ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး အေဆာင္ ၁၂ ခုတင္နံပါတ္ ၁၂
ဆက္လင္း Tuesday, September 14, 2010 ေဆာင္းပါး
“လူနာရွင္ဘယ္မွာလဲ၊ လူနာရွင္”
အသက္ အစိတ္၀န္းက်င္ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္မေလး တဦးရဲ႕ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေအာ္လုိက္သံ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ေအာ္သံမွာ ေဒါသသံကလည္း ေရာပါေနတယ္။
ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ အေဆာင္ ၁၂၊ ခုတင္နံပါတ္ ၁၂ ေပၚမွာ ႏွာေခါင္းမွာေရာ လက္မွာပါ ပုိက္တန္းလန္းနဲ႔ အသက္ ၅၀ အရြယ္ စကားျပန္ မေျပာႏုိင္တဲ့ အမ်ဳိးသားလူနာ တဦး ရွိေနပါတယ္။
~~~~
ဧရာဝတီသတင္းဆိုဒ္က ေဆာင္းပါးေလးပါ... ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျခယ္မွဳန္း ေရးသားထားပါတယ္။ လက္ရိွျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္က ဘာလဲဆုိတာေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္။ စနစ္ေၾကာင့္ နစ္ေနရတဲ့ ဘဝေတြ မ်ားစြာ မ်ားစြာ ရိွေနဆဲပါ။ ရိွလတၱံပါ။
ေသြးလွဴတဲ့ ပရဟိတအလုပ္ေတြနဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ေဆးရံုေတြကို မၾကာခဏ ေရာက္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ျမင္ေတြ႕ေနၾက ျမင္ကြင္းေလးေတြပါပဲ။ ေဆာင္းပါးရွင္က ရွဳေထာင့္တစ္ခုကေန ေရးသားသလို ကၽြန္ေတာ္ သိျမင္ထားတဲ့ ရွဳေထာင့္ေတြကလည္း တမ်ိဳးတဘာသာပါပဲ။ ခဏတျဖဳတ္ ေရာက္ဖူးတဲ့သူနဲ႕ ေန႕စဥ္နီးပါး လစဥ္ရက္ဆက္ ေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳကလည္း ကြာျခားႏုိင္ပါတယ္။
ေဆးရံုကို မၾကာခဏ ေန႕စဥ္လိုလို ေရာက္ရိွတဲ့သူေတြအထဲမွာ ဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြ အမ်ားဆံုးေပါ့။ အဲဒီေဆာင္းပါးအေပၚမွာ သူတုိ႕ရဲ႕ အျမင္ေတြ ခံစားခ်က္ေတြကလည္း ကြဲျပားႏုိင္ပါတယ္။ ဖိုရမ္တခုမွာ သိကၽြမ္းဖူးတဲ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ Facebookမွာ ေရးသားထားတဲ့... ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ ေျပာပါရေစ..။ ျငင္းၾကေရာ့ တမုန္း.. ဆုိတဲ့ ပို႕စ္ေလးက ရွဳေထာင့္တမ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အဲဒီ မတူကြဲျပားတဲ့ ရွဳေထာင့္ကိုလည္း အသိမိတ္ေဆြ စာဖတ္သူေတြ သိရိွေစခ်င္သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း သိမ္းထားခ်င္လုိ႕ မူရင္းေရးသားသူရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ေပၚမွာ ျပန္တင္လိုက္ပါရေစ။ ဆားခ်က္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။
~~~~~
ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ ေျပာပါရေစ..။ ျငင္းၾကေရာ့ တမုန္း..။
