An angel can fly directly into the heart of the matter.
Wednesday, October 27, 2010
Thursday, October 21, 2010
Change...
ေျပာင္းလဲမွဳဆိုတာကို တြန္႕ဆုတ္တတ္တာ လူ႕သေဘာသဘာဝပါပဲ။ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္ေစ... မေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းျဖစ္ေစ... ရုတ္တရက္ လက္မခံတတ္ၾကဘူး။ ရံုးမွာ စားပြဲခံု ေျပာင္းထုိင္ခိုင္းရင္ စိတ္ထဲမွာ ဘဝင္မက်လွဘူး။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေျခာက္လပတ္ စာေမးပြဲအၿပီးမွာ ဘီအခန္းကေန ေအအခန္းကို ေျပာင္းရမယ္ ဆုိေတာ့လည္း စိတ္ထဲမွာ စႏိုးစေနာင့္နဲ႕။ ပိုေကာင္းတဲ့ေနရာကို ပို႕ေပးတာ ဆုိေပမယ့္လည္း အသားက်ေနတဲ့ လက္ရိွေနရာကေန ေျပာင္းသြားရမွာကို မလိုလားဘူး။
ဘာလိုလိုနဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံလည္း ေျပာင္းလဲသြားရွာၿပီ။ ဒီေန႕ ညေန ၃ နာရီခြဲမွာ အလံအသစ္ ေျပာင္းတင္တယ္တဲ့။ ရန္ကုန္မွာ မရိွေပမယ့္လည္း သတင္းေတြ ဖတ္ၿပီး သိလိုက္ရတာေပါ့။ ေကာင္းေသာလား မေကာင္းေသာလား... ဘယ္လိုပံုစံ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ိဳးဆိုတာ ေဝခြဲမတတ္ေသးဘူး။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအရ ျပဌာန္းထားတဲ့ အလံသစ္က အစိုးရအသစ္ တက္လာမွ အသက္ဝင္မယ္ ထင္ထားတာ။ အခုေတာ့လည္း ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိတဲ့ အစိုးရ မဖြဲ႕ရေသးခင္ အလံအသစ္က ေနရာရသြားရွာတယ္။ ဥပေဒအထက္ ဘယ္သူမွ မရိွရဘူး ဆုိတာ ၾကားဖူးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖို႕ တဒဂၤမွာ အေတြးေတြ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးသြားတယ္။ အလံက ဥပေဒအထက္မွာလား၊ ဘာလား ညာလားေပါ့။
မဆလေခတ္က ႏုိင္ငံေတာ္အလံ... အခုေတာ့ အိမ္နိမ့္စံဘဝ သက္ဆင္းသြားရၿပီ။ ၁၉၇၄ ကေန ၂၀၁၀ အထိ ၃၆ ႏွစ္စာ သက္တမ္းရိွလိုက္ရတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ အေငြ႕အသက္ေတြ ပါတဲ့အလံလို႕ ေျပာၾက ဆုိၾကေပမယ့္ တသက္လံုး ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့အလံကို သံေယာဇဥ္ရိွမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ထိုင္ဝမ္အလံနဲ႕ ဆင္တူတယ္လို႕ ေျပာၾက ဆုိၾကေပမယ့္ အခုအလံအသစ္ကလည္း တျခားႏိုင္ငံက အလံေတြနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ ကင္မရြန္းတို႕၊ အီသီးယိုးပီးယားတုိ႕၊ ဂါနာတို႕နဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ေလးေတြ။ အေပၚေအာက္ အေရာင္ကြဲတာတုိ႕... အလ်ားလိုက္ ေဒါင္လိုက္ မတူတာတုိ႕ပဲ ရိွတယ္။
ေကာင္းတဲ့ဘက္က လွည္႕ေတြးရင္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရဖို႕ တုိက္ပြဲဝင္ႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့ ေခတ္ကာလ (၁၉၄၃) ပတ္ဝန္းက်င္က အလံနဲ႕ေတာ့ အေတာ္ေလး တူပါတယ္။ အလည္ေခါင္မွာ ကေဒါင္းနဲ႕ ၾကယ္ျဖဴပဲ ကြာသြားတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ အလံနဲ႕လည္း တူတယ္။ ရွမ္းအလံက အလည္မွာ စက္ဝိုင္းအျဖဴ (လဝန္းႀကီး)၊ အခုအလံက ၾကယ္ျဖဴ။ က်န္တဲ့ အေရာင္ေတြ အစီအစဥ္ေတြ အကုန္တူတယ္။ အလ်ားလိုက္လည္း တူတယ္။
