The bitter life of High School Student

ကုိယ္ေတြက အလယ္တန္းေက်ာင္းကေန အထက္တန္းေက်ာင္းကို ၈ တန္းၿပီးမွ ေျပာင္းရတာ ဆိုေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကို သံေယာဇဥ္ မရိွတာ အမွန္ပဲလို႕ ဝန္ခံပါတယ္။ ၈ တန္းအထိ တက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ပဲ ပိုရင္းႏွီးတယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းကေန အထက္တန္းေက်ာင္းကို ၈ တန္း ေအာင္ၿပီးလို႕ ေျပာင္းရတဲ့အခါမွာလည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ ရိွတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြကို ခြဲတန္းခ်ၿပီး ပို႕ရတာကိုး။ တေက်ာင္းထဲက အကုန္လံုး လက္မခံထားႏိုင္ဘူးေလ။

အဲဒီမွာ ဘာျဖစ္လဲဆုိေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း လူေဟာင္းလူသစ္ ခြဲျခားတာေတြ ရိွျပန္တယ္။ ဒီေကာင္ေတြက အလယ္တန္းေက်ာင္းက လာတဲ့ေကာင္ေတြဆိုၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းရဲ႕ ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ တခ်ိဳ႕ေသာသူေတြက အဖက္မလုပ္ၾကဘူး။ အားလံုးေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္းတဲ့ တခ်ိဳ႕တေလေတာ့ ရိွၾကပါေသးတယ္။ အခုေခတ္စကားနဲ႕ ေျပာရရင္ေတာ့ အေတာ္ေခ်တဲ့ အတန္းေဖာ္ မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္္။ ေက်ာင္းသာ ၿပီးသြားတယ္ စကား အခြန္း ၂၀ ေတာင္ မေျပာျဖစ္လိုက္တဲ့သူေတြ ရိွခဲ့ဖူးတယ္။ ကိုယ္က သြားေျပာလည္း ဟိုက ေမးထူးေခၚေျပာေတာင္ ျပန္မေျပာေတာ့ ကိုယ္က ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိဘူးေလ။

ေနာက္တခုက ကုိယ္ေတြရဲ႕ အလယ္တန္းေက်ာင္းက ဆင္းရဲတယ္လို႕ ေျပာလို႕ရမယ္။ ေက်ာင္းသားမိဘေတြလည္း လက္လုပ္လက္စားနဲ႕ ဝန္ထမ္းေတြပဲ မ်ားတယ္။ နာမည္ႀကီးတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာေတာ့ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့ မိသားစုေတြ... အရာရိွႀကီးေတြရဲ႕ သားသမီးေတြ တက္ၾကတယ္။ အဲဒီလို နာမည္ႀကီးၿပီး လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေရာက္သြားတဲ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘဝဟာ နတ္ျပည္ကို ဇိကုတ္တင္ေပးတာလား အခၽြန္နဲ႕ အ မ ခံရတာလား သိပ္မသဲကြဲေတာ့ဘူး။ ကားေတြ တဝီဝီနဲ႕ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ရြယ္တူေတြၾကားမွာ ကိုယ္ေတြကေတာ့ အိမ္ကေန ေက်ာင္းကို ေျခလွ်င္လာၾကတယ္။ မုန္႕ဖိုးေတြ သံုးမကုန္ေအာင္ ရတဲ့သူေတြၾကားမွာ အိမ္ကေန ထမင္းဗူးထည္႕လာတဲ့ ကိုယ္အပါအဝင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွၾကတယ္။ ေျပာခ်င္တာက အေျခခံဘဝေတြ မတူၾကဘူး ဆိုတာပါပဲ။