၁။ ေဆးရံုတြင္ ဆရာဝန္ခ ေပးရန္မလို..။ က်န္အျခားအဆင့္မ်ားသည္ ေဆးကုသေသာ ဆရာဝန္ႏွင့္ မသက္ဆိုင္။ ေဆးရံုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္သာ ဆိုင္သည္။ အေပါက္ေစာင့္ ပိုက္ဆံေတာင္းျခင္းသည္ ကုသေရးႏွင့္ မပါတ္သက္။ သူနာျပဳဟိန္းေဟာက္ျခင္းသည္ သက္ဆိုင္ရာ သူနာျပဳအုပ္ႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည္။ ဆရာဝန္မ်ားသည္ သူနာျပဳကို အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား မဟုတ္ပါ။
၂။ ေဆးရံုတြင္ ေဆးမရွိပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေဆးဝယ္ရပါမည္။ စရိတ္မွ်ေပးစနစ္ကို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆက္လက္ အေကာင္အထည္မေဖၚေတာ့သည္မွာ ၾကာလွပါၿပီ။ ဆိုင္းဘုတ္ကို ၾကည့္ေျပာမည္ဆိုလွ်င္... ကြမ္းမေထြးရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ မဆူပါႏွင့္ ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကိုလည္း လိုက္နာသင့္ပါသည္။
၃။ ဆရာဝန္သည္ လူျဖစ္သည္။ ဝန္ေဆာင္မႈေပးေသာ လူမွ်သာျဖစ္သည္။ ေဆးရံု (အစိုးရေဆးရံုတြင္သာ) အလြန္နည္းပါးေသာ ဝင္ေငြျဖင့္ အလြန္ႀကီးေလးေသာ ဝန္ေဆာင္မႈ (လူ႔အသက္ႏွင့္ ပါတ္သက္သည္) ကို ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္လူမႈဘဝ၏ အေရးႀကီးေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ရံဖန္ရံခါ ပစ္ပယ္ထားရေသာ ဘဝအရည္အေသြးနိမ့္က် သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။
၄။ ေဆးရံုတြင္ လာေရာက္လွဴဒါန္းသူမ်ားသည္ ေစတနာသံုးတန္ျပဌာန္း၍ လာေရာက္လွဴဒါန္းသူ အလြန္နည္းပါးပါသည္။ အဓိက အေထာက္အပံ့ေပးသူမ်ားမွာ ေဆးကုမၸဏီမ်ား ျဖစ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာခြင့္မရလွ်င္ မလွဴတတ္ပါ။ ထိုေရာအခါ.. လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေစရန္ လူနာမ်ားအတြက္ ခဏတာ ေဆးရရွိေစေရးအတြက္ ေအာင့္ခါနမ္းတတ္ၾကရပါသည္။
၅။ ေဆးရံုတိုင္းသည္ ဝန္ႏွင့္အား မမွ်ပါ။ ၂၅ ခုတင္ဆန္႔ေဆးရံုတြင္ လူနာ ၁၀၀ ခန္႕ ရွိေနတတ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ၂၅ခုတင္ဆန္႕ ေဆးရံုအတြက္ ခန္႕အပ္ထားေသာ လူပမာဏမွာမူ လူနာ ၂၅ ေယာက္ကိုသာ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ကုသေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
၆။ ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ တန္ပါသည္။ လူတိုင္း ေစတနာကို လက္မခံတတ္ပါ။ ေရာဂါသည္ကို စိတ္မခ်၍ လာေစာင့္ေသာ လူနာေစာင့္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ လူနာေစာင့္မ်ားကေရာ.. ဝန္ႏွင့္အားမမွ်ေသာ သာမန္ဆရာဝန္ေလးမ်ား အေပၚတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါ၏ေလာ...။
၇။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေတာ္ေပ့ဆိုေသာ ဆရာဝန္ႀကီး လာၾကည့္မွ ႀကိဳက္ပါသည္။ ဆရာဝန္ အငယ္မ်ား လာၾကည့္လွ်င္ မ်က္ေစာင္းထိုးတတ္ၾကပါသည္။ ထိုဆရာဝန္အငယ္မ်ားသည္ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ တာဝန္ေၾကာင့္ ၾကည့္ရပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ အဆိုပါ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားထံတြင္ သံေတာ္ဦးတင္ရပါသည္။ မွားလွ်င္ အေငါက္အငမ္း မလြတ္ပါ။ ထိုအခါ စိတ္အေျခအေနသည္ လူမႈဆက္ဆံေရးကို ထိခိုက္တတ္ပါသည္။ လူနာေစာင့္၏ ဆႏၵလြန္ကဲမႈ ႏွင့္ အတၱသည္ ဆရာဝန္မ်ား၏ ဆက္ဆံေရးကို မ်ားစြာ လႊမ္းမိုးပါသည္။
