ဒီေကာင့္ကို ကေလးဘဝက သူငယ္ခ်င္းလို႕ ေျပာလို႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၃ ႏွစ္ တစ္ခါ ေက်ာင္းေျပာင္းေလ့ ရိွေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကို ၃ ႏွစ္ တစ္ခါ အသစ္ရေလ့ ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို ေက်ာင္းေျပာင္းၿပီးကတည္းက ျပန္မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ျပန္ဆံုျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဆက္အသြယ္ ရိွေပမယ့္ အရင္ေလာက္ မတြဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သိပ္ အစီး မကပ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ဒီေကာင့္အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာပါ။ ႏွစ္ထပ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ အႀကီးႀကီး။ သူ႕အေဖက သူ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထိုင္ဝမ္မွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္။ သူတို႕အိမ္က ပရိေဘာဂလုပ္ငန္း လုပ္တယ္။ အေမဘက္က မိသားစုစီးပြါးေရးပါ။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာဆို လက္သမားဆရာေတြနဲ႕ေပါ့။ အိမ္အေပၚထပ္မွာက သူတုိ႕ ေနၾကတယ္။ အိမ္မွာ မီးေမႊးဖို႕ သစ္သားစ အတုိအထြာေလးေတြဆို သူတုိ႕ဆီကေန သြားဝယ္တယ္။ ပိုက္ဆံ ေပးရလို႕ ဝယ္တယ္လို႕ ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕က ပိုက္ဆံ ယူတယ္ ဆိုရံုေလးပါပဲ။ ႏိုင္သေလာက္ကို ႀကိဳက္သေလာက္ယူပဲ။ ေရေပၚစာေတြလည္း ယူခ်င္သေလာက္ သိမ္းႀကံဳးယူ။ ထင္းအတြက္ သံုးဖို႕ ဝယ္လာတဲ့အထဲက တခ်ိဳ႕သစ္သားတံုးေလးေတြက ညီညီညာညာေလး ျဖစ္ေနေတာ့ အိမ္ေဆာက္တမ္း ကစားျဖစ္တယ္။
ကေလးဘဝတုန္းက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ အိမ္မွာ မာမားက တရုတ္စာ အေျခခံသင္ေပးတယ္။ ဒီေကာင္ကလည္း တရုတ္ကျပားဆုိေတာ့ အိမ္မွာ တရုတ္စာ လာသင္ေသးတယ္။ အိမ္က ကားဂိုေဒါင္ထဲမွာ တရုတ္စာလံုးေတြ ေရးၾက၊ အသံထြက္ ေအာ္ၾက... ႏွစ္ေယာက္သား အၿပိဳင္အဆိုင္ေပါ့။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးရင္ မာမားက အိမ္စာေတြလည္း ေပးေသးတယ္။ သူလည္း အိမ္စာေတြ ၿပီးေအာင္လုပ္... ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္စာေတြ ၿပီးေအာင္ လုပ္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္စာ မၿပီးရင္ ရွက္ဖို႕ ေကာင္းတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ တရုတ္စာလည္း ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဒီေကာင္နဲ႕ ၃ တန္းကေန ၅ တန္းအထိ ေက်ာင္းတူတူ တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၃ တန္းတုန္းကေတာ့ အခန္း အတူတူပဲ။ အခန္းထဲမွာ ဒီေကာင္က အဆင့္ ၂ အထိ ခ်ိတ္ဖူးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူ႕အေဒၚက ေက်ာင္းဆရာမပဲ။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ သူ႕အေဒၚက က်ဴရွင္မွာ ဒီေကာင့္ကိုပါ စာေခၚသင္ေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေတာ္လာပံုပဲ။ ေလးတန္းနဲ႕ ငါးတန္းမွာေတာ့ အခန္းမတူေတာ့ဘူး။ ၅ တန္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေျပာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ကြဲသြားတာ ၁၀ တန္းအထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ ၁၀ တန္း ေရာက္မွပဲ ဒီေကာင္ရိွတဲ့ လမ္းကို ျပန္ေျပာင္း ေနျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္နဲ႕ သိပ္မတြဲျဖစ္ပါဘူး။ ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင့္ေလာက္ပဲ။
