ဒီေန႕ ခ်န္ဂီကို ေရာက္တယ္။ စကာၤပူမွာ တစ္လနီးပါး ေနသြားခဲ့တဲ့ ၀မ္းကြဲညီမကို လုိက္ပို႕တာပါ။ အသြားအျပန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္က ရန္ကုန္က ၀ယ္လာတာ။ လက္မွတ္ ရဖို႕ခက္တဲ့ ကာလမွာ လာတာျဖစ္လုိ႕ ရက္ရဖုိ႕ပဲ အဓိက ဦးစားေပး မွာခဲ့မိေတာ့ သယ္လို႕ရတဲ့ အေလးခ်ိန္ ကီလိုကို ေျပာဖို႕ ေမ့သြားတယ္။ စလံုးကို လာတုန္းက ၁၇ ကီလိုပဲ ပါလာေတာ့ အေထြအထူး မရိွခဲ့ဘူး။ အခုျပန္တဲ့အခါမွာ ၃၆ ကီလို ျဖစ္ေနေတာ့ ကိစၥရိွသြားေရာ။ အဘြားအတြက္ ငွက္သိုက္ဗူးေတြ၊ ဒီမွာ ၀ယ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစား တခ်ိဳ႕ရယ္၊ ကိုစိုးထက္မွာတဲ့ စာအုပ္ရယ္။ ဖုန္းဘကၳရီ ႏွစ္လံုးပါတယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြနဲ႕ေခ်ာကလက္တခ်ိဳ႕ ပါတယ္။
ေကာင္တာမွာ လက္မွတ္ကို ျပတဲ့အခါမွ လက္မွတ္မွာ ေရးထားတဲ့ ကီလိုက ၂၀ ပဲျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၁၆ ကီလိုေတာင္ ပိုေနၿပီေပါ့။ ၁ ကီလိုကို စကၤာပူေဒၚလာ ၁၀ ဆုိေတာ့ ေဆာင္ရမွာက ၁၆၀ ေဒၚလာေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ပစၥည္းေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္ခ်ိန္ဖုိ႕ အႀကံေပးတာနဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ျပန္ယူၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခဲ့တယ္။ ဒီမွာေနတဲ့ ညီမ၀မ္းကြဲက ပစၥည္းသိပ္မပါတဲ့ တျခားခရီးသည္ေတြနဲ႕ ေရာၿပီး ခ်ိန္ဖို႕ အႀကံေပးတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကို လုပ္ဖို႕ေတာ့ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ပိုေနတဲ့ ကီလိုအတြက္ ပိုက္ဆံေပးရတာက ေပးလိုက္ၿပီးရင္ ကိစၥေအးေရာ။ ဟိုဟာက်ေတာ့ သူတပါးကို အားနာေနရမယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ေနရမယ္။
အဲဒါနဲ႕ အထုပ္ေသးေသး ႏွစ္ထုပ္ပဲပါတဲ့ ခရီးသည္အမ်ိဳးသမီးကို သူတုိ႕ ေမးၾကည္႕ၾကတယ္။ သူတုိ႕ေရွ႕မွာ တန္းစီေနတဲ့ တစ္ေယာက္ေပါ့။ ဟုိက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ျငင္းလုိက္ပါတယ္။ သူလည္း ကီလို ၂၀ ပဲ ရတာတဲ့။ ၿပံဳးျပလုိက္ရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ရပ္ေနေတာ့ သူတုိ႕ပဲ ၿပံဳးျပရတာပါ။ မလုိအပ္ပဲ သူမ်ားဆီက အကူအညီ ေတာင္းရမွာကို စိတ္ကုန္တာ အမွန္ပဲ။ အဲဒါနဲ႕ ပိုသမွ် အခြန္ေဆာင္မယ္ကြာ ဆုိၿပီး ေကာင္တာထဲ ၀င္လုိက္တယ္။
