Full of shit in Socail Network

FB ဆိုတဲ့ လူမွဳကြန္ယက္ႀကီးက တေန႕တျခား အဆိပ္ေတြ အႏၱရာယ္ေတြ မ်ားသထက္ မ်ားမ်ား လာတယ္။

၆၆ ဃ ကိုေတာ့ ကိုယ္ေတြအေနနဲ႕က မေၾကာက္ရဘူး။ ပတ္သက္မွဳ မရိွေအာင္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း ေနေနတာ ဆိုေတာ့ အမွဳပတ္စရာ မရိွဘူး။ အဲဒီေတာ့ ပတ္သက္မွဳရိွေအာင္ အထူးျပဳ လုပ္ေနတဲ့သူေတြပဲ ဂရုျပဳရမယ့္ကိစၥ ျဖစ္သြားတယ္။

အဆိပ္ေတြကေတာ့ ဘုန္းဘေလာေဟာပဲ။ ဘာသာေရးအဆိပ္ေတြ၊ လူမ်ိဳးအေရးအဆိပ္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအဆိပ္ေတြ၊ ပညာေရးအဆိပ္ေတြ၊ က်န္းမာေရးအဆိပ္ေတြ၊ အေတြးအျမင္အဆိပ္ေတြ မ်ိဳးစံုကို ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီလို စာေတြကို ယံုတဲ့လူေတြလည္း အမ်ားသား။ အဆိပ္ရဲ႕ သေဘာသဘာဝအရ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အစြမ္းျပတာ ရွိသလို တျဖည္းျဖည္းခ်င္းမွ အစြမ္းျပတာလည္း ရိွတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီလို အဆိပ္တက္သြားရင္ေတာ့ ကုရခက္သြားၿပီေပါ့။

ေနာက္ထပ္ အႏၱရာယ္တခုက ဟုတ္ေသာ္ရိွ မဟုတ္ေသာ္ရိွ စာေတြကို အားရပါးရ Share က်တာပဲ။ ဒီလူဟာ မုဒိန္းေကာင္၊ လူလိမ္၊ ၾကာကူလီ ဘာညာကြိကြ ဇာတ္လမ္းေတြ စီကာပတ္ကံုး ေရးခ်င္သလို ေရးၿပီး ဓါတ္ပံုေတြနဲ႕ တြဲတင္... ၿပီးရင္ ရိွသမွ် Group ေတြ Page ေတြမွာ Share။ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးရင္ Share ေပးၾကပါဦး... ျမန္မာမွန္ရင္ Share ေပးၾကပါဦး... ဆုိၿပီး ေရးလိုက္ရင္ Share လိုက္ၾကတဲ့ FB က အမွန္တရားျမတ္ႏိုးသူေတြ ေထာင္ခ်ီေသာင္းခ်ီပဲ။ အဲဒီလို လူေတြထဲမွာ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ေတြ စီးပြါးေရးလုပ္ေနတဲ့သူေတြ ပါေနၾကတယ္။

It is more important that innocence be protected than it is that guilt be punished. အျပစ္ရိွသူကို အျပစ္ေပးဖို႕ထက္ အျပစ္မရိွတဲ့သူကို မွားယြင္းအျပစ္မေပးမိဖုိ႕က ပိုအေရးႀကီးတယ္တဲ့။ အဲဒီလို အပုတ္ခ် ရွံဳ႕ခ်ျခင္း ခံေနရတဲ့သူဟာ တကယ္အျပစ္ရိွသူ မဟုတ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ အဲဒီဟာအတြက္ ဘယ္သူက တာဝန္ခံေပးမလဲ။

သူ႕ရဲ႕ ဓါတ္ပံုႀကီးေတြနဲ႕တင္ထားတဲ့ လုပ္ႀကံေရးသားထားတဲ့ စာေတြကို လူအမ်ားစုက ဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ အမွန္တရားက အျပင္ထြက္ဖို႕ ဖိနပ္စီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မုသားက ကမာၻပတ္ေနပါၿပီ။ မဟုတ္မွန္တဲ့ စာေတြအတြက္ ျပန္လည္ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြဟာ အျပစ္တင္ ေဝဖန္ အပုတ္ခ်တဲ့ စာေတြေလာက္ Share တဲ့ လူ မရိွဘူးဆိုတာကိုလည္း သတိထားမိၾကပါသလား။ ေျပာခ်င္တာက FB ေပၚမွာ ကိုယ္ရဲ႕ မဆင္မျခင္ လုပ္ေဆာင္မွဳဟာ သူတပါးရဲ႕ဘဝကို သြယ္ဝိုက္ ဒါမွမဟုတ္ တိုက္ရိုက္ ထိခိုက္နစ္နာေစႏိုင္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ လူမွဳကြန္ယက္ေပၚမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့ လူမွဳအသိုင္းအဝိုင္းကိုပဲ ေဖာ္ေဆာင္ၾကပါ။

အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုရင္လည္း ဆင္ျခင္ပိုင္းျခားႏုိင္တဲ့ ဥာဏ္ပညာနဲ႕အတူ ျမတ္ႏိုးၾကပါ။ အႏၱရာယ္ေတြ အဆိပ္ေတြ မ်ားလာတဲ့ FB မွာ အသိတရားရိွရိွ သိကၡာရိွရိွ အက်ိဳးရိွရိွ ေနႏိုင္ၾကပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္။

Kampung Pelangi

အင္ဒိုနီးရွားမွာ Rainbow Village ဆိုတာေလး အခုတေလာမွာ နာမည္ႀကီးလာပါတယ္။ Kampung Wonosari လို႕ ေခၚတဲ့ အဲဒီရြာေလးဟာ အင္ဒိုနီးရွားရဲ႕ ဆီမာယမ္ဆိုတဲ့အရပ္မွာ တည္ရိွတာပါ။

အဲဒီရြာေလးရဲ႕ ေတာင္ေစာင္းမွာ ျပြတ္ျပြတ္သိပ္သိပ္ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေတြကို သက္တံေရာင္စံု ေဆးသုတ္တဲ့ စီမံကိန္းကို အဲဒီရြာေလးရဲ႕ ေဒသခံလူထုနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဒသခံအစိုးရဟာ အဲဒီစီမံကိန္းအတြက္ ေဒၚလာ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ က်ခံသံုးစြဲခဲ့ၿပီး အင္ဒိုနီးရွား ေဆာက္လုပ္ေရးအသင္းကလည္း လိုအပ္တဲ့ အိမ္သုတ္ေဆးနဲ႕ ကၽြမ္းက်င္အလုပ္သမား အကူအညီေတြကို ေပးပါတယ္။

အိမ္ေျခ ၂၀၀ ေက်ာ္ကို အိမ္အမိုးေတြ အပါအဝင္ အိမ္ေတြကို အနည္းဆံုး အေရာင္ ၃ ေရာင္ ေဆးသုတ္ခိုင္းပါတယ္။ နံရံေတြမွာလည္း 3D ရုပ္လံုးၾကြ နံရံပန္းခ်ီေတြလည္း ဆဲြခုိင္းပါတယ္။ ရြာထဲက တံတားေတြနဲ႕ ခံုတန္းေတြကိုလည္း ေဆးေရာင္စံုေတြ သုတ္ၾကပါတယ္။ ဆင္းရဲသား အမ်ားစုရိွတဲ့ သာမန္အိမ္ေလးေတြနဲ႕ ျပည္႕က်ပ္ေနတဲ့ေနရာကို ခရီးသြားဧည္႕သည္ေတြ လာေရာက္ လည္ပတ္ႏုိင္ဖုိ႕အတြက္ ေျပာင္းလဲလိုက္တာပါ။ အရင္က အမိွဳက္ေတြပြၿပီး ညစ္ညမ္းေနတဲ့ ျမစ္ႀကီးကိုလည္း သန္႕ရွင္းေအာင္ လုပ္ေနၾကပါၿပီ။

