.:: Download Myanmar Font (WinKalaw New Version) HERE ::.

Saturday, January 31, 2009

Snapshot on smile


လွ်ပ္တျပက္ ဖမ္းမိတဲ့ အၿပံဳး...

မလကၠာျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္စီးေနတုန္း အျခားေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေပၚက တစ္ေယာက္ကို လွ်ပ္တျပတ္ ရိုက္လိုက္တဲ့ပံုေလးက ေကာင္းေနလို႕ တင္လုိက္တာပါ။ သူကေတာ့ သူ႕ဘာသာသူ ၿပံဳးေနတာပါ။ ဓါတ္ပံုရိုက္ေနမွန္း သိလို႕ တမင္ၿပံဳးေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီအၿပံဳးတစ္ခုကို မထင္မွတ္ပဲ ဖမ္းမိခဲ့တာပါ။ လူပံုေတြရိုက္ရင္ အဆင္မေျပေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ပံုေကာင္းေကာင္းေလးေတြ ရဖုိ႕ ႀကိဳးစားေနရတုန္းေပါ့။ လူရုပ္ေတြရိုက္ရင္ ၀ါးေနတုန္းပဲဗ်။ အဟ...

ဒါနဲ႕ ကိုဇူလိုင္ဗ်ာ... တင္မယ့္တင္ ေကာင္မေလးလွလွပံုေလး တင္ပါလားလို႕ ေျပာခ်င္ၾကမယ့္ ပရိသတ္ႀကီးကို ျပန္ေျဖခ်င္တာကေတာ့... ကၽြန္ေတာ္ဆီမွာ ကႏြဲ႕ကလ်ကြန္႕မန္႕ေတြ ဂြတီးဂြက်ကြန္႕မန္႕ေတြ အၿမဲလိုလိုနီးပါး လာလာေပးေနတတ္တဲ့ Strike ဆိုတဲ့ အထူးစပါယ္ရွယ္ ဗြီအိုင္ပီႀကီးအတြက္ အဓိက ရည္စူးၿပီး ဒီပံုေလးကို တင္ေပးထားတာပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ သူရင္ခုန္သြားမယ္ေလ။ သူေပ်ာ္သြားမယ္ေလဗ်ာ။ :P

Wednesday, January 28, 2009

One more uneasiness

တစ္ပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပဲ ထင္တယ္။ ေျမြပူရာ ကင္းေမွာင့္လို႕ ေျပာရင္လည္း ရတယ္။ ဗူးေလးရာ ဖရံုဆင့္ဆိုတာလည္း ဒါပဲလား။ ကံဆိုးမ သြားရာ မိုးလုိက္လုိ႕ရြာ... ဆိုရင္လည္း ကိုဇူလိုင္တစ္ေယာက္ အရွင္လတ္လတ္ ဘ၀ေျပာင္းသြားအံုးမယ္။ အဲဒီေတာ့ ကံဆိုးထီး သြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာ ေျပာင္းရမလားပဲ။ ခက္တာက မိုးရြာရင္ ကိုဇူလိုင္က ေအးေဆးပဲ။ ကံဆိုးတယ္လို႕ကို မထင္ဘူး။ မိုးေရထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ေလး ခံစားလြမ္းတတ္တာ တစ္ခုပဲရိွတာ။ ခက္တာက အခုဟာႀကီးက ကံဆိုးတာလည္း ဟုတ္ေသးပါဘူး။ အဲဒါေလးက ရွင္းေလ ရွဳပ္ေလနဲ႕ လိုရင္းကို မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီအပတ္က ၂၄ နာရီ ၇ ရက္ ဖုန္းေျဖေပးဖို႕ တာ၀န္က်တဲ့ အပတ္။ ကိုယ္နဲ႕ မသိတဲ့ ပေရာဂ်က္က ကိစၥေတြ လာေမးရင္း အေတာ္ေလးကို ေခါင္းစားတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီ ေကြ႕ပတ္ၿပီး ေျဖေနရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘူတာက သက္ဆုိင္တဲ့သူဆီကို အီးေမးလ္ပို႕ဖုိ႕ ေျပာယူရတာပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ေတြက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေတြက်ေတာ့ ဘာမွေတာင္ ေသခ်ာမေျပာတဲ့ ၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးေတြ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တာ၀န္က တာ၀န္ပဲေလ။ အဲဒီေတာ့ လာသမွ် ဖုန္းေျဖေပေတာ့။

ဒီရက္ေတြမွာ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ျဖစ္ေစတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကို စီစဥ္ေနတယ္။ ေအာင္ျမင္ဖို႕က ၅၀-၅၀ ရာခိုင္ႏွဳန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အရင္ကလို ဇာတ္ေမွ်ာႀကီး ျဖစ္ေနရမွာထက္စာရင္ ျဖဴလားမဲလား တစ္ခုခု ကြဲျပားေလာက္ပါရဲ႕ဆိုၿပီး အရဲစြန္႕ထားတာ။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ေသာင္တင္ေရမက်ပဲ။ အေကာင္းဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို အဆိုးဆံုးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားရမယ္။ ဒီတစ္ဆင့္ ေအာင္ျမင္ရင္ေတာင္ ေရွ႕မွာ ဆက္ရအံုးမယ့္ ခရီးလမ္းက အရွည္ႀကီးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ပင္ပန္းတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။

အေရးထဲမွ အရာေပၚဆိုသလို ကိုယ့္ဘာသာကို အိပ္မရတဲ့ညမ်ားကို ေမ့မရတဲ့စိတ္နဲ႕ ေက်ာ္ျဖတ္ေနရခ်ိန္မွာ တျခားအပူက လာကပ္ေနတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ စကၤာပူမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ညီမ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္တယ္။ ေန႕လည္ကေတာင္ သူနဲ႕ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေသးတယ္။ ညေနပိုင္း ထပ္ဆက္ေတာ့ ဘာမ်ားလဲေပါ့။ ပထမေတာ့ အလုပ္မ်ား ျဖဳတ္ခံလိုက္ရလားေပါ့။ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရလုိ႕လား ေမးေတာ့ သူက ဟုတ္တယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါ စိတ္ညစ္တယ္ ဘာညာ ေျပာေနတယ္။ ေန႕လည္ကေတာင္ အေကာင္းႀကီး ဘယ္လို ျဖစ္သြားပါလိမ့္ေပါ့။

ေနာက္မွ တျခားအသံတစ္ခု ဖုန္းထဲ ထပ္၀င္လာတယ္။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ အသံ။ အခုေျပာေနတဲ့ ဖုန္းကို ခ်ပစ္လုိက္ၿပီး သူေျပာတာကို ေက်းဇူးျပဳၿပီး နားေထာင္ေပးပါဆိုပဲ။ သူေျပာခ်င္တာေလး ေျပာခြင့္ရၿပီးရင္ သူ ခ်က္ခ်င္း လွည္႕ျပန္ပါမယ္တဲ့။ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။ ရည္းစားစကား လိုက္ေျပာေနတာ။ ေျပာေနတဲ့ ေယာက်ာ္းေလးကိုလည္း သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ညီမရဲ႕ ဦးေလးဆီမွာ အလုပ္၀င္ဖူးတဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္။ သူလည္း စကၤာပူမွာ အေျခက်လို႕ ပီအာေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ သိထားတယ္။ သူက တရုတ္တန္းက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ေရွ႕တစ္ေခါက္ တရုတ္ႏွစ္ကူးပြဲကို သြားတုန္းက အဲဒီတစ္ေယာက္ပဲ လိုက္ပို႕ေပးတာ။

ကၽြန္ေတာ့္ညီမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ညီမပဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖရွင္းရမယ့္ဟာကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းေနသလဲ မသိဘူး။ သူက ခါးခါးသီးသီး ျငင္းေလ ဟုိက စကားေျပာခြင့္ အတင္းေတာင္းေလ။ အဲဒါနဲ႕ နာရီ၀က္ေလာက္ တုိင္ပတ္ေနတယ္။ ဟိုကလည္း သူသြားေလရာ ေနာက္ကို တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတယ္။ ရံုးေပၚ ျပန္တက္ေျပးေတာ့လည္း ဓါတ္ေလွခါးထဲအထိ လုိက္၀င္တယ္။ တက္စီငွားေတာ့လည္း တံခါးဖြင့္ၿပီး အတင္း၀င္ထိုင္လို႕ ကားဆက္မငွားျဖစ္ျပန္ဘူး။ ရဲတိုင္ခ်င္လည္း တုိင္လိုက္ပါေတာ့တဲ့။ ရဲစခန္း ေရာက္လည္း ေရာက္ပါေစေတာ့ စကားေလးေတာ့ ေျပာခြင့္ေပးပါဆိုပဲ။ ဖုန္းထဲမွာ အသံေတြကို အကုန္ၾကားေနရတယ္။

ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ လုပ္ေပးလို႕မရဘူး။ ကားငွားၿပီး သူ႕ရံုးကို လိုက္သြားရေအာင္လည္း အဆင္မေျပျပန္ဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ဖုန္းထဲကေနပဲ အႏုနည္းနဲ႕ ေျဖရွင္းဖို႕ တဖြဖြ ေျပာယူရတယ္။ ညီမျဖစ္သူက ေဒါသထြက္ေနေတာ့ ပိုဆုိးတယ္။ ဟုိကလည္း ေတာက္တဲ့ကပ္သလို ကပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း နားေတြ ပူလြန္းလို႕ စပီကာဖြင့္ၿပီး နားေထာင္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကားငွားၿပီး အိမ္ျပန္ဖုိ႕ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျပာဖို႕ ေသခ်ာမွာၿပီး လိပ္ခဲတည္းလည္း အေျခအေနကို ေျဖရွင္းယူရတယ္။ ကားေပၚအထိ ဆက္မလိုက္လာပဲ ျပန္သြားလို႕ ဒီဇာတ္လမ္း ဒီေန႕မွာ ဒီေလာက္နဲ႕ ၿပီးသြားတယ္။ ေနာက္ေန႕ေတြ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေသးဘူး။

ဘယ္သူမွားတယ္ မွန္တယ္လို႕ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ရင္းရင္းႏွီးႏီွး သိေနထားတာကို။ အမ်ိဳးနဲ႕ အမ်ိဳးလို ရင္းႏွီးသူၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ဇူလိုင္ စတင္ ဆားညွပ္ပါေတာ့မယ္။ ညီမျဖစ္သူကလည္း သူ႕ဦးေလးရဲ႕ အလုပ္သမားလို႕ သေဘာထားၿပီး လံုး၀ လက္မခံႏိုင္ဘူးတဲ့။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက ေမာ္ေတာင္ မၾကည္႕ရဲခဲ့သူက အခုလို လုပ္တာကို ပိုလို႕ေတာင္ စိတ္ဆိုး နာက်ည္းေနေလရဲ႕။ ဟိုတစ္ေယာက္ကလည္း တျခားနည္းလမ္းေတြ ရွာေဖြစဥ္းစား သံုးသင့္တယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ အခုလို ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးကို ေရွာင္ၾကဥ္သင့္တယ္လို႕ ျမင္မိတယ္။ ဘာလုိ ေျဖရွင္းေပးရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အခုလို အတင္းအက်ပ္ ခ်စ္ေရးဆိုတာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ လုပ္စရာလည္း မရိွခဲ့ဘူး မဟုတ္လားလုိ႕ စကားတင္း မဆုိၾကပါနဲ႕။ ႏူးႏူးညံ႕ညံ႕ ရိုမန္တစ္ ျဖစ္ေစတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးေတြပဲ တကူးတက ဖန္တီးတယ္။ ကရကဋ္ပီပီ စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္လြန္းလို႕ အမ်ားအားျဖင့္ မေအာင္ျမင္တတ္ဘူး။ ထင္ထားသလို ျဖစ္မလာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထင္တဲ့အတုိင္း မျဖစ္လို႕ဆိုၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ အၾကမ္းနည္း မသံုးခဲ့ဘူး။ သံုးရင္လည္း ဘာအရွဳပ္အရွင္းမွ မျဖစ္ေလာက္တဲ့ အေနအထားမွာ ရိွခဲ့ေပမယ့္လည္း လံုး၀ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ အဓိက မာမားရဲ႕ စကားတစ္ခြန္းက စိတ္ဆင္ရိုင္းကို ခၽြန္းအုပ္ ထိန္းခ်ဳပ္ လႊမ္းမိုးထားတာပါ။

အဲဒီစကားေလးက ...
ကိုယ့္မွာ ညီမအရင္းမရိွေပမယ့္ ညီမအရင္းလို ကိုယ္ခ်င္းစာပါ...

