.:: Download Myanmar Font (WinKalaw New Version) HERE ::.

Sunday, November 29, 2009

July Note 8

ဆရာ့၀တ္

အတတ္လည္းသင္
ပဲ့ျပင္ဆံုးမ
သိပၸမခ်န္
ေဘးရန္ဆီးကာ
သင့္ရာအပ္ပို႕
ဆရာတို႕ က်င့္ဖို႕၀တ္ငါးျဖာ။
~~~

တပည္႕၀တ္

ညီညာထၾကြ
ဆံုးမနာယူ
လာမူႀကိဳဆီး
ထံနီးလုပ္ေကၽြး
သင္ေတြးအံရြတ္
တပည္႕၀တ္ မခၽြတ္ငါးခုသာ။
~~~

မိဘ၀တ္

မေကာင္းျမစ္တာ
ေကာင္းရာညႊန္လတ္
အတတ္သင္ေစ
ေပးေ၀ႏီွးရင္း
ထိမ္းျမားျခင္းလွ်င္
၀တ္ငါးအင္ ဖခင္မယ္တုိ႕တာ။
~~~

သားသမီး၀တ္

ေကၽြးေမြးမပ်က္
ေဆာင္ရြက္စီမံ
ေမြခံထိုက္ေစ
လွဴမွ်ေ၀၍
ေစာင့္ေလမ်ိဳးႏြယ္
၀တ္ငါးသြယ္ က်င့္ဖြယ္ သားတုိ႕မွာ။
~~~

လင္က်င့္၀တ္

မထီမဲ့ကင္း
အပ္ႏွင္းဥစၥာ
မိစာၦမမွား
၀တ္စားဆင္ယင္
ျမတ္ႏိုးၾကင္
ငါးအင္ လင္က်င့္ရာ။
~~~

မယားက်င့္၀တ္

အိမ္တြင္းမႈလုပ္
သိမ္းထုပ္ေသခ်ာ
မိစာၦက်ဥ္ေရွာင္
ေလ်ာ္ေအာင္ျဖန္႔ခ်ိ
ပ်င္းရိမမူ
၀တ္ငါးဆူ အိမ္သူ က်င့္အပ္စြာ။
~~~

ဒါေလးေတြက မွတ္ထားသင့္လို႕ မွတ္ထားလိုက္ပါမယ္။ အခ်ိန္ၾကာရင္ ေမ့ကုန္တတ္လို႕ ဟိုေမးဒီေမး လုပ္ၿပီးမွ သတိတရ ျပန္ကူးထားတာပါ။ အေျဖတိုက္ေပးတဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုပါတယ္။

Wednesday, November 25, 2009

Sunlight upon moss



ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ
အလွတရားဆုိတာ ရိွသလို
ပြင့္လင္းရိုးရွင္းတဲ့ဘ၀မွာလည္း
သစၥာတရားဆုိတာ ရိွပါတယ္။
အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေနေျပာက္ေလးထိုးရင္
အထီးက်န္ အေမွာင္ကမာၻထဲမွာ
စိမ္းလန္းစိုေနတဲ့ ဘ၀တစ္ခုျမင္ရလိမ့္မယ္။

Thursday, November 19, 2009

Nothing lasts forever

အေျခအေနက အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ မေပါ့မပါး ဘ၀ျဖစ္ေနၿပီ။ မေပါ့မပါးဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကုိယ္၀န္ရိွေနတယ္လို႕ မထင္ၾကပါနဲ႕။ ဗလႀကီးအာႏိုး ကေလးေမြးတယ္ဆုိတာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာပါ။ သိပၸံပညာ ထြန္းကားလို႕ ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ႏိုင္ၿပီဆုိရင္ေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ဘက္က အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခဏ ခဏ ပ်ိဳ႕အန္တတ္ပါတယ္။

ဘာလိုလိုနဲ႕ ေညာင္ညိဳပင္ လမ္းခြဲကေတာ့ ျမင္ေနရၿပီ။ ၂၀၀၈ တုန္းကလည္း ဒီလိုအခ်ိန္မွာ လမ္းခြဲခဲ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူး ခံစားေ၀မွ်ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးကို နာက်ည္းခ်က္ေတြနဲ႕ တိတ္တဆိတ္ေလး ထားရစ္ခဲ့တယ္။ လူမသိ သူမသိ အသံတိတ္ေလးေပါ့။ အခိုင္အမာ ဆံုးျဖတ္ၿပီးရင္ ျပန္မျပင္တတ္တဲ့ အက်င့္ကို တမင္ေမြးယူထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ သမင္လည္ျပန္ဆိုတာ မရိွေစရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ အခ်ိန္ေတြ မ်ားစြာပိုခဲ့တယ္။ ပိုေနတဲ့အခ်ိန္ေတြကို တျခားေနရာမွာ ျဖဳန္းတီးပစ္ခဲ့သလိုလိုပဲ။ ေလာက္ ဆိုတဲ့ အေကာင္မ်ိဳးက ခ်ီးထဲမွာပဲ ေပ်ာ္တတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ အက်ိဳးရိွတဲ့ေနရာမွာ သံုးခဲ့တာေတြလည္း ရိွခဲ့ပါမယ္။ သုညေနာက္မွာ ဒႆမကိန္းနဲ႕ ျပရမယ့္ အက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းေတြေပါ့။ ႏိုင္သေလာက္ ၾကယ္ငါးေကာက္တယ္လို႕ ႏွစ္သိမ့္လုိက္တယ္။

