Our Helping Hands

အၾကင္နာေတြန႔ဲ ေဖးကူပါ...

ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္လို ခဏအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ
ငါတို႔ရဲ႕ဘ၀ေတြ အဆံုးတိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီလား
ႀကိဳးစားၿပီး အိုေဆာက္တည္ခဲ့သမွ်ဟာ အခုေတာ့ နံေဘးမွာ ဖိတ္စဥ္ေႂကြက်
ေရျပင္ႀကီးရဲ႕ ရက္စက္မႈမွာ အရာရာ အသစ္က စရမလား
ပိုင္ဆိုင္ခဲ့သမွ် ငါတို႔ ဘ၀ဟာ မၿမဲျခင္းတရားတဲ့လား

ဆံုး႐ံႈးခဲ့ၿပီ လူ႔အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ မိသားစုမ်ားစြာ ႀကိတ္ခါ႐ိႈက္ငိုသံမ်ား
ႏွလံုးသားထဲမွာ ပြင့္ေ၀ဆဲေမတၱာ ေပးအပ္ဖို႔ရာ လက္ခံမယ့္သူ႐ွိမလား
အၾကင္သူမိဘ သားသမီးမ်ားစြာ ျပန္ဆံုဆည္းခြင့္ ရႏိုင္ပါ့မလား
အႏၱရာယ္ေရျပင္က်ယ္ႀကီးထဲမွာ အခ်စ္နဲ႔ဘ၀ေတြ အဆံုးတိုင္ပ်က္စီးသြား

ျပန္လည္အစားထိုးရႏိုင္မလား
ေပ်ာ္႐ႊင္စရာမိသားစု ကမၻာေလးမ်ားစြာ
ဆံုး႐ံႈးေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္မွာ ႏွစ္သိမ့္မႈကို ငါတို႔ေပးႏိုင္မလား
စာနာမႈနဲ႔ ေဖးကူမလား ဒီေျမေပၚ အတူႀကီးျပင္း တို႔ေသြးရင္းပါ

လက္တြဲအခုအခ်ိန္မွာ လက္ကမ္းလို႔ ကူပါ

အၾကင္နာေတြနဲ႔ ေဖးကူပါ

အေမေပ်ာက္လို႔လိုက္႐ွာ ကေလးငယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ငိုေႂကြးလို႔ဟစ္ေအာ္
မိခင္ၾကားႏိုင္ပါ့မလား
အေျပးအလႊားလိုက္႐ွာ အေဖ့ကိုလဲ မေတြ႔ပါ
ေထြးပိုက္ဖို႔ရာ ဖခင္ေကာ ျပန္လာမလား
အၾကင္သူမိဘ သားသမီးမ်ားစြာ ျပန္ဆံုဆည္းခြင့္ ရႏိုင္ပါ့မလား

မာယာအျပည့္နဲ႔ မုန္တိုင္းေအာက္မွာ တြဲလက္ျဖဳတ္ကာ အေ၀းဆံုးေ၀းခဲ့ရ

ငါ့ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြ ရမ္းေရာင္ေျခာက္ကပ္လာ အသက္ဆက္ခြင့္ကို ရႏိုင္ပါ့မလား
အသက္ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ ငွက္ငယ္ေလးမ်ားမွာ ႐ုပ္၀တၳဳေတြ ေမ်ာပါျမစ္ျပင္အႏွံ႔အျပား
ေရျပင္ႀကီးရဲ႕ ရက္စက္မႈမွာ အရာရာအသစ္က စႏိုင္မလား..

သန္းေခါင္ယံညရဲ႕ ဆုေတာင္းမ်ားစြာ ျပည့္၀ခြင့္ဟာ အားလံုးရဲ႕ အေျဖလား
(အူး.. အားလံုးရဲ႕အေျဖလား)

ျပန္လည္အစားထိုးရႏိုင္မလား ေပ်ာ္႐ႊင္စရာမိသားစု ကမၻာေလးမ်ားစြာ
ဆံုး႐ံႈးေပ်ာက္ကြယ္ခ်ိန္မွာ ႏွစ္သိမ့္မႈကို ငါတို႔ေပးႏိုင္မလား

စာနာမႈနဲ႔ ေဖးကူမလား ဒီေျမေပၚ အတူႀကီးျပင္း တို႔ေသြးရင္းပါ
လက္တြဲအခုအခ်ိန္မွာ လက္ကမ္းလို႔ ကူပါ
အၾကင္နာေတြနဲ႔ ေဖးကူပါ

ဆံုး႐ံႈးခဲ့တဲ့ တို႔ဘ၀ေတြ အတူျပန္လည္တည္ေဆာက္ၾကမယ္
အေႏြးေထြးဆံုးဒီအခ်စ္မ်ားနဲ႔ အူး..

ရင္ဆိုင္ၾကဖို႔ လက္ေတြ အတူ.. တြဲထား အိုး ဘ၀ေတြ
တစ္ေခါက္ျပန္လွေစဖို႔ အတူတူျဖစ္ေစရမယ္ တို႔ရဲ႕လက္မ်ားနဲ႔ (လက္မ်ားနဲ႔)

မင္း.. အခ်စ္နဲ႔လက္မ်ား ေပးလိုက္ေပါ့ ဘ၀မ်ားစြာ
႐ွင္သန္ဖို႔ အခြင့္ေတြဟာ ကူညီသူကို ေစာင့္စား

အခ်စ္.. ကမ္းမယ့္လက္မ်ား
၀မ္းနည္းမႈ အိမ္ထဲ ေၾကကြဲ ေရထဲ
(အူး အခ်စ္နဲ႔ဘ၀ေတြ နာၾကင္ျခင္း)

မင္း.. အခ်စ္နဲ႔လက္မ်ား ေပးလိုက္ေပါ့ ဘ၀မ်ားစြာ
႐ွင္သန္ဖို႔ အခြင့္ေတြဟာ ကူညီသူကို ေစာင့္စား

အခ်စ္.. ကမ္းမယ့္ (တို႔လက္မ်ား) လက္မ်ား
၀မ္းနည္းမႈ အိမ္ထဲ ေၾကကြဲ ေရထဲ
နာၾကင္အေဖၚမဲ့ ဘ၀ေတြ

Nargis victims ေတြအတြက္ ေလးျဖဴနဲ႔ အဖြဲ႕ သီဆုိထားတဲ့ Our Helping Hands To Nargis Survivors ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဖန္တီးတဲ့သူေတြကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ သီခ်င္း Download link ကို ျပန္ျဖဳတ္ထားပါတယ္။

ဆိုင္ရာတာ၀န္ ေက်ပြန္တဲ့ အႏုပညာရွင္မ်ားကို ေလးစားဂုဏ္ယူလွ်က္...