Monday, January 26, 2009

Chinese New Year @SG


အခုတစ္ခါက စကၤာပူမွာ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲကို သြားျခင္းပါပဲ။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တုန္းက ပြဲကို ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က ပြဲကိုေတာ့ မသြားျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အခု ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ပြဲကိုေတာ့ ရံုးက ဖိလစ္ပိုင္ေလးနဲ႕ အတူ သြားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက ရံုးမွာ အလုပ္ျဖဳတ္ခံရတဲ့အထဲ ပါသြားၿပီး ဖိလစ္ပိုင္ကို ျပန္ရေတာ့မွာဆိုေတာ့ စကၤာပူမွာ ရိွေနတဲ့အခ်ိန္ေလး ဟိုဟိုဒီဒီ လည္ပတ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာေၾကာင့္ အဲဒီပြဲကို တကူးတက လုိက္ပို႕ေပးခဲ့တာပါ။ ကိုယ္လည္း တရုတ္မေလးေတြ ၾကည္႕ရတာေပါ့။ ငမ္းတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ပဲေလ။

ည ၉ နာရီေလာက္ အိမ္ကေန ထြက္လာခဲ့ၿပီး အနီလိုင္းကေန ခရမ္းလိုင္းကို ေျပာင္းၿပီး တရုတ္တန္းမွာ ဆင္းခဲ့တယ္။ လူအုပ္ႀကီးေတြ သြားရာေနာက္ကို ေယာင္ေတာင္ ေပါင္ေတာင္နဲ႕ လိုက္သြားတာ ဇာတ္စင္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္ကို ေရာက္သြားလုိ႕ တေကြ႕တပတ္ႀကီး ျပန္ပတ္ၿပီး ဇာတ္စင္ေရွ႕ကို ေရာက္ေအာင္ မနည္းကို တိုးေ၀ွ႕ခဲ့ရေသးတယ္။ ကားလမ္းေတြ ပိတ္ထားသလို ရဲေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ လူေတြကလည္း က်ိတ္က်ိတ္တုိးပါပဲ။ ၾကြားႏိုင္တဲ့သူေတြကလည္း ရိွတာေတြအကုန္ ထုတ္ၾကြားၾကပါတယ္။ တိုႏိုင္သမွ်တို ဟိုက္ႏုိင္သမွ် ဟုိက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ မေတာ္တဆ လက္ေရာက္မွဳေတြ မျဖစ္ရေလေအာင္ ကင္မရာကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႕ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားခဲ့လုိက္ေတာ့ တစ္ရန္ရွင္းတာေပါ့။ ဒါလည္း တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ပါပဲ။

ဇာတ္စင္နားေရာက္ေတာ့ ေရႊရင္စုိ႕တာပါပဲ။ ဇာတ္စင္ေရွ႕တည္႕တည္႕မွာ တာလပတ္စေတြနဲ႕ ကာထားေတာ့ ဘာမွ မျမင္ရဘူး။ အဲဒါနဲ႕ အေ၀းကေနပဲ နတ္ကရာ က်ီးေမာ့ခဲ့ရတယ္။ အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး တီဗီြဖြင့္ၿပီး ၾကည္႕ရင္ေတာင္ အစံုျမင္ရအံုးမယ္။ အခုေတာ့ ဟိုဘက္တိုးလိုက္ ဒီဘက္တိုးလုိက္နဲ႕ ေျခဖ်ားေလး ေထာက္ၿပီး ၾကည္႕ေနရတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ေတာ့လည္း လက္ေလးေျမွာက္ၿပီး ရခ်င္ရာရ ရမ္းတမ္းရိုက္ရတယ္။ လူအုပ္ထဲမွာ တုိးေ၀ွ႕ေနရေတာ့ မီးေနသည္ ေခၽြးေအာင္းသလိုပဲ ေခၽြးေတြကလည္း တၿပိဳက္ၿပိဳက္ပဲ။ မိုးကလည္း ဖြဲဖြဲေလး ရြာေနေသးေတာ့ ကင္မရာကို ဥစၥာေျခာက္ရေသးတယ္။ ဒါေလးပဲ ခ်မ္းသာတာေလ။

၁၂ နာရီထိုးခါနီးေတာ့ ဆက္မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လူလည္း ႏံုးခ်ိၿပီး သာေခြယိုင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒါနဲ႕ လူအုပ္ႀကီးကို မနည္းတိုးေ၀ွ႕ထြက္ၿပီး ပြဲေစ်းေလွ်ာက္ေနလိုက္တယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာေနၿပီဆိုေတာ့ အျမည္းေကၽြးထားတဲ့ သေရစာမုန္႕ေတြ ဆိုင္တကာလွည္႕ ေလွ်ာက္ႏွိဳက္စားတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ၀ယ္လည္း မ၀ယ္ၾကဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ဗိုက္၀သြားေရာ။ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ရထားဘူတာထဲကို ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ အရင္တစ္ခါတုန္းက ပြဲၿပီးမွ ထြက္လာတာ လူအုပ္တိုးရတာနဲ႕တင္ ဘူတာေရာက္ဖို႕ နာရီ၀က္ေက်ာ္ ၾကာတယ္။ ရထားေပၚမွာလည္း လူက အရမ္းက်ပ္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နားလည္သြားၿပီ။ ေစာေစာ ဘူတာဆင္းႏွင့္ၿပီး ရထားေပၚ တက္ခဲ့ေတာ့ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ စီးရတာေပါ့ဗ်ာ။

အခုပြဲမွာ ေပ်ာ္စရာေတြ ရိွသလို အဆင္မေျပတာေတြလည္း ဒြန္တြဲေနပါတယ္။ ဒီေလာက္တိုးေ၀ွ႕ေနရတဲ့ လူအုပ္ႀကီးထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကတဲ့ စလံုးဖင္ျပားမေတြက နံပါတ္တစ္အခ်က္ေပါ့ဗ်ာ။ ဥပေဒအသစ္ ထုတ္ထားတာကို မသိတာလား လူလိုပဲ နားမလည္တာလား။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ခုခုပါပဲ။ ပိန္ခ်င္ေတာ့လည္း သူတို႕ပဲ။ ရိွသမွ် အေပၚပင့္ၿပီး ၾကြားခ်င္တာလည္း သူတုိ႔ပဲ။ နားလည္ရ ခက္လွပါေပတယ္။ အဲဒီလိုပဲ လူအုပ္က်ပ္လြန္းလို႕ ကေလးငိုေနတာကို လွ်စ္လွ်ဴရွဳၿပီး ပြဲေစ်းတိုးတဲ့ ကုလားလင္မယားကလည္း အေတာ့္ကို ေလးစားစရာပါပဲ။ လွည္႕ျပန္သြားရင္ ဘာျဖစ္သြားမွာမုိ႕လို႕လဲေတာ့ မသိပါဘူး။ ပြဲေစ်းကို ေတာက္ေလွ်ာက္ တိုးေနေတာ့ပါပဲ။ ကေလးကလည္း အာၿပဲႀကီးနဲ႕ ငိုေနတုန္းပဲ။ လင္နဲ႕မယား အေတာ္ကို လိုက္ဖက္ညီပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ရထားေပၚက ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ ေရႊတစ္ဖြဲ႕ပါ။ ၾကည္႕ရတာ WPနဲ႕ လုပ္ေနတဲ့သူေတြ ျဖစ္ဖို႕မ်ားပါတယ္။ အ၀တ္အစားေတြ မေတာက္ေျပာင္တာကို ၾကည္႕ၿပီး ခန္႕မွန္းၾကည္႕တာပါ။ ရထားတစ္တြဲ ျခားေနတာေတာင္ သူတို႕အသံက ဒီဘက္အတြဲအထိ ေရာက္ပါတယ္။ ၾကားရယံုေလး မဟုတ္ပဲ အေတာ္ကို က်ယ္ေနတာပါ။ အာေပါင္အားရင္းသန္သန္ ေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း ေဂလမ္းဆိုတဲ့ ဇိမ္နန္းေတြမွာ ေပ်ာ္ပါးယစ္မူးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြပါ။ အခုလို အေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳးကို ျမန္မာဘာသာနဲ႕ လူသိရွင္ၾကား ေ၀မွ်ရဲတဲ့ ပြင့္လင္းမွဳကို ေလးစားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုကေတာ့ လူလိုသူလို ေသာက္စားမလာပဲ စားပိုးနင့္ အန္ဖတ္စို႕တဲ့ တရုတ္ေတြပါပဲ။ ရထားဘူတာမွာလည္း အန္ဖတ္ေတြ၊ ရထားထဲမွာလည္း အန္ဖတ္ေတြ။ ႏွစ္ကူးကို အန္ဖတ္စို႕ၿပီး ႀကိဳဆိုပံုေလးက ခ်ဥ္ေစာ္နံ႔ေလးကို သင္းေနေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးပြဲမွာ... မ်က္စိလည္း အစာေကၽြး ဗိုက္ကိုလည္း အစာေကၽြး။ ပီတိေတြေ၀သလို ေဒါသေတြလည္း ေ၀ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

Thursday, January 22, 2009

Centenary of U Thant's Birth

Centenary of former UN Secretary-General U Thant's Birth
22 Jan 1909 - 22 Jan 2009