အရင္ကလို အခ်ိန္ေတြ မပိုေတာ့ဘူး။ ရံုးခ်ိန္မွာဆိုလည္း အခ်ိန္ ရွားလာတယ္။ ဒီေနရာ ဒီအလုပ္ ဆိုေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္လဲ မသိဘူး။ ရုန္းဟ ရုန္းဟ ဆိုၿပီး ဘယ္သူမွေတာ့ ႀကိမ္ မတို႕ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပခံုးသားမွာ ထမ္းပိုးရာေတြ အျပည္႕ပဲ။ လူေဟာင္းဆိုတာ လူသစ္ေတြအတြက္ အထင္ႀကီးစရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူေဟာင္းေတြ ထမ္းထားရတဲ့ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြက တိုးၿပီးရင္း တိုးေနတယ္။ တာ၀န္ဆိုတဲ့ လက္ပတ္ေၾကာင့္ လက္ေမာင္းေတြေတာင္ ဖုထစ္ႀကီးလာသလိုပဲ။ ခ်စ္သူေလးအတြက္ေတာ့ ေခါင္းေလးအံုးဖို႕ ေကာင္းတာေပါ့။

က်န္းမာေရးအတြက္လည္း အခ်ိန္က ေပးရအံုးမယ္။ ငယ္ေသးတယ္ ဆိုေပမယ့္ ရွင္ေသမင္းက ငဲ့ညွာမွာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္အာမခံေတာ့ ၀ယ္ထားပါတယ္။ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံရတာ ကိစၥမရိွေပမယ့္ တျခားသူေတြကို စိတ္မညစ္ေစခ်င္ဘူး။ ေခါင္းထဲမွာလည္း အသိေတြ တိုးမလာေသးဘူး။ ပံုစံခြက္ထဲမွာပဲ အသားက်ေနတယ္။ ပုစြန္ဦးေႏွာက္ကမွ ခ်ီးရိွအံုးမယ္။ ႏွလံုးသား အာဟာရအတြက္ အခ်ိန္ေတြ လိုေနျပန္ၿပီ။ စာေတြ မဖတ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ ရန္ကုန္မွာ စာၾကမ္းပိုးလို႕ အထင္ခံခဲ့ရတဲ့သူက စကာၤပူမွာ လူ႕ေပါက္ပန္းျဖစ္ေနၿပီ။ ေပါက္ပန္းကမွ အဆင္းလွပါေသးတယ္။ ေပါက္ပန္းဘ၀က တက္ဖုိ႕ ျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အရင္ကေလာက္ အၾကည္ဓါတ္ေတြ မရိွေတာ့ဘူး။ လူပါးစပ္က တစ္ေပါက္တည္း ရိွလို႕ေပပဲ။ လူအမ်ားက ကၽြဲဆိုေတာ့လည္း ဤလည္း ကၽြဲျဖစ္သြားတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ အမ်ားႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ဖို႕ ဟိုးအရင္ကတည္းက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ေ၀ဖန္တာနဲ႕ ကဲ့ရဲ႕တာ မတူဘူးဆိုတာလည္း သိပါတယ္။ တုိက္ပြဲေတြမွာ ေက်ာမလံုေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့သူေတြလည္း ရိွတယ္။ အရိပ္စစ္လို႕ ရိွေနတဲ့သူလည္း ရိွပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ရလဒ္ကေတာ့ လူဆိုး လူၾကမ္း လူရမ္းကားေပါ့။ ကုိယ္ရပ္ေနတဲ့ ေျမက မမာေတာ့လည္း ခုန္လို႕ မေကာင္းဘူး။ မိတ္ေဆြေတြေတာင္ ရန္သူျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိစၥေတာ့ မရိွပါဘူး။ ရန္သူစစ္ေတြက ပိုခ်စ္ဖို႕ ေကာင္းပါတယ္။

ကဲ... လိုရင္း မေရာက္ပဲ ေပရွည္ေနၿပီ။ အခ်ဳပ္ကေတာ့ ေနာက္ဆို သိပ္မျမင္ရေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ႏွဳတ္ဆက္လက္ျပေနတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ေပးစရာအခ်ိန္ေတြ မက်န္ေတာ့လို႕ပါ။ အခ်ိန္ေပးႏုိင္ရင္ ေပးႏုိင္သလို ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် အသံုးေတာ္ခံပါမယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ျမင္ရင္ ျမင္တယ္လို႕ပဲ မွတ္လိုက္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ။

Wednesday, November 18, 2009

Interview with Kyaw Thu

၂၀၀၁ ဇန္န၀ါရီ (၁) ရက္တြင္ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ဦးသုခ (ကြယ္လြန္) နာယကအျဖစ္ စတင္ဦးစီး တည္ေထာင္ခဲ့ေသာ နာေရးကူညီမႈအသင္းမွ အသင္းဥကၠ႒ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ ကိုေက်ာ္သူႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းခ်က္။ (၁၇ ႏို၀င္ဘာ၂၀၀၉)


Photo Credit: Facebook - Fans Page of Kyaw Thu

ေမး။ ။ ကိုေက်ာ္သူအေနနဲ႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း လုပ္ကိုင္လာခဲ့တဲ့ (၉) ႏွစ္တာကာ လ အတြင္းမွာ အသင္းအေနနဲ႔ လုပ္ခ်င္ၿပီး အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မလုပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ ရိွပါသလား။

ေျဖ။ ။ အသင္းအေနနဲ႔ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔လုပ္ခ်င္တဲ့ အတိုင္းအတာေတြေတာ့ ရိွပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဟာေတြက စည္ပင္က ခြင့္ျပဳခ်က္မရတာေတြလည္း ရိွတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဒီထက္ပိုၿပီး ျပည္သူလူထုအားလုံးကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ဟာေတြေတာ့ ခြင့္ျပဳဖို႔ ၿငိစြန္းေနလို႔ ခြင့္မျပဳတာေတြ ရိွတယ္။