၈။ အခါမ်ားစြာပင္... တတ္ႏိုင္လွ်င္အသက္ရွင္မွာ ဆိုေသာ ေရာဂါသည္မ်ားကို ဘာမွ်လုပ္မေပးႏိုင္ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲေနရသည္မ်ား ရွိပါသည္။ အေျခအေန အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ေရာဂါကအစ အစံုအလင္ သိေနေသာ ဆရာဝန္၏ မခ်ိတင္ကဲစိတ္ကို နားလည္ၾကပါမည္ေလာ။ ထို မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ေနေသာ ဆရာဝန္ခမ်ာ နင့္ေၾကာင့္ဟု စြပ္စြဲခံရေသာအခါ မည္သို႕ေသာ စိတ္ခံစားခ်က္ျဖစ္မည္နည္း။ ကိုယ္ခ်င္းစာေပးရန္ မလိုပါ။ နားလည္ေပးရန္လည္း မလိုပါ။ လူနာရွင္မ်ားတြင္ ေသာကမ်ားရွိေနပါသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါ၏။ နားလည္ပါ၏။ လူနာရွင္ကိုယ္တိုင္ မတတ္ႏိုင္ေသာ ကိစၥ ျဖစ္မွန္း သိပါ၏။ တစ္ခုသာလွ်င္ ေတာင့္တသည္။ မကူညီခ်င္ေနပါ။ မေႏွာင့္ယွက္ပါႏွင့္။ မယံုၾကည္လွ်င္ ယံုၾကည္ေလာက္ေသာ ေနရာမ်ားစြာရွိပါသည္။ သြားပါ။
၉။ ေဆးရံုတြင္ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနေသာ ေနရာမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ လူမႈဆက္ဆံေရးေနရာ (လစ္လပ္ေနသည္မွာ ၾကာပါၿပီ ေလွ်ာက္ထားမည့္သူပင္မရွိပါ။ လူနာအိမ္အထိလိုက္၍ ဝန္ေဆာင္မႈေပးရေသာ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ ေသြးလိုလွ်င္ ေသြး၊ ေငြေၾကးအခက္အခဲ၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာမ်ားကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ေျဖရွင္းတတ္ေသာ အရည္အခ်င္းရွိသူ ျဖစ္ဖို႕ေတာ့လိုပါသည္။ medico social worker ဟုေခၚေသာ ေနရာျဖစ္ပါသည္။ လစာ နည္းပါးပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အျခားဌာနမ်ားနည္းတူ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနပါသည္။) တကယ္ကူညီခ်င္သူမ်ား ထိုအလုပ္မ်ိဳးအတြက္ ဖန္တီးေပးလွ်င္ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ ေဆးလွဴလွ်င္ ခဏသာ ရပါမည္။
၁၀။ မရေသးေသာ၊ မရႏိုင္ေသာ အရာမ်ားအတြက္ ဆရာဝန္တြင္ ေတာင္းခံရန္ ေစာင့္ဆိုင္းရန္ အခ်ိန္မရွိပါ။ လူနာကို ရတတ္သမွ်ေသာေဆးဝါး၊ ဘာမွ်မရွိလွ်င္ လူသက္သက္ျဖင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္သာ လုပ္ေပးႏိုင္ပါသည္။ ေရွးေခတ္က အိတ္စိုက္ျခင္းသည္ လူနာနည္းနည္း ဆရာဝန္မ်ားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေလာက္ ေဆးေလာကကို အားကိုးျခင္း နည္းပါးပါသည္။ စိုက္ႏိုင္ပါသည္။ ယခုေလာက္ ခြက္မက်တတ္ပါ။ လူနာကိုယ္တိုင္က စြမ္းစြမ္းတမံရွိပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္ လူနာမ်ားမ်ား အေယာင္ေဆာင္မ်ားမ်ားကို အိတ္စိုက္ရန္ မတတ္ႏိုင္၊ အိတ္စိုက္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိပါ။