ျမန္မာျပည္မွာ လူျဖစ္လာရတဲ့ဘ၀မွာ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူမိတဲ့ အခ်က္ အနည္းငယ္ ရိွပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမွဳ အေမြအႏွစ္ေတြ အခိုင္အမာ ျပလို႕ရခဲ့တဲ့ ေရွးေဟာင္းပုဂံနယ္ေျမ၊ ေစတီပုထိုး ဘုရားေက်ာင္းကန္ စံုလင္လွတဲ့ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားမွဳေတြ၊ ရဲရင့္ျပတ္သားၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစြန္႕ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို အာဇာနည္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ စသည္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအထဲမွာ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသား ဦးသန္႕လည္း တစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဦးသန္႕ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို စတင္ သိခဲ့တာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ေက်ာ္မွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္အေရွ႕ပိုင္း ဦးသန္႕ဆိုတာ တစ္ခါမွ မၾကားဖူးသလို ၾကားမိရင္ေတာင္ ဘာမွန္းဆုိတာ သိမွာမဟုတ္ပါ။ ၁၀ တန္းအထိ ဖတ္မွတ္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ သမိုင္းစာအုပ္ေတြမွာလည္း ဦးသန္႕ဆိုတာ ရွာမေတြ႕ခဲ့ပါဘူး။ အာဇာနည္ေန႕လို ပြဲမ်ိဳးေတြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း ေဟာေျပာတဲ့သူ ရိွေပမယ့္ ဦးသန္႕အေၾကာင္း တစ္ခါမွ မေျပာၾကပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ ဦးသန္႕တစ္ေယာက္ ျပည္ဖံုးကားခ်ခံထားရပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ တစ္ရက္... ညီ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္နဲ႕ ပန္းဆိုးတန္းလမ္းက စာအုပ္ဆိုင္ေတြကို ဟိုဟိုဒီဒီ ေမႊေႏွာက္ရင္း တကၠသိုလ္စိန္တင္ ေရးတဲ့ ဦးသန္႕ရဲ႕ အထုပတၱိစာအုပ္ကို ေတြ႕မိပါတယ္။ စာအုပ္ေစ်းကလည္း အဲဒီေခတ္ အခ်ိန္အခါမွာလည္း မနည္းမေႏွာပါပဲ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုက အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီစာအုပ္ကို ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ ေငြအင္အား ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ လံုး၀ မရိွခဲ့ပါဘူး။ ညီ၀မ္းကြဲကေတာ့ ဂ်ပန္ေရာက္ သူ႕ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြ လႊဲေပးတဲ့ မုန္႕ဖိုးေတြေၾကာင့္ သူကေတာ့ ေအးေဆး ၀ယ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက အသက္လည္း ငယ္ေသးေတာ့ စာဖတ္ ၀ါသနာမပါရွာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕တာ အတူ ပါလာတာ ဘာမွ ၀ယ္ခ်င္စိတ္ရိွတဲ့ပံု မေပၚဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေျပာဆို စည္းရံုးမွဳနဲ႕ပဲ သူ အဲဒီစာအုပ္ကို ၀ယ္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ၀ယ္ၿပီးတာနဲ႕ အဲဒီစာအုပ္က သူ႕အိမ္မွာ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ၾကာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ေရာက္ေနတာ အခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ ၁၉၉၈ ကေန တြက္ၾကည္႕ရင္ ၁၁ ႏွစ္ေတာင္ ရိွၿပီပဲ။

အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ ေက်းဇူးနဲ႕ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းေလာက္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း သိရိွခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပထမဦးဆံုးေသာ အာရွသားတိုက္သားဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ ျမန္မာျပည္သားဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ အသိေနာက္က်ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေလာက္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာႀကီးတစ္ခု သမိုင္းမွာ အထင္ကရ ရိွေနခဲ့တာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အေမွာင္ခ်ထားခဲ့တဲ့ ရူးသြပ္ မိုက္မဲမွဳကိုလည္း အ့ံအားသင့္ခဲ့မိပါတယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစား ေဖ်ာက္ဖ်က္ပါေစ... ဦးသန္႕ဟာ ကမာၻ႕သမိုင္း ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ထာ၀စဥ္ လင္းလက္ေနမယ့္ မီးရွဴးတန္ေဆာင္ တစ္ခုပါပဲဗ်ာ။

ေၾသာ္... အခုဆို ဦးသန္႕ေမြးေန႕ ႏွစ္တစ္ရာေတာင္ ျပည္႕ခဲ့ၿပီပဲ။


ယာယီ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္အျဖစ္ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆိုေနစဥ္...

U Thant, who served as Secretary-General of the United Nations from 1961 to 1971, was chosen to head the world body when Secretary-General Dag Hammarskjold was killed in an air crash in September 1961.

U Thant was born at Pantanaw, Burma, on 22 January 1909, and was educated at the National High School in Pantanaw and at University College, Rangoon.

Prior to his diplomatic career, U Thant's experience was in education and information work. He served as Senior Master at the National High School, which he had attended in Pantanaw, and in 1931, he became Headmaster after winning first place in the Anglo-Vernacular Secondary Teachership Examination.

He was a member of Burma's Textbook Committee and of the Council of National Education before World War II, and was an Executive Committee member of the Heads of Schools Association. He was also active as a free-lance journalist.

In 1942, U Thant served for a few months as Secretary of Burma's Education Reorganization Committee. In the following year, he returned to the National High School as Headmaster for another four years.

U Thant was appointed Press Director of the Government of Burma in 1947. In 1948, he became Director of Broadcasting, and in the following year, he was appointed Secretary to the Government of Burma in the Ministry of Information. In 1953, U Thant became Secretary for projects in the Office of the Prime Minister, and in 1955, he was assigned additional duties as Executive Secretary of Burma's Economic and Social Board.

At the time of his appointment as Acting Secretary-General of the United Nations, U Thant had been Permanent Representative of Burma to the United Nations, with the rank of Ambassador (1957-1961).

During his diplomatic career, U Thant served on several occasions as Adviser to Prime Ministers of Burma.

U Thant began serving as Acting Secretary-General since 3 November 1961, when he was unanimously appointed by the General Assembly, on the recommendation of the Security Council, to fill the unexpired term of the late Secretary-General, Dag Hammarskjold. He was then unanimously appointed Secretary-General by the General Assembly on 30 November 1962 for a term of office ending on 3 November 1966.

U Thant was re-appointed for a second term as Secretary-General of the United Nations by the General Assembly on 2 December 1966 on the unanimous recommendation of the Security Council (resolution 229, 1966).

U Thant retired at the end of his second term in 1971 and he died on 25 November 1974 after a long illness. He was 65 years old.

Credit : UNIC

Wednesday, January 21, 2009

Pls support U Kovida...

အမွန္တကယ္ ေျပာရရင္ အဲဒီဦးဇင္း ဦးေကာ၀ိဒကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ အျပင္ေလာကမွာလည္း မသိသလို အြန္လိုင္းကမာၻမွာလည္း မဆံုခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီဦးဇင္းကို မသိမွေတာ့ ဦးဇင္း ဘာလုပ္ေနလဲဆိုတာကို ပိုလို႕ေတာင္ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဘေလာ့အကယ္ဒမီ ေပးပြဲမွာမွ စတင္ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဦးေကာ၀ိဒ ဆိုတာပဲပါၿပီး ဆိုဒ္ကို မေဖာ္ျပထားလို႕ ဘာမွန္းေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိခဲ့ဘူး။ မဲေတြ ေပးထားၾကတာေတာ့ ေတြ႕မိပါရဲ႕။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဦးေကာ၀ိဒဆိုတာကို စတင္ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။

တေလာကပဲ ပီေကရဲ႕ လွဴဒါန္းႏိုင္ၾကရန္ ေဆာ္ၾသလိုက္သည္... ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလး အီးေမးလ္ထဲ ေရာက္တယ္။ ပီေကပဲ ပို႕လိုက္တာပါ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ပီေကက သူ႕ဖာသာသူ ကၽြန္ေတာ္ကို လာကပ္တာပါ။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပီေကကို ျပန္ကပ္လိုက္ရပါၿပီ။ အဲဒီစာထဲမွာ သူေရးထားတာ အေတာ္ေလး ျပည္႕ျပည္႕စံုစံု ရိွလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕စာေလးကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ဆင့္ မွ်ေ၀ရင္း တုိက္တြန္း ႏွဳိးေဆာ္လိုက္ပါရေစဗ်ာ။

လွဴဒါန္းႏိုင္ၾကရန္ ေဆာ္ၾသလိုက္သည္...

၂၀၀၈ ခုနစ္ ခရစၥမတ္ေန႔ က ဘလာေဂါက္တုိ႔ ဦးစီးၿပီး လုပ္တဲ့ My Web My Style ပြဲေလးမွာ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒကို စၿပီး ခင္မင္ခဲ့ရပါတယ္။ စကားလက္စံု က်ရင္း ဦးဇင္းရဲ႕ ပညာဒါန အလွဴေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့အေနနဲ႔ ေလးစားမိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အားက်မိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ကူညီေပးခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ အမ်ားအေနနဲ႔ မုဒိတာ ပြားႏုိင္သလို၊ တတ္စြမ္းသေလာက္ ဝုိင္းဝန္းေဖးမေပးဖို႔ ကုသုိလ္ယူရန္ လက္တို႔လိုက္ရပါတယ္။

ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သာသနာအထြန္းကားဆံုး ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာ သီတင္းသံုးပါတယ္။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဟာ ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သာသနာ အႏြယ္ဝင္ သံဃာေတာ္ အမ်ားဆံုး သီတင္းသံုးတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ဆိုတာလည္း လူတုိင္း သိမွာပါ။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာ ဆိုရင္ သံဃာေတာ္၊ သီလရွင္ေတြ အတြက္ ပရိယတ္အျဖစ္ ဗုဒၶစာေပ သင္ၾကားရာ တကၠသိုလ္၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြ အမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သလိုပဲ ပဋိပတ္အျဖစ္ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ရာ ရိပ္သာ၊ တရားစခန္း အမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပ အဓိက ျဖန္႔ခ်ီရာ ေဒသလည္း ျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ကို အနယ္နယ္ အရပ္က သံဃာေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ လက္လြတ္မခံဘဲ လာေရာက္ ဆည္းပူးၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သာသနာႏြယ္ဝင္ အမ်ားစု မွီတင္းရာ ေဒသအျဖစ္ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဟာ ကမ႓ာမွာ ထင္ရွားတာ လူတိုင္း သိၿပီးသားပါ။

၂၁ ရာစုမွာ လူသားအျဖစ္နဲ႔ အသက္ရွင္တဲ့ လူေတြအတြက္ ကြန္ျပဴတာ၊ အင္တာနက္ ဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုလို မရွိမျဖစ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သံဃာေတာ္ေတြ အတြက္လည္း ခၽြင္းခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ သာသနာ ျပန္႔ပြားဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ အခါမွာ ဟုိး ေခတ္ဦးပိုင္းက သံဃာေတာ္ေတြ သက္ဆုိင္ရာ ေဒသ တစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္​ ႂကြေရာက္ၿပီး သာသနာျပဳရပါတယ္။ ဒီထက္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ စာေပေတြ ေရးသား ျဖန္႔ေဝၿပီး သာသနာျပဳပါတယ္။ နည္းပညာ တိုးတက္လာေတာ့ ေလလႈိင္းေပၚကေန ၿဂိဳလ္တု၊ တီဗီ၊ ေရဒီယို ကတဆင့္ တရားေတာ္ေတြ ထုတ္လႊင့္ၿပီး သာသနာ ျပဳႏုိင္ခဲ့တယ္။ အခု အင္တာနက္ ေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားဖို႔၊ တည္တန္႔ဖို႔ အြန္လိုင္းကို အသံုးခ်ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ အေတာ္ေလးကို အားနည္းေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ အင္တာနက္နဲ႔ အထိအေတြ႕ မေျပာပါနဲ႔ ကြန္ျပဴတာကို ထိေတြ႕ဖို႔ဆိုတာေတာင္ အေတာ္ေလး ခက္ေနပါေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ မႏၲေလးမွာေတာင္ ခက္ခဲေနတာပါ။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဆိုရင္ေတာ့ ေတြးၾကည့္စရာေတာင္ မလိုေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီေခတ္ရဲ႕ေရစီးနဲ႔ အခက္အခဲကို သိတဲ့အျပင္ ကူညီေျဖရွင္းဖို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနသူကေတာ့ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒပါ။ ဦးဇင္းက စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕နဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ တစ္လွည့္စီ ကြန္ျပဴတာပညာရပ္ေတြကို သူ တတ္သေလာက္ ပညာဒါနအေနနဲ႔ ျဖန္႔ေဝေပးေနတာပါ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေစတနာအလွဴရွင္ေၾကာင့္ ဦးဇင္းအေနနဲ႔ အြန္လိုင္း သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ မန္းက အင္တာနက္ ကေဖးတစ္ဆိုင္က ဦးဇင္းကို သင္ၾကားဖုိ႔ လွဴဒါန္းတာေၾကာင့္ မန္းက သံဃာေတာ္တခ်ဳိ႕ကို ပညာဒါနအေနနဲ႔ အင္တာနက္သင္တန္းအျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာလည္း သင္တန္းခန္းမ တစ္ေဆာင္အေနနဲ႔ သီးသန္႔ လုပ္ထားၿပီး ကြန္ျပဴတာအေၾကာင္းကို သင္တန္းအေနနဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ပညာဒါန ေဝမွ် ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းခန္းမရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ကိုလည္း ညီလင္းဆက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားမွ လွဴဒါန္းေငြေၾကာင့္ မၾကာခင္က ၾကမ္းခင္းထားပါၿပီ။ သင္တန္းမွာ ကြန္ျပဴတာ (၆) လံုးပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ကြန္ျပဴတာေျခာက္လံုးနဲ႔ပဲ အခု သင္တန္းသစ္တစ္ခု စတင္ဖို႔ ၾကံေဆာင္ေနတယ္လို႔ ဦးဇင္းက မိန္႔ပါတယ္။