တကၠသိုလ္ေတြ တက္ျဖစ္ေတာ့ ဒီေကာင္က သခ်ာၤဘာသာနဲ႕ အေဝးသင္ ယူတယ္။ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာ ဂရစ္ဖစ္သင္တန္းေတြ တက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဝိုင္တီယူ ေရာက္သြားတယ္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုလွဳပ္လွဳပ္ ဒီလွဳပ္လွဳပ္ေတြ ျဖစ္လို႕ဆုိၿပီး ဝိုင္တီယူကို ပိတ္ထားေသးတယ္။ အဲဒီလို အားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ ဒီပလိုမာတန္းေတြ တက္ျဖစ္တယ္။ ဒီပလိုမာတန္းေတြမွာ ပေရာဂ်က္ေတြ အဖြဲ႕လိုက္ လုပ္ရတယ္။ ၿပီးရင္ ပေရာဂ်က္ကို စာတမ္းတင္ရတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြမွာ လိုအပ္သမွ် ဒီဇိုင္းေတြကို ဒီေကာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လိုခ်င္တာက သူမ်ားနဲ႕ မတူတတ္ဘူး။ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ လုပ္ခ်င္တယ္။ ကိုဖိုးကြန္႕လို႕ ေျပာလို႕ ရတယ္ေပါ့ေလ။ လိုခ်င္သမွ်ကို ဒီေကာင္ပဲ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
ဒီေကာင့္ဒီဇိုင္းေတြက လက္ရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖင္အရမ္းေလးတယ္။ ေနာက္ကေန တြန္းေပးရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ လုပ္ေပးရတာ ျဖစ္ေနလို႕ပဲ အခ်ိန္ဆြဲတာလားေတာ့ မသိဘူး။ မျဖစ္မေန ေပးရေတာ့မယ္ ဆုိမွ ေကာက္ကာငင္ကာ ေန႕မနား ညမအိပ္ အေခ်ာသပ္ေပးတယ္။ သူ ဒီဇိုင္းဆြဲေနတဲ့အခ်ိန္ ေဘးနားကေန ထိုင္ၾကည္႕ေပးမွ ႀကိဳက္တယ္။ ဟိုဟာေလး ျပင္လုိက္ပါအံုး။ ဒါေလး ျပင္လုိက္ပါအံုး ဆုိလည္း ျပင္ေပးတယ္။ တခါတေလ ျပင္ခိုင္းတဲ့ဟာေတြက မလွဘူးလို႕ ထင္ရင္ သူက ေထာက္ျပေပးတယ္။
လမ္းထဲမွာ စာေရးတံမဲပြဲကို လြတ္လပ္ေရးေန႕ မနက္တုိင္း ႏွစ္စဥ္က်င္းပတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ စကၠဴမဲလိပ္ေတြ သံုးတာေပါ့။ အဲဒီလမ္းထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အခန္းငွားၿပီး အလုပ္ လုပ္ဖုိ႕ စုေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေရးတံမဲပြဲကို ကြန္ပ်ဴတာစနစ္နဲ႕ မဲေဖာက္ေပးဖို႕ ႀကိဳးပမ္းၾကည္႕ေရာ။ ပရုိဂရမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြက ေရးတယ္။ အလွအပအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဒီဇိုင္းေတြကို သူက စီစဥ္တယ္။ လမ္းလည္ေခါင္မွာ ပေရာဂ်က္တာႀကီး ထိုးၿပီး ေပါက္မဲေတြကို လွလွပပေလး ျပတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါအရ ေအာင္ျမင္တယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ အင္တာနက္ဂ်ာနယ္မွာ သတင္းအျဖစ္ေတာင္ ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရေသးတဲ့ အရာတစ္ခုကို လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ေရွ႕ႏွစ္က ဒီေကာင္ စကၤာပူကို လာတယ္။ စအိုနားက အူကင္ဆာကို ခြဲထုတ္ဖို႕အတြက္ေပါ့။ အစက လိပ္ေခါင္း ထင္ၿပီး ကုေနတာ ေနာက္ေတာ့မွ ကင္ဆာမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အဆင့္ ၃ ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ စကၤာပူ အေထြေထြေရာဂါကု ေဆးရံုႀကီးမွာ ခြဲတယ္။ ၁၀ ရက္ေလာက္ ေဆးရံုတက္ရတယ္။ သူ႕အစ္မက ပီအာဆုိေတာ့ ဒီမွာ လူခံရိွလို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါေတာင္ သူ႕အိမ္က အေတာ္ အကုန္ခံလိုက္ရတယ္။ ေဆးရံုက ဆင္းၿပီးေတာ့ အနာက်က္တဲ့အထိ စကၤာပူမွာ ေနသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဟိုသြားဒီသြားေပါ့။ စကၤာပူရဟတ္ႀကီးလည္း သြားစီးျဖစ္တယ္။ သူ႕ေရာဂါ အျမစ္ျပတ္ရင္ စကၤာပူမွာ အလုပ္ လာရွာမယ္ဆုိပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အကုန္လံုးနီးပါး ဒီေရာက္ေနၿပီ ဆုိေတာ့လည္း ဒီေကာင္လည္း လာခ်င္ၿပီေပါ့။
