ေဒၚေက်ာ့ၿမိဳင္
အသက္ (၅၅)ႏွစ္
အမည္က "ေက်ာ့" ေပမယ့္ လူကေတာ့ျဖင့္ ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ကေလးထဲက မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါသည္။ ထုိစ်ာပန ကိစၥကို သၿဂိဳဟ္ေပးရန္ သြားေရာက္ သယ္ေဆာင္ရေသာ ကၽြန္မတို႕ပင္လွ်င္ စိတ္ေမာလူေမာႏွင့္ ေဇာေခၽြး ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်ခဲ့ရသည္႕အျဖစ္၊ သူတုိ႕ဆက္သြယ္ အေၾကာင္းၾကားထားေသာ လမ္းညႊန္အတိုင္း ၿမိဳ႕သစ္ကေလးတစ္ခု၏ အစြန္အဖ်ားသို႕ ေရာက္သည္႕တုိင္ေအာင္ ခ်ိန္းဆိုထားေသာ နာေရးရွင္ႏွင့္ အတန္ၾကာ လြဲေခ်ာ္ေနခဲ့ရာမွ ေတြ႕ၾကျပန္ေသာအခါတြင္လည္း ထိုေနရာထက္ပိုေဝးၿပီး ကားဝင္၍မရေသာ လမ္းရွည္ရွည္ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာမို႕ ေခါင္းအလြတ္ကို သယ္ကာ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေသာ ခရီးကလည္း မနီးလွပါ။အသက္ (၅၅)ႏွစ္
ေန႕ခ်င္းသၿဂိဳဟ္ေပးရန္ အေၾကာင္းၾကားထားေသာ နာေရးအိမ္သို႕ ေရာက္ေသာအခါတြင္မူ လူရိပ္လူေယာင္က ရွားပါးလွေခ်သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ အတူပါလာေသာ ယာဥ္ေမာင္းႏွင့္ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္က ေဒၚေက်ာ့ၿမိဳင္၏ ရုပ္ကလာပ္အား ဂရုတစိုက္ ေအာက္ခံကပ္ထဲသို႕ ထည္႕ၿပီး အေပၚမွ အလူမီနီယံ ေခါင္းဖံုးျဖင့္ အုပ္လုိက္ၿပီးေသာအခါတြင္ေတာ့ ကားဆီေရာက္ေအာင္ သယ္ယူဖို႕ရန္ ကၽြန္မ အကူအညီ ေတာင္းရေတာ့သည္။
"ေယာက်ာ္းေလး သံုးေလးေယာက္ေလာက္ ကၽြန္မတို႕ကို ကူညီပါဦး၊ လမ္းထိပ္ေရာက္တဲ့အထိ ကၽြန္မတို႕ခ်ည္း ႏိုင္လို႕ပါ။"
"ေယာက်ာ္းဆုိလို႕ ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတဲ့ မ်က္မျမင္ အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေဟာဒီ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ပဲ ရိွတာ၊ ဒီအိမ္က သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ထဲေနတာ။ သူတုိ႕က အိမ္နီးခ်င္းေတြ လာဝိုင္းကူေပးေနၾကတာ၊ ဟိုမွာ ထိုင္ေနတာ အေဒၚရဲ႕ အေဖေပါ့။"
ဆယ့္ငါးႏွစ္သာသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ညႊန္ျပရင္း ေျပာလိုက္သည္႕ ေစာေစာက ကၽြန္မတုိ႕ကို လာႀကိဳသည္႕ လူရြယ္၏ စကားေၾကာင့္...
