ႏိုင္ငံျခားျပန္... ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အထင္ႀကီးမိတဲ့ စာလံုးတစ္ခုေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာက ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ေတာ္ရံု သြားႏိုင္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ပတ္စ္ပို႕ဆိုတာကလည္း အခုေခတ္လို လြယ္တဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး။ ဘိလပ္ျပန္တို႕၊ ဂ်ာမဏီျပန္တို႕၊ ဆိုဗီယက္ျပန္တို႕ ဆိုၿပီး အမည္နဲ႕ တြဲေရးထားေတြလည္း ဖတ္ရေတာ့ ဘြဲ႕ထူးတစ္ခုလုိ ထင္မွတ္ေနမိတယ္။
ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆိုတဲ့ စာလံုးကို အဂၤလိပ္လို လုိက္ရွာမိေသးတယ္။ ရွာၾကည္႕သေလာက္ မေတြ႕မိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အဂၤလိပ္စာကလည္း အေတာ္ညံ႕ပါတယ္။ ၾကည္႕ရတာ တတိယႏိုင္ငံေတြမွာပဲ အဲဒါကို အေရးလုပ္ပံုပဲ။ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံေတြမွာ ႏုိင္ငံရပ္ျခား သြားတယ္ လာတယ္ဆိုတာ ထမင္းစား ေရေသာက္သလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ဦးနဲ႕ၾကမ္းျပင္လုိ ျဖစ္ေနတဲ့အရာဆိုေတာ့ တကူးတက အေလးထားေနပံု မရိွေတာ့တာ မဆန္းလွပါဘူး။ ကေလးဘ၀တုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႕ စိတ္ကူး မရိွခဲ့ပါဘူး။ အိပ္မက္လည္း မမက္ဖူးဘူး။ ေက်ာင္းစာမွာ ေတာ္ေအာင္လုပ္၊ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႕ေအာင္၊ စက္မွဳတကၠသိုလ္ တက္၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ပဲ ရည္ရြယ္ထားခဲ့တယ္။ ၿပီးရင္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ အသက္ေမြးမယ္ေပါ့။ ႏိုင္ငံျခား သြားၿပီး ေက်ာင္းတက္မယ္ အလုပ္လုပ္မယ္ ဆိုတာ ေတြးေတာင္ မေတြးမိဘူး။
ဒါေပမယ့္လည္း... ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် ကျပရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဆိုေတာ့လည္း မထင္မွတ္ထားတာေတြ ျဖစ္လာရတာပဲေလ။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ျမင္သာျမင္ မၾကင္ရတဲ့ဘ၀လိုပဲ တက္စရာ ေက်ာင္းက မရိွေသး။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေစတနာေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြ ေပးထားတာေပါ့။ အခ်ိန္ေတြ အားေနရင္ ေ၀ေလေလ ျဖစ္မွာစိုးလို႕ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးရွာတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက သင္တန္းေတြ တက္ခိုင္းပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဇူလုိင္ အိုင္တီနယ္ထဲ မေယာင္မလည္ ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုးစစ္တဲ့ အိုင္တီစာေမးပြဲတစ္ခုကို လက္တည္႕စမ္း ၀င္ေျဖလုိက္တာ ပထမဆံုး ေအာင္တဲ့ ၁၂ ေယာက္ထဲမွာ ပါသြားမိတယ္။ အဲဒီစာေမးပြဲ ေအာင္ရင္ ဂ်ပန္ကို ပညာေတာ္သင္ လႊတ္မယ္ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ငယ္ေသးလို႕ မလႊတ္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ခ်န္ခဲ့လုိ႕ မသြားခဲ့လိုက္ရဘူး။ အသက္ငယ္တာ ႀကီးတာ ဘာမွ မသတ္မွတ္ပဲ စာေမးပြဲေအာင္ရင္ ပညာေတာ္သင္ လႊတ္ေပးမယ္ေျပာၿပီး တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္။ ဘႀကီးေအာင္ဆိုတာ စာေမးပြဲကို ကမကထျပဳ စစ္ေဆးေနတဲ့ အသင္းအမွဴေဆာင္ လူႀကီးေတြေပါ့။
ဂတိမတည္ စကားမတည္ရင္ ေသာက္ျမင္ကပ္မိေတာ့ လူႀကီးေတြကို ျပႆနာေတြ လိမ့္ရွာေနလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၂၀၀၂ စက္တင္ဘာမွာ ကုလားျပည္ကို သြားမလားဆိုၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳ လာေသြးပါတယ္။ ကုလားျပည္ သြားရင္ ၃ လ၊ ဂ်ပန္သြားရင္ ၁၅ ရက္ဆိုေတာ့ ကုလားစာႀကိဳက္တ့ဲ ကၽြန္ေတာ္ ကုလားျပည္ပဲ သြားမယ္ကြာဆိုၿပီး သေဘာတူလိုက္တယ္။ ဂ်ပန္ဆိုတာက မေသခ်ာ မေရရာလွဘူး။ အသက္ကိုလည္း ငယ္ေသးတယ္ လုပ္ေနအံုးမွာေလ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၂၀၀၂ စက္တင္ဘာလမွာ မသြားရပဲ ၂၀၀၃ ဇန္န၀ါရီလမွ ကုလားျပည္ ထြက္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ကုလားျပည္ဘက္က သင္တန္း အခ်ိန္ေရႊ႕လိုက္တယ္လို႕ ေျပာတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ ကုလားျပည္ နယူးေဒလီမွာ ၃ လနီးပါး ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ပညာေတာ္သင္ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ေပမယ့္ သူတုိ႕ သင္တဲ့စာေတြက ကုိယ္ေတြ သိၿပီးတတ္ၿပီးသားေတြ။ သခ်ာၤဆိုတာကလည္း စိတ္တြက္နဲ႕တင္၊ ဂရပ္အၾကမ္း ျခစ္တာနဲ႕တင္ အေျဖထြက္ေနၿပီ။ တျခားႏုိင္ငံက သူေတြအတြက္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အသစ္အဆန္းေပမယ့္ ကုိယ္ေတြမွာေတာ့ ထူးမျခားနား ပတ္ပ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ထူးျခားစရာဆိုလို႕ အင္တာနက္ကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ပထမဆံုး စသံုးဖူးတာပါပဲ။ အီးေမးလ္ဆိုတာကို အဲဒီေရာက္မွ ပို႕ဖူးတယ္။
အဲဒီမွာေတာ့ စာသင္တာ နည္းနည္း ေလွ်ာက္လည္တာ မ်ားမ်ားပါ။ သင္တန္းတက္ရတဲ့ နယူးေဒလီၿမိဳ႕အႏွံ႕ ေျခဆန္႕သလို ကမာၻ႕အံခ်ီးဖြယ္ တခ်္မဟာလ္ဆီကိုလည္း ခရီးထြက္လိုက္ေသးတယ္။ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းက ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ ဟိမ၀ႏာၱေတာင္တန္းေတြဘက္ကိုလည္း သြားခဲ့သလို ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္စာအုပ္ သုခၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ကာလာကတၱားၿမိဳ႕ကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ ေႏြေခါင္ေခါင္ အပူရိွန္ ျပင္းတဲ့ကာလမွာ ဗုဒၶဂယာကိုလည္း မေရာက္ ေရာက္ေအာင္လည္း သြားခဲ့ေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ျပန္ခ်ိန္မတန္ေပမယ့္ ၀ိုင္တီယူ စတုတၳႏွစ္ စာေမးပြဲႀကီး ရိွေနလို႕ ၂ ပတ္ ေစာၿပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ေလဆိပ္မွာ အိမ္ကပဲ လာႀကိဳပါတယ္။ အသြားအျပန္ ေလဆိပ္မွာ ဘာမွ ျပႆနာ မရိွခဲ့ပါဘူး။ စစ္တာ ေမးတာ ရစ္တာလည္း မရိွပါဘူး။ ဘယ္ရိွမလဲ သတင္းတပ္ဖြဲ႕မွဴး လက္မွတ္ႀကီးနဲ႕ ရံုးစာႀကီး ထိုးေပးလိုက္တာကိုး။ ဒု၀န္ႀကီး လက္မွတ္ထုိးထားတဲ့ စာရြက္လည္း ပါေသးတယ္။
