2009 Summary

၂၀၀၉ ခုႏွစ္အတြက္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္မွတ္တမ္းေလးပါ။ ျဖစ္ခဲ့တာေတြ ရိွခဲ့တာေတြကို အခ်ိန္ကာလတစ္ခု အၾကာမွာ ေမ့သြားႏိုင္တဲ့ သေဘာရိွေနလို႕ အရိွကို အရိွအတိုင္း မွတ္မိသေလာက္ ေရးမွတ္ထားလုိက္ပါမယ္။


ဒီႏွစ္အတြင္းမွာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ခရီးႏွစ္ခါ ထြက္ျဖစ္တယ္။ နီးနီးနားနား မေလးရွားေပါ့။ တစ္ခုက ေရွးလက္ရာ အေဆာက္အဦးေတြရိွတဲ့ မလကၠာ၊ ေနာက္တစ္ခုက စေတာ္ဘယ္ရီၿခံ၊ လက္ဖက္ခင္းေတြနဲ႕ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ကင္မရြန္းကုန္းျမင့္။ အဲဒီလိုပဲ ျမန္မာျပည္ကို ႏွစ္ေခါက္ေတာင္ ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပထမတစ္ေခါက္က သူငယ္ခ်င္း မဂၤလာေဆာင္မွာ ဓါတ္ပံုျပန္ရိုက္ေပးတာပါ။ က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရားလည္း ဖူးျဖစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္က ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥနဲ႕ ခဏေလးပဲ ျပန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတစ္ေခါက္က ရန္ကုန္မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တယ္။


ဒီႏွစ္မွာ ပီတိေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ရိွခဲ့တယ္။ အြန္လိုင္းကမာၻက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ပံ့ပိုးမွဳ အကူအညီနဲ႕ ျမန္မာျပည္အတြက္ လူမွဳေရးကူညီမွဳႏွစ္ခု လုပ္ေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ခုက ျခင္ေဆးမွဳတ္တာ။ ရန္ကုန္မွာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေတြ ျဖစ္လြန္းလို႕ သက္သာရာ ရပါေစေၾကာင္း စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ျခင္ေဆးမွဳတ္၊ ၿခံဳရွင္း၊ ေျမာင္းေဖာ္ဖို႕အတြက္ အကူအညီေတြ ေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အရုပ္လက္ေဆာင္ေပးတာ။ သုခရိပ္ၿမံဳေဂဟာက မိဘမဲ့ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစေၾကာင္း ခရစ္စမတ္ေန႕မွာ အားေဆးေတြ မုန္႕ေတြ ကစားစရာအရုပ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးႏိုင္ဖုိ႕အေရး အေ၀းကေန စီစဥ္ပံ့ပိုးကူညီေပးခဲ့တယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ ေ၀မွ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။


ဒီႏွစ္အတြင္းမွာ ရင္ဘတ္တစ္ခုအျပည္႕ နာက်ည္းစရာေတြ ရိွခဲ့တယ္။ တိုးလို႕တန္းလန္း မျပတ္သားခဲ့တဲ့ အရာေတြကို သမင္လည္ျပန္ ၾကည္႕စရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ျပတ္သားတဲ့အေျဖေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ရခဲ့လိုက္တယ္။ သံေယာဇဥ္ လက္က်န္ေတြေၾကာင့္ အရာရာကို အေလွ်ာ့ေပးၿပီး အေျပာင္းအလဲတစ္ခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ ျပန္ရလာတဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ အစိမ္းလုိက္ကြဲတဲ့ အသည္းႏွလံုးတစ္ခုပါပဲ။ အတူပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေတာက္ေခါက္သံေတြ ၾကားကေန မဲ့တဲ့တဲ့ အၿပံဳးတစ္ပြင့္ ဖ်တ္ခနဲ လင္းလက္သြားတယ္။ အခ်ိန္က ကုစားမွာပါ။


