New guest on my desk

အစတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္စားပြဲမွာ ခ်စ္စရာ ဓါတ္ပံုမွန္ေဘာင္ေလး မရိွခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ မွန္ေဘာင္ေလးတစ္ခု ေနရာယူလာခဲ့ၿပီေပါ့။ နံရံေထာင့္ေလး လြတ္ေနတဲ့ ေနရာေလးက အခုေတာ့ ဓါတ္ပံုေလးနဲ႕ အံ၀င္ဂြင္က် လိုက္ဖက္ညီ လွပေနပါၿပီ။ ေဘာလ္ပင္ေတြ ထည္႕ထားတဲ့ ခြက္ေလးကေတာင္ သူ႕ပိုင္နက္ေနရာေလးကို ဖယ္ေပးလိုက္ရလို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ်ား မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမလားပဲ။ အစက အဲဒီေနရာမွာ အဲဒီခြက္ကေလးကို ထားထားတာေလ။

ဓါတ္ပံုေလးေရွ႕က ျပကၡဒိန္ေလးကေတာ့ လက္ခ်ိဳးေရရမယ့္ ရက္ေတြကို ျပေနတယ္ေလ။ အဲဒီလ အဲဒီအခ်ိန္ကို ေရာက္ဖို႕ ရက္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးတယ္တဲ့။ ရင္ေမာရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေရွ႕က စပီကာေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သံစဥ္ခ်ိဳခ်ိဳေတြ ထုတ္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြမ္းေတြပိုေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့သူေပါ့။ သူ႕ေဘးနားက အိုင္ေပါ့ဒ္ေလးက ကိုယ္နဲ႕မကြာ ထားတဲ့အရာတစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးသြားရံုးျပန္ ရထားေပၚ ကားေပၚ အခ်ိန္ေတြ၊ ရံုးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ သူက ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အိပ္ကပ္ထဲမွာ အၿမဲတမ္း ေနရာယူေလ့ရိွတယ္။ ညဘက္ေရာက္မွပဲ သူ႕ခမ်ာ အနားယူရရွာတာ။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ စပီကာေတြက အလုပ္လုပ္ေနၾကၿပီေလ။

သူ႕ေရွ႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဟန္းဖုန္းေလးပါ။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ခင္မ်ာ အိမ္ဖုန္းေလာက္ေတာင္ တာ၀န္ မယူရရွာပါဘူး။ ရံုးမွာဆုိ ရံုးဖုန္းသံုးတယ္။ အိမ္မွာဆို အိမ္ဖုန္းသံုးတယ္။ တစ္ေန႕ေနလို႕ ဖုန္းတစ္ခါေတာင္ မလာေတာ့ သူ႕ခင္မ်ာ ေအးေဆးေလး နားေနရတာမ်ားပါတယ္။ ညပိုင္းဆိုလည္း အခုလို စားပြဲေပၚမွာပဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနေနရရွာတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုက ဂ်ီေတာ့ခ္ကေန စာရိုက္ၿပီး စကားေျပာၾကတယ္။ တကူးတက ဖုန္းေခၚမေနၾကဘူး။

စားပြဲ အလည္တည္႕တည္႕က ကြန္ပ်ဴတာကေတာ့ ရံုးက ေပးထားတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာပါ။ ရံုးမွာလည္း သူနဲ႕ပဲ။ အိမ္မွာလည္း သူနဲ႕ပဲ။ အခ်စ္ေလးနဲ႕ ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ စကားေျပာရင္လည္း သူကေန တဆင့္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားခ်က္ေတြ သီဖြဲ႕ရင္လည္း သူ႕ကိုပဲ သံုးရတာပဲေလ။ အခုတေလာ သူကေတာ့ ၿငီးေနရွာမွာပါ။ လြမ္းတယ္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာေတြကိုပဲ ခဏခဏ ေျပာေန ၾကားေန ေရးဖြဲ႕ေနလို႕တဲ့။ ၾကည္႕ရတာ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အားက် မနာလို ျဖစ္သြားပံုပဲ။ အားလည္းက်မိတယ္။ မနာလိုလည္း ျဖစ္မိတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ သူ႕ကိုေတာ့ အေတာ္အားနာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဒါေတြပဲ ေရးဖြဲ႕ ေျပာေနရမွာပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္မိေနတာကိုး။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္တာကို ခ်စ္တယ္လို႕ ရိုးသားစြာ ေျပာမိတာေပါ့။

