.:: Download Myanmar Font (WinKalaw New Version) HERE ::.

Saturday, October 31, 2009

Food returns to childhood

ငယ္ဘ၀ကို သတိရေစတဲ့ ဟင္းကို ဂုိဏ္းတူရန္သူ မျဖစ္လိုက္ရရွာတဲ့ ေမကဆုန္က ေရးခိုင္းထားတာ ၾကာလြန္းလွပါၿပီ။ ၾကာတာမွ ေရးခိုင္းတဲ့သူ ေမ့ေလာက္ေအာင္ ၾကာတာပါ။ ခက္ဆစ္ဖြင့္ဖို႕ လိုေနတာေလးေတြ ရိွလို႕ ခက္ဆစ္ ဖြင့္ပါမယ္။ ဂိုဏ္းတူဆိုတာ အလုပ္ဌာနခ်င္းတူလို႕ပါ။ ရန္သူဆုိတာက ဌာနခ်င္း တူေပမယ့္ အလုပ္သဘာ၀အရ ရန္သူေတြ ျဖစ္ေနလို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ ရန္သူေတြ ျဖစ္ခြင့္ မရလိုက္ပါဘူး။ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က မီး၀င္ မီးထြက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္မွာ မဆံုျဖစ္လိုက္ပါဘူး။

ေမကဆုန္ ေရးခုိင္းတာက ဇူလိုင္လ ၅ ရက္ေန႕ကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတာက ေအာက္တုိဘာ ၃၁ ရက္ေန႕ပါ။ အခ်ိန္ေတြမ်ား ကုန္သြားတာ ျမန္သလိုလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ အခ်ိန္ေတြက မကုန္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ ဥပမာ... ေစာင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ ငယ္ဘ၀ကို သတိရေစတဲ့ ဟင္းေတြဆုိေတာ့ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္ေစာင္းငွဲ႕ လွည္႕ၾကည္႕မိတယ္။ အခုေတာ့လည္း ငယ္ဘ၀ဆိုတာ ဘယ္လို ကုန္သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ အစားအစာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ငယ္ဘ၀ကေန အခုခ်ိန္ထိ ဟင္းေခ်းမ်ားတာပဲ။ မေျပာင္းလဲတဲ့ အေၾကာင္းတရားေပါ့။

ဟင္းေခ်းမ်ားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စီစဥ္ေပးရတဲ့ မာမားတစ္ေယာက္ ေခါင္းေျခာက္မွာ အမွန္ပါပဲ။ မစားတဲ့ ေရွာင္တဲ့ အသားေတြ ရိွသလို မႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြလည္း အမ်ားသား။ အရိုးမ်ားသလို ေခ်းလည္း ခါးပါတယ္။ လူကသာ တရုတ္... ႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြက ျမန္မာဟင္း ကုလားဟင္း။ ခက္တာက မာမားက အဲဒါမ်ိဳးေတြကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မခ်က္တတ္ဘူး။ တေန႕လာလည္း တရုတ္ဟင္း၊ ေနာက္တေန႕လည္း တရုတ္ဟင္း။ တရုတ္က တရုတ္ဟင္း မႀကိဳက္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာ သိေလာက္ပါၿပီေနာ္။

ပထမဆံုး သတိရတဲ့ဟင္းက ငံျပာရည္ခ်က္ ငါးပိခ်က္ေပါ့။ ျမန္မာဟင္းထဲမွာ ငံျပာရည္ခ်က္၊ ငါးပိခ်က္ကို ႀကိဳက္တယ္။ အိမ္မွာက အစပ္ေလွ်ာ့ စားေတာ့ ျမန္မာလက္ရာ ငါးပိခ်က္ေတြလို မစပ္ဘူး။ ျမန္မာပံုစံပဲ စားခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သီးသန္႕ဆိုၿပီး စပ္စပ္ေလး ခ်က္ရတယ္။ တျခားဟင္းေတြ မပါလည္း ငါးပိခ်က္တစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႕ ထမင္းစား၀င္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အလွဴမွာလည္း တျခားဟင္းေတြကို မႏွိဳက္ပဲ ငါးပိခ်က္နဲ႕ သခြါးသီးပဲ စားေနလုိ႕ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရွာတယ္။ အလွဴရွင္ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ရေအာင္ အားနာပါးနာနဲ႕ ၾကက္သားဟင္း ၀က္သားဟင္း ယူစားမယ္ မထင္ပါနဲ႕။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ငါးပိခ်က္ရိွေနရင္ တျခားဟင္းေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ငယ္ငယ္တုန္းက လူေကာင္ထြားေအာင္ ဆိုၿပီး ပဲစားရတယ္။ ဆယ္တန္း ေျဖၿပီးေတာ့ ပဲကို ေရစိမ္ၿပီးေတာင္ စားျဖစ္တယ္။ အိမ္မွာလည္း ပဲဟင္း ခဏ ခဏ ခ်က္တယ္။ ကုလားပဲဟင္း ခ်က္တယ္။ ပဲျပဳတ္ေၾကာ္တယ္။ ပဲကတၱီပါျပဳတ္ သုပ္စားတယ္။ ပဲနီေလး ဟင္းရည္ခ်က္တယ္။ ပဲႀကီးႏွပ္တယ္။ ပဲစားေပမယ့္ လူေကာင္က ေဗလု၀နဲ႕ နင္လား ငါလား မတိမ္းမယိမ္းပဲ။ အဲဒီပဲမ်ိဳးစံုထဲမွာ ပဲႀကီးႏွပ္ကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ ဆူးပုတ္ရြက္ေလး အုပ္ထားတဲ့ ပဲႀကီးႏွပ္က စားလုိ႕ အေတာ္ေကာင္းလြန္းတယ္။ ပဲႀကီးႏွပ္က ပဲႀကီးနဲ႕ ႏွပ္တာကို ႀကိဳက္သလို ေထာပတ္ပဲနဲ႕ ႏွပ္တာလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ကုလားျပည္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ပဲဟင္းမ်ိဳးစံု ေန႕တုိင္း စားခဲ့ရလို႕ ကုလားျပည္ကို လြမ္းရင္ ပဲကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ပဲစားလို႕လား မသိဘူး တစ္ေယာက္ေသာသူကို ရင္ထဲက အသည္းစကားေတြ ေျပာခ်င္မိျပန္တယ္။

