The summary of my 2017

2017 ဆိုတဲ့ ႏွစ္ကေတာ့ မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ကုန္ဆံုးၿပီး 2018 ဆိုတဲ့ ႏွစ္သစ္ကို ကူးေျပာင္းပါေတာ့မယ္။

2017 အတြင္းမွာ ကိုယ့္အေနနဲ႕ ဘာေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့သလဲ ဆုိတာကို ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားၾကည္႕ရင္ေတာ့...
၁။ က်န္းမာေရးကို အေလးထားလာတယ္။ ႏွစ္လယ္ပိုင္းေနာက္ပိုင္းမွာ ေလ့က်င့္ခန္းကို အခ်ိန္ေပး လုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အဆီအစိမ့္နဲ႕ အခ်ိဳစားတာကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီအတြက္ အက်ိဳးရလဒ္က ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႕ ခါးဆိုဒ္ က်သြားတယ္။

၂။ ပန္းခ်ီကားေတြကို စတင္ ဝယ္ယူ စုေဆာင္းျဖစ္လာတယ္။ စုစုေပါင္း ပန္းခ်ီကား ၄ ကား ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပန္းခ်ီကားေတြကို ၾကည္႕ရွဳ ခံစားတတ္လာတယ္။ ပန္းခ်ီျပပြဲေတြ ႀကံဳခဲ့ရင္လည္း ဝင္ၾကည္႕တတ္လာတယ္။

၃။ မိသားစုနဲ႕အတူ ျပည္ပခရီး ၃ ႀကိမ္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ မေလးရွားက ကုန္းျမင့္ေဒသ၊ ဗီယက္နမ္က ပင္လယ္ကမ္းေျခ၊ ၿပီးေတာ့ မေလးရွားနဲ႕ စကာၤပူၾကားက ပင္လယ္ျပင္ခရီး။ အေပ်ာ္စီး ပင္လယ္ကူးသေဘၤာနဲ႕ ခရီးထြက္ျဖစ္တာက အမွတ္တရပါပဲ။

၄။ အလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္ရင္ လက္ရိွတာဝန္ေတြအျပင္ တာဝန္အသစ္ေတြ ယူလာျဖစ္တယ္။ အလုပ္တာဝန္အသစ္ေၾကာင့္ အေတြ႕အႀကံဳအသစ္ေတြ ရသလို စိတ္ရွဳပ္ ေခါင္းေျခာက္ရတယ္။ ဒီလိုပဲ အလုပ္ကေန ေလ့လာ သင္ယူရမွာပဲ။

၅။ ငယ္ငယ္က ေနခဲ့တဲ့ေက်ာင္းက ဆရာမေတြနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ ေတြ႕ဆံုပြဲအေနနဲ႕ ေန႕လည္စာ ထမင္းပြဲေလးကို လုပ္ျဖစ္တယ္။ ပင္စင္ယူထားတဲ့ ဆရာမေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း ျပန္ဆံုရသလို တပည္႕အခ်ိဳ႕နဲ႕လည္း ျပန္ဆံုရတာေပါ့။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲကို မေရာက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဆရာမေတြကို တခါတည္း ကန္ေတာ့ျဖစ္ခဲ့တယ္။

၆။ ရန္ကုန္ေရာက္တုန္း နာမက်န္းတဲ့ အဘြားကို အခ်ိန္ေပးျဖစ္တယ္။ ေန႕တုိင္းလိုလို မေရာက္ေပမယ့္ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေဆးရံုမွာ ရိွတုန္းကလည္း ရိွသလို... အိမ္မွာ ရိွေတာ့လည္း ရိွသလို... လုိအပ္တာေတြ လုပ္ေပးၿပီး ျပဳစုေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။

၇။ မေရာက္တာ ဆယ္စုႏွစ္အၾကာ ရိွၿပီျဖစ္တဲ့ အစိုးရရံုးေတြကို စာရြက္စာတမ္းကိစၥအတြက္ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ တိုးတက္ ေကာင္းမြန္သင့္သေလာက္ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေသးတာနဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြမွာ ဟာကြက္ေတြ ရိွတာကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

