ႏိုးမိပါတယ္။ ဆယ္တန္းေျဖၿပီး ေအာင္စာရင္းမထြက္ခင္ ၾကားကာလေတြမွာ မာမားကို အေတာ္ေလး ကူျဖစ္ခဲ့တယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ထမင္းဟင္းခ်က္ေနတဲ့ မာမားကို ႏိုင္သေလာက္ ၀ိုင္းကူေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆန္ေဆးေပးတယ္။ ထမင္းအိုး တည္တယ္။ ထမင္းရည္ ငွဲ႕တယ္။ ၾကက္သြန္နီ အာလူး ဂ်င္း အခံြႏြာျဖစ္တယ္။ ငရုတ္သီးေထာင္းျဖစ္တယ္။ ေစ်းသြားတဲ့အခါ ေစ်းျခင္းေတာင္း ၀ိုင္းသယ္ေပးခဲ့တယ္။

အိမ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ ရိွရဲ႕သားနဲ႕ စက္ေလွ်ာ္တာ မေျပာင္ပါဘူး အားမရပါဘူး ေရကုန္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ မာမား သူကိုယ္တုိင္လက္နဲ႕ပဲ ေလွ်ာ္ခဲ့လို႕ ေျခဖ၀ါးေတြလည္း ေရ၀ဲစားထားတာ မနည္းပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာ့ ဆပ္ျပာရည္ ေျပာင္သြားေအာင္ ေရနဲ႕ေလွ်ာ္တဲ့အပိုင္းမွာ ၀ိုင္းကူၿပီး ေရနယ္ေပးခဲ့တယ္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ၿပီးရင္ အ၀တ္ေရညွစ္ အ၀တ္လွန္းတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကိုေတြ အလွည္႕ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း သားေတြအားလံုး ကိုယ့္အ၀တ္ ကိုယ္ေလွ်ာ္ျဖစ္ေတာ့ အ၀တ္အစားေတြ ေလွ်ာ္ရတာ နည္းသြားတယ္။ မီးပူတုိက္တာလည္း ညီအစ္ကိုေတြ အဆင္ေျပသလို ကူလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေ၀းေရာက္ေနပါၿပီ။

တကယ္ေတာ့ မာမားဟာ ပါပါးနဲ႕ယွဥ္ရင္ မေခ်ာပါဘူး။ ပါပါးက အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။ မာမားက အိမ္မွာေနရင္ အ၀တ္အစား အေဟာင္းေတြပဲ ၀တ္ေလ့ရိွေတာ့ ပံုစံက မေတာက္မေျပာင္ပါပဲ။ အိမ္မွာက ၁ လမွာ ရက္ ၃၀ ေလာက္ ေနေလ့ရိွေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည္႕ၾကည္႕ အေရာင္မထြက္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ပြဲေနပြဲထိုင္ကလြဲလို႕ လက္၀တ္လက္စားေတြလည္း ဘာမွ ၀တ္ထားေလ့မရိွဘူး။ နားေပါက္ပိတ္သြားမွာ စိုးလို႕ နားကပ္တစ္ရံေတာ့ ၀တ္ထားတယ္။ အိမ္မွဳကိစၥေတြနဲ႕ တေန႕လံုးနီးပါး အလုပ္ရွဳပ္ေနတတ္တဲ့ မာမားတစ္ေယာက္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားေလး လိမ္းထားတတ္လို႕ပဲ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

ဘယ္လိုပံုစံပဲ ျဖစ္ေနပါေစ အေမ့ရုပ္ရည္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႕ ရင္ထဲမွာ အၿမဲလွေနပါတယ္။

Mother's Day 2009 အေမေန႕ အမွတ္တရပါ...