ကိုးတန္းေျဖၿပီး ဆယ္တန္းမတက္ခင္ ပုဂံမွာ တစ္လနီးပါးေနေတာ့ ထမင္းဆိုင္မွာ ဟင္းေတြ အစံုအလင္ ခ်ေပးလည္း ႏိွဳက္တဲ့ဟင္းခြက္က တစ္မ်ိဳးတည္း။ အဲဒါက ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္။ တစ္လနီးပါး ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္ တစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႕ ထမင္းစားလို႕ ထမင္းဆိုင္ကေတာင္ အံ့ၾသတယ္။ အိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟင္းေခ်းမ်ားတဲ့ ေန႕ဆိုရင္ မာမားက ပုန္းရည္ႀကီး သုပ္ေပးတယ္။ ၾကက္သြန္နီကို အညီွနံ႕ေပ်ာက္ေအာင္ ေရၾကာၾကာစိမ္ၿပီးမွ သုပ္ေတာ့ စားရတာ အဆင္ေျပတယ္။ ပုန္းရည္ႀကီးနဲ႕ဆို ထမင္းစားၿမိန္တယ္။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ပန္းကန္ပဲ။

ငယ္ဘ၀ကို သတိရေစတဲ့ ဟင္းေတြကေတာ့ ဒီေလာက္ေလးပါပဲ။ သူမ်ားတကာေတြလို ခ်က္မစားတတ္ေတာ့ အဲဒီဟင္းေတြကို သတိရၿပီး စားခ်င္စိတ္ရိွလည္း ခ်က္မစားျဖစ္ပါဘူး။ ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္ကေတာ့ ၾကက္သြန္ အခြံႏႊာတတ္ေပမယ့္ ၾကက္သြန္ မလွီးတတ္လို႕ ဓါးထိမွာ ေၾကာက္ၿပီး မစားျဖစ္ျပန္ဘူး။ မတတ္ရင္ တတ္ေအာင္ သင္ေပါ့လို႕ ေစတနာနဲ႕ ေျပာၾကမွာကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ အိမ္ရွင္မ မရိွေသးတဲ့ အခုေလာေလာဆယ္ ဘ၀အေနနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ဆိုတာ မရိွလည္း ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

Thursday, October 29, 2009

The beauty



အလွဆိုတာ ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္နဲ႕လည္း သက္ဆုိင္တယ္။

Sunday, October 25, 2009

West Mall Blood Drive


ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မွန္သမွ်ကို ေသြးလွဴဖို႕ စည္းရံုးတိုက္တြန္းတယ္...

ေသြးလွဴရွင္ေတြ အပူခ်ိန္တုိင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြ ေတာင္းတယ္...


က်န္းမာေရးနဲ႕ သက္ဆုိင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုလည္း ေျဖရေသးတယ္...


အားလံုးအိုေခတယ္ဆိုရင္ ကုတင္ေပၚတက္ ေသြးလွဴၾကတာေပါ့...

ေသြးလွဴၿပီးရင္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ ခဏနားၿပီး ဧည့္ခံထားတာေတြ သံုးေဆာင္ၾကအံုး...

Saturday, October 24, 2009

Get off my balls



ၿခိမ္းေျခာက္တာလား ႀကံဳး၀ါးတာလား
က်ားနဲ႕ဆင္ လယ္ျပင္မွာေတြ႕ရေအာင္
ကိုယ္က က်ားဆုိရင္ သူက ဆင္လား
အဲဒီေတာ့ ရွဳပ္ပါတယ္ေလ...
ဘီလူးနဲ႕ေမ်ာက္ ေတာင္ေပၚမွာ ေတြ႕ၾကမယ္
မင္းသားေခါင္း ေဆာင္းထားတဲ့ ဘီလူးနဲ႕
အၿငိမ္မေနမိတဲ့ ေမ်ာက္ေပါ့...

မွတ္ခ်က္။ ဓါတ္ပံုက Esplanade ကိုသြားတဲ့ ေျမေအာက္လမ္းမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခုပံုပါ။

Thursday, October 22, 2009

A viper at dusk



လူေတြအမ်ားႀကီး မသိခ်င္ဘူး
နားလည္မွဳေတြပဲ ရိွေစခ်င္တယ္
အက်ိဳးရိွတဲ့စာေလးေတြ ေရးခ်င္ေပမယ့္
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္လည္း ေနခ်င္မိတယ္
ဒဏ္ရာအျပည္႕နဲ႕ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေခြေနတဲ့
အဆိပ္ျပင္းေျမြေဟာက္ တစ္ေကာင္ဟာ
ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္ကို ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိတယ္
ထိမိတဲ့သူ အမွားလား...
ေပါက္မိတဲ့ေျမြ အမွားလား...
ေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္ကိုပဲ အျပစ္တင္မလား...

Tuesday, October 20, 2009

Chilli Crab



ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြညဦးပိုင္းမွာ ငရုတ္သီးဂဏန္းခ်က္ သြားစားတယ္။ စကၤာပူကၽြန္းေပၚက လက္ရာေကာင္းတဲ့ စားေသာက္ဆုိင္မွာေပါ့။ ေနရာက မိန္းမေခ်ာေလးေတြ ေပါတဲ့ေနရာ။ ဆိုင္က ဆိုင္းဘုတ္ေတာင္ မရိွရွာဘူး။ လက္ရာေကာင္းသလို ေစ်းလည္းႀကီးတယ္။ အနည္းဆံုး ေဒၚလာ ၁၀၀ ေလာက္ေတာ့ ကုန္လိမ့္မယ္။ မာမီနဲ႕ ဒယ္ဒီကို စလံုးကၽြန္း အလည္တေခါက္ ေခၚတဲ့အခါ အဲဒီဆိုင္မွာ ေကၽြးအံုးမယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖခါနီးလို႕ အြန္လိုင္း မလာႏိုင္ရွာတဲ့ ခ်စ္သူေလးကိုလည္း အလြမ္းစိတ္အခံေလးနဲ႕ သတိတရရိွမိတယ္။ အစားအေသာက္ေကာင္း စားတဲ့အခ်ိန္ဆို ခ်စ္တဲ့သူေတြကို သတိရတတ္တာ မဆန္းဘူးေလ။