မၾကာခင္ ေရာက္လာမယ့္ 2018 မွာ ကိုယ့္အတြက္ လတ္တေလာမွာ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ ရက္စြဲတပ္တဲ့အခါ 2017 လုိ႕ မွားမေရးမိေစဖို႕ပဲ။ ၿပီးရင္ေတာ့ စာမ်ားမ်ားဖတ္ျဖစ္ဖို႕ က်န္းမာေရးလိုက္စားဖို႕။ မိသားစုနဲ႕ ခရီးထြက္ျဖစ္ဖို႕လည္း အေရးႀကီးတယ္။

2018 မွာ အတၱဟိတနဲ႕ ပရဟိတကိုလည္း မွ်တေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ေဝးေဝးေနသင့္တဲ့ သူေတြရဲ႕ အေဝးႀကီးမွာ ေနဖို႕လည္း ႀကိဳးစားရမယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္လည္း ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ရတာပဲေလ။ မလိုအပ္တဲ့ အေသးအမႊားကိစၥေတြကိုလည္း ေခါင္းထဲကေန ထုတ္ထားရမယ္။

Health first, wealth later. Make your and your family's health a priority this year. Have a healthy new year 2018.

How to grow the reading habit?

စာေတြ ဖတ္ျဖစ္ဖိုု႕ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ လြယ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခက္လည္း မခက္ပါဘူး။
ဘယ္စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ရေကာင္းမွန္း သိဖို႕ဆိုတာ စာစဖတ္တဲ့သူအဖို႕ ခက္တယ္။

စာမဖတ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို စာဖတ္ဖို႕ တိုက္တြန္းရင္ ဘယ္စာအုပ္ ဖတ္ရမလဲ ဆိုတာပဲ ေမးၾကတယ္။
ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္စာျဖစ္ျဖစ္ တခုခုကို စ ဖတ္လိုက္ပါလို႕ပဲ အႀကံေပးတယ္။ သိုင္းဝတၳဳ အခ်စ္ဝတၳဳေတြ ဖတ္လည္း အဆင္ေျပတယ္။ အဲဒီကေန စာဖတ္အား ရလာလိမ့္မယ္။

စာဖတ္အားရလာရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ တျခားစာေတြကိုပါ ဖတ္လာလိမ့္မယ္။ ရသစာေပ သုတစာေပေတြ ရွာေဖြဖတ္လာလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြက ဘယ္စာအုပ္က ဘယ္လို... ဘယ္စာသားေလးက ဘယ္စာအုပ္က ဆုိတာမ်ိဳးေတြ ျပန္ညႊန္းထားတာေတြ ရိွတယ္။ အဲဒီလိုကေန အစဆြဲမိၿပီး အဲဒီစာအုပ္ေတြ လိုက္ရွာေဖြ ဖတ္ျဖစ္တယ္။

စာဖတ္ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းကလည္း သူတုိ႕ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္အညႊန္းေလးေတြ ေရးၾကတယ္။ အဲဒီအျမည္းေတြ လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႕ သူတုိ႕ညႊန္းတဲ့ စာအုပ္ကို လိုက္ရွာေဖြ ဖတ္ျဖစ္တယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္း၊ တုိ႕ေက်ာင္းသား၊ မဂၤလာေမာင္မယ္၊ ျမတ္မဂၤလာ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြ ဖတ္တယ္။ ၇ တန္း ၈ တန္းေလာက္မွာ သိုင္းဝတၳဳေတြကို အတြဲလိုက္ ၿပီးေအာင္ ဖတ္တယ္။

ဆယ္တန္း ေျဖၿပီးတဲ့ေနာက္ အခ်စ္ဝတၳဳေတြ ဖတ္တယ္။ လမင္းမိုမို၊ လြန္းထားထား၊ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း)၊ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း၊ ေမာင္လွမ်ိဳး (ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ) ေရးတဲ့ ဝတၳဳစာအုပ္ေတြကို စာအုပ္အငွားဆိုင္မွာ တင္ထားသမွ် ေန႕စဥ္နီးပါး ငွားဖတ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီကေန ခ်စ္ႏိုင္ (စိတ္ပညာ) ေရးတဲ့ ခ်စ္လို႕ ေျပာတာ မွတ္ပါ ကို ဖတ္မိတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ညႊန္းထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို လိုက္ရွာဖတ္ရင္း ဂ်ဴးကို စ ဖတ္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိုးမိုး (အင္းလ်ား)၊ မစႏၵာ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္၊ ေဖျမင့္၊ ဦးႏု၊ ျမသန္းတင့္၊ သိန္းေဖျမင့္၊ သိပၸံေမာင္ဝရဲ႕ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျဖစ္လာတယ္။ အထုပၸတိၱေတြ အေရးမ်ားတဲ့ တကၠသိုလ္စိန္တင္ရဲ႕ စာအုပ္ေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္လာတယ္။

