"ကုန္သြားၿပီ ေမာင္ေလးေရ... ေအာက္ထပ္က Bata ဖိနပ္ဆိုင္နားက ေရႊျပည္စိုးမွာ သြားေမးၾကည္႕ပါလား... အဲဒီမွာ ရိွႏိုင္ေသးတယ္..."
Penisula က ေမာ္လၿမိဳင္ ဆိုတဲ့ ဆိုင္မွာ စာအုပ္ဝယ္ဖို႕ ေမးတုန္းက ရလိုက္တဲ့ အေျဖပါ။
"Penisulaမွ ေရႊျပည္စိုး၊ ေရႊအိုး၊ လဝန္းသစ္္၊ ျမသရဖူ၊ ၿပဳံးတရာဆင့္ႏွင့္ ေမာ္လျမိဳင္ တို႔တြင္လည္း ဝယ္ယူအားေပး ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါေၾကာင္း သတင္းစကားပါးအပ္ပါသည္..." လို႕ ကိုမင္းဒင္ရဲ႕ စီပံုးမွာ ေတြ႕လိုက္တဲ့ မတ္ေဆ့ခ်္အတုိင္း စာအုပ္ရွာပံုေတာ္ ခရီးဖြင့္လုိက္တာေပါ့။ က်န္တဲ့ဆိုင္ အမည္ေတြထက္ ေမာ္လၿမိဳင္ဆိုတဲ့ ဆိုင္အမည္က မွတ္ရလြယ္လို႕ ေမာ္လၿမိဳင္ဆိုတဲ့ ဆုိင္ကို အရင္ဝင္ေမးလိုက္တယ္။
စကာၤပူမွာ ေနတာ ၄ ႏွစ္ နီးပါး ရိွေတာ့ေပမယ့္ ပင္နီစူလားမွာ ဘယ္ဆိုင္ေတြ ဘယ္နားမွာ ရိွမွန္း အလြတ္ မရပါဘူး။ အဲဒီဘက္ကို အသြားအလာ ရိွေပမယ့္ အေတာ္ေလးကို အေခါက္ေရ နည္းလွပါတယ္။ သြားရင္လည္း ကိုယ့္ကိစၥအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဆိုင္ေလာက္ပဲ သြားေလ့ရိွခဲ့ေတာ့ တျခားဆိုင္ေတြ ဘယ္အထပ္မွာ ဘယ္နားမွာ မရိွမွန္း မသိတာ မဆန္းလွပါဘူးေလ။
ေမာ္လၿမိဳင္ဆိုင္က အတိအက် ေနရာညႊန္းတာနဲ႕ ေရႊျပည္စိုး ဆုိတဲ့ ဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ဖိနပ္ဆိုင္ကို ေရာက္ဖူးေပမယ့္ အဲဒီလို ေထာင့္က်က်ေနရာမ်ိဳးမွာ ေရႊျပည္စိုးဆိုင္က ရိွေနမွန္း တခါမွကို သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ ေရႊျပည္စိုးဆိုင္ ဆုိေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ထြက္ကုန္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဆယ္ေပေလာက္ ရိွတဲ့ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ စားပြဲႀကီးတစ္လံုးနဲ႕ ထိုင္ခံုေတြပဲ ေတြ႕ရေတာ့ အေထြေထြဝန္ေဆာင္မွဳေပးတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ိဳးပဲျဖစ္မယ္။ မွန္ဗီရိုတစ္လံုးကို အခန္းေထာင့္မွာ ကပ္ေထာင့္ထားတယ္။ အေသအခ်ာ ညႊန္းတဲ့သူသာ မရိွရင္ အဲဒီလိုဆိုင္မွာ မင္းဒင္ရဲ႕သက္ခုိင္ စာအုပ္ကို ေရာင္းမယ္လို႕ေတာင္ ထင္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒီဆိုင္မွာ စာအုပ္ကို ေဒၚလာ ၃၀ ေပးၿပီး ဝယ္လိုက္တယ္။ အျပင္မွာ မိုးေတြရြာလို႕ စာအုပ္ထည္႕ဖုိ႕ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ေတာင္းေတာ့ ေပးစရာ အိတ္က အဆင္သင့္ မရိွရွာဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ဦးေလးတေယာက္က ေနာက္ေဖးခန္းထဲဝင္ၿပီး ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ အေဟာင္းတစ္လံုး ယူလာေပးတယ္။ ေကာင္တာမွ ထိုင္ေနတဲ့ အစ္မႀကီးကေတာင္ သန္႕ရဲ႕လား... ေတာ္ၾကာ စာအုပ္ ညစ္ပတ္သြားအံုးမယ္တဲ့။
