စကၤာပူမွာ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အလုပ္အေတြ႕အႀကံဳမွာ အားရေက်နပ္တာေတြ ရိွသလို အားမလို အားမရတဲ့ အပိုင္းေတြလည္း ရိွျပန္တယ္။ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားဖို႕ လိုမွန္း သိသလို... ႀကိဳးစားဖို႕ အခြင့္အလမ္းေတြ ရဖို႕လည္း လိုပါတယ္။ တခ်ိဳ႕အေျခအေနမွာ ကုိယ္ ႀကိဳးစားတုိင္းလည္း အရာမထင္တာကိုလည္း ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္မိပါတယ္။ ရံုးမွာ ေအာက္ေျခအဆင့္ျဖစ္တဲ့ ဒုတိယအနိမ့္ဆံုးရာထူးကေန စခဲ့ရတဲ့ ဘဝကိုလည္း မေမ့ပါဘူး။
ကိုယ္နဲ႕
အကၽြမ္းတဝင္ ရိွတဲ့အလုပ္အတြက္ အင္တာဗ်ဴးမွာ စာေတြ႕ေရာ လက္ေတြ႕ေရာ ေသခ်ာ
ေျဖႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အလုပ္ မရခဲ့သလို... ၃ နာရီခြဲေက်ာ္ ၾကာတဲ့ ဟိုေျပာ
ဒီေျပာ အင္တာဗ်ဴးနဲ႕ အလုပ္ရခဲ့တာလည္း အမွတ္တရပါပဲ။ ဝက္သားအပါအဝင္
ေျခေလးေခ်ာင္းသား မစားတဲ့အေၾကာင္း၊ အိႏိၵယမွာ ၃ လေလာက္
ေက်ာင္းတက္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း၊ နယူးေဒလီမွာ ေယာက်ာ္းေတြဟာ လမ္းေဘးမွာ
ေသးေပါက္တဲ့အေၾကာင္းေတြ၊ တခ်္မဟာကို သြားလည္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာရင္း
စကၤာပူမွာ အလုပ္ရသြားတာဟာ တကယ္ေတာ့ ထူးဆန္းပါတယ္။
ဘုမသိ ဘမသိ အလုပ္မွာ အဂၤလိပ္စာလည္း အားနည္းေလေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အလုပ္မွာ ကိုယ့္ကို ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ရိွတယ္လို႕ေတာင္ မထင္ၾကပါဘူး။ ခုိင္းသမွ်ကို ေလ့လာ... မသိတာကို မသိေၾကာင္း ရိုးရိုးသားသား ဝန္ခံ... အဆူအဆဲေတြ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံၿပီး ၂ ႏွစ္ေလာက္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွပဲ အလုပ္မွာ အသံုးက်တဲ့ ဝန္ထမ္းတေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ၾကားထဲမွာ အလုပ္ မျပဳတ္တာကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမွာပဲ။
စကၤာပူမွာ အလုပ္ဝင္ကာစက အစစအရာရာ ေခၽြတာတဲ့အေနနဲ႕ ရိွတာေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္စားၿပီး ရံုးလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ပံုက ေတာဂိုက္ပံု ထြက္ေနတယ္။ တရက္မွာ ဌာနမွဳးက အဝတ္အစား ဝတ္တာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဆံုးမတယ္။ သူ႕ဆံုးမခ်က္ကို နာယူၿပီး လိုအပ္တာေတြ ဝယ္ဝတ္တယ္။ သံုးသင့္တဲ့ေနရာမွာ သံုးတယ္။ ေတာင္းမွာ အကြပ္ လူမွာ အဝတ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မွန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ကို အစည္းအေဝးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေခၚသံုးလာတယ္။ လူေရွ႕ထြက္ၿပီး ေျပာရဆိုရလာတယ္။ အရင္ကလို ေခ်ာင္ထိုးထားတာမ်ိဳး၊ ေနာက္ကြယ္ကေန လုပ္ရတာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ကေန ၅ ႏွစ္ ၾကားမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ရာထူးေတြ တဒိုင္းဒိုင္း တက္ပါတယ္။ ၁ ႏွစ္ ၁ ခါ ရာထူးတိုးတယ္လို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ ရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အခြင့္အလမ္း ေပးတဲ့ အထက္လူႀကီးေတြကို ေက်းဇူးတင္ရပါမယ္။ မလုပ္တတ္တာေတြ မလုပ္ဖူးတာေတြကို တာဝန္ေပးခုိင္းပါတယ္။ အဲဒီဟာေတြကို မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ လုပ္ရင္းနဲ႕ တာဝန္ေတြ စမ္းယူရင္းနဲ႕ အဲဒီတာဝန္ေတြဟာ အၿမဲတမ္းတာဝန္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ အၿမဲတမ္းတာဝန္ေတြ ျဖစ္လာရင္း အဲဒီတာဝန္နဲ႕ သက္ဆုိင္တဲ့ ရာထူးေတြကို တိုးေပးပါတယ္။