စကၤာပူက ျပန္သြားၿပီးေတာ့ ကာလကတၱားၿမိဳ႕မွာ ဓါတ္ကင္ဖို႕ သြားေသးတယ္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ စက္ေတြ ပ်က္ေနလို႕ ဆုိပဲ။ အဲဒီကေန ျပန္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း အေတာ္ေလးကို ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႕ လုပ္ငန္းေတြေတာင္ ျပန္ဦးစီးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို အလည္ျပန္ျဖစ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ လင္မယားက ျမလမ္း၊ မင္းလမ္းဘက္မွာ မုန္႕လိုက္ဝယ္ေကၽြးေသးတယ္။ တရုတ္ႏွစ္ကူး ျပန္တုန္းကလည္း သူတုိ႕အိမ္မွာ ၾကက္သားရခိုင္ခ်က္ကို ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ေလြးလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ ဟင္းခ်က္ေကၽြးတဲ့ ေန႕မွာပဲ ေဆးစစ္ထားတဲ့ အေျဖက ထြက္တယ္။ အဲဒီ ေဆးစစ္ခ်က္ကို သူ႕မိန္းမက သြားယူတယ္။ ေရးထားတာက ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ ထပ္တိုးေနတယ္တဲ့။ ေဆးစာရြက္ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ငိုင္သြားတဲ့ သူ႕ကို သတိထားမိတယ္။ ဒီေကာင့္မိန္းမက တရံွဳ႕ရွံဳ႕ ငိုလို႕ေပါ့။
ဒီေန႕ ေန႕လည္ကပဲ ဒီေကာင္ ဆံုးသြားၿပီ။ ဝဋ္ကၽြတ္တယ္လို႕ပဲ ျမင္မိတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အေတာ္ေလး ခံလိုက္ရတယ္လို႕ ၾကားမိတယ္။ ကင္ဆာမျဖစ္ခင္တုန္းက တရားစခန္းမွာ တရားအားထုတ္ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူဆုိေတာ့ ဘဝကူးေကာင္းမွာပါလို႕လည္း ေမွ်ာ္လင့္တယ္။
ဒီေကာင့္အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာပါ။ ႏွစ္ထပ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ အႀကီးႀကီး။ သူ႕အေဖက သူ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထိုင္ဝမ္မွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္။ သူတို႕အိမ္က ပရိေဘာဂလုပ္ငန္း လုပ္တယ္။ အေမဘက္က မိသားစုစီးပြါးေရးပါ။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာဆို လက္သမားဆရာေတြနဲ႕ေပါ့။ အိမ္အေပၚထပ္မွာက သူတုိ႕ ေနၾကတယ္။ အိမ္မွာ မီးေမႊးဖို႕ သစ္သားစ အတုိအထြာေလးေတြဆို သူတုိ႕ဆီကေန သြားဝယ္တယ္။ ပိုက္ဆံ ေပးရလို႕ ဝယ္တယ္လို႕ ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕က ပိုက္ဆံ ယူတယ္ ဆိုရံုေလးပါပဲ။ ႏိုင္သေလာက္ကို ႀကိဳက္သေလာက္ယူပဲ။ ေရေပၚစာေတြလည္း ယူခ်င္သေလာက္ သိမ္းႀကံဳးယူ။ ထင္းအတြက္ သံုးဖို႕ ဝယ္လာတဲ့အထဲက တခ်ိဳ႕သစ္သားတံုးေလးေတြက ညီညီညာညာေလး ျဖစ္ေနေတာ့ အိမ္ေဆာက္တမ္း ကစားျဖစ္တယ္။
