Paper tiger

ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ မွန္တာပဲ ဒို႕လုပ္ေနသည္... အေတာ္ေလးကို ဆုိလို႕ေကာင္းတဲ့ သီခ်င္းစာသားပါ။ အဲဒီသီခ်င္းက ေပၚလစီသီခ်င္းျဖစ္ေပမယ့္ စာသားအခ်ိဳ႕ကို သေဘာက်မိတာ ၀န္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ဆိုေနတဲ့လူရဲ႕ လုပ္ရပ္အေပၚမွာေတာ့ အဲဒီစာသားအတြက္ လိပ္ျပာလံုဖို႕ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္။ တုိင္းျပည္အက်ိဳး ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး တကယ္ကို အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့သူေတြ ေလာကမွာ ရိွပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အက်ိဳးမရိွတာေတြကို ဇြတ္တရြတ္လုပ္ေနၿပီး မွန္တာပဲ ဒို႕လုပ္ေနတာ... ဘယ္သူ႕မွ ဂရုမစိုက္ပါဘူး ဆိုတဲ့သူေတြလည္း ရိွတယ္။ ေလႀကီးေလက်ယ္ေတြ ေအာ္ၿပီး အသံတာေအာင္တဲ့ သႀကၤန္အေျမာက္လို အၿမီးေျမာက္လုိက္ အီးေပါက္လိုက္ ေ၀ေလေလေကာင္ေတြလည္း ရိွျပန္တယ္။ အဲဒီလိုလူမ်ိဳးေတြက အဲဒီသီခ်င္းစာသားကို လက္ကိုင္ျပဳေနရင္ အေတာ္ရြံဖို႕ ေကာင္းသြားတယ္။

အြန္လိုင္းေလာကမွာ ဖိုရမ္ဆိုတာႀကီးနဲ႕ အရင္ဦးဆံုး ေတြ႕ထိမိတယ္။ တမ္းတမ္းစြဲ မခြဲမခြါ ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေန႕စဥ္ မျပတ္ အင္တာနက္ မသံုးႏုိင္တဲ့ ဘ၀မွာေတာင္ တစ္ပါတ္တစ္ခါေလာက္ ဆံုျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို ေဆြးေႏြးၾက ျငင္းခုန္ၾကေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေတြက စာေရး အရမ္းေကာင္းတယ္။ ရွဳေထာင့္ မ်ိဳးစံုကေန ေ၀ဖန္တတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အရာရာကို အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္တယ္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ဆုိတာကို ေဘးအသာခ်ိတ္ထားၿပီး ဒါမွ ဒါပဲလို႕ တဇြတ္ထိုး ေရးၾကတယ္။ တကယ္မွ မလုပ္ရပဲ စကားလံုးေတြ စာအေနနဲ႕ကေတာ့ အဲဒီလိုမ်ိဳး ေရးႏိုင္တာပဲဆိုတာကို အေတာ္တံုးအတဲ့ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးငပြ သိခဲ့ရတာက အေတာ္ေလးကို ေနာက္က်လြန္းပါတယ္။ အဲဒီလူေတြကို အသားလြတ္ အထင္ႀကီးတဲ့ စိတ္ေတြ၊ ေလးစားတဲ့ စိတ္ေတြ၊ အားကိုးတဲ့ စိတ္ေတြ ရိွခဲ့မိေပမယ့္ ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပို႕မွန္း သိခဲ့ရတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ မိေအးေတာ့ ႏွစ္ခါ အနာမခံႏိုင္လို႕ မသက္သာ ခပ္ခြါခြါေနခဲ့လိုက္တယ္။

