Nothing lasts forever

အေျခအေနက အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ မေပါ့မပါး ဘ၀ျဖစ္ေနၿပီ။ မေပါ့မပါးဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကုိယ္၀န္ရိွေနတယ္လို႕ မထင္ၾကပါနဲ႕။ ဗလႀကီးအာႏိုး ကေလးေမြးတယ္ဆုိတာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာပါ။ သိပၸံပညာ ထြန္းကားလို႕ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ႏိုင္ၿပီဆုိရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ဘက္က အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခဏ ခဏ ပ်ိဳ႕အန္တတ္ပါတယ္။

ဘာလိုလိုနဲ႕ ေညာင္ညိဳပင္ လမ္းခြဲကေတာ့ ျမင္ေနရၿပီ။ ၂၀၀၈ တုန္းကလည္း ဒီလိုအခ်ိန္မွာ လမ္းခြဲခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူး ခံစားေ၀မွ်ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးကို နာက်ည္းခ်က္ေတြနဲ႕ တိတ္တဆိတ္ေလး ထားရစ္ခဲ့တယ္။ လူမသိ သူမသိ အသံတိတ္ေလးေပါ့။ အခိုင္အမာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ ျပန္မျပင္တတ္တဲ့ အက်င့္ကို တမင္ေမြးယူထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ သမင္လည္ျပန္ဆိုတာ မရိွေစရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္ေတြ မ်ားစြာပိုခဲ့တယ္။ ပိုေနတဲ့အခ်ိန္ေတြကို တျခားေနရာမွာ ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့သလိုလိုပဲ။ ေလာက္ ဆိုတဲ့ အေကာင္မ်ိဳးက ခ်ီးထဲမွာပဲ ေပ်ာ္တတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ အက်ိဳးရိွတဲ့ေနရာမွာ သံုးခဲ့တာေတြလည္း ရိွခဲ့ပါမယ္။ သုညေနာက္မွာ ဒႆမကိန္းနဲ႕ ျပရမယ့္ အက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းေတြေပါ့။ ႏိုင္သေလာက္ ၾကယ္ငါးေကာက္တယ္လို႕ ႏွစ္သိမ့္လုိက္တယ္။

အရင္ကလို အခ်ိန္ေတြ မပိုေတာ့ဘူး။ ရံုးခ်ိန္မွာဆိုလည္း အခ်ိန္ ရွားလာတယ္။ ဒီေနရာ ဒီအလုပ္ ဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ မသိဘူး။ ရုန္းဟ ရုန္းဟ ဆိုၿပီး ဘယ္သူမွေတာ့ ႀကိမ္ မတို႕ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပခံုးသားမွာ ထမ္းပိုးရာေတြ အျပည္႕ပဲ။ လူေဟာင္းဆိုတာ လူသစ္ေတြအတြက္ အထင္ႀကီးစရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေဟာင္းေတြ ထမ္းထားရတဲ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြက တိုးၿပီးရင္း တိုးေနတယ္။ တာ၀န္ဆိုတဲ့ လက္ပတ္ေၾကာင့္ လက္ေမာင္းေတြေတာင္ ဖုထစ္ႀကီးလာသလိုပဲ။ ခ်စ္သူေလးအတြက္ေတာ့ ေခါင္းေလးအံုးဖို႕ ေကာင္းတာေပါ့။

က်န္းမာေရးအတြက္လည္း အခ်ိန္က ေပးရအံုးမယ္။ ငယ္ေသးတယ္ ဆိုေပမယ့္ ရွင္ေသမင္းက ငဲ့ညွာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္အာမခံေတာ့ ၀ယ္ထားပါတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံရတာ ကိစၥမရိွေပမယ့္ တျခားသူေတြကို စိတ္မညစ္ေစခ်င္ဘူး။ ေခါင္းထဲမွာလည္း အသိေတြ တိုးမလာေသးဘူး။ ပံုစံခြက္ထဲမွာပဲ အသားက်ေနတယ္။ ပုစြန္ဦးေႏွာက္ကမွ ခ်ီးရိွအံုးမယ္။ ႏွလံုးသား အာဟာရအတြက္ အခ်ိန္ေတြ လိုေနျပန္ၿပီ။ စာေတြ မဖတ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ ရန္ကုန္မွာ စာၾကမ္းပိုးလို႕ အထင္ခံခဲ့ရတဲ့သူက စကာၤပူမွာ လူ႕ေပါက္ပန္းျဖစ္ေနၿပီ။ ေပါက္ပန္းကမွ အဆင္းလွပါေသးတယ္။ ေပါက္ပန္းဘ၀က တက္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အရင္ကေလာက္ အၾကည္ဓါတ္ေတြ မရိွေတာ့ဘူး။ လူပါးစပ္က တစ္ေပါက္တည္း ရိွလို႕ေပပဲ။ လူအမ်ားက ကၽြဲဆိုေတာ့လည္း ဤလည္း ကၽြဲျဖစ္သြားတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အမ်ားႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ဖို႕ ဟိုးအရင္ကတည္းက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ေ၀ဖန္တာနဲ႕ ကဲ့ရဲ႕တာ မတူဘူးဆိုတာလည္း သိပါတယ္။ တုိက္ပြဲေတြမွာ ေက်ာမလံုေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့သူေတြလည္း ရိွတယ္။ အရိပ္စစ္လို႕ ရိွေနတဲ့သူလည္း ရိွပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ရလဒ္ကေတာ့ လူဆိုး လူၾကမ္း လူရမ္းကားေပါ့။ ကုိယ္ရပ္ေနတဲ့ ေျမက မမာေတာ့လည္း ခုန္လို႕ မေကာင္းဘူး။ မိတ္ေဆြေတြေတာင္ ရန္သူျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိစၥေတာ့ မရိွပါဘူး။ ရန္သူစစ္ေတြက ပိုခ်စ္ဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။

ကဲ... လိုရင္း မေရာက္ပဲ ေပရွည္ေနၿပီ။ အခ်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ဆို သိပ္မျမင္ရေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ႏွဳတ္ဆက္လက္ျပေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ေပးစရာအခ်ိန္ေတြ မက်န္ေတာ့လို႕ပါ။ အခ်ိန္ေပးႏုိင္ရင္ ေပးႏုိင္သလို ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် အသံုးေတာ္ခံပါမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ျမင္ရင္ ျမင္တယ္လို႕ပဲ မွတ္လိုက္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ။