Food returns to childhood

ငယ္ဘ၀ကို သတိရေစတဲ့ ဟင္းကို ဂုိဏ္းတူရန္သူ မျဖစ္လိုက္ရရွာတဲ့ ေမကဆုန္က ေရးခိုင္းထားတာ ၾကာလြန္းလွပါၿပီ။ ၾကာတာမွ ေရးခိုင္းတဲ့သူ ေမ့ေလာက္ေအာင္ ၾကာတာပါ။ ခက္ဆစ္ဖြင့္ဖို႕ လိုေနတာေလးေတြ ရိွလို႕ ခက္ဆစ္ ဖြင့္ပါမယ္။ ဂိုဏ္းတူဆိုတာ အလုပ္ဌာနခ်င္းတူလို႕ပါ။ ရန္သူဆုိတာက ဌာနခ်င္း တူေပမယ့္ အလုပ္သဘာ၀အရ ရန္သူေတြ ျဖစ္ေနလို႕ပါ။ ဒါေပမယ့္ ရန္သူေတြ ျဖစ္ခြင့္ မရလိုက္ပါဘူး။ သူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္က မီး၀င္ မီးထြက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္မွာ မဆံုျဖစ္လိုက္ပါဘူး။

ေမကဆုန္ ေရးခုိင္းတာက ဇူလိုင္လ ၅ ရက္ေန႕ကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးတာက ေအာက္တုိဘာ ၃၁ ရက္ေန႕ပါ။ အခ်ိန္ေတြမ်ား ကုန္သြားတာ ျမန္သလိုလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ အခ်ိန္ေတြက မကုန္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ ဥပမာ... ေစာင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့။ ငယ္ဘ၀ကို သတိရေစတဲ့ ဟင္းေတြဆုိေတာ့ ငယ္ဘ၀ကို ျပန္ေစာင္းငွဲ႕ လွည္႕ၾကည္႕မိတယ္။ အခုေတာ့လည္း ငယ္ဘ၀ဆိုတာ ဘယ္လို ကုန္သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ အစားအစာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ငယ္ဘ၀ကေန အခုခ်ိန္ထိ ဟင္းေခ်းမ်ားတာပဲ။ မေျပာင္းလဲတဲ့ အေၾကာင္းတရားေပါ့။

ဟင္းေခ်းမ်ားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စီစဥ္ေပးရတဲ့ မာမားတစ္ေယာက္ ေခါင္းေျခာက္မွာ အမွန္ပါပဲ။ မစားတဲ့ ေရွာင္တဲ့ အသားေတြ ရိွသလို မႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြလည္း အမ်ားသား။ အရိုးမ်ားသလို ေခ်းလည္း ခါးပါတယ္။ လူကသာ တရုတ္... ႀကိဳက္တဲ့ဟင္းေတြက ျမန္မာဟင္း ကုလားဟင္း။ ခက္တာက မာမားက အဲဒါမ်ိဳးေတြကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ မခ်က္တတ္ဘူး။ တေန႕လာလည္း တရုတ္ဟင္း၊ ေနာက္တေန႕လည္း တရုတ္ဟင္း။ တရုတ္က တရုတ္ဟင္း မႀကိဳက္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာ သိေလာက္ပါၿပီေနာ္။

