Rebellious Graduation

နားခိုရာ ကိုလပိစိေကြးေလး သူ႕ရဲ႕ MBA ဘြဲ႕ယူတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေလးကုိ သူ႕ဘေလာ့မွာ ေ၀မွ်ထားတာ ဖတ္လို႕အေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ ဘြဲ႕၀တ္စံုမွာ တပ္ရတဲ့ ၀တ္ရံုစဖဲျပားႀကီးကို ေျပာင္းျပန္ေတြ ေဇာက္ထိုးေတြ တပ္မိတဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ ေအာက္ေျမွာက္ ေပါင္ျမင္ၿပီျဖစ္လို႕ ဘာညာကတိသစၥာ က်ိန္ဆိုရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ၊ စည္ေတာ္ႀကီးယြန္းၿပီး ပါေမာကၡ ကထိက ဆရာဆရာမေတြေနာက္က တန္းစီ ထြက္ခြါရတဲ့အေၾကာင္းေတြ ဘြဲ႕ယူတဲ့အခမ္းအနားကို ပီပီျပင္ျပင္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္ေစပါတယ္။ ဘြဲ႕ယူဖူးတဲ့သူေတြအတြက္ ၾကည္ႏူးစရာ အတိတ္ေန႕စြဲေတြကို ျပန္လည္အမွတ္ရေစသလို ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မသိဖူး မႀကံဳဖူးတဲ့ အေၾကာင္းေလးကို ေသခ်ာဖတ္လိုက္ရတာပါ။ အဲဒီလိုပဲ ေမ့မရတဲ့ နာက်ည္းခ်က္ ဒဏ္ရာေလးေတြလည္း အေတြးအာရံုထဲကို တဖန္ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့တာေပါ့။

"ဒါနဲ႕... ခင္ဗ်ားက ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးလား" လို႕ ေမးရင္ "ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဗိသုကာ ဘြဲ႕ရတစ္ေယာက္ပါ..."လို႕ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျဖျဖစ္ပါတယ္။ "ဟမ္... ဒါဆို ဘာျဖစ္လို႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ မတက္ဖူးတာလဲ" လို႕ စပ္စပ္စုစု ထပ္ေမးရင္ "ေမာင္ေသာင္းကို ေသာက္ျမင္ကတ္လြန္းလို႕ ဘြဲ႕တက္မယူတာဗ်ာ..." လုိ႕ ျမင္တာနဲ႕ ရိုက္ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္တဲ့ အခ်ိဳးမေျပ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးနဲ႕ ဘုဇတ္ဇတ္ ျပန္ေျဖေပးလိုက္ေရာ။

ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္က ေနာက္အဆံုးအသုတ္ေတြရဲ႕ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္က်င္းပမယ့္ ေန႕ရက္ေတြကို သတင္းစာမွာ ေၾကညာေတာ့ မာမားက ေမးတယ္... ဘြဲ႕တက္ယူမွာလား တဲ့။ အဲဒါက ထပ္ၿပီး ေမးတဲ့စကားပါ။ သတင္းစာမွာ ေၾကညာခ်က္ မပါခင္ကတည္းက အဲဒီေမးခြန္းကို မၾကာခဏ ေမးဖူးပါတယ္။ မိသားစုမွာ ကၽြန္ေတာ္က သားဦးဆိုေတာ့လည္း မိဘေတြအေနနဲ႕က ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ တက္ခ်င္တာေပါ့။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲကို ေအာင္တာကလည္း ထိပ္ဆံုး ၁၀ ေယာက္ထဲကေန ေအာင္ထားတာကိုး။ ၾကြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆိုလိုခ်င္တာက ျဖစ္သလို ေအာင္လာခဲ့တဲ့သူ မဟုတ္ေၾကာင္း အသားေပး သိေစခ်င္တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ေမးေမး အေျဖက တစ္ခုတည္းပါ။ ဟင့္အင္း... မယူပါဘူး။

