Just an evening

ညခင္းေလးတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၿပီးျပည္႕စံုတယ္လို႕ ညႊန္းဖြဲ႕ဆိုလို႕ မရပါဘူး။ ဘ၀ရဲ႕ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္တိုင္းမွာ ရယူပိုင္ဆိုင္တာေတြနဲ႕အတူ စြန္႕လႊတ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာေတြ ရိွစၿမဲပါ။ ဒီလို ညခင္းေတြနဲ႕ ကြဲကြာေနတာ ၂ ႏွစ္နီးပါး ရိွပါေတာ့မယ္။ ညခင္းက သူ႕ဘာသာသူ တည္ရိွေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီညခင္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကံမဆုံလို႕ တြဲမမိတာေလးပါ။ ကံဆံုေအာင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳးစားခဲ့ပါဘူး။

ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္လာေတာ့ လူေနမႈအဆင့္အတန္း ျမင့္မားလာမႈနဲ႕အတူ အထီးက်န္မႈေတြပါ တစ္ပါတည္း တြဲပါလာပါတယ္။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုက ေမြးရပ္ေျမမွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ သူတုိ႕ရဲ႕ ဘ၀ေပး အေျခအေနနဲ႕ ပညာေရးေတြေၾကာင့္ ဒီကုိလာဖို႕ဆိုတာ လတ္္တေလာအခ်ိန္မွာ အိမ္မက္တစ္ခုပါပဲ။ ဒီကို တျဖည္းျဖည္း ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွေနသလို ကိုယ့္ထက္ ႏွစ္ကာလ အရင္ေစာၿပီး ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြ အသိမိတ္ေဆြေတြ အမ်ားႀကီးရိွေပမယ့္လည္း ေျပာမနာ ဆိုမနာ... ပိုးစိုးပတ္စက္ ဆဲမနာ... အဆင့္ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဘ၀မွာ အမ်ားႀကီး မရိွေသးပါဘူး။ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ဆုိးတူေကာင္းဖက္ ဆိုတာ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေပါင္းလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး သင္တန္းေတြ တက္ရင္း ခင္မင္ရင္းႏွီးရာကေနတဆင့္ ေျပာမနာ ဆိုမနာ အဆင့္ကို ေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးေတြလည္း ရိွပါတယ္။ တကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕လည္း ေျပာမနာ ဆုိမနာေတြပါ။

အရင္တုန္းက ညခင္းေတြမွာ ေျပာမနာ ဆိုမနာအဆင့္ သူငယ္ခ်င္း အထီးအမေတြနဲ႕ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ဴရွင္ဆင္းတဲ့အခ်ိန္လည္း ျဖစ္တတ္သလို ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ကို တကူးတက သြားလည္ၾကၿပီး အနီးအနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဦးတည္ခ်က္မရိွ ေရာက္တက္ရာရာကို ဗလႊတ္ရွလႊတ္ ေျပာၾကဆိုၾကတယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြ စာအေၾကာင္းေတြလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာၾကတယ္။ ေျပာမနာ ဆိုမနာပါပဲ။

တခါတေလ ညခင္းမွာ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေရႊတိဂံုဘုရားကို အတူတူသြားၾကပါတယ္။ ဘုရားရိွခိုး ၀တ္ျပဳၿပီး ေစာင္းတန္းတစ္ခုမွာ ထုိင္ၿပီး ဘုရားဖူးေတြကို ဟိုဟိုိဒီဒီ ေငးၾကတယ္။ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ လူေနမႈဘ၀ေတြကို အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကတယ္။ ျငင္းၾကခုန္ၾကတယ္။ အနာဂတ္ေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ၾကတယ္။ မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို အန္ထုတ္ၾကတယ္။ ခံစားခ်က္ေတြကို ရင္ဖြင့္ၾကတယ္။ ေျပာမနာ ဆိုမနာပဲေပါ့။

သို႕ေပမယ့္လည္း ေျပာမနာ ဆိုမနာ အဆင့္အထိ ေရာက္လာၿပီးမွ ေဖာက္ျပန္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ရိွခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က နာမည္ဂုဏ္သတင္းေၾကာင့္ ေဖာက္ျပန္သြားတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေငြေရးေၾကးေရး လက္လြန္ကုန္ၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္ကုန္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ စကၤာပူလို ေနရာမ်ိဳးကို မိဘေဆြမ်ိဳး ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႕ ေစာေစာ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ရုတ္တရက္ မာန္တက္သြားတာလား ဘ၀င္ျမင့္သြားတာလား။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာ ေသခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာတစ္ခုက အရင္လို ေျပာမနာ ဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ေတာ့ပဲ နာတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႕ကေတာ့ ဒီကိုေရာက္ေနတာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္... အလုပ္ စ၀င္တာ ၂ ပတ္ပဲ ရိွေသးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရယ္... ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဆံုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႕က တကူးတက ေတြ႕ၾကရေအာင္ စကားေျပာၾကရေအာင္ ခ်ိန္းဆိုတာနဲ႕ ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္အားေပး၀င္ေနတဲ့ ဘူတာမွာ သူတုိ႕ လာေစာင့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စီတီးေဟာဘူတာကေန ဒူးရင္းသီးဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ၾကတာေပါ့။ အခု တင္ထားတဲ့ပံုလည္း အဲဒီေန႕က ရိုက္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္ဆံုး စတည္းခ်တဲ့ေနရာ... ငါးျခေသၤ့ရုပ္တုအနား တံတားႀကီးေအာက္က စတားဘတ္ခ္ဆိုင္မွာ ည ၁၀ နာရီေက်ာ္တဲ့အထိ ထိုင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရာက္တက္ရာရာေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းတုန္းက ငယ္ဘ၀ေတြကို စားၿမံဳျပန္ၾကတယ္။ မိုးလင္းေပါက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး အားလူးဖုတ္ခဲ့တဲ့ ေပေပေတေတ ဂ်စ္ပစီ ဘ၀ေတြကို ျပန္လည္တမ္းတ လြမ္းေဆြးၾကတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ ဘ၀ေတြျခားေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ပတ္သတ္ၿပီး မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ေပါက္ကြဲထုတ္ၾကတယ္။ လက္ရိွအလုပ္အေၾကာင္း အခ်စ္အေၾကာင္း မိသားစုအေၾကာင္း စံုပလံုစိေပါ့။ ေျပာမနာ ဆိုမနာေလးပါပဲ။

အဲဒီလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ညခင္းမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္အနားမွာ မရိွခဲ့တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ စေနေန႕ကမွ ျပန္ရခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ လူမစံုပါဘူး။ မျပည္႕စံုပါဘူး။ အရင္တုန္းက ဒီထက္မက လူစံုသလို ဒီထက္မက ေျပာစရာေတြ မ်ားေနခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့...