ေမး။ ။ ေျမာက္ဒဂုံကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရတဲ့ ကိုေက်ာ္သူတို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္း ၿခံ၀င္းေရွ႕မွာ (၅) ေပအက်ယ္၊ (၅) ေပအနက္ ေရေျမာင္းမတူးလို႔ အသင္းအေဆာက္အဦကို ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ သုံးတယ္ဆိုၿပီး ေျမာက္ဒဂုံစည္ပင္က တရားစြဲဆိုမယ္ဆိုတဲ့ကိစၥေရာ အေျခအေနဘယ္လိုရိွပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေဆာက္အဦ အသုံးျပဳခြင့္ သူတို႔ခ်ေပးလိုက္ၿပီ။ ေျမာင္းကေတာ့ (၂) ေပေတာ့ ေဖာက္ေပးရတာေပါ့ေလ။ အမႈကိစၥကေတာ့ သူတို႔ တရားစြဲလို႔မရဘူးေလ။ က်ေနာ္မသြားတဲ့အတြက္ အမႈကို ဖြင့္ကို မဖြင့္လိုက္ရတာ၊ အမႈဖြင့္ခြင့္မရသြားဘူး။

ေမး။ ။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တာ နာေရးကူညီမႈအသင္းတခုတည္းပဲျဖစ္တာပါလား၊ ဘာေၾကာင့္လုိ႔ထင္ပါသလဲ။ တျခားလူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႔ေတြေရာ ဒီလိုျပႆနာမ်ဳိးေတြ ရိွပါသလား။

ေျဖ။ ။ တျခားအသင္းအဖြဲ႔ေတြေတာ့ က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ့္အသင္းနဲ႔ပတ္သက္တာပဲ လုပ္ေနတယ္ဆိုေတာ့။ တျခားအသင္းေတြေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕အဖြဲ႔ေလးေတြကေတာ့ က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေပါ့။ ကိုေက်ာ္သူ အခုလိုအင္တာဗ်ဴးေတြ လုပ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔လည္း ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပသြားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဓိကကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္းကို ဖိအားေပးတယ္။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ေပါ့ေလ။ ေနာက္ ဒီအသင္း ဦးေဆာင္ေနတာလည္း က်ေနာ္ ျဖစ္ေနတာကိုုး။ အဓိကဦးေဆာင္ေနတဲ့ က်ေနာ္ရယ္၊ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီး ေရႊဇီးကြက္ရယ္၊ ဆရာမ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ရယ္ေပါ့၊ ဒီသုံးေယာက္စလုံးက သံဃာ့ကိစၥတုန္းက သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္တာတို႔၊ ေဆးကပ္တာတို႔ အေအးအခ်ဳိရည္ကပ္တာတို႔ လုပ္ခဲ့ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကို မဲတယ္ထင္တာပဲ။

ေမး။ ။ ဒါဆို အသင္းအေနနဲ႔ တျခားေျဖရွင္းရတဲ့ အခက္အခဲ ျပႆနာေတြေကာ ရိွပါသလား။

ေျဖ။ ။ အသင္းစထူေထာင္ကတည္းက စတာဆိုရင္ေတာ့ အေခါင္းကိစၥေပါ့၊ က်ေနာ္တုိ႔က မွန္ေခါင္းသုံးတယ္။ မွန္ေခါင္းသုံးတယ္ဆိုတာက ေအာက္ကကတ္ေပၚမွာ အေလာင္းကိုတင္ၿပီးေတာ့ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ေရာက္ေတာ့မွ ကတ္နဲ႔အေလာင္းကိုပဲ မီး႐ိႈ႕လိုက္တယ္။ အဲဒီလို လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ကာယကံရွင္ေတြလည္း သက္သာတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သစ္ျဖဳန္းတီးရာလည္း မေရာက္ဘူး။ သစ္ေႁခြတာရာလည္းေရာက္တယ္ေပါ့။ အဲဒါကို ပထမပိုင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ကန္႔ကြက္ခံရတယ္။ အေခါင္းေရာင္းသမားေတြက အေခါင္းေတြ ေရာင္းခြင့္မရလို႔၊ ေရာင္းအားက်လို႔ ဆိုၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပႆနာလုပ္တာေပါ့ေလ။ လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ မေကာင္းဘူး၊ မွန္ေခါင္းႀကီးနဲ႔ သယ္တာတို႔ ဘာတို႔ေပါ့၊ အဲဒါမ်ဳိးေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးအေျပာခံရတယ္။ အဲဒါေတြကိုလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေျဖရွင္းခဲ့ရတာေပါ့ေလ။ ေနာက္ အေသးအမႊားေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ေျပာလုိ႔ကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အေခါင္းကိစၥကေတာ့ ဒီအတုိင္း ခန္းမထဲမွာထားရင္လည္း သူတို႔ဒီအတုိင္း ဇာျခင္ေထာင္ႀကီး အုပ္ထားၿပီးမွ အေခါင္းထဲထည့္သယ္တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔က မွန္ေခါင္းထဲမွာ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ထားတယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ သားနားေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔ကထားတယ္။ သယ္တဲ့အခါက်မွ ကတၱီပါအစအနီေရာင္ကို ဖုံးၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔က မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ထဲကို သယ္သြားတယ္၊ အဲဒါပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ ခမ္းခမ္းနားနား ျဖစ္ေသးတယ္။ အခု သူတုိ႔ ဘာမွေျပာလု႔ိမရေတာ့ဘူး။ အခုလည္း ဒီအတုိင္းပဲ လုပ္ပါတယ္။

