ဂီတအႏုပညာဆိုတာ
ကိုယ္နဲ႕ တကယ့္တကယ္ကို အေဝးႀကီးပါ။ သီခ်င္းလည္း မဆိုတတ္သလို
ဘာတူရိယာမွလည္း မတီးတတ္ဘူး။ ဘယ္သီခ်င္းမွလည္း အစအဆံုး လံုးေစ့ပတ္ေစ့
အလြတ္မရဘူး။ ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးတယ္လို႕ ေျပာခ်င္တယ္။
သို႕ေပမယ့္ အဲဒီရင္းႏွီးတဲ့ သီခ်င္းေတြက ကိုယ္ေတြေခတ္က အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕
သီခ်င္း မဟုတ္သလို အခုေခတ္ အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕ သီခ်င္းေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။
ကိုယ့္အေဖအေမ ဦးေလးအေဒၚေတြ ေခတ္က သီခ်င္းေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးေနတာ။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမတက္မီအရြယ္မွာ အေဖဘက္က အဖြားအိမ္မွာ အေနမ်ားတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာက ဦးေလးက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ ကက္ဆက္ ဖြင့္တယ္။ အဆိုေတာ္ ခင္ဝမ္းရဲ႕ ဧရာဝတီ.... ဧရာဝတီ ဆိုတာကို မနက္တိုင္း ၾကားရတယ္။ ေဆာ္လမြန္ငါးတုိ႕အျပန္လည္း ၾကားရတယ္။ ျပည္မွာေဆာင္း၊ နဒီမဂၤလာတို႕ ဆက္တိုက္ လာလိမ့္မယ္။ ခင္ဝမ္း ဖြင့္လို႕ၿပီးသြားရင္ စိုင္းထီးဆိုင္ အလွည္႕ပဲ။ ေမာင့္လျပည္႕ဝန္းက မပါမျဖစ္ပဲ။ ခြဲစိတ္ခန္းက ဆရာမေလးကိုလည္း သတိရမိတယ္။ တခါတေလ လႊမ္းမိုးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္တယ္။ မိုးစက္တင္ေလနဲ႕ ရင္တြင္းေမကို ငယ္ငယ္ကတည္းက နားယဥ္ေနခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းတက္တဲ့အရြယ္မွာ အေမဘက္က အဖြားအိမ္မွာ ေနျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဖြင့္ထားေတာ့ ကက္ဆက္က တေနကုန္နီးပါး ဖြင့္ထားရတယ္။ ဆိုင္ကလည္း အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေတာ္ေလးကို ေရာင္းေကာင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပဲ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ခင္ေမာင္တိုး၊ ခိုင္ထူး၊ ခင္ေမာင္ထူး၊ စိုးလြင္လြင္၊ တူးတူး၊ ေဂ်ေမာင္ေမာင္၊ ေဂ်ညီညီ၊ ေအာင္ရင္၊ ထူးအိမ္သင္တို႕ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို ဖြင့္တာ မ်ားတယ္။ ေမဆြိ ေကာ္နီ ေဟမာေနဝင္း သီခ်င္းေတြလည္း ဖြင့္တယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ခိုင္ထူးရဲ႕ ေရႊလည္တုိင္ သီခ်င္းကို အလြန္သေဘာက်မိတာ အခု အရြယ္ထိ အဲဒီသီခ်င္းက အႀကိဳက္ဆံုး သီခ်င္းအျဖစ္ ေနရာယူထားတယ္။ သံစဥ္ေလးက ခ်ိဳျမသလို စာသားေတြကလည္း ႏူးညံ႕တယ္။ ခတၱာ၊ ေတးၿမံဳငွက္၊ ေနရာေဟာင္းနဲ႕ စစ္ကိုင္းလမ္းကိုလည္း ႀကိဳက္မိတယ္။ အဲဒီအရြယ္မွာ သီခ်င္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကို သိလို႕ နားလည္လို႕ ႀကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူး။ နားေထာင္ရတာ ေကာင္းလို႕ သေဘာက် ႀကိဳက္မိတာ။ ခိုင္ထူးရဲ႕ ဆို နဲ႕ တို႕လာတယ္ သီခ်င္းကို ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေတာ္ နားၿငီးမိတယ္။ အရမ္းေအာ္လြန္းတယ္လုိ႕ ခံစားရလို႕။
ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ ပန္းခ်စ္သူ၊ တူးတူးရဲ႕ မိဆိုး၊ ေကသရီနဲ႕ သူ၊ ခင္ေမာင္ထူးရဲ႕ ေရႊမန္းသူ၊ အခ်စ္အယူခံနဲ႕ ေမာင့္ေဆးေက်ာင္းသူ၊ ေဂ်ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ အလြမ္းကေဖး၊ ေဂ်ညီညီရဲ႕ ဒီမိုး သီခ်င္းေတြကလည္း နားထဲေရာက္ ေခါင္းထဲမွာ စြဲထင္မွတ္မိေနတဲ့ သီခ်င္းေတြပဲ။
