Needy Senior Citizens

ရန္ကုန္မွာ ရိွေနတုန္း မနက္ပိုင္းမွာ မာမား ေစ်းဝယ္ထြက္ျဖစ္ရင္ ေစ်းျခင္းေတာင္း ကူဆြဲဖုိ႕ လိုက္ျဖစ္တဲ့ရက္က မ်ားပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စကားလည္း ေျပာျဖစ္သလို မိဘကို ကူညီရာလည္း ေရာက္တယ္ေလ။ ရန္ကုန္မွာ ရိွတဲ့အခ်ိန္ ဝတ္လိုက္ရင္လည္း လည္ကတံုးနဲ႕ ပုဆိုး၊ ၿပီးေတာ့ ကင္မရာႀကီး လြယ္သြားေသးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ ဓါတ္ပံုေတြ ဟိုရိုက္ ဒီရိုက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စည္ပင္က ဆင္းလာတယ္မ်ား မွတ္ၿပီး ေစ်းသည္ေတြ အေလးမခိုးရဲရွာဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕သားအမိ ဝယ္တဲ့ဆုိင္ေတြမွာဆို တျခားေစ်းဝယ္ေတြကို အသာေဘးခ်ိတ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ သားအမိကိုပဲ ဦးစားေပး ေရာင္းၾကရွာတယ္။ အေလး လံုးဝ မခိုးတဲ့အျပင္ အပိုထပ္ေဆာင္း ထည္႕ေပးေသးတယ္။ ခ်ိန္ခြင္ လွ်ာႀကီးဆို ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ကို ျဖစ္လို႕။

ေစ်းဝယ္ထြက္တုန္း သတိထားမိတာက ေစ်းဝမွာ အသက္ႀကီးႀကီး အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ ေျမႀကီးေပၚမွာ ထိုင္ၿပီး ၾကက္ဥေခါင္းမုန္႕ေတြ ေရာင္းေနရွာတာပဲ။ ဒီအသက္အရြယ္နဲ႕ဆို ေစ်းေရာင္းစားဖုိ႕ မေကာင္းတာ အမွန္ပါပဲ။ လူက တုန္ခ်ိတုန္ခ်ိ ျဖစ္ေနရွာၿပီေလ။ တစ္ရက္ေတာ့ အဖိုးအိုဆီမွာ ၾကက္ဥေခါင္းမုန္႕ သြားဝယ္လုိက္ပါတယ္။ တစ္ထုပ္ကို ၃၅၀ က်ပ္တဲ့။ ႏွစ္ထုပ္ ယူမယ္ဆိုၿပီး တစ္ေထာင္တန္ ေပးလိုက္တယ္။ တစ္ေထာင္ဖိုး သံုးထုပ္ ယူသြားပါ လူေလးရယ္တဲ့။ ရပါတယ္ အဖိုး.. ဆိုၿပီး ႏွစ္ထုပ္ပဲ ယူၿပီး ေငြ ျပန္မအမ္းခုိင္းေတာ့ဘူး။ ဒီအတုိင္း ပိုက္ဆံ သြားေပးလိုက္ရင္ သူ႕ရဲ႕မာန္ကို ေစာ္ကားရာ ေရာက္မွာလည္း စိုးရေသးတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သမၼာအာဇီဝလုပ္ငန္းကို မုန္႕ဝယ္တဲ့အေနနဲ႕ပဲ အားေပးျဖစ္လိုက္တယ္။ ဘဝဆည္းဆာခ်ိန္ကို လွေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးနဲ႕ေပါ့။

