ဒီႏွစ္ရက္မွာ ေနနဲ႕လ အက်ိဳးမေပးပါ။ ေရႊနဲ႕ျမေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိေသးပါ။
ေနထြက္ခ်ိန္ ရွဳခင္းအလွ ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုၿပီး ခဲေလသမွ် သဲေရက်ရပါတယ္။ မနက္ေစာေစာထၿပီး လမ္းျပကို ေစာင့္ေပမယ့္ ဆရာသမားက အိပ္ယာထ ေနာက္က်ပါတယ္။ ေနထြက္ခ်ိန္ ေက်ာ္သြားမွ ေရာက္လာေတာ့ ဘာမွ လုပ္လုိ႕ မရေတာ့ဘူး။ မထစဖူး မနက္ေစာေစာ ၅ နာရီမွာ အိပ္ယာထလိုက္ရတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။ ေငြျပန္အမ္းဖုိ႕ အဆင္မေျပရွာတဲ့ လမ္းျပက ေနာက္ရက္ မနက္မွာ ျပန္ပုိ႕ေပးမယ္ ဆုိလို႕ အဲဒီမနက္ခင္းမွာ မနက္စာ စားၿပီး အခ်ိန္ကုန္လုိက္ရတယ္။ လူကေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးရုပ္နဲ႕ လွေနရတာေပါ့။ ကိုယ့္ဓါတ္ပံုေတာင္ မရိုက္ရဲဘူး။ ဓါတ္ပံု ျပန္ၾကည္႕ရင္ လန္႕မွာ စိုးလို႕။
လေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္မယ္ ဆိုလို႕ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ေတာင္ေပၚတက္ ေတာထဲ၀င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းမွာ မိုးေတြ သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ညဦးပိုင္းမွာက တိမ္ဖံုးပါလို႕ လမသာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ လမသာတာ အေရးမႀကီးေပမယ့္ မိုးရြာထားတာက ျပႆနာပါပဲ။ မိုးေရေတြနဲ႕ ေခ်ာေနတဲ့ ေတာင္ကမ္းပါးယံ မညီမညာေလွ်ာက္လမ္းေတြမွာ လွမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက တန္ဖုိးႀကီးလွပါတယ္။ ေျခတစ္လွမ္းမွာ သစ္ျမစ္တစ္ခုကို တက္နင္းမိလုိ႕ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ေဘးနားက ေခ်ာက္ထဲကို ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေလး ေလွ်ာဆင္းသြားတာ ကံသီေပလို႕ သစ္ျမစ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို လက္နဲ႕ ဖမ္းတြယ္ထားႏုိင္ခဲ့တယ္။ သစ္ျမစ္ကို ဖမ္းမိလို႕ ေအာက္ထဲအထိ ဆက္မဆင္းသြားတာပါ။ စမ္းေခ်ာင္းေတြကို ျဖတ္ကူးေတာ့လည္း ေက်ာက္ခဲ မညီမညာေတြနဲ႕ စမ္းေရထဲမွာ ကိုးယို႕ကားယားပါပဲ။ လေရာင္ေအာက္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ့ စြန္႕စားခန္း ရလဒ္ကေတာ့ လက္ဖ၀ါးနဲ႕ ေျခသလံုးေတြ ပြန္းပဲ့ကုန္တာပါပဲ။ ေသႏွစ္ေတာ့ မေစ့ေသးဘူးေပါ့။
ညက ရထားတဲ့ လမင္းဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ အီစိမ့္ေနေပမယ့္ ေနထြက္ခ်ိန္ ရွဳခင္းအလွကို ၾကည္႕ဖို႕အတြက္ ေနာက္ေန႕ မနက္မွာ ေစာေစာထၿပီး ေတာင္ေပၚကို တက္ခဲ့ေသးတယ္။ မနက္ ၆ နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ေစာင့္ေနေပမယ့္ မနက္ ၇ နာရီခြဲအထိ ရွင္ေနမင္းက ကုိယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ မျပရွာပါဘူး။ ညက ရြာထားတဲ့ မိုးေၾကာင့္ ေတာင္ပတ္လည္မွာ ျမဴခိုးေတြ ေ၀ေနရွာတယ္။ ကမာၻေလာကႀကီးမွာ အလင္းေတြ တျဖည္းျဖည္း ျဖန္႕က်က္လာေပမယ့္ ေနမင္းကေတာ့ ပုန္းကြယ္ေနတုန္းပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမဴခိုးေတြကို ပါးစပ္နဲ႕ ဖူး... ဖူး... ဆိုၿပီး မွဳတ္ထုတ္လိုက္ခ်င္တယ္။
အခုေတာ့ ေနမင္း ႏိွပ္စက္လို႕ အိပ္ေရးပ်က္ထားတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဇီးကြက္မ်က္လံုးေလး ျဖစ္ေနတယ္။ လမင္း ႏွိပ္စက္လို႕ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ နာေနတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳဆိုတာ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးရတာ သဘာ၀ပါပဲေလ။