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ့အိမ္သီခ်င္း နားေထာင္မိတုိင္း ရထားႀကီး ခုတ္ေမာင္းလာတာကို အရင္ခံစားမိသလို ဘာဂ်ာသံေလးကိုလည္း သေဘာက်တယ္။ အဓိပတိလမ္းက ေျခရာမ်ားနဲ႕ ဂ်က္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ နားေထာင္မိတုိင္း တကၠသိုလ္ဆိုတာႀကီးကို တက္ခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေတြေခတ္မွာ အဲဒီဆႏၵက မျပည္႕ခဲ့ပါဘူး။ ခ်စ္တုိင္းလည္း မညား ဆိုတာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက သိခဲ့တယ္။
စိုးလြင္လြင္ရဲ႕ စိုးစိတ္တိုးတိတ္လြမ္းခ်ိန္၊ ငယ္သူမို႕နဲ႕ ေမာင့္မ်က္ရည္ဝို္င္း သီခ်င္းေတြကို တခါတေလ နွဳတ္ဖ်ားမွာ ဆိုညည္းမိရင္ အိမ္သူသက္ထားက တခ်က္ခ်က္ လွမ္းလွမ္းၾကည္႕တတ္တယ္။ ငယ္ရည္းစားေတြကိုမ်ား မသိစိတ္က လြမ္းေနသလားေပါ့။
ေျပာခ်င္တာက အဲဒီေခတ္က အဆိုေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ သီခ်င္းေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေကာင္းလြန္းမက ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ကိုယ္ေတြရဲ႕ ေခတ္မွာလည္း အဆိုေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္လာေပမယ့္ ကိုယ့္နားထဲမွာ ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိုယ့္ေရွ႕တေခတ္က အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕ သီခ်င္းေတြကပဲ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ ေနရာယူ ႀကီးစိုးထားတယ္။ သူတုိ႕သီခ်င္းေတြပဲ ႏွစ္ၿခိဳက္ေနမိတယ္။
ေသသြားမွ တန္ဖိုးထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဖြင့္ေျပာဖို႕ အေၾကာင္း မတိုက္ဆိုင္လုိ႕ မေျပာျဖစ္ခဲဲ့တာမ်ိဳးပါ။ သူတုိ႕ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို တန္ဖိုးလည္း ထားတယ္။ ျမတ္ႏိုးမွဳလည္း ရိွတယ္။ ေလးစားခ်စ္ခင္မွဳလည္း ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ႏွေျမာတမ္းတမွဳလည္း အျပည္႕ပဲ။ ဒါကို ဘယ္အခ်ိန္ ေမးေမး ဒီအေျဖပဲ ထြက္တယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမတက္မီအရြယ္မွာ အေဖဘက္က အဖြားအိမ္မွာ အေနမ်ားတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာက ဦးေလးက မနက္မိုးလင္းတာနဲ႕ ကက္ဆက္ ဖြင့္တယ္။ အဆိုေတာ္ ခင္ဝမ္းရဲ႕ ဧရာဝတီ.... ဧရာဝတီ ဆိုတာကို မနက္တိုင္း ၾကားရတယ္။ ေဆာ္လမြန္ငါးတုိ႕အျပန္လည္း ၾကားရတယ္။ ျပည္မွာေဆာင္း၊ နဒီမဂၤလာတို႕ ဆက္တိုက္ လာလိမ့္မယ္။ ခင္ဝမ္း ဖြင့္လို႕ၿပီးသြားရင္ စိုင္းထီးဆိုင္ အလွည္႕ပဲ။ ေမာင့္လျပည္႕ဝန္းက မပါမျဖစ္ပဲ။ ခြဲစိတ္ခန္းက ဆရာမေလးကိုလည္း သတိရမိတယ္။ တခါတေလ လႊမ္းမိုးသီခ်င္းေတြ ဖြင့္တယ္။ မိုးစက္တင္ေလနဲ႕ ရင္တြင္းေမကို ငယ္ငယ္ကတည္းက နားယဥ္ေနခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းတက္တဲ့အရြယ္မွာ အေမဘက္က အဖြားအိမ္မွာ ေနျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဖြင့္ထားေတာ့ ကက္ဆက္က တေနကုန္နီးပါး ဖြင့္ထားရတယ္။ ဆိုင္ကလည္း အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေတာ္ေလးကို ေရာင္းေကာင္းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ပဲ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ခင္ေမာင္တိုး၊ ခိုင္ထူး၊ ခင္ေမာင္ထူး၊ စိုးလြင္လြင္၊ တူးတူး၊ ေဂ်ေမာင္ေမာင္၊ ေဂ်ညီညီ၊ ေအာင္ရင္၊ ထူးအိမ္သင္တို႕ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို ဖြင့္တာ မ်ားတယ္။ ေမဆြိ ေကာ္နီ ေဟမာေနဝင္း သီခ်င္းေတြလည္း ဖြင့္တယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ခိုင္ထူးရဲ႕ ေရႊလည္တုိင္ သီခ်င္းကို အလြန္သေဘာက်မိတာ အခု အရြယ္ထိ အဲဒီသီခ်င္းက အႀကိဳက္ဆံုး သီခ်င္းအျဖစ္ ေနရာယူထားတယ္။ သံစဥ္ေလးက ခ်ိဳျမသလို စာသားေတြကလည္း ႏူးညံ႕တယ္။ ခတၱာ၊ ေတးၿမံဳငွက္၊ ေနရာေဟာင္းနဲ႕ စစ္ကိုင္းလမ္းကိုလည္း ႀကိဳက္မိတယ္။ အဲဒီအရြယ္မွာ သီခ်င္းရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြကို သိလို႕ နားလည္လို႕ ႀကိဳက္တာ မဟုတ္ဘူး။ နားေထာင္ရတာ ေကာင္းလို႕ သေဘာက် ႀကိဳက္မိတာ။ ခိုင္ထူးရဲ႕ ဆို နဲ႕ တို႕လာတယ္ သီခ်င္းကို ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အေတာ္ နားၿငီးမိတယ္။ အရမ္းေအာ္လြန္းတယ္လုိ႕ ခံစားရလို႕။
ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ ပန္းခ်စ္သူ၊ တူးတူးရဲ႕ မိဆိုး၊ ေကသရီနဲ႕ သူ၊ ခင္ေမာင္ထူးရဲ႕ ေရႊမန္းသူ၊ အခ်စ္အယူခံနဲ႕ ေမာင့္ေဆးေက်ာင္းသူ၊ ေဂ်ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ အလြမ္းကေဖး၊ ေဂ်ညီညီရဲ႕ ဒီမိုး သီခ်င္းေတြကလည္း နားထဲေရာက္ ေခါင္းထဲမွာ စြဲထင္မွတ္မိေနတဲ့ သီခ်င္းေတြပဲ။
ထူးအိမ္သင္ရဲ႕ အေမ့အိမ္သီခ်င္း နားေထာင္မိတုိင္း ရထားႀကီး ခုတ္ေမာင္းလာတာကို အရင္ခံစားမိသလို ဘာဂ်ာသံေလးကိုလည္း သေဘာက်တယ္။ အဓိပတိလမ္းက ေျခရာမ်ားနဲ႕ ဂ်က္ဆင္ထိပ္က လရိပ္ျပာ နားေထာင္မိတုိင္း တကၠသိုလ္ဆိုတာႀကီးကို တက္ခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္ေတြေခတ္မွာ အဲဒီဆႏၵက မျပည္႕ခဲ့ပါဘူး။ ခ်စ္တုိင္းလည္း မညား ဆိုတာကို ငယ္ငယ္ကတည္းက သိခဲ့တယ္။
စိုးလြင္လြင္ရဲ႕ စိုးစိတ္တိုးတိတ္လြမ္းခ်ိန္၊ ငယ္သူမို႕နဲ႕ ေမာင့္မ်က္ရည္ဝို္င္း သီခ်င္းေတြကို တခါတေလ နွဳတ္ဖ်ားမွာ ဆိုညည္းမိရင္ အိမ္သူသက္ထားက တခ်က္ခ်က္ လွမ္းလွမ္းၾကည္႕တတ္တယ္။ ငယ္ရည္းစားေတြကိုမ်ား မသိစိတ္က လြမ္းေနသလားေပါ့။
ေျပာခ်င္တာက အဲဒီေခတ္က အဆိုေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ သီခ်င္းေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေကာင္းလြန္းမက ေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ကိုယ္ေတြရဲ႕ ေခတ္မွာလည္း အဆိုေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္လာေပမယ့္ ကိုယ့္နားထဲမွာ ႏွလံုးသားထဲမွာ ကိုယ့္ေရွ႕တေခတ္က အဆိုေတာ္ေတြရဲ႕ သီခ်င္းေတြကပဲ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ ေနရာယူ ႀကီးစိုးထားတယ္။ သူတုိ႕သီခ်င္းေတြပဲ ႏွစ္ၿခိဳက္ေနမိတယ္။
ေသသြားမွ တန္ဖိုးထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ဖြင့္ေျပာဖို႕ အေၾကာင္း မတိုက္ဆိုင္လုိ႕ မေျပာျဖစ္ခဲဲ့တာမ်ိဳးပါ။ သူတုိ႕ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို တန္ဖိုးလည္း ထားတယ္။ ျမတ္ႏိုးမွဳလည္း ရိွတယ္။ ေလးစားခ်စ္ခင္မွဳလည္း ပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ႏွေျမာတမ္းတမွဳလည္း အျပည္႕ပဲ။ ဒါကို ဘယ္အခ်ိန္ ေမးေမး ဒီအေျဖပဲ ထြက္တယ္။
No comments:
Post a Comment