Craving Myanmar food

ျမန္မာျပည္က စားစရာတခ်ိဳ႕တေလကို ခ်င္ျခင္းတမိေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ဒီမွာ ၀ယ္စားလို႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ခပ္ဆင္ဆင္တူတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ဒီမွာ လံုး၀ရွာလို႕ကို မရဘူး။ ခ်င္ျခင္းတေပမယ့္ ရိုးရိုးသားသားပါ။ မစားရတာ ၾကာလုိ႕ လြမ္းမိတာမ်ိဳးပါ။ သတိရတယ္ ဆုိတဲ့ အဆင့္ထက္ေတာ့ ပိုတာေပါ့။ လြမ္းတယ္ဆိုတာ သတိရတယ္... ဆုိတာထက္ ပိုတယ္ဆိုတာကို ခ်စ္သူရိွတဲ့သူေတြ သိၾကမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါတယ္။

မနက္ပိုင္း ရံုးသြားရင္ ခရီးဆံုးဘူတာေအာက္မွာ မုန္႕လာဥကိတ္ ေရာင္းတယ္။ မနက္တုိင္း အဲဒီဆုိင္က အနံ႕ေလးကို ပိုက္ဆံမေပးရပဲ အခမဲ့ ရွဴေနတာ အေတာ္ၾကာလွေပါ့။ မုန္႕လာဥကိတ္ ဆိုတာ ရန္ကုန္က ေအာ္ေက့ၾကည္နဲ႕ အေတာ္တူတယ္။ ဒီေတာ့ စလံုးမုန္လာဥကိတ္ ညီမွ်ျခင္း ေအာ္ေက့ၾကည္။ စကၤာပူမွာ ေအာ္ေက့ၾကည္က ေၾကာ္ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ႀကီး။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက ေအာ္ေက့ၾကည္ကို အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေနခဲ့တဲ့ အိမ္ေဘးမွာ ေအာ္ေက့ၾကည္ ဆိုင္ရိွေတာ့ မနက္စာသည္ ေအာ္ေက့ၾကည္ပဲ။ ဆုိင္ဖြင့္တဲ့ မိသားစုက မြန္လူမ်ိဳးေတြ။ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပံုစံမ်ိဳး လုပ္ခုိင္းလုိ႕ရတယ္။ ေအာ္ေက့ၾကည္ကို ေသးေသးေလး ညွပ္ေပးပါဆို ညွပ္ေပးတယ္။ ကၽြတ္ကၽြတ္ေလး ေၾကာ္ေပးပါ ဆုိလည္း နီရဲတြတ္ေနေအာင္ ေၾကာ္ေပးတယ္။ အခ်ဥ္ရည္ ရႊဲရႊဲေလး မ်ားမ်ားစမ္းေပးပါဆို အိုင္ထြန္းေနေအာင္ စမ္းေပးတယ္။ အဲဒီ ေအာ္ေက့ၾကည္ကို လြမ္းမိတယ္။

ရံုးမတက္တဲ့ စေန တနဂၤေႏြ မနက္ေတြဆို အိမ္နားက မေလးဆိုင္မွာ ၾကာဇံစြန္တို စားေလ့ရိွတယ္။ သူက ေခါက္ဆြဲနဲ႕လည္း ရတယ္။ ေခါက္ဆြဲနဲ႕ဆုိရင္ မီစြန္တိုလို႕ ေခၚတယ္။ ေခါက္ဆြဲ ၾကာဇံမွာ ပဲပင္ေပါက္ေတြနဲ႕ ၾကက္သားဖတ္ေတြ ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ဟင္းအရည္ ေလာင္းထည္႕ေပးတယ္။ ငရုတ္သီး စပ္စပ္ေလးနဲ႕ ေရာေမႊၿပီး စားလိုက္ရင္ ရွဴးရွဲပဲ။ ျမန္မာျပည္က မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ တူတယ္လို႕ ျမန္မာျပည္ ေရာက္ဖူးတဲ့ စလံုးေတြက ေျပာၾကတယ္။ ပံုစံခ်င္း ခပ္ဆင္ဆင္ တူတာမ်ိဳးပါ။ အရသာက မတူပါဘူး။ မုန္႕ဟင္းခါး မရိွတဲ့အရပ္မွာ အဲဒီစြန္တိုေလးပဲ ရေသ့စိတ္ေျဖ စားရတာေပါ့။ မုန္႕ဟင္းခါးက ပိုၿပီး စားလို႕ ေကာင္းတယ္။ အခုတေလာ မုန္႕ဟင္းခါးကိုလည္း လြမ္းမိေနတယ္။ အလြမ္းေျပေအာင္ ပင္နီဇူးလားမွာ သြားစားပါလားလုိ႕ အႀကံမေပးၾကပါနဲ႕။ အလြမ္းမေျပတဲ့အျပင္ ျမန္မာျပည္က မုန္႕ဟင္းခါးကို ပိုေတာင္ လြမ္းသြားပါမယ္။