၁၁။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ အမူအက်င့္မ်ားမေျပာင္းလဲႏိုင္သ၍ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါ။
ဆက္လင္း Tuesday, September 14, 2010 ေဆာင္းပါး
“လူနာရွင္ဘယ္မွာလဲ၊ လူနာရွင္”
အသက္ အစိတ္၀န္းက်င္ တာ၀န္က် ဆရာ၀န္မေလး တဦးရဲ႕ က်ယ္က်ယ္ ေလာင္ေလာင္ ေအာ္လုိက္သံ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ေအာ္သံမွာ ေဒါသသံကလည္း ေရာပါေနတယ္။
ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီးရဲ႕ အေဆာင္ ၁၂၊ ခုတင္နံပါတ္ ၁၂ ေပၚမွာ ႏွာေခါင္းမွာေရာ လက္မွာပါ ပုိက္တန္းလန္းနဲ႔ အသက္ ၅၀ အရြယ္ စကားျပန္ မေျပာႏုိင္တဲ့ အမ်ဳိးသားလူနာ တဦး ရွိေနပါတယ္။
~~~~
ဧရာဝတီသတင္းဆိုဒ္က ေဆာင္းပါးေလးပါ... ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ျခယ္မွဳန္း ေရးသားထားပါတယ္။ လက္ရိွျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္က ဘာလဲဆုိတာေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္။ စနစ္ေၾကာင့္ နစ္ေနရတဲ့ ဘဝေတြ မ်ားစြာ မ်ားစြာ ရိွေနဆဲပါ။ ရိွလတၱံပါ။
ေသြးလွဴတဲ့ ပရဟိတအလုပ္ေတြနဲ႕ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ေဆးရံုေတြကို မၾကာခဏ ေရာက္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ျမင္ေတြ႕ေနၾက ျမင္ကြင္းေလးေတြပါပဲ။ ေဆာင္းပါးရွင္က ရွဳေထာင့္တစ္ခုကေန ေရးသားသလို ကၽြန္ေတာ္ သိျမင္ထားတဲ့ ရွဳေထာင့္ေတြကလည္း တမ်ိဳးတဘာသာပါပဲ။ ခဏတျဖဳတ္ ေရာက္ဖူးတဲ့သူနဲ႕ ေန႕စဥ္နီးပါး လစဥ္ရက္ဆက္ ေရာက္ဖူးတဲ့သူေတြရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳကလည္း ကြာျခားႏုိင္ပါတယ္။
ေဆးရံုကို မၾကာခဏ ေန႕စဥ္လိုလို ေရာက္ရိွတဲ့သူေတြအထဲမွာ ဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြ အမ်ားဆံုးေပါ့။ အဲဒီေဆာင္းပါးအေပၚမွာ သူတုိ႕ရဲ႕ အျမင္ေတြ ခံစားခ်က္ေတြကလည္း ကြဲျပားႏုိင္ပါတယ္။ ဖိုရမ္တခုမွာ သိကၽြမ္းဖူးတဲ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ရဲ႕ Facebookမွာ ေရးသားထားတဲ့... ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ ေျပာပါရေစ..။ ျငင္းၾကေရာ့ တမုန္း.. ဆုိတဲ့ ပို႕စ္ေလးက ရွဳေထာင့္တမ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ အဲဒီ မတူကြဲျပားတဲ့ ရွဳေထာင့္ကိုလည္း အသိမိတ္ေဆြ စာဖတ္သူေတြ သိရိွေစခ်င္သလို ကၽြန္ေတာ္လည္း သိမ္းထားခ်င္လုိ႕ မူရင္းေရးသားသူရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္ကို ရယူၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ေပၚမွာ ျပန္တင္လိုက္ပါရေစ။ ဆားခ်က္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးခင္ဗ်ာ။
~~~~~
ေျပာခ်င္လြန္းလို႕ ေျပာပါရေစ..။ ျငင္းၾကေရာ့ တမုန္း..။