ေကာင္တာ၀န္ထမ္းက အသစ္လို႕ ထင္မိတယ္။ အသက္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလးပဲ။ မေလးလူမ်ိဳးပါ။ သူက ခ်ိန္ဖို႕ပစၥည္းေတြလည္း အျပင္ထိ ထြက္လာၿပီး ၀ိုင္းကူမေပးတယ္။ သူ႕ေဘာင္းဘီက ခါးပတ္ႀကိဳးေတာင္ အထုပ္ မရင္း ျပတ္သြားရွာတယ္။ ျပန္မယ့္ညီမက အသက္ ၁၈ ႏွစ္ မျပည္႕ေသးလုိ႕ သူက စိုးရိမ္ေနေသးတယ္။ ကြင္းထဲ၀င္ဖို႕ ေလယာဥ္မယ္တစ္ေယာက္ အေဖာ္အျဖစ္ ထည္႕ေပးရမလားတဲ့။ ေနာက္ၿပီး မိန္းခေလးေတြပဲ ရိွတဲ့ ထိုင္ခံုအတန္းကို ေရြးေပးရွာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ပိုက္ဆံ တျပားမွ မေပးရပဲ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
ညီမကိစၥကို ေရးရင္း ကိုယ္ျပန္တုန္းက ကိစၥကို သတိရမိတယ္။ စလံုးကေန ရန္ကုန္ကို သံုးေခါက္ ျပန္ၿပီးၿပီ။ ၂၀၀၈ နာဂစ္ မ၀င္ခင္မွာ တစ္ခါျပန္တယ္။ ၂၀၀၉ မွာ ႏွစ္ခါျပန္တယ္။ အဲဒီ သံုးေခါက္ထဲက တစ္ေခါက္မွာ အကူအညီ အေတာင္းခံရတယ္။ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က သူ႕ခ်စ္ခ်စ္မွာ သယ္စရာ အထုပ္ေတြ မ်ားေနလို႕ ကူသယ္ေပးပါလားတဲ့။ သူ႕လက္ထဲမွာေတာ့ အိတ္ႏွစ္အိတ္ပဲ ကိုင္ထားတယ္။ သူ႕ေဘးက ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ ခရီးေဆာင္အိတ္ႏွစ္လံုး ေတြ႕တယ္။ တျခားေနရာမွာမ်ား အထုပ္ေတြ ခ်ထားသလားလို႕ ျဖည္႕ၿပီး ေတြးလိုက္ေသးတယ္။
ေလယာဥ္ေပၚ အတက္မွာ တစ္ေယာက္ကို ၂ ထုပ္ထက္ပိုၿပီး လက္ဆြဲ သယ္ခြင့္မရိွဘူးေလ။ ကုိယ့္မွာလည္း သယ္စရာက အိတ္တစ္လံုးပဲပါေတာ့... ရပါတယ္ သယ္ေပးပါမယ္လို႕ ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ အိတ္ႏွစ္အိတ္ လက္ထဲ လာထည္႕သြားပါေလေရာ။ ကိတ္မုန္႕ေတြပါ။ ၀န္က်ယ္ေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မေလးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ လူ၀င္မွဳႀကီးၾကပ္ေရးကို ျဖတ္ၿပီး ကြင္းထဲ ၀င္လာခဲ့လိုက္တယ္။ သူတုိ႕က ေကာင္တာမွ တန္းစီေနတုန္းပဲ။ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ဖို႕ မေခၚေသးေတာ့ အထဲမွာ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ မထြက္ခင္မွာ မေရႊေခ်ာက ေပၚလာပါတယ္။ ဘာအထုပ္မွ မပါဘူး။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ပဲ ကိုင္ထားတယ္။ အဲဒါဆို ေသခ်ာသြားၿပီ။ သူ႕မွာ ခရီးေဆာင္အိတ္ႏွစ္လံုးပဲ ပါလာတဲ့ သေဘာေပါ့။
ဘာျဖစ္လုိ႕မ်ား သူမ်ားတကာကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ကိတ္မုန္႕အိတ္ေတြကို သယ္ခိုင္းရသလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားရခက္လွတယ္။ လူေပၚေက်ာ့ လုပ္ခ်င္တာလား။ ကိတ္မုန္႕အိတ္ႏွစ္လံုးနဲ႕ ကြင္းထဲမွာ လမ္းအေ၀းႀကီး ေလွ်ာက္ရမယ့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းမွာကို မၾကည္႕ရက္လို႕ အခမဲ့ရတဲ့ တရုတ္ကူလီကို