ေနထြက္ခ်ိန္ ရွဳခင္းအလွ ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုၿပီး ခဲေလသမွ် သဲေရက်ရပါတယ္။ မနက္ေစာေစာထၿပီး လမ္းျပကို ေစာင့္ေပမယ့္ ဆရာသမားက အိပ္ယာထ ေနာက္က်ပါတယ္။ ေနထြက္ခ်ိန္ ေက်ာ္သြားမွ ေရာက္လာေတာ့ ဘာမွ လုပ္လုိ႕ မရေတာ့ဘူး။ မထစဖူး မနက္ေစာေစာ ၅ နာရီမွာ အိပ္ယာထလိုက္ရတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။ ေငြျပန္အမ္းဖုိ႕ အဆင္မေျပရွာတဲ့ လမ္းျပက ေနာက္ရက္ မနက္မွာ ျပန္ပုိ႕ေပးမယ္ ဆုိလို႕ အဲဒီမနက္ခင္းမွာ မနက္စာ စားၿပီး အခ်ိန္ကုန္လုိက္ရတယ္။ လူကေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးရုပ္နဲ႕ လွေနရတာေပါ့။ ကိုယ့္ဓါတ္ပံုေတာင္ မရိုက္ရဲဘူး။ ဓါတ္ပံု ျပန္ၾကည္႕ရင္ လန္႕မွာ စိုးလို႕။
လေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္မယ္ ဆိုလို႕ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ေတာင္ေပၚတက္ ေတာထဲ၀င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းမွာ မိုးေတြ သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ညဦးပိုင္းမွာက တိမ္ဖံုးပါလို႕ လမသာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ လမသာတာ အေရးမႀကီးေပမယ့္ မိုးရြာထားတာက ျပႆနာပါပဲ။ မိုးေရေတြနဲ႕ ေခ်ာေနတဲ့ ေတာင္ကမ္းပါးယံ မညီမညာေလွ်ာက္လမ္းေတြမွာ လွမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက တန္ဖုိးႀကီးလွပါတယ္။ ေျခတစ္လွမ္းမွာ သစ္ျမစ္တစ္ခုကို တက္နင္းမိလုိ႕ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ေဘးနားက ေခ်ာက္ထဲကို ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေလး ေလွ်ာဆင္းသြားတာ ကံသီေပလို႕ သစ္ျမစ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို လက္နဲ႕ ဖမ္းတြယ္ထားႏုိင္ခဲ့တယ္။ သစ္ျမစ္ကို ဖမ္းမိလို႕ ေအာက္ထဲအထိ ဆက္မဆင္းသြားတာပါ။ စမ္းေခ်ာင္းေတြကို ျဖတ္ကူးေတာ့လည္း ေက်ာက္ခဲ မညီမညာေတြနဲ႕ စမ္းေရထဲမွာ ကိုးယို႕ကားယားပါပဲ။ လေရာင္ေအာက္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ့ စြန္႕စားခန္း ရလဒ္ကေတာ့ လက္ဖ၀ါးနဲ႕ ေျခသလံုးေတြ ပြန္းပဲ့ကုန္တာပါပဲ။ ေသႏွစ္ေတာ့ မေစ့ေသးဘူးေပါ့။
ညက ရထားတဲ့ လမင္းဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ အီစိမ့္ေနေပမယ့္ ေနထြက္ခ်ိန္ ရွဳခင္းအလွကို ၾကည္႕ဖို႕အတြက္ ေနာက္ေန႕ မနက္မွာ ေစာေစာထၿပီး ေတာင္ေပၚကို တက္ခဲ့ေသးတယ္။ မနက္ ၆ နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ေစာင့္ေနေပမယ့္ မနက္ ၇ နာရီခြဲအထိ ရွင္ေနမင္းက ကုိယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ မျပရွာပါဘူး။ ညက ရြာထားတဲ့ မိုးေၾကာင့္ ေတာင္ပတ္လည္မွာ ျမဴခိုးေတြ ေ၀ေနရွာတယ္။ ကမာၻေလာကႀကီးမွာ အလင္းေတြ တျဖည္းျဖည္း ျဖန္႕က်က္လာေပမယ့္ ေနမင္းကေတာ့ ပုန္းကြယ္ေနတုန္းပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမဴခိုးေတြကို ပါးစပ္နဲ႕ ဖူး... ဖူး... ဆိုၿပီး မွဳတ္ထုတ္လိုက္ခ်င္တယ္။
အခုေတာ့ ေနမင္း ႏိွပ္စက္လို႕ အိပ္ေရးပ်က္ထားတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဇီးကြက္မ်က္လံုးေလး ျဖစ္ေနတယ္။ လမင္း ႏွိပ္စက္လို႕ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ နာေနတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳဆိုတာ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးရတာ သဘာ၀ပါပဲေလ။
7 comments:
စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့တယ္ဆို တန္ဖိုးၾကီးၾကီး ေပးရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အတြက္ တန္မွာပါ..
10 Nov 09, 01:40
kom: ဒါလဲအမွတ္တရပါဘဲ။
ေတာင္သြားတက္တာလား? ေပ်ာ္စရာႀကီး
ဓာတ္ပုံ မရုိက္ျဖစ္လဲ အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုေပါ့
ျဖစ္ရမယ္...
(ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္)
ျပန္ေရာက္လာျပီပဲေလ =)
အေတြ႕အႀကံဳဆိုတာ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးရတာ သဘာ၀ပါပဲေလ။
မွန္တယ္ေနာ္။
ပန္ဒါမ်က္လံုး မဟုတ္ဘူးလားးးးးး
း)
Post a Comment