အဲဒီအဘက္ဘက္က ဖိအားေတြကို အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြ ခံရတယ္။ အဲဒါကို ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အဲဒီအရြယ္မွာ မသိတာ မျမင္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ အခုအခ်ိန္ ျပန္စဥ္းစားၾကည္႕ရင္ အဲဒီလိုဖိအားေတြကို ကိုယ္ေတြ အလူးအလိမ့္ ခံခဲ့ရတာကို ျမင္လာလိမ့္မယ္။ ဖိအားေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းစာဘက္မွာ အားနည္းသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွခဲ့တယ္။  ပညာေရး လမ္းေပၚေရာက္ေနေပမယ့္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွခဲ့တယ္။ လမ္းတဝက္နဲ႕ ပညာေရးကို ဆံုးခန္းရပ္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွခဲ့တယ္။

အထက္တန္းေက်ာင္းက ဆရာဆရာမေတြမွာေတာ့ ေကာင္းတဲ့သူ ရိွသလို မေကာင္းတဲ့သူလည္း ရိွပါတယ္။ က်ဴရွင္မွ က်ဴရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ အတန္းပိုင္ေတြ ဘာသာရပ္ဆရာမေတြ ရိွသလို ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားပဲ သင္ျပေပးတဲ့ ဆရာမေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဆရာမေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အေထြအထူး ခြဲျခားခံရတာမ်ိဳး မရိွဘူး။ ၁၀ တန္းမွာက သိတဲ့အတုိင္းပဲ အခ်ိန္ျပည္႕ ေက်ာင္းတက္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ အျပင္က်ဴရွင္ေတြနဲ႕ပဲ နပန္းလံုးေနရတာေလ။

ဒီလိုအေတြ႕အႀကံဳေတြေၾကာင့္ ဆယ္တန္းသာ ေအာင္သြားတယ္ ကိုယ္ေနခဲ့ရတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ေျခဦးေတာင္ မလွည္႕ျဖစ္ဘူး။ ဆုေပးပြဲလည္း မတက္ခဲ့ဘူး။ ၾကက္ေျခနီက လုပ္တဲ့သင္တန္းေတြ ရိွလို႕သာ တာဝန္အရ သြားလာခဲ့ရတာ ရိွေပမယ့္ က်န္တဲ့အခ်ိန္ က်န္တဲ့ပြဲေတြ ကိုယ္မေရာက္ခဲ့ဘူး။ ကိုယ္ေနခဲ့ရတဲ့ ဆုိတာ စာသားကို သတိျပဳမိတယ္ ထင္တယ္။ ကိုယ္ေနခ်င္တဲ့ ေက်ာင္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး ဆုိတာ အဓိကထား ေျပာခ်င္တာပါ။

ဒါဟာ ကိုယ္ေတြလို အလယ္တန္းေက်ာင္းကေန ေက်ာင္းေျပာင္းလာရတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ခါးသီးတဲ့ အမွန္တရားတခုပါပဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္းကို ျပန္မေရာက္ေပမယ့္ ကိုယ္ေနခဲ့တဲ့... ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ ဆရာဆရာမေတြ ရိွတဲ့... အလယ္တန္းေက်ာင္းကိုေတာ့ မၾကာခဏ ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ဝန္ခံပါတယ္။

Love yourselve and take care your health

သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ေရးတဲ့စာ...
ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အလုပ္မ်ားလြန္းသူေတြ ရိွတယ္။ အေသာက္အစား မကင္းတဲ့သူ ရိွတယ္။ ဝေနတဲ့သူေတြ ရိွတယ္။ ေပေပေတေတနဲ႕ ဘဝကို ရြက္တိုက္ေနတဲ့သူေတြ ရိွတယ္။

ဘယ္လို ဘဝအေျခအေနမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္... ဘယ္လို လူေနမွဳပံုစံုမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္... ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်စ္ၾကပါ။ အာေရာဂ်ံ ပရမံ လာဘံ ဆိုတဲ့အတုိင္း က်န္းမာျခင္းဟာ လာဘ္ႀကီးတပါးပါပဲ။ မက်န္းမာရင္ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္မပါႏုိင္တဲ့အတြက္ လက္ရိွဘဝထက္ ပိုဆိုးတဲ့အေျခအေနကိုပဲ ဦးတည္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါကို အသိတရား ရိွဖို႕လိုတယ္။

