မေသခင္ ေနာက္ဆံုး ၁၀ ရက္မွာ ဘာေတြလုပ္မလဲ ဆိုတာကို ရႊန္းတီပဲ Tag ထားတာပါ။ Tag ထားတာေတာ့ ၾကာလွပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က မေရးျဖစ္ေသးတာပါ။ ေရးဖို႕လည္း စဥ္းစားမရတာပါတယ္။ ကိုယ္မေသခင္ လုပ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကို ခ်ေရးရမွာလား လုပ္သင့္တာေတြကို ခ်ေရးရမွာလားေပါ့။
တခ်ိဳ႕က ေလာကမွာ ေနတတ္ဖို႕ထက္ ေသတတ္ဖို႕က အေရးႀကီးတယ္လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ ေသမယ့္အခ်ိန္မွာ စိတ္ထား မထားတတ္ရင္ လားရာသုဂတိ မေကာင္းႏုိင္တာေၾကာင့္ ေသတတ္ဖို႕ လိုတယ္လို႕ ေျပာၾကတာပါ။ ဒီလိုပါပဲ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေလာကမွာ ေသတတ္ဖို႕ထက္ ေနတတ္ဖို႕က ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္တဲ့။ ေသတာက ေသၿပီးသြားရင္ ဘ၀က ၿပီးၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မေသခင္မွာ ကိုယ္ေၾကာင့္ သူမ်ားတကာ ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႕ အေရးႀကီးတယ္ဆိုပဲ။
ကဲဗ်ာ.... ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ထင္ ကုတင္ေရႊနန္းပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ကေတာ့ ေလာကမွာ ေနတတ္ဖို႕ လိုသလို ေသတတ္ဖို႕လည္း လိုေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္ရိွဘ၀မွာ ေနတတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနသလို ေသတတ္ဖို႕လည္း ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။
မေသခင္ ၁၀ ရက္မွာ ဘာလုပ္မလဲဆုိေတာ့ အေတာ္စဥ္းစားရ ခက္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယသမား အိမ္ေထာင္မရိွတဲ့ ဘ၀ဆိုေတာ့ စဥ္းစားထားတာေတြက ေနာက္ဆံတင္းစရာ သိပ္မပါပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ လုပ္ခ်င္တာနဲ႕ လုပ္သင့္တာေတြကို အကုန္ ေရာၿပီး ေရးထားပါတယ္။ တကယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀ ေသမင္းနဲ႕ ရင္ဆုိင္ခ်ိန္မွာ လတ္တေလာ စဥ္းစားထားတဲ့ ၁၀ ရက္အတုိင္း လုပ္ႏိုင္မလား ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကံေသကံမ ယတိျပတ္ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါေပၚ မူတည္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာမ မခံႏုိင္ပါဘူး။
၁၀ ရက္။
ေသခ်ာတာက လက္ရိွ အလုပ္ကေန ထြက္မွရမယ္။ အခ်ိန္မွီ အလုပ္မထြက္ရင္ အမိန္႕စာ ျပန္ေနရမယ္။ "သင္သည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေတာ့ပါ။" ဆိုၿပီး ရံုးက တစ္ေယာက္ အေလာင္းေရွ႕မွာ လာဖတ္ရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီလို ဖတ္ရတဲ့လူကို စာနာလို႕ပါ။ အမိန္႕စာ ျပန္ရတဲ့ အလုပ္က တကယ္ကို မလြယ္ဘူး ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ အမိန္႕စာ ျပန္တဲ့အလုပ္ကို တစ္ခါ လုပ္ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ရယ္ အသံမတုန္ေအာင္ရယ္ မနည္းထိန္းရတာ။ "သင္သြားလို႕ရာကို သြားႏုိင္ၿပီ"..... ဆိုတဲ့ေနရာက ဇာတ္ရွိန္ အျမင့္ဆံုးပဲ။
၉ ရက္။
၈ ရက္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မနက္ခင္း ေနျခည္ေထြးေထြးကို အၿပံဳးပန္းေတြနဲ႕ ႀကိဳဆုိလိုက္မယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက ဆုိးေဖာ္ ဆုိးဘက္ေတြနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္အံုးမယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ႏႈတ္ဆက္မယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက အစ္ကိုလို႕ ေခၚၾကမယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက ဦးေလးလို႕ ေခၚၾကမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ဆရာလို႕ ေခၚၾကမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဘလို႕ မေခၚဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ေန႕လည္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို ေလွ်ာက္လည္မယ္။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို စားၿမံဳျပန္ၾကမယ္။ အင္းစိန္ ႀကိဳ႕ကုန္းက RITေက်ာင္းကို သြားလည္မယ္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ လိႈင္ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စုထုိင္ၾကမယ္။ ျမစ္ထဲမွာ ကူးလူးသြားလာေနတဲ့ ငွက္သမၺာန္ေတြရဲ႕ ဆည္းဆာအလွကို ေန၀င္တဲ့အခ်ိန္အထိ ခံစားမယ္။ ညပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျပန္ထုိင္အံုးမယ္။