အခ်ိန္ကာလ ၁ လေက်ာ္ လုပ္ခဲ့တဲ့ စီမံကိန္းေၾကာင့္ အခုဆို အဲဒီရြာေလးဟာ ခရီးသည္ေတြ လာေရာက္ လည္ပတ္တဲ့အတြက္ စိုစိုေျပေျပ ျဖစ္လာပါၿပီ။ အရင္က ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္ေနတဲ့ ရြာေလးကေန ခရီးသည္ေတြကို စြဲေဆာင္မွဳရိွတဲ့ သန္႕ရွင္းတဲ့ ရြာေလးျဖစ္လာပါတယ္။ အေရာင္မ်ိဳးစံုနဲ႕ လွေနတဲ့ ရြာေလးကို ဓါတ္ပံုဝါသနာရွင္ေတြ အမ်ားစု လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကပါတယ္။ ေဒသခံေတြဟာ ခရီးသည္ေတြအတြက္ ေရာင္းခ်တဲ့ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ၊ စားေသာက္ဖြယ္ရာေတြနဲ႕ ဝန္ေဆာင္မွဳလုပ္ငန္းေတြကေန ပံုမွန္ဝင္ေငြေတြ ရေနၾကပါၿပီ။

ဆန္းဆန္းျပားျပား လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ... ခက္ခဲရွဳပ္ေထြးတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ မပါဝင္ပဲ ရိုးရိုးရွင္းရွင္း လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေလး ျဖစ္တဲ့ သက္တံေရာင္စဥ္ရြာကေလးရဲ႕ တဟုုန္ထိုး ေအာင္ျမင္မွဳဟာ တကယ္ကို အတုယူရမယ့္ စီမံကိန္းတခုပါပဲ။

Indonesia Massacre of 1965

၁၉၆၅ မွာ အင္ဒိုနီးရွားမွာ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ သတ္ျဖတ္မွဳေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအဓိကရုဏ္းမွာ လူ ၁ သန္းေလာက္ ေသေၾကပ်က္ဆီးရတယ္လို႕ ဆိုၾကတယ္။ အင္တာနက္မွာ အဲဒီဟာကို ရွာဖတ္ခ်င္ရင္ Indonesia massacre of 1965 လို႕ ေရးၿပီး ရွာၾကည္႕ပါ။

အဲဒီအဓိကရုဏ္းဟာ ဘာသာေရးနဲ႕ တိုက္ရိုက္သက္ဆိုင္တဲ့ အဓိကရုဏ္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၆၅ စက္တင္ဘာ ၃၀ မွာ သမၼတဆူကာႏိုကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သူမ်ားလို႕ အမည္တပ္ထားတဲ့ လက္နက္ကိုင္အုပ္စုတခုက အင္ဒိုနီးရွားစစ္တပ္ရဲ႕ ထိပ္ပိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၆ ေယာက္ကို ဖမ္းၿပီး သတ္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလက္နက္ကိုင္အုပ္စုကပဲ မာေဒးကားရင္ျပင္နဲ႕ သမၼတနန္းေတာ္ကိုလည္း သိမ္းပိုက္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီဟာကို 30 September Movement လို႕ ေခၚပါတယ္။