မာမားအတြက္ ပို႕စ္ကဒ္တစ္ေစာင္ေတာ့ ဒီလဆန္းပိုင္းေလာက္က ပို႕ထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီတစ္ပတ္အတြင္းမွာ အိမ္ကို ေရာက္လိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ေလ။

Saturday, May 9, 2009

Arsenal fan hangs self

ခ်န္ပီယံလိခ္ ဆီမီးဖိုင္နယ္ပြဲျဖစ္တဲ့ မန္ယူနဲ႕ အာဆင္နယ္ပြဲအၿပီးမွာ အာဆင္နယ္အသင္း အရွံဳးႀကီး ရွံဳးခဲ့သလို အာႀကီးအသင္းရဲ႕ ရလဒ္ဆိုးေတြကို မခံစားႏိုင္တဲ့ အာဆင္နယ္ပရိသတ္ ကင္ညာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္လည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ႀကိဳးဆြဲခ် သတ္ေသသြားခဲ့ပါတယ္။ သတ္ေသသြားတဲ့သူက Suleiman Omondi လို႕ေခၚတဲ့ အသက္ ၂၉ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးပါ။

ကမာၻတလႊားက တျခားေနရာေတြမွာလို အာဖရိကတုိက္ ကင္ညာႏုိင္ငံဟာလည္း ေဘာလံုးပြဲ အားေပးသူ ပရိသတ္ မ်ားျပားလွပါတယ္။ ပရီးမီးယားလိခ္၊ ခ်န္ပီယံလိခ္ ေဘာလံုးပြဲေတြကို ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အားေပးၾကပါတယ္။ မန္ယူ၊ အာဆင္နယ္၊ ခ်ဲလ္ဆီးပြဲေတြ ရိွတဲ့ေနမွာဆို ေဘာလံုးပြဲျပတဲ့ ဘားဆိုင္ေတြမွာ လူေတြ ျပည္႕သိပ္ေနေလ့ ရိွပါတယ္။

သူဟာ ႏိုင္ရိုဘီၿမိဳ႕က ဘားတစ္ခုမွာ ခ်န္ပီယံလိခ္ ဆီမီးဖိုင္နယ္ပြဲကို ၾကည္႕ေနခဲ့ပါတယ္။ မန္ယူအသင္းကို ပထမဂိုး ေပးလိုက္ရတုန္းက သူ စိတ္မပ်က္ေသးပါဘူး။ ေအးေဆးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ပြဲစၿပီး ၁၁ မိနစ္အၾကာ ဒုတိယဂိုး ထပ္ေပးလိုက္ရတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ မန္ယူကို အႏိုင္ရၿပီး ဗိုလ္လုပြဲ တက္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ အာဆင္နယ္က ၄ ဂိုး ျပန္သြင္းရမယ္ဆိုတာကို သူသိသြားတဲ့ေနာက္ပိုင္း စိတ္ဓါတ္ အေတာ္က်သြားပါတယ္။ အာဆင္နယ္က ပထမပြဲမွာလည္း မန္ယူကို ၁ ဂိုး- ဂိုးမရိွနဲ႕ ရွံဳးထားပါေသးတယ္။

ပထမပိုင္းအၿပီးမွာ မ်က္ရည္ေတြ တေတာက္ေတာက္က် ငိုေနတဲ့ သူ႕ကို... အားတင္းထားဖို႕ ပြဲသိမ္းခရာ မမွဳတ္ေသးသေရြ႕ ပြဲရဲ႕အႏိုင္အရွံဳးအေျဖ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါတယ္လို႕... သူ႕နဲ႕ရင္းႏွီးတဲ့ အာဆင္နယ္အသင္း ပရိသတ္တစ္ဦးက ႏွစ္သိမ့္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ပြဲၿပီးခါနီး ေနာက္ဆံုးမိနစ္ေတြမွာ သူဟာ အရက္ေတြ မွာေသာက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က် ငိုႀကီးခ်က္မျဖစ္ေနေသးတယ္လို႕ ဘားေကာင္တာ ၀န္ထမ္းက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ေနာက္တေန႕ ဗုဒၶဟူးေန႕မနက္မွာ လူလတ္တန္းစားေတြ ေနထိုင္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက သူ႕ရဲ႕အိမ္မွာ ႀကိဳးဆြဲခ် ေသေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

ႀကိဳးတန္းလန္းနဲ႕ အသက္မဲ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူ႕ခႏၶာမွာ ၀တ္ထားခဲ့တာက Fly Emirates ဆိုတဲ့တံဆိပ္နဲ႕ အာဆင္နယ္ ေဘာလံုးအသင္းရဲ႕ ပြဲထြက္၀တ္စံု ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္တဲ့အထိ အာဆင္နယ္ အသင္းကို အားေပးသြားတဲ့ ပရိသတ္တစ္ဦးေပါ့။ သတ္ေသသြားတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ရဲေတြက စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ေနဆဲပါ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အာဆင္နယ္ ပရိသတ္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕လိုေတာ့ မလုပ္ေပါင္...