၇ ရက္။
မနက္ပို္င္းမွာ UNICEFက ဆရာဦးတုိက္ေအာင္၊ PSI က အန္တီဂေရ႕စ္၊ သုခရိပ္ၿမံဳက ဆရာမဂ်ဴး၊ GIPA က မနန္း၊ နာေရးကူညီမႈအသင္းက ကိုေက်ာ္သူတို႕ဆီ သြားလည္မယ္။ CSW ေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ဘယ္လို ျမင့္တင္ေနတယ္ ဆုိတာကို နားေထာင္မယ္။ RISK ေတြကို ဘယ္လို ေလ်ာ့ခ်ေနလဲ ဆုိတာ စပ္စုမယ္။ လမ္းေပၚ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကလဲဆိုတာကို ေမးၾကည္႕မယ္။ ျမန္မာျပည္အတြင္းက လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြအေၾကာင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာၾကမယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ အႀကံဥာဏ္ေတြ အျမင္ေတြကို ဖလွယ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႕ေတြကို ေလးစားေၾကာင္း ဂုဏ္ယူေၾကာင္း ေျပာအံုးမယ္။
၆ ရက္။
MRCS Head Office ကို သြားမယ္။ ဥကၠဌ ဒါမွမဟုတ္ အမႈေဆာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာၾကမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူမွာ လုပ္အားေပးခဲ့တဲ့ ၾကက္ေျခနီ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို တင္ျပမယ္။ အခြင့္အေရးလိုခ်င္လို႕ ေနရာလိုခ်င္လို႕ အက်ိဳးေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ၀င္လာတဲ့လူမ်ိဳး မရိွရေလေအာင္ ၾကက္ေျခနီဆိုတာ ေပးဆပ္ေနတဲ့ ျဖဴျဖဴစင္စင္ လူမႈကရုဏာအဖြဲ႕အစည္းႀကီး ျဖစ္ေနဖို႕လုိမယ္။ ၾကက္ေျခနီ၀တ္စံုမွာ ရာထူးတံဆိပ္ေတြေၾကာင့္ အာဏာရူးၿပီး ခံုလုကိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနရတာကို ေထာက္ျပမယ္။ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္ေတြကို ေနရာေပး တာ၀န္ေပးရဲတဲ့ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႕ ျဖစ္လာဖို႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ဖို႕ လုိအပ္ေၾကာင္း နားခ်မယ္။ လူမႈေရးစိတ္ဓါတ္ တစ္ခုကိုပဲ အရင္းခံၿပီး ၾကက္ေျခနီ အဖြဲ႕၀င္တာမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးသင့္တယ္ ဆုိတဲ့ အသိတရားကို ႏိုးၾကားလာေအာင္ ေျပာမယ္။ သိၿပီးသားေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ အမုန္းခံၿပီး ေျပာတဲ့လူ မရိွလို႕ ေမ့ေနႏိုင္တာေၾကာင့္ အသိတရား ျပန္ႏိုးၾကားေအာင္ ေျပာမယ္။ ခ်စ္လို႕ ေျပာတာ မွတ္ပါလို႕ တစ္ခါတည္း ေျပာလိုက္မယ္။
၅ ရက္။
လီကြမ္ယူႀကီး ေျပာခဲ့တဲ့ ဒီတစ္ေယာက္ပဲ ဦးေႏွာက္ရိွတယ္ ဆိုတဲ့ လူႀကီးကို ေတြ႕ခြင့္ရခ်င္မိတယ္။ သူဆိုတာက ၁၉၉၀ ပါတ္၀န္းက်င္မွာ အရမ္းထင္ရွားခဲ့တယ္။ အားလံုးထဲမွာ အသက္အရြယ္ အငယ္ဆံုး၊ ရုပ္ရည္ရူပကာ အတင့္တယ္ဆံုး၊ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ အဆင့္အတန္း အရိွဆံုး၊ သတင္း မီဒီယာေတြမွာ အေတြ႕ရ အမ်ားဆံုး။ အျပင္မွာ ႏွစ္ခါေလာက္ ေတြ႕ဘူးတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြ ၾကားဖူးတယ္။ မိုးခါးေရေတာမွာ ေမ်ာခဲ့ရတာ၊ တပည္႕မေကာင္း ဆရာေခါင္း ဆိုတာကို လက္ေတြ႕ျပသြားခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္၊ မေတြ႕ရတာ အေတာ္ေလးကို ၾကာေပါ့။ သူတာ ဆက္ရိွေနရင္ ဘာေတြကို ဘယ္လိုေျပာင္းလဲမႈေတြ ဆက္လုပ္မလဲ၊ ဘယ္လို ညိွဳႏိႈင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္မလဲ၊ ဘယ္လမ္းေတြကို ဆက္ေဖာက္မလဲ ဆိုတာ သိခ်င္ေနမိပါတယ္။ သူရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုအရာေတြကို တန္ဖိုးထားသလဲ၊ သူလုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြ၊ ေရွ႕ဆက္မယ့္အရာေတြက ဘယ္သူေတြ အတြက္လဲဆိုတာကို သူပါးစပ္နဲ႕ ေျပာတာကုိ နားေထာင္ခ်င္မိတယ္။ ေတြ႕ခြင့္မရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို ေတြ႕ခ်င္ခဲ့ေၾကာင္း စာေရးၿပီး သူ႕ဆီကို ပို႕လိုက္ပါမယ္။
၄ ရက္။