မဆလေခတ္က အလံရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို မူလတန္းတုန္းက သင္လုိ႕ က်က္ခဲ့မွတ္ခဲ့ရေသးတယ္။ အနီေရာင္က ရဲရင့္တည္ၾကည္ျခင္း၊ အျပာေရာင္က ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳတယ္။ စပါးႏွံက ေတာင္သူလယ္သမား၊ စက္သြားဆိပ္က အလုပ္သမား၊ အရြယ္တူ ၾကယ္ျဖဴ ၁၄ လံုးက တုိင္းနဲ႕ျပည္နယ္ ၁၄ ခုအတြက္လို႕ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ ဆိုတာ စတည္ေထာင္တုန္းက တုိင္းနဲ႕ျပည္နယ္ ၁၅ ခု ျဖစ္သြားရွာၿပီလို႕ ေတြးမိခဲ့တယ္။ တုိင္းတစ္တိုင္းတုိးလို႕ ၾကယ္ျဖဴ ေနာက္တစ္လံုးမ်ား တိုးေလမလားေပါ့။ အခုေတာ့ အကုန္ ေျပာင္းသြားရွာတယ္။
အခု အလံအသစ္မွာပါတဲ့ အဝါေရာင္က ဘာသာ၊ သာသနာနဲ႔ ပညာတိုးတက္ျခင္း၊ အစိမ္းေရာင္က စပါးဆန္ေရ၊ ကၽြဲႏြား အေထြေထြေပါမ်ားျခင္း၊ အနီေရာင္က ရဲရင့္ေသာ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားတဲ့။ အျဖဴေရာင္ၾကယ္က ျပည္ေထာင္စုကို ကုိယ္စားျပဳတယ္လုိ႔ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲတုန္းက ေၾကျငာခဲ့တယ္ ဆုိတာကို ဧရာဝတီမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အေျခခံ ဥပေဒ ေရးဆြဲတုန္းက ဘာေတြ ဘယ္လို ေၾကျငာခဲ့မွန္း တကယ္ကို မသိခဲ့တာပါ။ အဲဒါေတြ ျပရင္ စီဒီေခြထိုးၾကည္႕ၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တျခားလိုင္း ေျပာင္းၾကည္႕တယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ လူထုက စိတ္ဝင္စားၾကတာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေတြ႕ေနျမင္ေန ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ အလံ... အခုေတာ့ မရိွရွာေတာ့ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးေန႕ အလံတင္ အခမ္းအနားမွာ လႊင့္တင္တဲ့ အလံ၊ ျပည္ေထာင္စုေန႕မွာ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္တဲ့အလံ၊ အာဇာနည္ေန႕မွာ တုိင္ဝက္ေလွ်ာခ်ထားတဲ့ အလံ ဒီေန႕ ၂၀၁၀ ေအာက္တိုဘာ ၂၁ ရက္ေန႕မွာ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားရွာၿပီ။ လူတုိင္းနီးပါးဆီက မႀကိဳက္ေၾကာင္း သေဘာမက်ေၾကာင္း အသံေလးေတြ... ေရထဲမွာ ေလပူစီေဖာင္း ပြက္သလိုမ်ိဳး ပလံု ပလံု ဆိုၿပီး ဟိုနားတကြက္ ဒီနားတကြက္ ထြက္လာေနၾကတယ္။ အားလံုးရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္သလို ရင္ထဲမွာလည္း မေကာင္းလွဘူး။