အုိးခ်န္းကီးလို႕ အမည္ေပးထားတဲ့ ဆိုင္မွာ အေၾကာ္ေတြ ၀ယ္စားလို႕ရတယ္။ အဲဒီဆိုင္ေတြက ဘူတာတုိင္းမွာ ရိွတတ္ပါတယ္။ ေကာ္ျပန္႔ေၾကာ္၊ ပုစြန္ေၾကာ္၊ ဂဏန္းသားေၾကာ္ေတြ ရတယ္။ ပူပူေႏြးေႏြးေလး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားေတာ့ အေၾကာ္ေတြက စားလုိ႕ ေကာင္းပါတယ္။ ဆုိင္ကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္က လမ္းေဘးအေၾကာ္ဆိုင္ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေလးကို ပိုၿပီး လြမ္းေနမိတယ္။ လက္သုတ္၀တ္ မဲခ်ိတ္ခ်ိတ္၊ ႏွဳတ္ခမ္းပဲ့ေနတဲ့ ေရေႏြးပန္းကန္၊ ပိန္ရွံဳ႕ေနတဲ့ ေရေႏြးအိုးက စားပြဲခံုေလးေတြေပၚမွာ။ အေၾကာ္ ပူပူေလးကို ငရုတ္သီးစိမ္းေတြ ပါတဲ့ အခ်ဥ္ရည္နဲ႕ တုိ႕ၿပီးစား။ ဆလပ္ရြက္၊ ေဂၚဖီဖတ္ေတြ ေပးတဲ့ဆိုင္ဆိုရင္ တကယ္ကို ရွလြတ္ပဲ။ ျမန္မာျပည္ ျပန္တဲ့အေခါက္တိုင္း အေၾကာ္ဆုိင္ေတြမွာ မစားျဖစ္ေသးဘူး။ ဘူးစို႕ ေဆာင္ေနရမွာ စိုးလို႕။ နာဂစ္၀င္တဲ့ တေခါက္တုန္းက ငတ္ငတ္နဲ႕ပဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိၿပီး စားျဖစ္လိုက္တယ္။

အီၾကာေကြး၊ စမူဆာ၊ ပလာတာ... အဲဒါေတြလည္း ဒီမွာ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရန္ကုန္က လက္ရာနဲ႕ ကြာတယ္။ ရန္ကုန္မွာက ဆီရႊဲရႊဲနဲ႕ ေၾကာ္တာဆိုေတာ့ ပိုစားေကာင္းသလိုပဲ။ က်န္းမာေရး ရွဴေထာင့္က ၾကည္႕ရင္ေတာ့ ဆီမ်ားတာ မေကာင္းပါဘူး။ ဒီလိုေနရာမွာ ဒီေလာက္ ဆီေလွ်ာ့ထားတဲ့ အစားအစာေတြကို စားတာေတာင္ လူက ကိုယ္၀န္ႀကီး ဗိုက္နဲ႕ ျဖစ္ေနၿပီ။ ခ်င္ျခင္းတမိမွေတာ့ တခါတေလ စားတာပါဆိုၿပီး ဆင္ေျခေပးဖို႕က အသင့္ပါပဲ။ ရန္ကုန္ ျပန္တဲ့အခါ အဲဒါေတြေတာ့ စားအံုးမယ္လိုိ႕ စိတ္ထဲမွာ ေတးမွတ္ထာလိုက္မယ္။

အခုေတာ့ ခ်စ္သူကိုလည္း လြမ္း၊ ရန္ကုန္က အစားအစာေတြကိုလည္း လြမ္း။ မိုးကလည္း တဖြဲဖြဲေလးရြာ။ အျပင္ကလည္း သိပ္မထြက္ခ်င္။ အဲဒီေတာ့ လြမ္းၿပီးရင္း လြမ္းေနမိတာ ကၽြန္ေတာ့္အလြန္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေလာက္ပါၿပီေနာ္။