ႏုပ်ိဳမႈေတြကို စေတးခံလိုက္ရတဲ့ ျမန္မာျပည္က အိန္ဂ်ယ္တစ္ပါးဆီကို စာေရးမယ္။ ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာ ဖတ္တာမ်ားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္စဥ္ဘ၀မွာ သူ႕ကို သိထားတာက အေဖမ်က္ႏွာ မေထာက္ တုိင္းျပည္ကို ကၽြန္ျပဳခဲ့သူကို လင္ေတာ္ထားတဲ့ ေဒၚလာစား ဘုိကေတာ္ တစ္ေယာက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကည္႕ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတြ မွားေနတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘ၀နဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ သူမရဲ႕ဘ၀ကို အေတာ္ေလး စာနာမိခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ဘ၀ကို အထီးက်န္ဆန္ဆန္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ စြန္႕လႊတ္မႈမ်ိဳးက အေတာ္ေလးကို ႀကိဳးစား အားထုတ္ယူရမွာပါ။ ေနာက္ျပီး... သူဟာ မိန္းမသားတစ္ေယာက္၊ ခင္ပြန္းသည္ မရွိေတာ့ဘူး။ သားေတြနဲ႔လည္း ေ၀းေနရတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အထူး ေလးစားမိတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စာေရးခဲ့ပါမယ္။ အဲဒီစာကို သူ႕ဆီကို ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါမယ္။
၃ ရက္။
ေသြးလွဴဘဏ္ကို သြားၿပီး လက္ရိွ ေသြးလွဴတဲ့လုပ္ငန္းေတြ လည္ပတ္ေနတာကို ေလ့လာပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ စုဖြဲ႕ထားတဲ့ ေသြးလွဴရွင္အသင္းမွာ အဖြဲ႕၀င္ေတြကို စုစည္းၿပီး ေရွ႕ဆက္ၾကမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ဖလွယ္ပါမယ္။ ေသြးနဲ႕ ပါတ္သတ္တဲ့ အသိပညာေတြကို ေဟာေျပာပါမယ္။ ရံပံုေငြ အားနည္းတဲ့ အဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရံပံုေငြတစ္ရပ္ ထူေထာင္ေပးပါမယ္။ အျခား အလွဴရွင္ေတြဆီက ရံပံုေငြ ရွာေဖြဖုိ႕လည္း တင္ျပေဆြးေႏြးပါမယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ အားကို အဓိက အားထားဖို႕ တိုက္တြန္းပါမယ္။
၂ ရက္။
ႏွစ္ရွည္လမ်ား စုေဆာင္းခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ တံဆိပ္ေခါင္းေတြကို ၀ါသနာပါၿပီး ရိုရိုေသေသ သိမ္းဆည္း စုေဆာင္းမယ့္ လူလက္ထဲ အပ္လိုက္မယ္။ စုေဆာင္းခဲ့သမွ် ေငြေၾကးရဲ႕ တစ္၀က္နီးပါးကို မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ ထားပါမယ္။ က်န္တစ္၀က္ကို ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ညီအငယ္ဆံုး ဆရာ၀န္ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ အခမဲ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ ေဆးခန္းဖြင့္ဖို႕အတြက္ ေပးလိုက္ပါမယ္။ အခမဲ့ကုသိုလျ္ဖစ္ ေဆးခန္းကို ဘယ္လို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ဖြင့္လွစ္မယ္ဆိုတာကို တုိင္ပင္ၾကပါမယ္။ လူနာေတြ သက္ေတာင့္သက္သာ ေဆးခန္း လာျပလို႕ရေအာင္ ေဆးခန္းတစ္ခုရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ အားလံုးျပည္႕စံုေနမယ့္ ေဆးခန္းပံုစံ ဗိသုကာ ဒီဇိုင္းတစ္ခုကို ဆြဲေပးပါမယ္။
၁ ရက္။
ေသတတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားပါၿပီ။ သူမ်ားတကာလို႕ လူျပန္မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီတစ္ဘ၀နဲ႕ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်င္တယ္။
တခ်ိဳ႕က ေလာကမွာ ေနတတ္ဖို႕ထက္ ေသတတ္ဖို႕က အေရးႀကီးတယ္လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ ေသမယ့္အခ်ိန္မွာ စိတ္ထား မထားတတ္ရင္ လားရာသုဂတိ မေကာင္းႏုိင္တာေၾကာင့္ ေသတတ္ဖို႕ လိုတယ္လို႕ ေျပာၾကတာပါ။ ဒီလိုပါပဲ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေလာကမွာ ေသတတ္ဖို႕ထက္ ေနတတ္ဖို႕က ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္တဲ့။ ေသတာက ေသၿပီးသြားရင္ ဘ၀က ၿပီးၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ မေသခင္မွာ ကိုယ္ေၾကာင့္ သူမ်ားတကာ ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႕ အေရးႀကီးတယ္ဆိုပဲ။
ကဲဗ်ာ.... ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ္ထင္ ကုတင္ေရႊနန္းပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္အဖို႕ကေတာ့ ေလာကမွာ ေနတတ္ဖို႕ လိုသလို ေသတတ္ဖို႕လည္း လိုေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လက္ရိွဘ၀မွာ ေနတတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနသလို ေသတတ္ဖို႕လည္း ျပင္ဆင္ေနပါတယ္။
