ကံဆိုးမ သြားရာ မုိးလိုက္လုိ႕ ရြာသလား မွတ္ရေအာင္ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွ ျဖစ္ေနတာ ဒီတစ္ပတ္လံုး ဆက္တုိက္ဆိုသလိုပဲ။ ကံဆိုးထီး ျဖစ္ေနလို႕ပဲ ခံသာေလသလား ပိုၿပီးဆိုးသြားေလသလား ေဝခဲြရခက္လွတယ္။ အၾကည္ဓါတ္ေလး ပ်ယ္ေနေတာ့ စာေတာင္ မေရးျဖစ္ဘူး။ ပံုေတြပဲ လိမ့္တင္ေနမိတယ္။
ေရႊျပည္ႀကီးက ျပန္လာတဲ့ေန႕မွာပဲ လူႀကံဳမွာလိုက္တဲ့ အရက္ပုလင္း ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ ကားေနာက္ဖံုး ဖြင့္ၿပီး ပစၥည္းေတြ တင္တုန္းက ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳတဲ့ ညီမ၀မ္းကြဲက အရက္ပုလင္းကို လက္မွာ ကိုင္ထားတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားေနာက္ခန္းခံုေအာက္မွာ ထားလိုက္တယ္။ အိမ္ေရာက္လို႕ ကားေပၚက ဆင္းတဲ့အခါ ပစၥည္းေတြ ခ်တဲ့အခါ အရက္ပုလင္းကို ေမ့သြားရွာတယ္။ ကားခကိုလည္း ေငြသားနဲ႕ ရွင္းတာဆိုေတာ့ ကားနံပါတ္လည္း မသိလိုက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ လူႀကံဳမွာလိုက္တဲ့ အရက္ပုလင္း အိမ္ မပါလာေတာ့ဘူးေပါ့။
အလုပ္စတက္တဲ့ ၂ ရက္ေျမာက္ေန႕ ညေနပိုင္းမွာ အလုပ္ကိစၥတစ္ခု အမွားအယြင္း ရိွခဲ့တဲ့အတြက္ ဂ်ီအမ္က ေခၚဆူတယ္။ မၿပီးေသးတဲ့ အလုပ္အခ်ိဳ႕ေတြပါ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါၿပီး ေပၚလာျပန္တယ္။ ကိုယ္မွားလို႕ ေခၚဆူခံရရင္ ေက်နပ္ေပမယ့္ ကိုယ္က အျမင္မေတာ္လြန္းလို႕ ဝင္ကူေပးခဲ့တဲ့ တျခားအလုပ္ရဲ႕အမွားအတြက္ ေခၚဆူခံရေတာ့ အလုပ္ေပၚမွာ ေစတနာပ်က္သြားတာ အမွန္ပါပဲ။ မၿပီးတဲ့ အလုပ္ေတြကလည္း ကိုယ္နဲ႕လည္း မဆုိင္ဘူး။ အဲဒီလို က်န္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြကို အေစာႀကီးကတည္း အထက္လူႀကီးေတြကို တင္ျပခဲ့ၿပီးသား။ ဟိုလူမအား ဒီလူမအားနဲ႕ မလုပ္ျဖစ္ပဲ ပစ္ထားတာ ႏွစ္ေပါက္ေနၿပီ။ အဲဒီအလုပ္ေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ အပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ငထြား ၾကားကေန ခါးနာလိုက္ရတယ္။
တျခားအဖြဲ႕ေတြက လူ ၃ ေယာက္မွ ပေရာဂ်က္ ၁ ခု ကိုင္ထားရတာ။ ကိုယ္ေတြအဖြဲ႕က လူ ၃ ေယာက္နဲ႕ ပေရာဂ်က္ ၃၀ ကို တာဝန္ယူထားရတယ္။ အလုပ္နဲ႕ အခ်ိန္က မမွ်ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေန႕ေရာ ညပါ အလုပ္ လုပ္ေနရတယ္။ မၿပီးလည္း ပစ္ထားလုိက္ ေနာက္ေန႕ လုပ္လည္း ရတာပဲကြယ္ ဆုိေပမယ့္ အလုပ္ မၿပီးရင္ မေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမယ္ ထင္တယ္။ အိပ္ေရးပ်က္တဲ့ ညက မ်ားလာၿပီ။ စိတ္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ မကပ္ေတာ့ဘူး။ အရင္လိုလည္း မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ မရႊင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ လခလည္း မတုိးဘူး။