ကေလးဘဝတုန္းက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ အိမ္မွာ မာမားက တရုတ္စာ အေျခခံသင္ေပးတယ္။ ဒီေကာင္ကလည္း တရုတ္ကျပားဆုိေတာ့ အိမ္မွာ တရုတ္စာ လာသင္ေသးတယ္။ အိမ္က ကားဂိုေဒါင္ထဲမွာ တရုတ္စာလံုးေတြ ေရးၾက၊ အသံထြက္ ေအာ္ၾက... ႏွစ္ေယာက္သား အၿပိဳင္အဆိုင္ေပါ့။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးရင္ မာမားက အိမ္စာေတြလည္း ေပးေသးတယ္။ သူလည္း အိမ္စာေတြ ၿပီးေအာင္လုပ္... ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္စာေတြ ၿပီးေအာင္ လုပ္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္စာ မၿပီးရင္ ရွက္ဖို႕ ေကာင္းတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ တရုတ္စာလည္း ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ဒီေကာင္နဲ႕ ၃ တန္းကေန ၅ တန္းအထိ ေက်ာင္းတူတူ တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၃ တန္းတုန္းကေတာ့ အခန္း အတူတူပဲ။ အခန္းထဲမွာ ဒီေကာင္က အဆင့္ ၂ အထိ ခ်ိတ္ဖူးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူ႕အေဒၚက ေက်ာင္းဆရာမပဲ။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ သူ႕အေဒၚက က်ဴရွင္မွာ ဒီေကာင့္ကိုပါ စာေခၚသင္ေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေတာ္လာပံုပဲ။ ေလးတန္းနဲ႕ ငါးတန္းမွာေတာ့ အခန္းမတူေတာ့ဘူး။ ၅ တန္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေျပာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ကြဲသြားတာ ၁၀ တန္းအထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ ၁၀ တန္း ေရာက္မွပဲ ဒီေကာင္ရိွတဲ့ လမ္းကို ျပန္ေျပာင္း ေနျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္နဲ႕ သိပ္မတြဲျဖစ္ပါဘူး။ ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင့္ေလာက္ပဲ။
တကၠသိုလ္ေတြ တက္ျဖစ္ေတာ့ ဒီေကာင္က သခ်ာၤဘာသာနဲ႕ အေဝးသင္ ယူတယ္။ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာ ဂရစ္ဖစ္သင္တန္းေတြ တက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဝိုင္တီယူ ေရာက္သြားတယ္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုလွဳပ္လွဳပ္ ဒီလွဳပ္လွဳပ္ေတြ ျဖစ္လို႕ဆုိၿပီး ဝိုင္တီယူကို ပိတ္ထားေသးတယ္။ အဲဒီလို အားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ ဒီပလိုမာတန္းေတြ တက္ျဖစ္တယ္။ ဒီပလိုမာတန္းေတြမွာ ပေရာဂ်က္ေတြ အဖြဲ႕လိုက္ လုပ္ရတယ္။ ၿပီးရင္ ပေရာဂ်က္ကို စာတမ္းတင္ရတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြမွာ လိုအပ္သမွ် ဒီဇိုင္းေတြကို ဒီေကာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လိုခ်င္တာက သူမ်ားနဲ႕ မတူတတ္ဘူး။ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ လုပ္ခ်င္တယ္။ ကိုဖိုးကြန္႕လို႕ ေျပာလို႕ ရတယ္ေပါ့ေလ။ လိုခ်င္သမွ်ကို ဒီေကာင္ပဲ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။
ဒီေကာင့္ဒီဇိုင္းေတြက လက္ရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖင္အရမ္းေလးတယ္။ ေနာက္ကေန တြန္းေပးရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ လုပ္ေပးရတာ ျဖစ္ေနလို႕ပဲ အခ်ိန္ဆြဲတာလားေတာ့ မသိဘူး။ မျဖစ္မေန ေပးရေတာ့မယ္ ဆုိမွ ေကာက္ကာငင္ကာ ေန႕မနား ညမအိပ္ အေခ်ာသပ္ေပးတယ္။ သူ ဒီဇိုင္းဆြဲေနတဲ့အခ်ိန္ ေဘးနားကေန ထိုင္ၾကည္႕ေပးမွ ႀကိဳက္တယ္။ ဟိုဟာေလး ျပင္လုိက္ပါအံုး။ ဒါေလး ျပင္လုိက္ပါအံုး ဆုိလည္း ျပင္ေပးတယ္။ တခါတေလ ျပင္ခိုင္းတဲ့ဟာေတြက မလွဘူးလို႕ ထင္ရင္ သူက ေထာက္ျပေပးတယ္။