မေသခင္ ၁၀ ရက္မွာ ဘာလုပ္မလဲဆုိေတာ့ အေတာ္စဥ္းစားရ ခက္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယသမား အိမ္ေထာင္မရိွတဲ့ ဘ၀ဆိုေတာ့ စဥ္းစားထားတာေတြက ေနာက္ဆံတင္းစရာ သိပ္မပါပါဘူး။ ဒါ့အျပင္ လုပ္ခ်င္တာနဲ႕ လုပ္သင့္တာေတြကို အကုန္ ေရာၿပီး ေရးထားပါတယ္။ တကယ့္ လက္ေတြ႕ဘ၀ ေသမင္းနဲ႕ ရင္ဆုိင္ခ်ိန္မွာ လတ္တေလာ စဥ္းစားထားတဲ့ ၁၀ ရက္အတုိင္း လုပ္ႏိုင္မလား ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကံေသကံမ ယတိျပတ္ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါေပၚ မူတည္ၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕အရာေတြ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာမ မခံႏုိင္ပါဘူး။
၁၀ ရက္။
ေသခ်ာတာက လက္ရိွ အလုပ္ကေန ထြက္မွရမယ္။ အခ်ိန္မွီ အလုပ္မထြက္ရင္ အမိန္႕စာ ျပန္ေနရမယ္။ "သင္သည္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႕ႏွင့္ မသက္ဆုိင္ေတာ့ပါ။" ဆိုၿပီး ရံုးက တစ္ေယာက္ အေလာင္းေရွ႕မွာ လာဖတ္ရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီလို ဖတ္ရတဲ့လူကို စာနာလို႕ပါ။ အမိန္႕စာ ျပန္ရတဲ့ အလုပ္က တကယ္ကို မလြယ္ဘူး ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ အမိန္႕စာ ျပန္တဲ့အလုပ္ကို တစ္ခါ လုပ္ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ရယ္ အသံမတုန္ေအာင္ရယ္ မနည္းထိန္းရတာ။ "သင္သြားလို႕ရာကို သြားႏုိင္ၿပီ"..... ဆိုတဲ့ေနရာက ဇာတ္ရွိန္ အျမင့္ဆံုးပဲ။
၉ ရက္။
ဘဏ္ထဲက ေငြေတြ အကုန္သြားထုတ္ရမယ္။ ဘဏ္စာရင္းေတြ ပိတ္ရမယ္။ ဘဏ္စာရင္းက မပိတ္ပဲ ထားခဲ့ရင္ ဘဏ္က တစ္လကို ႏွစ္ေဒၚလာ ျဖတ္ေနတာနဲ႕ အေၾကြးတင္ၿပီး သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေျမလာခံေနရအံုးမယ္။ ၿပီးရင္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖိုး ခ်န္ထားၿပီး ျမန္မာျပည္ကို လႊဲရမယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္ၿပီး ညပိုင္းေလယာဥ္နဲ႕ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္မယ္။ "ေဟ့ ... ျမန္မာဟာ ျမန္မာပဲ။ ျမန္မာဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ေနရမယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ေသရမယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရေျမျခားကို ေရာက္ေနရေပမယ့္ တစ္ေန႔မွာ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ရမယ္။" ဆိုတဲ့ ဦးသန္႕ရဲ႕စကားအတုိင္းေပါ့။
၈ ရက္။
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မနက္ခင္း ေနျခည္ေထြးေထြးကို အၿပံဳးပန္းေတြနဲ႕ ႀကိဳဆုိလိုက္မယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက ဆုိးေဖာ္ ဆုိးဘက္ေတြနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္အံုးမယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကို ႏႈတ္ဆက္မယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက အစ္ကိုလို႕ ေခၚၾကမယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက ဦးေလးလို႕ ေခၚၾကမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ဆရာလို႕ ေခၚၾကမယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဘလို႕ မေခၚဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ေန႕လည္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကို ေလွ်ာက္လည္မယ္။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြကို စားၿမံဳျပန္ၾကမယ္။ အင္းစိန္ ႀကိဳ႕ကုန္းက RITေက်ာင္းကို သြားလည္မယ္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ လိႈင္ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ စုထုိင္ၾကမယ္။ ျမစ္ထဲမွာ ကူးလူးသြားလာေနတဲ့ ငွက္သမၺာန္ေတြရဲ႕ ဆည္းဆာအလွကို ေန၀င္တဲ့အခ်ိန္အထိ ခံစားမယ္။ ညပိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ျပန္ထုိင္အံုးမယ္။
၇ ရက္။