ငွားတာလား။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အၾကည္ဓါတ္ေလး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဂ်ိဳမ်ားထြက္လာသလား အၿမီးမ်ားေပါက္ေနသလား ဘို႕မ်ားရိွေနသလား ျပန္ဆန္းစစ္ရတယ္။ ဥပေဒနဲ႕ မလြတ္ကင္းတာေတြ မဟုတ္လို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီက စၿပီး ေနာက္ဆိုရင္ အထုပ္ကူသယ္ဖုိ႕ စိတ္မ၀င္စားေတာ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ခဲမွန္ဖူးသြားၿပီ။
မကူညီရင္ မကူညီတဲ့သူကို အျပစ္ျမင္တယ္။ မကူညီတဲ့သူရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရိွခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကိုေတာ့ လူတုိင္းက မသိႏုိင္ဘူးေလ။ ေစတနာဟာ လူတုိင္းနဲ႕ မထုိက္တန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မကူညီလည္း စိတ္မဆိုးပါဘူး။ မကူညီႏိုင္ရင္ မကူညီႏိုင္ဘူးလို႕ပဲ ဒဲ့ဒိုးေျပာခ်လုိက္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ပြင့္လင္းမွဳက နည္းနည္းေတာ့ ခါးသီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီခါးသီးမွဳကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ တန္ဖိုးထားပါတယ္။
ေကာင္တာမွာ လက္မွတ္ကို ျပတဲ့အခါမွ လက္မွတ္မွာ ေရးထားတဲ့ ကီလိုက ၂၀ ပဲျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၁၆ ကီလိုေတာင္ ပိုေနၿပီေပါ့။ ၁ ကီလိုကို စကၤာပူေဒၚလာ ၁၀ ဆုိေတာ့ ေဆာင္ရမွာက ၁၆၀ ေဒၚလာေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ပစၥည္းေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္ခ်ိန္ဖုိ႕ အႀကံေပးတာနဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ျပန္ယူၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခဲ့တယ္။ ဒီမွာေနတဲ့ ညီမ၀မ္းကြဲက ပစၥည္းသိပ္မပါတဲ့ တျခားခရီးသည္ေတြနဲ႕ ေရာၿပီး ခ်ိန္ဖို႕ အႀကံေပးတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကို လုပ္ဖို႕ေတာ့ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ပိုေနတဲ့ ကီလိုအတြက္ ပိုက္ဆံေပးရတာက ေပးလိုက္ၿပီးရင္ ကိစၥေအးေရာ။ ဟိုဟာက်ေတာ့ သူတပါးကို အားနာေနရမယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ေနရမယ္။
အဲဒါနဲ႕ အထုပ္ေသးေသး ႏွစ္ထုပ္ပဲပါတဲ့ ခရီးသည္အမ်ိဳးသမီးကို သူတုိ႕ ေမးၾကည္႕ၾကတယ္။ သူတုိ႕ေရွ႕မွာ တန္းစီေနတဲ့ တစ္ေယာက္ေပါ့။ ဟုိက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ျငင္းလုိက္ပါတယ္။ သူလည္း ကီလို ၂၀ ပဲ ရတာတဲ့။ ၿပံဳးျပလုိက္ရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ရပ္ေနေတာ့ သူတုိ႕ပဲ ၿပံဳးျပရတာပါ။ မလုိအပ္ပဲ သူမ်ားဆီက အကူအညီ ေတာင္းရမွာကို စိတ္ကုန္တာ အမွန္ပဲ။ အဲဒါနဲ႕ ပိုသမွ် အခြန္ေဆာင္မယ္ကြာ ဆုိၿပီး ေကာင္တာထဲ ၀င္လုိက္တယ္။