Not just one time donation

တခဏတာ မဟုတ္တဲ့ အလႈ

နားဂစ္(စ္)မုန္တိုင္းေၾကာင့္ ကုလသမဂၢရဲ႔ ခန္႔မွန္းခ်က္အရ အခုဆို ျမန္မာျပည္မွာ လူေပါင္း ၂သန္း ေလးသိန္းနီးပါး အိုးအိမ္မဲ့ စား၀တ္ေနေရးမဲ့ အေျခအေနမဲ့ ျဖစ္ေနၾကရပါျပီ။ ဒီေတာ့ ဒီလူသန္းခ်ီျပီးေတာ့ အစားအစာမဲ့ အိမ္မဲ့ ျဖစ္ေနၾကတာဟာ တခဏတာ လႈလိုက္တဲ့ အလႈနဲ႔ သူတို႔ တႏွစ္စာ စားႏိုင္ ေသာက္ႏိုင္ သြားႏိုင္ပါမလား။ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္သိရသေလာက္ စကၤာပူမွာဆိုရင္ လမ္းျပၾကယ္စာၾကည့္တိုက္နဲ႔ အစုအဖြဲ႔မ်ားက ေဒၚလာ တစ္သိန္းေလးေသာင္းသံုးေထာင့္ခုနစ္ရာေလးဆယ့္တစ္က်ပ္နဲ႔ ျပား ၆၀ ေကာက္ခံရရွိခဲ့ျပီး ေဒၚလာ ၉ ေသာင္း ဖိုး ျမန္ျပည္တြင္းမွ ဒုကၡသည္မ်ားအား ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လႈဒါန္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ အင္မတန္ေကာင္းမြန္တဲ့ ရလဒ္ပါ။ ဒီ လမ္းျပၾကယ္နဲ႔ အစုအဖြဲ႔မ်ားအျပင္ တျခား တသီးပုဂၢလ ေကာက္ခံေနသူမ်ားနဲ႔ အာအိုင္တီ စကၤာပူ၊ ျမန္မာကလပ္ စသျဖင့္ ရွိၾကပါေသးတယ္။ သူတို႔ေတြတင္မက တကမာၻလံုးကလဲ အလႈေတြ အလႈေတြ ေလယာဥ္နဲ႔ ဆိုက္ဆိုက္ေနတာ ေန႔တိုင္ပါပဲကလား။ ဒီလိုဆိုရင္ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ တေခါက္လႈရုံနဲ႔ လံုေလာက္ေရာေပါ့ေနာ္လို႔ ေတြးစရာေလးေတြ ျဖစ္လာလို႔ က်ေနာ္ ေတြးမိတာေလးေတြကို ေရးမိလိုက္ပါေတာ့တယ္။

အခု နာဂစ္ဒဏ္ ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေနတာဟာ အန္ဂ်ီအိုေတြ၊ ယူအန္က World Food Program၊ ၾသစေၾတးလ်က World Vision လို အသင္းမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပုဂၢလိက ကူညီသူေတြဟာ အဓိကက်တဲ့ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီေလာက္ ကယ္ဆယ္ေနတဲ့ ၾကားကေန ဒုကၡသည္ေတြရဲ႔ ၂၅ ရာႏႈန္းေလာက္သာ ေရာက္ေသးတာကို ၾကည့္ရင္ျဖင့္ အခ်ိန္ပိုမိုၾကာျမင့္ေအာင္ လႈရဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္ရဲ႔ ေျပာစကားအရ အခုအခ်ိန္မွာ တကမၻာလံုးဟာ ဒုကၡသည္တိုင္းကို ကူညီဖို႔ အေလးစိုက္ရမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ အာဆီယံ ဦးေဆာင္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာအကူအညီေတြဟာ ျမန္မာျပည္ထဲကို ျဖည္းညွင္းစြာ စိမ့္၀င္ေတာ့မွာ ျဖစ္ေပမဲ့ အခုေလာေလာဆယ္ ဒုကၡသည္ေတြဟာ တေန႔ျပီးတေန႔ အငတ္ေဘးကို ဘယ္လို ေက်ာ္ျဖတ္ရမလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနရပါတယ္။ ပုတ္ပြေနတဲ့ အေလာင္းေတြ ေရေမ်ာေနတဲ့ အေလာင္းေတြ ဒီလို အေလာင္းေကာင္ေတြကို ရွင္းလင္းဖို႔၊ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးလမ္းေၾကာင္းေတြ ေပါက္လာဖို႔ ဒါေတြဟာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာဦးမွာပါ။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကေနျပီး တေခါက္ပဲ အလႈကို ထည့္လိုက္တယ္ဆိုပါစို႔။ က်ေနာ္တို႔ ေပးလိုက္တဲ့ အလႈေတြအကုန္လံုးကို ရန္ကုန္က အန္ဂ်ီအိုေတြက လႈလိုက္ၾကျပီးျပီဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႔ အနာဂတ္ေန႔ရက္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ အလႈေတြ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကည့္ပါ။ အလႈေကာက္ခံသူေတြကို ေမးၾကည့္ပါ။ အလႈေငြ ေကာက္ခံရရွိမႈဟာ တစတစ နည္းပါးလာတာကို ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္သလို က်ေနာ္တို႔ေတြအေနနဲ႔လဲ ကိုယ့္အပူနဲ႔ ကိုယ္၊ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ကိုယ္ ရုန္းကန္ေနၾကရင္းနဲ႔ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႔ ဘ၀ကို ေမ့ေလ်ာ့လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ နာဂစ္ေၾကာင့္ အိုးအိမ္ကလဲမဲ့၊ အဓိက ပင္ရင္းျဖစ္တဲ့ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းလဲ မရွိေတာ့တဲ့အခါ ဒီ ဒုကၡသည္ေတြဟာ ဘာနဲ႔ သြားျပီး စားေသာက္ ေနထိုင္ရပါမလဲ။ သူတို႔ဟာ ျမိဳ႔ေတြနဲ႔ နီးရင္ ျမိဳ႔တက္လာႏိုင္ရင္ေတာင္မွ အလုပ္အကုိင္ ရွားပါးတဲ့ ေနရာေဒသမွာ ဘယ္လို အလုပ္မ်ိဳးနဲ႔ အသက္ေမြးႏိုင္ပါမလဲ။ ျမိဳ႔နဲ႔ မနီးတဲ့ ေက်းလက္ေတြမွာ အိမ္ကလဲ မရွိ၊ မိုးကလဲရြာ၊ ဒုကၡသည္စခန္းဆိုတာမွာ မေနရတဲ့ သူေတြအတြက္ ဘယ္လို ရွင္သန္ၾကပါမလဲ။ အထူးသျဖင့္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္ေလးေတြ ဘယ္လို အသက္ရွင္ပါမလဲ။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြေတြ ေျပာျပခ်က္အရ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကေလးငယ္ေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ ေယာက္်ားေလးေတြ သူတို႔ဟာ ထမင္းေကၽြးမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူေခၚေခၚ လိုက္မယ့္ ကေလးေတြပါ။ သူတို႔ေတြရဲ႔ ဘ၀ကို ဘယ္လို ကယ္တင္ၾကမွာလဲ။