မနက္ပို္င္းမွာ UNICEFက ဆရာဦးတုိက္ေအာင္၊ PSI က အန္တီဂေရ႕စ္၊ သုခရိပ္ၿမံဳက ဆရာမဂ်ဴး၊ GIPA က မနန္း၊ နာေရးကူညီမႈအသင္းက ကိုေက်ာ္သူတို႕ဆီ သြားလည္မယ္။ CSW ေတြရဲ႕ ဘ၀ကို ဘယ္လို ျမင့္တင္ေနတယ္ ဆုိတာကို နားေထာင္မယ္။ RISK ေတြကို ဘယ္လို ေလ်ာ့ခ်ေနလဲ ဆုိတာ စပ္စုမယ္။ လမ္းေပၚ ကေလးေတြရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကလဲဆိုတာကို ေမးၾကည္႕မယ္။ ျမန္မာျပည္အတြင္းက လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြအေၾကာင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာၾကမယ္။ ကိုယ္ရဲ႕ အႀကံဥာဏ္ေတြ အျမင္ေတြကို ဖလွယ္မယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႕ေတြကို ေလးစားေၾကာင္း ဂုဏ္ယူေၾကာင္း ေျပာအံုးမယ္။
၆ ရက္။
MRCS Head Office ကို သြားမယ္။ ဥကၠဌ ဒါမွမဟုတ္ အမႈေဆာင္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာၾကမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စကၤာပူမွာ လုပ္အားေပးခဲ့တဲ့ ၾကက္ေျခနီ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို တင္ျပမယ္။ အခြင့္အေရးလိုခ်င္လို႕ ေနရာလိုခ်င္လို႕ အက်ိဳးေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ၀င္လာတဲ့လူမ်ိဳး မရိွရေလေအာင္ ၾကက္ေျခနီဆိုတာ ေပးဆပ္ေနတဲ့ ျဖဴျဖဴစင္စင္ လူမႈကရုဏာအဖြဲ႕အစည္းႀကီး ျဖစ္ေနဖို႕လုိမယ္။ ၾကက္ေျခနီ၀တ္စံုမွာ ရာထူးတံဆိပ္ေတြေၾကာင့္ အာဏာရူးၿပီး ခံုလုကိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနရတာကို ေထာက္ျပမယ္။ မ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္ေတြကို ေနရာေပး တာ၀န္ေပးရဲတဲ့ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႕ ျဖစ္လာဖို႕ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုပ္ဖို႕ လုိအပ္ေၾကာင္း နားခ်မယ္။ လူမႈေရးစိတ္ဓါတ္ တစ္ခုကိုပဲ အရင္းခံၿပီး ၾကက္ေျခနီ အဖြဲ႕၀င္တာမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးသင့္တယ္ ဆုိတဲ့ အသိတရားကို ႏိုးၾကားလာေအာင္ ေျပာမယ္။ သိၿပီးသားေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ အမုန္းခံၿပီး ေျပာတဲ့လူ မရိွလို႕ ေမ့ေနႏိုင္တာေၾကာင့္ အသိတရား ျပန္ႏိုးၾကားေအာင္ ေျပာမယ္။ ခ်စ္လို႕ ေျပာတာ မွတ္ပါလို႕ တစ္ခါတည္း ေျပာလိုက္မယ္။
၅ ရက္။
လီကြမ္ယူႀကီး ေျပာခဲ့တဲ့ ဒီတစ္ေယာက္ပဲ ဦးေႏွာက္ရိွတယ္ ဆိုတဲ့ လူႀကီးကို ေတြ႕ခြင့္ရခ်င္မိတယ္။ သူဆိုတာက ၁၉၉၀ ပါတ္၀န္းက်င္မွာ အရမ္းထင္ရွားခဲ့တယ္။ အားလံုးထဲမွာ အသက္အရြယ္ အငယ္ဆံုး၊ ရုပ္ရည္ရူပကာ အတင့္တယ္ဆံုး၊ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈ အဆင့္အတန္း အရိွဆံုး၊ သတင္း မီဒီယာေတြမွာ အေတြ႕ရ အမ်ားဆံုး။ အျပင္မွာ ႏွစ္ခါေလာက္ ေတြ႕ဘူးတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြ ၾကားဖူးတယ္။ မိုးခါးေရေတာမွာ ေမ်ာခဲ့ရတာ၊ တပည္႕မေကာင္း ဆရာေခါင္း ဆိုတာကို လက္ေတြ႕ျပသြားခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္၊ မေတြ႕ရတာ အေတာ္ေလးကို ၾကာေပါ့။ သူတာ ဆက္ရိွေနရင္ ဘာေတြကို ဘယ္လိုေျပာင္းလဲမႈေတြ ဆက္လုပ္မလဲ၊ ဘယ္လို ညိွဳႏိႈင္းမႈေတြ ျပဳလုပ္မလဲ၊ ဘယ္လမ္းေတြကို ဆက္ေဖာက္မလဲ ဆိုတာ သိခ်င္ေနမိပါတယ္။ သူရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုအရာေတြကို တန္ဖိုးထားသလဲ၊ သူလုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြ၊ ေရွ႕ဆက္မယ့္အရာေတြက ဘယ္သူေတြ အတြက္လဲဆိုတာကို သူပါးစပ္နဲ႕ ေျပာတာကုိ နားေထာင္ခ်င္မိတယ္။ ေတြ႕ခြင့္မရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို ေတြ႕ခ်င္ခဲ့ေၾကာင္း စာေရးၿပီး သူ႕ဆီကို ပို႕လိုက္ပါမယ္။
၄ ရက္။
ႏုပ်ိဳမႈေတြကို စေတးခံလိုက္ရတဲ့ ျမန္မာျပည္က အိန္ဂ်ယ္တစ္ပါးဆီကို စာေရးမယ္။ ႏိုင္ငံပိုင္သတင္းစာ ဖတ္တာမ်ားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္စဥ္ဘ၀မွာ သူ႕ကို သိထားတာက အေဖမ်က္ႏွာ မေထာက္ တုိင္းျပည္ကို ကၽြန္ျပဳခဲ့သူကို လင္ေတာ္ထားတဲ့ ေဒၚလာစား ဘုိကေတာ္ တစ္ေယာက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ျပန္လည္ ဆန္းစစ္ၾကည္႕ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေတြ မွားေနတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘ၀နဲ႕ ေနခဲ့ရတဲ့ သူမရဲ႕ဘ၀ကို အေတာ္ေလး စာနာမိခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳတဲ့ဘ၀ကို အထီးက်န္ဆန္ဆန္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ စြန္႕လႊတ္မႈမ်ိဳးက အေတာ္ေလးကို ႀကိဳးစား အားထုတ္ယူရမွာပါ။ ေနာက္ျပီး... သူဟာ မိန္းမသားတစ္ေယာက္၊ ခင္ပြန္းသည္ မရွိေတာ့ဘူး။ သားေတြနဲ႔လည္း ေ၀းေနရတယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံု စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အထူး ေလးစားမိတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စာေရးခဲ့ပါမယ္။ အဲဒီစာကို သူ႕ဆီကို ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါမယ္။