ေျပာခ်င္တာက စာဖတ္အား ရလာတာနဲ႕အမွ် စာအုပ္ေတြ ရွာေဖြ ဖတ္ျဖစ္လာပါမယ္ ဆိုတာပဲ။ လွဳပ္ရွားရုန္းကန္ေနရတဲ့ ဘဝႀကီးထဲမွာ တေန႕ကို အခ်ိန္ နည္းနည္းရသမွ် စာေလး ရသေလာက္ ၄ မ်က္ႏွာ ၅ မ်က္ႏွာေလာက္ကို ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းနဲ႕ မျပည္႕တဲ့ အိုးေတြကို ျဖည္႕ၾကပါလို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။

Something about PMP

PMP ဆိုတာ အသိအမှတ်ပြု လက်မှတ်တခုပါ။ ဘွဲ့မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့အရှည်ကောက်တော့ Project Management Professional ပါ။ Project Manager လောကမှာ နာမည်ကြီး ရေပန်းစားတဲ့ အသိအမှတ်ပြု လက်မှတ်တခုပေါ့။

အဲဒီလက်မှတ်ရဖို့အတွက် မေးခွန်း ၂၀၀ ပါတဲ့ ၄ နာရီစာ စာမေးပွဲ ဖြေရပါတယ်။ စာမေးပွဲဖြေဖို့အတွက် အခြေခံလိုအပ်ချက်တွေ ရှိပါတယ်။ ပထမဦးဆုံး အဲဒီအဖွဲ့အစည်းမှာ အဖွဲ့ဝင်အဖြစ် နှစ်စဉ်ကြေးပေးပြီး ဝင်ရတယ်။ စာမေးပွဲ ဖြေမယ့်သူဟာ Project Management နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ သင်တန်းကို ၃၅ နာရီ တက်ရောက် သင်ကြားလေ့လာထားသူ ဖြစ်ရပါမယ်။ ဒီပလိုမာပဲ ရထားတဲ့သူဖြစ်ရင် Project Management နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ အလုပ်မှာ နာရီပေါင်း ၇၅၀၀ လုပ်ထားဖူးသူ ဖြစ်ရပါမယ်။ ဘွဲ့ရ ဆိုရင်တော့ နာရီပေါင်း ၄၅၀၀ လုပ်ထားဖူးသူ ဖြစ်ရပါမယ်။

စာမေးပွဲဖြေဖို့ အဲဒီလိုအပ်ချက်တွေ ပြည့်တယ်ဆိုရင် သင်တန်းဆင်းလက်မှတ်နဲ့အတူ ကိုယ်လုပ်ထားဖူးတဲ့ Project တွေနဲ့ အချိန် ဘယ်လောက် လုပ်ခဲ့သလဲ ဆိုတဲ့ စာရင်းကို တွဲတင်ရပါတယ်။ အဲဒီဟာကို စာမေးပွဲစစ်တဲ့အဖွဲ့အစည်းက မှန်ကန်မှု ရှိမရှိ စစ်ဆေးပါတယ်။ လိုအပ်ရင် လိုအပ်သလို ကိုယ်လုပ်ခဲ့တဲ့ အလုပ်က လူကြီးတွေကို ဆက်သွယ်မေးမြန်းတာတွေ လုပ်ပါတယ်။ စာမေးပွဲ ဖြေခွင့်ရပြီဆိုရင် စာမေးပွဲကြေး သွင်းပြီး စာမေးပွဲဖြေမယ့် ရက်ကို ရွေးရပါတယ်။