နာဂစ္ဟာ အေတာ္ကို ဒုကၡၾကီးပါတယ္။ သူဟာ ဧရာ၀တီတစ္တိုင္းလံုးနီးပါးကို ေမႊေနာက္ခဲ့သူပါ။ လယ္သမားေတြအကုန္ေသ၊ လယ္ကြင္းေတြပ်က္၊ ငါးဖမ္းသူေတြ ေသ၊ ေလွေတြ ပ်က္၊ အဓိကက်တဲ့ အလုပ္အကိုင္ေတြ အကုန္ပ်က္စီးခဲ့ပါတယ္။ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြ အတြက္ တေန႔တာ တေန႔ အသက္ရွင္ေရးဆိုတာ အေရးၾကီးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မွ မပံ့ပိုးရင္ ဘယ္သူေတြက ပံ့ပိုးမွာလဲ။ ႏိုင္ငံတကာေရာက္ တရုတ္ေတြကေတာင္ တရုတ္ျပည္မၾကီးကို အေလးထား အလႈေတြ ေပးေနတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြကေရာ ဘာေတြ ေတြးေနၾကမွာလဲ။

က်န္ရစ္တဲ့ ဒုကၡသည္အားလံုးကို က်ေနာ္တို႔ ကယ္ဆယ္ႏိုင္ရပါမယ္။ သူတို႔ကို ကယ္ဆယ္ျပီးရင္ ေနရာခ်ထားရပါမယ္။ ေနာက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေတြ ဖန္တီးေပးရပါဦးမယ္။ ဒါေတြအကုန္လံုး က်ေနာ္တုိ႔ခ်ည္း မတတ္ႏိုင္ပါ။ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီ လုိပါတယ္။ အစိုးရရဲ႔ ဖန္တီးေပးမႈေတြ လုိပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ ကယ္ဆယ္ေရးကိုေတာင္ ျပီးဆံုးေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ မျပီးခင္ အလႈေငြေတြ ျပတ္သြားမွာ စိုးရိမ္ပါတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးေတြ ျပီးေတာ့ေကာ အလႈေတြ ရပ္လိုက္မွာလား။ ဒါဆို ေနရာခ်ထားေရးအတြက္ အန္ဂ်ီအိုေတြေဆာက္ေပးမဲ့ အိမ္ရာ အကူအညီေတြအတြက္ အလႈေတြ လိုပါတယ္။ ကယ္ဆယ္ျပီးတာနဲ႔ ဒီဒုကၡသည္ေတြကို မၾကည့္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ကို မကယ္ဆယ္ဘဲ ပစ္ထားလိုက္တာကမွ ေတာ္ကာၾကပါဦးမယ္။ ကယ္ဆယ္ျပီးတာနဲ႔ သူတို႔ကို ထမင္း တနပ္ေလာက္ ေကၽြးႏိုင္တယ္ပဲထား၊ ဒုကၡသည္ေတြမွာ အနာဂတ္ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြအတြက္ ထမင္း၀တယ္ပဲထား။ သူတို႔အတြက္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းဆိုတာ မရွိရင္ သူတို႔ ေတာင္းစားရမွာပါပဲ။ ဒီလို ေတာင္းစားတာေတာင္မွ မေတာင္းစားခိုင္းရင္ေတာ့ အေတာ့္ကို မသိသား ဆိုးရြားတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မျပီးျပတ္ေသးတဲ့ ကယ္ဆယ္ေရးေတြအတြက္၊ ကယ္ဆယ္ျပီးတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႔ တေန႔ျပီး တေန႔ ဒုကၡေတြအတြက္၊ ကယ္ဆယ္ျပီးတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြရဲ႔ ေနထိုင္စရာေတြအတြက္၊ ဒုကၡသည္ေတြ မွီခုိေနရတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ ျပဳျပင္ေရးအတြက္၊ ေနာက္ဆံုး ဒုကၡသည္ေတြရဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ဖန္တီးေရးေတြအတြက္ လေပါင္းမ်ားစြာ က်ေနာ္တို႔ အလႈေတြ မျပတ္လိုေနပါဦးမယ္။ ဒီအလႈေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာကေန ရရွိတဲ့ အလႈေတြနဲ႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာေတြဆိုတာ အလႈေတာင္မွ တာရွည္ခံေအာင္ လႈႏိုင္တဲ့အလႈမ်ိဳးအျဖစ္ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံႏိုင္ရပါမယ္။ တခဏတာ လႈျပီး ေမ့သြားတာထက္ လအေတာ္ၾကာ အလႈေငြေတြထည့္ျပီး တစ္ဘ၀စာ ကုိယ့္အလႈကို မွတ္မိသြားမယ့္အျဖစ္မ်ိဳး၊ တစ္ဘ၀စာ ၾကည္ႏူးရမယ့္ အလႈမ်ိဳးအတြက္ စဥ္းစားၾကပါလို႔ ေျပာလိုပါတယ္။

ဒီလို လအေတာ္ၾကာ လႈရမယ့္အလႈမ်ိဳးဟာ အေတာ္ စည္းကမ္းရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ အလႈရွင္အေနနဲ႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ ေငြပမာဏကို လစဥ္ လႈဖို႔ မပ်က္ကြက္ရပါဘူး။ လစဥ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေနာက္ဆံုး ဒုကၡသည္ေတြ ကုိယ့္အလႈကို မလိုအပ္ေတာ့တဲ့အထိ တနည္းအားျဖင့္ ဒုကၡသည္ေတြဟာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနအထိ လႈဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီလစဥ္ဟာ တသက္လံုး မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ၁ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ၾကာေကာင္း ၾကာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္လႈရမယ့္ေငြဟာ ကို္ယ္ လတိုင္း လႈႏိုင္မယ့္ ေငြမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ လႈဖို႔ မပ်က္ကြက္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ့္ဘက္က တလကို ေဒၚလာ ၁၀ လႈတယ္ဆိုရင္ ဒုကၡသည္တေယာက္ဟာ အဲဒီလအတြက္ ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္မယ္လို႔ မွတ္ယူထားေစခ်င္ပါတယ္။

ထို႔အတူ အလႈလက္ခံသူမ်ားဘက္ကလဲ လၾကာလာတဲ့နဲ႔အမွ် ေပါ့ေလ်ာ့လာတာမ်ိဳး၊ စီမံခန္႔ခြဲမႈ ေလ်ာ့နည္းလာတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ပါ။ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ အျဖစ္မခံႏိုင္ပါ။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အလႈလက္ခံသူမ်ားအေနနဲ႔ ျပႆနာဆိုတာေလးေတြ ရွိလာတတ္ပါတယ္။ ဒီျပႆနာေတြဟာ အလႈရွင္ေတြကို စိတ္ပ်က္ေစသလို ဒုကၡသည္ေတြကို ပိုျပီး ဒုကၡေရာက္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျဖစ္လာသမွ်ကို ေအးခ်မ္းစြာ တည္ျငိမ္စြာ ေျဖရွင္းသင့္ပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ အလႈလက္ခံသူေတြကေန အန္ဂ်ီအိုေတြကို ေပးတဲ့အခါ အန္ဂ်ီအိုေတြအေနနဲ႔လဲ ရတဲ့ ရန္ပံုေငြေတြကို စနစ္တက်နဲ႔ လႈဒါန္းရပါမယ္။ ျပီးျပီးေရာ ဆိုျပီး မလုပ္ဘဲ အခ်ိန္ၾကာျမင့္လာတာနဲ႔အမွ် ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ မျဖစ္လာဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။