ႏိုင္ငံျခားျပန္ႀကီး ဘာေတြမ်ား ပါလာသလဲဆုိၿပီး စပ္စုခ်င္တဲ့သူေတြကို အားေတာင္ နာမိတယ္။ အမ်ားဆံုး ပါလာတာက တံဆိပ္ေခါင္းေတြပါ။ နယူးေဒလီမွာ အားရင္ အားသလို တံဆိပ္ေခါင္းအေဟာင္းေတြ ေရာင္းတဲ့ လမ္းေတြဘက္ကို ဘတ္စ္ကားစီးသြားၿပီး တံဆိပ္ေခါင္းေတြ လိုက္၀ယ္ပါတယ္။ ကာလာကတၱားမွာလည္း မာသာထရီဇာ တံဆိပ္ေခါင္းကို ေစ်းႀကီးႀကီး ေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒုတိယ အမ်ားဆံုးက စာအုပ္ေတြပါပဲ။ စာအုပ္ေတြ ေစ်းေပါသလို ေရြးခ်ယ္စရာ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မရိွတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ဆင့္လိုက္ရင္ လူ႕တစ္ရပ္နီးပါး ရိွတယ္။ တတိယ အမ်ားဆံုးက ဓါတ္ပံုေတြပါ။ ကုလားျပည္မွာတင္ ဓါတ္ပံု ကူးခဲ့ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ဖလင္ ၇ လိပ္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ၀ါသနာ မပါရွာဘူးေလ။
ဗုဒၶဂယာက ေဗာဓိေညာင္ရြက္ေတြ ပါလာသလို ဘုရားပံုေတာ္ေတြလည္း ၀ယ္လာခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဟိမ၀ႏာၱေတာင္တန္းေတြဘက္ အလည္ခရီးထြက္တုန္း ေရာက္ခဲ့တဲ့ တိဘက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကေန ေရႊျခည္ထိုး ဘုရားပံုေတာ္ကားခ်ပ္ေတြနဲ႕ တိဘက္ဘုန္းႀကီးေတြ ဘုရားစာရြတ္တဲ့အခါ လွည္႕တဲ့ေခါင္းေလာင္း ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းေတြ ေရာက္ခဲ့ေတာ့ မဟာပိႏၷဲနဲ႕ ဟာႏုမာန္ေၾကးရုပ္ေလး ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ နယူးေဒလီမွာ ေစ်း၀ယ္ထြက္ေတာ့ ကက္ရွ္မီးယားက လာတဲ့ ပိုးထည္ပု၀ါေတြ အရမ္းလွၿပီး အရည္အေသြး ရွယ္ေကာင္းတာနဲ႕ အားေပးခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အိပ္ယာခင္းႀကီးေတြလည္း လွလြန္းလို႕ ၂ စံုေတာင္ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ သားေရထည္ေတြလည္း ေကာင္းလို႕ သားေရပိုက္ဆံအိတ္နဲ႕ ခါးပတ္ေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံအိတ္က အခုခ်ိန္ထိ သံုးေနတုန္းပဲ။ ဒါေတာင္ ပိုက္ဆံ အခ်ိန္မွီ မရလိုက္လို႕ ကုလားေတြ ၀တ္တဲ့ ပြဲတက္၀တ္စံု မ၀ယ္ျဖစ္လုိက္တာ။
ဘ၀မွာ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတဲ့ အိမ္အျပန္ လက္ေဆာင္ကေတာ့ Microsoft Certified Professional ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ကို ပါေအာင္ ယူလာခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီ စာေမးပြဲေတြ ေျဖလို႕ မရေသးပါဘူး။ အမ်ားစုက ထိုင္းမွာ သြားေျဖၾကပါတယ္။ အဲဒီစာေမးပြဲ ကုလားျပည္မွာ ေျဖဖို႕ ညဘက္ပိုင္း အခ်ိန္ရရင္ ရသလို စာဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ လုပ္သက္ရိွေပမယ့္ စာေမးပြဲအတြက္ စာအုပ္အထူႀကီး ၃ အုပ္ကို ၂ လခြဲအတြင္းမွာ အေသအေၾက ဖတ္မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္အျပန္ မ်က္ႏွာပန္းလွေအာင္ ေသခ်ာေျဖႏိုင္ခဲ့လို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာ။
အိမ္က ေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံလည္း မပိုသလို အိႏၵိယအစိုးရက ေပးတဲ့ စရိတ္လည္း အကုန္ သံုးခဲ့ပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို မာမားလက္ထဲ အကုန္ထည္႕ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ကိစၥကို ေခါင္းထဲ မထည္႕ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တနလာၤေန႕ စာေမးပြဲကို ေသာၾကာေန႕မွ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တာဆုိေတာ့ ဆရာဆရာမေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အပူကပ္ၿပီး ေန႕ေရာညပါ စာရွင္းခိုင္းေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ကိစၥကို မာမားတစ္ေယာက္ အဆင္ေျပသလို ေ၀ျခမ္းေပးလိမ့္မယ္။ ဘယ္သူဘယ္၀ွါအတြက္ တမင္ရည္စူးၿပီး ၀ယ္ခဲ့တာမ်ိဳး မရိွခဲ့လို႕ အေ၀မတည္႕လည္း ကိစၥမရိွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း တစ္မ်ိဳးလံုး သိၾကပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ လက္ေဆာင္ေတြ ဘယ္လိုေပးလိုက္မွန္း ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ သိေအာင္လည္း မလုပ္ထားခဲ့ပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားျပန္ေတာ့ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကုလားျပည္ျပန္ ကိုဇူလိုင္လို႕ ေရးမထားပါဘူး။ အခုေခတ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ဆိုတာ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ေတာ့တာေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ခ်စ္စရာ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ေနႏိုင္တဲ့သူ အေတာ္ကို ရွားကုန္ၿပီ။ က်ားေရာမပါ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို အျပင္ထြက္ ရုန္းကန္ေနၾကတာ ျမင္ေနရၿပီပဲေလ။ ဦးေႏွာက္ယိုစီးေနတာလို႕ ေျပာလုိ႕ရသလို... ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႕အႀကံဳ ယူေနတယ္လို႕ အေကာင္းဘက္က ျမင္လည္း ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဦးေႏွာက္ေတြ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလမွာ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္စီး၀င္ခြင့္ ရမလဲဆုိတာကို ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ အိပ္မက္ရွည္ႀကီးမက္ရင္း... ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလွပါၿပီေလ။
ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆိုၿပီး ၾကြားခ်င္၀ါခ်င္တာ မရိွေပမယ့္ ႏွစ္ေက်ာင္းတူသူငယ္ခ်င္း ပုလုေကြးက ေရးေပးပါဆုိလို႕ ခင္မင္မွဳကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။
ထံုးစံအရ... ေဟာင္ေကာင္ျပန္ စိုင္းခမ္းထြန္းကို လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ပါမယ္။
ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆိုတဲ့ စာလံုးကို အဂၤလိပ္လို လုိက္ရွာမိေသးတယ္။ ရွာၾကည္႕သေလာက္ မေတြ႕မိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အဂၤလိပ္စာကလည္း အေတာ္ညံ႕ပါတယ္။ ၾကည္႕ရတာ တတိယႏိုင္ငံေတြမွာပဲ အဲဒါကို အေရးလုပ္ပံုပဲ။ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံေတြမွာ ႏုိင္ငံရပ္ျခား သြားတယ္ လာတယ္ဆိုတာ ထမင္းစား ေရေသာက္သလို ျဖစ္ေနတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ဦးနဲ႕ၾကမ္းျပင္လုိ ျဖစ္ေနတဲ့အရာဆိုေတာ့ တကူးတက အေလးထားေနပံု မရိွေတာ့တာ မဆန္းလွပါဘူး။ ကေလးဘ၀တုန္းက ကၽြန္ေတာ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႕ စိတ္ကူး မရိွခဲ့ပါဘူး။ အိပ္မက္လည္း မမက္ဖူးဘူး။ ေက်ာင္းစာမွာ ေတာ္ေအာင္လုပ္၊ ဆယ္တန္းမွာ ဂုဏ္ထူးနဲ႕ေအာင္၊ စက္မွဳတကၠသိုလ္ တက္၊ အင္ဂ်င္နီယာႀကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ပဲ ရည္ရြယ္ထားခဲ့တယ္။ ၿပီးရင္ ျမန္မာျပည္မွာပဲ အိုးမကြာ အိမ္မကြာ အသက္ေမြးမယ္ေပါ့။ ႏိုင္ငံျခား သြားၿပီး ေက်ာင္းတက္မယ္ အလုပ္လုပ္မယ္ ဆိုတာ ေတြးေတာင္ မေတြးမိဘူး။
ဒါေပမယ့္လည္း... ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် ကျပရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ဆိုေတာ့လည္း မထင္မွတ္ထားတာေတြ ျဖစ္လာရတာပဲေလ။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ျမင္သာျမင္ မၾကင္ရတဲ့ဘ၀လိုပဲ တက္စရာ ေက်ာင္းက မရိွေသး။ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ေစတနာေတြနဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ေတြ ေပးထားတာေပါ့။ အခ်ိန္ေတြ အားေနရင္ ေ၀ေလေလ ျဖစ္မွာစိုးလို႕ အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးရွာတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက သင္တန္းေတြ တက္ခိုင္းပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဇူလုိင္ အိုင္တီနယ္ထဲ မေယာင္မလည္ ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ျမန္မာျပည္မွာ ပထမဆံုးစစ္တဲ့ အိုင္တီစာေမးပြဲတစ္ခုကို လက္တည္႕စမ္း ၀င္ေျဖလုိက္တာ ပထမဆံုး ေအာင္တဲ့ ၁၂ ေယာက္ထဲမွာ ပါသြားမိတယ္။ အဲဒီစာေမးပြဲ ေအာင္ရင္ ဂ်ပန္ကို ပညာေတာ္သင္ လႊတ္မယ္ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ငယ္ေသးလို႕ မလႊတ္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး ခ်န္ခဲ့လုိ႕ မသြားခဲ့လိုက္ရဘူး။ အသက္ငယ္တာ ႀကီးတာ ဘာမွ မသတ္မွတ္ပဲ စာေမးပြဲေအာင္ရင္ ပညာေတာ္သင္ လႊတ္ေပးမယ္ေျပာၿပီး တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္။ ဘႀကီးေအာင္ဆိုတာ စာေမးပြဲကို ကမကထျပဳ စစ္ေဆးေနတဲ့ အသင္းအမွဴေဆာင္ လူႀကီးေတြေပါ့။