သင္တန္းသစ္စမယ္လို႔ သတင္းရတာနဲ႔ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာ နည္းပညာ ငတ္မြတ္သူ၊ အင္တာနက္ ငတ္မြတ္သူေတြ ဝိုင္းၿပီး စာရင္း ေပးလိုက္တာ ေၾကျငာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေလွ်ာက္လႊာတင္သူ ၅၀ ေက်ာ္သြားလို႔ ရပ္ဆိုင္းထားရပါတယ္။ ရပ္ဆိုင္းထားဆို ကြန္ျပဴတာက (၆) လံုးတည္း ရွိတာဆိုေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါတဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕အေနနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီး ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီး အခ်ိန္မ်ားမ်ား ရဖို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းဖို႔ မလြယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ အသက္ျဖစ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးက ရွိဖို႔ အေရးႀကီးေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းအေနနဲ႔လည္း မီးစက္ဝယ္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနရျပန္တယ္။ ပညာဒါန အလွဴလုပ္ဖို႔ သင္ၾကားတယ္ဆိုေတာ့ ပစၥည္းပစၥယ ဝယ္ဖို႔ ေငြေၾကးဆိုတာ အလွဴရွင္ကိုပဲ အဓိက တည္မွီေနရေတာ့မွာပါ။ ဦးဇင္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မီးစက္ဝယ္ဖို႔ က်ပ္ေငြ (၁၇) သိန္းေလာက္ လ်ာထားရမယ္လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သင္တန္း အရွိန္ရဖို႔ ကြန္ျပဴတာအလံုးေရ မ်ားဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးျပန္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာအလွဴရွင္ကလည္း လိုအပ္ေနျပန္ပါတယ္။

ဒီအခက္အခဲေတြ ၾကားက ဘာကိုမွ မမႈဘဲ သူ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေစတနာကို အေကာင္အထည္ ေပၚဖို႔ပဲ အျမဲ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဇြဲကို က်ေနာ္ မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ အားက်တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းရဲ႕ ပညာဒါန သင္တန္းေတြ အျမဲ အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ေစႏိုင္ဖို႔ အလွဴရွင္ေတြ လိုအပ္ေနတာ အမွန္ပါ။ ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့ သာမာန္ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေငြ တစ္ေသာင္း လွဴဖို႔ဆိုတာ အခက္အခဲ ရွိေပမယ့္ ျပည္ပ ေရာက္ေနသူေတြအတြက္ အခက္အခဲ သိပ္မရွိေလာက္လို႔ အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။ တကယ္လို႔ ျပည္တြင္းက လူေတြအေနနဲ႔လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ တစ္ေထာင္ ႏွစ္ေထာင္ကအစ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒရဲ႕ သင္တန္းေက်ာင္းအတြက္ လက္တေလာ လိုအပ္ေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့

၁။ ကြန္ျပဴတာ (လက္ရွိ ေျခာက္လံုးသာ ရွိသည္)
၂။ သင္တန္းခန္းမ မ်က္ႏွာက်က္ (လံုးဝ မရွိေသးပါ)
၃။ ၾကမ္းခင္းအုတ္ခင္း (ခန္းမ အေရွ႕ပိုင္းကို ညီလင္းဆက္ကူညီေသာ အလွဴနဲ႔ အုတ္ခင္းၿပီး)
၄။ ၁၀ ကီလိုဝပ္ထြက္ မီးစက္တစ္လံုး (မီးမရွိလွ်င္ လံုးဝ သင္မရပါ။ လက္ရွိ လွ်ပ္စစ္မီးမွာ ပ်က္တလွည့္ မလာတလွည့္)
၅။ နည္းပညာပိုင္း ဆိုင္ရာ ပညာဒါန သင္ၾကားေပးႏိုင္သူ (မန္း သို႔ စစ္ကိုင္းတြင္ သင္ၾကားေပးႏိုင္သူ ျဖစ္ရန္လိုသည္)
၆။ အင္တနက္ သင္တန္း သင္ၾကားႏိုင္ရန္ အြန္လိုင္း သံုးစြဲခြင့္ (အင္တာနက္ ကေဖးဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ သူ႔ဆိုင္တြင္ သင္ၾကားႏိုင္ရန္ အခ်ိန္ပိုင္း လွဴဒါန္းထားသည္။ ထိုအလွဴရွင္ကဲ့သို႔ လွဴဒါန္းႏိုင္လွ်င္ ပိုေကာင္းမည္။ သုိ႔မဟုတ္ တစ္နာရီ သံုးစြဲခ ေလွ်ာ့ေစ်းျဖင့္ ညိႇႏႈိင္းေပးပါကလည္း အဆင္ေျပပါမည္။ သို႔မဟုတ္ပါက အလွဴေငြျဖင့္ အင္တာနက္ သံုးစြဲဖုိ႔ စီမံရပါမည္)
၇။ ေရေအးစက္ (အင္မတန္ပူေသာ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕အတြက္ လိုပါသည္)
၈။ အလွဴေငြ (တျခား သင္တန္းအတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား စီမံေဆာင္ရြက္ရန္)

လွဴဒါန္းလိုသူမ်ား ဆက္သြယ္ရန္
၁။ ဦးေကာဝိဒ @mailto: kovida9@gmail.com
၂။ ပီေက @mailto: pikay@myanmarbloggers.org
၃။ ညီလင္းဆက္ @site: http://blog.nyilynnseck.com
၄။ မ်က္လံုး @mailto: thethtoo@gmail.com
၅။ မင္းယြန္းသစ္ @mailto: minnyoonthit@gmail.com
၆။ အ႐ုပ္ကေလး @mailto: idulize@gmail.com

ႏုိင္ငံျခားမွ လွဴဒါန္းလိုသူေတြအတြက္ PayPal ႏွင့္ UK Bank Account ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးနဲ႔ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္ကိုလည္း သြားေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဘေလာ့ဂ္မွာ က်ေနာ္ အေပၚမွာတင္ျပခဲ့တဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဓါတ္ပံုနဲ႔တကြ အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်င္တာက အလွဴေငြမွ မဟုတ္ဘဲ ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖန္႔ေဝေပးေစခ်င္ပါတယ္။

အားလံုးကို ေလးစားေသာအားျဖင့္
ပီေက

Monday, January 19, 2009

Loveless life



အခ်စ္မရိွတဲ့ဘ၀ဟာ မွဳန္ရီေ၀၀ိုးတ၀ါး
ၾကယ္ေတြမစံုတဲ့ ညတစ္ခုလို
အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွတယ္။

P.S ခ်စ္ရလြန္းတဲ့မမ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္သြားခ်ိန္...
ေလဆိပ္အိမ္သာထဲမွာ သြားငိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္း(အထီး)တစ္ေယာက္အတြက္...

Sunday, January 18, 2009

Red Cross workers kidnapped

MANILA: Three workers from the International Committee of the Red Cross were abducted Thursday by men believed to be members of the Abu Sayyaf terrorist group in the southern Philippines, officials said.

The abduction, the latest in a string, took place in the town of Patikul, on Sulu, a southern island province where Abu Sayyaf and other rebel groups have been active.

Military officials identified the victims as Andreas Notter of Switzerland, Eugenio Vagni of Italy and Jean Lacaba of the Philippines.

The military said it had conducted a "hot pursuit" operation and recovered the victims' Red Cross vehicle.

Lieutenant Steffani Cacho, a spokeswoman for the army, said the workers had arrived on the island two days earlier.

"They were advised about the security situation on the island, but because the ICRC is a neutral organization, they refused armed escorts," Cacho said in an interview.

Although there was no immediate claim of responsibility, "the possibility is great" that Abu Sayyaf was responsible, Cacho said. Recent kidnappings in Sulu and Basilan, another island province nearby, have been attributed by the military to the group.

The Red Cross in Manila said its three workers were in Sulu to inspect a jailhouse as part of its efforts to improve prisons in the Philippines.

"I am appealing to the Abu Sayyaf to free those people, because they are neutral in any conflict," said Richard Gordon, chairman of the Philippine National Red Cross, Reuters reported. "They do not realize this, but these people help them if they get wounded and get them out of the conflict areas."

The abductions took place near the Sulu provincial jail, where the workers had also carried out water and sanitation projects, said Roland Bigler, a Red Cross spokesman in Manila.

Cacho said the Red Cross had alerted the authorities when the victims failed to make their flight Thursday morning to Zamboanga, a city near Sulu.

Militant Islamist separatists on Basilan and other southern islands formed the Abu Sayyaf group in the early 1990s. It has been designated by the United States as a terrorist organization, and its ranks, officials here say, have been greatly reduced because of a joint counterterrorism effort by the Philippine and U.S. governments that began in 2002.

Abu Sayyaf was blamed for an incident in 2001 when three kidnapping victims were beheaded and another in 2004 when a ferry was bombed, killing 100 people. In recent years, it has been trying to fashion itself again as an Islamist organization, and, according to officials and experts, has allied with Jemaah Islamiyah, the Southeast Asian terror network linked to Al Qaeda and implicated in numerous bombings in Indonesia.

Lately, Abu Sayyaf has degenerated into kidnapping, extortion and banditry, and it has become notorious for rapes and decapitations.

Military and police officials said that more than two dozen people had been abducted in the south since October, apparently by Abu Sayyaf, including a 9-year-old girl who was released in late December after two months in captivity. Reports indicated that ransoms had been paid in some of the abductions.

"They're back kidnapping people for money," said Cacho, the army spokeswoman.