အင္ဒိုနီးရွားသမၼတ ဆူကာႏိုက အဲဒီ စက္တင္ဘာ ၃၀ လွဳပ္ရွားမွဳဟာ သူနဲ႕ မဆုိင္ပါဘူးလို႕ ျငင္းဆိုၿပီး စစ္တပ္ရဲ႕အကူအညီနဲ႕ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေျခအေနကို ျပန္လည္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို သတ္ျဖတ္ၿပီး အာဏာသိမ္းဖို႕ ႀကိဳးစားတဲ့အုပ္စုဟာ ကြန္ျမဴနစ္နဲ႕ ဆက္ႏြယ္မွဳရိွတယ္ဆိုၿပီး ေအာက္တိုဘာ ၅ ရက္ေန႕မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆူဟာတို ဦးေဆာင္တဲ့ စစ္တပ္က စြပ္စြဲခ်က္ဝါဒေတြ ျဖန္႕ၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ေတြကို ရွင္းလင္း သုတ္သင္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ (ေကပီအုိင္)က အင္အားႀကီးပါတယ္။ ပါတီဝင္၂ သန္းေလာက္ ရိွပါတယ္။ သမၼတဆူကာႏိုကလည္း ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒေတြကို အားေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြရဲ႕ ေျမယာစီမံခန္႕ခြဲမွဳ သေဘာတရားေတြကို ေျမပိုင္ရွင္မြတ္စလင္ေတြက အျမင္မၾကည္လင္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ႀကီးစိုးလာမွဳကို မလိုလားၾကဘူး။
စစ္တပ္ရဲ႕ ဝါဒျဖန္႕ခ်က္ေတြက မမွန္ေပမယ့္ ဝါဒျဖန္႕ခ်က္ ေအာင္ျမင္ပါတယ္။ အင္ဒိုနီးရွားျပည္သူေတြက အဲဒီဝါဒျဖန္႕ခ်က္ကို ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ သမၼတဆူကာႏိုကိုလည္း ေထာက္ခံမွဳ က်ဆင္းလာပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက စြပ္စြဲခ်က္ေတြကို ျငင္းဆိုေပမယ့္ ႏွစ္ကာလအေတာ္ၾကာ ျဖစ္တည္္လာတဲ့ အမုန္းတရားေတြက ႀကီးသထက္ ႀကီးလာပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွေတာ့ အင္ဒိုနီးရွားတခြင္က ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့သူေတြ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ အသတ္ခံရပါတယ္။ အဲဒီ သတ္ျဖတ္မွဳေတြမွာ စစ္တပ္ကလည္း ပါဝင္သလို အင္ဒိုနီးရွားက ျပည္သူေတြလည္း ပါဝင္ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႕ ပတ္သက္မွဳရိွတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ေနထိုင္တဲ့ တရုတ္ေတြလည္း အသတ္ခံရပါတယ္။ ဘာမွ မဆုိင္တဲ့ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူေတြလည္း အခ်င္းခ်င္းသတ္လို႕ ေသခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို အသတ္ခံရတဲ့အထဲမွာ မြတ္စလင္ေတြ ပါပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ၁၉၆၅ အဓိကရုဏ္းဟာ ႏုိင္ငံေရး ခြက္ေစာင္းခုတ္တာပါ။ သမၼတရဲ႕ အဓိက မဟာမိတ္ျဖစ္တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ေျမလွန္ပစ္တာပါ။ သမၼတဆူကာႏိုကို ျဖဳတ္ခ်ၿပီး စစ္တပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆူဟာတိုက သမၼတေနရာ ဝင္ယူတာပါ။ ျဖဳတ္ခ်ခံရတဲ့ အင္ဒိုနီးရွားရဲ႕ ပထမဆံုး သမၼတဆူကာႏိုလည္း အက်ယ္ခ်ဳပ္ဘဝနဲ႕ပဲ အသက္ ၆၉ ႏွစ္မွာ ေသသြားခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒီအဓိကရုဏ္းကို ေနာက္ခံထားၿပီး ၁၉၆၅ ခုမွာ အင္ဒိုနီးရွားက ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ မ်ိဳးတံုးသတ္ျဖတ္ပါတယ္လုိ႕ ေရးသားေနတဲ့ ရဟန္းအမည္နဲ႕ FB Account ေတြကို ရြံ႕ရွာစိတ္ပ်က္မိလို႕ သမိုင္းအမွန္ကို ျပန္ရွာေဖြ တင္ျပတာပါ။ အင္တာနက္ေခတ္ႀကီးမွာ အလြယ္မယံုၾကပါနဲ႕။ သမုိင္းျဖစ္ရပ္မွန္လား ျဖစ္ရပ္မွားလားဆိုတာ အလြယ္တကူ ရွာေဖြ ဖတ္ရွဳလို႕ ရပါတယ္။
ဝါဒျဖန္႕သတင္းေတြဟာ အင္မတန္ အဆိပ္ျပင္းပါတယ္။ အဆိပ္ေတြကို တေန႕ တေန႕ နည္းနည္းစီ ေကၽြးေနတာကို မျမင္ရင္ေတာ့​ ဝါဒမိွဳင္းေတြမိၿပီး အင္ဒိုနီးရွားက ျဖစ္ရပ္ဆိုးႀကီးဟာ ကိုယ္ေတြတိုင္းျပည္မွာလည္း တေန႕ေန႕မွာ ထပ္ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။

ဘယ္အဓိကရုဏ္းမဆို နိဂံုးမွာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြ မေပးဘူးဆုိတာ သေဘာေပါက္ နားလည္ၾကပါ။ အဓိကရုဏ္းရဲ႕ ဆိုးေမြေတြျဖစ္တဲ့ အမုန္းတရားနဲ႕ နာက်ည္းခ်က္ဒဏ္ရာေတြ မ်ိဳးဆက္တုိင္း လက္ဆင့္ကမ္းေနမွာကို မလိုခ်င္ၾကပါနဲ႕ဗ်ာ။