ရံုးက အျပန္ ရထားစီးေတာ့ ရထားက လူမ်ားတယ္။ တစ္ဘူတာပဲ စီးရတာဆုိေတာ့ အခ်ိန္ေပး မေစာင့္ခ်င္ဘူး။ လူမ်ားလည္း ကပ္သတ္ၿပီး စီးလိုက္တယ္။ လူမ်ားေတာ့ ထြက္လာတဲ့လူ ကုန္ေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးမွ ဝင္တယ္။ တျခားသူကို ဦးစားေပးတဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ အမ်ားအားျဖင့္ တစ္ေယာက္စာအတြက္ ေနရာ မက်န္ဘူး။ ဒီတြဲမွာ မရရင္ အျခားတြဲဘက္ကုိ လွမ္းၾကည္႕ၿပီး ေနရာလြတ္ရင္ ဝင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေန႕က ေနရာလြတ္ကို တျခားတြဲမွာ ေတြ႕တာနဲ႕ အေျပးတပိုင္း သြားလုိက္တယ္။ တံခါးပိတ္မယ္ဆိုတဲ့ အသံကို နားထဲမွာ လံုးဝ မၾကားမိဘူး။ ကုိယ္လည္း အဝင္ တံခါးလည္း အပိတ္... မညွပ္ရံုေလး တမယ္ပဲ။ စလံုးမွာ ေနခဲ့တဲ့တေလွ်ာက္ တစ္ခါမွ အဲဒီလို မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္က ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ။ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ေပါ့။
ရထားတံခါးမွာ မညွပ္ခံရပဲ အိမ္ကို ဘူတာကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာေတာ့ မိုးေလးက အံုေနတယ္။ ထီထိုးရင္ ေကာင္းမယ္ ဆုိၿပီး ထီဆိုင္ကို သြားၾကည္႕ေတာ့လည္း တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းႀကီးက တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး။ လုပ္စရာ အလုပ္လည္း ရိွေနေတာ့ အိမ္ကိုပဲ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး အံုဆိုင္းမွဳံမွိုင္းေနသလို ေလကလည္း တျဖဴးျဖဴးေပါ့။ ေလတိုက္ေနေတာ့ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြကလည္း ဖြဲလန္ႀကဲပဲ။ ေခါင္းေတာင္ ေအးတယ္။ ေခါင္းေအးေနတဲ့အခ်ိန္ ေခါင္းေပၚကို ပူကနဲ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေလတိုက္လို႕ ဆံပင္ေတြကို လွမ္းဖိလိုက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႕ တုိက္ဆုိင္သြားေတာ့ လက္မွာ ျပန္ကပ္ၿပီး ပါလာတာ သစ္ေစ့ေတြနဲ႕ ညိဳညစ္ညစ္ အရည္ေတြ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ လက္ဖဝါးမွာလည္း ငွက္ေခ်း၊ ေခါင္းေပၚမွာလည္း ငွက္ေခ်း၊ အိမ္ကိုလည္း မေရာက္ေသး။ ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ကို အျမန္ေလွ်ာက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တန္းဝင္လုိက္ရတယ္။
အခုေတာ့ ကံဆိုးမွဳေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ။ ကံဆိုးၿပီးရင္ ကံေကာင္းမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိတာပဲေလ။