By Carlos H. Conde (IHT)
Published: January 15, 2009

Credit: www.iht.com

Saturday, January 17, 2009

Hero of the Hudson


ဟဒ္ဆန္ျမစ္ရဲ႕ သူရဲေကာင္း... အခုတေလာ သတင္းေတြမွာ သူ႕အေၾကာင္းကို အမ်ားဆံုး ေတြ႕ေနရပါတယ္။ သူဘယ္သူလဲ။ ဘာေၾကာင့္ သူ႕ကို သူရဲေကာင္းလုိ႕ ခ်ီးမြမ္းေနၾကတာလဲ။

သူရဲ႕အမည္ အျပည္႕အစံုက Chelsey B. Sullenberger III ပါ။ အေမရိကန္ေလတပ္မွာ တုိက္ေလယာဥ္ ေမာင္းခဲ့ဖူးသလို အေမရိကန္ေလေၾကာင္းလိုင္းမွာ ေလယာဥ္မွဳးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာ ၂၉ ႏွစ္ ရိွပါၿပီ။ အခုခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕အသက္က ၅၇ ႏွစ္ပါ။ Safety Reliability Methods, Inc. ရဲ႕ President & CEO လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ အိမ္ေထာင္သည္ တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ကေလး ၂ ေယာက္လည္း ရိွပါတယ္။

အေမရိကန္ရဲ႕သမၼတရာထူးကို မၾကာခင္ စြန္႕လႊတ္ေတာ့မယ့္ ေဂ်ာ့ဘုရွ္အပါအ၀င္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္နဲ႕ အေမရိကန္ျပည္သူေတြက သူ႕ကို ဟဒ္ဆန္ျမစ္ရဲ႕ သူရဲေကာင္း...လို႕ ခ်ီးမြမ္းဂုဏ္ျပဳေခၚဆိုခဲ့တာက သူရဲ႕ မွန္ကန္တည္ၿငိမ္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္၊ အရည္အေသြးမွီ ကၽြမ္းက်င္မွဳနဲ႕အတူ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓါတ္ဟာ Flight 1549 ေလယာဥ္ေပၚမွာ ပါလာတဲ့ ခရီးသည္ ၁၅၀ ေယာက္နဲ႕ ေလယာဥ္အမွဳထမ္းေတြရဲ႕ အသက္ေတြအျပင္ နယူးေယာက္ၿမိဳရဲ႕ လူစည္ကားရာေနရာျဖစ္တဲ့ မဟတၱန္အရပ္က အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြကိုပါ ေဘးမသီ ရန္မခေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႕ ျဖစ္ပါတယ္။

ေလယာဥ္ေပၚက ခရီးသည္ေတြ အားလံုးကို ကယ္ဆယ္ၿပီးစီးမွဳ ရိွမရိွကို ျမစ္ထဲမွာ နစ္ေနတဲ့ ေလယာဥ္ကေန ေနာက္ဆံုးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မထြက္ခြာခင္အခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္ရဲ႕ ေလွ်ာက္လမ္းတစ္ေလ်ာက္ ၂ ခါတိတိ ေသခ်ာစစ္ေဆးခဲ့ၿပီးမွ ကယ္ဆယ္ေရးေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေပၚကို တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ကပၸတိန္ေကာင္း ပီသမွဳကလည္း အထင္ႀကီး ေလးစားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

အေမရိကန္ေလေၾကာင္းလိုင္းပိုင္ Airbus A320 - Flight 1549 ဟာ LaGuardia Airport ကေန ပ်ံတက္လာၿပီး မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာ... ေကာင္းကင္ယံမွာ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ငန္းအုပ္ႀကီးနဲ႕ တုိက္မိၿပီး အင္ဂ်င္ႏွစ္လံုးစလံုး အလုပ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ပ်ံသန္းထြက္ခြာလာခဲ့တဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းကို ျပန္လည္ေမာင္းႏွင္ဖို႕ မျဖစ္ႏုိင္ခ်ိန္မွာ ေလယာဥ္ကပၸတိန္က ဟဒ္ဆန္ျမစ္ထဲ ထုိးဆင္းဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပံုရပါတယ္။ သူရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္မွဳနဲ႕ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြေၾကာင့္ ေလယာဥ္ေပၚက ခရီးသည္ေတြ ေသဆံုးမွဳ မရိွခဲ့ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပဲ ေျခေထာက္က်ိဳးခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ အတြင္းမွာ အသက္ေသဆံုးမွဳ မရိွပဲ ေရျပင္ေပၚဆင္းသက္တဲ့ ေလယာဥ္ပ်က္က်မွဳ တစ္ခုအျဖစ္ မွတ္တမ္း၀င္သြားပါတယ္။

အေမရိကန္ေလေၾကာင္းဦးစီးဌာနရဲ႕ ေျပာၾကားခ်က္အရ ၁၉၉၀ ကေန ၂၀၀၅ ခုႏွစ္အတြင္း အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ အခုလို ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႕ ငွက္အုပ္စု တုိက္မိတဲ့ မေတာ္တဆမွဳဟာ ၆၅၀၀၀ အႀကိမ္ရိွခဲ့ပါတယ္။ ေလယာဥ္ ပ်ံသန္းေခါက္ေရ အႀကိမ္တစ္ေသာင္းတုိင္းမွာ တစ္ခါေလာက္ တိုက္မိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလေၾကာင္းထိန္းသိမ္းေရး ေမွ်ာ္စင္ေတြက ေကာင္းကင္ယံမွာ ငွက္အုပ္ေတြ ပ်ံသန္းေနတဲ့ ေနရာေတြကို မၾကာခဏ သတိေပးေၾကညာတာမ်ိဳး လုပ္ေနရပါတယ္။

Photo Credits: Murray/News, Daily News, Facebook

Friday, January 16, 2009

St. Paul's Church

St. Paul's Church က St. Paul Hill ေပၚမွာ တည္ရိွပါတယ္။ St. Paul Hill ကို Malacca Hill လို႕လည္း ေခၚပါတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ ေပၚတူဂီေတြ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ Chapel လို႕ေခၚတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းငယ္ေလးပါ။ AD 1521 မွာ တည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။ 1556 မွာ ႏွစ္ထပ္ ေက်ာင္းေဆာင္အျဖစ္ တုိးခ်ဲ႕ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒတ္ခ်္ေတြ မလကၠာၿမိဳ႕ကို သိမ္းပိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း ဘုရားေက်ာင္းအျဖစ္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၁၂ တုိင္တုိင္ ဆက္လက္ အသံုးျပဳခဲ့ပါေသးတယ္။ ေတာင္ကုန္းေအာက္ေျခမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ Chirst Church မၿပီးခင္ အထိေပါ့။ 1824 မွာ ၿဗိတိသွ်တို႕ မလကၠာၿမိဳ႕ကို ၀င္လာတဲ့အခါမွာ ဘုရားေက်ာင္းအျဖစ္ မသံုးေတာ့ပဲ လက္နက္ခဲယမ္း သိုေလွာင္တဲ့ ဂိုေထာင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေရွ႕မွာပဲ မီးျပတိုက္တစ္ခုကို ၿဗိတိသွ်တို႕ပဲ တည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္။ အျဖဴေရာင္သုတ္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးေပါ့။

ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ ေရွ႕မွာ St. Francis Xavier ရဲ႕ ရုပ္တုကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ St. Francis ဆိုတာ တရုတ္ျပည္မွာ သာသနာျပဳခဲ့တဲ့ စပိန္မွာ ေမြးတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးပါ။ 1545-1552 ကာလၾကားမွာ St. Francis ဟာ မလကၠာၿမိဳ႕က St. Paul's Church ကို မၾကာခဏ ေရာက္ရိွ သီတင္းသံုးခဲ့ပါတယ္။ 1553 မွာ သူကြယ္လြန္ခဲ့ေတာ့ သူရဲ႕ရုပ္အေလာင္းကို တရုတ္ျပည္ကေန မလကၠာၿမိဳ႕ကို သယ္လာၿပီး St. Paul's Church မွာ ျမွဳပ္ႏွံခဲ့ပါတယ္။ ၉ လၾကာ ျမွဳပ္ႏွံထားၿပီးတဲ့ေနာက္ ရုပ္အေလာင္းကို အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဂိုအာၿမိဳ႕မွာ ျမွဳပ္ႏွံဖို႕ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူရဲ႕ရုပ္အေလာင္းကို ျပန္တူးေဖာ္တဲ့အခါမွာ မပုပ္မသိုးေသးတာကို ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕ရိွခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ သူေတာ္စင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ဖို႕ အဆိုျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ သူရဲ႕လက္ကို ျဖတ္ၾကည္႕မိေတာ့ ေသြးေတြ တေတာက္ေတာက္ က်ပါသတဲ့။ အဲဒါနဲ႕ပဲ သူေတာ္စင္အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
အခုရုပ္တုမွာလည္း ညာဘက္လက္ျပတ္ေနတာကို ေတြ႕ရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါဟာ ထုလုပ္စဥ္ကတည္းက တမင္တကာ ဒီဇိုင္းထြင္ ျပဳလုပ္ထားခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရုပ္တုကို ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေနရာခ်ထားၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ ရုပ္တုေပၚကို သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ လဲၿပိဳခဲ့ပါတယ္။ သစ္ပင္ပိတဲ့ဒဏ္ေၾကာင့္ ရုပ္တုရဲ႕ ညာဘက္လက္ ျပတ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ ရုပ္တုမွာ ညာဘက္လက္ မရိွေတာ့တာ အခုခ်ိန္ထိပါပဲခင္ဗ်ာ။

Thursday, January 15, 2009

A piece of gipsy life-4

အခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ Facebook မွာ ျပန္ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမနဲ႕ မဆံုျဖစ္ခဲ့တာဆို ေက်ာင္းၿပီးကတည္းကပါ။ ေက်ာင္းၿပီးကတည္းက ေမာင္ေသာင္းကို စိတ္နာလြန္းလုိ႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္မွာ ဘြဲ႕လည္း သြားမယူခဲ့သလို ေက်ာင္းကလူေတြနဲ႕လည္း အဆက္အသြယ္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သီးျခားကမာၻေလးမွာ တစ္ကုိယ္တည္း မင္းမူေနခဲ့လိုက္တယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာတာေပါ့။

သူမလည္း တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ Facebook ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဓါတ္ပံုကို ျမင္တာနဲ႕ လွမ္းၿပီး ဖိတ္လိုက္တာပါ။ ဒီအမည္ ျမင္ဖူးၾကားဖူးေပမယ့္ သူမမွ ဟုတ္ရဲ႕လား... အမည္တူ တျခားတစ္ေယာက္မ်ား ရိွေနအံုးမလားဆိုၿပီး သံသယရိွေသးလို႕ ခ်က္ခ်င္း လက္မခံေသးပဲ သူမရဲ႕ဓါတ္ပံုေတြကို ေမႊေႏွာက္ၾကည္႕ေတာ့မွ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတာ သိလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႕ပဲ သူမရဲ႕ ဖိတ္ၾကားမွဳကို လက္ခံလိုက္ပါသည္ေပါ့ဗ်ာ။

လိွဳင္သာယာက ေက်ာင္းကို တတိယႏွစ္မွာ စတက္ခဲ့ရတယ္။ ေရွ႕ႏွစ္ေတြက သန္လွ်င္ သိဟိုဠ္ေတာမွာေပါ့။ သံုးတန္းေရာက္ေတာ့ ေမဂ်ာေတြ ခြဲၿပီးၿပီ။ ဟိုးအရင္ကလုိ အမွတ္နဲ႕ ခြဲတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ႀကိဳက္တာ ကိုယ္ယူပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အီးစီမို႕လို႕ ၿမိဳ႕ျပမို႕လို႕ စာအရမ္းေတာ္ စာအရမ္းႀကိဳးစား ေတာ္တီးတီးေတာ္လို႕ မွတ္ရင္ မမွန္ေတာ့သလို အာခီမွာေတြ႕လို႕ စာေတာ္ေတာ္ညံ႕တဲ့ အပါယ္ရတနာေတြလို႕ ထင္မိရင္လည္း အမွားႀကီး မွားပါလိမ့္မယ္။