ေမး။ ။ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္ အႏုပညာရွင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုေက်ာ္သူအေနနဲ႔ ဒီနာေရးကူညီမႈလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕အႏုပညာ လဲလိုက္ရသလိုျဖစ္ေနေတာ့ နာေရးကူညီမႈအသင္းနဲ႔ အႏုပညာအလုပ္ ဘယ္ဟာကို ကိုေက်ာ္သူ ေရြးခ်ယ္လုပ္ကိုင္သြားမလဲဆိုတာ သိပါရေစ။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္ထားတာ။ ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ခြင့္ျပဳရင္ေတာင္မွ က်ေနာ္က သမိုင္းအစစ္အမွန္တို႔၊ biography တို႔ အဲလို႐ိုက္တဲ့ဟာမ်ဳိးပဲ က်ေနာ္က ႐ိုက္ေတာ့မယ္။ သမိုင္းအစစ္အမွန္ ကိစၥေတြပဲ က်ေနာ္႐ိုက္မယ္။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကလည္း ဘဘဦးသုခက အဓိကေပါ့။ ဘဘဦးသုခက နာေရးကူညီမႈအသင္း လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အမ်ဳိးသမီး ေရႊဇီးကြက္ကလည္း သူ႔အေဒၚက မႏၲေလး ျဗဟၼစုိရ္အသင္းမွာ အဖြဲ႔၀င္ေပါ့ေလ။ ေရႊဇီးကြက္ကလည္း လုပ္ခ်င္တယ္။ ဘဘလုပ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ သြားေငြလႉၿပီးေတာ့ စၿပီး လုပ္ျဖစ္သြားတာပါ။ အဲလိုလုပ္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ ဘဘကလည္း မၾကာမၾကာ ဆုံးမတယ္။ ေက်ာ္သူတဲဲ့၊ မင္းလို အႏုပညာသမားတေယာက္ လုပ္မွ လူမႈေရးကိစၥက ေအာင္ျမင္တာတဲ့၊ မင္းလုပ္မွျဖစ္မယ္တဲ့၊ မင္းျပည္သူကို ျပန္အလုပ္အေကၽြးျပဳရမယ္ ဆိုတာနဲ႔ အခုအခ်ိန္အထိ ျပည္သူကို အဲဒါနဲ႔ ျပန္ေပးဆပ္ေနတာပါ။

ေမး။ ။ အခု လုပ္ေနတဲ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း လုပ္ငန္းအေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ဒီလုပ္ငန္းဟာ အင္မတန္ မြန္ျမတ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ျမင္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါက ဒီ့ျပင္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ မတူဘူး။ သူက တကယ့္ကို လူေတြရဲ႕အပူမီးကို က်ေနာ္တို႔က ၿငိမ္းေပးရတာ။ ေသဆုံးသြားတဲ့ အိမ္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ကို ေတြ႔ၿပီဆိုရင္ သူတုိ႔ေၾကကြဲတာေတြ ေတာ္ေတာ္ ေလွ်ာ့သြားတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ကိုယ္တိုင္ ေဖးေဖးမမနဲ႔ အေလာင္းကိုသယ္၊ သၿဂႋဳဟ္ေပးဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္ေက်နပ္မႈရိွတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္အတြက္လည္း ကုသိုလ္အရမ္းရတယ္၊ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ပီတိရတာေပါ့ေလ။

ေမး။ ။ အသင္းအေနနဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္၀ေအာင္ျမင္တယ္လုိ႔ ဆိုႏိုင္ပါသလား။

ေျဖ။ ။ အေျခအေနကေတာ့ လိုပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ လုပ္ခ်င္တဲ့အတိုင္းအတာေတြ အမ်ားႀကီး ရိွပါေသးတယ္။ နာေရးတခုတင္ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔က ေဆးကုသမႈ ျဖစ္တဲ့ သုခကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးခန္း ဆိုတာပါ ဖြင့္ထားတာကိုး။ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့သူေတြကို အလကားအခမဲ့ တရက္ကို အေယာက္ (၂၀၀) ေလာက္ က်ေနာ္တို႔ ကုေပးေနရတယ္။ အဲဒီဘက္အပိုင္းမွာ က်ေနာ္တို႔က လုပ္ေပးရဖို႔တာ၀န္ရိွတယ္။ ဒါကေတာ့ ဘယ္အစုိးရပဲတက္တက္၊ ဘယ္အစိုးရပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ဒီနာေရးကိစၥနဲ႔ က်န္းမာေရးကိစၥကို အဓိကထားၿပီး ေပးဆပ္သြားမယ္ ဆိုတာ ဆုံးျဖတ္ထားပါတယ္။

ေမး။ ။ သုခေဆးခန္းအေျခအေနကေရာ ဘယ္လိုရိွပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ ေဆးခန္းကလည္း အခု လူနာမ်ားတယ္။ အရင္သကၤန္းကၽြန္းတုန္းကဆိုရင္ နည္းတယ္။ အခု လူနာလည္း မ်ားလာၿပီးေတာ့ volunteer ဆရာ၀န္ေတြဆိုလည္း အေယာက္ (၄၀) ေက်ာ္ေလာက္ရိွလာတယ္။ ဒီဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္လည္း အခုလိုေဆးခန္းဖြင့္ႏိုင္တာေပါ့ေလ။ အလႉရွင္ေတြရဲ႕ အလႉေငြနဲ႔ ဒီဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ အခမဲ့ကုသေပးမႈအတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း တဆင့္ျပန္ၿပီး ျပည္သူကို ေထာက္ပ့ံ ေပးေနတာေပါ့။