Journey with SE7 to HCMC

ရန္ကုန္- မႏၱေလး ရထားလိုမ်ိဳး ဗီယက္နမ္မွာ ဆိုင္ဂံုနဲ႕ ဟႏြိဳင္း ေျပးတဲ့ ရထား ရိွတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ ဟႏိြဳင္းက ေျမာက္ပိုင္းမွာ... စီးပြါးေရးၿမိဳ႕ေတာ္ ဆိုင္ဂံု (အခု ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕)က ေတာင္ပိုင္းမွာ ရိွတယ္။ ဆိုင္ဂံုလို႕ ေျပာရင္ ေဒသခံေတြက ပိုသိပါတယ္။ ဟိုခ်ီမင္းၿမိဳ႕လို႕ မသံုးၾကပါဘူး။ ဟႏြိဳင္းက လာတဲ့ ရထားက ဆိုင္ဂံုမွာ ဂိတ္ဆံုးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဆုိင္ဂံုက လာတဲ့ ရထားက ဟႏြိဳင္းမွာ ဂိတ္ဆံုးတယ္။ တေန႕ တေန႕ အဲဒီလို အသြားအျပန္ ရထားေတြ ၄ စီး ၅ စီးေလာက္ ရိွတယ္။

တျခားရထားေတြအေၾကာင္း မသိေပမယ့္ ကိုယ္စီးခဲ့တဲ့ SE7 အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ SE7 က ဟႏိြဳင္းကေန ဆုိင္ဂံုကို သြားတဲ့ ရထားပါ။ အဲဒီရထားကို လမ္းတဝက္ျဖစ္တဲ့ ညခ်မ္းၿမိဳ႕ကေန စီးတာပါ။ ရထားဝင္ခ်ိန္ မွန္ပါတယ္။ ၈ နာရီ ၃၅ မိနစ္မွာ ရထားဝင္လာပါတယ္။ အတက္အဆင္း ၁၅ မိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးတဲ့ေနာက္ ဆက္ထြက္ပါတယ္။ ဆိုင္ဂံုကို မေရာက္ခင္ ၾကားထဲမွာ ဘူတာ ၆ ခုေလာက္ ရပ္ပါတယ္။ ဆိုင္ဂံုက ညေန ၄ နာရီ ၁၅ မိနစ္မွာ ဆိုက္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက အခ်ိန္တိက်ပါတယ္။

ရထားလက္မွတ္ခက ေစ်းသင့္ပါတယ္။ ေလယာဥ္နဲ႕ သြားရင္ တေယာက္ကို ေဒၚလာ ၇၀ ေလာက္ က်ေပမယ့္ ရထားနဲ႕က အိပ္စင္နဲ႕အခန္းမွာ တေယာက္ကို ေဒၚလာ ၅၀ ေလာက္ပဲ ကုန္ပါတယ္။ ၄ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးေတြက လက္မွတ္ ဝယ္စရာ မလိုပါဘူး။ အြန္လိုင္းကေန လက္မွတ္ ဝယ္လို႕ ရၿပီး လက္မွတ္ကို ပရင့္ထုတ္ၿပီး ယူသြားႏုိင္ပါတယ္။ ခရီးသည္ေတြကို ေရသန္႕တဗူးစီ ေပးပါတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ရထားက ဝန္ထမ္းေတြက ထမင္းဗူးေတြ လိုက္ေရာင္းပါတယ္။

ရထားအခန္းထဲမွာ အိပ္စင္ ၄ ခု ရိွပါတယ္။ အလယ္မွာ စားပြဲေလး တလံုး ရိွၿပီး ျပတင္းတံခါး ရိွပါတယ္။ အခန္းထဲမွာ အဲကြန္းရယ္ မီးအားသြင္းဖို႕ ပလပ္ေပါက္ရယ္၊ အဝတ္အစား ခ်ိတ္ဖို႕ ခ်ိတ္ရယ္ ထားေပးထားပါတယ္။ ရထားတြဲတုိင္းမွာ အိမ္သာ ရိွပါတယ္။ အိမ္သာရဲ႕ သန္႕ရွင္းမွဳက အေကာင္းဆံုး မဟုတ္ေပမယ့္ လက္ခံႏိုင္တဲ့ အေနအထားပါ။