ေက်ာင္းအသစ္မွာ ေမဂ်ာအသစ္မွာ လူသစ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏွစ္က ဗိသုကာမွာ အေယာက္ ၃၀ ေက်ာ္တယ္။ စံခ်ိန္တင္ပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က သန္လွ်င္ေက်ာင္းက။ တခ်ိဳ႕က ေမွာ္ဘီေက်ာင္းက။ တခ်ိဳ႕က ေမွာ္ဘီေက်ာင္း ဆိုေပမယ့္ က်ဴရွင္တူလို႕ ျမင္ဖူးထားတယ္။ တခ်ိဳ႕က သန္လွ်င္ေက်ာင္းဆိုေပမယ့္ အခုမွ ျမင္ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ားစုက ကိုယ့္အစုနဲ႕ ကိုယ္ ေနၾကတာမ်ားေတာ့ သန္လွ်င္က သပ္သပ္၊ ေမွာ္ဘီက သပ္သပ္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အခုျပန္ေတြ႕တဲ့ သူငယ္ခ်င္းလည္း သန္လွ်င္ေက်ာင္းကပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဗိသုကာေမဂ်ာ ေရာက္မွ သူမကို ျမင္ဖူးခဲ့တာပါ။

တတိယႏွစ္ကတည္းက သူမကို သတိထားမိပါတယ္။ ေက်ာထိရွည္တဲ့ ဆံပင္အရွည္ႀကီးနဲ႕ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါးက ဗိသုကာမွာ ၂ ေယာက္ပဲ ရိွတာ။ ထူးျခားတာက ၂ ေယာက္စလံုး အမည္စာလံုး ၃ လံုးအထိ ထပ္တူညီ တူၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးစာလံုးတစ္လံုးပဲ ကြာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က တိုင္းရင္းသူ ျဖစ္ေနလို႕သာ အမႊာလို႕ မထင္ၾကတာ။ တတိယႏွစ္ဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ နည္းနည္း စိမ္းေနၾကေသးတယ္။ ေက်ာင္းကလည္း ေ၀း၊ ပေရာဂ်က္ေတြနဲ႕ဆုိေတာ့ အိမ္မွာ ပံုဆြဲ၊ ေက်ာင္းမွာ ဂ်ဴရီထိုင္၊ က်န္တဲ့အခ်ိန္ ရသေလာက္ ေက်ာင္းေျပး။ အဲဒါနဲ႕ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မရင္းႏွီးခဲ့ဘူး။

ေလးတန္းေရာက္ေတာ့လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ ငါးတန္းေရာက္ေတာ့လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပဲ။ စာေမးပြဲနားနီးလာရင္ ထံုးစံအတုိင္း စာေတာ္တဲ့သူေတြဆီ ေျပးရၿပီေပါ့။ ေပပါေတြ ေရးရရင္လည္း လူက ေက်ာင္းကို မေရာက္တာ။ ဘယ္ေပပါကို ဘယ္ေန႕အၿပီး တင္ရမလဲဆုိတာေတာ့ အၿမဲတမ္း သိျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထားတယ္။ အဲဒီမွာ ကူညီတတ္တဲ့ သူမနဲ႕ အေတာ္ေလးကို ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ စာသင္ႏွစ္တုိင္း သူမက အတန္းထဲမွာ ခံုနံပါတ္ ၁ ပဲေလ။ တတိယႏွစ္က လြဲလို႕ေပါ့။ တတိယႏွစ္က ေက်ာင္းအရင္အပ္တဲ့လူ ခံုနံပါတ္ ၁ ရတာပဲေလ။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သူမအိမ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က စက္ဘီးစီးသြားရင္ ေရာက္တဲ့ခရီးအကြာအေ၀းမွာ ရိွတယ္။ သူ႕အိမ္မွာ ဖုန္းရိွေပမယ့္ ဖုန္းဆက္ရင္ ပိုက္ဆံကုန္လြန္းလုိ႕ စက္ဘီးစီးၿပီး စာသြားေမးျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ အိမ္လာတဲ့ ဧည္႕သည္ကို ေရတစ္ခြက္ေတာ့ တုိက္ရွာပါတယ္။ ညဘက္ေတြမွာ စက္ဘီးေလး စီးၿပီး သူမဆီသြား ေက်ာင္းမွာ သင္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ သြားယူ၊ ၿပီးရင္ မိတၱဴဆြဲ။ အေရးႀကီးတဲ့စာေတြ ဘယ္ဟာေတြ ရိွလဲ ေမး။ နားမလည္တာေတြရိွရင္ ေမး။ အဲဒါနဲ႕ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေကာင္းမွဳနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ႏွစ္တုိင္းေအာင္ ေက်ာင္းသားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့။ စာေမးပြဲေတြ တစ္ခါမွကို မက်ခဲ့ဖူးဘူး။ ဆပ္ပလီေတာင္ မထိခဲ့ပါဘူး။

ဗိသုကာေမဂ်ာတီရွပ္ေတြ ထုတ္ေတာ့လည္း တီရွပ္မွာရိုက္မယ့္ ဒီဇိုင္းကို ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း ထုတ္ၾကတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ပါးစပ္နဲ႕ပဲ ဒီဇိုင္းထုတ္တာပါ။ တကယ္ လက္နဲ႕ဆြဲေပးတာက သူမပါ။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါကို သူငယ္ခ်င္း ဂရပ္ဖစ္ဒီဇိုင္နာနဲ႕ ေပါင္းၿပီး ကြန္ပ်ဴတာမွာ အေခ်ာျပန္သပ္ ဖလင္ေဖာက္။ ၿပီးေတာ့ ေရႊဂံုတုိင္မွာ ေဆးဆိုးပန္းရိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါနဲ႕ပဲ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးနဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ တီရွပ္ေလးတစ္ထည္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အမွတ္တရ ထုတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကလည္း အဲဒီႏွစ္ တစ္ႏွစ္တည္း ထုတ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းေတြ ေက်ာင္းစာေတြ ဒီဇုိင္းပေရာဂ်က္ေတြ ပိၿပီး ယားလို႕ေတာင္ မကုတ္အားၾကေတာ့ဘူးေလ။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေပပါေတြ အဖြဲ႕လိုက္ လုပ္ရေတာ့ သူမအဖြဲ႕ထဲ ကၽြန္ေတာ္ ပါသြားတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႕မွာ သူမက ရိုးလ္၀မ္း၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က ရိုးလ္ဆစ္။ အဲဒီႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အဆင့္ ၂၁။ ၁ ရယ္ ၆ ရယ္ ပါတဲ့အဖြဲ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္က ၂၁။ ေနာက္ကို လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ရင္ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ က်န္ပါေသးတယ္။ ၁ နဲ႕ ၆ နဲ႕ အတူတူ အဖဲြ႕ဖြဲ႕ေတာ့ ၁ ေယာက္လိုေနတယ္။ ကိုယ္စီအဖြဲ႕ေတြ ျဖစ္ေနၾကသလို က်န္တဲ့လူေတြကလည္း ရိုးလ္၀မ္း ရိုးလ္ဆစ္ဆိုၿပီး နည္းနည္းရွိန္ေနလို႕ မပါရဲၾကဘူး။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္က လူလိုေနရင္ ငါပါမယ္ေလ။ အတူလုပ္ၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး သူတို႕အဖြဲ႕ထဲ ေရာက္သြားပါေလေရာ။

စာေတာ္တဲ့သူတုိ႕ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း အရာရာကို သူတုိ႕လက္ သူတုိ႕ေျခ ျဖစ္ခ်င္ၾကတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က လုိအပ္တာေတြ ၀ိုင္းလုပ္ေပးရတာေပါ့။ ျပာတာေပါ့ဗ်ာ။ လိုအပ္တဲ့ စာေတြ ရွာေပးရတယ္။ စာအုပ္ထုတ္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေပးရတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာမွာ စာစီစာရိုက္ လုပ္ေပးရတယ္။ နည္းနည္းပါးပါး ဟိုဟိုဒီဒီ အႀကံေတြေပး ေ၀ဖန္ေရးလည္း လုပ္ရတာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ္လုပ္တာ ဘာမွ ပါမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ စာတမ္း ၿပီးသြားခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ၿပီးလို႕ အမွတ္ေတြ ထြက္လာေတာ့ အဲဒီစာတမ္းကို အတူတူ လုပ္တာျဖစ္ေပမယ့္ ထံုးစံအတုိင္း သူမတို႕က အမွတ္ပိုမ်ားတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႕ထက္ နည္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျခားသူေတြထက္ေတာ့ မ်ားမယ္ ထင္တာပဲေလ။ ဆင္ျဖဴေတာ္ မွီခဲ့တဲ့ အက်ိဳးေတြေပါ့။ အဟ...

အခုခ်ိန္မွာ သူမကေတာ့ ေက်ာင္းမွာပဲ ပါရဂူအတန္း တက္ေနပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားမွာလည္း စာတမ္းေတြ ဖတ္ခဲ့တာကို ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့လိုက္ေသးတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရထဲမွာ သူမနဲ႕ ပါတ္သတ္တာေလးေတြ သတိတရရိွမိလို႕ ျပန္လည္ေအာက္ေမ့ တမ္းတမိတာပါ။ သူမရဲ႕ ကူညီမႈေတြကို အမွတ္တရ ရိွေနစဲပါပဲေလ။

Tuesday, January 13, 2009

Christ Church Melaka


မလကၠာၿမိဳ႕မွာ ဒတ္ခ်္ေတြ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေလးပါ။ မလကၠာၿမိဳ႕ရဲ႕ အလယ္ဗဟိုမွာ တည္ရိွပါတယ္။ အဲဒီေနရာတ၀ိုက္မွာ ဒတ္ခ်္ေတြရဲ႕ အေဆာက္အဦးေတြကို အမ်ားဆံုးေတြ႕ရလုိ႕ Dutch Square လို႕လည္း ေခၚၾကပါတယ္။ အဲဒီအနားတ၀ိုက္က အေဆာက္အဦးေတြဟာ အနီေရာင္ကို အမ်ားဆံုးသံုးထားလို႕ Red Square လုိ႕လည္း ေခၚၾကပါေသးတယ္။

အခု ဘုရားေက်ာင္းဟာ နယ္သာလန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ျပင္ပမွာရိွတဲ့ သက္တမ္းအရွည္ဆံုး ဘုရားေက်ာင္းတစ္ခုပါပဲ။ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ ဗိသုကာပံုစံက ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ေလးေထာင့္ပံုစံ တည္ေဆာက္ထားပါတယ္။ မ်က္ႏွာစာ ၄၂ ေပ ရိွၿပီး အရွည္ကေတာ့ ၈၂ ေပရိွပါတယ္။ ေျမျပင္ကေန မ်က္ႏွာက်က္အထိ အျမင့္က ေပ ၄၀ ရိွပါတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံေတြမွာ ေတြ႕ရတဲ့ တျခားဒတ္ခ်္ဘုရားေက်ာင္းေတြလို ကနဦးမူလတုန္းက အျဖဴေရာင္ သုတ္ထားေပမယ့္ ၁၉၁၁ မွာ ၿဗိတိသွ်တုိ႕က အနီေရာင္ ေျပာင္းသုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ အနီေရာင္ကို ေျပာင္းသုတ္ခဲ့သလဲဆုိတာကို ေျပာဆုိရွင္းျပႏိုင္မယ့္သူ မရိွခဲ့ပါဘူး။

ေအာက္မွာ အဂၤလိပ္လိုေရးထားတဲ့ စာေတြကေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းနားမွာ ေထာင္ထားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္း အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ဆိုင္းဘုတ္ထဲက စာေတြပါ။
Built by the Dutch in 1753 to commemorate the centenary of their occupation of Malacca, this church took 12 years to complete. No expense was spared in the building it - from the wooden ceiling beams, each cut from a single tree, to the elaborately hand-carved pews and frieze of "The Last Supper". When the British took over the church in 1795, they put a few additions, most notably the weathercock atop the bell tower. Originally a Dutch Reform Church, it was later consecrated as an Anglian Church.

မွတ္ခ်က္။ အစကေတာ့ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ဓါတ္ပံုေလးပဲ တင္မလို႕ပါ။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားေက်ာင္း သမိုင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္ စာနည္းနည္းေလး ျဖည္႕လိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မထူးပါဘူးဆိုၿပီး သိထားသမွ်ေလး ေရးထည္႕လိုက္တာ စာလည္း ရွည္သြားတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္ေလ။

Monday, January 12, 2009

MBAA 2008 Winners


၂၀၀၈ အတြက္ ဘေလာ့ဂ္အကယ္ဒမီေပးပြဲႀကီးေတာ့ ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ။ ဒီေန႕မွာ က႑အလုိက္ ဆုရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္စာရင္းကို mmblogpress.com မွာ ေၾကညာထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အေထြေထြဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာေတာ့ မႏိုင္းႏိုင္းစေနက ၂၀၀၈ခုရဲ႕ အကယ္ဒမီကို ဆြတ္ခူးသြားပါတယ္။ ဒုတိယေနရာမွာ ခ်စ္တဲ့မေနာေျမ၊ တတိယေနရာမွာ မမိုးခ်ိဳသင္းတုိ႕ေပါ့။ Congratulations ပါ ခင္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကေတာ့ အေထြေထြရဲ႕ နံပါတ္ ၅ ေနရာမွာ တိုးလို႕တြဲေလာင္းေလး ခ်ိတ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ဆုရပါေစဆိုတဲ့ ဆႏၵတစ္စံုတစ္ရာ မရိွခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ေရြးေကာက္ခံ စာရင္းထဲမွာ ပါသြားေတာ့လည္း ပါသြားတယ္လို႕ပဲ မွတ္လိုက္ပါတယ္။ မထင္မရွား သာမည ဘေလာ့ဂ္ေလးကို အခုပြဲစီစဥ္တဲ့သူေတြက သိေနတယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။

အစပိုင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ မဲရတာ သိပ္မေတြ႕ရပါဘူး။ ၁၀မဲ ေက်ာ္ေက်ာ္္ပဲ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပြဲၿပီးခါနီး တစ္ပတ္ေလာက္ အလိုမွာ မဲေတြ အေတာ္မ်ားလာတာ ေတြ႕ရိွခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္သူေတြက ဘယ္လို ေပးေနမွန္းေတာ့ မသိပါဘူး။ ၄၀ နားေရာက္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႕ညမွာေတာ့ ၄၆ မဲအထိ ေရာက္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ မေလးရွား၊ မလကၠာကို ခရီးသြားေနတာနဲ႕ မဲစာရင္းေတြ မၾကည္႕ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႕မွာမွ မခင္မင္းေဇာ္ လာေျပာျပလို႕ ေနာက္ဆံုးပိတ္ မဲစာရင္းရလဒ္ကို သိလိုက္ရတာပါ။

အခုပို႕စ္မွာ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ေရြးခ်ယ္မဲေပးခဲ့တဲ့သူေတြကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း အမွတ္တရ ေျပာၾကားလိုပါတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္သလို ေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကို တခုတ္တရ တကူးတက မဲေပးခဲ့တဲ့အတြက္ပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

Sunday, January 11, 2009

Poem for Bogyoke


ဇာနည္ဖြား

အမိေျမမွ သန္႕စင္ၾကရာ
သူကထူးျခား ဇာနည္ဖြါး၏။

သူငယ္ဘာ၀ ေဆာ့ျမဴးၾကလွ်င္
သူကေငးကာ တေနရာမွ
မ်က္လႊာမယွက္၊ အေတြးနက္၏။

ေက်ာင္းသားတကာ ေဖြရွာသိပၸ
အရြယ္စက ေခၚတုန္ၾကလည္း
သူကသတၱိ ရဲရဲၿငိလ်က္
အမိျမန္မာ ရတနာသား
ဇာနည္ဖြားဟု ထင္ရွားပီပီ
ေရွ႕သို႕ခ်ီ၏။

ေၾသာ္...ဇာနည္သတၱိ တိုင္းမရိွ၍
သူ၏ေမတၱာ အထုမွာလည္း
ႏိွဳင္းရာမရ ႀကီးမားစြာကို
ႀကံဳရေဘးရန္ အတန္တန္၌
ေနာက္ျပန္မတြန္႕ ရဲရဲ၀င့္သည္
သက္စြန္႕ခႏၶာ ေၾကြသည္႕တုိင္။

ႏုယဥ္

ကၽြန္ေတာ့္အိမ္က အေဖ်ာ္ဆရာမေလး ေမသူက ႏွစ္သက္မိေသာကဗ်ာေလး ေရးေပးပါဆိုၿပီး Tag ထားတာ ၾကာလွပါၿပီ။ အေၾကြးက ႏွစ္ေတာင္ ကူးသြားၿပီ။ တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေတြနဲ႕ သိပ္ၿပီး အကၽြမ္းတ၀င္ မရိွလွပါဘူး။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမွာပါတဲ့ ကဗ်ာေလာက္ပဲ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဖတ္ရတာထက္ စကားေျပ ဖတ္ရတာကို ပိုၿပီး ႏွစ္ၿခိဳက္ေပ်ာ္၀င္မိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္မင္မွဳကို ေလးစားတဲ့အေနနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစာကို ေရးျဖစ္ေအာင္ ေရးမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြ ျပန္ဖတ္ရေတာ့တာေပါ့။

ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရေခတ္၊ ယဥ္ေက်းမွဳဌာန ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျပတိုက္ထိန္းသိမ္းေရးေကာ္မတီက ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ အာဇာနည္ေန႕ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကဗ်ာမ်ား ဆုိတဲ့ စာအုပ္ေလးက လက္ထဲမွာ ေရာက္ေနတာ ၾကာလွပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အထူးတလည္ ေသခ်ာမဖတ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ စုစုေပါင္းကဗ်ာ ၁၀ ပုဒ္ပါပါတယ္။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မွိဳင္း၊ ဟံသာ၀တီဦးဘရင္ကအစ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္၊ ႏုယဥ္အလည္၊ ဘုတလင္ ခ်စ္ေလးအဆံုး ကဗ်ာဆရာ အစံုအလင္ ပါ၀င္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။

အားလံုးထဲမွာ ဆရာမႀကီးႏုယဥ္ေရးတဲ့ ဇာနည္ဖြား ကဗ်ာေလးကို သေဘာက်မိပါတယ္။ စကားေျပ ျပန္စရာ မလိုေလာက္ေအာင္ ကဗ်ာေလးက အနက္အဓိပၸါယ္ က်စ္လစ္ခိုင္မာ ထိမိရွင္းလင္းလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ႏွစ္သက္မိေသာကဗ်ာေလးအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါရေစဗ်ာ။

အစဥ္အလာအရ လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္ဆိုရင္...
တူးတူးသာ
ေကသြယ္
ႏွင္းဆီနီ

Thursday, January 8, 2009

Topsy turvy cartoon


မင္းဘက္က ၾကည္႕ရင္ေတာ့ ဒါဟာ စိတ္ညစ္စရာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ပါ။
ငွက္ႀကီးက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ကိုက္ခ်ီလာတယ္ေပါ့။
ေကာင္မေလးက သနားစရာေကာင္းလုိက္တာေနာ္။

ကိုယ့္ဘက္ကၾကည္႕ေတာ့ ဒါဟာ ၾကည္ႏူးစရာ ပန္းခ်ီကားေလးတစ္ခ်ပ္ပါ။
သစ္ပင္ႏွစ္ပင္ရိွတဲ့ ကၽြန္းကေလးနားမွာ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္က ေလွနီကေလးအေပၚမွာေပါ့။
ငါးအႀကီးႀကီးတစ္ေကာင္ေတာင္ ေလွနီကေလးနားမွာ ရိွေနေသးတယ္ေနာ္။

တကယ္ဆို... မင္း ၾကည္႕ခဲ့တဲ့ ေထာင့္ေပၚမွာ မူတည္ၿပီး
အခ်စ္ေတြဟာ အမုန္းေတြျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့ကြာ။

Wednesday, January 7, 2009

The Death

တားေရာ့ကဒ္မွာဆို နံပါတ္ ၁၃ ကဒ္ေပါ့။ ေသျခင္းတရားလို႕ပဲ ေခၚရမလားပဲ။ သံခ်ပ္ကာ၀တ္စံု၀တ္ထားတဲ့ အရိုးစုႀကီးက လက္ထဲမွာ အနက္ေရာင္ေအာက္ခံ အျဖဴေရာင္ ပန္းပြင့္ပံုပါတဲ့ အလံႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ျမင္းျဖဴႀကီး စီးေနတဲ့ပံုေပါ့။ လူေတြက အဲဒီကဒ္က်ရင္ မေကာင္းဘူးလို႕ပဲ ေယဘုယ် ျမင္ၾကတယ္။ ေသဆံုးမွဳဆိုတာ ေၾကကြဲရတယ္။ ဆံုးရွဳံးရတယ္ေပါ့။ တကယ့္တမ္းေတာ့ ေကာင္းတာေတြလည္း ပါေနပါတယ္။ အသစ္တဖန္ ျပန္လည္စတင္ဖို႕ ေသဆံုးေပးရတယ္။ ဘ၀ေဟာင္းကို စြန္႕ခြာေပးရတယ္။ ဒါေတြကိုေတာ့ တားေရာ့ကဒ္ ပညာရွင္ေတြ ပိုသိၾကမွာပါ။

ေသျခင္းတရားဆိုတာ လက္တစ္ကမ္းအလိုမွာ အၿမဲရိွေနပါတယ္။ ေန႕စဥ္ ေန႕စဥ္ တဖုတ္ဖုတ္ ေၾကြလြင့္ေနတဲ့ အသက္၀ိဥာည္ေတြ မေရတြက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မနည္းမေႏွာပါပဲ။ သတိမထားမိလုိ႕ မသိသာေသးတာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေမ့ထားၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြနဲ႕ ေန႕ကို ညစား ညကို ေန႕စား... ၾကြက္ျဖဴ ၾကြက္မည္း ၂ ေကာင္ ၾကားမွာ ဘ၀ႀကီးက သာယာေနတယ္လို႕ ထင္ေနၾကပံုပဲ။ သားေရးသမီးေရး မိသားစုအေရးေတြနဲ႕ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးေတြၾကားက လြတ္ေအာင္ မရုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။