ေဆးျဖစ္ဝါးျဖစ္ ေသာက္တာပါ... အိမ္ကို ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ျပန္လာတာမ်ိဳး ေတြ႕ဖူးသလား... ဆိုၿပီး ေန႕စဥ္ရက္ဆက္နီးပါး ေသာက္ေနတာမ်ိဳးကေတာ့ မေကာင္းဘူးလို႕ ျမင္တယ္။ ဘီယာဟာ အရက္ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုတာမ်ိဳးကလည္း ဆင္ျခင္ေပးၾကတယ္။ ငယ္တုန္းကလို အသည္းေတြ ေကာင္းရင္ေတာ့ ဘာအေရးလဲေပါ့။ အသက္ေတြ မငယ္ေတာ့တာကို ထည္႕တြက္ဖို႕ လိုတယ္ဆိုတာကို ေမ့ထားၾကပံုပဲ။

ဖင္မီးခိုးထြက္ေအာင္ ေသာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ တေန႕ကိုမွ ၃ လိပ္ ၅ လိပ္ပဲ ေသာက္တာပါ။ အိမ္မွာေတာ့ ေဆးလိပ္ မေသာက္ဘူး။ အျပင္ေရာက္မွ ေသာက္တာပါ။ ဘာညာကြိကြေတြ ေျပာေနေပမယ့္လည္း ကိုယ့္အဆုတ္က အေကာင္းတိုင္း ရိွေသးတယ္ ထင္ေနတာကိုက သိပ္ခက္တယ္။ ေခ်ာင္းက တဟြတ္ဟြတ္ မဆိုးေသးေပမယ့္ ေဆးလိပ္မေသာက္တဲ့ လူထက္ ေခ်ာင္းပိုဆိုးတာကို သတိထားမိရင္ သိမွာပါ။

ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ဖို႕ အခ်ိန္မရဘူး။ အလုပ္က သိပ္မ်ားတယ္။ လမ္းေတာ့ ေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လို ေလွ်ာက္သလဲဆုိေတာ့ ရံုးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ေနရာကေန အိမ္သာဆီကို ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္တဲ့။ ေအးေပါ့... ေလးဘက္ေထာက္ သြားလုိ႕မွ မရတာပဲေလ။ ေလ့က်င့္ခန္းလည္း လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ အေျပာကေတာ့ ဟုတ္ေနတာပဲ။ လူကေတာ့ ခါးတုတ္ေနၿပီ။ မ်က္ႏွာက ေမာင့္လျပည္႕ဝန္းလို ျပည္႕ေဖာင္းေနၿပီ။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္မွ မခ်စ္တတ္ရင္ေတာ့ ေဘးလူအေနနဲ႕ ဘာမွ ဝင္လုပ္ေပးလို႕ မရဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ခ်စ္ရင္ ကိုယ့္က်န္းမာေရး ကိုယ္ဂရုစိုက္။ ေသာက္စားတာကို ေလွ်ာ့သင့္တာ ေလွ်ာ့ ရပ္သင့္တာကို ရပ္ပစ္ဖို႕ လိုမယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းကုိ ၁ ရက္ကို ၁ နာရီစာေတာ့ အခ်ိန္ေပး လုပ္သင့္တယ္။ ၁ နာရီေတာက္ေလွ်ာက္ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ရင္ေတာင္ ၁၅ မိနစ္ကို ၄ ခါခြဲၿပီး အခ်ိန္ေပးလည္း အဆင္ေျပတယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ အိမ္မွာ အေျပးေလ့က်င့္စက္ ဝယ္ထားတယ္။ အဲဒါက ေနပူလြန္း မိုးရြာေနရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ဆင္ျခင္ေပးလို႕ မရေအာင္ လုပ္ထားတာ။ အလုပ္ေတြ မ်ားလြန္းလို႕ အျပင္ထြက္ အားကစား မလုပ္ႏုိင္ရင္ စက္ေပၚမွာ နာရီဝက္ေလာက္ တက္ေျပးျဖစ္တယ္။

