If this was vice versa

ဟယ္လို... ေသြးလွဴရွင္အသင္းကလား...
ဂ်ပန္ေဆးရံုႀကီးကို အိုေသြးတစ္လံုး လာပို႕ေပးပါ..
ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲဆိုတာ တခါတည္း ေျပာပါ...
တန္ရာတန္ေၾကး ေပးပါမယ္...

ဖုန္းထဲက အသံၾကားလုိက္ရတာနဲ႕ ရင္ဝကို ေျခစံုကန္ခံလိုက္ရသလိုပဲ ေအာင့္တက္သြားတယ္။ ဘယ္နဲ႕ဗ်ာ ေသြးလွဴရွင္အသင္းကလား... လို႕ ေမးၿပီး ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ဆုိတာ တခါတည္း ေျပာပါ... လုိ႕ ဆက္ေမးရတာတုန္း။ ဒါတင္မကေသးဘူး... တန္ရာတန္ေၾကး ေပးပါမယ္တဲ့။ ေသြးဆိုတာ တန္ဖိုးျဖတ္လို႕ ရၿပီေပါ့။ အဟက္...

ျမန္မာျပည္မွာ ေသြးလွဴရွင္အသင္းေတြက ေစတနာနဲ႕ ေသြးလွဴေပးေနတာပါဆုိတာ တခ်ိဳ႕ေသာလူနာရွင္ေတြ မသိၾကေသးတာလား။ သိရဲ႕သားနဲ႕ကို ေငြဂုဏ္ေမာက္ၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ တခ်ိဳ႕ေသာ စုန္းျပဴးေတြကမ်ား ေသြးလွဴရွင္ရဲ႕ ေသြးေတြကို တဖက္လွည္႕နဲ႕ ေရာင္းစားေနၾကတာလား။ ေသြးလွဴရွင္အစစ္အမွန္နဲ႕ မေတြ႕ရပဲ ကိုယ္ထဲက ေသြးကို စီးပြါးရွာတဲ့အေနနဲ႕ ထုတ္ေရာင္းၾကတဲ့ လူေတြနဲ႕ပဲ ႀကံဳဆံုဖူးလို႕ မ်က္မျမင္ ပု႑ားေတြ ဆင္စမ္းသလိုမ်ိဳး ဆင္ဆုိတာ ယပ္ေတာင္ႀကီးပါဆိုတဲ့ ေလွနံဓါးထစ္ လူနာရွင္ေတြမ်ားလား။

ျမင္မိသေလာက္ ေသြးဘဏ္ဘက္မွာလည္း ျပင္သင့္တာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ေသြးလွဴရွင္ ရွာေဖြစုေဆာင္းေရး လုပ္ငန္းေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဘူး။ မီဒီယာပိုင္းမွာ အားနည္းတယ္ေပါ့။ ကိုယ္တုိင္ ေသခ်ာမလုပ္ႏိုင္ရင္ တျခား လုပ္ႏုိင္တဲ့သူကို တာဝန္ေဝမွ်သင့္တယ္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးသင့္တယ္။ လွဴဒါန္းသမွ် ေသြးေတြကိုလည္း အမ်ားႀကီး မထိန္းသိမ္းႏိုင္ဘူး။ ေသြးဘဏ္ကေန တျခားေဆးရံုေတြကို ေသြးေဝမွ်ခြဲျခမ္းတဲ့ အပိုင္းကေတာ့ အတိအက် မသိလို႕ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီဘက္မွာလည္း အားနည္းခ်က္ေတြ ရိွေနလို႕ တျခားေဆးရံုေတြမွာ ေသြးအလံုအေလာက္ မရိွတာ ၾကားသိေနရပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ လူမွဳေရးအဖြဲ႕အစည္းျဖစ္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကက္ေျခနီအသင္းမွာလည္း ေသြးလွဴရွင္ ရွာေဖြ စုေဆာင္းတဲ့ လုပ္ငန္းဌာနေတြ ရိွပါတယ္။ စီမံခ်က္ေတြ ဆြဲ... အစည္းအေဝးေတြ ထုိင္ၿပီး... တကၠသိုလ္ေတြ ေက်ာင္းေတြမွာ ေသြးလွဴရွင္အဖြဲ႕ေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ ႀကီးၾကပ္ ပံ့ပိုးမွဳ အားနည္းေတာ့ ေကာက္ရိုးမီးေတြပဲ ျဖစ္လိုက္တယ္။ အင္အားစာရင္းပဲ စာအုပ္ထဲမွာ ရိွၿပီး တကယ္ လွဳပ္ရွားေနတဲ့လူေတြ အျပင္မွာ သိပ္မျမင္ရဘူး။ ႏိုင္ငံတကာမွာလည္း ၾကက္ေျခနီအသင္းေတြကပဲ ေသြးလွဴရွင္ ရွာေဖြစုေဆာင္းတဲ့ အလုပ္ကို အဓိက အခန္းက႑ကေန ဦးေဆာင္ေနတာပါ။ ဘယ္နဲ႕ ကိုယ့္အလွည္႕က်မွ ရာဇဝင္ အရိုင္းခံၾကသလဲ။