ဒီေတာ့ အလႈေကာက္ခံရာမွာလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုျပီး တလ ဘယ္ေလာက္ စုမယ္၊ ျပီးရင္ ဘယ္မွာ အလႈထည့္မယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရပါမယ္။ တကယ္လို႔ ျမန္မာျပည္က အန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ နီးစပ္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္အန္ဂ်ီအိုကို တိုက္ရိုက္လႈမယ္။ အဲဒီ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့ အန္ဂ်ီအိုကိုပဲ လစဥ္လႈမွာလား။ အန္ဂ်ီအိုေတြကို ေရြးျပီး တလ အန္ဂ်ီအိုတခု ေျပာင္းျပီး လႈမွာလား ဆံုးျဖတ္ရပါမယ္။ အလႈရွင္ေတြဘက္ကေကာ အန္ဂ်ီအိုေတြဘက္ကပါ အလႈေငြေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် အက်ယ္ျပန္႔ဆံုး maximize လုပ္ရပါမယ္။ ဒီေတာ့ ဆံုးျဖတ္ၾကပါ။ ကိုယ့္နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေစ၊ မိသားစုအခ်င္းခ်င္းပဲျဖစ္ေစ တလကို ဘယ္ေလာက္ လႈမယ္ဟဲ့လို႔ ရည္မွန္းျပီး ကိုယ္ သန္ရာ သန္ရာ တကယ္ အလႈျဖစ္ႏိုင္မယ့္ အလႈခံဌာနမ်ိဳး၊ အန္ဂ်ီအိုမ်ိဳးကို လႈဒါန္းၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းအၾကံေပးရင္း ျမန္မာျပည္အတြက္ ဆုမြန္ေကာင္းမ်ား လိႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ကေဒါင္းညင္သာ
ေမ ၂၆၊ ၂၀၀၈

Heroes

Dedicated to the brave people in Sichuan Earthquake, 2008

An earthquake, magnitude 8.0, struck Sichuan province of China at 2:28PM, May 12, 2008. The epicenter of the earthquake, Wenchuan, is about 90 miles from Chengdu. The earthquake released more energy than 500 atomic bombs, 30 times more than the Kobe earthquake in Japan, 1995. By May 19, there are more than 32,000 confirmed dead, more than 20,000 still missing, and more than 4.7 million houses collapsed or heavily damaged.

Cities close to the epicenter are flattened; whole mountains collapsed.

Millions of people lost their beloved ones, their homes, their belongings. Yet
there is no looting, no complaints, just people helping each other (CNN)

Within hours, people rushed to rescue. Blood donation lines run for 100 yards, and people waited hours to donate blood; within 24 hours, all major blood banks ran out storage space. The highway to the earthquake struck city Dujianyang (20 mile from Chengdu) was almost jammed one hour after the earthquake, not by people fleeing the aftershocks, but by volunteers, led by over 1,000 taxi drivers, came from Chengdu to rescue.

Chen Guangbiao, owner of a big construction company 1,500 miles from the disaster area, just 2 hour 30 minutes after the earthquake, started transporting 60 construction machineries and led 120 volunteers to rescue. They arrived at the disaster area 24 hours later, almost the same time as Army Engineering Corp.

Medical workers provided care under extreme conditions; they even delivered many new born babies on the parking lot.

Wen Jiabao, 66, Chinese Prime Minister, boarded on a plane 30 minutes after the earthquake, and arrived in disaster area in 2 hours. He has been the chief of the rescue operation since then, working almost around clock at the frontline with rescue workers.

1,100 paratroopers started boarding airplanes 2 hours after earthquake. Despite heavy rain, high wind and thick cloud, they jumped from over 20,000 foot high to remote mountain areas where they did not even know if there would be a place for them to land. The first jumped off plane was Senior Colonel Li Zhenbo, 51.

With roads buried by landslide and bad weather hammering airborne operations, a group of 600 soldiers and medical teams, let by Major General Xia Guofu, 57, Commander in Chief of Sichuan Military District, walked 21 hours straight on foot in mountain area, carrying heavy relief supplies, risking landslide and falling rocks. They became the first group to arrive at the epicenter of the earthquake.

Soldiers and rescue workers working around clock to rescue people still buried. Unable to transport heavy machineries to the remote areas since roads are buried by landslides, they often have to use hands to move tons of concrete.

People are rushing to donate money. Many rich people donated in millions…

…but no one can match Xu Chao, 60.

He is a homeless in Nanjing, 1000 miles from the disaster area. He saw the news and went to donate 5 Yuan in the morning. He said people in the disaster area were worse off than him because their lives were threatened. He came back in the afternoon, donated another 100 Yuan ($14). He explained that all he had were pennies and dimes, and he didn’t want to waste volunteer workers’ time to count them, so he went to the bank to change everything he had into one big bill. This is from a man who doesn’t have money to buy food for himself.

Song Xinying, 3, pulled out from rubble after being buried for 2 days. She was in critical condition and lost a leg, but survived. Her parents hold each other’s hands and shoulders face to face to make an arch to shield her from the falling building. Her parents did not make it out.

A 5 year old boy was rescued after being buried under rubbles for 24 hours. His left hand was broken, but he smiled and saluted to his rescuers. His smile made everybody cry.

.

Zhang Jiwang, 11, carrying his sister Zhang Han, 3，walked 12 hours straight to flee the disaster center.

Yuan Wentin, 26, first grade teacher. When the earthquake struck, she rushed to carry her stunned students from classroom on the 3rd floor to the ground. She managed to pull out most of her students, but the building collapsed when she was trying to pull out the last few. At the last moment of her life, she was trying to use her body to shield the students from falling concrete.

Many teachers did the same thing.

This high school student was rescued from the collapsed building. She lost both legs, and her both hands are broken. The rescue workers were all in tears when they saw this. She smiled to them: “Be Brave!”

This baby, after being buried over 24 hours, miraculously, was rescued unscratched. He is about 3-4 months old, and his mother kneeled down, pinned her head and hands on the ground to shielded him from the falling concrete, and milked him. His mother did not make it out.