စာမေးပွဲမှာက multiple choice မေးခွန်း ၂၀၀ ကို မေးတယ်။ ကိုယ်ရဲ့ အတွေ့အကြုံနဲ့ သင်ထားတဲ့စာနဲ့ ယှဉ်ပြီး ဖြေရတယ်။ ဖတ်စာအုပ်ထဲကအတိုင်း စာတွေကို အတိအကျ ပြန်မေးတာမျိုးကြီးပဲ မဟုတ်ဘူး။ တချို့ သီအိုရီတွေကိုတော့ မေးတာမျိုးတော့ ရှိတယ်။ ဖြစ်စဉ်တွေကို ပြောထားပြီး ဘာလုပ်သင့်သလဲ ဘာလုပ်ရမလဲ မေးတာမျိုးတွေလည်း ပါတယ်။ စာမေးပွဲအောင်ချက်ကတော့ နည်းတယ်လို့ ပြောကြတယ်။ ဘယ်လို သတ်မှတ်ထားသလဲတော့ အတိအကျ မသိကြဘူး။

စာမေးပွဲအောင်ပြီဆိုရင် PMP လက်မှတ် ရပြီပေါ့။ အသိအမှတ်ပြု လက်မှတ်ရှိတဲ့ Project Manager ဖြစ်လာပြီပေါ့။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလက်မှတ်ရဲ့ သက်တမ်းက ၃ နှစ်ပါပဲ။ အဲဒီ ၃ နှစ်အတွင်းမှာ PDU လို့ ခေါ်တဲ့ အမှတ် ၆၀ ရအောင် ပြန်စုရပါတယ်။ အဲဒီ အမှတ် ၆၀ ရရင် အဲဒီ PMP လက်မှတ်ရဲ့ သက်တမ်းကို နောက်ထပ် ၃ နှစ်စာ သက်တမ်း တိုးပေးပါတယ်။

PDU အမှတ်တွေက ဘယ်လို ပေးသလဲ ဆိုတော့... Project Management နဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့အလုပ်ရဲ့ ၃ နှစ်စာအတွက် အများဆုံး ၈ မှတ်ပေးပါတယ်။ ဆက်စဉ်မပြတ် လေ့လာသင်ကြားရေးကို အားပေးတဲ့အနေနဲ့ သက်ဆိုင်ရာ ဘာသာရပ်တွေကို ဆက်လက် လေ့လာ သင်ယူရပါတယ်။ အွန်လိုင်းကနေ ပို့ချတဲ့ သင်ခန်းစာတွေကို နားထောင်ရပါတယ်။ ၁ နာရီစာ သင်ခန်းစာတခုကို ၁ မှတ်ပေးပါတယ်။ အဲဒီတော့ အမှတ် ၆၀ ရဖို့အတွက် အနည်းဆုံး ၅၂ မှတ်စာ ဟောပြောပို့ချချက် သင်ခန်းစာ ၅၂ ခုကို ကြည့်ရှု နားထောင်ရပါတယ်။ အဲဒီလိုဟာမျိုးက အမှတ် ၆၀ စာကို သက်တမ်း ၃ နှစ် ပြည့်တိုင်း ထပ်ယူရပါမယ်။ မယူနိုင်ရင် အဲဒီလက်မှတ်ဟာ ပျက်ပြယ်သွားပါပြီ။ လက်မှတ် ပြန်လိုချင်ရင် စာမေးပွဲ ပြန်ဖြေရမယ်။

အဲဒီတော့ စာမေးပွဲ ပြန်ဖြေမယ့်အစား ၃ နှစ်အတွင်းမှာ လိုအပ်တဲ့ အမှတ်တွေပဲ လိုက်စုတာ ပိုကောင်းမယ်။ သူများတွေတော့ မသိပေမယ့် ကိုယ်ကတော့ PMP လက်မှတ်ရဲ့ ဒုတိယနှစ်သက်တမ်းမှာ အမှတ်တွေကို အသည်းအသန် လိုက်စုပါတယ်။ ပထမနှစ်ကတော့ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ့ စာတွေ မလုပ်ဖြစ်ဘူး။ ၃ နှစ်ဆိုတော့ လိုပါသေးတယ်ပေါ့။ တတိယနှစ်ကျတော့ ခြေချော်လက်ချော်ဖြစ်ပြီး အချိန်မရှိတာမျိုး ဟောပြောပို့ချချက်တွေ လိုက်မကြည့်နိုင်တာမျိုး ဖြစ်ပြီး ပလုံမှာ စိုးလို့ တတိယနှစ်ကို အရံသဘောမျိုးပဲ ထားတယ်။ လုပ်စရာရှိတာ ဖြည့်စရာရှိတာကို ဒုတိယနှစ်အတွင်းမှာ ကုန်းရုန်း ဖြည့်တယ်။