အဲဒီေန႕က သိပ္မစားႏိုင္ပါဘူး။ တို႕ကနန္း ဆိတ္ကနန္းပါပဲ။ အခုတေလာ အစားအေသာက္ေတြ မ၀င္ဘူး။ ၀ိတ္ေလွ်ာ့ေနတာေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ဖိစီးမွဳမ်ားေနလို႕ပဲ ေနမွာပါ။ စိတ္ဖိစီးတာက အတုိက္အခိုက္ေတြ မ်ားလြန္းလို႕လည္း မဟုတ္ဘူး။ အတိုက္အခုိက္ဆိုတာ ေဘးနားမွာလည္း ရိွေနတတ္တာပဲ။ အဲဒီေလာက္က ဂဏန္းစားသလိုမ်ိဳး လက္မေပ လက္မ၀င္ဘူး။ ကေလးကစားသလို ေအးေဆးပါ။ တကယ္ကေတာ့ ရံုးမွာ တာ၀န္ႀကီးႀကီးေတြ ထမ္းေနရလို႕။ လူႀကီးက စိတ္ခ်ယံုၾကည္လို႕ပဲလား အရည္အခ်င္းကို စမ္းခ်င္လို႕ပဲလား။ ဘာမွန္းေတာ့ ေသခ်ာ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္ေပးတယ္ ဆုိေတာ့လည္း ယူရတာေပါ့ဗ်ာ။

Saturday, October 17, 2009

Mask covering face



က်ိဳက္ထီးရိုး ရင္ျပင္ေတာ္ကေန မုဆိုးေတာင္ဘက္ကို ဆင္းတဲ့လမ္းမွာ ေတာင္ပိုင္ႀကီး ဘိုးဘိုးနီ နတ္နန္းဆိုတာ ရိွပါတယ္။ နတ္နန္းထဲကို ၀င္သြားၿပီး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေရွ႕တည္႕တည္႕ကေန ၾကည္႕ရင္ ဘုိးဘုိးႀကီးနတ္ရုပ္ကို ႏွဳတ္ခမ္းေမြးထူထူ မ်က္ခံုးေမြးထူထူ ပံုစံမ်ိဳး ေတြ႕ရမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီနတ္ရုပ္က ဘိုးဘိုးနီ နတ္ရုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘိုးေတာ္သိၾကားမင္းရုပ္တုလို႕ နန္းထိန္းက ရွင္းျပပါတယ္။ အစြယ္ျပဴးျပဴး မ်က္လံုးျပဴးျပဴးနဲ႕ ဘီလူးပံုစံ ဘိုးဘိုးနီက ၾကမ္းလြန္းလို႕ လူေတြ ေၾကာက္ၾကတယ္တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ဘိုးေတာ္သိၾကားမင္းရုပ္ကို ေရွ႕မွာထားၿပီး ဘိုးဘိုးနီကို ကြယ္ေပးထားရတယ္။ ၾကမ္းလြန္းတဲ့ ဘိုးဘိုးနီကိုလည္း ဘိုးေတာ္သိၾကားမင္းက ထိန္းေပးတဲ့ သေဘာပါတဲ့။

လူေတြက ဘိုးဘိုးနီနတ္နန္းထဲမွာ ဖင္ပူးေတာင္းေထာင္ၿပီး ကန္႕ေတာ့ေနၾကတာ တကယ္ေတာ့ ဘိုးဘိုးနီမွ မဟုတ္တာ။ ဘိုးဘိုးနီလို႕ ထင္ထားၾကတဲ့ သိၾကားမင္းရုပ္တုႀကီးကို ကန္ေတာ့ေနတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ဘာကို သြားေတြးမိသလဲ ဆိုေတာ့... ေရွ႕ဘက္မွာ သိၾကားရုပ္ အကြယ္ခံထားရတဲ့ ဘိုးဘိုးနီခမ်ာ စိတ္ခ်မ္းသာရဲ႕လား။ လူေတြက သူ႕ကို ကန္႕ေတာ့တယ္ ဆုိေပမယ့္ သူေရွ႕က သိၾကားရုပ္ႀကီးကို ကန္႕ေတာ့ေနတာကို သူ ဘယ္လို ခံစားမိသလဲေပါ့။ သိၾကာမင္းရုပ္ကို ၾကည္႕ၿပီး ဘိုးဘုိးနီက ခန္႕ေခ်ာႀကီးလို႕ ေျပာေနတဲ့သူေတြ သူ႕ပံုစံကိုသာ ျမင္ရရင္ေရာ ဒီလိုပဲ ကန္႕ေတာ့ၾကမွာလား ဆိုၿပီး ေတြးမိေနမလားပဲ။

အဲဒီလိုပဲ သိၾကားမင္းဘက္က ျပန္ေတြးရင္ သိၾကားမင္းခမ်ာ ရာထူးအေလွ်ာ့ခံရသလို ျဖစ္ေနတယ္။ သမၼတကို ကင္းေစာင့္ခိုင္းသလိုမ်ိဳးေပါ့။ သိၾကားမင္းအေနနဲ႕ တည္တည္တန္႕တန္႕ အရွိန္အ၀ါႀကီးႀကီး ေနလို႕ရရဲ႕သားနဲ႕ ေတာင္ပိုင္ဘိုးဘိုးႀကီးအျဖစ္ ဟန္ေဆာင္ေပးေနရရွာတယ္။ ကန္ေတာ့တာ ခံေနရတာ သူ႕ကို ကန္႕ေတာ့ေနတာ မဟုတ္မွန္းလည္း သိၾကားမင္းလည္း သိမွာပါေလ။ ၿပီးေတာ့လည္း ဘိုးဘိုးနီကို ထိန္းဖို႕ဆုိၿပီး နတ္နန္းထဲမွာ အတူတြဲထားေပးေတာ့ လူဆိုးထိန္းလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႕ ေျခခ်ဳပ္မိၿပီး ေအာင့္သက္သက္ေတာ့ ျဖစ္ရွာမွာပဲေနာ္။