၃ ရက္။
ေသြးလွဴဘဏ္ကို သြားၿပီး လက္ရိွ ေသြးလွဴတဲ့လုပ္ငန္းေတြ လည္ပတ္ေနတာကို ေလ့လာပါမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ စုဖြဲ႕ထားတဲ့ ေသြးလွဴရွင္အသင္းမွာ အဖြဲ႕၀င္ေတြကို စုစည္းၿပီး ေရွ႕ဆက္ၾကမယ့္ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြကို တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ဖလွယ္ပါမယ္။ ေသြးနဲ႕ ပါတ္သတ္တဲ့ အသိပညာေတြကို ေဟာေျပာပါမယ္။ ရံပံုေငြ အားနည္းတဲ့ အဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရံပံုေငြတစ္ရပ္ ထူေထာင္ေပးပါမယ္။ အျခား အလွဴရွင္ေတြဆီက ရံပံုေငြ ရွာေဖြဖုိ႕လည္း တင္ျပေဆြးေႏြးပါမယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ အားကို အဓိက အားထားဖို႕ တိုက္တြန္းပါမယ္။
၂ ရက္။
ႏွစ္ရွည္လမ်ား စုေဆာင္းခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ တံဆိပ္ေခါင္းေတြကို ၀ါသနာပါၿပီး ရိုရိုေသေသ သိမ္းဆည္း စုေဆာင္းမယ့္ လူလက္ထဲ အပ္လိုက္မယ္။ စုေဆာင္းခဲ့သမွ် ေငြေၾကးရဲ႕ တစ္၀က္နီးပါးကို မိဘႏွစ္ပါးအတြက္ ထားပါမယ္။ က်န္တစ္၀က္ကို ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ညီအငယ္ဆံုး ဆရာ၀န္ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ အခမဲ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ ေဆးခန္းဖြင့္ဖို႕အတြက္ ေပးလိုက္ပါမယ္။ အခမဲ့ကုသိုလျ္ဖစ္ ေဆးခန္းကို ဘယ္လို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ ဖြင့္လွစ္မယ္ဆိုတာကို တုိင္ပင္ၾကပါမယ္။ လူနာေတြ သက္ေတာင့္သက္သာ ေဆးခန္း လာျပလို႕ရေအာင္ ေဆးခန္းတစ္ခုရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ အားလံုးျပည္႕စံုေနမယ့္ ေဆးခန္းပံုစံ ဗိသုကာ ဒီဇိုင္းတစ္ခုကို ဆြဲေပးပါမယ္။
၁ ရက္။
ေသတတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားပါၿပီ။ သူမ်ားတကာလို႕ လူျပန္မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီတစ္ဘ၀နဲ႕ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်င္တယ္။
~~~~~~~~~~
စကားစပ္ရင္း Tag Game နဲ႕ပါတ္သတ္ၿပီး တစ္ခု ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို Tag ထားရင္ မေရးရေသးတဲ့ စာျဖစ္ရင္ ေရးျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ေရးေပးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ Tag တဲ့လူရဲ႕ ခင္မင္မႈကို ေလးစားတာေၾကာင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ Tag တဲ့အခါမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့သူေတြ ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုယ္က သူတုိ႕ကို အားလား မအားလား ေရးခ်င္သလား မေမးမိပဲ ကိုယ္ဘက္က တစ္ဖက္သတ္ Tag ခဲ့တဲ့အတြက္ သူတုိ႕ကို အားနာမိရျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ Tag တဲ့အခါ အရင္ဦးစြာ တီးေခါက္ေမးျမန္းပါတယ္။ ေရးႏိုင္တယ္ ေရးခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့သူကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ Tag စာရင္းထဲကို စာရင္းသြင္း ပါေတာ့တယ္ခင္ဗ်။
အခု တစ္ေခါက္ Tag တဲ့စာရင္းထဲမွာေတာ့...
ကင္မရာႀကီးထမ္းထားတဲ့ မခင္မင္းေဇာ္...
ကူညီတဲ့လက္မ်ားမွ မႏွင္းဆီနီနီ...
တူမႀကီး အိုင္စီ အလြမ္းေျပ...
အလြမ္းမင္းသမီး မလင္း...
အိမ္မက္ထဲက ႏွင္းဆီနီနီ...
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေမာင္တီး...
အခု တစ္ေခါက္ Tag တဲ့စာရင္းထဲမွာေတာ့...
ကင္မရာႀကီးထမ္းထားတဲ့ မခင္မင္းေဇာ္...
ကူညီတဲ့လက္မ်ားမွ မႏွင္းဆီနီနီ...
တူမႀကီး အိုင္စီ အလြမ္းေျပ...
အလြမ္းမင္းသမီး မလင္း...
အိမ္မက္ထဲက ႏွင္းဆီနီနီ...
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ေမာင္တီး...
ဟုတ္.. ေရးေပးတာ ေက်းဇူးပါ..