ေမး။ ။ အဓိက ဘယ္လိုေရာဂါမ်ဳိးေတြကို လက္ခံကုသေပးေနပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ အဓိကအေနနဲ႔ ဒီမွာ မ်က္စိကုေပးတယ္၊ မ်က္စိတိမ္ခြဲတာမ်ဳိးေပါ့။ မ်က္စိခြဲေပးတယ္၊ အေရျပား ၾကည့္ေပးတယ္၊ အ႐ိုး အေၾကာ ၾကည့္တယ္၊ သားဖြားနဲ႔ မီးယပ္ရိွတယ္၊ ကေလး အထူးကုရိွတယ္၊ ေနာက္အေထြေထြေပါ့။ ultrasound စက္ရိွတယ္၊ ေနာက္ ဓာတ္မွန္စက္အတြက္ အေဆာက္အဦ ေဆာက္ခြင့္ ထပ္ေလွ်ာက္ထားတယ္။ ေဆာက္ခြင့္ရရင္ ဓာတ္မွန္စက္ထည့္မယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဓာတ္မွန္ ႐ိုက္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔က နီးစပ္ရာေဆးခန္းနဲ႔ ေဆး႐ုံတို႔မွာပဲ လူနာက သူ႔ဖာသာ သြား႐ိုက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီက ျဖတ္ပိုင္းနဲ႔ ဓာတ္မွန္ျပားျပရင္ က်ေနာ္တုိ႔က ေငြရွင္းေပးလိုက္တယ္။ အခု ကိုယ္ပိုင္ဓာတ္မွန္ေတာ့ လုပ္ဖို႔ရိွတယ္။ ေနာက္ သြားေဆးခန္းပါ ဖြင့္ထားပါတယ္။

ေမး။ ။ အသင္းကို ဘယ္လိုရပ္တည္ လည္ပတ္ေနတယ္ဆိုတာ သိပါရေစ။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အန္ဂ်ီအိုအဖြဲ႔ကေတာ့ ကမာၻေပၚမွာေတာင္ ရိွမယ္မထင္ဘူး။ proposal တင္ၿပီးေတာ့ ရပ္တည္တဲ့အသင္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔က တကယ့္ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ၊ တခ်ဳိ႕ႏိုင္ငံျခားသားေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ကို သေဘာက်ၿပီး လာလႉတယ္။ လႉတဲ့ရန္ပုံေငြ အလႉေငြကို က်ေနာ္တို႔က စနစ္တက်ဘဏ္မွာထားၿပီးေတာ့ စနစ္တက်သုံးစြဲတယ္။ အဲဒီ အလႉေငြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔က ရပ္တည္ေနတာပါ။ နာေရးကူညီမႈအသင္းက ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ စကတည္းက အခုအခ်ိန္အထိ ပိုက္ဆံတျပားတခ်ပ္မွ မယူဘဲနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ လုပ္ခဲ့ရတာ။ အခု နာေရးကိစၥ လုပ္ေနတာလည္း အသင္းက ကိုယ့္ကားနဲ႔ ကိုယ့္ဓာတ္ဆီနဲ႔ကိုယ္ သြားတယ္။ ထမင္းစားလည္း ကိုယ့္စရိတ္နဲ႔ကိုယ္ စားၾကတာ။ က်ေနာ္တို႔က လခစားလည္း မဟုတ္ဘူး။

ေမး။ ။ နာေရးကူညီမႈအသင္းကို တႏုိင္ငံလုံးအတိုင္းအတာနဲ႔ေရာ လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ရိွပါသလား။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္တို႔အသင္းကေတာ့ နာေရးကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္) ဆိုၿပီး တသင္းပဲရိွပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ တႏိုင္ငံလုံးအတုိင္းအတာအေနနဲ႔ က်ေနာ္လိုက္ဖြင့္ေပးတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြ ရြာေတြ အားလုံးဆိုရင္ (၅၀) ေက်ာ္ေလာက္ၿပီ။ က်ေနာ္အသက္ထက္ေတာင္ မ်ားသြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီၿမိဳ႕ေတြက အသင္းေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ လက္ေအာက္ခံလည္း မဟုတ္ဘူး၊ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ က်ေနာ္တို႔ကို အားက်ၿပီး ဖြင့္တာေပါ့ေလ။ သူတုိ႔ၿမိဳ႕ေတြ၊ ရြာေတြမွာဖြင့္တယ္ဆိုရင္ သူတို႔ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြက အယူသီးတာေတြ မ်ားတယ္။ ဗမာျပည္သူလူထုက အယူသီးတာ ပေပ်ာက္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ့္ကိုေခၚတယ္၊ မင္းသားကိုယ္တိုင္ လာၿပီးေတာ့ အေလာင္းထမ္းေပးတယ္၊ သၿဂႋဳဟ္ေပးတယ္၊ သူတို႔ေရွ႕မွာလုပ္ျပတယ္္။ ညဘက္ဆို က်ေနာ္တို႔က အယူသီးတာ ပေပ်ာက္ဖို႔အတြက္ ေဟာေျပာပြဲမ်ဳိး လုပ္ေပးတယ္။ အဲလိုလုပ္ေပးေတာ့ သူတို႔လည္း ေက်နပ္သြားတယ္။ အဲလိုမ်ဳိး က်ေနာ္လိုက္ဖြင့္ေပးရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းက် က်ေနာ္ ခရီးသြားရတာ မလြတ္လပ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို ဖိတ္တဲ့ၿမိဳ႕ေတြ က်ေနာ္မသြားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ (၃) ႏွစ္ ေလာက္အထိေတာ့ က်ေနာ္ေတာက္ေလွ်ာက္ လိုက္ဖြင့္ေပးထားတယ္။