တာေမြ၊ ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္က သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကိုလည္း သြားလည္ျဖစ္ေသးတယ္။ သူတုိ႕ လင္မယားက ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္း လုပ္ေနတာေပါ့။ ေယာက်ာ္းက ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းကို ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဂရပ္ဖစ္ဒီဇိုင္းလည္း ဆြဲတယ္။ မိန္းမက စီမံခန္႕ခြဲတယ္။ ဝန္ထမ္းက ၅ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရိွပါတယ္။ သူတို႕ အလုပ္ခန္းေလးကို ေရာက္ေတာ့ ေျမပဲေလွာ္ထုပ္ေတြ ခ်ေကၽြးတယ္။ ဆူးေလနားမွာ ေျမပဲေတြ ေလွာ္ေရာင္းေနတဲ့ အဖြားႀကီးဆီက ဝယ္လာတာတဲ့။ ေျမပဲေလွာ္တစ္ထုပ္ကို ၄၀၀က်ပ္ တဲ့။ အဲဒါ အဖြားႀကီးကို သနားလို႕ဆိုၿပီး ႏွစ္ေထာင္ဖိုး ဝယ္လာခဲ့တာ ဆုိေတာ့ ေျမပဲေလွာ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား က်ဴရွင္ တက္ကတည္းက ဆူးေလတဝိုက္မွာ ေစ်းေရာင္းေနတဲ့ အဖြားႀကီးမ်ားလားေပါ့။ နားနားေနေန ဘဝမ်ိဳးမွာ ရိွသင့္ပါၿပီ အဖြားရယ္။

တိုးတက္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ စကၤာပူမွာလည္း သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြ အလုပ္ လုပ္ေနရတာ ေတြ႕ေနရတာပါပဲ။ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ၊ ကုန္တုိက္ေတြမွာ၊ ရံုးေတြမွာ သန္႕ရွင္းေရး၊ စားပြဲထိုး၊ လံုၿခံဳေရး ေနရာမ်ိဳးစံုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ေတြ႕ရမွာပါ။ လမ္းေဘးမွာ ဘူတာရံုမွာ တစ္ရွဴးစကၠဴထုပ္ေလးေတြ၊ ေရာင္းေနတာကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္ေသးတယ္။ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ အားနည္းမွဳပဲလား။ ဆင္းရဲမြဲေတမွဳလို႕ ေခါင္းစဥ္တပ္ရမလားပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ တတိယအရြယ္ရဲ႕ ရုန္းမရတဲ့ ဒုကၡေဝဒနာေတြေပါ့။ ဘဝေနညိဳခ်ိန္မွာ ဆည္းဆာအလွကို ခံစားသင့္ေပမယ့္ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ ရုန္းကန္ေနရဆဲ။

ျမန္မာျပည္က သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြနဲ႕ ႏွိဳင္းယွဥ္ရင္ စကၤာပူက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြရဲ႕ ဘဝက အမ်ားႀကီး သာပါေသးတယ္ေလ။ လမ္းေဘး အိပ္ရတာခ်င္း အတူတူ ဒီမွာက မိုးလံုေလလံု အိပ္လို႕ရတဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ အေပါ့အပါး သြားဖို႕ကလည္း ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ အမ်ားသံုးအိမ္သာေတြ ရိွေနေတာ့ ၿခံဳတိုးဖို႕ မလိုပဲ အဆင္ေျပျပန္ေရာ။ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းလည္း ပိုၿပီး မ်ားေသးတယ္။ ဟိုေဟာက္ ဒီေဟာက္ ေၾကာက္ရမယ့္သူလည္း သိပ္မရိွဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆင္လည္း ဆင့္အထြာ ပုရြက္ဆိတ္လည္း ပုရြက္ဆိတ္အထြာ ဒုကၡေတြေတာ့ ကုိယ္စီ ရိွၾကမွာပါ။

အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ေနတဲ့ အဖိုး အဖြားေတြ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘဝကိုယ္စီ ျဖစ္သင့္တာကေတာ့ အမွန္ပဲေလ။ ေနဝင္ခ်ိန္ေတြ မလွတဲ့အခါ ဘုရားသခင္ကို မတရားဘူးလို႕ ကၽြန္ေတာ္ လက္ညိဳးထိုးေနလည္း အလကားပါပဲ။ အစိုးရ မေကာင္းတာလို႕ ေျပာရင္ စကၤာပူအစိုးရလည္း အသံုးမက်ရာ ေရာက္မွာေပါ့။ လူေတြ အတၱႀကီးတာပါ ဆုိရင္လည္း ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ကို ျပန္ေရာက္ခ်င္သလိုလို။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဆည္းဆာအခ်ိန္ေတြ လွေပေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္စံုနဲ႕ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေပးႏိုင္မလဲဆိုတာကို အေတြးမ်ားေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ေတြ ေကာ္ဖီ မေသာက္ပဲ တလွပ္လွပ္ ခုန္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ပါဘူးေလ။