ေကာင္တာ၀န္ထမ္းက အသစ္လို႕ ထင္မိတယ္။ အသက္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလးပဲ။ မေလးလူမ်ိဳးပါ။ သူက ခ်ိန္ဖို႕ပစၥည္းေတြလည္း အျပင္ထိ ထြက္လာၿပီး ၀ိုင္းကူမေပးတယ္။ သူ႕ေဘာင္းဘီက ခါးပတ္ႀကိဳးေတာင္ အထုပ္ မရင္း ျပတ္သြားရွာတယ္။ ျပန္မယ့္ညီမက အသက္ ၁၈ ႏွစ္ မျပည္႕ေသးလုိ႕ သူက စိုးရိမ္ေနေသးတယ္။ ကြင္းထဲ၀င္ဖို႕ ေလယာဥ္မယ္တစ္ေယာက္ အေဖာ္အျဖစ္ ထည္႕ေပးရမလားတဲ့။ ေနာက္ၿပီး မိန္းခေလးေတြပဲ ရိွတဲ့ ထိုင္ခံုအတန္းကို ေရြးေပးရွာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ပိုက္ဆံ တျပားမွ မေပးရပဲ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။
ညီမကိစၥကို ေရးရင္း ကိုယ္ျပန္တုန္းက ကိစၥကို သတိရမိတယ္။ စလံုးကေန ရန္ကုန္ကို သံုးေခါက္ ျပန္ၿပီးၿပီ။ ၂၀၀၈ နာဂစ္ မ၀င္ခင္မွာ တစ္ခါျပန္တယ္။ ၂၀၀၉ မွာ ႏွစ္ခါျပန္တယ္။ အဲဒီ သံုးေခါက္ထဲက တစ္ေခါက္မွာ အကူအညီ အေတာင္းခံရတယ္။ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က သူ႕ခ်စ္ခ်စ္မွာ သယ္စရာ အထုပ္ေတြ မ်ားေနလို႕ ကူသယ္ေပးပါလားတဲ့။ သူ႕လက္ထဲမွာေတာ့ အိတ္ႏွစ္အိတ္ပဲ ကိုင္ထားတယ္။ သူ႕ေဘးက ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ ခရီးေဆာင္အိတ္ႏွစ္လံုး ေတြ႕တယ္။ တျခားေနရာမွာမ်ား အထုပ္ေတြ ခ်ထားသလားလို႕ ျဖည္႕ၿပီး ေတြးလိုက္ေသးတယ္။
ေလယာဥ္ေပၚ အတက္မွာ တစ္ေယာက္ကို ၂ ထုပ္ထက္ပိုၿပီး လက္ဆြဲ သယ္ခြင့္မရိွဘူးေလ။ ကုိယ့္မွာလည္း သယ္စရာက အိတ္တစ္လံုးပဲပါေတာ့... ရပါတယ္ သယ္ေပးပါမယ္လို႕ ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ အိတ္ႏွစ္အိတ္ လက္ထဲ လာထည္႕သြားပါေလေရာ။ ကိတ္မုန္႕ေတြပါ။ ၀န္က်ယ္ေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မေလးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ လူ၀င္မွဳႀကီးၾကပ္ေရးကို ျဖတ္ၿပီး ကြင္းထဲ ၀င္လာခဲ့လိုက္တယ္။ သူတုိ႕က ေကာင္တာမွ တန္းစီေနတုန္းပဲ။ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ဖို႕ မေခၚေသးေတာ့ အထဲမွာ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ မထြက္ခင္မွာ မေရႊေခ်ာက ေပၚလာပါတယ္။ ဘာအထုပ္မွ မပါဘူး။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ပဲ ကိုင္ထားတယ္။ အဲဒါဆို ေသခ်ာသြားၿပီ။ သူ႕မွာ ခရီးေဆာင္အိတ္ႏွစ္လံုးပဲ ပါလာတဲ့ သေဘာေပါ့။
