Excess baggage

ဒီေန႕ ခ်န္ဂီကို ေရာက္တယ္။ စကာၤပူမွာ တစ္လနီးပါး ေနသြားခဲ့တဲ့ ၀မ္းကြဲညီမကို လုိက္ပို႕တာပါ။ အသြားအျပန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္က ရန္ကုန္က ၀ယ္လာတာ။ လက္မွတ္ ရဖို႕ခက္တဲ့ ကာလမွာ လာတာျဖစ္လုိ႕ ရက္ရဖုိ႕ပဲ အဓိက ဦးစားေပး မွာခဲ့မိေတာ့ သယ္လို႕ရတဲ့ အေလးခ်ိန္ ကီလိုကို ေျပာဖို႕ ေမ့သြားတယ္။ စလံုးကို လာတုန္းက ၁၇ ကီလိုပဲ ပါလာေတာ့ အေထြအထူး မရိွခဲ့ဘူး။ အခုျပန္တဲ့အခါမွာ ၃၆ ကီလို ျဖစ္ေနေတာ့ ကိစၥရိွသြားေရာ။ အဘြားအတြက္ ငွက္သိုက္ဗူးေတြ၊ ဒီမွာ ၀ယ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစား တခ်ိဳ႕ရယ္၊ ကိုစိုးထက္မွာတဲ့ စာအုပ္ရယ္။ ဖုန္းဘကၳရီ ႏွစ္လံုးပါတယ္။ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြနဲ႕ေခ်ာကလက္တခ်ိဳ႕ ပါတယ္။

ေကာင္တာမွာ လက္မွတ္ကို ျပတဲ့အခါမွ လက္မွတ္မွာ ေရးထားတဲ့ ကီလိုက ၂၀ ပဲျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၁၆ ကီလိုေတာင္ ပိုေနၿပီေပါ့။ ၁ ကီလိုကို စကၤာပူေဒၚလာ ၁၀ ဆုိေတာ့ ေဆာင္ရမွာက ၁၆၀ ေဒၚလာေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ပစၥည္းေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္ခ်ိန္ဖုိ႕ အႀကံေပးတာနဲ႕ ပစၥည္းေတြကို ျပန္ယူၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခဲ့တယ္။ ဒီမွာေနတဲ့ ညီမ၀မ္းကြဲက ပစၥည္းသိပ္မပါတဲ့ တျခားခရီးသည္ေတြနဲ႕ ေရာၿပီး ခ်ိန္ဖို႕ အႀကံေပးတယ္။ အဲဒါမ်ိဳးကို လုပ္ဖို႕ေတာ့ စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ပိုေနတဲ့ ကီလိုအတြက္ ပိုက္ဆံေပးရတာက ေပးလိုက္ၿပီးရင္ ကိစၥေအးေရာ။ ဟိုဟာက်ေတာ့ သူတပါးကို အားနာေနရမယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ေနရမယ္။

အဲဒါနဲ႕ အထုပ္ေသးေသး ႏွစ္ထုပ္ပဲပါတဲ့ ခရီးသည္အမ်ိဳးသမီးကို သူတုိ႕ ေမးၾကည္႕ၾကတယ္။ သူတုိ႕ေရွ႕မွာ တန္းစီေနတဲ့ တစ္ေယာက္ေပါ့။ ဟုိက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ျငင္းလုိက္ပါတယ္။ သူလည္း ကီလို ၂၀ ပဲ ရတာတဲ့။ ၿပံဳးျပလုိက္ရတာပဲ အဖတ္တင္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ရပ္ေနေတာ့ သူတုိ႕ပဲ ၿပံဳးျပရတာပါ။ မလုိအပ္ပဲ သူမ်ားဆီက အကူအညီ ေတာင္းရမွာကို စိတ္ကုန္တာ အမွန္ပဲ။ အဲဒါနဲ႕ ပိုသမွ် အခြန္ေဆာင္မယ္ကြာ ဆုိၿပီး ေကာင္တာထဲ ၀င္လုိက္တယ္။

ေကာင္တာ၀န္ထမ္းက အသစ္လို႕ ထင္မိတယ္။ အသက္ငယ္ငယ္ ေကာင္ေလးပဲ။ မေလးလူမ်ိဳးပါ။ သူက ခ်ိန္ဖို႕ပစၥည္းေတြလည္း အျပင္ထိ ထြက္လာၿပီး ၀ိုင္းကူမေပးတယ္။ သူ႕ေဘာင္းဘီက ခါးပတ္ႀကိဳးေတာင္ အထုပ္ မရင္း ျပတ္သြားရွာတယ္။ ျပန္မယ့္ညီမက အသက္ ၁၈ ႏွစ္ မျပည္႕ေသးလုိ႕ သူက စိုးရိမ္ေနေသးတယ္။ ကြင္းထဲ၀င္ဖို႕ ေလယာဥ္မယ္တစ္ေယာက္ အေဖာ္အျဖစ္ ထည္႕ေပးရမလားတဲ့။ ေနာက္ၿပီး မိန္းခေလးေတြပဲ ရိွတဲ့ ထိုင္ခံုအတန္းကို ေရြးေပးရွာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ပိုက္ဆံ တျပားမွ မေပးရပဲ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။