"ဒါဆို နာေရးရွင္က ဘယ္သူလဲ၊ ရွင္မဟုတ္ဘူးလား။ ကၽြန္မတုိ႕အသင္းကို စာရင္းေပးထားတဲ့ မိသားစုဝင္ နာမည္က ရွင့္နာမည္ဆို"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ခုဆံုးသြားတဲ့ အေဒၚရဲ႕ ေယာက်ာ္းဘက္က ေတာ္တဲ့ တူပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးက ၿပီးခဲ့တဲ့ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ဆံုးသြားတာမို႕ အေဒၚနဲ႕ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အဘိုးအိုဆီကို တစ္ခါတစ္ခါ လာၾကည္႕ရင္း အေဒၚဆံုးတာနဲ႕ ႀကံဳလို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္က စက္မွဳဇုန္က တြင္ခံုမွာ အလုပ္လုပ္ၿပီး အလုပ္ရွင္နဲ႕ ေနရတာပါ"
သူ႕စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။
"ေၾသာ္ ဟုတ္လား... ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ၊ မင္းေရာက္လာလို႕၊ ကဲ ကဲ... သယ္ၾကရေအာင္။ ရွိတဲ့လူနဲ႕ပဲ ျဖစ္ေအာင္ သယ္ၾကတာေပါ့။ ဒီလမ္းထဲကို ကားမွ ဝင္လုိ႕ မရဘဲ။ သားေလးတုိ႕လည္း ဝုိင္းကူေပးေနာ္"
ေျပာေျပာဆိုဆုိႏွင့္ ကၽြန္မတုိ႕ လွဳပ္ရွား စ ျပဳခ်ိန္တြင္ အနားမွ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္က...
"ခဏ... ခဏေလးပါ ဆရာမရယ္။ တစ္ခုေလာက္ ေျပာပါရေစ"
"ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါ"
သူက တစ္ခုခုကို ခ်ိန္ဆေနသလို အနည္းငယ္ တံု႕ဆုိင္းေနၿပီးမွ... "ဒီ ဒီအဘကိုပါ ေခၚသြားလို႕ မရဘူးလား ဟင္" တဲ့။
"ရပါတယ္၊ အဘက သူ႕သမီး အသုဘကို လုိက္ပို႕ခ်င္မွာေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႕ကားက ေနာက္ခန္းမွာ မိသားစုႏွစ္ဦး လိုက္ခြင့္ရိွပါတယ္" ဟု ကၽြန္မဆိုေတာ့...
"အသုဘ ပို႕ဖို႕ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႕သမီး မရိွရင္ အဘကို ဘယ္သူမွ ရွာေဖြ ေကၽြးေမြး ျပဳစုမယ့္လူ မရိွပါဘူး၊ ဒီေကာင္ေလးကလည္း သူ႕ဟာသူေတာင္မွ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္၊ ကၽြန္မတို႕မွာလည္း ကိုယ့္မိသားစုနဲ႕ ကိုယ္မို႕ လာလည္း ၾကည္႕မေပးႏိုင္၊ ေကၽြးဖို႕လည္း မတတ္ႏုိင္လို႕ တစ္ခါတည္းသာ ေခၚသြားေပးပါလား ဆရာမရယ္"
"ရွင္ ကၽြန္မက ဘယ္ကို ေခၚသြားေပးရမွာလဲ"
"တစ္ေနရာရာကိုေပါ့၊ ဘယ္ေနရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ သူ႕ကို ၾကည္႕မယ္လူ မရိွလို႕ ကူညီပါေနာ္"
"ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ အေဒၚရိွတုန္းကဆို အဘကို ထမင္းက အစ ခြံ႕ေကၽြးရတာပါ၊ အခု အေဒၚက ခ်က္ခ်င္းႀကီး ေကာက္ခါငင္ခါ ဆံုးသြားေတာ့ အဘအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ မ်က္စိမျမင္တဲ့အျပင္ နားကပါ မၾကားေတာ့ သနားစရာပါ"
ဘုရားေရ..... ဒုကၡပါပဲ။
ကၽြန္မတုိ႕ ေျပာေနၾကတာေတြကို ဘာမွ မျမင္ရ မၾကားရဘဲ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ထိုင္ေနေသာ အဘိုးအိုကို တစ္လွည္႕၊ သနားၾကင္နာျခင္းမွ လြဲ၍ ဘာမွ မေပးႏုိင္ေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားကို တစ္လွည္႕ၾကည္႕ကာ သက္ျပင္းကိုသာ အခါခါ ခ်ေနရံုမွတစ္ပါး၊ ကၽြန္မကေရာ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ပါလိမ့္ဦးမည္နည္း။
သန္းျမင့္ေအာင္
~~~
ဆည္းဆာရိပ္ ဂီလာနဘိုးဘြားမ်ား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႕အတြက္ ေမတၱာျဖင့္ ထုတ္ေဝထားတဲ့ တြယ္ရာမဲ့ရွင္သန္ က်န္ရစ္သူမ်ား စာအုပ္ေလးမွ ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
13 comments:
ဘုရားေရ...