ေလာကမွာ အရိွကို အရိွတုိင္း မထားၾကပဲ မ်က္ႏွာဖံုးေတြ တပ္ၾကတာ စိတ္ပ်က္စရာပါပဲ။ ဒါက သိၾကားမင္းကြ.. ဒါက ဘိုးဘိုးနီကြ ဆုိၿပီး ေဘးခ်င္းကပ္ထားရင္ ဘာျဖစ္မွာမုိ႕လို႕လဲ။ အခုေတာ့ ေရွ႕တည္႕တည္႕က ၾကည္႕ရင္ သိၾကားမင္းရုပ္ပဲ ျမင္ရတယ္။ အတြင္းနန္းထဲကို ေသခ်ာၾကည္႕မွ ဘိုးဘိုးနီကို ျမင္ရတာ။ သူ႕အရပ္ သူ႕ဇာတ္ ဆိုေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တကယ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕မိဘူး။ ရင္တြင္းျဖစ္ စိတၱဇပါပဲ။

ဟန္ေဆာင္ အၿပံဳးတုပင္လယ္ႀကီးထဲမွာ ရွင္သန္ကူးခတ္လာခဲ့တဲ့ လူသားတစ္ဦး ျဖစ္ေနလို႔ပဲလား မသိဘူး... မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မုန္းမိတယ္။ ပ်ားသကာလို ခ်ိဳတဲ့စကားေတြ ၾကားရရင္ ေနာက္ေက်ာက ဓါးဒဏ္ရာေတြ ျပန္ေတြးမိတယ္။ အတိတ္ဆိုတာ အရိပ္လိုပါပဲေလ။ ႀကိဳးစားၿပီး ေမ့ပစ္လည္း မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မိေက်ာင္းမင္းကို ေရကင္းမျပပါနဲ႕။ ဘုန္းႀကီးတေစၦကို ကမၼ၀ါ မဖတ္ျပပါနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ဇူလုိင္ကို တရားမေဟာပါနဲ႕။ မသိလို႕ မိုက္ေနတဲ့အထဲမွာ မပါဘူးဆုိတာ ရွင္းရွင္းသန္႕သန္႕ေလး ယံုၾကည္ေပးထားၾကပါ။

ေက်းဇူးျပဳၿပီး မ်က္ႏွာဖံုးေတြ ခၽြတ္ထားၾကပါ။ အ၀တ္အစားေတြေတာ့ မခၽြတ္ခုိင္းပါဘူး။

Thursday, October 15, 2009

On the road

ျဖဴနီက်ားဆိုတာ လမ္းေပၚယာဥ္မရပ္ရဆုိတဲ့ ေနရာေပါ့။ အျဖဴတစ္ကြက္ အနီတစ္ကြက္ ေဆးသုတ္ထားတဲ့ ေနရာေလးပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ မီးပြိဳင့္ေတြအနားမွာ ရိွတတ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ယာဥ္ရပ္မိရင္ လွည္႕ကင္းက ဖမ္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လွည္႕ကင္းကားကေတာ့ ရပ္လုိ႕ရပါတယ္။ မွန္အနက္နဲ႕ ကားႀကီးေတြလည္း အဲဒီမွာ ရပ္လို႕ရတယ္။ ဥပေဒရဲ႕အထက္မွာ ဘယ္သူမွ မရိွရဘူးဆိုေတာ့ အခုလိုကိစၥေတြမွာ ဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ မပါဘူးလုိ႕ ယူဆရပါမယ္။ ခင္ရာေဆြမ်ိဳးေတြလည္း မပါဘူးေပါ့။ ေၾကာက္တတ္ရမယ္ ဆုိတာက ေခတ္စနစ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခုလား။

မ်ဥ္းက်ားကေန လမ္းကူးဖုိ႕ လူကူးမီးပြိဳင့္ေတြ လုပ္ေပးထားပါတယ္။ လူကူးဖို႕ မီးစိမ္းသြားရင္ ကားေတြကို ရပ္ခုိင္းဖုိ႕ မီးနီေပးတယ္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီလူကူးမီးပြိဳင့္ေတြမွာ ရဲေတြ တာ၀န္ခ်ေပးထားတယ္။ ရဲေတြ ရိွတုန္းကေတာ့ လူကူးဖို႕ မီးပြိဳင္စိမ္းေနရင္ ကားေတြ ရပ္ေပးတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့လည္း လူေတြကလည္း မီးပိြဳင့္ကို မသံုးသလို ကားေတြကလည္း မီးပိြဳင့္မွာ မရပ္ေပးေတာ့ဘူး။ အရင္လို ကားေတြၾကားမွာ ကူးခ်င္သလို ကူးျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြမ်ား ကားလမ္းကူးတာ ကားလာေနတဲ့ဘက္ကိုေတာင္ မၾကည္႕ဘူး။ ဒီအတုိင္း ကူးခ်သြားတာမ်ား မေၾကာက္မရြံ႕ပဲ။ စနစ္က ေကာင္းသလိုလုိ ရိွျပန္ေတာ့လည္း လူေတြက မလိုက္နာၾကဘူး။

ကားလမ္းကူးဖုိ႕ မိုးပ်ံတံတားႀကီးေတြ ေဆာက္ေပးထားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြက တံတားေပၚ တက္ရမွာကို မလိုလားဘူး။ ကားလမ္းကပဲ ျဖစ္သလို ျဖတ္ကူးၾကတယ္။ အလြယ္လိုက္ခ်င္တာလား။ ေလွခါးတက္ရမွာ ပ်င္းလို႕လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေရညိွေတြရိွေနတဲ့ တံတားေဟာင္းႀကီးကိုပဲ စိတ္မခ်လို႕လား။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ မိုးပ်ံတံတားႀကီးေတြကို ျပန္လည္ ျပင္ဆင္တာေတြ လုပ္လာၾကတယ္။ ကားလမ္းကေန ျဖတ္ကူးလို႕မရေအာင္ သံစည္းရိုးေတြ ကာပစ္လိုက္တယ္။ လူေတြကိုလည္း တံတားေပၚကေန လမ္းကူးခိုင္းေနတာမ်ိဳး ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး စနစ္တက်ေလး ဘယ္အခ်ိန္ထိ ရိွေနအံုးမလဲ ဆိုတာ မသိေသးဘူးေပါ့။ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ ေစာင့္ၾကည္႕ရအံုးမယ္။