နောက်နှစ် ၂၀၁၈ ဒီဇင်ဘာဆို ကိုယ်ရဲ့ လက်ရှိ PMP လက်မှတ် သက်တမ်းကုန်မယ်။ အဲဒီတော့ ၂၀၁၇ ရဲ့ ဒီဇင်ဘာဟာ ကိုယ့်အတွက် စာလုပ်ရတဲ့ လပဲ။ Sweet December ဖြစ်မဖြစ်တော့ မသိဘူး။ နေ့တိုင်းတော့ အွန်လိုင်းက ဟောပြောပို့ချချက်တွေ ၂ ခုကနေ ၃ ခုကြား နားထောင်နေရတယ်။ ရှေ့ရက်က Talent Management Conference 2017 ကို တက်လိုက်တော့ PDU က ၆ မှတ်ပေးတယ်။ သိပ်ပျော်ဖို့ ကောင်းတာပဲ။ အခုတော့ နောက်ထပ် ဖြည့်စရာ ၁၅ မှတ်ပဲ လိုတော့တယ်။ ဒီနှစ်မကုန်ခင် ဒါမှမဟုတ် နောက်နှစ်ဆန်းမှာတင် လိုအပ်တဲ့ အမှတ် ၆၀ ပြည့်နိုင်ပါပြီလေ။

လွယ်တော့ မလွယ်ဘူးပေါ့။ ဒီလိုပဲ ကြိုးစားရတာပေါ့။ 

Difficulty to Live with Harmony

ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရး ဆိုတာ ေျပာရင္ေတာ့ လြယ္တာ။ တကယ္ လုပ္ရတဲ့အခါ မလြယ္ဘူး။ ဘဝေပးအေျခအေနေတြ မတူညီရင္ မတူညီသလို ယွဥ္တြဲေနထိုင္ဖို႕ဆိုတာ သိပ္ခက္တယ္။ တဘက္ဘက္က အေလွ်ာ့ေပးဖို႕ လိုသလို တျခားတဘက္ကလည္း နားလည္သိတတ္ဖို႕ လိုအပ္တယ္။ အေျခေတြ မတူရင္ ထပ္ကိန္းေတြ ေပါင္းလို႕ မရတဲ့ သခ်ာၤသေဘာတရားလိုပဲ။

အဲဒီဘဝေပးအေျခအေန မတူတဲ့ေနရာမွာ အတူယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ေရးရဲ႕ အခက္အခဲကို ဥပမာ ေျပာရရင္... ကိုယ္ေတြ ရံုးကေန အိမ္ျပန္တဲ့လမ္းမွာ အေထြေထြလုပ္သားေတြ အတြက္ ဝန္ထမ္းအိမ္ယာ အေဆာင္ေတြရိွတယ္။ အဲဒီေတာ့ တခါတေလ ရံုးျပန္ေနာက္က်တဲ့အခ်ိန္ အဲဒီလုပ္သားေတြနဲ႕ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ အတူတူ စီးရေလ့ ရိွတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ ျပည္ႀကီးတရုတ္ေတြနဲ႕ ဘဂၤလားေတြေပါ့။

တေနကုန္ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္လာရတဲ့ သူတို႕တေတြမွာ ေခၽြးေစာ္နံတာေတြ အဝတ္ ေရစိုတဲ့အနံ႕ေတြ အဝတ္အစားေတြ ညစ္ပတ္ေနတာေတြ ရိွတတ္တယ္။ အလုပ္ခြင္အေနအထားအရ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ဖုိ႕ အခြင့္အေရး မရိွတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သလို အခ်ိန္မရေတာ့လို႕ အေဆာင္ကို တန္းျပန္လာတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ကားေပၚမွာ ကုိယ္က ထုိင္ခံုရလို႕ အရင္ထိုင္ထားတဲ့အခါ သူတုိ႕တက္လာတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ့္ေဘးမွာ ခံုလြတ္ေနလို႕ ဝင္ထိုင္တာမ်ိဳးမွာေတာ့ ေရွ႕မွာ ေျပာတဲ့အခက္အခဲေတြ စတင္ပါၿပီ။ ေခၽြးနံ႕ကို မိုးေရစိုထားတဲ့ အနံ႕က ေရာသမေမႊထားတဲ့အျပင္ ေျမႀကီးအနံ႕ ရႊံ႕အနံ႕ေတြ အပိုဆုအေနနဲ႕ အကုန္ေပါင္းစုတဲ့အခါ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ႏွာေခါင္းကို ကားအျပင္ကို ထုတ္ထားခ်င္မိတယ္။