A rescue worker found his mom’s cell phone in his wrapper. It had a text message left by his mother: “Dear child, if you survive, please remember, Mom loves you forever…”

~~~~~~~~~

ပံုေတြကို ၾကည္႕လုိက္ စာေတြကို ဖတ္လိုက္ လုပ္ေနရင္း မ်က္၀န္းထဲမွာ မိုးေတြရြာေစခဲ့ပါတယ္။ ခံစားမႈ ရသေပါင္းစံုကို ေပးထားပါတယ္။ အတုယူခ်င္ရင္ ယူလို႕ရပါတယ္။ အားက်ဖြယ္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ျဖစ္ေအာင္ တင္ျပမႈ ေကာင္းလြန္းလွပါတယ္။ တရုတ္ေတြရဲ႕ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓါတ္ကို မီးေမာင္းထိုးျပႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သတင္းမီဒီယာ အားနည္းခ်က္ရိွတယ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေတြနဲ႕ ႏွိဳင္းယွဥ္ၾကည္႕ရင္ သိသာလြန္းလွပါတယ္။ တကယ္တမ္း ျမန္မာျပည္ထဲမွာလည္း အဲဒီလုိ နာဂစ္ဟီးရိုးေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေနတယ္ ဆိုတာ ရွာေဖြတင္ျပႏိုင္ရင္ အေတာ္ေကာင္းမယ္ဗ်ာ။

Credit: China Hero Slide Show

Nargis Surveying - 2

နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီး ကယ္ဆယ္ေရးအလုပ္ေတြ ဆက္တုိက္လုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့ ေတာက်ီးကန္းအဖြဲ႕နဲ႔ပဲ သာေကတၿမိဳ႕နယ္က ရပ္ကြက္အခ်ိဳ႕ကို ေမလ ၁၂ ရက္ေန႕မွာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေလေဘးသင့္ ျပည္သူေတြအတြက္ ယင္လံုအိမ္သာ ရွိမရိွ အေနအထားကို သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့တာပါ။ အရင္ဦးဆံုး သာေကတၿမိဳ႕နယ္ မယကရံုးကို အရင္၀င္ခဲ့ၿပီး တာ၀န္ရိွသူမ်ားနဲ႕ ေတြ႕ဆံုခဲ့ပါတယ္။ လိုအပ္တာေတြ ရိွရင္ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ဖုိ႕ လာေရာက္ေလ့လာတာ ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပပါတယ္။ ေရွ႕ရက္ေတြတုန္းကလည္း အသိတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုက လွဴဒါန္းထားတဲ့ ဆန္အိတ္ ၅၀၀ နဲ႕ ဆီ ၃၆၀ ပိႆာကိုလည္း ဘယ္လို ေ၀ငွထားေၾကာင္းကို သိခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။

မယကအဖြဲ႕က ၿမိဳ႕နယ္ ဒုဦးစီးမႈးကို လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြကို လုိက္လံျပသေပးဖို႕ကၽြန္ေတာ္တို႕နဲ႕ တစ္ပါတည္း ထည္႕လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႕ ေလေဘးသင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေနရပ္ေတြကို လိုက္လံေလ့လာခဲ့ပါတယ္။ အိမ္သာလိုအပ္ခ်က္ရိွတဲ့ ေနရာ အမ်ားစုကေတာ့ က်ဴးေက်ာ္တဲမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ယုဇန ေဆာက္လုပ္ေရး၊ တက္လမ္း ေဆာက္လုပ္ေရးတုိ႕ရဲ႕ ေဆာက္လုပ္ေရးစီမံကိန္းမ်ားမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားမ်ားရဲ႕ ပ်ံက် က်ဴးေက်ာ္တဲမ်ားပါ။ ေဆာက္လုပ္ေရး စီမံကိန္းေတြ ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာလည္း နဂိုေနရာမွာပဲ ဆက္လက္ တဲထိုးေနထိုင္ခဲ့တာ ၁၉၉၈ ပါတ္၀န္းက်င္ ကတည္းကပါ။ နာဂစ္မုန္တိုင္းေၾကာင့္လဲ အဲဒီေနရာေလးရဲ႕ အေျခအေနက ပိုမို ဆိုးရြားသြားပါတယ္။ ႏူရာ၀ဲစြဲ လဲရာ သူခိုးေထာင္းသလိုပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႕အေနနဲ႕ သူတုိ႕အတြက္ အိမ္သာေဆာက္ေပးဖို႕ တတ္ႏိုင္ေပမယ့္ က်ဴးေက်ာ္ေနရာေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္ဖ်က္ခံရမွာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ရပ္ကြက္က တာ၀န္ရိွသူေတြကေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္ မဲေပးပြဲ မတုိင္မီွမွာေတာ့ ဘာမွ လုပ္ေဆာင္မွာ မဟုတ္ေသးေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီက်ဴးေက်ာ္တဲေတြကို ဖ်က္သိမ္းမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တျဖည္းျဖည္း ရွင္းထုတ္သြားမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွင္းျပပါတယ္။

အခ်ိဳ႕ေနရာေတြက်ေတာ့ ေဆာက္လုပ္ဖို႕ ေျမေနရာ မရိွပါဘူး။ တဲေတြနားက ေရကန္လိုျဖစ္ေနတဲ့ ေနရာမွာပဲ အိမ္သာေဆာက္ေပးဖို႕ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ လူဦးေရကေတာ့ အေတာ္ေလးကို ထူထပ္ပါတယ္။ အဲဒီ လူဦးေရအတြက္ အိမ္သာကို ေရထဲမွာပဲ ေဆာက္၊ လူေတြကလည္း အဲဒီေရေပၚမွာပဲေန၊ ေဘးနားကို ၾကည္႕လိုက္ေတာ့လည္း အမိႈက္ပံုႀကီးပဲ ရိွပါတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးက်ေတာ့လည္း က်န္းမာေရးနဲ႕ ညီညြတ္မႈ မရိွႏိုင္ပါဘူး။ အခိုင္အခန္႕ အိမ္သာေတြ ေဆာက္ေပးဖို႕က်ေတာ့လည္း က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္ျဖစ္ေနေတာ့ ခက္ျပန္ေရာ။

သာေကတမွာေတာ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ ေခါင္းခဲစရာေတြ ရိွေနပါတယ္။ ေလေဘးသင့္ျပည္သူေတြက နီးစပ္ရာ တုိက္ခန္းအလြတ္ေတြမွာ အိမ္ရွင္ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္ မရပဲ တံခါးေသာ့ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးၿပီး ၀င္ေရာက္ေနထိုင္တာေတြ ရိွပါတယ္။ တိုက္ခန္းေတြရဲ႕ ေလွခါးခြင္ေတြမွာလည္း ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ တိုက္ခန္းပိုင္ရွင္ အမ်ားစုကေတာ့ စစ္တပ္က ဗုိလ္မႈးႀကီးေတြ ျဖစ္ေနလို႕ ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြ ေခါင္းက်ိန္းေနပါၿပီ။

တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အနားတ၀ိုက္က လူမေနေသးတဲ့ တိုက္အသစ္ေတြရဲ႕ ေခါင္မိုးေတြေပၚတက္ၿပီး သြပ္ေတြကို အခ်ပ္လိုက္ ခြာထုတ္ယူၿပီး ေရာင္းစားတာေတြလည္း ရိွခဲ့ပါတယ္။ မသိရင္ေတာ့ ေလမုန္တိုင္း က်တုန္းကပဲ ေလနဲ႕အတူ လြင့္သြားသလိုမ်ိဳး ေရာင္ေတာ္ျပန္လႊတ္ၿပီး ခိုးၾကပါတယ္။ အဲဒီလို လုပ္ေနတဲ့သူ အမ်ားစုက ေလေဘးသင့္ ျပည္သူေတြ မဟုတ္ပဲ ရပ္ကြက္ထဲက ဖဲသမား၊ အရက္သမားမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္လို႕ ရွင္းျပပါတယ္။

အနားတ၀ိုက္ တုိက္ခန္းက အိမ္ရွင္ေတြက သနားလို႕ အိမ္ေပၚကို ေခၚတင္ထားတာမ်ိဳးလည္း ရိွပါတယ္။ အိမ္ေပၚမွာ ေနရာျပည္႕သြားတဲ့အတြက္ ေနာက္ထပ္ လက္မခံႏိုင္တဲ့ လူေတြလည္း လမ္းေဘးမွာပဲ ျဖစ္သလို တဲထိုးေနရတာလည္း ရိွပါတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြမွာ ေနထိုင္ခြင့္ရတဲ့လူ ရိွသလို ေနရာအခက္အခဲေၾကာင့္ အျပင္မွာပဲ ေနရတာလည္း ရိွပါတယ္။

ျပႆနာက ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း အတြင္းမွာရိွတဲ့ လူေတြကေတာ့ အလွဴရွင္ေတြ ေထာက္ပံ့တဲ့ ဆန္ဆီ၊ အ၀တ္အထည္ စတာေတြကို ရၾကၿပီး အျပင္မွာ ေနတဲ့လူေတြက်ေတာ့ အလွဴရွင္ေတြအေနနဲ႕ ေမ့ၿပီး မလွဴမိတာေတြ ရိွပါတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းက မဟုတ္တဲ့အတြက္ မေပးႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ျငင္းလႊတ္တာေတြ ခံၾကရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ေလေဘးမသင့္ပဲ အေခ်ာင္၀င္ ေတာင္းရမ္းတာေတြ ရိွတတ္ေတာ့ အလွဴရွင္ေတြကလည္း ျပင္ပက လူဆို မလွဴခ်င္ၾကပါဘူး။ အဲဒီမွာ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း တာ၀န္ခံေတြကို အျပင္မွာ ေနရတဲ့ ေလေဘးသင့္ေတြက ဓါးက်ိမ္း က်ိမ္းပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။

ေၾသာ္... လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ေသာက... ေ၀ဒနာေတြကို စံုပလံုစိေအာင္ ၾကားေစရမယ့္ နာဂစ္ပါလားဗ်ာ။ ပန္းဆိုတဲ့ အမည္ေလးက သင္းသေလာက္ ဖ်က္ဆီးမႈအားက အေတာ္ေကာင္းလွပါေပတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀တစ္သက္မွာ အမွတ္တရပါပဲဗ်ာ။

Nargis Surveying - 1

နာဂစ္မုန္တိုင္းအၿပီး ကယ္ဆယ္ေရးအလုပ္ေတြ ဆက္တုိက္လုပ္ေနတဲ့ အဖြဲ႕ျဖစ္တဲ့ ေတာက်ီးကန္းအဖြဲ႕နဲ႕ ၾကည္႕ျမင္တိုင္ တစ္ဖက္ကမ္းက ရြာေလးေတြကို ေမလ ၁၁ ရက္ေန႕မွာ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သြားရတဲ့ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ မုန္တိုင္းဒဏ္ခံလိုက္ရတဲ့ ရြာေတြမွာ အစားအစာ ရရိွမႈ၊ ေသာက္သံုးေရသန္႕ရရိွမႈ အေနအထား၊ ယင္လံုအိမ္သာ ရွိမရိွ အေနအထားေတြကို သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့တာပါ။ လိုအပ္တာေတြ ျဖည္႕ဆည္းေပးဖုိ႕အတြက္ ပမာဏ သြားေရာက္ ေလ့လာခဲ့တာေပါ့။

ၾကည္႕ျမင္တိုင္ ဗားကရာဆိပ္ကေန လိႈင္ျမစ္တစ္ဖက္ကမ္းကို ေလွနဲ႕ကူးရပါတယ္။ ေလွဆိပ္က ေလွအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း မုန္တိုင္းဒဏ္ခံလိုက္ရၿပီး ပ်က္စီးသြားလို႕ ေလွေတြ သိပ္မရိွလွပါဘူး။ ေလွခက တစ္ေခါက္ကို က်ပ္ ၂၀၀၀ ေပးရပါတယ္။ ခရီးသည္ ၇ ဦးပဲ တင္ပါတယ္။ ေလွအဆင္း ျမင္းအတက္ ဆိုတဲ့အတိုင္း သတိထားဆင္းတာေတာင္ ေလွက ေလတုိက္ၿပီး ေရြ႕သြားလို႕ တျခားေလွထဲကို အျမန္ခုန္ခ်လိုက္ရတယ္။ တျခားေလွသာ မရိွရင္ ကမ္းစပ္က ဗြက္ထဲကို တန္းေနတာပါပဲ။

ဟိုဘက္ကမ္းကို ေရာက္ေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းဖြင့္ထားတဲ့ ေနရာေတြကို ၿမဳိ႕နယ္ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႕ လိုက္လံ ၾကည္႕ရွဳခဲ့ပါတယ္။ နာဂစ္မွာ ၾကက္ေျခနီေတြလည္း တကယ္ကို အလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။ သူတို႕ေတြဟာ ဘာတစ္ခုမွ အက်ိဳးအျမတ္ မခံစားရတဲ့ အျဖဴေရာင္ႏွလံုးလွပိုင္ရွင္ ေစတနာ၀န္ထမ္း အစစ္ေတြဆိုတာ သူတုိ႕ရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို ၾကည္႕တတ္ရင္ ျမင္ၾကမွာပါ။ ဆန္ဂိုေဒါင္မွာ ဖြင့္ထားတဲ့ စခန္းေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ စခန္းေတြ၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ စခန္းေတြကို ေနပူက်ဲက်ဲေအာက္မွာ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ၀င္ထြက္ သြားလာ ၾကည္႕ရွဳခဲ့ပါတယ္။