လမ္းေပၚက လူေတြ လူေတြ... ပညာေတြ ဥစၥာေတြ ျပည္႕စံုၾကေပမယ့္ အဆင့္အတန္းတစ္ခုမွာ ၀င္ဆန္႕ဖို႕ အသိတရားေတြ လိုေနေသးတယ္။ ပညာမဲ့တဲ့သူ ဥစၥာနည္းတဲ့သူလည္း စည္းကမ္းရိွဖို႕ အသိပညာေတြ လိုေနျပန္တယ္။ ကားေပၚက လူကလည္း လီဘာနင္း ေဂြကိုင္ထားၿပီးရင္ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူေတြကို ကိုယ္ခ်င္းမစာဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူေတြကလည္း ကားသမားေတြကို မငဲ့ညွာဘူး။ စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ အတၱေတြ ႀကီးေနၾကတာမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ပဲ။ အက်ိဳးဆက္ေတြ ခါးစည္းခံရမွာကိုေတာ့ မျမင္ဘူး။ ကုိယ့္အတၱ ကိုယ္ႀကီးတာ ကိစၥမရိွပါဘူး။ ခံႏုိင္ရည္ရိွတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေၾကာင့္ေတာ့ သူတစ္ပါး ဒုကၡ မေရာက္ေစနဲ႕ေပါ့။

ကိုယ္ျဖစ္ကိုယ္ခံ ဘယ္သူမွ ဒုကၡမေပးနဲ႕ေလ။ အခုေတာ့...

Tuesday, October 13, 2009

A good scapegoat





သူတည္းတေယာက္၊ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ
သူတေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ
ဓမၼတာတည္း။

ေရႊအိမ္နန္းႏွင့္၊ ၾကငွန္းလဲစံ
မတ္ေပါင္းရံလ်က္၊ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္
စည္းစိမ္မကြာ၊ မင္းခ်မ္းသာကား
သမုဒၵရာ၊ ေရမ်က္ႏွာထက္
ခဏတက္သည့္၊ ေရပြက္ပမာ

တသက္လ်ာတည္း။

ၾကင္နာသနား၊ ငါ့အားမသတ္
ယခုလႊတ္လည္း၊ မလြတ္ၾကမၼာ
လူတကာတို႔၊ ခႏၶာခိုင္က်ည္
အတည္မၿမဲ၊ ေဖာက္လြဲတတ္သည္
မခၽြတ္စသာ၊ သတၱ၀ါတည္း။

ရွိခိုးေကာ္ေရာ္၊ ပူေဇာ္အကၽြန္
ပန္ခဲ့တံု၏၊ ခိုက္ႀကံဳ၀ိပါက္
သံသာစက္၌၊ ၾကိဳက္လတ္တြန္မူ
တံု႔မယူလို၊ ၾကည္ညိဳစိတ္သန္
သခင္မြန္ကို၊ ခ်န္ဘိစင္စစ္
အျပစ္မဲ့ေရး၊ ခြင့္လွ်င္ေပးသည္
ေသြးသည္ အနိစၥာ၊ ငါ့ခႏၶာတည္း ... ။

အဲဒီကဗ်ာကို ပုဂံေခတ္ နရပတိစည္သူမင္း လက္ထက္တုန္းက အနႏၲသူရိယ အမတ္ႀကီး ေရးသားခဲ့တယ္လို႔ သိထားရပါတယ္။ ကဗ်ာက မွန္နန္းရာဇ၀င္ႀကီး ပထမတြဲမွာ ပါပါတယ္။

နရပတိစည္သူမင္းက ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၅၃၆ ခုႏွစ္မွာ သူ႔ေနာင္ေတာ္ ဘုရင္မင္းယဥ္နရသိခၤကို လုပ္ႀကံၿပီး နန္းတက္တယ္။ မင္းယဥ္နရသိခၤက နရပတိစည္သူရဲ႕ မိဖုရား ေ၀ဠဳ၀တီကို အတင္းအဓမၼ သိမ္းယူခဲ့ဖူးတယ္။ နရပတိ နန္းတက္ေတာ့ သူ႔ေနာင္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့သူေတြထဲက မေက်နပ္တဲ့သူေတြကို ကြပ္မ်က္တယ္။ အနႏၲသူရိယအမတ္ႀကီးက မင္းယဥ္နရသိခၤရဲ႕ အထိန္းေတာ္သားပါ။ သူ႔ကိုလည္း ဘုရင္က အမ်က္ေတာ္ရွလို႔ ကြပ္မ်က္ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။

လူသတ္ကုန္းမွာ မကြပ္မ်က္ခင္ အမတ္ႀကီးက သူတည္းတေယာက္... အစခ်ီတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေရးၿပီးေတာ့ အမတ္ႀကီး ကြပ္မ်က္ခံရပါတယ္။ ကြပ္မ်က္ခံၿပီးမွ ဘုရင္ကို ကဗ်ာဆက္သေလေတာ့ ဘုရင္က ဖတ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အမ်က္ေျပသြားလို႔ မသတ္ဖို႔တားပါတယ္။ ဒါေပမယ္ မမီေတာ့ဘူး။ အမတ္ႀကီးကို သတ္ၿပီးေနၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ မ်က္ေျဖလကၤာလို႔လည္း ေခၚပါတယ္။

အဲဒီ မ်က္ေျဖလကၤာထဲမွာ သူတည္းတေယာက္၊ ေကာင္းဖို႕ေရာက္မူ... သူတေယာက္မွာ၊ ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း... ဆိုတဲ့ စာသား... ခဏတက္သည့္ ေရပြက္ပမာ ဆိုတဲ့ စာသား... တံု႕မယူလို ဆိုတဲ့ စာသား အဲဒီသံုးခုကို ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါတယ္။ တံု႕မယူလို ဆိုတာေလးက ေျပာရတာ အလြန္လြယ္ပါတယ္။ လုပ္ဖို႕ကေတာ့ အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ေသခါနီးအခ်ိန္မွာေတာင္ တုံ႕မယူလိုတဲ့ အမတ္ႀကီးကို ေလးစားမိတာ အမွန္ပါပဲ။ သူ႕လို လုပ္ႏုိင္ဖို႕ဆုိတာ မလြယ္ေသးပါဘူး။

ကဗ်ာအျပည္႕အစံုနဲ႕ ေနာက္ခံသမုိင္းေၾကာင္းကို ေျပာျပေပးတဲ့ အစ္မေမဓာ၀ီကို အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း တပါတည္း ေျပာလိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

Sunday, October 11, 2009

Buck in musth



မေလးရွား မလကၠာကို အလည္တေခါက္သြားတုန္းက ဆိတ္ၿခံထဲ ေရာက္သြားတယ္။ ဆိတ္ၿခံထဲမွာ ဆိတ္မေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ႏို႕ထြက္ပစၥည္း ေရာင္းဖို႕အဓိကဆိုေတာ့ ဆိတ္မေတြ မ်ားတာ မဆန္းလွပါဘူး။ ဆိတ္မေတြရယ္ ဆိတ္ကေလးေတြရယ္ အခန္းေလးေတြ ခြဲကန္႕ၿပီး ထားထားတယ္။ ဆိတ္ေပါက္စနေလးေတြ အရမ္းငယ္ရင္ ဆိတ္အေမနဲ႕ တြဲထားတယ္။ နည္းနည္းႀကီးတဲ့အရြယ္ဆို ႏို႕ခြဲထားၿပီး တျခားၿခံမွာ အကုန္စုထည္႕ထားတယ္။

အဲဒီမွာ ဆန္းတာက ဆိတ္ထီးႀကီးက တစ္ေကာင္တည္း။ ဆိတ္သိုးႀကီးလို႕ပဲ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ တကယ့္ကို အႀကီးႀကီးပဲ။ ခႏၶာကိုယ္ ထြားႀကိဳင္းတယ္။ အရိုးအဆစ္ သန္မာတယ္။ ဆိတ္သိုးႀကီးကို တစ္ေကာင္တည္း ၿခံခတ္ထားတယ္။ မ်ိဳးသန္႕ ဆိတ္မေတြကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီး မၾကင္ရတဲ့ ဆိတ္သိုးႀကီးခမ်ာ မုန္ယိုေနသလားပဲ။ စည္းတစ္ဘက္ ျခားသလိုေပါ့။ ၿခံစည္းရိုးေပၚ ပတပ္ရပ္ၿပီး ဆိတ္မေတြကို လွမ္းေမွ်ာ္လုိက္... ၿခံထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္လုိက္။ ႏွာေတြကလည္း မွဳတ္ေနေသးတယ္။ ေအာ္ကလည္း ေအာ္ေသးတယ္။ ဆိတ္ဘာသာစကားနဲ႕ ဆဲေနတာလား မသိဘူး။

ဆိတ္မေတြနဲ႕ ဆိတ္ေလးေတြကို လူေတြက အစာေကၽြးေတာ့ သူက မႀကိဳက္ဘူး ထင္တယ္။ ဆိတ္မေတြကို လူေတြက ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္လည္း မႀကိဳက္ျပန္ရွာဘူး။ အဲဒီဘက္ကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႕ လွမ္းၾကည္႕တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ဓါတ္ပံု လာရိုက္ရင္ေတာ့ သေဘာက်ပုံပဲ။ သူ႕ကို အေရးတယူ ဆက္ဆံရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ပံုပဲ။ ၾကည္႕ရတာ... သူ႕ရဲ႕ အေျခြအရံ အေပါင္းအသင္းေတြကို ဘယ္သူမွ လာမထိနဲ႕။ လာ မဆက္ႏြယ္နဲ႕။ လာ မပတ္သက္နဲ႕။ အဲဒါကို သူပဲ ပိုင္တယ္... သူပဲ ဆိုင္တယ္လို႕မ်ား အထင္ေတာ္ ေရာက္ေနသလားပဲ။

ဆိတ္သိုးႀကီးနဲ႕ပတ္သက္ရင္ အထူးသတိထားမိတာ ေဂြးေစ့ပဲ။ ဆိတ္ေဂြးေစ့က တကယ့္ကို နံမယ္ႀကီးတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ စိတ္မမွန္တဲ့ သာကူးေတြကို ဆိတ္ေဂြးေစ့ပဲလို႕ အမည္ေပးဖူးတယ္။ ဟိုအဖဲြ႕မွာလည္း ပါတယ္။ ဒီအဖြဲ႕မွာလည္း ပါတယ္။ စားစရာရိွတဲ့ ပြဲဆို ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး ရိွဳးအျပည္႕နဲ႕ ပြဲတက္တယ္။ လုပ္စရာရိွတဲ့ပြဲဆို တျခားအဖြဲ႕က အေရးတႀကီး ကိစၥရိွတယ္ အေၾကာင္းျပၿပီး ေခါင္းေရွာင္တယ္။ အခြင့္အေရးသာ ရမယ္ဆုိရင္ ဟိုးေျပးကပ္ ဒီေျပးကပ္ေပါ့။

အေသအခ်ာ အခ်ိန္ေပးၾကည္႕မိရင္ ဆိတ္ေဂြးေစ့က ဟိုဘက္ရမ္းလုိက္ ဒီဘက္ရမ္းလုိက္ပဲ။ ဟိုဘက္ကပ္လိုက္ ဒီဘက္ကပ္လုိက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေနစိတ္ထား မမွန္တဲ့သူေတြကို ဆိတ္ေဂြးေစ့လို႕ ေခၚတာ မွန္သလိုလိုပဲ။ မိန္းမလိုလို ေယာက်ာ္းလိုလို ေကာင္ေတြလည္း ဆိတ္ေဂြးေစ့ပဲျဖစ္မယ္။ ေယာက်ာ္းျဖစ္ၿပီး မိန္းမလို မိန္းမရ လက္သီးပံုးျပေနတဲ့ မဟာသတိၱရွင္ ပညာတတ္ႀကီးေတြေပါ့။ သတင္းစာေတြမွာ ေဆာင္းပါးေရးေနတဲ့သူေတြလို ပလီပလာ လန္ၾကဳပ္ဇာတ္လမ္းေတြ ေရွ႕ေနာက္မညီ ေရးတတ္တဲ့ ေကာင္ေတြလည္း ဆိတ္ေဂြးေစ့စာရင္းထဲမွာ ထည္႕ထားရမယ္။