ေရႊျပည္ႀကီးက ျပန္လာတဲ့ေန႕မွာပဲ လူႀကံဳမွာလိုက္တဲ့ အရက္ပုလင္း ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ ကားေနာက္ဖံုး ဖြင့္ၿပီး ပစၥည္းေတြ တင္တုန္းက ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳတဲ့ ညီမ၀မ္းကြဲက အရက္ပုလင္းကို လက္မွာ ကိုင္ထားတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားေနာက္ခန္းခံုေအာက္မွာ ထားလိုက္တယ္။ အိမ္ေရာက္လို႕ ကားေပၚက ဆင္းတဲ့အခါ ပစၥည္းေတြ ခ်တဲ့အခါ အရက္ပုလင္းကို ေမ့သြားရွာတယ္။ ကားခကိုလည္း ေငြသားနဲ႕ ရွင္းတာဆိုေတာ့ ကားနံပါတ္လည္း မသိလိုက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ လူႀကံဳမွာလိုက္တဲ့ အရက္ပုလင္း အိမ္ မပါလာေတာ့ဘူးေပါ့။
အလုပ္စတက္တဲ့ ၂ ရက္ေျမာက္ေန႕ ညေနပိုင္းမွာ အလုပ္ကိစၥတစ္ခု အမွားအယြင္း ရိွခဲ့တဲ့အတြက္ ဂ်ီအမ္က ေခၚဆူတယ္။ မၿပီးေသးတဲ့ အလုပ္အခ်ိဳ႕ေတြပါ တစ္ႏြယ္ငင္ တစ္စင္ပါၿပီး ေပၚလာျပန္တယ္။ ကိုယ္မွားလို႕ ေခၚဆူခံရရင္ ေက်နပ္ေပမယ့္ ကိုယ္က အျမင္မေတာ္လြန္းလို႕ ဝင္ကူေပးခဲ့တဲ့ တျခားအလုပ္ရဲ႕အမွားအတြက္ ေခၚဆူခံရေတာ့ အလုပ္ေပၚမွာ ေစတနာပ်က္သြားတာ အမွန္ပါပဲ။ မၿပီးတဲ့ အလုပ္ေတြကလည္း ကိုယ္နဲ႕လည္း မဆုိင္ဘူး။ အဲဒီလို က်န္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြကို အေစာႀကီးကတည္း အထက္လူႀကီးေတြကို တင္ျပခဲ့ၿပီးသား။ ဟိုလူမအား ဒီလူမအားနဲ႕ မလုပ္ျဖစ္ပဲ ပစ္ထားတာ ႏွစ္ေပါက္ေနၿပီ။ အဲဒီအလုပ္ေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ အပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ ငထြား ၾကားကေန ခါးနာလိုက္ရတယ္။
တျခားအဖြဲ႕ေတြက လူ ၃ ေယာက္မွ ပေရာဂ်က္ ၁ ခု ကိုင္ထားရတာ။ ကိုယ္ေတြအဖြဲ႕က လူ ၃ ေယာက္နဲ႕ ပေရာဂ်က္ ၃၀ ကို တာဝန္ယူထားရတယ္။ အလုပ္နဲ႕ အခ်ိန္က မမွ်ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေန႕ေရာ ညပါ အလုပ္ လုပ္ေနရတယ္။ မၿပီးလည္း ပစ္ထားလုိက္ ေနာက္ေန႕ လုပ္လည္း ရတာပဲကြယ္ ဆုိေပမယ့္ အလုပ္ မၿပီးရင္ မေနတတ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမယ္ ထင္တယ္။ အိပ္ေရးပ်က္တဲ့ ညက မ်ားလာၿပီ။ စိတ္နဲ႕ ကိုယ္နဲ႕ မကပ္ေတာ့ဘူး။ အရင္လိုလည္း မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ မရႊင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ လခလည္း မတုိးဘူး။
ရံုးက အျပန္ ရထားစီးေတာ့ ရထားက လူမ်ားတယ္။ တစ္ဘူတာပဲ စီးရတာဆုိေတာ့ အခ်ိန္ေပး မေစာင့္ခ်င္ဘူး။ လူမ်ားလည္း ကပ္သတ္ၿပီး စီးလိုက္တယ္။ လူမ်ားေတာ့ ထြက္လာတဲ့လူ ကုန္ေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမွ ေနာက္ဆံုးမွ ဝင္တယ္။ တျခားသူကို ဦးစားေပးတဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ အမ်ားအားျဖင့္ တစ္ေယာက္စာအတြက္ ေနရာ မက်န္ဘူး။ ဒီတြဲမွာ မရရင္ အျခားတြဲဘက္ကုိ လွမ္းၾကည္႕ၿပီး ေနရာလြတ္ရင္ ဝင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေန႕က ေနရာလြတ္ကို တျခားတြဲမွာ ေတြ႕တာနဲ႕ အေျပးတပိုင္း သြားလုိက္တယ္။ တံခါးပိတ္မယ္ဆိုတဲ့ အသံကို နားထဲမွာ လံုးဝ မၾကားမိဘူး။ ကုိယ္လည္း အဝင္ တံခါးလည္း အပိတ္... မညွပ္ရံုေလး တမယ္ပဲ။ စလံုးမွာ ေနခဲ့တဲ့တေလွ်ာက္ တစ္ခါမွ အဲဒီလို မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္က ပထမဆံုးအႀကိမ္ပဲ။ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ေပါ့။
ရထားတံခါးမွာ မညွပ္ခံရပဲ အိမ္ကို ဘူတာကေန လမ္းေလွ်ာက္ျပန္လာေတာ့ မိုးေလးက အံုေနတယ္။ ထီထိုးရင္ ေကာင္းမယ္ ဆုိၿပီး ထီဆိုင္ကို သြားၾကည္႕ေတာ့လည္း တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းႀကီးက တေမွ်ာ္တေခၚႀကီး။ လုပ္စရာ အလုပ္လည္း ရိွေနေတာ့ အိမ္ကိုပဲ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုး အံုဆိုင္းမွဳံမွိုင္းေနသလို ေလကလည္း တျဖဴးျဖဴးေပါ့။ ေလတိုက္ေနေတာ့ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ေတြကလည္း ဖြဲလန္ႀကဲပဲ။ ေခါင္းေတာင္ ေအးတယ္။ ေခါင္းေအးေနတဲ့အခ်ိန္ ေခါင္းေပၚကို ပူကနဲ ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေလတိုက္လို႕ ဆံပင္ေတြကို လွမ္းဖိလိုက္တဲ့အခ်ိန္နဲ႕ တုိက္ဆုိင္သြားေတာ့ လက္မွာ ျပန္ကပ္ၿပီး ပါလာတာ သစ္ေစ့ေတြနဲ႕ ညိဳညစ္ညစ္ အရည္ေတြ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ လက္ဖဝါးမွာလည္း ငွက္ေခ်း၊ ေခါင္းေပၚမွာလည္း ငွက္ေခ်း၊ အိမ္ကိုလည္း မေရာက္ေသး။ ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ကို အျမန္ေလွ်ာက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တန္းဝင္လုိက္ရတယ္။
အခုေတာ့ ကံဆိုးမွဳေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္ပါပဲ။ ကံဆိုးၿပီးရင္ ကံေကာင္းမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိတာပဲေလ။
6 comments:
ငွက္ေခ်းပါခ်ရင္ ကံေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာသံၾကားတယ္. :)
ဆံပင္ေတြရွိေသးတယ္ေနာ္။ အံႀသစရာဘဲ။
ကံေကာင္းပါေစ..
My country is ေရႊျပည္ႀကီး
Whatever I do, whenever I live, I am Myanmar and I always love my country.
MY country is Myanmar.
whatever my country happen, Myanmar is Myanmar.
ရဲေဘာ္
အားတင္းထားး
အတိုက္အခံေလးလည္း ရိွမွ
ပြဲဆိုတာ လွတာာာာာ
စိတ္ထဲမွာ အရမ္းမညစ္နဲ ့
ေနာက္တခ်ိန္က်ရင္
ဒါေတြဟာ
ဟာသေျမာက္ေနမွာ..
=)
ဘဝဆုိတာက ကံဆိုး ကံေကာင္း တလွည္႕စီပါပဲေလ။ ဗံုလံုတလွည္႕ ငါးပ်ံတလွည္႕ ဘဝပဲ ဆုိေတာ့ ကံမေကာင္းလည္း အားတင္းထားပါဗ်ိဳ႕။
Post a Comment