Missing someone

ဒီည ညစာကို ထမင္းစားခ်င္စိတ္ မရိွဘူး။ ေန႕လည္က ၁ နာရီေက်ာ္မွ ထမင္းစားထားတာ။ စားတာကလည္း  ေဆာ္လမြန္ငါး ဂ်ပန္စာ ထမင္းဘူး။ ထမင္းေတြက ဆန္လံုးညိဳေတြ ေျပာင္းဆန္ေတြ။ ပန္းကန္လံံုး တလံုးစာ ဆိုေပမယ့္ ဗိုက္အေတာ္ေလး ျပည္႕တယ္။ ည ၇ နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ဗိုက္မဆာတာကိုပဲ ၾကည္႕ေပေတာ့။ အဲဒီနဲ႕ အသီးေတြပဲ စားေတာ့မယ္ဆိုၿပီး FairPrice ကို ဝင္လိုက္တယ္။ ညဘက္အထိ အစာခံတာကေတာ့ ပန္းသီးေပါ့။ ဒါနဲ႕ ပန္းသီး ငါးလံုး ဝယ္လိုက္တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကို အေလးေပးတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ ထံုးစံအတိုင္း ပလတ္စတစ္အိတ္ မယူဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ဖ်တ္ခနဲ တေယာက္ေသာသူကို သတိရလိုက္တယ္။ သူကေတာ့ ႏွမ္းတလံုးနဲ႕ ဆီမျဖစ္ပါဘူးဆိုၿပီး ပလတ္စတစ္အိတ္ ေခၽြတာေရးသမား ကၽြန္ေတာ္ကို အိေညာင္အိေညာင္ ေျပာတတ္တဲ့ တေယာက္ေပါ့။ ပန္းသီးကို ပလတ္စတစ္အိတ္ ယူၿပီး မထည္႕ရင္ သူက ေရႊငါးေတြလို ပါးစပ္က ပြစိပြစိ လုပ္တတ္တယ္။

ပန္းသီးၿပီးေတာ့ နဂါးေမာက္အသီးအနီ ထပ္ဝယ္တယ္။ သူကေတာ့ အခြံ ႏႊာရတာ လြယ္မယ္ေလ။ ရန္ကုန္မွာတုန္းက အဲဒီအသီးေတြက အေလးခ်ိန္နဲ႕ ေရာင္းတာ။ ဝယ္စားရတာ မတန္ဘူးလုိ႕ ျမင္မိတယ္။ စကၤာပူမွာက အလံုးလိုက္ပဲ ေရာင္းတာဆိုေတာ့ ဒီေရာက္မွပဲ စားလို႕ ခ်စ္သူက ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီနားမွာပဲ ၾသဇာသီးေတြကို ထပ္ေတြ႕ျပန္တယ္။ ၾသဇာသီးက အပူစာ... ျဖစ္ေတာ့ ပံုမွန္အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ စားေလ့မရိွဘူး။ ဒါေပမယ့္ နဂါးေမာက္သီးက အေအးစာဆိုေတာ့ အပူအေအး မွ်ပါတယ္ေလ ဆုိၿပီး ၾသဇာသီးေတြ ဝယ္ျဖစ္တယ္။ ၾသဇာသီးေတြဆိုတာက တေယာက္ေသာသူ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အသီးေပါ့။ သူ မစားရလို႕ ႏွဳတ္ခမ္းစူေနမလား ဆုိၿပီး စိတ္ထဲမွာ သတိရမိလိုက္ေသးတယ္။

အိမ္အျပန္လမ္းမွာလည္း ရံုးကားက Woodlands မီးပြိဳင့္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ Woodlands Interchange က ထြက္လာတဲ့ 911 ဘတ္စ္ကားျဖတ္သြားတာကို ေတြ႕လိုက္တဲ့အခါ... ခ်စ္ရေသာသူကို သတိရမိျပန္တယ္။ အရင္တုန္းက အဲဒီဘက္မွာ ေနျဖစ္ခဲ့တာ ဆုိေတာ့ ရံုးကားေပးပို႕တဲ့ေနရာကေန ၄ မွတ္တိုင္ေလာက္ ေဝးတဲ့ အိမ္ဆီကို အဲဒီဘတ္စ္ကားနဲ႕ပဲ ျပန္တာကိုး။ အိမ္အေရာက္ ေနာက္က်ရင္ ျပတင္းေပါက္ကေန ေမွ်ာ္ေနရတဲ့သူ လည္ပင္းေညာင္ေရအိုး ျဖစ္မွာ စိုးတာနဲ႕ အိမ္နားက မွတ္တိုင္ကို ေရာက္တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္ အိမ္ကို သုတ္ေျခတင္ေလ့ ရိွတယ္။ ေနအလင္းေရာင္ မေပ်ာက္ခင္ လက္မတင္ေလးမွာ အိမ္ေရာက္ေလ့ ရိွတယ္ေလ။ ဟိုဟိုဒီဒီ လမ္းမမ်ားတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အလုပ္နဲ႕ အိမ္၊ အိမ္နဲ႕ အလုပ္ ဒီႏွစ္ခုၾကားမွာပဲ လြန္းထိုးေနတာ မ်ားပါတယ္။