ငယ္ငယ္ကတည္းက အင္ဂ်င္နီယာႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္။ အဲဒီတိုင္လံုးႀကီးေတြနဲ႕ ေက်ာင္းႀကီးကို တက္ခ်င္တယ္။ အဲဒါပဲ သိတယ္။ ဆရာညီညီ(ဓါတု) မွာ ဆယ္တန္းက်ဴရွင္ တက္ေတာ့ ဆရာက စက္မႈ၀င္ခ်င္တဲ့လူေတြ တစ္ဘာသာကို ပ်ဥ္းမွ် အမွတ္ ၇၀ ေက်ာ္ ရမွျဖစ္မယ္ဆိုလို႕ ဘာသာစံုကို အမွတ္ ၇၀ ေက်ာ္ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ေျဖခဲ့ရတဲ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ကလည္း အမွတ္တရပါပဲ။ ၀ိုင္တီယူ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရတဲ့ အမည္စာရင္းကို ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္း၀င္းႀကီးထဲက ပင္မေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးမွာ ေၾကညာေတာ့ အမည္စာရင္းရဲ႕ အလယ္နားမွာ ကၽြန္ေတာ္အမည္ေလး ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ စက္မႈေက်ာင္းသား ျဖစ္ၿပီေဟ့ဆိုၿပီး ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လက္ခေမာင္းခတ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ၀ိုင္တီယူကို ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့တာေပါ့။

ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း ေက်ာင္းတက္ရေတာ့... သန္လွ်င္ဂ်ီတီစီ သီဟိုဠ္ေတာမွာ။ ပထမႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္ ဂ်ီတီစီမွာ ဧည္႕သည္ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့ ၀ိုင္တီယူေက်ာင္းေတာ္သား ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဘးမဲ့ေပးခံရတယ္။ စိတ္ကူးထဲက ဂ်ီေဟာတုိ႕ ဦးလူေပါဂိတ္တို႕ ေႏြေအး ကန္သာယာ ေမတၱာေပါင္းကူးတို႕ ဘယ္မွာလဲ။ အခုေတာ့ ေက်ာင္းတစ္ခါ သြားဖို႕အေရး မနက္ေစာေစာ အိပ္ရထၿပီး သန္လွ်င္ လိုင္းကားကို တြယ္စီးရတာနဲ႕ လူလည္း ယိုင္တိုင္တုိင္။ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာပါ။

ေက်ာင္းကို အေ၀းမွာ ထားလို႕ စာကိုမ်ား တင္းျပည္႕က်ပ္ျပည္႕မ်ား အဆင့္အတန္း မွီမွီ သင္ရမလားဆိုေတာ့ စာသင္ကာလက တစ္တန္းကို ၄ လတဲ့ဗ်ာ။ ျပကၡဒိန္ တစ္ႏွစ္မွာ စာသင္ႏွစ္က ၂ ႏွစ္ေပါ့။ ဂ်ီတီစီမွာ သင္ျပခဲ့တဲ့ ဆရာအခ်ိဳ႕ကေတာ့ အသင္အျပ ေကာင္းသလို ေစတနာလည္း ပါၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ဗ်ာ တစ္ႏွစ္စာ သင္ရိုးေတြကို ၄ လနဲ႕ အၿပီးသင္ျပႏိုင္တဲ့ ဆရာေတြ ရိွရင္ေတာင္ ဒီက ေကာင္ေတြက ဘယ္လို ဦးေႏွာက္မ်ိဳးနဲ႕ စာေတြကို ထံုးလိုေခ် ေရလိုေႏွာက္ႏိုင္မလဲဗ်။ ဒီလိုနဲ႕ ၆ ႏွစ္စာ သင္ရိုးကုိ ၃ ႏွစ္နဲ႕ အၿပီးသင္ အၿပီးေျဖ ကမာၻ႕မွာ အပင္ပန္းဆံုး အႀကိဳးစားဆံုး ေက်ာင္းသားေတြအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စက္မႈေက်ာင္းသားေတြ စံခ်ိန္တင္ မွတ္တမ္း၀င္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စာေမးပြဲမွာ က်ခဲ့ရင္ ေနာက္မွာ တက္စရာ အတန္းမရိွတဲ့အတြက္ မျဖစ္မေန ေအာင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ အင္ဂ်င္နီယာ ပညာေရးမွာ တရြတ္တိုက္ လိုက္ခဲ့ရတာေပါ့။ မွားပါတယ္ ကိုေသာင္းရယ္။

ဒီိလိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ၿပီး စာေမးပြဲေတြ ေအာင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ ေအာင္စာရင္းမွာ ပါမလာၾကဘူး။ ေမဂ်ာအစံုကပါပဲ။ ဒီလူေတြ ဒီေလာက္ စာႀကိဳးစားၿပီး ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္တာ က်စရာအေၾကာင္း လံုး၀ မရိွပါဘူး။ ေက်ာင္းလခလည္း ပံုမွန္ေပးခဲ့ပါရဲ႕နဲ႕ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေအာင္စာရင္းမွာ မေဖာ္ျပတာလဲ။ ကြန္ပ်ဴတာ စာစီတဲ့သူမ်ား မေတာ္တဆ က်န္ခဲ့တာလားေပါ့။ ေနာက္ဆံုးမွာ အေျဖထြက္လာတာက... သူတုိ႕ေတြက ႏိုင္ငံသား မဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘြဲ႕မေပးႏုိင္ဘူးလို႕ ၀န္ႀကီးရံုးက အမိန္႕ထုတ္လိုက္တယ္တဲ့။ ဟား ဟား ဟား....

အရမ္းရီရတယ္ဗ်ာ။ လႊတ္ေကာင္းပဲ။ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ ေလွ်ာက္ထားကတည္းက မစစ္ေဆးပဲ ၀င္ခြင့္ေတြ ေပးခဲ့။ ေနာက္ ေက်ာင္းအပ္ေတာ့လည္း လက္ခံတယ္။ စာသင္ႏွစ္ေတြ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ေအာင္ျမင္လာၿပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ ေရာက္လာတာေတာင္ ႏိုင္ငံသား ဟုတ္မဟုတ္ ဘာတစ္ခုမွ မစစ္ေဆးခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ၿပီးကာမွ ႏိုင္ငံသား ဟုတ္မဟုတ္ ျပန္စစ္ၿပီး ဘြဲ႕ေပးလို႕ မရဘူးတဲ့ဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႕ပဲ တကယ္ေတာ္ၿပီး တကယ္ကို အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘြဲ႕မရလိုက္ပါဘူး။ ငယ္ဘ၀ အိပ္မက္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပစ္လိုက္သလိုပဲ။

သားသမီးခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာပါတို႕... ကုန္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ ေငြေတြကို ႏွေျမာၾကပါတို႕... ဘာတုိ႕ ညာတုိ႕ ေျပာရင္လည္း ႏြားကို ပလာတာ ေကၽြးသလို... ကၽြဲပါးေစာင္းတီး ဒင္ေဒါင္ဒင္ေဒါင္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္စရာ ရိွလဲ??? ဒင္းတို႕ေပးတဲ့ဘြဲ႕ တက္မယူဘူးေပါ့ကြယ္။ ကိုယ္ေတြ ၆ ႏွစ္စာကို ၃ ႏွစ္နဲ႕ အၿပီး ကုန္းရုန္းႀကိဳးစားခဲ့ရတာကို ဒင္းတုိ႕မွ တန္ဖိုးမထားတာ ဒင္းတို႕ ေပးတဲ့ဘြဲ႕လည္း ဘာလုပ္ရမလဲ။ ခ်ီးကုန္းစကၠဴတစ္ေစာင္ထက္ ပိုၿပီးတန္ဖိုး မရိွပါဘူး။ ရွင္းရွင္းေလးပဲေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေယာက်ာ္းေလးတစ္ဖြဲ႕ ဘြဲ႕တက္မယူခဲ့ၾကပါဘူး။ အီးစီေမဂ်ာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ဘြဲ႕ဘယ္လို ယူလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိသလို အဓိပတိလမ္းေပၚက ဘြဲ႕ႏွင္းဘဘင္ထဲကိုလည္း တစ္ခါမွ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီဘ၀ ဒီမွ်ပါပဲ။ သာဓု သာဓု သာဓု...