စကၤာပူနဲ႕
မေလးရွားက အသစ္အတုိင္း ရိွေနေသးတဲ့ စက္ဘီးေတြကို သင့္ေတာ္တဲ့ေစ်းနဲ႕
ျပန္၀ယ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ ေတာနယ္ဘက္က ခ်ိဳ႕တဲ့ႏြမ္းပါးတဲ့
ေက်ာင္းသားကေလးငယ္ေတြကို အလကား ေပးေဝမယ့္ အစီအစဥ္ကို ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီ
အစီအစဥ္ကို စတင္ စီစဥ္ေနကတည္းက အဲဒီသတင္းကို ဖတ္ဖူးခဲ့ပါတယ္။
တပ္ေခါက္သြားတဲ့ စက္ဘီးလုပ္ငန္းေတြရဲ႕ က်န္ရစ္ေနတဲ့ စက္ဘီးေတြကို
ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႕ ဝယ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ဘယ္လိိုသြင္းရမလဲ ဆိုတာ
အေျဖရွာေနတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း ၁ ေယာက္ကလည္း အဲဒါမ်ိဳးဆန္ဆန္
ေမးခြန္းေတြ ေမးဖူးလို႕ တဖြဲ႕တည္းလို႕ေတာင္ ထင္ခဲ့မိဖူးတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ စက္ဘီးဆိုတာ အေတာ္ကို အသံုးတည္႕တဲ့ အရာပါ။ ေက်းလက္ေတာရြာနဲ႕ ၿမိဳ႕ေန လူတန္းစားေတြအတြက္ ဟိုနားဒီနား သြားဖို႕တင္မက ေဝးေဝးလံလံေနရာေတြလည္း သြားလာလို႕ ရတဲ့ ေျချမန္ေတာ္ပါပဲ။ ဓါတ္ဆီ ဒီဇယ္ ထည္႕ေပးဖို႕လည္း မလိုတဲ့အတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက် နည္းေစတဲ့အျပင္ စက္ဘီးနင္းရင္း ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွားမွဳကို ျဖစ္ေစတဲ့အတြက္ က်န္းမာေရးရွဳေထာင့္က ၾကည္႕ရင္လည္း ေကာင္းက်ိဳးေပးျပန္တယ္။
ကိုယ္ေတြ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကေန စကၤာပူကို ထြက္မလာခင္ အခ်ိန္ထိ ရန္ကုန္မွာ ရိွေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စက္ဘီးကို အဓိက အားထားၿပီး ဟိုနားဒီနား သြားျဖစ္တယ္။ ကားေတြလည္း သိပ္မရွဳပ္ေသးတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေတာ့ စက္ဘီးစီးၿပီး သြားလာရတာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္လည္း ျဖစ္ေစတယ္။ ဆိုင္ကယ္ စီးခြင့္မရိွတဲ့ ရန္ကုန္မွာ အခ်ိန္လည္း ရိွတယ္ အခ်ိန္လည္း ေပးႏိုင္တယ္ ရာသီဥတုကလည္း အဆင္ေျပတယ္ ဆိုရင္... ေဝးေဝးလံလံကိုလည္း စက္ဘီးစီးၿပီး သြားျဖစ္တယ္။
တကၠသိုလ္ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဴရွင္ သြားရင္လည္း အိမ္ကေန စက္ဘီးနင္းၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာပဲ။ တရုတ္စာသင္တန္း အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြကိုလည္း စက္ဘီးနင္းၿပီး သြားတက္လိုက္တာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ညပိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထြက္ထိုင္ရင္လည္း ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ မတူတဲ့ တေနရာစီက သူငယ္ခ်င္းေတြ စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႕ ထြက္လာၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဆံုၾကတယ္။ စက္ဘီး မရိွတဲ့သူကို ရိွတဲ့သူက တင္နင္းလာရင္းေပါ့။
ၿမိဳ႕နယ္ၾကက္ေျခနီတပ္ရင္းမွာ လူမွဳေရးလုပ္ငန္းေတြ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အျဖစ္ ထမ္းေဆာင္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာႏုိင္ငံ ၾကက္ေျခနီအသင္းကို ဂ်ပန္ကေန စက္ဘီးေတြ လွဴေပးလို႕ ၿမိဳ႕နယ္အတြက္ ရတဲ့ေဝစုအေနနဲ႕ ကိုယ္ေတြဆီမွာ ၾကက္ေျခနီတပ္ရင္းပိုင္ စက္ဘီး ၄ စီး ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီစက္ဘီးေတြက ကိုယ္ေတြရဲ႕ လူမွဳေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အေတာ္ေလးကို အက်ိဳးျပဳခဲ့ဖူးတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ထဲက