လက္ရိွအခ်ိန္မွာမွ လူ႕ေလာကကို စတင္ဝင္ေရာက္လာမယ္ ျမန္မာျပည္သားေတြ အသစ္ေလးေတြကေတာ့ အလံအသစ္ကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီအလံအသစ္ကို တျခားအလံအသစ္နဲ႕ အစားထိုးတဲ့အခါ အဲဒီလူငယ္ေတြလည္း အသံေတြ ထြက္လာမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိရင္း... စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာနဲ႕ အသံတိတ္ ႏွဳတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပါမယ္။
ဘာလိုလိုနဲ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံလည္း ေျပာင္းလဲသြားရွာၿပီ။ ဒီေန႕ ညေန ၃ နာရီခြဲမွာ အလံအသစ္ ေျပာင္းတင္တယ္တဲ့။ ရန္ကုန္မွာ မရိွေပမယ့္လည္း သတင္းေတြ ဖတ္ၿပီး သိလိုက္ရတာေပါ့။ ေကာင္းေသာလား မေကာင္းေသာလား... ဘယ္လိုပံုစံ ေျပာင္းလဲျခင္းမ်ိဳးဆိုတာ ေဝခြဲမတတ္ေသးဘူး။ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒအရ ျပဌာန္းထားတဲ့ အလံသစ္က အစိုးရအသစ္ တက္လာမွ အသက္ဝင္မယ္ ထင္ထားတာ။ အခုေတာ့လည္း ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိတဲ့ အစိုးရ မဖြဲ႕ရေသးခင္ အလံအသစ္က ေနရာရသြားရွာတယ္။ ဥပေဒအထက္ ဘယ္သူမွ မရိွရဘူး ဆုိတာ ၾကားဖူးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အဖို႕ တဒဂၤမွာ အေတြးေတြ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးသြားတယ္။ အလံက ဥပေဒအထက္မွာလား၊ ဘာလား ညာလားေပါ့။
မဆလေခတ္က ႏုိင္ငံေတာ္အလံ... အခုေတာ့ အိမ္နိမ့္စံဘဝ သက္ဆင္းသြားရၿပီ။ ၁၉၇၄ ကေန ၂၀၁၀ အထိ ၃၆ ႏွစ္စာ သက္တမ္းရိွလိုက္ရတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ အေငြ႕အသက္ေတြ ပါတဲ့အလံလို႕ ေျပာၾက ဆုိၾကေပမယ့္ တသက္လံုး ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့အလံကို သံေယာဇဥ္ရိွမိတာ အမွန္ပါပဲ။ ထိုင္ဝမ္အလံနဲ႕ ဆင္တူတယ္လို႕ ေျပာၾက ဆုိၾကေပမယ့္ အခုအလံအသစ္ကလည္း တျခားႏိုင္ငံက အလံေတြနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ပါပဲ။ ကင္မရြန္းတို႕၊ အီသီးယိုးပီးယားတုိ႕၊ ဂါနာတို႕နဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ေလးေတြ။ အေပၚေအာက္ အေရာင္ကြဲတာတုိ႕... အလ်ားလိုက္ ေဒါင္လိုက္ မတူတာတုိ႕ပဲ ရိွတယ္။
ေကာင္းတဲ့ဘက္က လွည္႕ေတြးရင္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရဖို႕ တုိက္ပြဲဝင္ႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့ ေခတ္ကာလ (၁၉၄၃) ပတ္ဝန္းက်င္က အလံနဲ႕ေတာ့ အေတာ္ေလး တူပါတယ္။ အလည္ေခါင္မွာ ကေဒါင္းနဲ႕ ၾကယ္ျဖဴပဲ ကြာသြားတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ အလံနဲ႕လည္း တူတယ္။ ရွမ္းအလံက အလည္မွာ စက္ဝိုင္းအျဖဴ (လဝန္းႀကီး)၊ အခုအလံက ၾကယ္ျဖဴ။ က်န္တဲ့ အေရာင္ေတြ အစီအစဥ္ေတြ အကုန္တူတယ္။ အလ်ားလိုက္လည္း တူတယ္။
မဆလေခတ္က အလံရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို မူလတန္းတုန္းက သင္လုိ႕ က်က္ခဲ့မွတ္ခဲ့ရေသးတယ္။ အနီေရာင္က ရဲရင့္တည္ၾကည္ျခင္း၊ အျပာေရာင္က ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳတယ္။ စပါးႏွံက ေတာင္သူလယ္သမား၊ စက္သြားဆိပ္က အလုပ္သမား၊ အရြယ္တူ ၾကယ္ျဖဴ ၁၄ လံုးက တုိင္းနဲ႕ျပည္နယ္ ၁၄ ခုအတြက္လို႕ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ ဆိုတာ စတည္ေထာင္တုန္းက တုိင္းနဲ႕ျပည္နယ္ ၁၅ ခု ျဖစ္သြားရွာၿပီလို႕ ေတြးမိခဲ့တယ္။ တုိင္းတစ္တိုင္းတုိးလို႕ ၾကယ္ျဖဴ ေနာက္တစ္လံုးမ်ား တိုးေလမလားေပါ့။ အခုေတာ့ အကုန္ ေျပာင္းသြားရွာတယ္။
