စကၤာပူမွာ
ဘတ္စ္ကား စီးရတာ အဆင္ေျပတယ္။ လြယ္ကူတယ္။ အဲကြန္းေတြကလည္း ေအးေတာ့
ခရီးသြားရတာ သက္ေတာင့္သက္သာ ရိွတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြကလည္း အခ်ိန္မွန္တယ္။
မွတ္တိုင္ေတြလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း ရိွတယ္။ အဲဒီလိုပဲ
ေကာင္းမြန္တဲ့ ဝန္ေဆာင္မွဳေတြကို ေပးထားၿပီး ကားခကုိလည္း တန္ေအာင္ ယူပါတယ္။
အနီးအနား မွတ္တိုင္ ၁ ခု စာ စီးရင္ေတာင္ ၈၃ ဆင့္ (ျမန္မာေငြ ၈၅၀ က်ပ္
၀န္းက်င္) ေပးရပါတယ္။ ၅ ကီလိုမီတာ အထက္ဆိုိရင္ ၁ ေဒၚလာေက်ာ္ (ျမန္မာေငြ ၁
ေထာင္ေက်ာ္) ေပးရပါၿပီ။ အျမင့္ဆံုးေပးရတဲ့ ဘတ္စ္ကားခကေတာ့ ၂ ေဒၚလာ ၈ ဆင့္
(ျမန္မာေငြ ၂ ေထာင္ေက်ာ္) ပါ။
စကၤာပူမွာ မီးမွန္ပါတယ္။ မီးအားလည္း ၿငိမ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ မီတာခကိုလည္း တန္ေအာင္ ယူပါတယ္။ မီတာခက ၃ လ တခါ အေျပာင္းအလဲ ရိွတတ္ပါတယ္။ လတ္တေလာမွာ မီတာခက ၁ ကီလုိဝပ္ (kWh) ကို ၂၄.၃၉ ဆင့္ပါ။ ျမန္မာေငြနဲ႕ဆိုရင္ ၂၅၀ က်ပ္ ပတ္ဝန္းက်င္ ရိွပါမယ္။ ေလ့လာမိသေလာက္ စကၤာပူမွာ မီတာခ သတ္မွတ္တာမွာ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို ၂ ပိုင္းခြဲထားၿပီး တြက္ခ်က္သတ္မွတ္ပါတယ္။ Fuel Cost နဲ႕ Non Fuel Cost ဆိုၿပီးေတာ့ ခြဲျခားထားတယ္။ Fuel cost ကေတာ့ ဂတ္စ္ဖိုးေတြပါ။ စကၤာပူရဲ႕ လွ်ပ္စစ္ထုတ္လုပ္မွဳ ၉၅% က သဘာဝဓါတ္ေငြ႕ ဂတ္စ္ သံုးထားတာပါ။ ဂတ္စ္ဖိုး အတက္အက် ရိွတုိင္း မီတာခ အေျပာင္းအလဲ ရိွပါတယ္။ Non Fuel Cost မွာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားထုတ္စက္ရံု ေဆာက္လုပ္စရိတ္ ျပဳျပင္ထိိန္းသိမ္း ကုန္က်စရိတ္ေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ေပးရတဲ့ လစာေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ႀကိဳးလိုင္းေတြရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ေတြ၊ မီတာခ ဖတ္ရတဲ့ စရိတ္ေတြ အကုန္ တြက္ခ်က္ပါတယ္။
ပစၥည္း အရည္အေသြးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးလည္း ေျပာခ်င္တာေတြ ရိွပါတယ္။ အဝတ္အထည္ေတြပဲ ဆိုပါေတာ့။ တရုတ္တန္းမွာဆို တီရွပ္ ၃ ထည္ကိုမွ ေဒၚလာ ၁၀ ပဲ ေပးရတာမ်ိဳးေတြ ရိွတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြထဲမွာ နာမည္ေက်ာ္တံဆိပ္ေတြနဲ႕ တီရွပ္ေတြဆို ၁ ထည္ကို ေဒၚလာ ၃၀ ကေန ၈၀ ေက်ာ္အထိ ေပးရတယ္။ တရုတ္တန္းက ၁၀ ဖိုး ၃ ထည္ တီရွပ္ေတြက ေရ ၃ ခါေလာက္ ေလွ်ာ္ၿပီးရင္ အေတာ္ေလးကို ရြဲသြားၿပီ။ ပံုစံလည္း ပ်က္ေနၿပီ။ အေရာင္ေတြလည္း မွိန္ကုန္ၿပီ။ ေစ်းႀကီးေပး ဝယ္ထားရတဲ့ နာမည္ေက်ာ္တံဆိပ္နဲ႕ တီရွပ္က ၃ ႏွစ္ေလာက္ ဝတ္ထားတာေတာင္ အခုထိ အေရာင္လည္း မမွိန္၊ ပံုစံလည္း မပ်က္ပဲ ရိွေနတယ္။ တန္ရာတန္ေၾကး ဆိုတာကို အဲဒီလို တီရွပ္ေတြကေန သေဘာေပါက္ နားလည္လိုက္တယ္။