၀၈၀၈၀၈ တုန္းက အေမဘက္က ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားခဲ့တယ္။ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ ေရာက္ေနခ်ိန္... ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမ်ိဳးအရင္းႀကီးထဲက ပထမဦးဆံုး ဆံုးပါးမွဳတစ္ခုေပါ့။ မလိမ္မညာတမ္း ေျပာရရင္ မတုန္လွဳပ္မိပါဘူး။ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မိသားစုအတြက္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။ ရိွေနတယ္ဆုိတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ ေလာကႀကီးမွာ မရိွေတာ့ဘူးလို႕ သိလိုက္ရတာမ်ိဳးေပါ့။

ဒီေန႕ မနက္ ၇ နာရီေက်ာ္မွာလည္း အေဖ့ဘက္က ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလးတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘေလးဆိုတာ ဘႀကီး မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဘေလးအေပၚမွာ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ ရိွေသးတယ္။ သဃၤန္းကၽြန္း စံျပေဆးရံုမွာ ဆံုးသြားခဲ့တယ္ဆိုပဲ။ ရုတ္တရက္ႀကီး Heart Attack ရၿပီး ကြယ္လြန္သြားတာဆိုၿပီး ညေနပိုင္းမွာ ညီတစ္ေယာက္က ဂ်ီေတာ့ခ္ကေန လွမ္းေျပာျပလို႕ သိလိုက္ရတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္အေျဖက..... ေၾသာ္ ဟုတ္လားေပါ့။

သူက အေဖ့ဘက္က မိသားစုထဲမွာ ပညာအေတာ္ဆံုးလုိ႕ ေျပာလုိ႕ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဆိုးဆံုးလို႕လည္း ေခၚႏိုင္တယ္။ အဂၤလိပ္စာ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ အိမ္မွာ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြ မဂၢဇင္းေတြ ဖတ္တာဆိုလို႕ သူတစ္ေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ ဘားလမ္းမွာ ေရွ႕ေန႕ရံုးခန္းေတြ ဖြင့္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေရွ႕ေန႕အလုပ္ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာေတာ့ ကေလးပီပီ မသိခဲ့ဘူး။ ဆိုးတာကေတာ့ အရက္ေသာက္တယ္။ မူးရင္ ရမ္းတယ္။ ေဒါသႀကီးတယ္။ လက္သံေျပာင္တယ္။ အဖိုးမေသခင္ကတည္းက သေဘာမတူတဲ့ မိန္းမကို ခိုးေျပးလို႕ မိသားစုနဲ႕ ေ၀းရာမွာ ေနခဲ့ရတယ္။ အခု ေသတဲ့ အခ်ိန္ထိေပါ့။

သူ႕မွာ ခေလး ၂ ေယာက္ က်န္ခဲ့တယ္။ မိန္းခေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ သမီးက ၂၀၀၈ကမွ ဆယ္တန္းေအာင္ထားတာ။ ဂုဏ္ထူးေတြ ပါေပမယ့္ ေဆးေက်ာင္းေတာ့ မ၀င္ေလာက္ဘူးလို႕ ၾကားမိတယ္။ သားကေတာ့ ဒီႏွစ္ ဆယ္တန္းေျဖမယ္ ထင္တယ္။ သူတုိ႕နဲ႕ အေနမနီးေတာ့ သိပ္မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္... ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ အေဖမရိွေတာ့ဘူးဆိုတာ သူတုိ႕ဘ၀မွာ ကြက္လပ္ႀကီး တစ္ခုပဲေလ။ ဒါဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခု ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ အေမက ထိန္းေက်ာင္းယူရမွာေပါ့။ သြားေလသူအတြက္ အေထြအထူး မခံစားရေပမယ့္ က်န္ရစ္သူေတြအတြက္ေတာ့ ရင္ေလးမိပါတယ္။ ေရွ႕ဘ၀ခရီးကို ရင္ဆိုင္ရမွာ သူတုိ႕ေတြေလ...

Monday, January 5, 2009

Moonless City


တစ္ခါတေလ စိတ္ကူးတည္႕ရာ ေတြးမိတယ္...
ဒီက လွ်ပ္စစ္မီးေတြကို ျမန္မာျပည္ ေရႊ႕ေပးလိုက္ခ်င္တာ။
အခုခ်ိန္ဆို ျမန္မာျပည္မွာ မီးေတြေမွာင္ေနၿပီေလ။

ျမန္မာျပည္က ထိန္ထိန္သာတဲ့ လမင္းႀကီးကိုေတာ့ လြမ္းမိသားဗ်ာ။

Sunday, January 4, 2009

Independence Day



၁၉၄၈ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႕ နံနက္ ၄ နာရီ ၂၀ မိနစ္...

Credit: The Voice Journal

Saturday, January 3, 2009

Photography is hard work

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ရက္တည္းမွာ ပုိ႔ေပးလိုက္တဲ့ အီးေမးလ္ထဲက ဓါတ္ပံုေလးေတြပါ။ အဲဒီတုန္းက Nikon D90 ၀ယ္ဖို႕ ႀကံစည္ အားထုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ဒင္းတုိ႕က ကင္မရာ၀ယ္ဖို႕ တုိက္တြန္းတာလား ေၾကာက္သြားေအာင္ပဲ ေျခာက္တာလား သူတို႕ပဲ သိႏိုင္မွာပါ။ ဓါတ္ပံုေတြ ၾကည္႕ၿပီး နည္းနည္းေတာင္ တြန္႕သြားတယ္။ ဒီလုိ ေျပာင္းရွည္ႀကီးေတြသာ ၀ယ္စုရရင္ မြဲရခ်ည္ရဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။

အခုဒီပို႕စ္မွာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိတဲ့ ပံုအခ်ိဳ႕ကို ျပန္လည္ေ၀မွ်တာပါ။ ၾကည္႕ဖူး ျမင္ဖူးတဲ့ သူေတြ ရိွႏိုင္သလို မျမင္ဖူး မၾကည္႕ဖူးေသးတဲ့ သူေတြလည္း ရိွႏိုင္ပါတယ္။ မူရင္းပိုင္ရွင္ ဘယ္သူမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ အဲဒီလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ မသိတဲ့ Blog တစ္ခ်ိဳ႕မွာ အဲဒီလိုပံုေတြ တင္ထားလည္း ရိွႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ Blog ပိုင္ရွင္ေတြကို တစ္လက္စတည္း ေျပာခ်င္တာက... ကၽြန္ေတာ္ ခိုးခ်ကူးယူတာ မဟုတ္ပါေၾကာင္းပါ။ ပံုေနရာခ်ထားမွဳ အထားအသိုက အစ အကုန္ထပ္တူညီေနခဲ့ရင္ မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္မွဳ ရိွသြားတယ္လို႕ပဲ မွတ္ယူေပးၾကပါ။









Credit to: Original owners of these photos.

Friday, January 2, 2009

Fariy Tale (Tong Hua)


Forgot how long it's been

since I last heard you
telling me 'bout your favorite story
thought for a long time,
began to worry.
Is it me who did something wrong?

You cried and said to me
that fairy tales are all just lies.
I couldn't be your fairytale prince.
but you don't understand
since you gave me your hands
stars in my sky began to shine.

I'm willing to change into
The angel in those fairy tales
Just turn my arms into wings and hold you near.
You must believe, believe that we will be like a fairytale,
ending with happiness and love.

You cried and said to me
that fairy tales are all just lies.
I couldn't be your fairytale prince.
but you don't understand
since you gave me your hands
stars in my sky began to shine.

I want to be your fantasy
The angel that you used to love.
Just turn my arms into wings and hold you near.
You must believe, believe that we will be like a fairytale,
ending with happiness and love.

I wish to be your fantasy.
The angel that you used to love.
Just turn my arms into wings and hold you near.
You must believe, believe that we will be like a fairytale,
ending with happiness and love.

I want to be your fantasy.
The angel that you used to love.
Just turn my arms into wings and hold you near.
You must believe, believe that we will be like a fairytale,
ending with happiness and love.

Ending with happiness and love.

YDC Camp ထဲမွာ အဲဒီသီခ်င္းကို အဖြဲ႕လိုက္ဆုိၾကေတာ့ အခုတေလာ ဒီသီခ်င္းေလးပဲ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ဟီးေလးခိုေနပါတယ္။ အစကေတာ့ ျမန္မာလို ဆုိထားတာပဲ နားေထာင္ဖူးတယ္။ အာဇာနည္ ျပန္ဆိုထားတဲ့ သီခ်င္းေလးပါပဲ။ ေခါင္းစဥ္က ကိုယ့္အနားရိွေစခ်င္ ဆိုပဲ။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တရုတ္လို ဆုိထားတာ ၾကားဖူးလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာသားအဓိပၸါယ္ကို မသိေတာ့ သံစဥ္ကိုပဲ ခံစားရတာေပါ့။ အခုေတာ့ သီခ်င္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို နားလည္လာေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ တုိက္ဆုိင္ေနတယ္။ ရင္ကို ထိရွတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

မူရင္း အဆိုေတာ္ကေတာ့ Michael Wong ပါ။ တရုတ္လို အမည္ကေတာ့ Guang Liang ပါ။ မေလးရွားဇာတိ တရုတ္တစ္ေယာက္ေပါ့။ အဲဒီသီခ်င္းေလးက ၂၀၀၅ ဇန္န၀ါရီမွာ စတင္ျဖန္႕ခ်ီခဲ့တဲ့ Fairy Tale Albumထဲက ေခါင္းစီးေတးေလးပါ။ သူကိုယ္တုိင္ ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေပါ့။ အဲဒီ အေခြထြက္ဖို႕ သူ ၂ ႏွစ္ေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ႀကိဳးစားမွဳေတြက ေအာင္ျမင္တယ္လို႕ ေျပာရမွာပါ။ အခုေတာ့ ဒီသီခ်င္းက ကမာၻေက်ာ္ေနပါၿပီ။ သူဟာ အဲဒီသီခ်င္းေၾကာင့္ပဲ တရုတ္သီခ်င္းေလာကမွာ သီခ်င္းဆုကို ဆြတ္ခူးခဲ့တဲ့
ပထမဦးဆံုးေသာ မေလးရွားလူမ်ိဴး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၅ ဒီဇင္ဘာမွာ က်င္းပတဲ့ The Hong Kong TVB8 Golden Music Awards မွာ ဆု ၄ ခု (Best Composition, Best Composer/Artist, Top Ten Songs of the Year, and Best of the Year's Top 10 Songs) ခ်ိတ္ခဲ့ပါတယ္။

English Version ကို ဆိုထားတဲ့အထဲမွာ Youtubeက အဲဒီတစ္ေယာက္ဆိုထားတာ မဆိုးဘူးခင္ဗ်။ တရုတ္လိုပဲ
မူရင္းသီခ်င္းကို နားေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီမွာ သြားၾကည္႕ပါ။ တရုတ္အသံထြက္ကို အဂၤလိပ္လို ေရးေပးထားေတာ့ လိုက္ဆိုရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ႀကိဳသတိေပးထားမယ္ေနာ္။ အသည္းႏုၿပီး မ်က္ရည္လြယ္သူမ်ား လက္ကိုင္ပု၀ါ ေဆာင္ထားၾကပါ။ ဟဲဟဲ...

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ပံုျပင္ထဲက မင္းသားေလးတစ္ပါး မဟုတ္ခဲ့ပါ။
Wo bu ke neng... shi ni de Wang zi!

Thursday, January 1, 2009

New Year Wish 2009



When you're lonely, I wish you Love!
When you're down, I wish you Joy!
When you're troubled, I wish you Peace!
When things seem empty, I wish you Hope!
Have a Happy New Year!