အစည္းအေဝးေတြ အခမ္းအနားေတြ တက္ဖို႕ဆိုရင္လည္း သံုးျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ျပင္ပကို ၾကက္ေျခနီလုပ္ငန္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး လုပ္စရာေတြ ရိွလာရင္လည္း သံုးျဖစ္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ လိွဳင္မီးေဘးတုန္းက ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္က တပ္ဖြဲ႕ဝငေတြ မီးေဘးစခန္းမွာ တာဝန္ယူေတာ့ ကိုယ္ေတြ ေနာက္တန္းကေန အဲဒီတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြဆီ သူတို႕ လိုအပ္တာေတြကို စက္ဘီးနင္းၿပီး သြားပို႕ေပးၾကတယ္။ လခစားမဟုတ္တဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ အပိုသံုးဖို႕ ေငြလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရိွၾကဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ စက္ဘီးနဲ႕ပဲ သြားသြားလာလာ လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။
အခုလည္း ေက်ာင္းသြားဖို႕ ေဝးေဝးလံလံ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို စက္ဘီးေတြ ေပးလွဴမယ္ဆိုတာ အေတာ္ကို ေကာင္းမြန္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပါပဲ။ စက္ဘီးေတြ လွဴတာဟာ ေရာင္းတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ သိရသေလာက္ စက္ဘီးေတြက အလကား ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္ေတာ္တဲ့ ေစ်းတခုခုနဲ႕ ျပန္ဝယ္ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီႏုိင္ငံေတြကေန ျမန္မာျပည္ကို သယ္လာဖို႕အတြက္ သယ္ယူစရိတ္ဆိုတာ ရိွပါေသးတယ္။ လက္ရိွစက္ဘီးမွာ တပ္ထားတဲ့ ဖုန္းနဲ႕ဖြင့္ရတဲ့ ေသာ့ေတြ ျပန္လဲဖို႕လည္း လုပ္ရပါဦးမယ္။ ကုန္က်စရိတ္က စက္ဘီး ၁ စီးကို ေဒၚလာ ၅၀ ေလာက္ ရိွတယ္လို႕ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
အဲဒီလို စက္ဘီးလွဴမယ့္ကိစၥကို တခ်ိဳ႕ေတြက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႕ ေထာက္ျပေဝဖန္တာကိုလည္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ သူတို႕ ေထာက္ျပတာက အမိွဳက္ပါ။ တရုတ္ျပည္မွာ အဲဒီလို စက္ဘီးေတြကို အမိွဳက္ပံုႀကီးလို ပစ္ထားတာကို ျမင္ဖူးၾကပါမယ္။ စက္ဘီးသခႋ်ဳင္းလို႕ ေခၚၾကတာေပါ့။ သူတုိ႕အျမင္က အဲဒီလို အမိွဳက္ေတြကို ျမန္မာျပည္မွာ လာစြန္႕ပစ္တယ္ေပါ့။ ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ ႏုိင္ငံတကာက လာပစ္မယ့္ အမိွဳက္ေတြရဲ႕ အမိွဳက္ပံုသေဘာမ်ိဳး ျဖစ္လာမွာကို စိုးရိမ္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ဟာကို ေထာက္ရွဳရင္ ဒါဟာ သင့္ေတာ္တဲ့ စိုးရိမ္မွဳပါပဲ။ ဟိုတေလာက မေလးရွားက သူ႕ႏိုင္ငံထဲကို တင္ပို႕လာတဲ့ ပလစ္တစ္စြန္႕ပစ္အမိွဳက္ ကြန္တိန္နာေတြကို မူလႏုိင္ငံဆီကို ျပန္ပို႕ဖို႕ လုပ္ေနတာမ်ိဳး ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုကိစၥမွာ စက္ဘီးေတြက အမွိဳက္အဆင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ အသစ္နီးပါး ေကာင္းေနတဲ့ ပစၥည္းေတြပါ။ လက္ရိွတိုင္းျပည္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ ေက်းလက္ေန ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအတြက္ အသံုးဝင္မယ့္ သင့္ေတာ္မယ့္ စက္ဘီးေတြပါ။ ကိုယ္ေတြ ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာေတာင္ သူမ်ားသံုးၿပီးသား ကားေဟာင္းေတြကို တယုတယ စီးေနခဲ့တာ အခုအခ်ိန္ထိပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီကားေတြကလည္း အဲဒီမူလနုိင္ငံေတြမွာ ကားသခ်ႋဳင္းမွာ ပစ္ထားရမယ့္ ကားေတြလည္း ပါလာႏိုင္တာပဲေလ။