Friday, May 8, 2009

Our World. Your Move.



All can, in one way or another, each in his own sphere and within his own limitations, do something to help the good work forward.” These words, written by Henry Dunant following the Battle of Solferino, embody the spirit of our International Red Cross and Red Crescent Movement.

ဒီေန႕ ေမလ ၈ ရက္ဟာ ကမာၻ႕ၾကက္ေျခနီေန႕ (World Red Cross Day)ပါ။ အဲဒီေန႕ဟာ ၾကက္ေျခနီရဲ႕ ဖခင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဟင္နရီဒူးနန္႕ရဲ႕ ေမြးေန႕ပါပဲ။

ဒီႏွစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ဟာ ဆိုဖာရီႏိုစစ္ပြဲရဲ႕ ၁၅၀ ႀကိမ္ေျမာက္ ႏွစ္ပတ္လည္ ျဖစ္သလို IFRC အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ၾကက္ေျခနီနဲ႕လျခမ္းနီအသင္းမ်ား ဖက္ဒေရးရွင္းကို ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၉၀ ႀကိမ္ေျမာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်နီဗာ အမ်ားသေဘာတူညီ စာခ်ဳပ္ရဲ႕ ႏွစ္ ၆၀ ေျမာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီႏွစ္ရဲ႕ Campaign ကေတာ့ Our World. Your Move. ပါပဲ။ ရာသီဥတု ေဖာက္ျပန္မွဳေတြေၾကာင့္ တေန႕တျခား ယိုယြင္းပ်က္စီးလာတဲ့ ကမာၻႀကီးကို ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တေတြ အတူတကြ လွဳပ္ရွားၾကရေအာင္လားဗ်ာ။

It is our world and the time is now to make our move.

Thursday, May 7, 2009

The big dream



ဟိုးအျမင့္ကို ေမာ့ၾကည္႕ရတာ ပင္ပန္းလြန္းလွၿပီ
ေမွ်ာ္မွန္းခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ႀကီးေတြလည္း...

Monday, May 4, 2009

Joys over Nargis - 2

နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး မီးေတြပ်က္... လမ္းေတြပိတ္... ဒီလိုနဲ႕ပဲ အင္တာနက္ မသံုးႏုိင္တဲ့ဘ၀ဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံျခားက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့ပါေလေရာ။ ႏိုင္သေလာက္ေလး ဟိုဟိုဒီဒီ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုမင္းအိုက လွမ္းေခၚလို႕ သူ႕ရံုးခန္းမွာ အင္တာနက္ သံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလို အင္တာနက္ သံုးျဖစ္ေတာ့ အဆက္အသြယ္ေတြ ျပန္ရၿပီး ဆန္အိတ္ေတြလွဴဖို႕ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို စကၤာပူကေန ေငြလႊဲေပးၾကတယ္။