ဂတိမတည္ စကားမတည္ရင္ ေသာက္ျမင္ကပ္မိေတာ့ လူႀကီးေတြကို ျပႆနာေတြ လိမ့္ရွာေနလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၂၀၀၂ စက္တင္ဘာမွာ ကုလားျပည္ကို သြားမလားဆိုၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳ လာေသြးပါတယ္။ ကုလားျပည္ သြားရင္ ၃ လ၊ ဂ်ပန္သြားရင္ ၁၅ ရက္ဆိုေတာ့ ကုလားစာႀကိဳက္တ့ဲ ကၽြန္ေတာ္ ကုလားျပည္ပဲ သြားမယ္ကြာဆိုၿပီး သေဘာတူလိုက္တယ္။ ဂ်ပန္ဆိုတာက မေသခ်ာ မေရရာလွဘူး။ အသက္ကိုလည္း ငယ္ေသးတယ္ လုပ္ေနအံုးမွာေလ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၂၀၀၂ စက္တင္ဘာလမွာ မသြားရပဲ ၂၀၀၃ ဇန္န၀ါရီလမွ ကုလားျပည္ ထြက္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ကုလားျပည္ဘက္က သင္တန္း အခ်ိန္ေရႊ႕လိုက္တယ္လို႕ ေျပာတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ ကုလားျပည္ နယူးေဒလီမွာ ၃ လနီးပါး ၾကာခဲ့ပါတယ္။ ပညာေတာ္သင္ဆိုၿပီး လႊတ္လိုက္ေပမယ့္ သူတုိ႕ သင္တဲ့စာေတြက ကုိယ္ေတြ သိၿပီးတတ္ၿပီးသားေတြ။ သခ်ာၤဆိုတာကလည္း စိတ္တြက္နဲ႕တင္၊ ဂရပ္အၾကမ္း ျခစ္တာနဲ႕တင္ အေျဖထြက္ေနၿပီ။ တျခားႏုိင္ငံက သူေတြအတြက္ေတာ့ ဒါေတြဟာ အသစ္အဆန္းေပမယ့္ ကုိယ္ေတြမွာေတာ့ ထူးမျခားနား ပတ္ပ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ထူးျခားစရာဆိုလို႕ အင္တာနက္ကို နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ပထမဆံုး စသံုးဖူးတာပါပဲ။ အီးေမးလ္ဆိုတာကို အဲဒီေရာက္မွ ပို႕ဖူးတယ္။
အဲဒီမွာေတာ့ စာသင္တာ နည္းနည္း ေလွ်ာက္လည္တာ မ်ားမ်ားပါ။ သင္တန္းတက္ရတဲ့ နယူးေဒလီၿမိဳ႕အႏွံ႕ ေျခဆန္႕သလို ကမာၻ႕အံခ်ီးဖြယ္ တခ်္မဟာလ္ဆီကိုလည္း ခရီးထြက္လိုက္ေသးတယ္။ ေျမာက္ဘက္ျခမ္းက ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ ဟိမ၀ႏာၱေတာင္တန္းေတြဘက္ကိုလည္း သြားခဲ့သလို ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္စာအုပ္ သုခၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ကာလာကတၱားၿမိဳ႕ကိုလည္း ေရာက္ခဲ့ေသးတယ္။ ေႏြေခါင္ေခါင္ အပူရိွန္ ျပင္းတဲ့ကာလမွာ ဗုဒၶဂယာကိုလည္း မေရာက္ ေရာက္ေအာင္လည္း သြားခဲ့ေသးတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ျပန္ခ်ိန္မတန္ေပမယ့္ ၀ိုင္တီယူ စတုတၳႏွစ္ စာေမးပြဲႀကီး ရိွေနလို႕ ၂ ပတ္ ေစာၿပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ေလဆိပ္မွာ အိမ္ကပဲ လာႀကိဳပါတယ္။ အသြားအျပန္ ေလဆိပ္မွာ ဘာမွ ျပႆနာ မရိွခဲ့ပါဘူး။ စစ္တာ ေမးတာ ရစ္တာလည္း မရိွပါဘူး။ ဘယ္ရိွမလဲ သတင္းတပ္ဖြဲ႕မွဴး လက္မွတ္ႀကီးနဲ႕ ရံုးစာႀကီး ထိုးေပးလိုက္တာကိုး။ ဒု၀န္ႀကီး လက္မွတ္ထုိးထားတဲ့ စာရြက္လည္း ပါေသးတယ္။
ႏိုင္ငံျခားျပန္ႀကီး ဘာေတြမ်ား ပါလာသလဲဆုိၿပီး စပ္စုခ်င္တဲ့သူေတြကို အားေတာင္ နာမိတယ္။ အမ်ားဆံုး ပါလာတာက တံဆိပ္ေခါင္းေတြပါ။ နယူးေဒလီမွာ အားရင္ အားသလို တံဆိပ္ေခါင္းအေဟာင္းေတြ ေရာင္းတဲ့ လမ္းေတြဘက္ကို ဘတ္စ္ကားစီးသြားၿပီး တံဆိပ္ေခါင္းေတြ လိုက္၀ယ္ပါတယ္။ ကာလာကတၱားမွာလည္း မာသာထရီဇာ တံဆိပ္ေခါင္းကို ေစ်းႀကီးႀကီး ေပးၿပီး ၀ယ္ခဲ့ေသးတယ္။ ဒုတိယ အမ်ားဆံုးက စာအုပ္ေတြပါပဲ။ စာအုပ္ေတြ ေစ်းေပါသလို ေရြးခ်ယ္စရာ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ မရိွတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာစာအုပ္ေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြကို ဆင့္လိုက္ရင္ လူ႕တစ္ရပ္နီးပါး ရိွတယ္။ တတိယ အမ်ားဆံုးက ဓါတ္ပံုေတြပါ။ ကုလားျပည္မွာတင္ ဓါတ္ပံု ကူးခဲ့ပါတယ္။ စုစုေပါင္း ဖလင္ ၇ လိပ္ကုန္ခဲ့ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ၀ါသနာ မပါရွာဘူးေလ။
ဗုဒၶဂယာက ေဗာဓိေညာင္ရြက္ေတြ ပါလာသလို ဘုရားပံုေတာ္ေတြလည္း ၀ယ္လာခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဟိမ၀ႏာၱေတာင္တန္းေတြဘက္ အလည္ခရီးထြက္တုန္း ေရာက္ခဲ့တဲ့ တိဘက္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကေန ေရႊျခည္ထိုး ဘုရားပံုေတာ္ကားခ်ပ္ေတြနဲ႕ တိဘက္ဘုန္းႀကီးေတြ ဘုရားစာရြတ္တဲ့အခါ လွည္႕တဲ့ေခါင္းေလာင္း ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းေတြ ေရာက္ခဲ့ေတာ့ မဟာပိႏၷဲနဲ႕ ဟာႏုမာန္ေၾကးရုပ္ေလး ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ နယူးေဒလီမွာ ေစ်း၀ယ္ထြက္ေတာ့ ကက္ရွ္မီးယားက လာတဲ့ ပိုးထည္ပု၀ါေတြ အရမ္းလွၿပီး အရည္အေသြး ရွယ္ေကာင္းတာနဲ႕ အားေပးခဲ့ေသးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ အိပ္ယာခင္းႀကီးေတြလည္း လွလြန္းလို႕ ၂ စံုေတာင္ ၀ယ္လာခဲ့တယ္။ သားေရထည္ေတြလည္း ေကာင္းလို႕ သားေရပိုက္ဆံအိတ္နဲ႕ ခါးပတ္ေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီပိုက္ဆံအိတ္က အခုခ်ိန္ထိ သံုးေနတုန္းပဲ။ ဒါေတာင္ ပိုက္ဆံ အခ်ိန္မွီ မရလိုက္လို႕ ကုလားေတြ ၀တ္တဲ့ ပြဲတက္၀တ္စံု မ၀ယ္ျဖစ္လုိက္တာ။
ဘ၀မွာ အမွတ္တရ ျဖစ္ေစတဲ့ အိမ္အျပန္ လက္ေဆာင္ကေတာ့ Microsoft Certified Professional ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ကို ပါေအာင္ ယူလာခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အဲဒီ စာေမးပြဲေတြ ေျဖလို႕ မရေသးပါဘူး။ အမ်ားစုက ထိုင္းမွာ သြားေျဖၾကပါတယ္။ အဲဒီစာေမးပြဲ ကုလားျပည္မွာ ေျဖဖို႕ ညဘက္ပိုင္း အခ်ိန္ရရင္ ရသလို စာဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ လုပ္သက္ရိွေပမယ့္ စာေမးပြဲအတြက္ စာအုပ္အထူႀကီး ၃ အုပ္ကို ၂ လခြဲအတြင္းမွာ အေသအေၾက ဖတ္မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိမ္အျပန္ မ်က္ႏွာပန္းလွေအာင္ ေသခ်ာေျဖႏိုင္ခဲ့လို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဗ်ာ။