ရထားလမ္းေတြ ေကာင္းပါတယ္။ ရထားက သိပ္ မခုန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စကၤာပူက ရထားလို အၿငိမ္လည္း မဟုတ္ပါ။ ဘယ္ညာ လူးပါတယ္။ ဖြဖြေလး ခုန္ပါတယ္။ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့သူအတြက္ ေခ်ာ့သိပ္သလိုပါပဲ။ အခန္းတံခါး ဖြင့္ထားရင္ ေကာ္ရီဒါဘက္က ျပတင္းေပါက္ကေန တျခားဘက္အျခမ္းက ျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္ရပါတယ္။

ရထားနဲ႕ သြားေတာ့ ရထားလမ္းတေလွ်ာက္ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနကို ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ေတြ႕မိသမွ် ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြဟာ စိမ္းစိုေနပါတယ္။ ေတာင္ကတံုးေတြ မေတြ႕မိဘူး။ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာ ရာဘာစိုက္ခင္းေတြ၊ နဂါးေမာက္သီး စိုက္ခင္းေတြ၊ သီဟိုဠ္ပင္စုိက္ခင္းေတြ အစီအရီပါပဲ။ လွ်ပ္စစ္မီးက လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ရတာကို ဓါတ္ႀကိဳးေတြကို ျမင္ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။

မေကာင္းတာေတြလည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ ၾကြက္ရိွပါတယ္။ တခါတေလ ကုတင္ေအာက္က ထြက္လာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အခန္းရဲ႕ အနံ႕အသက္က သိပ္မေကာင္းပါ။ ညီွစို႕စို႕ အနံ႕ ရိွပါတယ္။ အိပ္ရာခင္း၊ ေခါင္းအံုး၊ ေစာင္ေတြဟာ ေရွ႕က ဆင္းသြားတဲ့ ခရီးသည္ေတြ သံုးၿပီးသားေတြပါ။ အိပ္ယာခင္းေတြ ညစ္ပတ္ပါတယ္။ ရထားတြဲေစာင့္က တံျမက္စည္း လွဲေပမယ့္ အခန္းထဲမွာ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ပစ္ထားတဲ့ အမိွဳက္ေတြ ရိွပါတယ္။

ေနာက္တခ်က္က ေဆးလိပ္မေသာက္ရ ဆိုတဲ့ ရထားတြဲထဲမွာ ဗီယက္နမ္ေတြ ေဆးလိပ္ ေသာက္ၾကပါတယ္။ ဘယ္အခန္းက ေသာက္ေနမွန္း မသိရေပမယ့္ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေဆးလိပ္နံ႕ ၃ ခါေလာက္ ရပါတယ္။ ကေလးေတြ လူႀကီးေတြ ဆူညံ႕ေအာ္ဟစ္ စကားေျပာၾကပါတယ္။ တျခားအခန္းက လူေတြကုိ အားနာမွဳ မရိွပါဘူး။ အခန္းတံခါးကို မွားဖြင့္မိရင္လည္း ျပန္မပိတ္ေပးမယ္ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ဆက္ထြက္သြားတာလည္း ရိွပါတယ္။

ရထားလမး္တေလွ်ာက္ ၿမိဳ႕ရြာေတြကို ျဖတ္သြားရင္ ဘာေတြ႕ရသလဲ ဆုိေတာ့ ရထားလမ္းေဘးမွာ အမိွဳက္ပစ္တာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ လမ္းတခုပဲ ျခားတဲ့ အိမ္ကေန ရထားလမ္းဘက္မွာ အမိွဳက္ေတြ လာသြန္တာကို ရထားေပၚကေန ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြမွာလည္း ျမစ္ထဲ ေခ်ာင္းထဲကို အမိွဳက္ပစ္ခ်တာကို ျမင္ရပါတယ္။

ဗီယက္နမ္ရဲ႕ လူေနမွဳျမင္ကြင္း အေတြ႕အႀကံဳ လိုခ်င္ရင္ေတာ့ ရထားစီးသင့္ပါတယ္။ ေလယာဥ္စီးတာက ဘာမွ မျမင္လိုက္ရဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြကို သည္းခံႏိုင္မွ ရထားစီးဖို႕ အႀကံေပးခ်င္ပါတယ္။