ညပိုင္းကတည္းကေန မနက္ မိုးလင္းတဲ့အထိ မာန္ဟုန္ျပင္းေနတဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ရဲ႕ေအာက္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေနရွာပါတယ္။ ၿမိဳ႕တစ္ခုလံုး ေထာင္းေထာင္းေၾကေအာင္ တိုက္ခတ္သြားတဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီး ေန႕လည္ပိုင္းေလာက္မွာ ေအာင္ႏိုင္သူအၿပံဳးနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားပါတယ္။ မုန္တိုင္းၿပီးရင္ ေလေျပ လာစၿမဲေပမယ့္ အဲဒီေလေျပေအာက္မွာ ၿပံဳးရယ္ႏိုင္သူ ရွာမေတြ႕ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ၾကည္႕ေလရာ ေနရာတိုင္းမွာ အၿပိဳအပ်က္ေတြ ေတာင္ပံုရာပံုပါပဲ။
ႏွစ္သက္တမ္းရွည္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အပင္ႀကီးေတြ ေျမမွာ ၿပိဳလဲေနပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ အတံုးအရုန္းေပ့ါ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အိမ္ေတြထဲကို ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေတြနဲ႕ ၀င္လာၾကသလို အိမ္ေတြအေပၚ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ဘုံးဘံုးလဲေနတာလည္း ရိွၾကျပန္ေရာ။ လမ္းေပၚက ေနရာတိုင္းမွာ သစ္ခက္သစ္ကိုင္း သစ္ရြက္ေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ရႈပ္ပြေနပါတယ္။ ေၾကျငာဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြလည္း ေျမမွာ သက္ဆင္းေနၾကပါတယ္။
တိုက္အိမ္ေတြကိုၾကည္႕လိုက္ရင္လည္း အမိုးမရိွတဲ့အိမ္ေတြက အမ်ားသား။ မွန္ေတြ အခ်ပ္လိုက္ အခ်ပ္လိုက္ ကြာက်လို႕ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္ေတြကလည္း မနည္းမေႏွာ။ မွန္ေတြကြာက်ထားတဲ့ ေလွခါးေတြဆို ဒိုးလွ်ိဳေပါက္ကို ျမင္ေနရလို႕ ေဆာက္လက္စ တိုက္အသစ္လားေတာင္ ထင္မွတ္မွားရျပန္တယ္။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေတြ၊ တဲအိမ္ေတြကေတာ့ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ပ်က္ဆီးကုန္ပါတယ္။ ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ အိမ္ေတြကေတာ့ ေရထဲ ျမွဳပ္ကုန္ပါၿပီ။
အိမ္အျပင္ကို ထြက္လိုက္ေတာ့လည္း အၿပိဳအပ်က္ေတြၾကားမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားေနတဲ့ လူေတြ ဟိုနားတစ္စု ဒီနားတစ္စု။ ျပဳတ္က်လာတဲ့ စေလာင္းေတြကို ျပန္ေကာက္တဲ့သူေတြက ေကာက္၊ သြပ္မိုးေတြကို ျပန္ေကာက္တဲ့သူေတြက ေကာက္၊ မွန္ကြဲစေတြ ရွင္းတဲ့သူက ရွင္းေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲက လူႀကီးလူငယ္ေတြလည္း လမ္းရွင္းတဲ့သူက ရွင္း၊ အပင္ေတြကို ခုတ္ထစ္တဲ့သူက ခုတ္ အားလံုး အလုပ္ေတြမ်ားေနၾကပါတယ္။ အားလံုး တႏိုင္တပိုင္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး လုပ္ရကိုင္ရပါတယ္။
လမ္းမႀကီးေတြမွာလည္း ဘတ္စ္ကားေတြလည္း မေျပးႏိုင္ေတာ့ လူေတြလည္း သြားစရာ လာစရာ ရိွတာေတြကို ေျခလ်င္ပဲ သြားရလာရျပန္တယ္။ ရထားလမ္းေပၚမွာလည္း သစ္ပင္ေတြက ကန္႕လန္႕ျဖတ္က်ေနေတာ့ ရထားေတြလည္း မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။ အငွားယာဥ္ တက္စီေတြလည္း မထြက္ေတာ့ ပိုက္ဆံရိွလည္း ကားမငွားႏိုင္တဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္သြားရတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္က်ေတာ့လည္း ေငြဆိုတာ စာရြက္ တစ္ရြက္လိုပဲ ဘာမွ တန္ဖိုးမရိွ ျဖစ္သြားပါတယ္။