အဲကြန္းဘတ္စ္ကား အလံုပိတ္ႀကိီးရဲ႕ ခရီးတုိအတြင္းမွာ အတူယွဥ္တြဲ ထိုင္ဖို႕အတြက္ကို အေတာ္ သည္းခံယူရပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္က လမ္းတေလွ်ာက္ သည္းခံၿပီး ကိုယ္ဆင္းမယ့္ မွတ္တုိင္ကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ပါေစလို႕ပဲ စိတ္ေရာက္မိတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏုိင္ရင္ေတာ့ မင္းတုိ႕ ဆင္းကြာလို႕ ေမာင္းခ်လို႕မွ မရတာ။ အဲဒီေတာ့ နီးရာမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းၿပီး ေနာက္ကား ေစာင့္စီးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ကားမွာလည္း အိမ္ျပန္လာတဲ့ သူတုိ႕ေတြ ထပ္ပါလာႏိုင္ေသးတာပဲေလ။ အဲဒီေတာ့ သည္းခံလက္စနဲ႕ ဆက္ သည္းခံရပါတယ္။

သူတုိ႕အေနနဲ႕လည္း အတူယွဥ္တြဲ ထုိင္ဖို႕အေရးမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကိုယ္လက္ေဆးေၾကာ သန္႕စင္ခဲ့ရင္ တျခားခရီးသည္ေတြအတြက္ ေကာင္းပါတယ္။ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလိုေပါ့။ အဆင္မေျပလို႕ တခါတေလ ညစ္ပတ္နံ႕ေစာ္တာမ်ိဳးက လြဲရင္ အိမ္အျပန္ခရီးလမ္းမွာ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းနဲ႕ တျခားခရီးသည္ေတြရဲ႕ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို မထိခိုက္ဖို႕အတြက္ နားလည္သိတတ္ဖို႕ လိုပါမယ္။
အတူယွဥ္တဲြေနထိုင္ဖို႕အေရးမွာ အခက္အခဲေတြကို သည္းခံဖို႕ လိုသလို အခက္အခဲေတြကို ေျဖရွင္းဖို႕ ႀကိဳးစားဖို႕ နားလည္သိတတ္ဖို႕လည္း လိုပါတယ္ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေလးပါ။

What is the root cause?

ထန္းတပင္ အလုပ္သမားေဆးရံုက ခဲြစိတ္ဆရာဝန္တေယာက္ရဲ႕ ရင္ဖြင့္ခ်က္ Recorded Live ကို ၾကည္႕လိုက္ရတယ္။ တဝက္တပ်က္ပဲ ၾကည္႕လိုက္ၿပီးတဲ့အခါ စိတ္ေနာက္သြားတာ အမွန္ပဲ။ ေဆးေလာကမွာ ႀကံဳေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြ၊ ေဆးေလာကသား အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ အတြန္းအတုိက္ေတြ၊ စိတ္ညစ္စရာေတြကို မွ်ေဝခံစားလိုက္ရတယ္။

ေကာင္းတာေတြ ရွိသလို ဆိုးတာေတြလည္း ဒြန္တြဲေနတာကေတာ့ ေဆးေလာကရယ္မွ မဟုတ္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးဟာ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ေနရာတိုင္းနီးပါးမွာပါပဲ။ ဘယ္လို အေျခခံအေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ အဲဒီလိုပတ္ဝန္းက်င္ေတြ အက်ိဳးတရားေတြ ျဖစ္ေပၚလာရသလဲ ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ ျပန္လည္သံုးသပ္ ဆင္ျခင္သင့္တယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႕ ကိစၥတခုတည္းကို ေျပာေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။