ေမး။ ။ ျပည္သူေတြကို အမွတ္တရစကား ဘာေျပာခ်င္ပါသလဲ။

ေျဖ။ ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အသက္ (၅၀) ျဖစ္ၿပီ။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ခဲ့တာဆိုလည္း (၂၅) ႏွစ္ေလာက္ ရိွသြားၿပီ။ အဲဒီအတြင္း ျပည္သူေတြ က်ေနာ္ကိုအားေပးတဲ့ေငြနဲ႔ က်ေနာ္မိသားစု ရပ္တည္ဖို႔အတြက္ က်ေနာ္လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ က်ေနာ့္မွာ ျပည္သူကို ျပန္ေပးဆပ္ရမယ့္ တာ၀န္ရိွတယ္။ ျပည္သူကုိ ေပးဆပ္ရမယ့္ တာ၀န္အရေရာ၊ က်ေနာ္ရဲ႕ ေစတနာေရာ၊ က်ေနာ္ရဲ႕ အရင္ဘ၀က ဘာလုပ္ခဲ့လို႔လည္းေတာ့ မသိဘူး၊ အခုအခ်ိန္အထိ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္းေျပာရရင္ အရင္တုန္းကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားေပါ့၊ အခုဟာကေတာ့ မသာမင္းသား ျဖစ္ေနတာေပါ့ေလ။ အဲဒီလိုပဲ ဒီဟာနဲ႔ပဲ ျပည္သူကိုေပးဆပ္ဖို႔ က်ေနာ္ဆုံးျဖတ္ထားပါတယ္။

~~~~~~
မွတ္ခ်က္။ အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္လုိ႕ေခတ္ၿပိဳင္သတင္းဌာနကေန ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။

Monday, November 16, 2009

Music concert



စကၤာပူေရာက္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒူးရင္းသီးထဲမွာ လုပ္တဲ့ ဂီတပြဲေတြကို လစဥ္လိုလို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရံုးက မန္ေနဂ်ာက ေခၚလို႕ ဗစ္တိုးရီးယား ကပြဲရံုမွာ လုပ္တဲ့ ဂီတပြဲကို လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ လ ေက်ာ္က စ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေရာက္တဲ့ပြဲေတြက ဒူးရင္းသီးထဲမွာ လုပ္တဲ့ ဂီတပြဲေတြပါ။ အစက အဲဒီလို တီး၀ိုင္းေတြကို ပ်င္းစရာ ေကာင္းမယ္လို႕ပဲ တံုးအစြာ ျမင္ခဲ့မိတယ္။ ဒီလို ဂီတသံစဥ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္အတြက္ အလွမ္းေ၀းခဲ့မိတယ္။ ဘယ္တူရိယာကိုမွ မတီးမွဳတ္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဂီတကို နားေထာင္တဲ့ ပရိသတ္အဆင့္မွာပဲ ရိွခဲ့ပါတယ္။ မိုးဇတ္တို႕ ဘင္တိုဗင္တုိ႕ဆုိတာ ၾကားဖူးနား၀ အဆင့္မွာေပါ့။

ရံုးက မန္ေနဂ်ာရဲ႕ ေကာင္းမွဳနဲ႕ပဲ လတုိင္းနီးပါး ပြဲဆက္မျပတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ မလာႏိုင္တဲ့ ပြဲရိွရင္ေတာင္ ဖုန္းနဲ႕ မတ္ေဆ့ခ်္ပို႕ၿပီး သတင္းေပးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ပြဲေတြက သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးေတြပါ။ တခ်ိဳ႕ပြဲက ေလမွဳတ္တူရိယာ အစံုအလင္နဲ႕ တီးခတ္တဲ့ ပြဲပါ။ တခ်ိဳ႕ပြဲက်ေတာ့ တရုတ္ေရွးရိုးရာ တူရိယာေတြနဲ႕ တီးခတ္ ေျဖေဖ်ာ္တဲ့ပြဲမ်ိဳးပါ။ ဘယ္လို တီး၀ိုင္းေတြ ျဖစ္ေနပါေစ... ဘယ္လို တူရိယာေတြနဲ႕ တီးခတ္ေနပါေစ... သံစဥ္ဂီတဟာ လူရဲ႕စိတ္ကို ႏူးညံ႕ေပ်ာ္ရႊင္ ၾကည္ႏူး လြမ္းဆြတ္ေစပါတယ္။ အိပ္ငိုက္ဖို႕ ေ၀းစြ... ပ်င္းရိဖို႕ ေ၀းစြ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြမွာလည္း ဒူးရင္းသီးထဲကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ပြဲက ေလမွဳတ္တူရိယာ အစံုအလင္နဲ႕ တီးခတ္တဲ့ပြဲပါ။ ကာတြန္းကားထဲက ဇာတ္၀င္သီခ်င္းေတြကို တီးမွဳတ္ ေဖ်ာ္ေျဖမွာပါ။ ရႊန္းမီနဲ႕ စာကေလးကို ဖိတ္ထားေပမယ့္ စာကေလးနဲ႕ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပဲ ပြဲတက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ရႊန္းမီက ေန႕လည္ပိုင္းမွာ ခဏတျဖဳတ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႕ ပြဲခ်ိန္ မမွီလိုက္ဘူး။ အိပ္မက္ေတြ ေကာင္းေနလို႕လားပဲေနာ္။