အဲဒါနဲ႕ ထမင္းအတြက္ ဆန္အိတ္ေတြ သြား၀ယ္၊ ဟင္းအတြက္ ပဲအိတ္ေတြ၀ယ္ၿပီး ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြ ဖြင့္ထားတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် သြားလွဴဖို႕ စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ သက္ဆိုင္ရာကို လက္လႊဲေပးလိုက္ရင္ ရေပမယ့္ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို စိတ္မပ်က္ေစခ်င္ဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကားေတြ စီစဥ္၊ လုပ္အားေပး လူငယ္ေတြ စုၿပီး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆန္၀ယ္ဖို႕အတြက္ ကိုမင္းအိုက ခ်ိတ္ဆက္စီစဥ္ေပးလို႕ ဆန္ဂိုေဒါင္မွာ ကားရပ္လိုက္ရံုပါပဲ။ ဆန္ေတြလည္း ေရမစုိတာေတြ အရည္အေသြးေကာင္းတာေတြ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးထားပါတယ္။ အေ၀းေျမေရာက္ ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ ေစတနာနဲ႕ ျပည္တြင္းက ခ်ိတ္ဆက္စီစဥ္ေပးတဲ့ ေျခတံလက္တံရွည္ မိတ္ေဆြေတြေၾကာင့္ တကယ့္ကို အကူအညီ လိုအပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ လုိအပ္ေနသူေတြရဲ႕ ကမ္းလင့္လက္ေတြ လက္လွမ္းေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
မိုးသည္းသည္းနဲ႕ လမ္းၾကမ္းၾကမ္းမွာ ဆန္အိတ္တင္တဲ့ကားေပၚမွာ လိုက္လာခဲ့တဲ့ လုပ္အားေပးလူငယ္ေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ဆီးျဖဴသီး စေကာထဲထည္႕လိမ့္သလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနေပမယ့္ တက္တက္ၾကြၾကြပါပဲ။ ေရွ႕ေျပးကားလည္း ေနာက္က ဆန္ကားႀကီးကို ေစာင့္ၿပီး ေျဖးေျဖးေမာင္းခဲ့ရေသးတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အလွဴရွင္ကားေတြ ဟိုဟိုဒီဒီ ပ်ားပန္းခပ္ေနတာကို ျမင္ရေတာ့လည္း ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ ဆန္လွဴမယ္ဆိုတာ ၾကားတာနဲ႕ ေျပးထြက္လာတဲ့ ကေလးေတြမ်ား... ျမင္မိရင္ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လို ခံစားရတယ္ဆိုတာ ေဖာ္ျပဖုိ႔ မလြယ္လွပါဘူးဆိုတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ေရခြက္ေလးေတြ၊ ပန္းကန္ျပားေတြ၊ ဒန္အိုးေတြ၊ ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ ေျပးထြက္လာတဲ့ ကေလးအုပ္ႀကီးက မနည္းမေနာပါပဲ။ သူတုိ႕ေတြအတြက္ လတ္တေလာကာလ အစာေရစာ ဖူလံုေအာင္ ပံ့ပိုးေပးႏုိင္မွာကို ျမင္ေယာင္ၾကည္႕ရင္ ပီတိျဖစ္စရာပါပဲ။

မလိုလားအပ္တဲ့ကိစၥေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ဆန္အိတ္ေတြကို ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြဆီ အေရာက္ပို႕ဖို႕အတြက္ သစ္ပင္အက်ိဳးအပဲ့ ဓါတ္တိုင္အရြဲ႕အေစာင္း ဗလပြနဲ႕ ရႊံေတြႏြံေတြ ဒင္းၾကမ္းျဖစ္ေနတဲ့ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားမွာ ဒီဆန္ကားႀကီး အိပဲ့အိပဲ့ ေမာင္းဖို႕ကို မနည္း ႀကိဳးစားယူခဲ့ရတယ္။ ကားအမိုးေပၚတက္ၿပီး ၀ါးလံုးေတြနဲ႕ ဓါတ္ႀကိဳးေတြကို ဖယ္ရေသးတယ္။ လမ္းေဘးေျမာင္းထဲ ကားဘီး မေရာက္ရေလေအာင္ လည္တဆန္႕ဆန္႕ ျဖစ္ၾကရေသးတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြေရွ႕ ဆန္ကားႀကီးေရာက္မွပဲ အသက္၀၀ရွဳရဲၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲပါေစ... ဆန္အိတ္ေတြကို ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းထဲအေရာက္ ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႕ ထမ္းပို႕ၾကတဲ့ လုပ္အားေပးလူငယ္ေတြရဲ႕ အားမာန္ကို ေလးစားဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ မနက္မိုးလင္းက ထြက္ခဲ့တဲ့ ခရီးဟာ ညမိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေသးပါဘူး။ ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ ညမိုးခ်ဳပ္ေနေပမယ့္ မနက္ျဖန္ေတြ မ်ားစြာအတြက္ သူတုိ႕အဆင္သင့္ ရိွေနတယ္ဆိုတာကို ယံုၾကည္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြကို ဆန္အိတ္ေတြ လွဴေပးၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာ အစာအစား လွဴဒါန္းေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုယ္စား မုန္တုိင္းဒဏ္ခံရတဲ့ ရြာေတြထဲအထိ ၀င္ၿပီး လွဴဒါန္းတာမ်ိဳး လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အိမ္တိုင္း အိမ္တုိင္းကို ဆန္အိတ္ေတြ၊ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ေတြ၊ ငပိေထာင္းဗူးေတြ၊ အိုင္အိုဒင္းဆားထုပ္ေတြ လွဴေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ လွဴႏုိင္ဖို႕ ခ်ိတ္ဆက္ စီစဥ္ခဲ့တာလည္း မလြယ္လွပါဘူး။ ဆိုင္ရာဆုိင္ရာ အဆင့္ဆင့္ သြားရလာရပါေသးတယ္။ ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ေပါက္ေစ့ သြားရတာ မလြယ္လွေပမယ့္ ကိုယ္ေတြ ေပးလွဴတဲ့ ပစၥည္းေတြကို လက္ခံေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ အၿပံဳးက အေမာေျပေစသလားပဲ။