အလုပ္မွာ နာမည္ပ်က္ မရိွေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္းေအာင္ ေနပါတယ္။ အဖ်က္အေမွာင့္ေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္ပါတယ္။ ေရွာင္လုိ႕ မရရင္လည္း ေဒါသ ေရွ႕မထားမိေအာင္ ဆင္ျခင္ပါတယ္။ တာဝန္ေပးလာရင္လည္း ႀကိဳးစားပါတယ္။ တျခားအလုပ္ေတြမွာ ကူညီႏိုင္တာကိုလည္း ကူညီပါတယ္။ အႀကံေပးသင့္တာကိုလည္း အႀကံေပးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ အခုခ်ိန္မွာ ဒီလိုေနရာကို ေရာက္လာတယ္လို႕ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ ဘဝလမ္းခရီးတေလွ်ာက္မွာ ပံ့ပိုးကူညီေပးတဲ့ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ဆရာသမားေတြ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႕ ဒီေနရာကေန ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဘုမသိ ဘမသိ အလုပ္မွာ အဂၤလိပ္စာလည္း အားနည္းေလေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အလုပ္မွာ ကိုယ့္ကို ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ရိွတယ္လို႕ေတာင္ မထင္ၾကပါဘူး။ ခုိင္းသမွ်ကို ေလ့လာ... မသိတာကို မသိေၾကာင္း ရိုးရိုးသားသား ဝန္ခံ... အဆူအဆဲေတြ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံၿပီး ၂ ႏွစ္ေလာက္ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးမွပဲ အလုပ္မွာ အသံုးက်တဲ့ ဝန္ထမ္းတေယာက္ ျဖစ္လာတယ္။ ၾကားထဲမွာ အလုပ္ မျပဳတ္တာကေတာ့ ကံေကာင္းတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမွာပဲ။
စကၤာပူမွာ အလုပ္ဝင္ကာစက အစစအရာရာ ေခၽြတာတဲ့အေနနဲ႕ ရိွတာေလးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္စားၿပီး ရံုးလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ပံုက ေတာဂိုက္ပံု ထြက္ေနတယ္။ တရက္မွာ ဌာနမွဳးက အဝတ္အစား ဝတ္တာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဆံုးမတယ္။ သူ႕ဆံုးမခ်က္ကို နာယူၿပီး လိုအပ္တာေတြ ဝယ္ဝတ္တယ္။ သံုးသင့္တဲ့ေနရာမွာ သံုးတယ္။ ေတာင္းမွာ အကြပ္ လူမွာ အဝတ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မွန္တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ကို အစည္းအေဝးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေခၚသံုးလာတယ္။ လူေရွ႕ထြက္ၿပီး ေျပာရဆိုရလာတယ္။ အရင္ကလို ေခ်ာင္ထိုးထားတာမ်ိဳး၊ ေနာက္ကြယ္ကေန လုပ္ရတာမ်ိဳးေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ကေန ၅ ႏွစ္ ၾကားမွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ရာထူးေတြ တဒိုင္းဒိုင္း တက္ပါတယ္။ ၁ ႏွစ္ ၁ ခါ ရာထူးတိုးတယ္လို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ ရပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အခြင့္အလမ္း ေပးတဲ့ အထက္လူႀကီးေတြကို ေက်းဇူးတင္ရပါမယ္။ မလုပ္တတ္တာေတြ မလုပ္ဖူးတာေတြကို တာဝန္ေပးခုိင္းပါတယ္။ အဲဒီဟာေတြကို မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ လုပ္ရင္းနဲ႕ တာဝန္ေတြ စမ္းယူရင္းနဲ႕ အဲဒီတာဝန္ေတြဟာ အၿမဲတမ္းတာဝန္ေတြ ျဖစ္လာပါတယ္။ အၿမဲတမ္းတာဝန္ေတြ ျဖစ္လာရင္း အဲဒီတာဝန္နဲ႕ သက္ဆုိင္တဲ့ ရာထူးေတြကို တိုးေပးပါတယ္။
အလုပ္မွာ နာမည္ပ်က္ မရိွေအာင္ လုပ္ပါတယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္းေအာင္ ေနပါတယ္။ အဖ်က္အေမွာင့္ေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္ပါတယ္။ ေရွာင္လုိ႕ မရရင္လည္း ေဒါသ ေရွ႕မထားမိေအာင္ ဆင္ျခင္ပါတယ္။ တာဝန္ေပးလာရင္လည္း ႀကိဳးစားပါတယ္။ တျခားအလုပ္ေတြမွာ ကူညီႏိုင္တာကိုလည္း ကူညီပါတယ္။ အႀကံေပးသင့္တာကိုလည္း အႀကံေပးပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ပဲ အခုခ်ိန္မွာ ဒီလိုေနရာကို ေရာက္လာတယ္လို႕ပဲ ျမင္မိပါတယ္။ ဘဝလမ္းခရီးတေလွ်ာက္မွာ ပံ့ပိုးကူညီေပးတဲ့ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ၊ ဆရာသမားေတြ၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႕ ဒီေနရာကေန ေျပာခ်င္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment