Try again

ဒီေန႕ ရံုးမတက္ဘူး။ ခြင့္ယူထားတယ္။ အစည္းအေ၀းရိွတယ္ ဆိုတာေတာင္ ရံုးမတက္ဘူး ခြင့္တင္ထားေတာ့ အစည္းအေ၀းေတာင္ ေရႊ႕သြားရတယ္။ မေရႊ႕လို႕လဲ မရဘူးေလ။ အဲဒီအစည္းအေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ဆုိင္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုပဲ အဓိက ေဆြးေႏြးၾကမွာဆိုေတာ့ တကယ္လုပ္ရမယ့္လူ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္မွ ရံုးမလာေတာ့ ဘာဆက္လုပ္လို႕ရမွာလဲ။ ဒီေန႕ ခြင့္ယူတယ္ဆိုတာလည္း ရံုးမသြားခ်င္လို႕ ခြင့္ယူတာမဟုတ္ပါဘူး။ စကၤာပူမွာ အလုပ္လာရွာတဲ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ အလုပ္မရပဲ ျပည္ေတာ္ျပန္မွာမို႕လို႕ ခ်န္ဂီေလယာဥ္ကြင္းကို လိုက္ပို႕တာပါ။ ႏိုင္ငံျခားကို တစ္ခါမွ မလာဖူးတဲ့လူဆုိေတာ့ အျပန္ခရီးမွာလည္း ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မျဖစ္ရေအာင္ဆိုၿပီး အေဖာ္လိုက္ေပးခဲ့တာပါ။

သူ၀ယ္လာတဲ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္က MAI ဆိုေတာ့ ဗုဒၶဟူးေန႕ပဲ ေလယာဥ္ထြက္ပါတယ္။ အဂၤါေန႕မွာ မထြက္ပါဘူး။ ေနထိုင္ခြင့္ရတဲ့ ၂ လ ကလည္း ဒီေန႕မွာ ျပည္႕တာဆိုေတာ့ ကြက္တိပါပဲ။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ေန႕လည္ ၁၂ နာရီ ေလယာဥ္နဲ႕ပဲ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖို႕စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုဘက္မွာေတာ့ တနလာၤေန႕က ျပန္သြားရတဲ့ သူ႕မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ လာႀကိဳမွာပါ။ သူ႕မိန္းမနဲ႕ ကေလးေတြလည္း လာမယ္လို႕ေတာ့ သိထားရပါတယ္။

မနက္ ၁၀ နာရီမထိုးခင္ အိမ္ကထြက္လာၿပီး တက္စီငွားၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္မွတ္ေကာင္တာမွာ ပါလာတဲ့ အထုပ္အပိုးေတြကို ခ်ိန္ၿပီး ခံုနံပါတ္ယူပါတယ္။ MAI က ကီလို ၃၀ ေပးပါတယ္။ သူ႕အထုပ္ကေတာ့ ၂၈ ကီလို ရိွတယ္ဆိုေတာ့ အိုေခပါပဲ။ ေလယာဥ္ထြက္ဖို႕လိုေသးတာနဲ႕ ေလဆိပ္က ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာပဲ အဆာေျပ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကတာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ေလယာဥ္ထြက္ဖို႕ မိနစ္ ၂၀ အလိုမွာ ေလဆိပ္အထဲကို ၀င္ခုိင္းလိုက္ပါတယ္။ သူ႕ကေလးေတြအတြက္ သယ္သြားတဲ့ ဖူဆယ္ေဘာလံုးကို ေလေရွာ့ခိုင္းတာက လြဲလို႕ အားလံုး အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ပါတယ္။

အဲဒီအစ္ကိုက ေဆာက္လုပ္ေရး၀န္ႀကီးဌာနက အငယ္တန္း အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးေပါ့။ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတား၊ မေကြးတံတားတို႕ကို ေဆာက္လုပ္ခဲ့သလို ရခိုင္ျပည္နယ္ ေတာင္ကုတ္-မအီလမ္းကို ျပဳျပဳထိန္းသိမ္းရတဲ့ စီမံခ်က္ေတြမွာလည္း ပါ၀င္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ လုပ္သက္ကေတာ့ ၁၀ ႏွစ္ အတိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စကၤာပူမွာ ေနသြားတဲ့ ၂ လ အတြင္းမွာ ေဆာက္လုပ္ေရးနဲ႕ ပါတ္သတ္တဲ့ အလုပ္မွန္သမွ် ေလွ်ာက္ခဲ့ေပမယ့္ အင္တာဗ်ဴး ၃ ခုပဲ ရရွာပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္လပိုင္းက သတင္းစာထဲမွာေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ေတြက ေခၚေနၾကတာပါပဲ။ စေနေန႕နဲ႕ ဗုဒၶဟူးေန႕ သတင္းစာမွာဆို အလုပ္ေခၚတာ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သတင္းစာထဲမွာပါ အလုပ္ေခၚစာေတြ နည္းလာပါၿပီ။ အလုပ္ေတြက ေခၚတာ ေခၚေနၾကေပမယ့္ အင္တာဗ်ဴးေတြေရာ ရိွရဲ႕လား မသိဘူး။ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီေတြက ပေရာဂ်က္တင္ဒါေတြ လိုခ်င္လို႕ အလုပ္ေခၚစာေတြ သတင္းစာထဲမွာ ထည္႕ေၾကညာတာလို႕လည္း တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေျပာတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။