ေဆးရံုဝန္ထမ္းေတြ တဝမ္းတခါး မလွတဲ့ဘဝကို စာနာနားလည္ပါတယ္။ ေပးထားတဲ့ လခ ႏွစ္ပဲေျခာက္ျပားက လမ္းစရိတ္နဲ႕တင္ ကုန္ေနၿပီ။ ဘယ္မွာလည္း စားဖို႕ ေသာက္ဖို႕။ မိသားစုကို ဘာနဲ႕ ေကၽြးမလဲ။ ေဆးရံုမွာ ဂြင္ဖန္ႏိုင္မွ အိမ္အျပန္ မ်က္ႏွာပန္း လွမယ္ေလ။ ေသြးအလံုအေလာက္ မရိွတဲ့ ေဆးရံုနဲ႕ ပိုက္ဆံလိုေနတဲ့ ဝန္ထမ္း၊ ေသြးလိုေနတဲ့ လူနာရွင္နဲ႕သာ ဆံုၾကၿပီဆုိရင္ ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ပဲေလ။ ၃ ခုထဲမွာ ၁ ခုခု ျပည္႕စံုေနရင္ ဒီလို ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္မ်ိဳး ျမင္ရဖို႕ မလြယ္ေရးခ် မလြယ္ပါ။

ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ့ လူနာရွင္ေတြကလည္း တေမွာင့္။ အရာရာကို ေငြနဲ႕ ပိုင္းျဖတ္ခ်င္တယ္။ ေပးဖို႕ မလိုတဲ့ ေနရာမွာလည္း ေပးႏုိင္တယ္ ဆုိတာ သိရေအာင္ ဖတ္ခနဲ ပစ္ေပးလိုက္တယ္။ ေစတနာနဲ႕ လာလွဴတာပါလို႕ ေျပာေပမယ့္လည္း လူျမင္ကြင္းမွာ တနင့္တပိုး ေပးၾကတယ္။ လက္ေဆာင္ေတြေရာ ေငြသားေတြေရာေပါ့။ ေနာက္ဆက္တြဲအေနနဲ႕ ဘာေတြျဖစ္လာမလဲ ဆုိတာ မေတြးဘူး။ သူတုိရဲ႕ လုပ္ရပ္က လူေတြရဲ႕ အသိတရားကို မသိမသာေလး ယိမ္းယိုင္ေစတာ သူတုိ႕ မျမင္လိုက္ဘူး။ မေခ်ာင္လည္တဲ့ ဘဝထဲမွာ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရခ်င္လာတယ္။ ပီတိကို စားမလား မိုင္လို ေသာက္မလား။ ခဏခဏ တြန္းတုိက္တာ ခံရပါ မ်ားလာေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြ ယိုင္နဲ႕လာၿပီေပါ့။

အဲဒါမ်ိဳးကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲ။ အေျဖရွာဖို႕က လြယ္မလိုနဲ႕ ခက္ပါတယ္။ မုန္႕လံုးကို စကၠဴကပ္တဲ့ ဂ်ာေအးကို သူ႕အေမရိုက္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးေပါ့။ အေျဖ ရွာလုိ႕ ရရင္ေတာင္ ျပင္ဖုိ႕ မႀကိဳးစားၾကဘူး။ စနစ္ႀကီး မေကာင္းလို႕ပဲ လြယ္လြယ္ေျပာၿပီး ေခတ္ႀကီးကို လက္ညိဳး ထိုး လႊဲခ်လိုက္ၾကတာပဲေလ။ ေရလိုက္ငါးလိုက္ပံုစံ မလုပ္ မရွဳပ္ပဲ ေနေနၾကတယ္။

ခ်ီးမွာပဲ ေလာက္က ေပ်ာ္ၾကတယ္တဲ့။ ေလာက္ေတြ မ်ားသထက္ ပိုၿပီး မ်ားလာတာ ႏွစ္ ၂၀ ေတာင္ ေက်ာ္ၿပီပဲ။ ေလာက္ေတြ မ်ားလာသလို ခ်ီးေတြလည္း မ်ားၿပီးရင္ ပိုမ်ားလာရၿပီေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ မိတ္ကပ္လိမ္းထားတဲ့ ခ်ီးတြင္းထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းႏုိင္ငံ တည္ေထာင္ရင္း တစစီ က်ိဳးပဲ့ေနၾကရၿပီဗ်ာ။