ညေနပိုင္း အလုပ္ လုပ္ေနတုန္း အရင္က ေနခဲ့ဖူးတဲ့ Choa Chu Kang အိမ္နားက စကားပင္ႀကီးနဲ႕ လမ္းမေတြကို မဆီမဆိုင္ သတိရမိျပန္တယ္။ အဲဒီျမင္ကြင္းက ခဏခဏ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတတ္တယ္။ မိုးမအံု႕တအံု႕အခ်ိန္ ေနေလးလည္း ပူေနတဲ့အခ်ိန္... Giant ကို ေစ်းဝယ္ထြက္ဖို႕ ခ်စ္ရေသာသူနဲ႕ ေစ်းျခင္းအျပာေလးကို တြန္းၿပီး ထြက္တဲ့အခိုက္အတန္႕မွာ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးပါ။ အဲဒီမွာ စကားပန္းေတြ ပြင့္ေနတာလည္း ျမင္ရလိမ့္မယ္။  စေန တနဂၤေႏြမွာ ေစ်းဝယ္ထြက္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳး ျဖစ္မယ္။ တေယာက္ေသာသူကို သတိရရင္ အဲဒီလို ျမင္ကြင္းေလး ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတတ္တယ္။ ေသခ်ာတာတခုက ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းတယ္ ဆုိတာပါပဲ။

အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လိုက္ေတာ့ အခန္းႀကီးက ပူၿပီး မြန္းက်ပ္ေနသလို ခံစားရေစတယ္။ မနက္ ရံုးသြားကတည္းက ျပတင္းေပါက္ေတြ တံခါးေတြ ပိတ္ထားတာကိုး။ အရင္ကဆို အိမ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လိုက္ရင္ အခုလို ပိတ္ေလွာင္ထားတဲ့ ခံစားမွဳမ်ိဳး မရိွခဲ့ဘူး။ အဲဒီအခိုက္အတန္႕မွာလည္း တေယာက္ေသာသူကို သတိရမိျပန္တယ္။ သူသာ ရိွေနရင္ ျပတင္းေပါက္ေတြက ဖြင့္ထားမွာပဲေလ။ သူက မြန္းက်ပ္မွဳကို မႀကိဳက္ဘူး။ ျပတင္းေပါက္ေတြကို မိုးရြာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ဖြင့္ထားခ်င္တဲ့သူ။ မိုးမသည္းတဲ့အခ်ိန္ မိုးပက္မွာ စိုးလို႕ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ ျပတင္းေပါက္ ပိတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူနဲ႕ ထိပ္တိုက္တိုးေတာ့တာပါပဲ။

ေျပာခ်င္တာေလး တခုက... သတိရတယ္ ဆုိတာ စကၠန္႕ပိုင္းေလာက္ပဲရိွတဲ့ အခ်ိန္ အခိုက္အတန္႕ေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသတိရတာေလးကို တန္ဖိုးနည္းတယ္လို႕ မေလးနက္ဘူးလို႕ မထင္မွတ္လိုက္ပါနဲ႕။ သတိရေလာက္ေအာင္ စြဲမွတ္ထားတဲ့အရာေတြသာ အေတြးထဲမွာ ျပန္ေပၚလာတာပါ။ အလုပ္ေတြ မ်ားေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာႏိုင္စြမ္းရိွတဲ့ အေတြးတပိုင္းတစေပါ့။ အဲဒီလို သတိရျခင္းမွာ  အလုပ္အကိုင္ အစားအေသာက္ မပ်က္ပါဘူး။ မ်က္ရည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ထြက္ ႏွာရည္ေတြ တရွံဳ႕ရွံဳ႕ ျဖစ္မေနပါဘူး။ အလုပ္ပ်က္ အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္တဲ့အထိ လြမ္းေဆြးေနတာမ်ိဳးထက္လည္း သတိရျခင္းဟာ ပို ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတိရျခင္းဟာ က်န္းမာေရးနဲ႕ ျပည္႕စံုေစပါတယ္။ သတိရျခင္းဟာ မေမ့ဘူးဆိုတာကိုလည္း သက္ေသထူပါတယ္။ သတိရျခင္းဟာ တမ္းတမွဳကိုလည္း ေဖာ္က်ဴးပါတယ္။

ေဗဒင္ေမးစရာ မလိုေအာင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခုပိတ္ရက္ စေန တနဂၤေႏြမွာလည္း တေယာက္ေသာသူကို သတိရမိအံုးမယ္။ အင္း... ကိုယ့္ဘာသာ အဝတ္ေတြ ေလွ်ာ္ရေတာ့မယ္။ မီးပူ တုိက္ရေတာ့မယ္။ ေသခ်ာပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို သိပ္သတိရေနမွာပါ။