မွတ္မိပါေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ နာဂစ္၀င္ေတာ့ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားေတြကို ကယ္ဆယ္ေရးေတြ ထူေထာင္ေရးေတြမွာ ၀ိုင္းကူလုပ္ဖုိ႕ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ေခၚပါတယ္။ ဆင္ဖမ္းမယ္ က်ားဖမ္းမယ္ဆိုတဲ့ သေကာင့္သားေတြ အပင္ပန္းအဆင္းရဲဒဏ္မခံႏုိင္ ျခင္ကိုက္မခံႏုိင္မွာျဖစ္လုိ႕ ဆင္ဖမ္းဖို႕ က်ားဖမ္းဖို႕ ေနေနသာသာ လက္နာမွာစိုးၿပီး ျခင္ေတာင္ မရိုက္ေတာ့ပါဘူး။ ျပည္႕စံုလွတဲ့ အိမ္မွာပဲ ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး က်မ္းႀကီးက်မ္းခုိင္ေတြ ကိုင္ၿပီး စာဖတ္ေနၾကတယ္။ အခ်ိန္တန္လို႕ အရာရာ ေနသားတက် ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ ဖတ္ထားတဲ့ က်မ္းႀကီးက်မ္းခိုင္ေတြကေန ထုတ္ႏွဳတ္ထားတဲ့ စကားလံုးႀကီးႀကီးေတြကို ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏုိင္ မစဥ္းစားပဲ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ လူၾကားထဲမွာ ေျပာေနအံုးမွာ အေသအခ်ာေပါ့။

ျမန္မာျပည္အတြင္း အဖြဲ႕အစည္းေတြက တာ၀န္ရိွလူႀကီးမင္းေတြလည္း တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရာထူးနဲ႕တန္ေအာင္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ ေတြးေတာၾကပါအံုး။ အျဖစ္ေလးပဲ ၿပီးၿပီးေရာ လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာကို သိေနရဲ႕သားနဲ႕ ဘာျဖစ္လို႕ မုိက္တြင္းနက္ေနၾကသလဲ။ ဖြဲ႕လုိက္ၾကတဲ့ ေကာ္မတီေတြ အဖြဲ႕ေတြ မိုးဦးက် မိွဳေတြလိုပဲ ဟိုနားေပၚလာလိုက္ ဒီနားေပၚလာလုိက္။ အဲဒီ ေကာ္မတီေတြ အဖြဲ႕ေတြမွာ ပါေနတဲ့ လူေတြက ဘယ္ႏွေယာက္မ်ား တကယ္ အလုပ္လုပ္ၾကသလဲ။ ေကာ္မတီ ဖြဲ႕ပါဆုိလို႕ ဖြဲ႕လိုက္တယ္။ စိတ္၀င္စားမွဳ မရိွတဲ့သူက အမ်ားသား။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိပဲ ေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္ေနတဲ့သူလည္း ရိွေသးတယ္။

အလုပ္မလုပ္တဲ့သူ၊ မလုပ္ခ်င္တဲ့သူေတြကို ေနရာေပးထားၿပီး တကယ္ကုိလုပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရိွလို႕ ေဘးထြက္ထိုင္ေနရတာမ်ိဳးက အဖြဲ႕အတြက္ နစ္နာလွပါတယ္။ တကယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကို ေနရာေပးမယ္ ဆိုရင္လည္း နဂိုလူေဟာင္းေတြကို ကန္ထုတ္ပစ္ရမယ္။ အတူတြဲလုပ္ဖို႕က်ေတာ့လည္း သဟဇာတ မျဖစ္ျပန္။ အဲဒီေတာ့ ရန္သူအသစ္ တုိးလာတာေပါ့။ စဖြဲ႕ကတည္းက တကယ္လုပ္ႏုိင္တဲ့သူေတြနဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာ ဖြဲ႕ခဲ့ရင္ ဘာျဖစ္သြားမွာမုိ႕လို႕လဲ။ သူတုိ႕ကိုယ္တုိင္က စကၠဴက်ားပဲ ျဖစ္ခ်င္ရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။

ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ မွန္တာပဲ ဒို႕လုပ္ေနသည္ ဆိုေတာ့လည္း...
ကၽြန္ေတာ္ ျမင္မိ အျပစ္ရိွ...
ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိ အျပစ္ရိွ...
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမိ အျပစ္ရိွ...
ကၽြန္ေတာ္ ေရးမိ အျပစ္ရိွ...

အင္း... အဲဒီ စကၠဴက်ား ထကိုက္ရင္ေတာ့ ေသရာပါ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ ေၾကာက္ေတာင္ ေၾကာက္လာၿပီဗ်ာ။