ျမင္မိတာတခုကေတာ့ ကိုယ္ေတြဟာ အခ်င္းခ်င္း ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္တဲ့အပိုင္းမွာ အားနည္းတယ္။ အဲဒီအားနည္းခ်က္က ေခတ္အဆက္ဆက္ကတည္းက အခုခ်ိန္အထိပဲ။ တဦးခ်င္း ေတာ္တီးတီး ေတာ္ေပမယ့္ အုပ္စုလိုက္ အဖြဲ႕လိုက္ ေဆာင္ရြက္ဖို႕ကိစၥေတြမွာ သူတလူ ငါတမင္း ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အစပိုင္းမွာ ေပါင္းလို႕ရေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ကြဲထြက္ကုန္တယ္။

ဘာေၾကာင့္ ကြဲထြက္ကုန္သလဲ... ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒါဟာ မာနေတြေၾကာင့္လို႕ ျမင္မိတယ္။ ကိုယ္ေတြမွာလည္း အဲဒီလို တလြဲမာနေတြ ရိွခဲ့တယ္။ အခုထိလည္း အဲဒီလို တလြဲမာနေတြ ရိွတုန္းပဲ ဆိုတာ ဝန္ခံပါတယ္။ လူရည္ခၽြန္ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ... ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့တာေတြ... ေဆးေက်ာင္း စက္မွဳတကၠသိုလ္ တက္ခဲ့တာေတြ... မဟာဘြဲ႕ ေဒါက္တာဘြဲ႕ေတြ ယူထားတာေတြ... ဘယ္သူ႕အမ်ိဳး ဘယ္သူ႕သားသမီး ဆိုတာေတြ... အဲဒီဟာေတြက အၿပိဳင္အဆိုင္စိတ္ေတြ ထိုးထြက္လာေစတယ္။ အဲဒီဟာကေန မာနေတြ ခၽြန္ထြက္လာၾကတယ္။ အတိတ္မွာ ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့တာေတြကို ျပန္တမ္းတတာမ်ိဳးမွာလည္း ကိုယ္ေတြက ၿပိဳင္ဖက္ကင္းပဲ။

မာနကေနတဆင့္ သည္းခံမွဳေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တယ္။ ေဒါသကို ထိန္းခ်ဳပ္ရ ခက္ကုန္တယ္။ မင္းဘာေကာင္လဲ ငါဘာေကာင္လဲေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ညိွလို႕ရတာေတြဟာ မညိွျဖစ္ေတာ့ပဲ ဝုန္းဒိုင္းေတြ ႀကဲကုန္ၾကတယ္။ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို မသိမသာ ေခ်ာက္ခ်တယ္။ ေနာက္ေက်ာကေန ဓါးနဲ႕ထိုးတယ္။

ခံရတာေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ ဘဝမွာ ေပျဖစ္တုန္းကေတာ့ ခံမယ္ေဟ့... တူျဖစ္တဲ့အခါ ႏွံမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ေတြ ႐ိွလာၾကတယ္။ မိုးေကာင္းတုန္း ရြာထားေပါ့ကြာ။ ငါ့အလွည္႕က်ရင္ မိုးႀကိဳးပါ ပစ္ခ်မယ္ ဆိုတာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အျမင့္ကို ေရာက္ဖို႕ ႀကိဳးစားလာတာဟာ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သလို ... တူျဖစ္ဖို႕အတြက္ ႀကိဳးစားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမယ္။

ခံရေပါင္းမ်ားလြန္းတဲ့အခါ တဖက္သားကို သံသယလည္း ဝင္လြယ္ၾကတယ္။ မယံုၾကည္ရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကေန တသက္လံုး ရွင္သန္ ေနထုိင္လာရတဲ့သူေတြအဖို႕ အရာရာကို သံသယမ်က္လံုးနဲ႕ ၾကည္႕လာၾကတယ္။ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း သေဘာထားနဲ႕ ေျပာေနတဲ့သူကိုလည္း မယံုသကၤာျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မွဳေတြ မတည္ေဆာက္ႏုိင္ပဲ အကြဲအၿပဲေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္လို႕ ျမင္မိတယ္။

အခုေျပာေနတာေတြဟာ သူမ်ားကို ဆရာလုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ ဆင္ျခင္ႏိုင္ေအာင္ ေရးမွတ္ထားတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ္လည္း ဘာမွ မဟုတ္တာေလ။