ေကာင္းတာေတြ လိုခ်င္ရင္ တန္ေအာင္လည္း ျပန္ေပးရမယ္ ဆိုတာကို သတိျပဳေစခ်င္တာပါ။ ေကာင္းတာေတြ လိုခ်င္ၿပီး တန္ရာတန္ေၾကး မေပးႏိုင္တဲ့အခါမွာ အခ်ိန္တခုၾကာတဲ့အခါ ေကာင္းတာေတြဟာ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလို အရည္အေသြး ဝန္ေဆာင္မွဳ ေကာင္းတာေတြကို ေရရွည္ ဆက္လက္ ထိန္းထားႏိုင္ဖို႕ဆုိတာမွာ မွန္ကန္တဲ့ ဦးေဆာင္မွဳအျပင္ ေငြအင္အားလည္း လိုပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြ စက္ပစၥည္းေတြ ဝယ္ဖို႕၊ ေကာင္းတဲ့ ေတာ္တဲ့ ထူးခၽြန္တဲ့ ဝန္ထမ္းအဖြဲ႕အစည္းေတြကို လစာေပးႏိုင္ဖို႕၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းမွဳေတြ လုပ္ႏိုင္ဖိို႕... ေငြလုိပါတယ္။ ေငြမရိွရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေတြလည္း ေရရွည္မွာ ဆက္မရိွႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ေကာင္းတာေတြ မလုပ္ႏိုင္ေသးလို႕ တန္ေအာင္ မေပးႏုိင္ဘူး ဆုိတာနဲ႕ တန္ေအာင္ ေပးမယ္... ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကပါဆိုတာမွာ ရလဒ္က မတူဘူး ဆိုတာလည္း သတိခ်ပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အရွံဳးခံၿပီး လုပ္ေနရတာဟာ ေရရွည္အတြက္ မေကာင္းဘူး။ လုပ္သမွ် ရွံဳးေနတဲ့အခါမွာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ဖို႕ အင္အား မရိွေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအစား သင့္တင့္သေလာက္ ေကာက္ခံၿပီး ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ဖို႕ကို ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေတြကလည္း ေရတိုကို မၾကည္႕ပဲ ေရရွည္ကို ၾကည္႕ဖို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ေပးလိုက္ရတာပဲ မျမင္ပဲ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတာကို ျမင္တတ္ဖို႕လည္း လိုပါတယ္။ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ ကိုယ္ေတြထက္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ေကာင္းမြန္ဖို႕အတြက္ အနစ္နာခံမွဳေတြ လိုအပ္တဲ့ ေပးဆပ္မွဳေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီ လုပ္လိုက္ၾကပါေလ။ ၿပိဳင္တူရုန္းရင္ ႏြံထဲက လြတ္ၾကမွာပါ။
စကၤာပူမွာ မီးမွန္ပါတယ္။ မီးအားလည္း ၿငိမ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ မီတာခကိုလည္း တန္ေအာင္ ယူပါတယ္။ မီတာခက ၃ လ တခါ အေျပာင္းအလဲ ရိွတတ္ပါတယ္။ လတ္တေလာမွာ မီတာခက ၁ ကီလုိဝပ္ (kWh) ကို ၂၄.၃၉ ဆင့္ပါ။ ျမန္မာေငြနဲ႕ဆိုရင္ ၂၅၀ က်ပ္ ပတ္ဝန္းက်င္ ရိွပါမယ္။ ေလ့လာမိသေလာက္ စကၤာပူမွာ မီတာခ သတ္မွတ္တာမွာ ကုန္က်စရိတ္ေတြကို ၂ ပိုင္းခြဲထားၿပီး တြက္ခ်က္သတ္မွတ္ပါတယ္။ Fuel Cost နဲ႕ Non Fuel Cost ဆိုၿပီးေတာ့ ခြဲျခားထားတယ္။ Fuel cost ကေတာ့ ဂတ္စ္ဖိုးေတြပါ။ စကၤာပူရဲ႕ လွ်ပ္စစ္ထုတ္လုပ္မွဳ ၉၅% က သဘာဝဓါတ္ေငြ႕ ဂတ္စ္ သံုးထားတာပါ။ ဂတ္စ္ဖိုး အတက္အက် ရိွတုိင္း မီတာခ အေျပာင္းအလဲ ရိွပါတယ္။ Non Fuel Cost မွာ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားထုတ္စက္ရံု ေဆာက္လုပ္စရိတ္ ျပဳျပင္ထိိန္းသိမ္း ကုန္က်စရိတ္ေတြ၊ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ ေပးရတဲ့ လစာေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ႀကိဳးလိုင္းေတြရဲ႕ ကုန္က်စရိတ္ေတြ၊ မီတာခ ဖတ္ရတဲ့ စရိတ္ေတြ အကုန္ တြက္ခ်က္ပါတယ္။