လမ္းေပၚက သစ္ပင္ေတြၾကား ေရွာင္ကြင္းသြားရသလို ဓါတ္ႀကိဳးေတြ ဓါတ္တိုင္ေတြကိုလည္း ေက်ာ္ခြသြားလာရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာဆို ေရႀကီးေနလို႕ လူေတြ ေရထဲမွာ ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကားရိွတဲ့သူေတြကေတာ့ ကားေတြ ေမာင္းၿပီး သြားၾကလာၾကေပါ့။ လမ္းေတြပိတ္ကုန္လို႕ တစ္လမ္းေမာင္း လမ္းေတြမွာလည္း ကားေတြ လမ္းေျပာင္းျပန္ ေမာင္းတာေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယာဥ္ထိန္းရဲဆိုတာလည္း တာ၀န္က်ရာေနရာကို ေရာက္ေအာင္ မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မီးပြိဳင့္ေတြလည္း ေလမုန္တိုင္း တိုက္တုန္းက ဂ်င္လည္သလို တိုင္ေတြက လည္ေနေတာ့ ေလၿငိမ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္ပံုစံ ေနရာမွန္မွာ မရိွေတာ့ပါဘူး။ ေနရာမွန္မွာရိွလည္း မီးက မလာတဲ့အတြက္ အလကားပါပဲ။
မုန္တိုင္းၿပီးခ်ိန္မွာ ဘာေစ်းဆိုင္မွ မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ႀကိဳတင္ မျပင္ဆင္ထားႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ေနလူထုအတြက္ စားစရာမရိွတဲ့ မနက္ခင္းကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကံဳရပါၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ စတိုးဆိုင္ေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းႀကီးက တေမွ်ာ္တေခၚႀကီးပါ။ ၾကက္ဥေတြ ေပါင္မုန္႕ေတြ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြဟာ ေရာင္းအေကာင္းဆံုးေတြေပါ့။ ေရသန္႕ဗူးေတြလည္း ေရာင္းမေလာက္ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ေစ်းတက္တဲ့ဆိုင္ေတြ ရိွသလို ေစ်းမတက္ပဲ နဂိုေစ်းအတိုင္း ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြလည္း ရိွၾကပါတယ္။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကိုလည္း ၀င္လာတဲ့ မုန္တိုင္းသင့္ျပည္သူေတြလည္း တဖြဲဖြဲေပါ့။ သယ္လို႕ရသမွ် အ၀တ္ထုပ္ေတြကို သယ္လာတဲ့သူနဲ႕.. ကေလးေတြကို လက္ကဆြဲလို႕ ၀င္လာတဲ့သူနဲ႕... အိမ္က အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြကို မႏိုင္မနင္း သယ္လာတဲ့သူနဲ႕... ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတ၀ိုက္မွာ ပ်ားပန္းခပ္ေနပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြလည္း ေနလို႕ရမယ့္ အေဆာင္ေတြ၊ အခန္းေတြ၊ ဇရပ္ေတြကို ဖြင့္ၿပီး ေနရာခ်ေပးေနရပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္း၊ မူလတန္းေက်ာင္း စတဲ့ အစိုးရေက်ာင္းေတြလည္း မုန္တိုင္းသင့္ျပည္သူေတြ ထားႏိုင္သေလာက္ ထားၿပီး ေနရာခ်ေပးေနရပါတယ္။
ညပိုင္းမွာဆိုလည္း ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလံုး အေမွာင္ထုက ႀကီးစုိးေနပါတယ္။ သြားေလရာ ေနရာတိုင္းမွာ အပင္ႀကီးေတြက ၿပိဳလဲေနေတာ့ အေမဇုန္ေတာထဲ ေရာက္ေနသလား အမွတ္မွားရပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ လမ္းမႀကီးေတြလည္း အပင္ေတြနဲ႕ ပိတ္ေနလို႕ ဟိုေရွာင္ကြင္း ဒီေရွာင္ကြင္းၿပီး တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ကားေမာင္းေနရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ပ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပါလား အခုမွ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ႀကံဳ႕ရတာပါပဲ။
ဘူးေလးရာ ဖရံုဆင့္တယ္ပဲ ေျပာရမလား။ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာပဲ ေျပာရမလား။ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္တယ္ပဲ ေျပာရမလား။ နာဂစ္မုန္တိုင္းရဲ႕ ရိုက္ခ်က္ကေတာ့ ေအာက္ျမန္မာျပည္အတြက္ အေတာ္ေလးကို အထိနာေစခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေဒသေတြ ဘယ္အခ်ိန္မ်ားမွာမွ ျပန္လည္ နာလန္ထူႏိုင္မလဲဆိုတာကို ေတြးမိရင္း သက္ျပင္းေတြ အခါခါခ်ေနမိေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment