ေက်ာင္းမွာ ေမဂ်ာတူ သြားအတူ လာအတူ ေကခိုင္ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႕ ၂ ေယာက္ရိွတယ္။ ၂ ေယာက္စလံုးက သာေကတကပဲ။ အဲဒီေတာ့ အရပ္ရွည္တဲ့ တေယာက္က ေကရွည္ ျဖစ္သြားၿပီး အရပ္ပုတဲ့ တေယာက္က ေကပု ျဖစ္သြားတယ္။
စဝက္ဆိုတဲ့ တေယာက္က အေတာ္မ်က္ႏွာေျပာင္တယ္။ နာမည္ေျပာင္ေတြက သူ႕ဆီက ထြက္လာတာ မ်ားတယ္။ သူလုပ္လို႕ပဲ ကိုယ္လည္း ဖန္သခင္ေလး ဆိုၿပီး နာမည္ရသြားတယ္။ သူလည္း ဖန္သခင္ႀကီးဆိုၿပီး နာမည္တြင္သြားတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဖန္သခင္ေလးနဲ႕ ဖန္သခင္ႀကီးဆိုၿပီး ၂ ေယာက္ ရိွသြားတယ္။
အဲဒီေခတ္
အဲဒီအခ်ိန္က တရုတ္သိုင္းကားေတြ ေခတ္စားေနတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕
နာမည္ေျပာင္က ဖုန္းဖင္တဲ့။ ဖုန္းကင္ကေနပဲ ဖုန္းဖင္ ျဖစ္သြားသလားေတာ့
မသိဘူး။
ေနာက္တေယာက္က အဘိုးႀကီး။ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႕ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေနတတ္တဲ့ တေယာက္။ ကြမ္းအရမ္း စားတယ္။ သူ႕နာမည္ရင္း ေပ်ာက္ၿပီး အဘိုးႀကီးလို႕ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေခၚၾကတယ္။
မအူကုန္းဘက္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ကလီးယားလို႕ ေခၚတယ္။ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႕ သေဘာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ညေနဘက္ဆို သူ႕ဆီကို စက္ဘီးစီးၿပီး စာလုပ္ဖို႕ ေရာက္ျဖစ္တယ္။
အခု ဂီတာဆရာႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ တေယာက္ကို အစက မတ္တယ္ႀကီးလို႕ ေခၚၾကတယ္။ သူက မတ္တယ္ဂီတကို ရူးသြပ္ခံုမင္သူူ။ တေန႕ က်ဴရွင္ကို ဘရိတ္ဓါးပံု ဆြဲသီးပါတဲ့ ဆြဲႀကိဳးႀကီး ဝတ္လာတယ္။ အဲဒီကေန သူ႕နာမည္က ဘရိတ္ဓါး ျဖစ္သြားတယ္။ ေရွ႕ရက္ေတြတုန္းက ကင္းၿမီးေကာက္ပံု အရိုးေခါင္းပံု ဆြဲသီးႀကီးေတြ ဝတ္လာေပမယ့္ ဘရိတ္ဓါးက်မွ နာမည္တြင္သြားတယ္။
ေနာက္တေယာက္က ဗံဒါသီး။ သူက တရက္ က်ဴရွင္ကို အလာ က်ဴရွင္အေရွ႕က လမ္းမွာ ဗံဒါသီးမွတ္ၿပီး ေကာက္ကိုင္လိုက္တာ ေခြးေခ်းတံုးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီကေန သူ႕နာမည္ေျပာင္က ဗံဒါသီး ျဖစ္သြားတယ္။
ေအမီေအာင္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ သူ႕နာမည္ကို အျမန္ေခၚရင္း အိမ္ေျမွာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ရင္းႏီွးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႕ကို အိမ္ေျမွာင္လို႕ပဲ ေခၚၾကတယ္။
မ်ိဳးႀကီးသီခ်င္းေတြကို ႀကိဳက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုရတာ ဝါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိျပန္တယ္။ သူ႕အသံက ရွတတ အက္ကြဲကြဲႀကီး။ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆုိရတာကို ႀကိဳက္တဲ့သူဟာ အာၿပဲေျခာက္ ဆုိတဲ့ နာမည္တခု ရလိုက္တယ္။