ညီမကိစၥကို ေရးရင္း ကိုယ္ျပန္တုန္းက ကိစၥကို သတိရမိတယ္။ စလံုးကေန ရန္ကုန္ကို သံုးေခါက္ ျပန္ၿပီးၿပီ။ ၂၀၀၈ နာဂစ္ မ၀င္ခင္မွာ တစ္ခါျပန္တယ္။ ၂၀၀၉ မွာ ႏွစ္ခါျပန္တယ္။ အဲဒီ သံုးေခါက္ထဲက တစ္ေခါက္မွာ အကူအညီ အေတာင္းခံရတယ္။ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က သူ႕ခ်စ္ခ်စ္မွာ သယ္စရာ အထုပ္ေတြ မ်ားေနလို႕ ကူသယ္ေပးပါလားတဲ့။ သူ႕လက္ထဲမွာေတာ့ အိတ္ႏွစ္အိတ္ပဲ ကိုင္ထားတယ္။ သူ႕ေဘးက ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ထဲမွာ ခရီးေဆာင္အိတ္ႏွစ္လံုး ေတြ႕တယ္။ တျခားေနရာမွာမ်ား အထုပ္ေတြ ခ်ထားသလားလို႕ ျဖည္႕ၿပီး ေတြးလိုက္ေသးတယ္။

ေလယာဥ္ေပၚ အတက္မွာ တစ္ေယာက္ကို ၂ ထုပ္ထက္ပိုၿပီး လက္ဆြဲ သယ္ခြင့္မရိွဘူးေလ။ ကုိယ့္မွာလည္း သယ္စရာက အိတ္တစ္လံုးပဲပါေတာ့... ရပါတယ္ သယ္ေပးပါမယ္လို႕ ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ အိတ္ႏွစ္အိတ္ လက္ထဲ လာထည္႕သြားပါေလေရာ။ ကိတ္မုန္႕ေတြပါ။ ၀န္က်ယ္ေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မေလးပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ လူ၀င္မွဳႀကီးၾကပ္ေရးကို ျဖတ္ၿပီး ကြင္းထဲ ၀င္လာခဲ့လိုက္တယ္။ သူတုိ႕က ေကာင္တာမွ တန္းစီေနတုန္းပဲ။ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ဖို႕ မေခၚေသးေတာ့ အထဲမွာ ေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ေလယာဥ္ မထြက္ခင္မွာ မေရႊေခ်ာက ေပၚလာပါတယ္။ ဘာအထုပ္မွ မပါဘူး။ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ပဲ ကိုင္ထားတယ္။ အဲဒါဆို ေသခ်ာသြားၿပီ။ သူ႕မွာ ခရီးေဆာင္အိတ္ႏွစ္လံုးပဲ ပါလာတဲ့ သေဘာေပါ့။

ဘာျဖစ္လုိ႕မ်ား သူမ်ားတကာကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ကိတ္မုန္႕အိတ္ေတြကို သယ္ခိုင္းရသလဲ ဆုိတာ စဥ္းစားရခက္လွတယ္။ လူေပၚေက်ာ့ လုပ္ခ်င္တာလား။ ကိတ္မုန္႕အိတ္ႏွစ္လံုးနဲ႕ ကြင္းထဲမွာ လမ္းအေ၀းႀကီး ေလွ်ာက္ရမယ့္ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းမွာကို မၾကည္႕ရက္လို႕ အခမဲ့ရတဲ့ တရုတ္ကူလီကို ငွားတာလား။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အၾကည္ဓါတ္ေလး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဂ်ိဳမ်ားထြက္လာသလား အၿမီးမ်ားေပါက္ေနသလား ဘို႕မ်ားရိွေနသလား ျပန္ဆန္းစစ္ရတယ္။ ဥပေဒနဲ႕ မလြတ္ကင္းတာေတြ မဟုတ္လို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒီက စၿပီး ေနာက္ဆိုရင္ အထုပ္ကူသယ္ဖုိ႕ စိတ္မ၀င္စားေတာ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ခဲမွန္ဖူးသြားၿပီ။

မကူညီရင္ မကူညီတဲ့သူကို အျပစ္ျမင္တယ္။ မကူညီတဲ့သူရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရိွခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကိုေတာ့ လူတုိင္းက မသိႏုိင္ဘူးေလ။ ေစတနာဟာ လူတုိင္းနဲ႕ မထုိက္တန္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မကူညီလည္း စိတ္မဆိုးပါဘူး။ မကူညီႏိုင္ရင္ မကူညီႏိုင္ဘူးလို႕ပဲ ဒဲ့ဒိုးေျပာခ်လုိက္တာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ပြင့္လင္းမွဳက နည္းနည္းေတာ့ ခါးသီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီခါးသီးမွဳကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ တန္ဖိုးထားပါတယ္။