အိမ္က ေပးလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံလည္း မပိုသလို အိႏၵိယအစိုးရက ေပးတဲ့ စရိတ္လည္း အကုန္ သံုးခဲ့ပါတယ္။ ပါလာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို မာမားလက္ထဲ အကုန္ထည္႕ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ ကိစၥကို ေခါင္းထဲ မထည္႕ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တနလာၤေန႕ စာေမးပြဲကို ေသာၾကာေန႕မွ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္တာဆုိေတာ့ ဆရာဆရာမေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ အပူကပ္ၿပီး ေန႕ေရာညပါ စာရွင္းခိုင္းေနရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပါလာတဲ့ လက္ေဆာင္ကိစၥကို မာမားတစ္ေယာက္ အဆင္ေျပသလို ေ၀ျခမ္းေပးလိမ့္မယ္။ ဘယ္သူဘယ္၀ွါအတြက္ တမင္ရည္စူးၿပီး ၀ယ္ခဲ့တာမ်ိဳး မရိွခဲ့လို႕ အေ၀မတည္႕လည္း ကိစၥမရိွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း တစ္မ်ိဳးလံုး သိၾကပါတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ လက္ေဆာင္ေတြ ဘယ္လိုေပးလိုက္မွန္း ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိဘူး။ သိေအာင္လည္း မလုပ္ထားခဲ့ပါဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားျပန္ေတာ့ ျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကုလားျပည္ျပန္ ကိုဇူလိုင္လို႕ ေရးမထားပါဘူး။ အခုေခတ္မွာ ႏိုင္ငံျခားသြားတယ္ဆိုတာ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ေတာ့တာေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ခ်စ္စရာ တိုင္းျပည္ထဲမွာ ေနႏိုင္တဲ့သူ အေတာ္ကို ရွားကုန္ၿပီ။ က်ားေရာမပါ အဆင္ေျပရင္ ေျပသလို အျပင္ထြက္ ရုန္းကန္ေနၾကတာ ျမင္ေနရၿပီပဲေလ။ ဦးေႏွာက္ယိုစီးေနတာလို႕ ေျပာလုိ႕ရသလို... ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႕အႀကံဳ ယူေနတယ္လို႕ အေကာင္းဘက္က ျမင္လည္း ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဦးေႏွာက္ေတြ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလမွာ ျမန္မာျပည္ထဲ ျပန္စီး၀င္ခြင့္ ရမလဲဆုိတာကို ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ အိပ္မက္ရွည္ႀကီးမက္ရင္း... ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသက္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလွပါၿပီေလ။
ႏိုင္ငံျခားျပန္ဆိုၿပီး ၾကြားခ်င္၀ါခ်င္တာ မရိွေပမယ့္ ႏွစ္ေက်ာင္းတူသူငယ္ခ်င္း ပုလုေကြးက ေရးေပးပါဆုိလို႕ ခင္မင္မွဳကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေရးလိုက္ပါတယ္။
ထံုးစံအရ... ေဟာင္ေကာင္ျပန္ စိုင္းခမ္းထြန္းကို လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္ပါမယ္။