အခု အလံအသစ္မွာပါတဲ့ အဝါေရာင္က ဘာသာ၊ သာသနာနဲ႔ ပညာတိုးတက္ျခင္း၊ အစိမ္းေရာင္က စပါးဆန္ေရ၊ ကၽြဲႏြား အေထြေထြေပါမ်ားျခင္း၊ အနီေရာင္က ရဲရင့္ေသာ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားတဲ့။ အျဖဴေရာင္ၾကယ္က ျပည္ေထာင္စုကို ကုိယ္စားျပဳတယ္လုိ႔ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲတုန္းက ေၾကျငာခဲ့တယ္ ဆုိတာကို ဧရာဝတီမွာ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ အေျခခံ ဥပေဒ ေရးဆြဲတုန္းက ဘာေတြ ဘယ္လို ေၾကျငာခဲ့မွန္း တကယ္ကို မသိခဲ့တာပါ။ အဲဒါေတြ ျပရင္ စီဒီေခြထိုးၾကည္႕ၾကတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ တျခားလိုင္း ေျပာင္းၾကည္႕တယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ လူထုက စိတ္ဝင္စားၾကတာပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ ေတြ႕ေနျမင္ေန ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ အလံ... အခုေတာ့ မရိွရွာေတာ့ဘူး။ လြတ္လပ္ေရးေန႕ အလံတင္ အခမ္းအနားမွာ လႊင့္တင္တဲ့ အလံ၊ ျပည္ေထာင္စုေန႕မွာ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္တဲ့အလံ၊ အာဇာနည္ေန႕မွာ တုိင္ဝက္ေလွ်ာခ်ထားတဲ့ အလံ ဒီေန႕ ၂၀၁၀ ေအာက္တိုဘာ ၂၁ ရက္ေန႕မွာ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားရွာၿပီ။ လူတုိင္းနီးပါးဆီက မႀကိဳက္ေၾကာင္း သေဘာမက်ေၾကာင္း အသံေလးေတြ... ေရထဲမွာ ေလပူစီေဖာင္း ပြက္သလိုမ်ိဳး ပလံု ပလံု ဆိုၿပီး ဟိုနားတကြက္ ဒီနားတကြက္ ထြက္လာေနၾကတယ္။ အားလံုးရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို နားလည္သလို ရင္ထဲမွာလည္း မေကာင္းလွဘူး။
လက္ရိွအခ်ိန္မွာမွ လူ႕ေလာကကို စတင္ဝင္ေရာက္လာမယ္ ျမန္မာျပည္သားေတြ အသစ္ေလးေတြကေတာ့ အလံအသစ္ကို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ျဖစ္ေနမွာပါ။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီအလံအသစ္ကို တျခားအလံအသစ္နဲ႕ အစားထိုးတဲ့အခါ အဲဒီလူငယ္ေတြလည္း အသံေတြ ထြက္လာမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိရင္း... စိတ္မေကာင္းျခင္း မ်ားစြာနဲ႕ အသံတိတ္ ႏွဳတ္ဆိတ္ေနလိုက္ပါမယ္။
Wednesday, October 13, 2010
Thursday, October 7, 2010
By the way - 03