တခ်ိဳ႕ရက္ေတြမွာ ထမင္းအိုးလိုက္ႀကီး ခ်က္ၿပီး ကုလားပဲသီးစံုဟင္းနဲ႕ ထမင္းထုပ္ေတြ ေ၀ေပးခဲ့ၾကေသးတယ္။ ပဲဟင္းနဲ႕ တြဲဖက္စားဖို႕ ငပိေထာင္းဗူးေတြလည္း ပါခဲ့ေသးတယ္။ မနက္ေစာေစာထ ထမင္းေတြ ဟင္းေတြ ခ်က္ၿပီး ကားေပၚတင္... ရန္ကုန္အနီးအနားက ရြာေတြထဲကို ေမာင္း.. ရြာခံတစ္ေယာက္အိမ္မွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ထမင္းထုပ္ေ၀ပြဲႀကီး ၀ွဲခ်ီးက်င္းပတာမ်ား ျမင္လုိက္ရရင္ အဲဒီေနရာမွာ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် ၀င္ကူလိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထမင္းဟင္းေတြ အမ်ားႀကီး ခ်က္သြားေပမယ့္ မကုန္ဘူးဆိုတာ တစ္ရက္မွ မရိွခဲ့ပါဘူး။ အလွဴရွင္ေတြ ပီတိျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ႀကံဳတုန္းေလး တစ္ခါတည္း ဆက္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ေခတၱတည္းခိုခဲ့တဲ့ ေယာက္လမ္းက အိမ္ဆိုတာ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရး အလွဴအတန္းလုပ္ငန္းေတြမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဓါတ္ပံုလိုက္ရိုက္ေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အိမ္ပါ။ သူ႕ရံုးရိွတဲ့ ထိုင္းကို မျပန္ေသးတဲ့အခ်ိန္အထိ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္လာတဲ့ ကိစၥက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာေဆာင္ကို ပြဲတက္ဖို႕ပါ။ သူ႕ပြဲ႕က မႏၱေလးမွာ လုပ္မွာပါ။ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး သူ႕မဂၤလာေဆာင္ မသြားႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီဇိုင္နာျဖစ္တဲ့ သူကေတာ့ အဖြဲ႕တီရွပ္ဒီဇိုင္းကို အခ်ိန္မွီ ဒီဇိုင္းထုတ္ လက္စသပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ေၾကာင့္ လုပ္အားေပးလူငယ္ေတြ အားလံုး တီရွပ္ကိုယ္စီနဲ႕ တက္တက္ၾကြၾကြ ျဖစ္ေနခဲ့ၾကတာပါ။