၁။ ေဆးရံုတြင္ ဆရာဝန္ခ ေပးရန္မလို..။ က်န္အျခားအဆင့္မ်ားသည္ ေဆးကုသေသာ ဆရာဝန္ႏွင့္ မသက္ဆိုင္။ ေဆးရံုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္သာ ဆိုင္သည္။ အေပါက္ေစာင့္ ပိုက္ဆံေတာင္းျခင္းသည္ ကုသေရးႏွင့္ မပါတ္သက္။ သူနာျပဳဟိန္းေဟာက္ျခင္းသည္ သက္ဆိုင္ရာ သူနာျပဳအုပ္ႏွင့္သာ သက္ဆိုင္သည္။ ဆရာဝန္မ်ားသည္ သူနာျပဳကို အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား မဟုတ္ပါ။
၂။ ေဆးရံုတြင္ ေဆးမရွိပါ။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေဆးဝယ္ရပါမည္။ စရိတ္မွ်ေပးစနစ္ကို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆက္လက္ အေကာင္အထည္မေဖၚေတာ့သည္မွာ ၾကာလွပါၿပီ။ ဆိုင္းဘုတ္ကို ၾကည့္ေျပာမည္ဆိုလွ်င္... ကြမ္းမေထြးရ၊ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ မဆူပါႏွင့္ ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားကိုလည္း လိုက္နာသင့္ပါသည္။
၃။ ဆရာဝန္သည္ လူျဖစ္သည္။ ဝန္ေဆာင္မႈေပးေသာ လူမွ်သာျဖစ္သည္။ ေဆးရံု (အစိုးရေဆးရံုတြင္သာ) အလြန္နည္းပါးေသာ ဝင္ေငြျဖင့္ အလြန္ႀကီးေလးေသာ ဝန္ေဆာင္မႈ (လူ႔အသက္ႏွင့္ ပါတ္သက္သည္) ကို ထမ္းေဆာင္ေနသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္လူမႈဘဝ၏ အေရးႀကီးေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ရံဖန္ရံခါ ပစ္ပယ္ထားရေသာ ဘဝအရည္အေသြးနိမ့္က် သူမ်ားလည္း ျဖစ္သည္။
၄။ ေဆးရံုတြင္ လာေရာက္လွဴဒါန္းသူမ်ားသည္ ေစတနာသံုးတန္ျပဌာန္း၍ လာေရာက္လွဴဒါန္းသူ အလြန္နည္းပါးပါသည္။ အဓိက အေထာက္အပံ့ေပးသူမ်ားမွာ ေဆးကုမၸဏီမ်ား ျဖစ္ၿပီး ေၾကာ္ျငာခြင့္မရလွ်င္ မလွဴတတ္ပါ။ ထိုေရာအခါ.. လိုက္ေလ်ာညီေထြ ျဖစ္ေစရန္ လူနာမ်ားအတြက္ ခဏတာ ေဆးရရွိေစေရးအတြက္ ေအာင့္ခါနမ္းတတ္ၾကရပါသည္။
၅။ ေဆးရံုတိုင္းသည္ ဝန္ႏွင့္အား မမွ်ပါ။ ၂၅ ခုတင္ဆန္႔ေဆးရံုတြင္ လူနာ ၁၀၀ ခန္႕ ရွိေနတတ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ၂၅ခုတင္ဆန္႕ ေဆးရံုအတြက္ ခန္႕အပ္ထားေသာ လူပမာဏမွာမူ လူနာ ၂၅ ေယာက္ကိုသာ ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ကုသေပးႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
၆။ ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ တန္ပါသည္။ လူတိုင္း ေစတနာကို လက္မခံတတ္ပါ။ ေရာဂါသည္ကို စိတ္မခ်၍ လာေစာင့္ေသာ လူနာေစာင့္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါသည္။ လူနာေစာင့္မ်ားကေရာ.. ဝန္ႏွင့္အားမမွ်ေသာ သာမန္ဆရာဝန္ေလးမ်ား အေပၚတြင္ ကိုယ္ခ်င္းစာပါ၏ေလာ...။
၇။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ေတာ္ေပ့ဆိုေသာ ဆရာဝန္ႀကီး လာၾကည့္မွ ႀကိဳက္ပါသည္။ ဆရာဝန္ အငယ္မ်ား လာၾကည့္လွ်င္ မ်က္ေစာင္းထိုးတတ္ၾကပါသည္။ ထိုဆရာဝန္အငယ္မ်ားသည္ ရွင္းရွင္းေျပာရလွ်င္ တာဝန္ေၾကာင့္ ၾကည့္ရပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ အဆိုပါ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားထံတြင္ သံေတာ္ဦးတင္ရပါသည္။ မွားလွ်င္ အေငါက္အငမ္း မလြတ္ပါ။ ထိုအခါ စိတ္အေျခအေနသည္ လူမႈဆက္ဆံေရးကို ထိခိုက္တတ္ပါသည္။ လူနာေစာင့္၏ ဆႏၵလြန္ကဲမႈ ႏွင့္ အတၱသည္ ဆရာဝန္မ်ား၏ ဆက္ဆံေရးကို မ်ားစြာ လႊမ္းမိုးပါသည္။
၈။ အခါမ်ားစြာပင္... တတ္ႏိုင္လွ်င္အသက္ရွင္မွာ ဆိုေသာ ေရာဂါသည္မ်ားကို ဘာမွ်လုပ္မေပးႏိုင္ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲေနရသည္မ်ား ရွိပါသည္။ အေျခအေန အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ေရာဂါကအစ အစံုအလင္ သိေနေသာ ဆရာဝန္၏ မခ်ိတင္ကဲစိတ္ကို နားလည္ၾကပါမည္ေလာ။ ထို မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ေနေသာ ဆရာဝန္ခမ်ာ နင့္ေၾကာင့္ဟု စြပ္စြဲခံရေသာအခါ မည္သို႕ေသာ စိတ္ခံစားခ်က္ျဖစ္မည္နည္း။ ကိုယ္ခ်င္းစာေပးရန္ မလိုပါ။ နားလည္ေပးရန္လည္း မလိုပါ။ လူနာရွင္မ်ားတြင္ ေသာကမ်ားရွိေနပါသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါ၏။ နားလည္ပါ၏။ လူနာရွင္ကိုယ္တိုင္ မတတ္ႏိုင္ေသာ ကိစၥ ျဖစ္မွန္း သိပါ၏။ တစ္ခုသာလွ်င္ ေတာင့္တသည္။ မကူညီခ်င္ေနပါ။ မေႏွာင့္ယွက္ပါႏွင့္။ မယံုၾကည္လွ်င္ ယံုၾကည္ေလာက္ေသာ ေနရာမ်ားစြာရွိပါသည္။ သြားပါ။
၉။ ေဆးရံုတြင္ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနေသာ ေနရာမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ လူမႈဆက္ဆံေရးေနရာ (လစ္လပ္ေနသည္မွာ ၾကာပါၿပီ ေလွ်ာက္ထားမည့္သူပင္မရွိပါ။ လူနာအိမ္အထိလိုက္၍ ဝန္ေဆာင္မႈေပးရေသာ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ ေသြးလိုလွ်င္ ေသြး၊ ေငြေၾကးအခက္အခဲ၊ လူမႈေရးဆိုင္ရာမ်ားကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ေျဖရွင္းတတ္ေသာ အရည္အခ်င္းရွိသူ ျဖစ္ဖို႕ေတာ့လိုပါသည္။ medico social worker ဟုေခၚေသာ ေနရာျဖစ္ပါသည္။ လစာ နည္းပါးပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အျခားဌာနမ်ားနည္းတူ ကြက္လပ္ျဖစ္ေနပါသည္။) တကယ္ကူညီခ်င္သူမ်ား ထိုအလုပ္မ်ိဳးအတြက္ ဖန္တီးေပးလွ်င္ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ ေဆးလွဴလွ်င္ ခဏသာ ရပါမည္။
၁၀။ မရေသးေသာ၊ မရႏိုင္ေသာ အရာမ်ားအတြက္ ဆရာဝန္တြင္ ေတာင္းခံရန္ ေစာင့္ဆိုင္းရန္ အခ်ိန္မရွိပါ။ လူနာကို ရတတ္သမွ်ေသာေဆးဝါး၊ ဘာမွ်မရွိလွ်င္ လူသက္သက္ျဖင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္သာ လုပ္ေပးႏိုင္ပါသည္။ ေရွးေခတ္က အိတ္စိုက္ျခင္းသည္ လူနာနည္းနည္း ဆရာဝန္မ်ားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ယခုေလာက္ ေဆးေလာကကို အားကိုးျခင္း နည္းပါးပါသည္။ စိုက္ႏိုင္ပါသည္။ ယခုေလာက္ ခြက္မက်တတ္ပါ။ လူနာကိုယ္တိုင္က စြမ္းစြမ္းတမံရွိပါသည္။ ယခုေခတ္တြင္ လူနာမ်ားမ်ား အေယာင္ေဆာင္မ်ားမ်ားကို အိတ္စိုက္ရန္ မတတ္ႏိုင္၊ အိတ္စိုက္ခ်င္စိတ္လည္း မရွိပါ။
၁၁။ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ အမူအက်င့္မ်ားမေျပာင္းလဲႏိုင္သ၍ မျဖစ္ႏိုင္ေသးပါ။
1 comment:
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဆးရံုမွာ လစ္လပ္ေနတဲ့ လူမႈ၀န္ထမ္းေနရာေလးမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္ေပးခ်င္ပင္ပါတယ္.. but i have no money bcoz i'm still student :)
Post a Comment