စဥ္းစားမိတာက မုန္ယိုေနတဲ့ ဆိတ္သိုးတစ္ေကာင္အေၾကာင္းပါ။ ေရးမိရင္း ေရာက္သြားတာက ဆိတ္ေဂြးေစ့ ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေတာင္ ေျပာင္းရမလားလို႕ ေတြးမိတယ္။ အပ်ိဳအအုိေတြ အျမင္မေတာ္ရင္ ေက်ာ္သြားဖတ္ၾကပါဗ်ာလို႕ အႏူးအညႊတ္ ေတာင္းပန္လုိက္ပါတယ္။

Credit:
ဆိတ္သိုးကို Buck လုိ႕ ေခၚေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့ ရႊန္းမီနဲ႕ မုန္ယိုတာကို Musth လုိ႕ သံုးရေၾကာင္း ေျပာျပတဲ့ စင္ဒန္လားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္လို ညံ႕ပါတယ္ ဆိုတာ ၀န္ခံပါတယ္။

Saturday, October 10, 2009

J for JULY


1. What is your name : July

2. A four Letter Word : Just
3. A boy's Name : John
4. A girl's Name : Jennifer
5. An occupation : Judge
6. A color : Jade
7. Something you'll wear : Jacket
8. A food : Jalebi (Indian fried sweet)
9. Something found in the bathroom : Jelly
10. A place : Japan
11. A reason for being late : Jogging
12. Something you'd shout : Jump
13. A movie title : Jungle Book
14. Something you drink : Juice
15. A musical group : Jet (Rock Band)
16. An animal : Jaguar
17. A street name : Joe Phyu Street (Minglar Taung Nyunt)
18. A type of car : Jeep
19. The title of a song : Just a dream
20. A verb : Joke

Facebook ထဲမွာ ကိုပီတိက အဲဒါေလးကို ေရးဖို႕ လက္ဆင့္ကမ္းပါတယ္။ သူ႕ကိုေတာ့ မမိုးခ်ိဳသင္းက ေရးခုိင္းတာပါ။ ညက်ေတာ့ ပင့္ဂိုးလ္က ေရးခုိင္းျပန္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရးရပါတယ္။

ဆက္လက္ၿပီး လက္ဆင့္ကမ္းထားတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြကေတာ့
ခင္မင္းေဇာ္
တူးတူးသာ
မိုးလွဳိင္ည
ႏွင္းပြင့္ျဖဴေလး
ရႊန္းမီ

Thursday, October 8, 2009

In the rain

မနက္က မိုးရြာတယ္...

ရထားေပၚေရာက္မွ မိုးစက္ေလးေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္ က်လာတယ္။ ရထားျပတင္းေပါက္မွာ ေရစက္ေတြ တင္ေနတာကို ရထားထဲကေန ၾကည္႕ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ ဘူတာကေန ဆင္းၿပီးေတာ့ ကားဂိတ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ မိုးဖြဲေလးပဲဆိုေတာ့ မိုးေရထဲမွာ ထီးမေဆာင္းပဲ ဒီအတုိင္းေလး ေလွ်ာက္လုိက္တယ္။ အ၀တ္ေတြေတာ့ မိုးေရစိုတာေပါ့။
ရံုးနားက ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့လည္း မိုးရြာေနတုန္းပဲ။ ဒီေတာ့လည္း မိုးေရထဲမွာပဲ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့ ၾကြက္စုတ္ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အ၀တ္ေတြေတာ့ အေတာ္ရႊဲေနတယ္။ ရံုးေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ၁၀ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။

မိုးေရထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကို ဘယ္လိုႀကိဳက္မွန္း မသိဘူး။ မ်က္ႏွာေပၚ မိုးေရစက္ေတြ ဖ်န္းပတ္ခံရတဲ့ အရသာကို သေဘာက်မိတယ္။ မ်က္မွန္ေပၚကို မိုးေရစက္ေတြ လာစင္တာကို ျမတ္ႏိုးျပန္တယ္။ မိုးနဲ႕အတူ ပါလာတဲ့ ေလႏုေအးေတြကို ခင္မင္တယ္။ သစ္ပင္ေတြမွာ ဟီးေလးခိုေနတဲ့ မိုးစက္ေတြကို တြယ္တာတယ္။ အဲဒီေရာဂါက ဘယ္ေတာ့မွ ကုလို႕ ေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တမင္တကာ ေမြးထားတဲ့ ေရာဂါလုိ႕ ေျပာရမလားပဲ။

ရန္ကုန္မွာလည္း မုိးတြင္းဆို ထီးမပါပဲ ေလွ်ာက္သြားေနၾက။ မိုးသည္းေလ သေဘာက်ေလပဲ။ စိုစိုရႊဲေအာင္ ရြာေလ သည္းေျခႀကိဳက္ေလပဲ။ ႏွဳတ္ခမ္းတစ္စံု တုန္ရီျပာႏွမ္းတဲ့အထိ မိုးေရထဲမွာ စက္ဘီးစီးေနတတ္တယ္။ တခါတေလ လိွဳင္ျမစ္ကမ္းနားမွာ ထိုင္ေနတတ္တယ္။ မိုးသည္းထဲမွာ ျမစ္ျပင္က်ယ္ရင္ခြင္ထဲကို အလုအယက္ ခုန္ဆင္းေနတဲ့ မိုးစက္ပြင့္ေတြကို ေငးေနမိတယ္။ လိွဳင္းၾကားေလၾကားမွာ ကူးခတ္ေနတဲ့ ေလွငယ္ေလးေတြကို အသည္းယားမိတယ္။ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြကို ေမာ့ၾကည္႕ရင္း မိုးေရစက္ေတြရဲ႕ အထိအေတြ႕ကို သာယာမိေနတတ္တယ္။

မိုးကို သတိရမိေနတာ ၾကာၿပီ။ မိုးကို တမ္းတေနတာလည္း ၾကာၿပီ။ အလုပ္ေတြ ပိေနလို႕ မိုးနဲ႕ ႀကံဳဆံုေပမယ့္ ဒီေန႕လိုမ်ိဳး ရင္မခုန္ခဲ့ရတာလည္း ၾကာလွပါေပါ့။ မိုးမိၿပီး ဖ်ားေနအံုးမယ္လို႕ သတိေပးတဲ့သူေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မိုးကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သလို မိုးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖ်ားမယ္ မထင္ပါဘူး။ တခါတေလ မိုးက စိတ္ေကာက္လို႕ မုန္းမာန္ဖြဲ႕ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်ားခ်င္ ဖ်ားသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိုးက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အဲဒီေလာက္ထိ မရက္စက္ေလာက္ပါဘူး။ ခ်စ္ရလြန္းတဲ့ မိုးအေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ေလ။

ဒီကမာၻေလာကႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာင္းႏွင္းျမဴကို ခ်စ္သလို မိုးပြင့္ေတြကိုလည္း ျမတ္ႏိုးတယ္။ ေႏြဥၾသကို တမ္းတသလို မိုးစက္ေတြကိုလည္း ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ မိုးနဲ႕အတူ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အရသာခ်ိဳခ်ိဳကို ေနေရာင္ေအာက္မွာ မေတြ႕ႏုိင္ပါဘူး။ ႀကံဳဆံုခဲ့ရင္ မိုးေရစက္ေတြေအာက္မွာ အတူတူ ကၾကရေအာင္လားဗ်ာ။

Wednesday, October 7, 2009

Dare to win



မွန္တယ္ဆို လုပ္စမ္း
ဘယ္သူ႕ကို ဂရုစိုက္ေနရမလဲ
ဘာေတြကို ေတြးေၾကာက္ေနရမလဲ
ေနာက္ဆံုးအပိုင္းမွာ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ အၿပံဳးေတြနဲ႕
ကင္မရာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေခါင္းေမာ့ထားၾကမယ္။

Saturday, October 3, 2009

Youth Favourites 2009

ဒီေန႕က သီတင္းကၽြတ္ လျပည္႕ေန႔ပါ။ တရုတ္လိုလည္း လျပည္႕ေန႕ပါပဲ။ လမုန္႕ပြဲေတာ္ က်င္းပတဲ့ေန႕ေပါ့။ ဒီေန႕မွာ Youth Donor Club က ဦးစီးက်င္းပတဲ့ Youth Favourites 2009 ကို လုပ္အားေပး သြားရင္း ဓါတ္ပံုေလးေတြ ရိုက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ပြဲမွာ ပါ၀င္တဲ့ လုပ္အားေပးဦးေရက ေရွ႕ႏွစ္ကေလာက္ မမ်ားပါဘူး။ ဒီေတာ့ လူနည္းနည္းနဲ႕ က်ဲက်ဲ၀ိုင္းခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရည္မွန္းထားတဲ့ ေသြးအိတ္ ၂၀၀ ထက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေသြးအိတ္ေပါင္း ၂၀၈ အိတ္ စုေဆာင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္တဲ့အတြက္ ေက်နပ္မိပါတယ္။


ဟိုနားဒီနား ေနရာတကာမွာ ပိုစတာ...


ေနရာခ်င္းကို လဲပစ္ခ်င္တယ္...


ပါပါး အပ္ေဖာက္တာ နာလားဟင္...


ဟိုလုပ္ ဒီလုပ္ တေနကုန္ အလုပ္ရွဳပ္...


ေသြးလွဴဖို႕အေရး အိုး... ဒီက ေစာင့္ေနသူ...
Milestone: 6 Months Old

Thursday, October 1, 2009

The red evolution

ေအာက္တုိဘာ ၁ ရက္ေန႕ ၁၉၄၉... တရုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသားေန႕

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ ၆၀ တိတိ ရိွသြားၿပီေပါ့။ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၆၀ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမွာ ရက္စက္မွဳေတြ ရူးမိုက္မွဳေတြနဲ႕ အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္တာေတြ ရိွခဲ့သလို ေအာင္ျမင္မွဳ သရဖူေတြ ဆြတ္ခူးခဲ့တာေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ၂၀၀၃ မွာ အာကာသထဲကို လူလိုက္ပါႏိုင္တဲ့ အာကာသယာဥ္ လႊတ္တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ကမာၻမွာ အေမရိကန္နဲ႕ ဆိုဗီယက္ၿပီးရင္ အာကာသထဲကို လူလႊတ္ႏုိင္တဲ့ တတိယေျမာက္ ႏိုင္ငံျဖစ္သြားတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ အိုလံပစ္ပြဲကို ေအာင္ျမင္စြာ လက္ခံ က်င္းပေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။

ႏွစ္ ၆၀ အတြင္းမွာ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲသြားသလဲ ဆိုတာေလး ၾကည္႕လုိက္ၾကရေအာင္။
၁၉၄၉ မွာ ပ်ဥ္းမွ် လူ႕သက္တမ္းက ၃၅ ႏွစ္ - ၂၀၀၈ မွာ ၇၃ ႏွစ္
၁၉၄၉ မွာ စာတတ္ေျမာက္မွဳႏွဳန္းက ၂၀% -၂၀၀၈ မွာ ၉၃%
၁၉၅၂ မွာ တစ္ဦးခ်င္း၀င္ေငြက ၁၁၉ ယြမ္ - ၂၀၀၈ မွာ ၂၂၆၉၈ ယြမ္
၁၉၅၉ မွာ ကမာၻ႕ခ်န္ပီယံ အားကစားသမားက ၁ ဦး - ၂၀၀၈ မွာ ၁၂၀ ဦး

တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လားဆိုတာ အခ်ိန္က စကားေျပာသြားပါၿပီ။ သူတို႕ႏိုင္ငံကို သူတုိ႕ တကယ္ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတာကို အလုပ္နဲ႕ သက္ေသျပသြားပါၿပီ။ အားက်သင့္တာေတြကို အားက်ပါ။ အတုယူသင့္တာကို အတုယူၾကပါ။


အသီးအပြင့္ေတြအတြက္ ပီတိျဖာေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ဦး


ေလတပ္မေတာ္ကလည္း ေ၀ဟင္ထက္မွာ အလွျပ ပ်ံသန္း



ေရတပ္မေတာ္ ဂုဏ္ျပဳတပ္ခြဲ ခ်ီတက္အေလးျပဳ


ၾကည္းေရေလတပ္ဖြဲ႕က စစ္သမီးေတြ


ႏ်ဴကလီးယား ဒံုးပ်ံတင္ စစ္ကားေတြလည္း ခ်ီတက္

Photo Credit: Xinhua