ပစၥည္း အရည္အေသြးနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီးလည္း ေျပာခ်င္တာေတြ ရိွပါတယ္။ အဝတ္အထည္ေတြပဲ ဆိုပါေတာ့။ တရုတ္တန္းမွာဆို တီရွပ္ ၃ ထည္ကိုမွ ေဒၚလာ ၁၀ ပဲ ေပးရတာမ်ိဳးေတြ ရိွတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ကုန္တိုက္ႀကီးေတြထဲမွာ နာမည္ေက်ာ္တံဆိပ္ေတြနဲ႕ တီရွပ္ေတြဆို ၁ ထည္ကို ေဒၚလာ ၃၀ ကေန ၈၀ ေက်ာ္အထိ ေပးရတယ္။ တရုတ္တန္းက ၁၀ ဖိုး ၃ ထည္ တီရွပ္ေတြက ေရ ၃ ခါေလာက္ ေလွ်ာ္ၿပီးရင္ အေတာ္ေလးကို ရြဲသြားၿပီ။ ပံုစံလည္း ပ်က္ေနၿပီ။ အေရာင္ေတြလည္း မွိန္ကုန္ၿပီ။ ေစ်းႀကီးေပး ဝယ္ထားရတဲ့ နာမည္ေက်ာ္တံဆိပ္နဲ႕ တီရွပ္က ၃ ႏွစ္ေလာက္ ဝတ္ထားတာေတာင္ အခုထိ အေရာင္လည္း မမွိန္၊ ပံုစံလည္း မပ်က္ပဲ ရိွေနတယ္။ တန္ရာတန္ေၾကး ဆိုတာကို အဲဒီလို တီရွပ္ေတြကေန သေဘာေပါက္ နားလည္လိုက္တယ္။
ေကာင္းတာေတြ လိုခ်င္ရင္ တန္ေအာင္လည္း ျပန္ေပးရမယ္ ဆိုတာကို သတိျပဳေစခ်င္တာပါ။ ေကာင္းတာေတြ လိုခ်င္ၿပီး တန္ရာတန္ေၾကး မေပးႏိုင္တဲ့အခါမွာ အခ်ိန္တခုၾကာတဲ့အခါ ေကာင္းတာေတြဟာ မေကာင္းႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီလို အရည္အေသြး ဝန္ေဆာင္မွဳ ေကာင္းတာေတြကို ေရရွည္ ဆက္လက္ ထိန္းထားႏိုင္ဖို႕ဆုိတာမွာ မွန္ကန္တဲ့ ဦးေဆာင္မွဳအျပင္ ေငြအင္အားလည္း လိုပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ ကုန္ၾကမ္းပစၥည္းေတြ စက္ပစၥည္းေတြ ဝယ္ဖို႕၊ ေကာင္းတဲ့ ေတာ္တဲ့ ထူးခၽြန္တဲ့ ဝန္ထမ္းအဖြဲ႕အစည္းေတြကို လစာေပးႏိုင္ဖို႕၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္းမွဳေတြ လုပ္ႏိုင္ဖိို႕... ေငြလုိပါတယ္။ ေငြမရိွရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေတြလည္း ေရရွည္မွာ ဆက္မရိွႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ေကာင္းတာေတြ မလုပ္ႏိုင္ေသးလို႕ တန္ေအာင္ မေပးႏုိင္ဘူး ဆုိတာနဲ႕ တန္ေအာင္ ေပးမယ္... ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ၾကပါဆိုတာမွာ ရလဒ္က မတူဘူး ဆိုတာလည္း သတိခ်ပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အရွံဳးခံၿပီး လုပ္ေနရတာဟာ ေရရွည္အတြက္ မေကာင္းဘူး။ လုပ္သမွ် ရွံဳးေနတဲ့အခါမွာ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ဖို႕ အင္အား မရိွေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအစား သင့္တင့္သေလာက္ ေကာက္ခံၿပီး ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ဖို႕ကို ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေတြကလည္း ေရတိုကို မၾကည္႕ပဲ ေရရွည္ကို ၾကည္႕ဖို႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ေပးလိုက္ရတာပဲ မျမင္ပဲ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေနတာကို ျမင္တတ္ဖို႕လည္း လိုပါတယ္။ ကိုယ့္မ်ိဳးဆက္ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ ကိုယ္ေတြထက္ အဆေပါင္း မ်ားစြာ ေကာင္းမြန္ဖို႕အတြက္ အနစ္နာခံမွဳေတြ လိုအပ္တဲ့ ေပးဆပ္မွဳေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီ လုပ္လိုက္ၾကပါေလ။ ၿပိဳင္တူရုန္းရင္ ႏြံထဲက လြတ္ၾကမွာပါ။
No comments:
Post a Comment