ေဘးနားမွာရိွေနတဲ့ နာရီေလးကေတာ့ ႏိွဳးစက္ေလးေပါ့။ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ အိပ္ရာမထျဖစ္ရင္ ႏွိဳးစက္အခ်ိန္ ေပးထားရတယ္။ မဟုတ္ရင္ ရံုးကို အေတာ္ေလး ေနာက္က်မွ ေရာက္မွာေလ။ ခဏခဏ ရံုးေနာက္က်တာေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို အိပ္ရာက ႏွိဳးေပးရွာပါတယ္။ အိပ္ရာက ႏိွဳးလာတိုင္း သတိရမိတာက ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိပါတယ္ေနာ္။ ႏွိဳးစက္ေလးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ခင္းတိုင္း သတိရျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ အိပ္ရာက ႏွိဳးထခဲ့တာေပါ့။ ညဆိုလည္း ၁၁ နာရီခြဲၿပီလားကို မၾကာခဏ လွမ္းလွမ္းၾကည္႕မိလုိ႕ သူလည္း ရွက္ေနေလာက္ပါၿပီ။

အေနာက္က ဖုန္းေလးကေတာ့ အိမ္ဖုန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲမွာ တစ္လံုး တပ္ထားတယ္။ အျပင္မွာ တစ္လံုးရိွတယ္။ ညစဥ္ညစဥ္ အခ်စ္နဲ႕ ရင္ထဲက စကားေတြ ဖြင့္ဟေျပာဖို႕အတြက္ သူ႕ခင္မ်ာ မၿငီးမျငဴ မၿငိဳမျငင္ တာ၀န္ယူေပးရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွိပ္သမွ် နံပါတ္ေပါင္း မ်ားစြာကို ခံရရွာတယ္။ တစ္ခါေခၚလို႕ မရရင္ ေနာက္တစ္ခါ ဖုန္းနံပါတ္ ထပ္ႏွိပ္ၿပီး ေခၚရေတာ့ နံပါတ္ေတြ အမ်ားႀကီး ႏိွပ္ျဖစ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းေျပာရင္း ၿပံဳးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အနီးကပ္ ျမင္ခြင့္ရထားတဲ့ အရာ၀တၳဳတစ္ခုပါ။ အဲဒီအတြက္ သူေက်နပ္ေနမွာ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတယ္။

သူတုိ႕ေတြ အားလံုးၾကားမွာ ဧည္႕သည္ အသစ္ေလးတစ္ခု တုိးလာၿပီေပါ့။ အဲဒါကေတာ့ ခ်စ္သူရဲ႕ ဓါတ္ပံုပါတဲ့ မွန္ေဘာင္ေလးေပါ့။ ပုဂံဘုရားေတြရဲ႕ နီညိဳညိဳ အုတ္အေရာင္၊ မွန္ေဘာင္ရဲ႕ သစ္သားအေရာင္၊ အခ်စ္ေလး ၀တ္ထားတဲ့ အနီေရာင္တီရွပ္၊ အားလံုးဟာ လိုက္ဖက္ညီလွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေမာေျပေစတဲ့ အခ်စ္ဆံုးေပးတဲ့ လက္ေဆာင္မြန္တစ္ခုပါပဲ။ လြမ္းတုိင္း ၾကည္႕မိလုိ႕၊ သတိရတုိင္း ၾကည္႕မိလုိ႕ ဓါတ္ပံုထဲက ေကာင္မေလးေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲေတာ့ မသိဘူး။ သူ႕ေဘးနားက ဘီလူးႀကီးေတာင္ အၾကည္႕ခံရလြန္းလို႕ ရွက္ၿပီး ၿပံဳးေတာင္ ၿပံဳးလာသလိုပဲေနာ္။

~~~~~~~~~~

အႏွစ္ခ်ဳပ္....
အရူးေျပာ အရူးယံုဆိုတဲ့အတုိင္း ခ်င့္ယံုၾကေလာ။ ပုထုဇေနာဥမၼာ့တေကာ...