ဆိုင္အျပင္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ ခ်စ္ခ်စ္က ေမးတယ္... ဘာစာအုပ္မို႕လို႕ ေဒၚလာ ၃၀ ေတာင္ ေပးရတာလဲ... ျမန္မာေငြနဲ႕ဆိုရင္ က်ပ္၂ ေသာင္းနီးပါးပဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖလိုက္တယ္... ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ထုတ္ေဝဖို႕ အဆင္မေျပႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ျဖစ္ေနလို႕ပဲလို႕။ နိဒါန္းပိုင္းေလာက္မွာ ေရးထားတဲ့ အထဲက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အသိတစ္ေယာက္နဲ႕ ကိုသက္ခုိင္ ဆံုတဲ့အေၾကာင္းကို ေပးဖတ္လိုက္ေတာ့ အေပ်ာ္ဖတ္ ဝတၳဳမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္ခ်စ္ နည္းနည္းေလာက္ သေဘာေပါက္သြားပံုရတယ္။
စြဲေဆာင္မွဳေကာင္းတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းေၾကာင့္ အိမ္အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ရထားေပၚမွာ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို စာအုပ္ဖတ္ခဲ့တယ္။ ညဘက္မွာလည္း အခ်ိန္ရရင္ ရသလို စာအုပ္ ဖတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ကုမၸဏီက လုပ္တဲ့ ႏွစ္ပတ္လည္ ညစာစားပြဲကို သြားေတာ့လည္း ရွိဳးစမိုး ဂိုက္အျပည္႕နဲ႕... ဒါေပမယ့္ လက္ထဲမွာ အဲဒီစာအုပ္ေလး ကိုင္လို႕ေပါ့။ ညစာစားပြဲမွာ ဝါးတီးဆြဲဖုိ႕က အဓိကဆုိေတာ့ စာဖတ္ဖို႕ အခ်ိန္မရေပမယ့္လည္း အသြားအျပန္ ရထားေပၚမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း စာဖတ္ဖို႕ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ စာအုပ္ကို အေလးခံၿပီး သယ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
သက္ခိုင္စာအုပ္က ေလးသလားဆိုရင္ နည္းနည္းေလးတာေပါ့ဗ်ာ။ စာမ်က္ႏွာေပါင္း ၇၂၈ မ်က္ႏွာပါတယ္။ စာရြက္အသားကလည္း ေကာင္းတယ္။ စစ္ေတာင္းစကၠဴလုိ ညိဳညစ္ညစ္ မဟုတ္ဘူး။ အရင္လို အခ်ိန္ပိုတဲ့ ဘဝမ်ိဳးမွာဆို အဲဒီစာအုပ္ကို ၂ ရက္ ၃ ရက္အတြင္း အၿပီးကို ဖတ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ ရံုးပိတ္ရက္နဲ႕ ညပိုင္းအခ်ိန္ေလာက္ပဲ စာဖတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ တေနကုန္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ထိုင္ၿပီး ညဘက္မွာ စာအုပ္ကို နင္းကန္ဖတ္ေနလို႕ မ်က္စိ ၂လံုးကို သနားပါအံုးလို႕ အေျပာခံရတယ္။ ဘယ္သူက ေျပာသလဲ ဆိုတာေတာ့ ေမးမေနပါနဲ႕ေလ။
အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ အလံုစိုးျမတ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ၈တန္း ၉တန္း ၁၀တန္း အဂၤလိပ္စာက်ဴရွင္ တက္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့အိမ္နဲ႕ အိမ္ခ်င္းကပ္ပဲေလ။ အျဖဴေရာင္ လည္ကတံုးနဲ႕ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ သူ႕ကို ရာဇဝင္လူမိုက္လို႕ ဘယ္သူမွ ထင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုစိုးျမတ္ေနတဲ့ ေအာင္ေဇယ်ဝင္းရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ ရိွတဲ့ အလံုေဘာလံုးကြင္းမွာ လုပ္တဲ့ ပြဲေစ်းေတြဆိုရင္ အမွဳအခင္းနည္းလွတယ္။ သူက ငါတာဝန္ယူတယ္ကြာ ဆုိရင္ ပြဲေစ်း ျဖစ္ၿပီပဲ။ သူ မရိွေတာ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီကြင္းမွာ ဘာပြဲမွ လုပ္တာ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ အခုေတာ့ ေဘာလံုးကြင္းလည္း ေဘာလံုးဥကၠဌ ဦးေဇာ္ေဇာ္ဖြင့္တဲ့ ဆီဆိုင္ဘဝကို ကူးေျပာင္းသြားရရွာၿပီ။
စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေတြက ၾကားဖူးနားဝ ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးျပထားသလိုမ်ိဳး အေသးစိတ္ေတာ့ မသိခဲ့ဘူး။ စာအုပ္အစကေန အလည္... အလည္ကေန အဆံုးအထိ ကုိသက္ခိုင့္ဘဝရဲ႕ အတက္အက်မ်ိဳးစံုကို ရသမ်ိဳးစံု ခံစားရေအာင္ ေရးဖြဲ႕ျခယ္မွဳန္းျပထားတဲ့ ကိုမင္းဒင္ရဲ႕ ကေလာင္စြမ္းက အေတာ္ထက္လွပါတယ္။ ေရွ႕မွာ ဘာေတြ ဘယ္လို ဆက္ျဖစ္လာမလဲ ဆုိတာ သိခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ျဖစ္လာေအာင္ တည္ခင္းထားတဲ့ ဇာတ္ကြက္ဇာတ္အိမ္ အခင္းအက်င္းကလည္း ပညာသားပါလြန္းလွတယ္။
အဲဒီလိုမ်ိဳး ေရွ႕ဇာတ္လမ္းမွာ ဘာေတြျဖစ္မလဲဆိုတာ သိခ်င္စိတ္ေတြ ရိွလာေအာင္ ေရးထားတာေၾကာင့္ပဲ မင္းဒင္ဆုိဒ္မွာ ေရးတင္ထားသမွ် အခန္းဆက္ ဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးကို အစအဆံုး ဖတ္ခြင့္မရေသးသေရြ႕ အဲဒီဇာတ္လမ္းကို မဖတ္ဘူးကြာ ဆုိၿပီး... သူ႕ဆိုဒ္ကို အလည္တေခါက္ လာေရာက္ရံုပဲ စနည္းနာ သြားခဲ့တာ ၾကာလွပါေပါ့။ စာအုပ္ထြက္ၿပီ ဆုိတာ သိရေတာ့မွ စာအုပ္ဝယ္ၿပီး ဖတ္ပါေတာ့တယ္။ ဆန္႕ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႕ ဖတ္ရတာ အားမရပါဘူး။ တခုခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရတဲ့ အလုပ္က တကယ္ေတာ့ ပင္ပန္းလြန္းလွတယ္ေလ။
တကယ္ေတာ့ မင္းဒင္ရဲ႕သက္ခုိင္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ တကူးတက ညႊန္းစရာ မလိုေလာက္ေအာင္ လူႀကိဳက္မ်ား ထင္ရွားၿပီးသားပါ။ အဲဒါကို အခုလို ထပ္ညႊန္းေနတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ျမင္းထိန္းငတာ ျဖစ္ေနၿပီလား မသိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ... ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာေတာ့ ေရႊျပည္ႀကီးရဲ႕ ေခတ္တေခတ္မွာ ရွင္သန္လွဳပ္ရွား ရုန္းကန္ခဲ့တဲ့ ဘဝဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ျမင္ခြင့္သိခြင့္ ရလိုက္တာဟာ ေပးလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္နဲ႕ စကၤာပူ ၃၀ ေဒၚလာထက္ တန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
4 comments:
I also plan to buy this book when I go to peninsular. I also like this book. I can't type mm font at here.
ဟုတ္. ဇူးလည္း ရွာဖတ္ဦးမယ္...
တို႕က မနက္ျဖန္ သြား၀ယ္မွာ.. ဒီမွာေတာ့ ငါးဆယ္ရယ္..
စာအုပ္မွာဖု႔ိ လိပ္စာေတာ့ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ဆီက ရထားၿပီးၿပီ။ မွာေတာ့မမွာရေသးဘူး။
Post a Comment