ၾကည္႕ျမင္တိုင္ၿမိဳ႕နယ္ အပိုင္ျဖစ္ေပမယ့္ ရြာေတြက အေတာ္ေလး ေခါင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ရြာေတြဆို လွည္းလမ္းေတာင္ မရိွပါဘူး။ ဆိုင္ကယ္လည္း မ၀ယ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ တစ္ရြာနဲ႕ တစ္ရြာ ၇ မုိင္ေလာက္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ လယ္ကန္သင္းရိုးေပၚကေန သြားလာရတာ မ်ားပါတယ္။ ရြာေတြမွာ ရိွတဲ့ ေရတြင္းေရကန္မ်ားဟာ သန္႕ရွင္းမႈ မရိွပါဘူး။ ေရထြက္ ညံ႕တာလည္း ပါပါတယ္။ ရြာအမ်ားစုကေတာ့ ကန္ႀကီးေတြ တူးထားၿပီး မိုးရာသီမွာ ရြာတဲ့မိုးေရေတြကိုပဲ ေလွာင္ထားၿပီး ေသာက္ေရအျဖစ္ သံုးၾကပါတယ္။ သံုးေရကိုေတာ့ အမ်ားစုက ျမစ္ထဲကေန ယူၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕နယ္ေထြအုပ္ရံုးကေတာ့ ေသာက္ေရသန္႕ တိုင္ကီေတြကို စက္ေလွေတြနဲ႕ သယ္ၿပီး ရြာေတြကို ေပးပို႕ေထာက္ပ့ံေနတာလည္း ရိွပါတယ္။

လက္ရိွသံုးေနတဲ့ အိမ္သာေတြကေတာ့ ေလာက္တဖြားဖြားပါပဲ။ က်င္းေတြကလည္း ျပည္႕လွ်ံေနပါတယ္။ အနံ႕အသက္ကေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့။ လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ အိမ္သာေတြေပၚကို တက္ၾကည္႕ရတာလည္း အသဲယားစရာပါပဲ။ မေတာ္လုိ႕ ျပဳတ္က်ရင္ ခ်ီးတြင္းႀကီးထဲကို တန္းေနတာပါပဲ။ အိမ္သာအမ်ားစုကေတာ့ ပ်က္ဆီးေနပါတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြမွာ ေလာေလာဆယ္ ၀မ္းေရာဂါျဖစ္ေနသူက ၁၇ ေယာက္ ရိွေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ယင္လံုအိမ္သာေတြ ျပန္ေဆာက္ေပးဖုိ႕ လိုအပ္ေနတဲ့ ရြာေတြပါလို႕ မွတ္ခ်က္ျပဳမိပါတယ္။

ၾကည္႕ျမင္တိုင္ တစ္ဖက္ကမ္းမွာ ရြာေတြက စုစုေပါင္း ၁၁ ရြာရိွပါတယ္။ ဦးျမ၊ ငဇင္၊ ဆိပ္ႀကီး၊ အလတ္ေခ်ာင္း၊ စက္ဆန္း၊ ေအာက္ရံု၊ ေအးရြာ (အေရွ႕)၊ ေအးရြာ (အေနာက္)၊ ဗလုတ္ညႊန္႕နဲ႕ ၀ါးရံုဆိပ္တုိ႕ပါ။ လူဦးေရကေတာ့ ၃၈၀၀၀ ေက်ာ္ပါတယ္။ ေတာက်ီးကန္းအဖြဲ႕အေနနဲ႕ ေလာေလာဆယ္ ရြာတစ္ရြာမွာ အမ်ားသံုးအိမ္သာ ၄ လံုးေလာက္ ေဆာက္ဖုိ႕ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။ အိမ္သာေတြကိုေတာ့ သြပ္မိုး ပ်ဥ္ကာေဆာက္ဖို႕ မွန္းထားတယ္။ ဒါေတာင္ စရိတ္က မေသးပါဘူး။ အိမ္သာ ၁ လံုးကို ၃ သိန္းေလာက္ ကုန္က်ပါတယ္။ လက္သမားခ၊ က်င္းတူးခေတြ ေပါင္းလိုက္ရင္ေတာ့ ဒီထက္မက မ်ားသြားႏိုင္ပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုင္း ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ဒံုးပ်ံနဲ႕ အၿပိဳင္ မိုးေပၚကို ေထာင္တက္ေနၾကတယ္ေလ။

ဒီလိုနဲ႕ တေနကုန္ ရြာရိုးကိုးေပါက္ သြားလာၿပီး ညေနေစာင္းေလာက္မွာ ဒီဘက္ကမ္းကို ျပန္ကူးလာခဲ့ပါတယ္။ လူလည္း ပူျပင္းလွတဲ့ေနေရာင္ေအာက္မွာ အေတာ္ေလးကို ႏံႈးခ်ိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ထက္ ဆိုး၀ါးတဲ့ ဘ၀ေတြကို ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့သူေတြနဲ႕ ယွဥ္ရင္ အခုခံစားရတာေလးေတြက အေသးအဖြဲေလးျဖစ္သြားပါတယ္။ ခရီးစဥ္ အစအဆံုးကို လိုက္ပို႕ေပးတဲ့ ၾကည္႕ျမင္တုိင္ ၾကက္ေျခနီတပ္ရင္းက ျပန္ဆက္အရာရိွ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္မ်ားအားလံုးကို အထူးေက်းဇူးတင္မိေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါရေစဗ်ာ။

Nargis Cyclone

ညပိုင္းကတည္းကေန မနက္ မိုးလင္းတဲ့အထိ မာန္ဟုန္ျပင္းေနတဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ရဲ႕ေအာက္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေနရွာပါတယ္။ ၿမိဳ႕တစ္ခုလံုး ေထာင္းေထာင္းေၾကေအာင္ တိုက္ခတ္သြားတဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းႀကီး ေန႕လည္ပိုင္းေလာက္မွာ ေအာင္ႏိုင္သူအၿပံဳးနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားပါတယ္။ မုန္တိုင္းၿပီးရင္ ေလေျပ လာစၿမဲေပမယ့္ အဲဒီေလေျပေအာက္မွာ ၿပံဳးရယ္ႏိုင္သူ ရွာမေတြ႕ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ၾကည္႕ေလရာ ေနရာတိုင္းမွာ အၿပိဳအပ်က္ေတြ ေတာင္ပံုရာပံုပါပဲ။

ႏွစ္သက္တမ္းရွည္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အပင္ႀကီးေတြ ေျမမွာ ၿပိဳလဲေနပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လမ္းမေပၚမွာ အတံုးအရုန္းေပ့ါ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အိမ္ေတြထဲကို ႏႈတ္ဆက္အနမ္းေတြနဲ႕ ၀င္လာၾကသလို အိမ္ေတြအေပၚ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္ ဘုံးဘံုးလဲေနတာလည္း ရိွၾကျပန္ေရာ။ လမ္းေပၚက ေနရာတိုင္းမွာ သစ္ခက္သစ္ကိုင္း သစ္ရြက္ေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ရႈပ္ပြေနပါတယ္။ ေၾကျငာဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြလည္း ေျမမွာ သက္ဆင္းေနၾကပါတယ္။

တိုက္အိမ္ေတြကိုၾကည္႕လိုက္ရင္လည္း အမိုးမရိွတဲ့အိမ္ေတြက အမ်ားသား။ မွန္ေတြ အခ်ပ္လိုက္ အခ်ပ္လိုက္ ကြာက်လို႕ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္ေတြကလည္း မနည္းမေႏွာ။ မွန္ေတြကြာက်ထားတဲ့ ေလွခါးေတြဆို ဒိုးလွ်ိဳေပါက္ကို ျမင္ေနရလို႕ ေဆာက္လက္စ တိုက္အသစ္လားေတာင္ ထင္မွတ္မွားရျပန္တယ္။ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေတြ၊ တဲအိမ္ေတြကေတာ့ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ပ်က္ဆီးကုန္ပါတယ္။ ျမစ္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္ အိမ္ေတြကေတာ့ ေရထဲ ျမွဳပ္ကုန္ပါၿပီ။