မနက္ပိုင္းမွာ ရံုးကို သြားတဲ့အခါ အိမ္ကေန ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ကားဂိတ္မွာ ထိုင္မေနပဲ ဘတ္စ္ကား မလာမခ်င္း အနီးအနားက တိုက္ေအာက္ေတြထဲမွာ လမ္းပတ္ေလွ်ာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ၇ မိနစ္ကေန ၁၅ မိနစ္ၾကား လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ ရံုးနားက ဘတ္္စ္ကားဂိတ္ကေန ရံုးကိုလည္း ၁၀ မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။

ေနရိပ္တဲ့ညေနခင္းဆိုရင္ ရံုးကေန အိမ္ကို စက္ဘီးစီး ျပန္တယ္။ စက္ဘီးစီးတာက ၁ နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပး နင္းရတယ္။ ကုန္းအတက္အဆင္း ၅ ခု ေလာက္ ျဖတ္ေက်ာ္ရတယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ လူက တကိုယ္လံုး ေခၽြးစိုစိုရႊဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးေစတယ္။
တေန႕ကို ေျခလွမ္းေပါင္း ၁ ေသာင္းေက်ာ္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ ေလ့က်င့္ခန္းကို မိနစ္ ၃၀ လုပ္ကို လုပ္ဖို႕ သတ္မွတ္ထားေပမယ့္ ေလ့က်င့္ခန္းက ၁ နာရီစာေလာက္ လုပ္ျဖစ္တယ္။ တခါတေလမွာ အဲဒီထက္ေတာင္ ပိုေသးတယ္။

တခါတေလ အပ်င္းတစ္ၿပီး မလုပ္ခ်င္ မကိုင္ခ်င္ ရိွေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခ်စ္ေတာ့လည္း ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ခိုင္းရပါတယ္။ ကိုယ္မွ မခုိင္းရင္ အဲဒီခႏၶာႀကီးက ေန႕စဥ္စားေသာက္သမွ်ရဲ႕ ေဘးထြက္ပစၥည္း အဆီအဆိမ့္ အဆိပ္ေတြ စုပံုသံေခ်းေတြတက္ၿပီး ပ်က္ဆီးသြားမွာပဲေလ။

ကဲ... သူငယ္ခ်င္းတုိ႕ ခ်စ္လို႕ ေျပာတာ မွတ္ပါ။ မင္းတုိ႕ကိုယ္တုိင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မခ်စ္တတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ထိုက္နဲ႕ကိုယ့္ကံပါပဲ။ ကိုယ္ျဖစ္ရင္ ကိုယ္ခံရမွာပဲ။ ဘယ္သူကမွ အစားထိုး ဝင္ခံေပးလို႕ မရဘူး။ အဲဒါကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္။

ဘယ္သူ႕ကို ေျပာေနတာလဲလို႕ လာမေမးနဲ႕။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ မင္းတုိ႕ကိုပဲ ေျပာေနတာပါ။ ဒီထက္ ရွင္းတာ မရိွေတာ့ဘူး ဟုတ္တယ္ ဟုတ္။

ကဲ လိုက္ဆို... ဥံဳ မပ်င္းနဲ႕ မဖ်င္းနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းတုိ႕။ :)

Yoon and HFMD

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ ပတ္တုန္းက ယြန္းရဲ႕ေက်ာင္းက ယြန္းကို ႏွဳတ္ခမ္းအတြင္းသားမွာ အနီစက္ေလးေတြ ေပၚေနလို႕ဆိုၿပီး HFMD (Hand Foot Mouth Disease) လို႕ သံသယရိွတယ္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းေပးမတက္ဘူး။ ေက်ာင္းကေန ခ်က္ခ်င္း ျပန္လႊတ္တယ္။ ကေလးက ဖ်ားလည္း မဖ်ားဘူး။ လက္ေတြ ေျခေတြမွာလည္း အနီစက္ေတြ မေပၚဘူး။ လန္းလန္းဆန္းဆန္းပဲ။