ဘာျဖစ္လုိ႕မ်ား သူမ်ားတကာကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ကိတ္မုန္႕အိတ္ေတြကို သယ္ခိုင္းရသလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားရခက္လွတယ္။ လူေပၚေက်ာ့ လုပ္ခ်င္တာလား။ ကိတ္မုန္႕အိတ္ႏွစ္လံုးနဲ႕ ကြင္းထဲမွာ လမ္းအေ၀းႀကီး ေလွ်ာက္ရမယ့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းမွာကို မၾကည္႕ရက္လို႕ အခမဲ့ရတဲ့ တရုတ္ကူလီကို ငွားတာလား။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အၾကည္ဓါတ္ေလး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဂ်ိဳမ်ားထြက္လာသလား အၿမီးမ်ားေပါက္ေနသလား ဘို႕မ်ားရိွေနသလား ျပန္ဆန္းစစ္ရတယ္။ ဥပေဒနဲ႕ မလြတ္ကင္းတာေတြ မဟုတ္လို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီက စၿပီး ေနာက္ဆိုရင္ အထုပ္ကူသယ္ဖုိ႕ စိတ္မ၀င္စားေတာ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ခဲမွန္ဖူးသြားၿပီ။
မကူညီရင္ မကူညီတဲ့သူကို အျပစ္ျမင္တယ္။ မကူညီတဲ့သူရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရိွခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကိုေတာ့ လူတုိင္းက မသိႏုိင္ဘူးေလ။ ေစတနာဟာ လူတုိင္းနဲ႕ မထုိက္တန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မကူညီလည္း စိတ္မဆိုးပါဘူး။ မကူညီႏိုင္ရင္ မကူညီႏိုင္ဘူးလို႕ပဲ ဒဲ့ဒိုးေျပာခ်လုိက္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ပြင့္လင္းမွဳက နည္းနည္းေတာ့ ခါးသီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီခါးသီးမွဳကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ တန္ဖိုးထားပါတယ္။
တစ္နွစ္က ဒီကိုျပန္လာတုန္းက
ReplyDeleteပစၥည္းမ်ားတာနဲ႔...ေျမပဲတစ္ေယာက္က
ဘာမွ မပါတာနဲ႔ သူနဲ႔ ေပါင္းခ်ိန္လိုက္တာ..
ငါးပါးေမွာက္ပါေလေရာ။။
ေမာင္မင္းၾကီးသားက သူ႔လက္ဖက္ေျခာက္အထုပ္မွာ
လက္ဖက္ေျခာက္မဟုတ္တာေတြ ထည့္လာတာကိုးး။။
သူနဲ႔ တူတူခ်ိန္တဲ့ ကိုယ့္ကို လာရွာေနေသးတယ္။။
ခရီးသည္ေတြၾကားထဲ။။
ေလယာဥ္၀န္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးေလးက..
ဟိုအစ္မနဲ႔ မဆိုင္ဘူး။။ဒီေရာက္မွ အကူအညီေတာင္းတာလို႔ေျဖရွင္းေနတာ ေတြ႔တယ္။။
ဟူးးး...
တခါေသဖူး..ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္သြားျပီ။။
ေလဆိပ္ လိုက္ပို႔တုိင္း အဲ့လို အကူအညီေတာင္းတဲ့ သူေတြ ေတြ႕ဘူးတယ္..
ReplyDeleteအစကတည္းက ေသခ်ာခ်ိ္န္သြားပါတယ္။ ေလ်ာ႕ခ်ိန္သြားတယ္။ မသယ္လုိ႕လဲမၿဖစ္ ကုိယ္ကေပးခ်င္တာက မ်ားေနတာကိုး.။ သူမ်ားကိုေတာ႕ ဒုကၡမေပးလုိပါ။
ReplyDeleteရုပ္ရ်င္ထဲမွာေတာ႕ ဘရက္ပစ္က အိတ္ကေလးတစ္လံုးဘဲဆြဲၿပီးတက္သြားတာၿမင္ဘူးတာဘဲ အားက်လုိက္တာ.