ReplyDeleteညီမလဲ ေနာက္ပိုင္း ကိုဇူလိုင္ ေျပာသလိုပဲ ေမးျပီးမွ တက္ပါေတာ့တယ္..
ေမးခြန္းၾကိဳေပးတာေပါ့ေလ.. ;-)
ေသတတ္ဖို႕ ႀကိဳးစားပါၿပီ။ သူမ်ားတကာလို႕ လူျပန္မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီတစ္ဘ၀နဲ႕ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်င္တယ္။
ReplyDeleteသူမ်ားေတြနဲ႕ မတူတဲ့ စိတ္ကုူးေလးပဲ။ :)
ေအာ္ မွားလို ့ေၾသာ္ က်န္ေသးတယ္ေလ။ ျမန္မာစာ စာလံုးေပါင္း မကြ်မ္းက်င္သူမ်ားအား ေနာက္ဆံုးပိတ္ အနီးကပ္ သင္တန္းပို ့ခ်ခဲ့ရန္
ReplyDeleteရႊန္းတီေရ...
ReplyDeleteေမးခြန္းႀကိဳေပးတာ ေကာင္းတာေပါ့ကြဲ႕။
မိသြန္းေရ...
သူမ်ားေတြနဲ႕ မတူတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ လူ႕ဂြစာ ေဇာ္ကန္႕လန္႕ ျဖစ္ေနၾကပါ။
မလင္း...
ေနာက္ဆံုးပိတ္ သင္တန္းဆိုတာမ်ိဳး မရိွဘူးဆိုတာ မွတ္ထားပါ။ ဒါေၾကာင့္ သင္ေပးေနတုန္း ေသခ်ာ နာခံပါ။ ေနာင္တ ဆိုတာ ေနာင္မွ တရတာပါ။ သေဘာေပါက္။ ဒါပဲ။ အဟက္...
(၂)ရက္ အလိုုစိတ္ကူးေလးေကာင္းတယ္။
ReplyDeleteကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေတာ့ကြာပါ.။
တစ္ကယ္ပဲ ေလးစားမိပါတယ္ဗ်ာ
ReplyDeleteဒီေလာက္ပဲ ေျပာတတ္ေတာ့တယ္
ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားလို႕ပါ ..
တက္ဂိန္းက ၄ေယာက္ အမ်ားဆံုးတက္ေလ.. ဘယ္နဲ ့လည္း ၅ေယာက္ေတာင္ မ်ားပါ့ .. ဟင္း
ReplyDelete(မပါမျဖစ္တာ ထဲ့ေရးဖို ့က်န္သြားသလားလို ့ ကိုယ္ပုိင္ ပစည္းေတြ အတြင္းအျပင္ပစည္ေတြ ဘယ္ကို လ်ဴမတုန္း)
got nite flight to ygn?? :D
ReplyDeletei dun think so..
၁၀ ရက္ကေတာ့..ကြက္တိပါပဲ။ တကယ္ဆိုရင္ေတာ့..အပီေလးစားသြားပီ။ ( တကယ္ျဖစ္နိုင္ မျဖစ္နိုင္.. ဆိုတလည္း..ေတြးစရာမလိုပါဘူးေလ..တကယ္ေတာ့)
ReplyDeleteတိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္..ဒီေန႕ပဲ..အသိတေယာက္..ေရျခားေျမျခား..မိသားစု နဲ႕ခြဲေနရင္..အဆုတ္ကင္ဆာနဲ႕..ရုတ္တရက္ ဆံုးသြားတယ္ဆိုတာ သိလုိက္ ရလို႕..ပိုျပီး အေတြးပြားမိျပန္တယ္။ သူကေတာ့..သိပံုေပၚပါတယ္။ မတိုင္ခင္ ၆ လ ေလာက္ကို တရားစခန္း ၀င္သြားတယ္ တဲ့။
အင္း- ေမာင္ဇူလိုင္ေလး တေယာက္..ေစာေစာစီးစီး..ဟို အျဖဴ အမဲ..စာရြက္ပါးပါး ေလးေတြကို..ေတာင္ပို႕မွန္းသိလို႕- ဟူး..ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ း)
ကြ်န္ေတာ္လည္း အစ္ကို႕လိုပဲ စဥ္းစားၾကည့္ဖူး တယ္..။ သူသာဆက္ရွိေနအံုးမယ္ဆိုရင္ ဘာေတြကိုမ်ားဆက္လုပ္မလဲလို႕...။ သူလည္း အမွားမကင္းခဲ့တာ မွန္ေပမယ့္...။ အမွားအနဲဆံုးနဲ႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္းဆံုးလုပ္ခဲ့တာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္...။
ReplyDeleteအစ္ကိုေရ...တကယ္ကိုအကြက္ေစ႔ေစ႔နဲ႔ေထာင္႔ေစ႔ေအာင္စီစဥ္သြားႏိုင္တယ္ေနာ္...By the way, တံဆိပ္ေခါင္းေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ညီမေလးကိုမေမ႔နဲ႔ေနာ္အစ္ကိုၾကီး.. :D ညီမေလးေကာင္းေကာင္းထိန္းသိမ္းေပးမယ္ေနာ္..ဟိ(စတာေနာ္)
ReplyDeleteညီအစ္ကိုမ်ားေရ...
ReplyDelete၂ ရက္အလို စိတ္ကူးေလးက အေမကို ခ်စ္တတ္တဲ့ သားေတြမွာ ရိွတတ္ၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြာတယ္လို႕ မထင္ရဲပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ :)
မိုးေသာက္ေရ...