ယြန္းတုိ႕ေက်ာင္းက အဲဒီလို HFMD ေတြ ေတြ႕ရင္ မိဘေတြအားလံုးဆီကို ေက်ာင္းမွာ HFMD ေတြ႕တယ္ဆိုတာမ်ိဳး အီးေမးလ္ပို႕တယ္။ ယြန္းကို အိမ္ျပန္လႊတ္ၿပီး အဲဒီလို အီးေမးလ္ ပို႕ေတာ့လည္း ကိုယ္ေတြကလည္း HFMD ျဖစ္တယ္ထင္ၿပီး ကေလးကို ေရမ်ားမ်ားတိုက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည္႕ရတာေပါ့။ Virus ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္ခံအားစနစ္ကပဲ တိုက္ထုတ္ရမွာျဖစ္ေတာ့ ေဆးခန္းေတာ့ သြားမျပျဖစ္ဘူး။ 

အဲဒါနဲ႕ ယြန္းက ၃ ရက္ေလာက္ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ဘူး။ ႏွဳတ္ခမ္းထဲမွာ အနီစက္ေတြ ေပ်ာက္သြားလို႕ ေက်ာင္းကို ျပန္သြားေတာ့လည္း ေက်ာင္းက ဆရာဝန္ရဲ႕ ေဆးစာေတာင္းတယ္။ ဆရာဝန္မွ မျပတာ ဘယ္က ဆရာဝန္ရဲ႕ေဆးစာ ရိွမလဲေပါ့။ အဲဒီေန႕ကေတာ့ ကေလးကို အေသအခ်ာ စစ္ၾကေဆးၾကတယ္။ ပါးစပ္ထဲကို အျပဴးအျပဲ ၾကည္႕ၾကတယ္။ လက္ေတြ ေျခေတြကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စစ္ၾကတယ္။

ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီး ေနာက္တရက္မနက္က်ေတာ့ ယြန္းက ဖ်ားပါေလေရာ။ ဖ်ားတာက ရိုးရိုးႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးပါ။ ဒီတခါေတာ့ ဆရာဝန္ ျပလိုက္တယ္။ ဆရာဝန္ျပရင္း HFMD ဟုတ္ မဟုတ္ကို မွတ္ခ်က္ေပးခိုင္းေတာ့ ဆရာဝန္က HFMD မဟုတ္ေၾကာင္း ေဆးစာေရးေပးတယ္။ ေဆးစာေရးခ ၁၀ ေဒၚလာေတာ့ေပးရတယ္။

အဲဒီေဆးစာျပၿပီး ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပတယ္။ မဟုတ္ရင္ ေက်ာင္းက HFMD မ်ားျဖစ္ေနမလား ဆိုၿပီး ကေလးကို အျပဴးအၿပဲ စစ္ေဆးလြန္းလို႕ ကေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးကို ျဖစ္လို႕။ အဲဒီလို ေဆးစာျပၿပီး ေက်ာင္းတက္လို႕ ရမွန္းသိရင္လည္း ေက်ာင္း ၃ ရက္ အပ်က္ ဘယ္ခံမလဲ။

ေျပာခ်င္တာက HFMD ဆိုၿပီး ေက်ာင္းက ျပန္လႊတ္ရင္ အနီးအနားက ေဆးခန္းျပၿပီး ေဆးစာေတာင္းလိုက္ပါ။ ကေလးအထူးကုနဲ႕ ျပဖို႕ေတာင္ မလိုပါဘူး။ ဆရာဝန္က HFMD မဟုတ္ဘူးလို႕ မွတ္ခ်က္ေပးရင္ ကေလးကလည္း လန္းလန္းဆန္းဆန္း ေနေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းလႊတ္လို႕ ရပါတယ္။