ReplyDeleteခါးသီးတာ တစ္ခုမ်ားက်န္ခဲ႕ေသးလားလို႕။
ReplyDeleteကိတ္မုန္႕သယ္ခုိင္းတာ မုန္းစရာႀကိီ. တုိ႕သာဆုိရင္မသယ္ေပးဘူး. ဟင္႕အငး္လုိ႕ ေၿပာလုိက္မယ္။ ဖြင္႕ကိုႀကည္႕ၿပိီးမွကို ေၿပာမွာ။ ဟုိမွာ ဝယ္စားလုိက္ပါ လုိ႕ေတာင္ထပ္ေၿပာလုိက္ဦးမယ္။
ReplyDeleteတခ်ိဳ႕က နားလည္မႈကို အခြင့္ေကာင္း ယူတတ္ၾကတယ္ ဗ်ာ
ReplyDeleteကိုယ္လည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နားလည္လာခဲ့ရတာ။
ReplyDeleteတန္ဖိုးကို သိကိုသိေအာင္ ေျပာျပမွ ရကိုရတဲ့လူေတြ ႐ွိကို႐ွိတယ္။
ေစတနာနဲ႔ အဆင္ေျပပါေစေတာ့ရယ္လို႔ လြယ္လြယ္ေလး ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္မေပးမိလိုက္ေစနဲ႔။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ သူ႕ကို စိတ္သက္သာရာ ရပါေစေတာ့လို႔ လြယ္လြယ္ကူကူပံုစံနဲ႔ ေပးမိတာ ျဖစ္ေပမဲ့ တကယ္ကို လြယ္တယ္ပဲ ေတာက္ေလ်ာက္ ထင္သြားေတာ့တာ။
ကိုယ့္အေတြ႕အႀကံဳ ေျပာရရင္ ကိုယ္ကေတာ့ မိဘပိုက္ဆံေတာင္ လခရတာနဲ႔ အဦးဆံုးလေတြမွာ ဘာတခုမွ အပို မသံုးဘဲ ျမန္ျမန္ျပန္ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ေတြရဲ႕ အေတြးအေခၚနဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြက်ေတာ့ အင္မတန္မွ အံ့ၾသစရာေကာင္းတယ္။ အၾကည္ဓါတ္ေတြ တကယ္ပဲ ေပ်ာက္ေလာက္တယ္။ ဗမာလူမ်ိဳးေတြ အစုစပ္လုပ္ရင္ ကြဲတာပဲ ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးေတြေၾကာင့္ ေနမွာ။
friendship က friendship, business က business ဆုိတာမ်ိဳးမွ ရတဲ့သူေတြ တကယ္ ႐ွိတယ္။
Went back to Mym from SG four times. Never been over kg. So, I dont have any experience like that.
ReplyDeleteAnyway, You are so clever. You can talk and negotiate so well, bro. That's why the airline counter officer allowed you to settle the case needless to pay any cent. Bravo. =)
တကယ္လို႔ ေနာက္ထပ္အကူအညီ ေတာင္းလာတဲ့သူက တကယ္ အကူအညီလိုေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ မဟုတ္တဲ့ လူေတြနဲ႔ တခါႀကံဳဖူးလို႔ ေနာက္လူေတြကို ဒီလိုေရွာင္လိုက္ရင္ တကယ္ကူညီသင့္ ကူညီထိုက္တဲ့သူေတြ ႏွစ္နာသြားမွာမ်ိဳး ျဖစ္မွာစိုးလို႔ လိုအပ္ရင္ေတာ့ ဆက္ကူညီသင့္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က ရိုးသားၿပီး ေစတနာပါဖို႔က အေရးႀကီးဆံုး ျဖစ္တယ္။ တကယ္လို႔ ထပ္ခံရတယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ကိုယ့္ကံပဲ လို႔သေဘာထားတယ္ ဘာမဟုတ္တဲ့ စိတ္ေကာင္းမရွိသူ တယာက္ေၾကာင့္ေတာ့ ရိုင္းပင္းကူညီတတ္တဲ့ ေကာင္းတဲ့အေလ့အထ တခုကို မစြန္႔ပစ္သင့္ဘူး။ ကူညီဖို႔ လိုသူေတြကိုေတာ့ ဆက္ကူညီသင့္ပါတယ္။
ReplyDeleteဟုတ္ပါ့ကုိဂ်ဴလုိင္ရယ္...