Photo Credit: RAVEN Blood Donor Club

Saturday, May 2, 2009

Joys over Nargis - 1

ျမန္မာျပည္ရဲ႕သမုိင္းမွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးခဲ့တဲ့ နာဂစ္မုန္တုိင္း ၀င္ေမႊသြားတာ အခုဆို ၁ ႏွစ္တိတိ ျပည္႕ခဲ့ပါၿပီေလ။ အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာပါ။ ေယာက္လမ္းက သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အိမ္မွာ တည္းခိုၿပီး နာဂစ္မုန္တိုင္းကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကံဳခဲ့လိုက္ရတယ္။ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ဆုိသလို အိမ္ထဲကို ၿပိဳဆင္း၀င္လာတဲ့ ကုကၠဳိပင္ႀကီးက မေဟာ္ဂနီစားပြဲရွည္ႀကီး ခံေနလို႕သာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို ဖိမခ်သြားတာပါ။ မဟုတ္ရင္ ေခါင္းျပားေနေလာက္ပါၿပီ။

မုန္တိုင္းအၿပီးမွာ အပ်က္အစီးေတြ မ်ားလြန္းတာကို သိေပမယ့္ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ လုပ္စရာရိွတာေတြ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာေတြကို တျဖည္းျဖည္း လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ရင္ဘတ္ခ်င္းနီးၿပီး ခံစားခ်က္ေတြတူၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာရဲ႕ ကူညီပံ့ပိုးမွဳေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တေတြ နာဂစ္မုန္တိုင္းရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးေမြေတြကို မွ်ေ၀ခံစားခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီကာလမွာ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ ပင္ပန္းခဲ့တယ္။ အေႏွာင့္အယွက္မ်ိဳးစံုေၾကာင့္ စိတ္ေတြ ညစ္ခဲ့ရတယ္။ အခက္အခဲေတြ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အတူတကြ ေက်ာ္လႊားျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ နာဂစ္အလြန္ ပီတိမ်ားလို႕ပဲ ေျပာလိုက္ပါမယ္။ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ခံစားတာပါ။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေ၀းေရာက္ ကူညီပံ့ပိုးေပးခဲ့တယ္။


နာဂစ္မုန္တိုင္း၀င္ၿပီး မနက္ပိုင္းမွာ လိွဳင္ျမစ္တဖက္ကမ္းကို ျပန္ဖို႕စက္ေလွမရိွေတာ့လို႕ ေသာင္တင္ေနၾကတဲ့ လူေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သေဘာၤတစ္စင္း စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိဘေဆြမ်ိဳး သားသမီးေတြအတြက္ ရတတ္မေအးရွာ စိတ္ပူေနရရွာတဲ့ လူေတြရဲ႕ ေသာကအပူမီးကို အထိုက္အေလ်ာက္ ကူညီေျဖရွင္း ၿငိမ္းသတ္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႕ ပီတိျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။


စစ္ၿပီးကာလ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးတစ္ခုလို ေန႕ခ်င္းညခ်င္း ဘ၀ေျပာင္းသြားတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ရန္ကုန္မွာ ေသာက္ေရသံုးေရ အခက္အခဲေတြ ရင္ဆိုင္လာခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္... ပံ့ပိုးႏိုင္တဲ့ အလွဴရွင္ေတြကို ရွာေဖြၿပီး မီးစက္ေရစက္ေတြ ေမာင္းၿပီး ၿမိဳ႕နယ္ ၆ ၿမိဳ႕နယ္က ရပ္ကြက္ေတြမွာ ေရေပးေ၀မွဳကို လနဲ႕ခ်ီၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္လကို လုပ္ခလစာ က်ပ္ ၂ ေသာင္းေတာင္ မရၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေန႕ကို သိန္းခ်ီကုန္တဲ့ ေရအလွဴႀကီးကို ဖန္တီးႏုိင္ခဲ့မွဳဟာ ခ်ီးက်ဴးစရာပါပဲ။