လမ္းထဲမွာ စာေရးတံမဲပြဲကို လြတ္လပ္ေရးေန႕ မနက္တုိင္း ႏွစ္စဥ္က်င္းပတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ စကၠဴမဲလိပ္ေတြ သံုးတာေပါ့။ အဲဒီလမ္းထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အခန္းငွားၿပီး အလုပ္ လုပ္ဖုိ႕ စုေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေရးတံမဲပြဲကို ကြန္ပ်ဴတာစနစ္နဲ႕ မဲေဖာက္ေပးဖို႕ ႀကိဳးပမ္းၾကည္႕ေရာ။ ပရုိဂရမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြက ေရးတယ္။ အလွအပအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဒီဇိုင္းေတြကို သူက စီစဥ္တယ္။ လမ္းလည္ေခါင္မွာ ပေရာဂ်က္တာႀကီး ထိုးၿပီး ေပါက္မဲေတြကို လွလွပပေလး ျပတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါအရ ေအာင္ျမင္တယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ အင္တာနက္ဂ်ာနယ္မွာ သတင္းအျဖစ္ေတာင္ ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရေသးတဲ့ အရာတစ္ခုကို လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။
ေရွ႕ႏွစ္က ဒီေကာင္ စကၤာပူကို လာတယ္။ စအိုနားက အူကင္ဆာကို ခြဲထုတ္ဖို႕အတြက္ေပါ့။ အစက လိပ္ေခါင္း ထင္ၿပီး ကုေနတာ ေနာက္ေတာ့မွ ကင္ဆာမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အဆင့္ ၃ ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ စကၤာပူ အေထြေထြေရာဂါကု ေဆးရံုႀကီးမွာ ခြဲတယ္။ ၁၀ ရက္ေလာက္ ေဆးရံုတက္ရတယ္။ သူ႕အစ္မက ပီအာဆုိေတာ့ ဒီမွာ လူခံရိွလို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါေတာင္ သူ႕အိမ္က အေတာ္ အကုန္ခံလိုက္ရတယ္။ ေဆးရံုက ဆင္းၿပီးေတာ့ အနာက်က္တဲ့အထိ စကၤာပူမွာ ေနသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဟိုသြားဒီသြားေပါ့။ စကၤာပူရဟတ္ႀကီးလည္း သြားစီးျဖစ္တယ္။ သူ႕ေရာဂါ အျမစ္ျပတ္ရင္ စကၤာပူမွာ အလုပ္ လာရွာမယ္ဆုိပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အကုန္လံုးနီးပါး ဒီေရာက္ေနၿပီ ဆုိေတာ့လည္း ဒီေကာင္လည္း လာခ်င္ၿပီေပါ့။
စကၤာပူက ျပန္သြားၿပီးေတာ့ ကာလကတၱားၿမိဳ႕မွာ ဓါတ္ကင္ဖို႕ သြားေသးတယ္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ စက္ေတြ ပ်က္ေနလို႕ ဆုိပဲ။ အဲဒီကေန ျပန္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း အေတာ္ေလးကို ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႕ လုပ္ငန္းေတြေတာင္ ျပန္ဦးစီးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို အလည္ျပန္ျဖစ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ လင္မယားက ျမလမ္း၊ မင္းလမ္းဘက္မွာ မုန္႕လိုက္ဝယ္ေကၽြးေသးတယ္။ တရုတ္ႏွစ္ကူး ျပန္တုန္းကလည္း သူတုိ႕အိမ္မွာ ၾကက္သားရခိုင္ခ်က္ကို ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ေလြးလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ ဟင္းခ်က္ေကၽြးတဲ့ ေန႕မွာပဲ ေဆးစစ္ထားတဲ့ အေျဖက ထြက္တယ္။ အဲဒီ ေဆးစစ္ခ်က္ကို သူ႕မိန္းမက သြားယူတယ္။ ေရးထားတာက ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ ထပ္တိုးေနတယ္တဲ့။ ေဆးစာရြက္ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ငိုင္သြားတဲ့ သူ႕ကို သတိထားမိတယ္။ ဒီေကာင့္မိန္းမက တရံွဳ႕ရွံဳ႕ ငိုလို႕ေပါ့။
ဒီေန႕ ေန႕လည္ကပဲ ဒီေကာင္ ဆံုးသြားၿပီ။ ဝဋ္ကၽြတ္တယ္လို႕ပဲ ျမင္မိတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အေတာ္ေလး ခံလိုက္ရတယ္လို႕ ၾကားမိတယ္။ ကင္ဆာမျဖစ္ခင္တုန္းက တရားစခန္းမွာ တရားအားထုတ္ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူဆုိေတာ့ ဘဝကူးေကာင္းမွာပါလို႕လည္း ေမွ်ာ္လင့္တယ္။
2 comments:
အစ္မ စိ္တ္မေကာင္းပါ .။
ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းဘူး ကိုဂ်ဴလိုင္
ေဆးရံုတက္ေနတဲ့ သတင္းေတာ့ ေမးျဖစ္မိတယ္
အိႏၵိယသြားတာလဲသိလိုက္တယ္
ဆံုးသြားတာ မသိလုိက္ဖူးဗ်ာ
Post a Comment