ေရွ႕ပြဲေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳအရ ဒူးရင္းသီးထဲမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္ မေပးပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကင္မရာ ယူမသြားေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႕က ပြဲမစခင္မွာ ကင္မရာ မီးေရာင္ေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ပါပဲ။ ကင္မရာ မယူခဲ့တဲ့ ေန႕မွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္က အလွဴေပးသလို အခြင့္ရေနတာ တကယ့္ကို စိတ္နာစရာပါပဲ။ ဒါနဲ႕ပဲ စာကေလးမွာ ပါလာတဲ့ ကင္မရာနဲ႕ အခုပံုကို အမွတ္တရ ရိုက္ယူထားလိုက္တယ္။ ဂီတပြဲ စတဲ့အခါမွာေတာ့ တီးမွဳတ္ေဖ်ာ္ေျဖေနတဲ့ သူေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရေလေအာင္ ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္ မေပးေတာ့ပါဘူး။ အသံဖမ္းခြင့္လည္း မရိွပါဘူး။ အားလံုး ကုိယ့္အသိစိတ္နဲ႕ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနရတယ္။ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ေနမွ ဂီတရဲ႕ သံစဥ္ေတြကို ခံစား ရင္ဖုိႏိုင္မယ္ေလ။

ေရွ႕လ ဒီဇင္ဘာ ၂၇ ရက္ မွာလည္း ဂီတပြဲတစ္ပြဲ ရိွပါေသးတယ္။ အဲဒီပြဲက တရုတ္ ေရွးေခတ္တူရိယာေတြနဲ႕ တီးခတ္မွာပါ။ ေသခ်ာပါတယ္ ပြဲခင္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနမယ္ ဆိုတာ ေျမႀကီးလက္ခတ္ မလြဲပါပဲကြယ္။

Thursday, November 12, 2009

Still very far

အေ၀းႀကီး

အေမွာင္ယံညရဲ႕ အာကာျပင္
ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းမုိ႔ အေဖာ္ရွာရင္း
ၾကယ္ပြင္႔ေလးတစ္ပြင္႔ ျမင္လာတယ္
ကိုယ္နဲ႔ နီးနီးေလးလိုပဲ

အျပာေရာင္လႊမ္းတဲ႔ ပင္လယ္ျပင္
ကိုယ္ျဖတ္သန္းလို႔ ခရီးေတြႏွင္
ကမာၻေျမသစ္တစ္ခု ရွာေဖြစဥ္
အရာရာ နီးနီးေလးထင္ခဲ့

ကိုယ္ေလွ်ာက္လွမ္းတဲ႔ ဒီေျမျပင္
ဆံုလာခဲ့တဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုတြင္
အၾကင္နာတန္ခိုးမ်ား မူပိုင္ရွင္
ကိုယ္ေလ သိပ္ခ်စ္လြန္းေပမယ့္

ဟိုး... အေ၀းႀကီးပဲ

ကိုယ္လိုတာရတဲ႔ အခ်ိန္မ်ားနဲ႕
ဒီေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ကိုယ္ လဲခ်င္တယ္
ၾကယ္ပြင့္မ်ားလည္း ကိုယ္မနီးခ်င္
ပင္လယ္ႀကီးလည္း ကိုယ္မျဖတ္ခ်င္
သိပ္ခ်စ္သူမ်က္၀န္းေလး ျမင္ေယာင္စဥ္
ကိုယ္ဟာ အနီးဆံုးရွိခ်င္လည္း

တကယ္ေတာ့… အေ၀းႀကီးပဲ

ေတးေရး ေတးဆို မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္ပါ။ အေတာ္မ်ားမ်ား သူ႕သီခ်င္းေတြကို ႀကိဳက္ၾကမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ သူ႕သီခ်င္းေတြကို ႀကိဳက္တဲ့ ပရိသတ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ေပါ့။ အေ၀းႀကီး ဆိုတဲ့ ဒီသီခ်င္းေလးလိုမ်ိဳး သူ႕သီခ်င္းေတြမွာ ေအးေအးၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး နားေထာင္လို႕ ေကာင္းတာေတြ ရိွပါတယ္။ နည္းနည္း ဆူတဲ့ သီခ်င္းေတြလည္း ရိွပါတယ္။

အခုတေလာ အဲဒီသီခ်င္း တစ္ပုဒ္တည္းကို ညတိုင္း ညတိုင္း နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္တိုက္ဖြင့္ျဖစ္ေနတယ္။ သီခ်င္းစာသားေတြနဲ႕ ရင္ခုန္သံ ထပ္တူျဖစ္ေနတယ္။ ခံစားခ်က္က အဲဒီအတုိင္းပဲ။ ခ်စ္ရတဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုကို ျပန္ျမင္ေယာင္တုိင္း ၾကယ္ပြင့္ေတြလည္း မနီးခ်င္ဘူး။ ပင္လယ္ႀကီးကိုလည္း မျဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုထိေတာ့ အေ၀းႀကီးပဲေလ။ အနီးဆံုး ရွိခ်င္ေပမယ့္လည္း တကယ္ကို အေ၀းႀကီးပဲ။

နီးေနရဲ႕နဲ႕ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူေတြကိုလည္း အခ်ိန္မျဖဳန္းေစခ်င္ဘူး။ လက္ရိွရထားတဲ့ အခြင့္အေရးကို တန္ဖိုးထားေစခ်င္တယ္။ နီးလြန္းလို႕ မျမင္ရရင္လည္း နည္းနည္းေလး ခြါၿပီး ျပန္ၾကည္႕ေစခ်င္တယ္။ မာနေတြ အတၱေတြ ခ၀ါခ်ေစခ်င္တယ္။ ၾကယ္ပြင့္ေတြနဲ႕ နီးဖို႕အတြက္... ပင္လယ္ျပာကို ျဖတ္ဖို႕အတြက္နဲ႕ အခ်စ္ေတြကို လ်စ္လ်ဴ မရွဳေစခ်င္ဘူး။ ခ်စ္သူရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ၾကည္႕ေစခ်င္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေ၀းႀကီးမွာရွိေနတဲ့ အနီးဆံုးရိွခ်င္သူ တစ္ေယာက္ပါေလ။

