Naranjan to Changi

မေန႕ညက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ East Coast မွာ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး သူ႕အိမ္ျပန္ဖို႕ ေ၀းတယ္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ လာအိပ္တယ္။ သူ႕ကို ညကတည္းက ေျပာထားလိုက္တယ္။ မနက္က်ရင္ မူစတာဖာဘက္မွာ iPod Touch ၀ယ္စရာရိွလို႕ မနက္ အိပ္ရာထတာနဲ႕ သြားၾကမယ္ေပါ့။ ညကလည္း ႏွစ္ေယာက္သား စံုစီနဖာ ေတာင္ေရာက္လုိက္ ေျမာက္ေရာက္လိုက္ ေလကန္ေနလိုက္တာမ်ား မနက္ ၂ နာရီေက်ာ္သြားပါေလေရာ။ ခ်စ္လွစြာေသာ သူ႕မမက သူ႕ဆီ မနက္ ၉ နာရီခြဲေလာက္ ဖုန္းဆက္မွာတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ထမယ္လို႕ေတာ့ အိပ္ရာ၀င္ခါနီး ေျပာရွာေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မနက္က်ေတာ့ ၉ နာရီေလာက္ အိပ္ရာ ႏိုးေနတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကေတာ့ အိပ္ေကာင္းေနတုန္းပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ဂ်ီေတာ့ခ္ ၀င္လုိက္ေတာ့ ေျပာမနာ ဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕တယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ သူ႕ကို အိပ္ေနတဲ့သူဆီ ဖုန္းဆက္ခိုင္းလုိက္တယ္။ သိုးေနေအာင္ အိပ္ေနတဲ့သူခင္မ်ာ ဖုန္းသံၾကားေတာ့ ေငါက္ကနဲ ဖုန္းကိုင္လုိက္တာမ်ား အေသေကာင္ ဖုတ္၀င္သလား မွတ္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ခင္မ်ာ မွန္းခ်က္နဲ႕ ႏွမ္းထြက္ မကိုက္ေပမယ့္ ျပန္အိပ္လို႕ေတာ့ မရရွာေတာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္စားလဲၿပီး အိမ္နားက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ မူစတာဖာရိွရာ ခရမ္းေရာင္လိုင္းေပၚကို ခ်ီတက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ Farrer Park ဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး Exit A ကေန ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။

သြားခ်င္တဲ့ေနရာက Naranjan ဆိုတဲ့ ကုလားဆိုင္ပါ။ အဲဒီမွာ ဖုန္းေတြ iPodေတြ အေတာ္ ေစ်းခ်ိဳပါတယ္။ စကာၤပူမွာ ေစ်းအေပါဆံုးဆုိင္လုိ႕ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ပစၥည္းေတြကေတာ့ အသစ္ျဖစ္ေပမယ့္ အာမခံခ်က္ေတာ့ မေပးပါဘူး။ အဲဒီဆိုင္ကို သြားမယ္ဆိုရင္ Exit C ကေန ထြက္လာရင္ ပိုနီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က အဲဒီကုလားတန္းကို ၁ ႏွစ္ေနလို႕ တစ္ခါေတာင္ မေရာက္ပါဘူး။ ဘူတာ အျပင္ေရာက္ေတာ့ မွတ္မိသေလာက္ ဟိုဒီေလွ်ာက္ၿပီး မီးပိြဳင့္တစ္ခုကို ျဖတ္ၿပီးတာနဲ႕ ဖုန္းဆိုင္တန္းကို ေတြ႕ပါေလေရာ။ ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ လူေတြ အမ်ားသား။ ျမန္မာ၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ တရုတ္၊ ကုလား အစံုအလင္ပါပဲ။ ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းကို ေစ်းၾကည္႕ၿပီး တခါတည္း ၀ယ္ခ်လိုက္တယ္။ ေငြသားနဲ႕ပဲ ေခ်ရတယ္။

လိုခ်င္တာ ၀ယ္ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္က ေန႕လည္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဗိုက္ထဲမွာလည္း လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ပဲ ရိွခဲ့ေတာ့ သံစံုတီး၀ိုင္းက စေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ကုလားတန္းက စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုမွာ ေန႕လည္စာ ၀င္စားလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာပဲ လက္ဖက္ရည္ ထပ္ေသာက္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ခ်န္ဂီေလဆိပ္မွာ လူႀကံဳယူစရာ ရိွလို႕ ေလဆိပ္ဘက္ကို ဆင္းလာခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ တျခားကိစၥေလးေတြ ရိွေသးလို႕ ကလီမန္တီးဘက္ကို ျပန္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က လူႀကံဳထည္႕ေပးလိုက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက အစ္မတစ္ေယာက္က စကၤာပူကို အလည္အပတ္လာရင္း သယ္လာေပးေတာ့ ေလဆိပ္မွာပဲ သြားယူလိုက္တယ္။

ေလဆိပ္မွာပဲ ေက်ာင္းတုန္းက ေမဂ်ာတူ သူငယ္ခ်င္းလည္း အဲဒီအစ္မကို လာႀကိဳေတာ့ ဆံုျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။ သူနဲ႕က ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့ ေနာက္ပိုင္း မဆံုျဖစ္ခဲ့တာ အခုခ်ိန္ထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာျဖစ္ၾကေသးတယ္။ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနတာလည္း ၾကာခဲ့ၿပီဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိတာေတြ အမ်ားသား။ စလံုးလာလည္တဲ့ အစ္မ အျပင္ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က ေပးလုိက္တဲ့ စာရြက္ေတြကို ေပးပါတယ္။ သူက ဒီလအတြင္းမွာ ရန္ကုန္ျပန္မွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေန႕ ၀ယ္လာတဲ့ iPod Touchကို တခါတည္း လူႀကံဳျပန္ထည္႕ေပးလိုက္တယ္။ သူတုိ႕ေတြကို အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ေပးၿပီး အိမ္ျပန္ဖို႕အတြက္ လမ္းခြဲခဲ့လိုက္တယ္။ နာရီၾကည္႕ေတာ့ ၃ နာရီထိုးေနၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္က ညေန ၄ နာရီအေရာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရမယ့္ အေရးတႀကီး ကိစၥကလည္း ရိွေနေတာ့ အျမန္ သုတ္ေျခတင္လာခဲ့ရတယ္။ မိုးေတြကလည္း ရြာေနတုန္းပဲ။ ကားတတန္ ရထားတတန္ ေျခလ်င္တတန္နဲ႕ မုိးေရထဲမွာ ကင္မရာကို ေရလံုေအာင္ ထုပ္ၿပီး အိမ္အေရာက္ ျပန္ေျပးခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေနာက္က်ေနၿပီေလ။