ဒီႏွစ္အတြင္းမွာ အြန္လိုင္းကမာၻမွာ က်ပ္မျပည္႕တဲ့လူေတြေၾကာင့္ ေဒါသအလိပ္လိုက္ ထိန္းမႏိုင္ သိမ္းမရ ထြက္ခဲ့ရတယ္။ ပုဆိုးၿခံဳထဲက လက္သီးပုန္းျပၾကတဲ့ ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးနဲ႕ ႏွိဳင္းရမွန္း မသိရေလာက္ေအာင္ ေအာက္တန္းစား ကေလက၀ထက္ အဆင့္အတန္း နိမ့္က်တဲ့လူေတြကို ႀကံဳခဲ့ရတယ္။ တုိ႕မီး ရိွဳ႕မီးနဲ႕ မဟုတ္မမွန္ ပလီပလာ လုပ္ႀကံဇာတ္လမ္းေတြ ဖန္တီးၿပီး အပုတ္ခ်တာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အပုပ္ခ်ခံရတဲ့သူေတြခမ်ာ အပူအပုပ္ေတြ ကင္းသြားရွာတယ္။ ၀မ္းႏွဳတ္ေဆးရဲ႕ ရလဒ္ကေတာ့ ခင္မင္ရင္းစြဲ ရိွေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း အရင္ကထက္ ပိုၿပီး စည္းလံုးသြားတယ္။ မိတ္ေဆြအသစ္ေတြ ရလိုက္တယ္။


ဒီႏွစ္မွာ ေရႊရုပ္ကေလး ေကာက္ရတယ္။ ရင္ေမာရတဲ့ ဒုကၡကို ခံစားဖူးသူတုိင္း သိၾကမွာပါ။ ဦးဘညႊန္႕ရဲ႕ ခ်စ္ဒုကၡ ဆိုတာ တကယ္ ရိွတယ္။ အိပ္မရ စားမရ ေငးမိွဳင္ရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးပါ။ မုန္တုိင္းၿပီးရင္ ေလေျပ လာလို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ႏွလံုးသား ေဟာက္ပက္ ဇရပ္အိုကေန အခုေတာ့ ဘ၀က မိုးဆန္းပန္းလုိ စုိစုိေျပေျပပါပဲ။ ေၾကာ္ျငာထိုးတယ္လို႕ ျမင္ကုန္ၾကတာကိုေတာ့ အားနာမိပါတယ္။ ျဖဴစင္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေမတၱာတရားေတြကို ဘယ္အရာေတြနဲ႕မွ အစားမထိုးႏုိင္ဘူး ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။ အားက် မနာလို မျဖစ္ၾကပါနဲ႕။


ဒီႏွစ္အတြင္းမွာ အလုပ္အရမ္းမ်ားတယ္။ ဖိအားေတြလည္း အရမ္းမ်ားတယ္။ အလုပ္မွာလည္း ဗံုလံုတစ္လွည္႕ ငါးပ်ံတစ္လွည္႕ ဆုိသလိုမ်ိဳး ခ်ီးမြန္းခုနစ္ရက္ ကဲ့ရဲ႕ခုႏွစ္ရက္ ျဖစ္ေနရတယ္။ စီးပြါးေရး မေကာင္းဘူးဆိုတဲ့ ကာလမွာ ခန္႕လိုက္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း မန္ေနဂ်ာရာထူးေတြႀကီးပဲ။ ဗိုလ္တစ္ေထာင္မွာ တပ္သားက တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနရတယ္။ ဆရာမ်ားေတာ့ သားေသ ဆိုသလိုပဲ ဂ်ာမ်ားေတာ့လည္း ကားပါတယ္။ ရံုးကေန ဘေလာ့ေရးဖို႕ အခ်ိန္ရတဲ့ အရင္လို ဘ၀မ်ိဳးကိုေတာင္ ျပန္လည္ ေတာင့္တမိတယ္။ အခုေတာ့မ်ား စိန္ေဗဒါလို လက္မလည္ေတာ့ဘူး။ ဒီညလည္း မိုးလင္းေပါက္ အလုပ္ လုပ္ရအံုးမယ္။


