ပဲႀကီးေလွာ္ၾကား ဆားညွပ္တယ္လို႕ပဲ ေခၚရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ ခတ္တဲ့ၾကားက ေျမဇာပင္လို ဘဝမ်ိဳးေလးနဲ႕ ဆင္တူတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ဘာသာျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာၾကားထဲကို ပါေလရာ ငပိခ်က္ဆိုၿပီး ခုန္ဝင္မိတာမ်ိဳး မဟုတ္တ့ဲအတြက္ ဓါးခုတ္ရာမွာ လက္ဝင္လွ်ိဳတာမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့ဘူး။
သူ႕ဘက္က ၾကည္႕လည္း မွန္တယ္။ တျခားဘက္က ၾကည္႕လည္း မွန္တယ္။ ႏွစ္ဘက္လံုး မွန္ေနေတာ့ မွားတာ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ေနသလားလို႕ အေတြးေလးေတြေတာင္ ဝင္လာတယ္။ ဟစ္တုိင္ဘဝက တခါတေလ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ ပိႏၷဲပင္လိုပဲ မဆီမဆိုင္ ဆြဲထည္႕ခံရတယ္။ ၾကာေတာ့ နားလည္းပူသလို စိတ္လည္းညစ္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း လက္ပံပင္ႀကီးကို ဓါးနဲ႕ပဲ တသြင္သြင္ ခ်ိဳင္ေနမိတယ္။
ေသခ်ာတာက ေရာမၿမိဳ႕ကို တစ္ရက္တည္းနဲ႕ မတည္ေဆာက္ခဲ့တာပါပဲ။ ေအာင္ျမင္မွဳဆိုတာလည္း ဒီလိုပဲ။ ကုိယ့္လက္ထက္မွာ ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိၿပီး လက္မေထာင္လို႕ မရဘူး။ သရက္ပင္ စို္က္ခဲ့တဲ့ အဖိုးအိုကို သတိရသင့္တယ္။ သရက္ပင္ကေန သီးလာမယ့္ အသီးေတြကို သူ မစားရဘူး ဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႕ စိုက္ခဲ့တာကို ျပန္ျမင္သင့္တယ္။
ျပႆနာဆိုတာလည္း ထုိ႕နည္းတူတူပဲ။ ဝိုင္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ေပၚေပါက္လာရတာမ်ိဳး ရွိသလို ဖြဲမီးလို တေျမ႕ေျမ႕ ေလာင္ကၽြမ္းတာမ်ိဳးလည္း ရိွတယ္။ ေရွ႕အစဥ္အဆက္က အျမင္မရွင္းခဲ့တဲ့ အဖုအထစ္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြ ၿမိဳင္ဆိုင္ကုန္ၿပီ။ မာနေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ ဆုိေတာ့လည္း မ်ဥ္းၿပိဳင္ေတြလို ဆံုမွတ္ ရိွႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ တကယ္ေတာ့ လက္ညိဳးေတြ ထိုးရတာ လြယ္ပါတယ္။
လုပ္ေပးသင့္တယ္လို႕ ျမင္မိတဲ့ ကြက္လပ္တစ္ခုကို ဝါသနာ အရင္းခံၿပီး ျဖည္႕ဆည္းေနတာက နာမည္ႀကီးဖို႕ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အထိုက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္မွဳေတြ ရိွေပမယ့္ ၾကယ္ငါးေကာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္က အညတရေလးပါပဲ။ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာလည္း ကန္႕လန္ကာ ေနာက္ကြယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိတဲ့သူ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရအိုင္ထဲက ဖားသူငယ္လိုမ်ိဳး ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ မဆိုသေလာက္ေလး လူသိမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါကို ဝါးလံုးေခါင္းထဲမွာ လသာႏို္င္ရင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။
ေရာမၿမိဳ႕ပ်က္တဲ့အခ်ိန္မွာ နီရိုးဘုရင္ တေယာထိုးႏိုင္ေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးကို အပ်က္မခံႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ထဲမွာ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနရတယ္။ အျပင္မွာ ေလာင္ရင္ ၿငိမ္းေပးမယ့္ မီးသတ္ရိွေပမယ့္ ရင္မွာ ေလာင္တဲ့ မီးကို ေဘးလူၿငိမ္းဖို႕ မလြယ္ေလာက္ပါဘူး။ အေကာင္းဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္သလို အဆိုးဆံုးအတြက္လည္း ရင္ဆိုင္ဖို႕ စိတ္ခြန္အားကို ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္ရမွာပဲ ဆိုတာ ႏွလံုးသြင္းထားရင္း ကံဇာတ္ဆရာ အလိုက် ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္ရမွာပါပဲ။
ကြက္လပ္ေတြ ဆက္ျဖည္႕ႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရင္း မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဆားညွပ္ခံရတဲ့ အခ်ိန္ကာလကို အမွတ္တရေလး ျခယ္မွဳန္းထားတာပါ။
သူ႕ဘက္က ၾကည္႕လည္း မွန္တယ္။ တျခားဘက္က ၾကည္႕လည္း မွန္တယ္။ ႏွစ္ဘက္လံုး မွန္ေနေတာ့ မွားတာ ကိုယ္တိုင္ပဲ ျဖစ္ေနသလားလို႕ အေတြးေလးေတြေတာင္ ဝင္လာတယ္။ ဟစ္တုိင္ဘဝက တခါတေလ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ ပိႏၷဲပင္လိုပဲ မဆီမဆိုင္ ဆြဲထည္႕ခံရတယ္။ ၾကာေတာ့ နားလည္းပူသလို စိတ္လည္းညစ္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း လက္ပံပင္ႀကီးကို ဓါးနဲ႕ပဲ တသြင္သြင္ ခ်ိဳင္ေနမိတယ္။
ေသခ်ာတာက ေရာမၿမိဳ႕ကို တစ္ရက္တည္းနဲ႕ မတည္ေဆာက္ခဲ့တာပါပဲ။ ေအာင္ျမင္မွဳဆိုတာလည္း ဒီလိုပဲ။ ကုိယ့္လက္ထက္မွာ ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိၿပီး လက္မေထာင္လို႕ မရဘူး။ သရက္ပင္ စို္က္ခဲ့တဲ့ အဖိုးအိုကို သတိရသင့္တယ္။ သရက္ပင္ကေန သီးလာမယ့္ အသီးေတြကို သူ မစားရဘူး ဆိုတာ သိရဲ႕သားနဲ႕ စိုက္ခဲ့တာကို ျပန္ျမင္သင့္တယ္။
ျပႆနာဆိုတာလည္း ထုိ႕နည္းတူတူပဲ။ ဝိုင္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ေပၚေပါက္လာရတာမ်ိဳး ရွိသလို ဖြဲမီးလို တေျမ႕ေျမ႕ ေလာင္ကၽြမ္းတာမ်ိဳးလည္း ရိွတယ္။ ေရွ႕အစဥ္အဆက္က အျမင္မရွင္းခဲ့တဲ့ အဖုအထစ္ေလးေတြ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးထြားလာေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြ ၿမိဳင္ဆိုင္ကုန္ၿပီ။ မာနေတြ ကိုယ္စီနဲ႕ ဆုိေတာ့လည္း မ်ဥ္းၿပိဳင္ေတြလို ဆံုမွတ္ ရိွႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ တကယ္ေတာ့ လက္ညိဳးေတြ ထိုးရတာ လြယ္ပါတယ္။
လုပ္ေပးသင့္တယ္လို႕ ျမင္မိတဲ့ ကြက္လပ္တစ္ခုကို ဝါသနာ အရင္းခံၿပီး ျဖည္႕ဆည္းေနတာက နာမည္ႀကီးဖို႕ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အထိုက္အေလ်ာက္ ေအာင္ျမင္မွဳေတြ ရိွေပမယ့္ ၾကယ္ငါးေကာက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္က အညတရေလးပါပဲ။ တကယ့္လက္ေတြ႕မွာလည္း ကန္႕လန္ကာ ေနာက္ကြယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို မသိတဲ့သူ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ ေရအိုင္ထဲက ဖားသူငယ္လိုမ်ိဳး ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲမွာ မဆိုသေလာက္ေလး လူသိမယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒါကို ဝါးလံုးေခါင္းထဲမွာ လသာႏို္င္ရင္ေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့။
ေရာမၿမိဳ႕ပ်က္တဲ့အခ်ိန္မွာ နီရိုးဘုရင္ တေယာထိုးႏိုင္ေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေသးေသးေလးကို အပ်က္မခံႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ထဲမွာ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနရတယ္။ အျပင္မွာ ေလာင္ရင္ ၿငိမ္းေပးမယ့္ မီးသတ္ရိွေပမယ့္ ရင္မွာ ေလာင္တဲ့ မီးကို ေဘးလူၿငိမ္းဖို႕ မလြယ္ေလာက္ပါဘူး။ အေကာင္းဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္သလို အဆိုးဆံုးအတြက္လည္း ရင္ဆိုင္ဖို႕ စိတ္ခြန္အားကို ျပင္ဆင္ထားတယ္။ ျဖစ္ၿပီးရင္ ပ်က္ရမွာပဲ ဆိုတာ ႏွလံုးသြင္းထားရင္း ကံဇာတ္ဆရာ အလိုက် ေရွ႕ဆက္ ေလွ်ာက္ရမွာပါပဲ။
ကြက္လပ္ေတြ ဆက္ျဖည္႕ႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားရင္း မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဆားညွပ္ခံရတဲ့ အခ်ိန္ကာလကို အမွတ္တရေလး ျခယ္မွဳန္းထားတာပါ။
5 comments:
မရြ႕ဲ မေစာင္း ကုိယ့္လမ္းေၾကာင္းကုိ.......
အိုင္အိုဒင္းဆား ဟုတ္ရဲ႕လား ဒီဆားက
:)))
“တကယ္ေတာ့ နီ႐ိုး တေယာထိုးေနတယ္ ဆိုတာ ယံုတမ္း စကား တစ္ခုမွ်သာပါ။ (wesheme)”
http://wesheme.blogspot.com/2008/05/did-nero-fiddle-while-rome-burned.html
:)
ေလာကမွာ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္လို႔မရနိုင္ဘူးလို႔ ဆိုတယ္။
အခ်ိန္က စိတ္ရဲ့ဒဏ္ရာေတြကို ကုစားေပးနိုင္တယ္လို႔လည္း ေျပာၾကတယ္။
လက္ရွိအေနအထားမွာေတာ့ ပန္ဒိုးရာေသတၱာေလးထဲ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးနဲ႔သာ ေက်နပ္နွစ္သိမ့္နိုင္ဖို႔ လိုေကာင္းလိုပါလိမ့္မယ္။
ဘာေတြျဖစ္ေနလဲမသိေပမဲ႕ ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ႕အလုပ္ကို လုပ္ေနရတယ္ဆုိ ေျဖႏုိင္မယ္ထင္တာပဲ။ ဘယ္သူဘာေျပာေျပာေပါ႕ေလ...
Post a Comment