ဒီဇယ္၊ ဓါတ္ဆီ အပါအ၀င္ မီးစက္ေရစက္ အျပည္႕အစံုနဲ႕ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ေရလွဴေပးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေစတနာကို ရပ္ကြက္ေန ျပည္သူေတြရဲ႕ အၿပံဳးေတြကို ျမင္ရရံုနဲ႕ နားလည္ ခံစားမိမွာပါ။ လတ္တေလာမွာ ႀကံဳေနရတဲ့ ဘ၀ဒုကၡေတြကို ေမ့ေပ်ာက္ထားေစႏုိင္တဲ့အထိ သူတုိ႕ရဲ႕ အၿပံဳးေတြ အရႊန္းေဖာက္ ဟာသေတြဟာ အစြမ္းထက္လွပါတယ္။


ေသာက္သံုးေရအတြက္ ျမစ္ေရေတြ၊ ကန္ေရေတြကို အားထားေနရတဲ့ ဘိုကေလးဘက္က ရြာေတြအတြက္ ေရသန္႕ေဆးျပားေတြ လွဴေပးဖို႕ အလွဴရွင္ေတြက အကူအညီ ေတာင္းခံတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လွိဳင္းမေၾကာက္ ေလမေၾကာက္ ေရလမ္းခရီးနဲ႕ ခရီးေ၀းေ၀းႏွင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ေျမတည္းေန တစ္ေရတည္းေသာက္ၾကတဲ့ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စည္းလံုးခဲ့ၾကတာ အားက်စရာပါပဲ။


ရြာထဲက အိမ္ေတြအတြက္ ေရသန္႕ေဆးျပားေတြ လွဴခဲ့ေပးေတာ့ ေက်းရြာလူထုရဲ႕ တုန္႕ၿပန္႕ အၿပံဳးေတြဟာ ပိုက္ဆံရိွၿပီး ၀ယ္စားစရာမရိွလို႕ ခရီးလမ္းၾကမ္းၾကမ္းမွာ အစာငတ္ခဲ့တာေတြေတာင္ ေမ့ေပ်ာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေရအသက္ တစ္မနက္အတြက္ ေနပူပူေအာက္ ေလွငယ္ေလးနဲ႕ ေခ်ာင္းႀကိဳေခ်ာင္းၾကားတေလွ်ာက္ တေနကုန္ ခရီးေ၀းႏွင္ၿပီး အပင္ပန္းခံ အဆင္းရဲခံ ကူညီခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လူမွဳေရးစိတ္ဓါတ္ကို ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။


ႏူရာ၀ဲစြဲ ဆိုသလိုမ်ိဳး နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ဒုကၡေတြ တနင့္တပိုး ခါးစည္းခံေနရခ်ိန္... အနာေရာဂါဒဏ္ကို ခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာသည္ေတြအတြက္ အခမဲ့ ေဆးကုသစခန္းေတြကို ေက်းရြာေတြအထိ ဖြင့္လွစ္ႏုိင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေဆးေလာကသား သူငယ္ခ်င္းေတြ ကူညီရိုင္းပင္း စည္းလံုးခဲ့မွဳဟာ အမွတ္တရပါပဲ။


အနာသိရင္ ေဆးရိွရမယ္။ ေဆးရိွေပမယ့္လည္း ေဆးဖိုး မတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ အမ်ားသားဆုိေတာ့ ငုပ္မိသဲတုိင္ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္ ဆိုသလိုမ်ိဳး... လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးေတြပါ အစအဆံုး ကူညီေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေန႕စဥ္ ကုန္က်ေနတဲ့ ေဆးဖိုးကို လွဴတဲ့အလွဴရွင္ေတြေၾကာင့္ ေဆး၀ါးအလံုအေလာက္ ရိွတာရယ္... ေဆးေပးဖို႕ ကူညီၾကတဲ့ လုပ္အားေပး ေဆး၀ါးကၽြမ္းက်င္ သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္... ေထာင့္ေပါင္းစံုက ဟာကြက္မရိွခဲ့လို႕ ကုသိုလ္ျဖစ္ ေဆးခန္းေလး ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ရွိခဲ့တာေတြဟာ ေရာဂါသည္ေတြအတြက္ အားရိွလွေစပါတယ္။

Photo Credit: RAVEN Blood Donor Club