ဒါေၾကာင့္ အခုစက္ဘီးေတြလွဴမယ့္ အစီအစဥ္ဟာ လိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြက္တိျဖစ္လာတဲ့ အရာျဖစ္လို႕ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ သယ္ဆိုင္ရာနယ္ေျမက ေက်ာင္းေတြနဲ႕ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၿပီး လိုအပ္ေနတဲ့သူေတြ လက္ထဲကို စက္ဘီးေတြ တိုက္ရိုက္ ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးၾကပါလုိ႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ စက္ဘီးဆိုတာ အေတာ္ကို အသံုးတည္႕တဲ့ အရာပါ။ ေက်းလက္ေတာရြာနဲ႕ ၿမိဳ႕ေန လူတန္းစားေတြအတြက္ ဟိုနားဒီနား သြားဖို႕တင္မက ေဝးေဝးလံလံေနရာေတြလည္း သြားလာလို႕ ရတဲ့ ေျချမန္ေတာ္ပါပဲ။ ဓါတ္ဆီ ဒီဇယ္ ထည္႕ေပးဖို႕လည္း မလိုတဲ့အတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက် နည္းေစတဲ့အျပင္ စက္ဘီးနင္းရင္း ကိုယ္လက္လွဳပ္ရွားမွဳကို ျဖစ္ေစတဲ့အတြက္ က်န္းမာေရးရွဳေထာင့္က ၾကည္႕ရင္လည္း ေကာင္းက်ိဳးေပးျပန္တယ္။
ကိုယ္ေတြ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကေန စကၤာပူကို ထြက္မလာခင္ အခ်ိန္ထိ ရန္ကုန္မွာ ရိွေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စက္ဘီးကို အဓိက အားထားၿပီး ဟိုနားဒီနား သြားျဖစ္တယ္။ ကားေတြလည္း သိပ္မရွဳပ္ေသးတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေတာ့ စက္ဘီးစီးၿပီး သြားလာရတာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္လည္း ျဖစ္ေစတယ္။ ဆိုင္ကယ္ စီးခြင့္မရိွတဲ့ ရန္ကုန္မွာ အခ်ိန္လည္း ရိွတယ္ အခ်ိန္လည္း ေပးႏိုင္တယ္ ရာသီဥတုကလည္း အဆင္ေျပတယ္ ဆိုရင္... ေဝးေဝးလံလံကိုလည္း စက္ဘီးစီးၿပီး သြားျဖစ္တယ္။
တကၠသိုလ္ တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဴရွင္ သြားရင္လည္း အိမ္ကေန စက္ဘီးနင္းၿပီး ထြက္သြားလိုက္တာပဲ။ တရုတ္စာသင္တန္း အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေတြကိုလည္း စက္ဘီးနင္းၿပီး သြားတက္လိုက္တာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ညပိုင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထြက္ထိုင္ရင္လည္း ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕နယ္ မတူတဲ့ တေနရာစီက သူငယ္ခ်င္းေတြ စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႕ ထြက္လာၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဆံုၾကတယ္။ စက္ဘီး မရိွတဲ့သူကို ရိွတဲ့သူက တင္နင္းလာရင္းေပါ့။
ၿမိဳ႕နယ္ၾကက္ေျခနီတပ္ရင္းမွာ လူမွဳေရးလုပ္ငန္းေတြ ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အျဖစ္ ထမ္းေဆာင္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာႏုိင္ငံ ၾကက္ေျခနီအသင္းကို ဂ်ပန္ကေန စက္ဘီးေတြ လွဴေပးလို႕ ၿမိဳ႕နယ္အတြက္ ရတဲ့ေဝစုအေနနဲ႕ ကိုယ္ေတြဆီမွာ ၾကက္ေျခနီတပ္ရင္းပိုင္ စက္ဘီး ၄ စီး ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီစက္ဘီးေတြက ကိုယ္ေတြရဲ႕ လူမွဳေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အေတာ္ေလးကို အက်ိဳးျပဳခဲ့ဖူးတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ထဲက အစည္းအေဝးေတြ အခမ္းအနားေတြ တက္ဖို႕ဆိုရင္လည္း သံုးျဖစ္တယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ျပင္ပကို ၾကက္ေျခနီလုပ္ငန္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး လုပ္စရာေတြ ရိွလာရင္လည္း သံုးျဖစ္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ လိွဳင္မီးေဘးတုန္းက ကိုယ့္ၿမိဳ႕နယ္က တပ္ဖြဲ႕ဝငေတြ မီးေဘးစခန္းမွာ တာဝန္ယူေတာ့ ကိုယ္ေတြ ေနာက္တန္းကေန အဲဒီတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြဆီ သူတို႕ လိုအပ္တာေတြကို စက္ဘီးနင္းၿပီး သြားပို႕ေပးၾကတယ္။ လခစားမဟုတ္တဲ့ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းဆိုေတာ့ အပိုသံုးဖို႕ ေငြလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရိွၾကဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ စက္ဘီးနဲ႕ပဲ သြားသြားလာလာ လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။