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႕ ရံုးမွာ အမ်ိဳးသမီးညီလာခံ က်င္းပတယ္။ အဲဒါက ေညာင္ႏွစ္ပင္မွာ လုပ္တဲ့ အမ်ိဳးသားညီလာခံ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရံုးမွာ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာ ခပ္ရွားရွားပါ။ ေရွ႕ႏွစ္တုန္းက ရံုးမွာ အမ်ိဳးသမီးဆိုလို ၇ ေယာက္ ၈ ေယာက္ ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ ရိွတယ္။ ရံုးမွာက အမ်ိဳးသားေတြပဲ မ်ားတာပါ။ ဒီတစ္ခါက်မွ အစည္းအေဝးခန္းထဲကေန တစုတေဝးတည္း ထြက္လာတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ျမင္လုိက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးထုအင္အား မနည္းမေနာပါလား ဆုိတာ အမွတ္မထင္ေလး သတိထားမိတယ္။ ညီလာခံ ေခၚတဲ့ အေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ မဟာအမ်ိဳးသမီးေန႕ က်င္းပဖို႕လို႕ မထင္လိုက္ပါနဲ႕။ ရံုးက အမ်ိဳးသမီးသံုးအိမ္သာ ညစ္ပတ္လြန္းလို႕ GM က ေခၚၿပီး ဆံုးမၾသဝါဒေပးတာလို႕ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ သတင္းထြက္လာတယ္။ ေၾသာ္... သူတုိ႕ေတြလည္း ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္တာဝန္ မယူပဲ ညစ္ပတ္တာပဲေနာ္။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မေန႕က အျခားဌာနတစ္ခုက Senior Manager မမတစ္ေယာက္ အလုပ္ကေန ရုတ္တရက္ ထြက္သြားတယ္။ အလုပ္ထြက္မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္း လံုးဝမထြက္လာပဲ အလုပ္ကေန ဆိုင္းမဆင့္ ဘံုမဆင့္ ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသမိပါတယ္။ သူတုိ႕ ဌာနတြင္း ႏွဳတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ က်င္းပတဲ့ ေန႕လည္စာ ထမင္းဝိုင္းေလးမွာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနတဲ့ သနားစရာ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာသြားခဲ့တယ္တဲ့။ ဌာနတြင္း တိုးတီးစကားေတြအရေတာ့ အလုပ္ထြက္တာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ အလုပ္ အျဖဳတ္ခံရတာ ျဖစ္မယ္တဲ့။ အဲဒီဘြားေတာ္ကေတာ့ ဆင္ဖမ္းမယ္ က်ားဖမ္းမယ္ ေအာ္ခဲ့တာ ၾကာလွပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ျခင္ပဲ ရိုက္ႏိုင္တယ္။ ေတာ္တာကေတာ့ ေတာ္ပါတယ္။ ဘာေတြ ေတာ္မွန္း မသိတာပဲ ခက္ေနတာ။ သူ႕ေၾကာင့္ပဲ ကုမၸဏီခမ်ာ အျမတ္ထြက္သင့္သေလာက္ အျမတ္မရဘူး။ မကုန္သင့္တာေတြနဲ႕ ေငြေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္ေနရတယ္။ ဒီအပတ္တြင္းမွာ လုပ္တဲ့ Management Meeting အၿပီးမွာ ဘြားေတာ္ အလုပ္ထြက္တယ္ ဆုိေတာ့ စဥ္းစားစရာပါပဲ။ အခုေတာ့ အဲဒီအခန္းႀကီး လြတ္ေနပါၿပီေလ။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလအလည္မွာ ခရီးထြက္ရပါအံုးမယ္။ တျခားႏုိင္ငံမွာ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ ၁ လေက်ာ္ေက်ာ္ သြားေနရမွာပါ။ ေရွ႕သံုးႏွစ္မွာတုန္းက အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ႏို္င္ငံရပ္ျခားကို သြားရတာမ်ိဳး လံုးဝကို မရိွခဲ့ဘူး။ ဒီႏွစ္က်မွပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ကို ခရီးသြားေနရတယ္။ ၃ ရက္သြားလိုက္ ၅ ရက္သြားလိုက္နဲ႕။ အခုတေခါက္ေတာ့ ၁ လေက်ာ္ေက်ာ္ ေနရမယ္။ သူမ်ားတကာေတြကေတာ့ ျပည္ပခရီးထြက္ရတာ ထမင္းစား ေရေသာက္ပါပဲ။ အိတ္ေလးဆြဲၿပီး ေလဆိပ္ ဆင္းလိုက္ရံုပဲ။ ဗီဇာမွ မလိုတာ။ ကၽြန္ေတာ္လို ေခတ္မွီဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္တဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးက လာတဲ့ သူေတြအဖို႕ေတာ့ ဘယ္ကိုသြားသြား ဗီဇာ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ရက္ရွည္ ခရီးသြားရတာ ဝမ္းကိုက္သလို မအီမလည္ပါပဲ။ အဲဒီကာလမွာ သံုးသမွ်ကို ရံုးက ျပန္ထုတ္ေပးေပမယ့္ ကိုယ္က အရင္စိုက္ထားရပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာက ဟိုတယ္ခကို မစိုက္ရတာပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ ဘိုင္ျပတ္မယ့္ ကိန္းပဲ။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ေတြက တကယ္မ်ားလာပါၿပီ။ အရင္က မ်ားတယ္ ဆုိတာထက္ အခု ပိုမ်ားပါတယ္။ အလုပ္မ်ားတယ္ ဆုိတာမွာ ကိုယ္တုိင္ လုပ္ေနရတာ မ်ားလာတာေတြ ပါသလို သူမ်ားတကာ လုပ္ထားတဲ့ဟာေတြကို လုိက္စစ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြပါ အပို ပါလာတယ္။ သတ္မွတ္ကာလအတြင္း ၿပီးရမယ္ ဆိုတာေတြေၾကာင့္လည္း ျပကၡဒိန္ကိုေတာင္ ရဲရဲ မၾကည္႕ရဲေတာ့ဘူး။ တာဝန္ယူရတာလည္း ပိုႀကီးလာတယ္။ တာဝန္ေတြနဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြသာ ႀကီးလာတာ တရားဝင္ရာထူးကေတာ့ မႀကီးေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ထက္ ရာထူးႀကီးတဲ့ လူေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ကိုင္တြယ္ရတာ အခက္အခဲရိွတာေတာ့ ဧကံအမွန္ပါပဲ။ အခ်ိန္တစ္ခုကိုေတာ့ ေစာင့္ရအံုးမွာေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လူမေလး ေခြးမခန္႕ ဘဝမွာ ေရတိမ္မနစ္ရေအာင္ ႏွာေခါင္းေလး ေဖာ္ၿပီး ေလးဘက္ေထာက္ သြားေနရတယ္။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ မေန႕က အျခားဌာနတစ္ခုက Senior Manager မမတစ္ေယာက္ အလုပ္ကေန ရုတ္တရက္ ထြက္သြားတယ္။ အလုပ္ထြက္မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္း လံုးဝမထြက္လာပဲ အလုပ္ကေန ဆိုင္းမဆင့္ ဘံုမဆင့္ ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသမိပါတယ္။ သူတုိ႕ ဌာနတြင္း ႏွဳတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႕ က်င္းပတဲ့ ေန႕လည္စာ ထမင္းဝိုင္းေလးမွာ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနတဲ့ သနားစရာ မ်က္ႏွာေပးေလးနဲ႕ ႏွဳတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာသြားခဲ့တယ္တဲ့။ ဌာနတြင္း တိုးတီးစကားေတြအရေတာ့ အလုပ္ထြက္တာ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ အလုပ္ အျဖဳတ္ခံရတာ ျဖစ္မယ္တဲ့။ အဲဒီဘြားေတာ္ကေတာ့ ဆင္ဖမ္းမယ္ က်ားဖမ္းမယ္ ေအာ္ခဲ့တာ ၾကာလွပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ျခင္ပဲ ရိုက္ႏိုင္တယ္။ ေတာ္တာကေတာ့ ေတာ္ပါတယ္။ ဘာေတြ ေတာ္မွန္း မသိတာပဲ ခက္ေနတာ။ သူ႕ေၾကာင့္ပဲ ကုမၸဏီခမ်ာ အျမတ္ထြက္သင့္သေလာက္ အျမတ္မရဘူး။ မကုန္သင့္တာေတြနဲ႕ ေငြေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ ကုန္ေနရတယ္။ ဒီအပတ္တြင္းမွာ လုပ္တဲ့ Management Meeting အၿပီးမွာ ဘြားေတာ္ အလုပ္ထြက္တယ္ ဆုိေတာ့ စဥ္းစားစရာပါပဲ။ အခုေတာ့ အဲဒီအခန္းႀကီး လြတ္ေနပါၿပီေလ။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလအလည္မွာ ခရီးထြက္ရပါအံုးမယ္။ တျခားႏုိင္ငံမွာ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႕ ၁ လေက်ာ္ေက်ာ္ သြားေနရမွာပါ။ ေရွ႕သံုးႏွစ္မွာတုန္းက အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ႏို္င္ငံရပ္ျခားကို သြားရတာမ်ိဳး လံုးဝကို မရိွခဲ့ဘူး။ ဒီႏွစ္က်မွပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ကို ခရီးသြားေနရတယ္။ ၃ ရက္သြားလိုက္ ၅ ရက္သြားလိုက္နဲ႕။ အခုတေခါက္ေတာ့ ၁ လေက်ာ္ေက်ာ္ ေနရမယ္။ သူမ်ားတကာေတြကေတာ့ ျပည္ပခရီးထြက္ရတာ ထမင္းစား ေရေသာက္ပါပဲ။ အိတ္ေလးဆြဲၿပီး ေလဆိပ္ ဆင္းလိုက္ရံုပဲ။ ဗီဇာမွ မလိုတာ။ ကၽြန္ေတာ္လို ေခတ္မွီဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္တဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးက လာတဲ့ သူေတြအဖို႕ေတာ့ ဘယ္ကိုသြားသြား ဗီဇာ ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ရက္ရွည္ ခရီးသြားရတာ ဝမ္းကိုက္သလို မအီမလည္ပါပဲ။ အဲဒီကာလမွာ သံုးသမွ်ကို ရံုးက ျပန္ထုတ္ေပးေပမယ့္ ကိုယ္က အရင္စိုက္ထားရပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာက ဟိုတယ္ခကို မစိုက္ရတာပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ ဘိုင္ျပတ္မယ့္ ကိန္းပဲ။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ေတြက တကယ္မ်ားလာပါၿပီ။ အရင္က မ်ားတယ္ ဆုိတာထက္ အခု ပိုမ်ားပါတယ္။ အလုပ္မ်ားတယ္ ဆုိတာမွာ ကိုယ္တုိင္ လုပ္ေနရတာ မ်ားလာတာေတြ ပါသလို သူမ်ားတကာ လုပ္ထားတဲ့ဟာေတြကို လုိက္စစ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြပါ အပို ပါလာတယ္။ သတ္မွတ္ကာလအတြင္း ၿပီးရမယ္ ဆိုတာေတြေၾကာင့္လည္း ျပကၡဒိန္ကိုေတာင္ ရဲရဲ မၾကည္႕ရဲေတာ့ဘူး။ တာဝန္ယူရတာလည္း ပိုႀကီးလာတယ္။ တာဝန္ေတြနဲ႕ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြသာ ႀကီးလာတာ တရားဝင္ရာထူးကေတာ့ မႀကီးေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ထက္ ရာထူးႀကီးတဲ့ လူေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ကိုင္တြယ္ရတာ အခက္အခဲရိွတာေတာ့ ဧကံအမွန္ပါပဲ။ အခ်ိန္တစ္ခုကိုေတာ့ ေစာင့္ရအံုးမွာေပါ့။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ လူမေလး ေခြးမခန္႕ ဘဝမွာ ေရတိမ္မနစ္ရေအာင္ ႏွာေခါင္းေလး ေဖာ္ၿပီး ေလးဘက္ေထာက္ သြားေနရတယ္။
Sunday, October 3, 2010
Subscribe to:
Posts (Atom)