အိမ္အျပင္ကို ထြက္လိုက္ေတာ့လည္း အၿပိဳအပ်က္ေတြၾကားမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားေနတဲ့ လူေတြ ဟိုနားတစ္စု ဒီနားတစ္စု။ ျပဳတ္က်လာတဲ့ စေလာင္းေတြကို ျပန္ေကာက္တဲ့သူေတြက ေကာက္၊ သြပ္မိုးေတြကို ျပန္ေကာက္တဲ့သူေတြက ေကာက္၊ မွန္ကြဲစေတြ ရွင္းတဲ့သူက ရွင္းေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲက လူႀကီးလူငယ္ေတြလည္း လမ္းရွင္းတဲ့သူက ရွင္း၊ အပင္ေတြကို ခုတ္ထစ္တဲ့သူက ခုတ္ အားလံုး အလုပ္ေတြမ်ားေနၾကပါတယ္။ အားလံုး တႏိုင္တပိုင္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး လုပ္ရကိုင္ရပါတယ္။

လမ္းမႀကီးေတြမွာလည္း ဘတ္စ္ကားေတြလည္း မေျပးႏိုင္ေတာ့ လူေတြလည္း သြားစရာ လာစရာ ရိွတာေတြကို ေျခလ်င္ပဲ သြားရလာရျပန္တယ္။ ရထားလမ္းေပၚမွာလည္း သစ္ပင္ေတြက ကန္႕လန္႕ျဖတ္က်ေနေတာ့ ရထားေတြလည္း မထြက္ႏိုင္ပါဘူး။ အငွားယာဥ္ တက္စီေတြလည္း မထြက္ေတာ့ ပိုက္ဆံရိွလည္း ကားမငွားႏိုင္တဲ့ ဘ၀ကို ေရာက္သြားရတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္က်ေတာ့လည္း ေငြဆိုတာ စာရြက္ တစ္ရြက္လိုပဲ ဘာမွ တန္ဖိုးမရိွ ျဖစ္သြားပါတယ္။

လမ္းေပၚက သစ္ပင္ေတြၾကား ေရွာင္ကြင္းသြားရသလို ဓါတ္ႀကိဳးေတြ ဓါတ္တိုင္ေတြကိုလည္း ေက်ာ္ခြသြားလာရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေနရာမွာဆို ေရႀကီးေနလို႕ လူေတြ ေရထဲမွာ ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ကားရိွတဲ့သူေတြကေတာ့ ကားေတြ ေမာင္းၿပီး သြားၾကလာၾကေပါ့။ လမ္းေတြပိတ္ကုန္လို႕ တစ္လမ္းေမာင္း လမ္းေတြမွာလည္း ကားေတြ လမ္းေျပာင္းျပန္ ေမာင္းတာေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ယာဥ္ထိန္းရဲဆိုတာလည္း တာ၀န္က်ရာေနရာကို ေရာက္ေအာင္ မလာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မီးပြိဳင့္ေတြလည္း ေလမုန္တိုင္း တိုက္တုန္းက ဂ်င္လည္သလို တိုင္ေတြက လည္ေနေတာ့ ေလၿငိမ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္ပံုစံ ေနရာမွန္မွာ မရိွေတာ့ပါဘူး။ ေနရာမွန္မွာရိွလည္း မီးက မလာတဲ့အတြက္ အလကားပါပဲ။

မုန္တိုင္းၿပီးခ်ိန္မွာ ဘာေစ်းဆိုင္မွ မဖြင့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ႀကိဳတင္ မျပင္ဆင္ထားႏိုင္တဲ့ ၿမိဳ႕ေနလူထုအတြက္ စားစရာမရိွတဲ့ မနက္ခင္းကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ႀကံဳရပါၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ၊ စတိုးဆိုင္ေတြရဲ႕ ေရွ႕မွာ တန္းစီေနတဲ့ လူတန္းႀကီးက တေမွ်ာ္တေခၚႀကီးပါ။ ၾကက္ဥေတြ ေပါင္မုန္႕ေတြ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြဟာ ေရာင္းအေကာင္းဆံုးေတြေပါ့။ ေရသန္႕ဗူးေတြလည္း ေရာင္းမေလာက္ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ေစ်းတက္တဲ့ဆိုင္ေတြ ရိွသလို ေစ်းမတက္ပဲ နဂိုေစ်းအတိုင္း ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြလည္း ရိွၾကပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကိုလည္း ၀င္လာတဲ့ မုန္တိုင္းသင့္ျပည္သူေတြလည္း တဖြဲဖြဲေပါ့။ သယ္လို႕ရသမွ် အ၀တ္ထုပ္ေတြကို သယ္လာတဲ့သူနဲ႕.. ကေလးေတြကို လက္ကဆြဲလို႕ ၀င္လာတဲ့သူနဲ႕... အိမ္က အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြကို မႏိုင္မနင္း သယ္လာတဲ့သူနဲ႕... ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတ၀ိုက္မွာ ပ်ားပန္းခပ္ေနပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြလည္း ေနလို႕ရမယ့္ အေဆာင္ေတြ၊ အခန္းေတြ၊ ဇရပ္ေတြကို ဖြင့္ၿပီး ေနရာခ်ေပးေနရပါတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္း၊ အလယ္တန္းေက်ာင္း၊ မူလတန္းေက်ာင္း စတဲ့ အစိုးရေက်ာင္းေတြလည္း မုန္တိုင္းသင့္ျပည္သူေတြ ထားႏိုင္သေလာက္ ထားၿပီး ေနရာခ်ေပးေနရပါတယ္။

ညပိုင္းမွာဆိုလည္း ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလံုး အေမွာင္ထုက ႀကီးစုိးေနပါတယ္။ သြားေလရာ ေနရာတိုင္းမွာ အပင္ႀကီးေတြက ၿပိဳလဲေနေတာ့ အေမဇုန္ေတာထဲ ေရာက္ေနသလား အမွတ္မွားရပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ လမ္းမႀကီးေတြလည္း အပင္ေတြနဲ႕ ပိတ္ေနလို႕ ဟိုေရွာင္ကြင္း ဒီေရွာင္ကြင္းၿပီး တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ကားေမာင္းေနရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ပ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပါလား အခုမွ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ႀကံဳ႕ရတာပါပဲ။

ဘူးေလးရာ ဖရံုဆင့္တယ္ပဲ ေျပာရမလား။ ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာပဲ ေျပာရမလား။ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္တယ္ပဲ ေျပာရမလား။ နာဂစ္မုန္တိုင္းရဲ႕ ရိုက္ခ်က္ကေတာ့ ေအာက္ျမန္မာျပည္အတြက္ အေတာ္ေလးကို အထိနာေစခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေဒသေတြ ဘယ္အခ်ိန္မ်ားမွာမွ ျပန္လည္ နာလန္ထူႏိုင္မလဲဆိုတာကို ေတြးမိရင္း သက္ျပင္းေတြ အခါခါခ်ေနမိေတာ့တယ္။