ဒီေန႕ ေန႕လည္စာ စားၿပီးျပန္လာေတာ့ ရံုးက စားပြဲေပၚမွာ
စကၠဴအိတ္အျဖဴႀကီး တင္ထားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ အိတ္က ၁ ေပခြဲေလာက္ ျမင့္တယ္။
အထဲမွာ အသီးေျခာက္ေတြနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ ေခ်ာ့ကလက္ ကိတ္မုန္႕ႀကီးတခု။
ေစ်းေပါမယ့္ဟာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ စကၤာပူမွာ ကိတ္မုန္႕ေစ်းကေတာ့ ေဒၚလာ
၃၀ ကေန ၅၀ ၾကားေလာက္မွာ ရိွမယ္။ ဟိုတယ္ေတြမွာ ဖြင့္ထားတဲ့
ဆိုင္အေကာင္းစားကေန ဆိုရင္ ဒီထက္မက ေစ်းပိုေပးရတယ္။
ဒီဇင္ဘာလဆိုေတာ့ အဲဒီဟာက ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ ျဖစ္မယ္လို႕ပဲ ေတြးလိုက္တယ္။ ေပးမယ့္သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဌာနရဲ႕ ေဘာ့စ္ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆုိေတာ့ ရံုးက စားပြဲတုိင္းမွာ မရိွဘူးေလ။ ေဘာ့စ္ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၅ ေယာက္ရဲ႕ စားပြဲေတြမွာပဲ အဲဒီအိတ္ေတြကို ေတြ႕ရတာပါ။ ေဘာ့စ္က စကၤာပူငယ္ေမြးၿခံေပါက္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ပါ။ အိမ္ေထာင္ရိွေပမယ့္ ကေလးမရိွဘူး။ လူမွဳေရးလုပ္ငန္းေတြကို စိတ္ဝင္စားတာေတြ႕ရတယ္။ ကေမာၻဒီးယားမွာ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးတာ၊ ကစားကြင္းေတြ ေဆာက္ေပးတာကို သာသနာျပဳအဖြဲ႕ေတြနဲ႕အတူ လုပ္အားေပးတာမ်ိဳး လုပ္တယ္။ ေငြလည္း လွဴတာေပါ့။
ကိတ္မုန္႕ႀကီးကို အိမ္ကို ယူသြားၿပီး အိမ္ကလူေတြနဲ႕ ခြဲစားမယ္လုိ႕ အစပထမတုန္းမွာ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ရံုးေစာေစာဆင္းလို႕ ရေပမယ့္ အဲဒီအိတ္နဲ႕ လူၾကပ္တဲ့ ရထားေပၚမွာ အဆင္မေျပပါဘူး ဆိုၿပီး ရံုးက ဖယ္ရီဘတ္စ္ကားကိုပဲ ေစာင့္စီးမယ္လို႕ စိတ္ကူးမိတာနဲ႕ ရံုးမွာပဲ အလုပ္ ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ရံုးဝင္းအျပင္က ဘတ္စ္ကားစီ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း ဝင္းထိပ္က လံုၿခံဳေရးေတြကို ေတြ႕မိတယ္။ သူတုိ႕ေတြက ရံုးျပန္တဲ့လူမွန္သမွ်ရဲ႕ အိတ္ေတြကို ရံုးဝင္းထိပ္မွာ ဖြင့္စစ္ေလ့ရိွတယ္။
အဲဒီမွာ စဥ္းစားမိတာက... ဒါမ်ိဳးမုန္႕ေတြက ကိုယ္ေတြအေနနဲ႕ မၾကာခဏ စားဖူးတယ္။ ရံုးက လုပ္တဲ့ပြဲေတြမွာလည္း စားဖူးတယ္။ ေမြးေန႕ပြဲေတြမွာလည္း စားဖူးတယ္။ ဧည္႕ခံပြဲေတြမွာ စားဖူးတယ္။ ဟိုလူက ဝယ္ေကၽြး ဒီလူက ဝယ္ေကၽြး... အဲဒီဟာမ်ိဳးမွာလည္း စားဖူးတယ္။ စားခ်င္ရင္လည္း ဝယ္စားႏိုင္တယ္။ ဟိုဦးေလးႀကီးေတြကေတာ့ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ လုပ္ရေပမယ့္ လခလည္း နည္းရွာတယ္။ ရံုးမွာ လုပ္တဲ့ပြဲေတြကိုလည္း အဖိတ္ခံရမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးကိတ္မုန္႕ေတြကို ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ဝယ္စားမွာလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ကို ယူသြားမယ့္ ကိတ္မုန္႕ကို အဲဒီဦးေလးႀကီးေတြ လက္ထဲ ထည္႕ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္ေနတဲ့ သူတုိ႕ေတြကို ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္လုိ႕ ေျပာၿပီး ေပးလိုက္တယ္။ သူုတို႕ေတြကို ဂရုတစိုက္ အေလးထားတဲ့သူေတြ ရိွမွန္း သူတုိ႕ သိသြားရတာေပါ့ေလ။
ဒီေန႕ ဘာလုပ္မယ္ ညာလုပ္မယ္ ႀကိဳတင္ မရည္ရြယ္ထားပဲ ရိွတာေလးနဲ႕ ႀကံဳသလိုေလး အဆင္ေျပသလိုေလး ေပးလွဴခဲ့ျဖစ္တယ္။ အလွဴႀကီး အတန္းႀကီး မဟုတ္တာ... တန္ဖိုးႀကီးတာ မႀကီးတာ အပထား။ အခုလို ဖ်တ္ခနဲ ေပးလွဴျဖစ္တာမ်ိဳးေလးကို သေဘာက်မိတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးအက်င့္က ပါပါးဆီက အေမြရတာလို႕ ေျပာႏိုင္တယ္။ ပါပါးက အဲဒါမ်ိဳး ဖ်တ္ခနဲ ေပးကမ္းတာမ်ိဳးေတြ ခဏခဏ လုပ္ဖူးတာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင္ဖူးတယ္။ သူက မရိွဆင္းရဲသားေတြကို ေကၽြးေမြးတယ္။ ေပးကမ္းတယ္။ ျပည္႕ေနတဲ့ အိုးေတြကို ထပ္ျဖည္႕တာထက္ မျပည္႕တဲ့အိုးေတြကို ျဖည္႕ဆည္းေပးတာ ပိုေကာင္းတယ္။ ဒါမ်ိဳးအက်င့္ကို တကူးတက သင္ေပးထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီအမူအက်င့္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အတုျမင္အတတ္သင္ ဆိုသလိုမ်ိဳး ကူးလာတယ္လို႕ ထင္တယ္။
တကယ္ပါ... ဒါမ်ိဳးအလွဴေတြက မႀကီးက်ယ္လွေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အထူးတလည္ ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။
ဒီဇင္ဘာလဆိုေတာ့ အဲဒီဟာက ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ ျဖစ္မယ္လို႕ပဲ ေတြးလိုက္တယ္။ ေပးမယ့္သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဌာနရဲ႕ ေဘာ့စ္ပဲ ျဖစ္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆုိေတာ့ ရံုးက စားပြဲတုိင္းမွာ မရိွဘူးေလ။ ေဘာ့စ္ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ၅ ေယာက္ရဲ႕ စားပြဲေတြမွာပဲ အဲဒီအိတ္ေတြကို ေတြ႕ရတာပါ။ ေဘာ့စ္က စကၤာပူငယ္ေမြးၿခံေပါက္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ပါ။ အိမ္ေထာင္ရိွေပမယ့္ ကေလးမရိွဘူး။ လူမွဳေရးလုပ္ငန္းေတြကို စိတ္ဝင္စားတာေတြ႕ရတယ္။ ကေမာၻဒီးယားမွာ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို ေက်ာင္းေတြ ေဆာက္ေပးတာ၊ ကစားကြင္းေတြ ေဆာက္ေပးတာကို သာသနာျပဳအဖြဲ႕ေတြနဲ႕အတူ လုပ္အားေပးတာမ်ိဳး လုပ္တယ္။ ေငြလည္း လွဴတာေပါ့။