ReplyDeleteတခ်ိဳ႔တခ်ိဳ႔ဟာ အလုိက္ကန္းဆုိးမသိတာလုိ႔ ေျပာရမလား မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္တယ္ ေျပာရမလားပဲ....။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လာတုန္းက အဲလုိပဲ ကီလုိပိုလုိ႔ဆုိျပီး လူတစ္ေယာက္ကို အကူညီေတာင္းလုိက္တာ.. ဟုိက လက္ခံပါတယ္.. ေအးေဆးပဲ... ကီလုိ ေပါင္းခ်ိန္ေပးတယ္.. သယ္ေပးတယ္.. ဒီစလံုးဘက္လဲ ေရာက္ေရာ.. အဲလူကို ေက်းဇူးပါပဲေပါ့ဆုိေတာ့ ေမာင္မင္းျကီးသားက အဲေတာ့မွ မင္းသားေခါင္းကို ခၽြတ္ေတာ့တာကိုး...။ ပစၥည္းကုိမေပးဘူး.. သူသယ္လာရေပးတာမလုိ႔ ပိုက္ဆံေပးပါတဲ့.. ပစၥည္းက ကီလုိဘယ္ေလာက္ဆုိေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ေပးဆုိျပီး...။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ သူ႔လက္ထဲမွာ ပုိက္ဆံမထုတ္ရေသးလို႔ သိပ္မရွိပါဘူးဆုိ ျပီး ၂၀လားေပးလုိက္ရတယ္...။ တကၠဆီခခ်န္ျပီး...။ သူကလဲ လူျကံုေတြေျကာင့္ ကီလုိပုိေနတာ...။ အဲလူျကံုေတြလဲ မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ပဲ....။
ရန္ကုန္ကလာမယ့္ အေဒၚကို လူၾကံဳထည့္ေပးတာက ဟင္းေတြေပါင္းလို ့ရတဲ့ pressure cooker စတီးအိုးၾကီးပါတဲ့။
ReplyDeleteခါးသီးတဲ့ ပြင့္လင္းမႈနဲ့ပဲ မသယ္ေပးႏိုင္ပါဘူးေၿပာလႊတ္လိုက္ရတယ္။
ရန္ကုန္ကလာမယ့္ အေဒၚကို လူၾကံဳထည့္ေပးတာက ဟင္းေတြေပါင္းလို ့ရတဲ့ pressure cooker စတီးအိုးၾကီးပါတဲ့။
ReplyDeleteခါးသီးတဲ့ ပြင့္လင္းမႈနဲ့ပဲ မသယ္ေပးႏိုင္ပါဘူးေၿပာလႊတ္လိုက္ရတယ္။
ကီလို ၃၀ ရရင္ အတိပဲသယ္တယ္ကြယ္ ၂၉.၅ ကီလို အိမ္ကေန ၅ ခါေလာက္ခ်ိန္သြားတယ္ ဟဲဟဲ ..
ReplyDeleteတရုတ္ကူလီတဲ ့ေဂ်ဒီရယ္ ..ငါ့မွာရယ္လိုက္ရတာ..
မသယ္ေပးခ်င္ရင္ ကိုဂ်ဴလုိင္က အစကတည္းက ျငင္းသင္႕တယ္.. သူ႕မွာ အိတ္ပါပါမပါပါ ကုိဂ်ဴလုိင္ သယ္ေပးမယ္လို႕ ေတြးတယ္ဆုိရင္ ဒီေလာက္ကို သယ္သြားရမွာပဲေလ.. ဒီေလာက္အလုပ္ရႈပ္တာကို သည္းခံႏုိင္မယ္ထင္လို႕ သယ္ေပးျပီးမွေတာ႕ ဟုိဘက္က ကိစၥကုိေတြးေနရင္ ကိုယ္ပဲ စိတ္ပင္ပန္းမွာေပါ႕ အလုပ္ရႈပ္မခံႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ႕ ဘယ္လိုပဲဲျဖစ္ျဖစ္ စကတည္းက ျငင္းလုိက္ေပါ႕...
ReplyDeleteလာဖတ္သြားပါတယ္ တရုတ္ကူလီေလးေရ.
ReplyDeleteဖတ္ျပီးျပံဳးပဲသြားေတာ႔တယ္. း)
အဲလိုမ်ိဳး ၾကံဳဖူးတာ ဒီလိုေရးထားမိတယ္။
ReplyDeletehttp://khet-yint-yint.freehostia.com/?p=49
လင့္ၾကီးထိုးေပးလို႔ စိတ္မရွိပါနဲ႔။ သိခ်င္ဝယ္ဖတ္ ႏွစ္က်ပ္ မဟုတ္ရပါ။
ေန႔အိပ္မက္ေျပာထားတာ စဉ္းစားစရာေကာင္းတယ္။
ReplyDeleteတကယ္ေတာ့ အကူအညီဆိုတာ အလွဴေပးသလိုပဲမို႔ ကိုယ့္ဘက္က ေပးၿပီးတာနဲ႔ သူေျပာသလို တဖက္ကို ထည့္မတြက္ေတာ့ဘဲ စိတ္ျပတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းမွာ အမွန္ပါပဲ။