Tuesday, November 10, 2009

A Strawberry



ပင္ယံထက္က စေတာ္ဘယ္ရီသီး
လွတယ္ဆုိတာထက္ ခ်စ္ဖို႕ပိုေကာင္းတယ္

Monday, November 9, 2009

Sun and Moon

ဒီႏွစ္ရက္မွာ ေနနဲ႕လ အက်ိဳးမေပးပါ။ ေရႊနဲ႕ျမေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိေသးပါ။

ေနထြက္ခ်ိန္ ရွဳခင္းအလွ ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုၿပီး ခဲေလသမွ် သဲေရက်ရပါတယ္။ မနက္ေစာေစာထၿပီး လမ္းျပကို ေစာင့္ေပမယ့္ ဆရာသမားက အိပ္ယာထ ေနာက္က်ပါတယ္။ ေနထြက္ခ်ိန္ ေက်ာ္သြားမွ ေရာက္လာေတာ့ ဘာမွ လုပ္လုိ႕ မရေတာ့ဘူး။ မထစဖူး မနက္ေစာေစာ ၅ နာရီမွာ အိပ္ယာထလိုက္ရတာပဲ အဖတ္တင္ပါတယ္။ ေငြျပန္အမ္းဖုိ႕ အဆင္မေျပရွာတဲ့ လမ္းျပက ေနာက္ရက္ မနက္မွာ ျပန္ပုိ႕ေပးမယ္ ဆုိလို႕ အဲဒီမနက္ခင္းမွာ မနက္စာ စားၿပီး အခ်ိန္ကုန္လုိက္ရတယ္။ လူကေတာ့ အိပ္ခ်င္မူးတူးရုပ္နဲ႕ လွေနရတာေပါ့။ ကိုယ့္ဓါတ္ပံုေတာင္ မရိုက္ရဲဘူး။ ဓါတ္ပံု ျပန္ၾကည္႕ရင္ လန္႕မွာ စိုးလို႕။

လေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္မယ္ ဆိုလို႕ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ေတာင္ေပၚတက္ ေတာထဲ၀င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ညေနေစာင္းမွာ မိုးေတြ သည္းႀကီးမည္းႀကီး ရြာထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ ညဦးပိုင္းမွာက တိမ္ဖံုးပါလို႕ လမသာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ လမသာတာ အေရးမႀကီးေပမယ့္ မိုးရြာထားတာက ျပႆနာပါပဲ။ မိုးေရေတြနဲ႕ ေခ်ာေနတဲ့ ေတာင္ကမ္းပါးယံ မညီမညာေလွ်ာက္လမ္းေတြမွာ လွမ္းေလွ်ာက္ရတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက တန္ဖုိးႀကီးလွပါတယ္။ ေျခတစ္လွမ္းမွာ သစ္ျမစ္တစ္ခုကို တက္နင္းမိလုိ႕ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ေဘးနားက ေခ်ာက္ထဲကို ၀မ္းလ်ားေမွာက္ေလး ေလွ်ာဆင္းသြားတာ ကံသီေပလို႕ သစ္ျမစ္ႀကီးႀကီးတစ္ခုကို လက္နဲ႕ ဖမ္းတြယ္ထားႏုိင္ခဲ့တယ္။ သစ္ျမစ္ကို ဖမ္းမိလို႕ ေအာက္ထဲအထိ ဆက္မဆင္းသြားတာပါ။ စမ္းေခ်ာင္းေတြကို ျဖတ္ကူးေတာ့လည္း ေက်ာက္ခဲ မညီမညာေတြနဲ႕ စမ္းေရထဲမွာ ကိုးယို႕ကားယားပါပဲ။ လေရာင္ေအာက္မွာ ေလွ်ာက္လွမ္းရတဲ့ စြန္႕စားခန္း ရလဒ္ကေတာ့ လက္ဖ၀ါးနဲ႕ ေျခသလံုးေတြ ပြန္းပဲ့ကုန္တာပါပဲ။ ေသႏွစ္ေတာ့ မေစ့ေသးဘူးေပါ့။

ညက ရထားတဲ့ လမင္းဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ အီစိမ့္ေနေပမယ့္ ေနထြက္ခ်ိန္ ရွဳခင္းအလွကို ၾကည္႕ဖို႕အတြက္ ေနာက္ေန႕ မနက္မွာ ေစာေစာထၿပီး ေတာင္ေပၚကို တက္ခဲ့ေသးတယ္။ မနက္ ၆ နာရီခြဲေလာက္ကတည္းက ေစာင့္ေနေပမယ့္ မနက္ ၇ နာရီခြဲအထိ ရွင္ေနမင္းက ကုိယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါ မျပရွာပါဘူး။ ညက ရြာထားတဲ့ မိုးေၾကာင့္ ေတာင္ပတ္လည္မွာ ျမဴခိုးေတြ ေ၀ေနရွာတယ္။ ကမာၻေလာကႀကီးမွာ အလင္းေတြ တျဖည္းျဖည္း ျဖန္႕က်က္လာေပမယ့္ ေနမင္းကေတာ့ ပုန္းကြယ္ေနတုန္းပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမဴခိုးေတြကို ပါးစပ္နဲ႕ ဖူး... ဖူး... ဆိုၿပီး မွဳတ္ထုတ္လိုက္ခ်င္တယ္။

အခုေတာ့ ေနမင္း ႏိွပ္စက္လို႕ အိပ္ေရးပ်က္ထားတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဇီးကြက္မ်က္လံုးေလး ျဖစ္ေနတယ္။ လမင္း ႏွိပ္စက္လို႕ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ နာေနတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳဆိုတာ တန္ဖိုးႀကီးႀကီး ေပးရတာ သဘာ၀ပါပဲေလ။

Thursday, November 5, 2009

RC and Judson



လြမ္းေမာဖြယ္ ေႏြညမ်ားနဲ႕
မႀကံဳဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ စြယ္ေတာ္သားျဖစ္လို႕
မလြမ္းတတ္ဘူး မထင္ပါနဲ႕ေလ
တကယ္ပါ... ရင္ထဲမွာ
အာစီကိုလည္း လြမ္းတယ္
ေဆာင္းႏွင္းျမဴကိုလည္း လြမ္းတယ္
ဂ်ပ္ဆင္ကိုလည္း လြမ္းတယ္
ခ်စ္သူကိုလည္း လြမ္းတယ္
အလြမ္းမိုးေတြ သည္းလြန္းေနလို႕
လြမ္းၿပီးရင္း လြမ္းေနမိတယ္။