ဆိုးလိုက္တာေနာ္...
ဘာဆက္လုပ္ၾကလဲ သိခ်င္လိုက္တာ....
မွ်ေဝေဖၚျပေပးတာ ေက်းဇူးပါ...
အင္း......
ဘာေျပာရမယ္ေတာင္မသိဘူး။ း(
ဘိုးဘြားရိပ္သာ ပို႔လိုက္ေလ။ ေဆြမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘူးဆို ေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္။
တစ္ကယ္႕အၿဖစ္ေတြက ဇတ္သိတ္နာတယ္။
ကန္ေတာ္ကေလး ဘုိးဘြားရိပ္သာ ရိွေသးလားဟင္
အဲဒီမွာ က်မတို ့သြားသြားလ်ဴဖူးတယ္။
လူမဆန္ေအာင္ လွ်ံေနတဲ့ေကာင္ေတြ ဒါမ်ဳိးေတြ.. မသိၾကတာလား၊ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကသလားပဲ..။
အမဂ်ဴႏိုေရ
ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ ေျပာပါရေစဗ်ာ။
အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းက ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ခုကို ဘဝဆည္းဆာခ်ိန္မွာ ေအးခ်မ္းစြာ နားခိုခြင့္ရဖို႔အတြက္ မည္သည့္အဘိုးအဘြားမဆို လြယ္လြယ္ကူကူ ဝင္ေရာက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ဆရာမ သန္းျမင့္ေအာင္ သက္ျပင္းခ်ရတယ္ ဆိုတာကလည္း အဲဒီအေၾကာင္းေတြ သိေနလို႔လဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ဆက္လက္ေရးသားထားတဲ့ အခ်က္ေတြဟာ ရိပ္သာတိုင္းလို႔ မဆိုႏိုင္ေပမဲ့ အခ်ိဳ႔ရိပ္သာေတြရဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္တခ်ိဳ႔ပါ။ (လြဲေကာင္း လြဲေနႏိုင္ပါတယ္)။
* ေဆြမ်ိဳးမရွိဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြက အလြယ္တကူ လက္မခံေသးပါဘူး။ ရိပ္သာအလိုက္ သူ႔သတ္မွတ္ခ်က္ စည္းကမ္းေတြနဲ႔ အက်ံဳးဝင္မွ ကိုက္ညီမွသာ လက္ခံႏို္င္တာပါ။ ဒါေတာင္ လက္ခံဖို႔ ေနရာမလံုေလာက္ ျဖစ္ေနရင္ မလြယ္ေလာက္ေသးဘူး ထင္ပါတယ္။
* ရိပ္သာမွာ နားခိုဖို႔ စတင္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ဂီလာနပုဂိၢဳလ္ မျဖစ္ရဘူးလို႔ သိထားပါတယ္။ ရိပ္သာမွာ နားခိုေနစဥ္အတြင္းမွာ နာမက်န္းျဖစ္ရင္ေတာ့ ေဆးဝါးကုသေပးပါတယ္။
* ရိပ္သာမွာ နားခိုမဲ့ အဘိုးအဘြားဟာ စတင္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ မိမိတစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ က်န္းမာသန္႔ရွင္းေရးကို ကိုယ္တိုင္ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ရပါမယ္။
* ရိပ္သာအေနနဲ႔ အသိမွတ္ျပဳႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးရဲ့ ေထာက္ခံခ်က္ ျပႏိုင္ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳးလည္း ၾကားဖူးပါေသးတယ္။ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူပါ။
* ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးက ရွိသမွ် ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ လက္ခံေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္တဲ့ အဘိုးအဘြား အေရအတြက္က ျပင္ပမွာ တကယ္ ခိုကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြရဲ့ အေရအတြက္ထက္ အဆမတန္ကို နည္းပါးေနပါေသးတယ္။
အဲဒီ ခံႏိုင္ရည္နဲ႔ ဝန္အား မမွ်ေသးတာေၾကာင့္ လမ္းေတြေပၚမွာ သက္ၾကီးေစ်းသည္ေတြ၊ ဘုရားတန္ေဆာင္းေတြမွာ အရြယ္လြန္ ္အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေတြ စိတ္မေကာင္းဖြယ္ရာ ျမင္ေတြ႔ေနရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
"ေရၾကည္တစ္ေပါက္ ေဝမွ်ေသာက္ ေစာင့္ေရွာက္လန္းရႊင္ ကုသိုလ္စင္"
(ကြဲလြဲခ်က္မ်ား ရွိႏိုင္ပါသည္။ ဝင္ေရာက္ေထာက္ျပ ေဆြးေႏြးႏိုင္ပါသည္။)
ဘိုးဘြားရိပ္သာေတြ အားလံုးနီးပါးဟာ ေစတနာရွင္ ကုသိုလ္ရွင္ေတြရဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း စတင္မတည္ျခင္းျဖစ္ေစ၊ စုေပါင္းျခင္းျဖင့္ျဖစ္ေစ တည္ေထာင္ဖြဲ႔စည္းထားၾကတာပါ။
ရိပ္သာတစ္ခု ထူေထာင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူသလို အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြ အမ်ားၾကီး ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားျပီးမွ အဘိုးအဘြားတို႔အတြက္ နားခိုရာေလး ျဖစ္လာရတာပါ။
တစ္ရက္တစ္မနက္အတြက္ မဟုတ္ဘဲ အစဥ္ထာဝရ တည္ျမဲ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ရိပ္သာအလိုက္ စည္းကမ္းေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ထားၾကရပါတယ္။
စိတ္ဓါတ္ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပင္းျပင္း သက္ေရာက္မွဳမပါရင္ ဘာအလုပ္မွ အေကာင္အထည္ေပၚမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ႏိုင္သေလာက္ဝန္ကို ရွိသေလာက္အစြမ္းနဲ႔
အတတ္ႏိုင္ဆံုး ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ယူၾကတာဟာ လက္ရွိပစၥဳပၸန္အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သလို အနာဂါတ္အတြက္လည္း လမ္းျပရာ ေရာက္ပါတယ္။
heart pain
မွ်ေ၀ေပးတာေက်းဇူးပါ။
ဆည္းဆာရိပ္ ဂီလာနဘိုးဘြားမ်ား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႕ လိပ္စာသိႏိုင္ပါမလားရွင္။
စာဖတ္ၿပီး စိတ္ထဲမေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ...
ဘ၀ေတြမ်ား ဆုိးခ်က္ကနာတယ္...
အရင္ကလည္းဒီေဆာင္းပါးေလးဖတ္ဖူးပါတယ္...
ဖတ္မိတုိင္းလည္းစိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတယ္...
သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားအတြက္အတတ္နုိင္ဆံုးကူညီႀကပါစီု ့..
information of donation details at
http://nyimuyar.blogspot.com/2010/03/seesaryeik-home-for-aging-people.html
Post a Comment