ခရမ္းဘက္ကေန ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ၃ ေယာက္ကို ခရမ္းသီး ၃ လံုးလို႕ နာမည္ေပးထားလိုက္တယ္။ ခရမ္းသီးေရလို႕ ေခၚလိုက္ရင္ သူတုိ႕ကို ေခၚမွန္း သိၾကတယ္။ တေယာက္က တရုတ္ျဖစ္လို႕ သူ႕ကို တရုတ္ခရမ္းသီးလို႕ ေခၚေသးတယ္။
မွတ္မိသေလာက္ ခ်ေရးၾကည္႕တာပါ။ က်န္ခဲ့တာေတြ ရိွႏိုင္ပါေသးတယ္။
ေနာက္တေယာက္က အဘိုးႀကီး။ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႕ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေနတတ္တဲ့ တေယာက္။ ကြမ္းအရမ္း စားတယ္။ သူ႕နာမည္ရင္း ေပ်ာက္ၿပီး အဘိုးႀကီးလို႕ပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေခၚၾကတယ္။
မအူကုန္းဘက္က သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို ကလီးယားလို႕ ေခၚတယ္။ အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႕ သေဘာေကာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ညေနဘက္ဆို သူ႕ဆီကို စက္ဘီးစီးၿပီး စာလုပ္ဖို႕ ေရာက္ျဖစ္တယ္။
အခု ဂီတာဆရာႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ တေယာက္ကို အစက မတ္တယ္ႀကီးလို႕ ေခၚၾကတယ္။ သူက မတ္တယ္ဂီတကို ရူးသြပ္ခံုမင္သူူ။ တေန႕ က်ဴရွင္ကို ဘရိတ္ဓါးပံု ဆြဲသီးပါတဲ့ ဆြဲႀကိဳးႀကီး ဝတ္လာတယ္။ အဲဒီကေန သူ႕နာမည္က ဘရိတ္ဓါး ျဖစ္သြားတယ္။ ေရွ႕ရက္ေတြတုန္းက ကင္းၿမီးေကာက္ပံု အရိုးေခါင္းပံု ဆြဲသီးႀကီးေတြ ဝတ္လာေပမယ့္ ဘရိတ္ဓါးက်မွ နာမည္တြင္သြားတယ္။
ေနာက္တေယာက္က ဗံဒါသီး။ သူက တရက္ က်ဴရွင္ကို အလာ က်ဴရွင္အေရွ႕က လမ္းမွာ ဗံဒါသီးမွတ္ၿပီး ေကာက္ကိုင္လိုက္တာ ေခြးေခ်းတံုးႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီကေန သူ႕နာမည္ေျပာင္က ဗံဒါသီး ျဖစ္သြားတယ္။
ေအမီေအာင္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာ့ သူ႕နာမည္ကို အျမန္ေခၚရင္း အိမ္ေျမွာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ရင္းႏီွးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႕ကို အိမ္ေျမွာင္လို႕ပဲ ေခၚၾကတယ္။
မ်ိဳးႀကီးသီခ်င္းေတြကို ႀကိဳက္ၿပီး သီခ်င္းဆိုရတာ ဝါသနာပါတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ရွိျပန္တယ္။ သူ႕အသံက ရွတတ အက္ကြဲကြဲႀကီး။ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆုိရတာကို ႀကိဳက္တဲ့သူဟာ အာၿပဲေျခာက္ ဆုိတဲ့ နာမည္တခု ရလိုက္တယ္။
ခရမ္းဘက္ကေန ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ၃ ေယာက္ကို ခရမ္းသီး ၃ လံုးလို႕ နာမည္ေပးထားလိုက္တယ္။ ခရမ္းသီးေရလို႕ ေခၚလိုက္ရင္ သူတုိ႕ကို ေခၚမွန္း သိၾကတယ္။ တေယာက္က တရုတ္ျဖစ္လို႕ သူ႕ကို တရုတ္ခရမ္းသီးလို႕ ေခၚေသးတယ္။
မွတ္မိသေလာက္ ခ်ေရးၾကည္႕တာပါ။ က်န္ခဲ့တာေတြ ရိွႏိုင္ပါေသးတယ္။
No comments:
Post a Comment