ကိတ္မုန္႕ႀကီးကို အိမ္ကို ယူသြားၿပီး အိမ္ကလူေတြနဲ႕ ခြဲစားမယ္လုိ႕ အစပထမတုန္းမွာ စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ရံုးေစာေစာဆင္းလို႕ ရေပမယ့္ အဲဒီအိတ္နဲ႕ လူၾကပ္တဲ့ ရထားေပၚမွာ အဆင္မေျပပါဘူး ဆိုၿပီး ရံုးက ဖယ္ရီဘတ္စ္ကားကိုပဲ ေစာင့္စီးမယ္လို႕ စိတ္ကူးမိတာနဲ႕ ရံုးမွာပဲ အလုပ္ ဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။ ရံုးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ရံုးဝင္းအျပင္က ဘတ္စ္ကားစီ လမ္းေလွ်ာက္လာတုန္း ဝင္းထိပ္က လံုၿခံဳေရးေတြကို ေတြ႕မိတယ္။ သူတုိ႕ေတြက ရံုးျပန္တဲ့လူမွန္သမွ်ရဲ႕ အိတ္ေတြကို ရံုးဝင္းထိပ္မွာ ဖြင့္စစ္ေလ့ရိွတယ္။
အဲဒီမွာ စဥ္းစားမိတာက... ဒါမ်ိဳးမုန္႕ေတြက ကိုယ္ေတြအေနနဲ႕ မၾကာခဏ စားဖူးတယ္။ ရံုးက လုပ္တဲ့ပြဲေတြမွာလည္း စားဖူးတယ္။ ေမြးေန႕ပြဲေတြမွာလည္း စားဖူးတယ္။ ဧည္႕ခံပြဲေတြမွာ စားဖူးတယ္။ ဟိုလူက ဝယ္ေကၽြး ဒီလူက ဝယ္ေကၽြး... အဲဒီဟာမ်ိဳးမွာလည္း စားဖူးတယ္။ စားခ်င္ရင္လည္း ဝယ္စားႏိုင္တယ္။ ဟိုဦးေလးႀကီးေတြကေတာ့ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ လုပ္ရေပမယ့္ လခလည္း နည္းရွာတယ္။ ရံုးမွာ လုပ္တဲ့ပြဲေတြကိုလည္း အဖိတ္ခံရမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဒါမ်ိဳးကိတ္မုန္႕ေတြကို ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ဝယ္စားမွာလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဒါနဲ႕ပဲ အိမ္ကို ယူသြားမယ့္ ကိတ္မုန္႕ကို အဲဒီဦးေလးႀကီးေတြ လက္ထဲ ထည္႕ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္ေနတဲ့ သူတုိ႕ေတြကို ခရစ္စမတ္ လက္ေဆာင္လုိ႕ ေျပာၿပီး ေပးလိုက္တယ္။ သူုတို႕ေတြကို ဂရုတစိုက္ အေလးထားတဲ့သူေတြ ရိွမွန္း သူတုိ႕ သိသြားရတာေပါ့ေလ။
ဒီေန႕ ဘာလုပ္မယ္ ညာလုပ္မယ္ ႀကိဳတင္ မရည္ရြယ္ထားပဲ ရိွတာေလးနဲ႕ ႀကံဳသလိုေလး အဆင္ေျပသလိုေလး ေပးလွဴခဲ့ျဖစ္တယ္။ အလွဴႀကီး အတန္းႀကီး မဟုတ္တာ... တန္ဖိုးႀကီးတာ မႀကီးတာ အပထား။ အခုလို ဖ်တ္ခနဲ ေပးလွဴျဖစ္တာမ်ိဳးေလးကို သေဘာက်မိတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးအက်င့္က ပါပါးဆီက အေမြရတာလို႕ ေျပာႏိုင္တယ္။ ပါပါးက အဲဒါမ်ိဳး ဖ်တ္ခနဲ ေပးကမ္းတာမ်ိဳးေတြ ခဏခဏ လုပ္ဖူးတာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ျမင္ဖူးတယ္။ သူက မရိွဆင္းရဲသားေတြကို ေကၽြးေမြးတယ္။ ေပးကမ္းတယ္။ ျပည္႕ေနတဲ့ အိုးေတြကို ထပ္ျဖည္႕တာထက္ မျပည္႕တဲ့အိုးေတြကို ျဖည္႕ဆည္းေပးတာ ပိုေကာင္းတယ္။ ဒါမ်ိဳးအက်င့္ကို တကူးတက သင္ေပးထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီအမူအက်င့္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အတုျမင္အတတ္သင္ ဆိုသလိုမ်ိဳး ကူးလာတယ္လို႕ ထင္တယ္။
တကယ္ပါ... ဒါမ်ိဳးအလွဴေတြက မႀကီးက်ယ္လွေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အထူးတလည္ ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။
No comments:
Post a Comment