ဒီႏွစ္လည္မွာ က်န္းမာေရးကို ေစာင့္ေရွာက္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ အသိတရား ႏိုးၾကားလာလို႕ အေနအထုိင္ အစားအေသာက္ ဆင္ျခင္လာတယ္။ အသီးအရြက္ေတြ ပိုစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ က်န္းမာေရး ေလ့က်င့္ခန္းေတြကို အခ်ိန္ေပး လုပ္ျဖစ္လာတယ္။ အသက္ကို ဥာဏ္ေစာင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သိရဲ႕နဲ႕ မိုက္ေနတာ ခက္လွတယ္။ ဒီလိုသာ မိုက္လံုးႀကီးရင္ေတာ့ ကမာၻလံုးကားႀကီး စီးရေတာ့မွာ ျမင္လာၿပီေလ။


ဒီႏွစ္အတြင္းမွာ ဂီတနဲ႕ ပိုၿပီးနီးနီးစပ္စပ္ ေနျဖစ္လာတယ္။ အရင္ကေတာ့ ပြဲမွန္သမွ် ေရွာင္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ဒူးရင္းသီးထဲက ဂီတပြဲေတြကို အခ်ိန္ေပး နားေထာင္ျဖစ္တယ္။ ေတးသြား ကင္းမဲ့ေနရင္ ကမာၻႀကီးက ပ်င္းဖို႕ အေတာ္ေကာင္းမယ္ေလ။ အခုေတာ့ ဂီတပိုးေလး ၀င္လာတဲ့ သေဘာေပါ့။ တေယာ ထိုးရင္ ေကာင္းမလား။ ကီးဘုတ္ တီးရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားလာၿပီ။ အခ်ိန္ေပးႏုိင္ဖို႕ အရင္ႀကိဳးစားရအံုးမယ္။ ေကာက္ရိုးမီးေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။


ေက်ာင္းစာ မဖတ္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ ေလွ်ာက္သမွ် ေက်ာင္းေတြမွာ ၀င္ခြင့္ မရတာလည္း ပါတာေပါ့။ စလံုးက ေက်ာင္းေတြတက္ဖို႕ကို အရည္အခ်င္း မမွီေသးဘူး။ ဒီလုိနဲ႕ ဦးေႏွာက္လည္း သံေခ်းတက္ေနၿပီ။ ဒီႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာေတာ့ သင္တန္းတစ္ခု တက္ျဖစ္တယ္။ သင္တန္းေစ်းက မနည္းလွဘူး။ တက္ရတဲ့ ရက္လည္း နည္းနည္းေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ အီးတစ္ေပါက္ပါပဲ။ အလုပ္ မအားတာနဲ႕ ေက်ာင္းပ်က္ရတယ္။ စာေမးပြဲေျဖဖို႕ စာၾကည္႕ရမယ္ ဆိုတဲ့ အသိတရားေတာ့ ၀င္လာတယ္။ စမိမွေတာ့ ဆံုးေအာင္ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့။


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ဆိုတာ ထားခဲ့ရေတာ့မွာပါ။ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ႏွစ္သစ္မွာ အတၱဟိတ ပရဟိတ မွ်တတဲ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္..... တစ္ေန႕တစ္လံ ပုဂံ ဘယ္ေရြ႕မလဲ ဆုိတဲ့ ထံုးကို ႏွလံုးမူၿပီး ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္ဆီကို ေရာက္ဖို႕ တေရြ႕ေရြ႕ မရပ္မနား ေလွ်ာက္လွမ္းေနအံုးမယ္။ ႏွစ္သစ္မွာ ျဖစ္ခ်င္လွတဲ့ ဆႏၵတစ္ခုကေတာ့ သံသရာမွာ က်င္လည္ေနသမွ် ဘ၀တေလွ်ာက္မွာ အၿပံဳးတုေတြကို မျမင္ခ်င္မိပါဘူး။

Image Credit: Mood Weather Report - Facebook