အေမရိကန္မွာျဖစ္ေနတဲ့ စီးပြါးေရးအရွဳပ္ေတာ္ပံုကလည္း စကၤာပူႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြါးေရးကို အနည္းနဲ႕အမ်ားဆိုသလို ထိခိုက္ေစတာပါပဲ။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းဆိုတာကလည္း ႏိုင္ငံရဲ႕စီးပြါးေရးအေျခအေနမွာ အမ်ားႀကီး တည္မွီေနပါတယ္။ စီးပြါးေရးက်ရင္ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ အရင္ဦးဆံုး နားရပါတယ္။ စီးပြါးေရး အဆင္ေျပလာေတာ့လည္း ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းေတြက ေနာက္ဆံုးမွ ေထာင္တက္ရတာပါ။ က်ရင္ အရင္ဆံုးက်ရၿပီး တက္ရင္ ေနာက္ဆံုးမွ တက္ရတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း အလုပ္ေတြက အေတာ္ရွားကုန္သလို ေခၚထားတဲ့ အလုပ္ေတြကလည္း တကယ္တမ္း အင္တာဗ်ဴး မေခၚႏိုင္ၾကတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒီဇင္ဘာလနား နီးေနၿပီျဖစ္ေတာ့ အမ်ားစုက အလုပ္မထြက္ပဲ ေနၾကပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာမွ ရမယ့္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းလစာကို ေစာင့္ၾကတဲ့ သေဘာေပါ့။ လစာ ၂၀၀၀ ရတဲ့လူက ဒီဇင္ဘာမွာ ၄၀၀၀ ရမယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ အလုပ္မထြက္ပဲ သည္းခံေနၾကေတာ့ အလုပ္ေနရာလြတ္ေတြ ရွားၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ spass quota ေတြလည္း သိပ္မက်န္တဲ့ ကုမၸဏီေတြလည္း ရိွၾကပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အသိမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဒီမွာ အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္ေတြ လာရွာၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို အလုပ္ရေပမယ့္ spass quota မရိွတဲ့အတြက္ အဆင္မေျပပဲ ျပန္သြားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အခုအခ်ိန္အထိတိုင္ အင္တာဗ်ဴး တစ္ခုတစ္ေလမွ မရၾကေသးပါဘူး။ အလုပ္ေစ်းကြက္တစ္ခုလံုးမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲဆိုေတာ့ အတိအက် မသိရေပမယ့္ သူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာေတာ့ အခုခ်ိန္အထိ အလုပ္ရွာရ ခက္ခဲေနပါတယ္။

အလုပ္မရလို႕ ျပန္သြားရတဲ့လူအဖို႕ ေငြေၾကးဆံုးရွံဳးမႈအျပင္ စိတ္ဓါတ္အင္အားေတြလည္း က်ဆင္းေစပါတယ္။ အားငယ္အားပ်က္တဲ့စိတ္ေတြ ရိွၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကို အားမေလွ်ာ့ေသးပဲ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ႀကိဳးစားဖို႕ မွာလိုက္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာကို ေသခ်ာျပင္ဆင္ခဲ့ဖို႕လည္း မွာရတာေပါ့။ တရုတ္ႏွစ္ကူးအၿပီး မတ္လဆန္းေလာက္မွ အလုပ္လာရွာဖို႕ေပါ့။ အခု ရန္ကုန္ျပန္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ မိသားစုနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနဖို႕အခြင့္အေရး ရတယ္လို႕ပဲ အေကာင္းဘက္ကေန မွတ္ယူခုိင္းထားပါတယ္။ ဒီမွာ အလုပ္ စလုပ္ရၿပီဆိုရင္ ဒီမိသားစုနဲ႕ ႏွစ္ကာလ အတိုင္းအတာတစ္ခုေတာ့ ခြဲခြာ ေနထိုင္ရေတာ့မွာေလဗ်ာ။