ပထမဆံုး သတိရတဲ့ဟင္းက ငံျပာရည္ခ်က္ ငါးပိခ်က္ေပါ့။ ျမန္မာဟင္းထဲမွာ ငံျပာရည္ခ်က္၊ ငါးပိခ်က္ကို ႀကိဳက္တယ္။ အိမ္မွာက အစပ္ေလွ်ာ့ စားေတာ့ ျမန္မာလက္ရာ ငါးပိခ်က္ေတြလို မစပ္ဘူး။ ျမန္မာပံုစံပဲ စားခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သီးသန္႕ဆိုၿပီး စပ္စပ္ေလး ခ်က္ရတယ္။ တျခားဟင္းေတြ မပါလည္း ငါးပိခ်က္တစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႕ ထမင္းစား၀င္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အလွဴမွာလည္း တျခားဟင္းေတြကို မႏွိဳက္ပဲ ငါးပိခ်က္နဲ႕ သခြါးသီးပဲ စားေနလုိ႕ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ၾကရွာတယ္။ အလွဴရွင္ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ရေအာင္ အားနာပါးနာနဲ႕ ၾကက္သားဟင္း ၀က္သားဟင္း ယူစားမယ္ မထင္ပါနဲ႕။ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ငါးပိခ်က္ရိွေနရင္ တျခားဟင္းေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ငယ္ငယ္တုန္းက လူေကာင္ထြားေအာင္ ဆိုၿပီး ပဲစားရတယ္။ ဆယ္တန္း ေျဖၿပီးေတာ့ ပဲကို ေရစိမ္ၿပီးေတာင္ စားျဖစ္တယ္။ အိမ္မွာလည္း ပဲဟင္း ခဏ ခဏ ခ်က္တယ္။ ကုလားပဲဟင္း ခ်က္တယ္။ ပဲျပဳတ္ေၾကာ္တယ္။ ပဲကတၱီပါျပဳတ္ သုပ္စားတယ္။ ပဲနီေလး ဟင္းရည္ခ်က္တယ္။ ပဲႀကီးႏွပ္တယ္။ ပဲစားေပမယ့္ လူေကာင္က ေဗလု၀နဲ႕ နင္လား ငါလား မတိမ္းမယိမ္းပဲ။ အဲဒီပဲမ်ိဳးစံုထဲမွာ ပဲႀကီးႏွပ္ကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ။ ဆူးပုတ္ရြက္ေလး အုပ္ထားတဲ့ ပဲႀကီးႏွပ္က စားလုိ႕ အေတာ္ေကာင္းလြန္းတယ္။ ပဲႀကီးႏွပ္က ပဲႀကီးနဲ႕ ႏွပ္တာကို ႀကိဳက္သလို ေထာပတ္ပဲနဲ႕ ႏွပ္တာလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ကုလားျပည္မွာ ေနခဲ့တုန္းက ပဲဟင္းမ်ိဳးစံု ေန႕တုိင္း စားခဲ့ရလို႕ ကုလားျပည္ကို လြမ္းရင္ ပဲကိုလည္း လြမ္းတယ္။ ပဲစားလို႕လား မသိဘူး တစ္ေယာက္ေသာသူကို ရင္ထဲက အသည္းစကားေတြ ေျပာခ်င္မိျပန္တယ္။

ကိုးတန္းေျဖၿပီး ဆယ္တန္းမတက္ခင္ ပုဂံမွာ တစ္လနီးပါးေနေတာ့ ထမင္းဆိုင္မွာ ဟင္းေတြ အစံုအလင္ ခ်ေပးလည္း ႏိွဳက္တဲ့ဟင္းခြက္က တစ္မ်ိဳးတည္း။ အဲဒါက ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္။ တစ္လနီးပါး ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္ တစ္မ်ိဳးတည္းနဲ႕ ထမင္းစားလို႕ ထမင္းဆိုင္ကေတာင္ အံ့ၾသတယ္။ အိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟင္းေခ်းမ်ားတဲ့ ေန႕ဆိုရင္ မာမားက ပုန္းရည္ႀကီး သုပ္ေပးတယ္။ ၾကက္သြန္နီကို အညီွနံ႕ေပ်ာက္ေအာင္ ေရၾကာၾကာစိမ္ၿပီးမွ သုပ္ေတာ့ စားရတာ အဆင္ေျပတယ္။ ပုန္းရည္ႀကီးနဲ႕ဆို ထမင္းစားၿမိန္တယ္။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ပန္းကန္ပဲ။

ငယ္ဘ၀ကို သတိရေစတဲ့ ဟင္းေတြကေတာ့ ဒီေလာက္ေလးပါပဲ။ သူမ်ားတကာေတြလို ခ်က္မစားတတ္ေတာ့ အဲဒီဟင္းေတြကို သတိရၿပီး စားခ်င္စိတ္ရိွလည္း ခ်က္မစားျဖစ္ပါဘူး။ ပုန္းရည္ႀကီးသုပ္ကေတာ့ ၾကက္သြန္ အခြံႏႊာတတ္ေပမယ့္ ၾကက္သြန္ မလွီးတတ္လို႕ ဓါးထိမွာ ေၾကာက္ၿပီး မစားျဖစ္ျပန္ဘူး။ မတတ္ရင္ တတ္ေအာင္ သင္ေပါ့လို႕ ေစတနာနဲ႕ ေျပာၾကမွာကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ အိမ္ရွင္မ မရိွေသးတဲ့ အခုေလာေလာဆယ္ ဘ၀အေနနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ဆိုတာ မရိွလည္း ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။