ဘာေျပာရမွန္း မသိလို႕ပဲေနာ္။ အခုေတာ့ ဒီပို႕စ္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာခဲ့တာပဲဗ်ာ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေဆာင္းေရ..
ကိုယ္ပိုင္အတြင္းပစၥည္းက အိမ္ေပၚမွာ မူတည္တယ္။ အိမ္က လွဴခ်င္ရင္ လွဴပါလိမ့္မယ္။ တရုတ္ထံုးစံအရ ေသရင္ အဂၤါစံုမွ ႀကိဳက္တာဆုိေတာ့ မိဘေတြ စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ဘူး ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ သေဘာကေတာ့ ေသၿပီးမွေတာ့ ပိုးထိုးေလာက္ကိုက္မယ့္ ဒီခႏၶာႀကီးကို လွဴပစ္ခဲ့ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။
Tag တာကိုေတာ့ လူဦးေရ မကန္႕သတ္ထားပါဘူး။ ေရးခ်င္တယ္ ေရးမယ္လို႕ ေျပာတဲ့လူ မွန္သမွ်ကို ကၽြန္ေတာ္ Tag ပါတယ္ခင္ဗ်။
SZA ေရ...
ReplyDeleteညပိုင္းေလယာဥ္ မရိွေတာ့လည္း ညေနပိုင္း ေလယာဥ္နဲ႕ ျပန္မွာေပါ့ကြယ္။ ညေနပိုင္း မရိွရင္လည္း ေန႕လည္ပိုင္းေလာက္ေပါ့ကြယ္။
မေကေရ...
သတင္းစာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈက အေတာ္ေလးကို အားေကာင္းပါတယ္။ အျပင္စာေတြ မဖတ္တဲ့လူအဖို႕ ေျပာသမွ် ယံုေစႏိုင္ပါတယ္ ခင္ဗ်။
အိမ္မက္မဲႀကီးေရ...
ဟုတ္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႕ကို အေတာ္ေလး ေတြ႕ခ်င္မိတယ္။ လုပ္ခဲ့သမွ်မွာ မွားတာေတြ ရိွႏိုင္သလို ေစတနာေတြ ထားခဲ့တာလည္း ရိွမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သာပါတယ္ဗ်ာ။
မီးငယ္ေရ...
စတာေနာ္ ဆိုလို႕ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္ စုခဲ့ရတဲ့ တံဆိပ္ေခါင္းေတြကို တကယ္ မေပးေတာ့ပါဘူးကြယ္။ အဟဲ...
ဒီေလာက္တန္ဖိုးရွိတဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္မယ့္သူဆိုေတာ့ အလုပ္ေတြျဖစ္ေအာင္ဆို ျမန္ျမန္ေသပါေစ ဆုေတာင္းရမလိုျဖစ္ေနၿပီ။ (ခင္လို႔ ေနာက္တာပါ ... ) စိတ္ကူးေတြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ကိုဂ်ဴလိုင္ရဲ႕ “ေဆး႐ံု” ကေလးကိုေတာ့ ၁၀ ရက္အလို မဟုတ္လည္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္။
ReplyDeleteအစ္မေရ...
ReplyDeleteေဆးခန္းေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေစာႏိုင္သမွ် ေစာေစာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႕ စိတ္ကူးရိွေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္လုိ႕ရတဲ့ အရာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဆိုလိုတာက ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ သူက ေက်ာင္းၿပီးဖုိ႕ လိုေသးသလို ဆမ ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ႀကီးလည္း ရေအာင္ ႏိုင္ငံတာ၀န္ ထမ္းရအံုးမယ္ခင္ဗ်။ တာ၀န္ကလည္း ထမ္းခ်င္ပါတယ္ ဆိုတာေတာင္ posting က ခ်က္ခ်င္း မက်ျပန္ပါဘူး။ ဒါေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အခ်ိန္ ေစာင့္ေနရအံုးမွာပါ ခင္ဗ်ာ။
Ko July,
ReplyDeleteI have lost two of my family members last year. During these days, I always consider about the death. If i can know my last day, I will go to a remote place and never let my family know about it. Because I know how much it hurts to other.
Anyway, I like your plan for your last 10 days. But I think it is very far from now.?. Maybe in another 100 years. I like your blog. Good luck, bro.
ကို၀႑ေရ...
ReplyDeleteေသျခင္းတရားက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မစိမ္းပါဘူး။ ေရွ႕လမွာတင္ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးအႀကီးဆံုး ဆံုးသြားခဲ့တာပါ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ လက္ေပၚမွာ အသက္ ထြက္ခဲ့တဲ့ လူေတြလည္း ရိွသလို လူေတြရဲ႕ နာေရးေတြမွာလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ ၀ိုင္းကူလုပ္ဖူးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳလည္း ရိွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို ကၽြန္ေတာ္ မတုန္လွဳပ္သလို ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစုလည္း ခံႏိုင္ရည္ ရိွေအာင္ နည္းေပးလမ္းျပ လုပ္ထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရးထားတဲ့ ၁၀ ရက္ထဲမွာ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ႏွစ္ ၁၀၀ အထိ ေစာင့္စရာမလိုပဲ တကယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိ႕ရသလို တခ်ိဳ႕ဟာေတြကေတာ့ အနည္းေလး ခဲယဥ္းပါမယ္ ဆိုတာကို လက္ခံပါတယ္။ အခုလို အားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ရိွပါတယ္။