Project FIVE

ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ဘာလုပ္မလဲ။ စိတ္ကူးထားတာေတြ ရိွေပမယ့္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖို႕အတြက္ ေျခလွမ္းေတြ မျပင္ဆင္ရေသးဘူး။ စိတ္ကူးမွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မရိွသေရြ႕ စိတ္ကူးဆိုတာ အိပ္မက္တစ္ခုထက္ မပိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကူးကေန တကယ္ျဖစ္လာမယ္လုိ႕လည္း ေလွနံဓါးထစ္ မယံုၾကပါနဲ႕။ တခ်ိဳ႕စိတ္ကူးေတြက ဖြင့္ေျပာျပဖုိ႕ မလိုအပ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕စိတ္ကူးက လူသိလည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ေျပာျပခ်င္သေလာက္ ေျပာျပမယ္။ လွ်ိဳ၀ွက္သင့္သေလာက္ ထိန္ခ်န္ထားမယ္။

ေရတုိကာလ လတ္တေလာမွာ အထူးဂရုထားေနတာက က်န္းမာေရးပါပဲ။ အလုပ္နဲ႕ အေပ်ာ္အပါး ႏွစ္ခုၾကားမွာ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ယိုယြင္းလာတဲ့ ေလာက္စာအိုးႀကီးကို အခ်ိန္မွီ ျပဳျပင္ေနရတယ္။ ငယ္ပါေသးတယ္ ဆိုေပမယ့္ သက္တူရြယ္တူေတြ နာကုန္တာ ျမင္ေနရတယ္။ ေခါင္းနာ ဖင္ေအာင့္ အေသးအမႊားကေန ေလးဘက္နာ ေဂါက္ ေသြးတိုး ေက်ာက္တည္ ဆီးခ်ိဳ ကင္ဆာအထိ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေရရွည္စီမံကိန္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း စိုက္တဲ့အပင္က အသီးမျမင္ရတဲ့ ဘ၀ကို မေရာက္ခ်င္ေသးဘူး။ ေနာက္လူ ေကာင္းစားတာ မုဒိတာပြားႏုိင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့။

ေနာက္ထပ္ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ လုပ္မယ့္အရာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုက အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ပဲ။ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕က ေစာပါေသးတယ္လို႕ ေျပာၾကတယ္။ ဘ၀ကို ခုိင္မာေအာင္ အရင္တည္ေဆာက္ပါအံုးတဲ့။ တခ်ိဳ႕စံုတြဲေတြ အိမ္၀ယ္ႏုိင္တဲ့အထိ စုေဆာင္းၿပီးမွ ယူၾကမယ္ ဆုိပဲ။ တခ်ိဳ႕က အလုပ္ရာထူးတိုးတဲ့အထိ ေစာင့္အံုးမယ္တဲ့။ လူဆုိတာ ရေလ လိုေလ အိုတေစၦပါပဲ။ လူ႕အလို နတ္မလိုက္ႏုိင္ဘူး။ တစ္ခုၿပီးရင္ တစ္ခု ထပ္လိုခ်င္အံုးမွာပါ။ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ ေစာေသးတယ္ ေနာက္က်တယ္ ဘယ္လိုပဲ ေ၀ဖန္ပါေစ။ ေနာက္ငါးႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ မဟုတ္ရင္ မီး၀င္မီးထြက္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။

အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆုိေတာ့ အိမ္ေထာင္ဖက္ ဘယ္လို ေရြးမလဲ ဆိုတာေတြ ေမးၾကအံုးမယ္။ ဘယ္လို စံႏွဳန္းေတြ ထားသလဲေပါ့။ ေျပာျပန္ရင္လည္း ေမာင္မင္း လြန္ရာ က်အုံုးမယ္။ မေျပာေတာ့လည္း လွ်ိဳတယ္ ေျပာၾကမယ္။ ဆုပ္လည္းစူး စားလည္းရူးပဲ။ ဘယ္အရာမွ အေျပာ မလြတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ စံႏွဳန္းအခ်ိဳ႕ကို ေျပာပါအံုးမယ္။ အဓိက အေရးႀကီးဆံုး စံႏွဳန္းက ၁၀၀% တရုတ္လူမ်ိဳး ျဖစ္ရပါမယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ လူမ်ိဳးႀကီး၀ါဒီလားလို႕ ထင္ခ်င္ရင္ ထင္ၾကပါေစ။ ၾကက္မွာ အရိုး လူမွာ အမ်ိဳးပါ။ ဘိုးေဘးဘီဘင္ကေန အေဖလက္ထက္အထိ တည္ေဆာက္လာတဲ့ အမ်ိဳးကို ကိုယ့္လက္ထက္မွာ ပ်က္ရမယ္ဆုိရင္ ေသာက္သံုးမက်ရာ ျဖစ္လြန္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရာဇ၀င္ မရိုင္းရေအာင္ ဒီစံႏွဳန္းကို လက္ကိုင္ျပဳပါတယ္။ တခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေတြ လြမ္းလို႕က်န္ရစ္ခဲ့မွာကို အားနာမိပါတယ္ေလ။

ျမင္းအုန္းခြံ ကၽြန္ကုလား မယားေတာသူတဲ့။ ျမင္းလည္း မစီးဖူးဘူး။ ျမင္း၀ယ္စီးဖုိ႕လည္း အစီအစဥ္ မရိွဘူး။ ကၽြန္ဆိုတာက အေတာ္ဆိုးတဲ့ အေခၚအေ၀ၚပဲ။ ဘ၀မွာ ကုလားေတာ့ ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက သူငယ္ခ်င္း၊ ကၽြန္ မဟုတ္။ မယားကေတာ့ ေတာသူမွ ေကာင္းတယ္ဆိုပဲ။ ေကာင္းမေကာင္း ဘာနဲ႕တုိင္းသလဲ ဆုိတာ တုိင္းတာတဲ့သူရဲ႕ ေပတံေပၚမွာပဲ မူတည္တယ္။ ေတာသူေတြက ရိုးရိုးေလးေတြ အျပစ္ဆိုစရာ လံုး၀မရိွဘူး အပ်ိဳစစ္တယ္လို႕ ဆုိလာရင္ ေကာက္ရိုးပံုေတြကို သြားျမင္မိတယ္။ ေျပာသမွ် က်ိဳးႏြံနာခံ ထားရာေန ေစရာသြား မိန္းမသားမ်ိဳးကို လိုခ်င္သလားလို႕ ေမးလာရင္ေတာ့ ေခါင္းကို သြင္သြင္ခါမိမယ္။ ေမာင္တစ္ထမ္း မယ္တစ္ရြက္ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ အိမ္သူျဖစ္ဖုိ႕ အသြင္တူဖို႕ေတာ့ မလိုပါဘူး။ အသြင္အကုန္တူတာ ႀကိဳက္ေနရင္ အကုန္တူေနတဲ့ ေယာက်ာ္းပဲ ယူလိုက္တာ ပိုေကာင္းပါမယ္။ လည္ဇလုပ္ေတာင္ တူေနမယ္ေလ။

အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးရင္ ေၾကြးသစ္ခ်ဖို႕အတြက္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ လူျဖစ္ေအာင္ ေမြးရတာ မလြယ္မွန္း သိၾကမွာပါ။ တခါတေလမွာ မိဘႏွစ္ပါးကို အားက်မိတယ္။ ဘယ္လိုမ်ား ရုန္းကန္ ထမ္းပင့္ခဲ့သလဲေပါ့။ အခုခ်ိန္မွာ သူတုိ႕ေလာက္ သတၱိမရိွေသးတာ အမွန္ပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ယူရင္ ေကာင္းမယ္လို႕ ေတြးမိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ ကေလးမွာ ေမာင္ႏွမ မရိွေတာ့ ပ်င္းေနလိမ့္မယ္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေယာက္ေလာက္ ထပ္ယူသင့္တယ္လို႕ အႀကံေပးၾကမွာလည္း ျမင္ေနတယ္။ ဟိုတေလာက အြန္လိုင္းကေန သဘာ၀အတုိင္း ကေလးေမြးတဲ့ ဗီဒီယိုေလး ၾကည္႕လိုက္ရတယ္။ ခြဲေမြးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ဗီဒီယိုေလး ၾကည္႕မိၿပီး ကေလးေမြးေပးရမယ့္ မိန္းမကို သနားသြားတယ္။ ကေလးေမြးတယ္ဆိုတာ အေတာ္မလြယ္တာပဲ။ စျမင္းတံုး တစ္ရင္ေတာင္ မနည္း ညွစ္ရတာေလ။ ေရသန္႕ဗူးေလာက္ရိွတဲ့ ကေလး အျပင္ထြက္လာဖို႕ မနည္းကို ညွစ္ယူရမွာကို ေတြးမိရင္း ကိုယ္ခ်င္းစာမိလို႕ ၾကက္သီးေတြေတာင္ ထတယ္။ မုန္႕ဆီေၾကာ္က ဘယ္နားေနမွန္း မသိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကူးဆိုတာ အဆံုးအစမဲ့ လြင့္ေမ်ာတတ္တဲ့ သေဘာရိွပါတယ္။

အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးရင္ အိမ္ေထာင္အတြက္ စီးပြါးေရးကိုလည္း ထည္႕သြင္း စဥ္းစားရအံုးမယ္။ အခုခ်ိန္အထိေတာ့ လခစား ၀န္ထမ္းဘ၀ကေန ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေသးဘူး။ သင္ထားတဲ့ ပညာနဲ႕အသိတရားကလည္း လခစားပဲ လုပ္လုိ႕ရေသးတယ္။ ပညာ၀မ္းစာျပည္႕ဖို႕ အမ်ားႀကီးလိုေသးေတာ့ ဆက္ျဖည္႕ရအံုးမယ္။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြါးေရး လုပ္ဖို႕ဆုိေတာ့လည္း တုိင္းေရးျပည္ေရး အေျခအေနကို ၾကည္႕ရတာက တပိုင္း၊ လွ်ာေပၚ ျမက္ေပါက္ပါေစ တုိင္းျပည္ကို ေရာင္းမစားခ်င္တာက တပိုင္း၊ လံုေလာက္တဲ့ အရင္းအႏွီး မရိွတာက တပိုင္း၊ ဒီလိုနဲ႕ ဟိုတပိုင္း ဒီတပိုင္းနဲ႕ လူလည္း ေတာ္ရာမွာေန မေပ်ာ္တဲ့ ဖားတပိုင္း ငါးတပိုင္းဘ၀ကို အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္ေနတယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး ခ်ဲဒိုင္ေဘာဒိုင္ပဲ လုပ္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ေကတီဗြီပဲ ဖြင့္ရင္ ေကာင္းမလား၊ အႏွိပ္ခန္းပဲ ေထာင္ရမလား။ ခိုးဆိုးလုယက္ေနတဲ့ အလုပ္မ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ သမာအာဇီ၀ အလုပ္လို႕ တျခားသူေတြ မျမင္ေပးႏိုင္မွာက အေသအခ်ာပါပဲ။ သူခို္းႀကီးေတြကေတာ့ ဘုရားဒါယကာ ေက်ာင္းဒါယကာေတြ ျဖစ္လို႕ ဘြဲ႕ထူးေတြေတာင္ ရကုန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ဒီလိုပဲ ရိွပါတယ္ေလ။

ေနာက္ထပ္ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ကၽြန္မနဲ႕ေမာင္... ဆုိၿပီး ေရးလာမယ့္တစ္ေယာက္ ရိွလာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ဇူလိုင္ ႀကိဳးစားရင္း မ၀ါ၀ါခို္င္မင္းရဲ႕ ကၽြန္မနဲ႕ေမာင္ကေန ဘာမဆုိင္ ညာမဆုိင္ ငါးႏွစ္စီမံကိန္းႀကီးကို အမွတ္စဥ္ ၃၇ (ဘူေကာင္) မွာ အမွတ္တရ ေရးခုိင္းတဲ့အတြက္ အခုလို အရူးခ်ီးပန္း စိတ္ကူးယဥ္ထားတဲ့ အရည္မရ အဖတ္မရ စာတစ္ပုဒ္ကို ေရးေပးလုိက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။