အခုလည္း ေက်ာင္းသြားဖို႕ ေဝးေဝးလံလံ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြကို စက္ဘီးေတြ ေပးလွဴမယ္ဆိုတာ အေတာ္ကို ေကာင္းမြန္တဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပါပဲ။ စက္ဘီးေတြ လွဴတာဟာ ေရာင္းတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေစခ်င္ပါတယ္။ သိရသေလာက္ စက္ဘီးေတြက အလကား ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္ေတာ္တဲ့ ေစ်းတခုခုနဲ႕ ျပန္ဝယ္ရတာပါ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီႏုိင္ငံေတြကေန ျမန္မာျပည္ကို သယ္လာဖို႕အတြက္ သယ္ယူစရိတ္ဆိုတာ ရိွပါေသးတယ္။ လက္ရိွစက္ဘီးမွာ တပ္ထားတဲ့ ဖုန္းနဲ႕ဖြင့္ရတဲ့ ေသာ့ေတြ ျပန္လဲဖို႕လည္း လုပ္ရပါဦးမယ္။ ကုန္က်စရိတ္က စက္ဘီး ၁ စီးကို ေဒၚလာ ၅၀ ေလာက္ ရိွတယ္လို႕ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။
အဲဒီလို စက္ဘီးလွဴမယ့္ကိစၥကို တခ်ိဳ႕ေတြက စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႕ ေထာက္ျပေဝဖန္တာကိုလည္း ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ သူတို႕ ေထာက္ျပတာက အမိွဳက္ပါ။ တရုတ္ျပည္မွာ အဲဒီလို စက္ဘီးေတြကို အမိွဳက္ပံုႀကီးလို ပစ္ထားတာကို ျမင္ဖူးၾကပါမယ္။ စက္ဘီးသခႋ်ဳင္းလို႕ ေခၚၾကတာေပါ့။ သူတုိ႕အျမင္က အဲဒီလို အမိွဳက္ေတြကို ျမန္မာျပည္မွာ လာစြန္႕ပစ္တယ္ေပါ့။ ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ ႏုိင္ငံတကာက လာပစ္မယ့္ အမိွဳက္ေတြရဲ႕ အမိွဳက္ပံုသေဘာမ်ိဳး ျဖစ္လာမွာကို စိုးရိမ္ၾကတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ဟာကို ေထာက္ရွဳရင္ ဒါဟာ သင့္ေတာ္တဲ့ စိုးရိမ္မွဳပါပဲ။ ဟိုတေလာက မေလးရွားက သူ႕ႏိုင္ငံထဲကို တင္ပို႕လာတဲ့ ပလစ္တစ္စြန္႕ပစ္အမိွဳက္ ကြန္တိန္နာေတြကို မူလႏုိင္ငံဆီကို ျပန္ပို႕ဖို႕ လုပ္ေနတာမ်ိဳး ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ အခုကိစၥမွာ စက္ဘီးေတြက အမွိဳက္အဆင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ အသစ္နီးပါး ေကာင္းေနတဲ့ ပစၥည္းေတြပါ။ လက္ရိွတိုင္းျပည္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ ေက်းလက္ေန ေက်ာင္းသားလူငယ္ေတြအတြက္ အသံုးဝင္မယ့္ သင့္ေတာ္မယ့္ စက္ဘီးေတြပါ။ ကိုယ္ေတြ ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာေတာင္ သူမ်ားသံုးၿပီးသား ကားေဟာင္းေတြကို တယုတယ စီးေနခဲ့တာ အခုအခ်ိန္ထိပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီကားေတြကလည္း အဲဒီမူလနုိင္ငံေတြမွာ ကားသခ်ႋဳင္းမွာ ပစ္ထားရမယ့္ ကားေတြလည္း ပါလာႏိုင္တာပဲေလ။
ဒါေၾကာင့္ အခုစက္ဘီးေတြလွဴမယ့္ အစီအစဥ္ဟာ လိုအပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြက္တိျဖစ္လာတဲ့ အရာျဖစ္လို႕ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ သယ္ဆိုင္ရာနယ္ေျမက ေက်ာင္းေတြနဲ႕ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၿပီး လိုအပ္ေနတဲ့သူေတြ လက္ထဲကို စက္ဘီးေတြ တိုက္ရိုက္ ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးၾကပါလုိ႕ တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment