Family Day @ USS

ကုမၸဏီက ဒီႏွစ္ Family Day ကို Universal Studio - Singapore မွာ လုပ္တယ္။ မနက္ ၉ နာရီခြဲ အေရာက္ ဆန္တိုစာကို လာရမယ္ ဆိုပဲ။ မိုးရြာေနတာနဲ႕ ၁၀ နာရီေက်ာ္မွ ေရာက္သြားတယ္။ ကံစမ္းမဲေဖာက္တာ ၁၀ ေဒၚလာတန္ Gift Voucher ႀကီး ေပါက္တယ္။ အဲဒီေဘာင္ခ်ာက ၁ ရက္ပဲ သက္တမ္းရိွတဲ့အျပင္ Universal Studio ထဲက ဆိုင္ေတြမွာပဲ ဝယ္ခြင့္ရိွတာဆိုေတာ့လည္း အရုပ္တစ္ခု ဝယ္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ၁၀ နဲ႕ေတာ့ မရဘူး။ လို္တာကို အိတ္ထဲက ထပ္စိုက္ေပါ့။

ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ အရုပ္ေတြက ကေလးႀကိဳက္ ဆုိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကိဳက္တယ္။ Madagascar က ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ေလးေတြက ဓါတ္ပံုတြဲရိုက္လို႕ ေကာင္းတယ္။ လူမ်ားေတာ့ ရိုက္ရတာ သိပ္အဆင္မေျပဘူး။ တန္းစီေနရတာ ၾကာတယ္။ 4D Cinema ကို သေဘာက်သြားတယ္။ ကိုယ့္မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ေရာက္ေနသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္။ ေတာသားဆုိေတာ့လည္း ဒါမ်ိဳးေတြ မၾကည္႕ဖူးဘူးေလ။

Roller Coaster ေတြ မစီးရင္ သိပ္ မတန္ဘူး။ ဒါေတာင္ ပ်က္ေနတဲ့ဟာႀကီးက ျပန္မေကာင္းေသးဘူး။ Far Far Away က Enchanted Airway ဆိုတဲ့ Roller Coasterက ေအးေဆးပဲ။ ဒါေပမယ့္ အီဂ်စ္က မံမီကိုေတာ့ ဆလံသပါတယ္။ ေသးထြက္မက်တာပဲ ေက်နပ္မိတယ္။ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလားေပါ့။ Jurassic Park ထဲက ေဘာလည္ စီးၿပီးရင္ အီဂ်စ္က မံမီဆီသြားတာ အေကာင္းဆံုး လမ္းေၾကာင္းပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆုိေတာ့ ေဘာလည္စီးရင္ အဝတ္ေတြ ေရစိုမယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ပိရမစ္ထဲမွာ မံမီနဲ႕ေတြ႕ၿပီး ေသးထြက္က်လည္း သိပ္မသိသာဘူးေပါ့။ ေဘာလည္စီးထားလို႕ ေရစိုသလိုလို... ခပ္တည္တည္ ေနလို႕ရတယ္။ အႀကံေပးတာပါ။

တေနကုန္ ဓါတ္ပံုေတြ ဟိုရိုက္ ဒီရိုက္ လုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ပံုပါတဲ့ ပံုေတြက မ်ားလြန္းလို႕ မပါတဲ့ပံုကို မနည္း ရွာယူၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။

ခြဲတမ္းရတဲ့ လက္မွတ္က ၂ ေစာင္...

Donkey နဲ႕ Dragon သားစပ္ထားတာ...

ၾကယ္ပြင့္ေတြနဲ႕ Hollywood လမ္း ဆိုပဲ...

ေဘာလယ္ ဆိုတာ ေရထဲမွာ လည္ေနတဲ့ ေဘာ...

နယူးေယာက္ၿမိဳ႕က လမ္းလည္း ကတၱရာလမ္းပဲ...

ကမာၻလံုး ၂ လံုး... အျပာတစ္လံုး အဝါတစ္လံုး...

A piece of gipsy life -5

ဒီေကာင့္ကို ကေလးဘဝက သူငယ္ခ်င္းလို႕ ေျပာလို႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ၃ ႏွစ္ တစ္ခါ ေက်ာင္းေျပာင္းေလ့ ရိွေတာ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကို ၃ ႏွစ္ တစ္ခါ အသစ္ရေလ့ ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို ေက်ာင္းေျပာင္းၿပီးကတည္းက ျပန္မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ျပန္ဆံုျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဆက္အသြယ္ ရိွေပမယ့္ အရင္ေလာက္ မတြဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သိပ္ အစီး မကပ္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီေကာင့္အိမ္က ကၽြန္ေတာ့္အိမ္နဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာပါ။ ႏွစ္ထပ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ အႀကီးႀကီး။ သူ႕အေဖက သူ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ထိုင္ဝမ္မွာ အလုပ္သြားလုပ္တယ္။ သူတို႕အိမ္က ပရိေဘာဂလုပ္ငန္း လုပ္တယ္။ အေမဘက္က မိသားစုစီးပြါးေရးပါ။ အိမ္ေအာက္ထပ္မွာဆို လက္သမားဆရာေတြနဲ႕ေပါ့။ အိမ္အေပၚထပ္မွာက သူတုိ႕ ေနၾကတယ္။ အိမ္မွာ မီးေမႊးဖို႕ သစ္သားစ အတုိအထြာေလးေတြဆို သူတုိ႕ဆီကေန သြားဝယ္တယ္။ ပိုက္ဆံ ေပးရလို႕ ဝယ္တယ္လို႕ ေျပာတာပါ။ တကယ္ေတာ့ သူတို႕က ပိုက္ဆံ ယူတယ္ ဆိုရံုေလးပါပဲ။ ႏိုင္သေလာက္ကို ႀကိဳက္သေလာက္ယူပဲ။ ေရေပၚစာေတြလည္း ယူခ်င္သေလာက္ သိမ္းႀကံဳးယူ။ ထင္းအတြက္ သံုးဖို႕ ဝယ္လာတဲ့အထဲက တခ်ိဳ႕သစ္သားတံုးေလးေတြက ညီညီညာညာေလး ျဖစ္ေနေတာ့ အိမ္ေဆာက္တမ္း ကစားျဖစ္တယ္။

ကေလးဘဝတုန္းက ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ အိမ္မွာ မာမားက တရုတ္စာ အေျခခံသင္ေပးတယ္။ ဒီေကာင္ကလည္း တရုတ္ကျပားဆုိေတာ့ အိမ္မွာ တရုတ္စာ လာသင္ေသးတယ္။ အိမ္က ကားဂိုေဒါင္ထဲမွာ တရုတ္စာလံုးေတြ ေရးၾက၊ အသံထြက္ ေအာ္ၾက... ႏွစ္ေယာက္သား အၿပိဳင္အဆိုင္ေပါ့။ စာသင္ခ်ိန္ၿပီးရင္ မာမားက အိမ္စာေတြလည္း ေပးေသးတယ္။ သူလည္း အိမ္စာေတြ ၿပီးေအာင္လုပ္... ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္စာေတြ ၿပီးေအာင္ လုပ္။ အိမ္ရွင္ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္စာ မၿပီးရင္ ရွက္ဖို႕ ေကာင္းတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ ေက်ာင္းေတြ ဖြင့္ျဖစ္ေတာ့ တရုတ္စာလည္း ဆက္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ဒီေကာင္နဲ႕ ၃ တန္းကေန ၅ တန္းအထိ ေက်ာင္းတူတူ တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၃ တန္းတုန္းကေတာ့ အခန္း အတူတူပဲ။ အခန္းထဲမွာ ဒီေကာင္က အဆင့္ ၂ အထိ ခ်ိတ္ဖူးတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သူ႕အေဒၚက ေက်ာင္းဆရာမပဲ။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ သူ႕အေဒၚက က်ဴရွင္မွာ ဒီေကာင့္ကိုပါ စာေခၚသင္ေပးတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေတာ္လာပံုပဲ။ ေလးတန္းနဲ႕ ငါးတန္းမွာေတာ့ အခန္းမတူေတာ့ဘူး။ ၅ တန္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေျပာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ကြဲသြားတာ ၁၀ တန္းအထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ ၁၀ တန္း ေရာက္မွပဲ ဒီေကာင္ရိွတဲ့ လမ္းကို ျပန္ေျပာင္း ေနျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္နဲ႕ သိပ္မတြဲျဖစ္ပါဘူး။ ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင့္ေလာက္ပဲ။

တကၠသိုလ္ေတြ တက္ျဖစ္ေတာ့ ဒီေကာင္က သခ်ာၤဘာသာနဲ႕ အေဝးသင္ ယူတယ္။ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာ ဂရစ္ဖစ္သင္တန္းေတြ တက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဝိုင္တီယူ ေရာက္သြားတယ္။ ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုလွဳပ္လွဳပ္ ဒီလွဳပ္လွဳပ္ေတြ ျဖစ္လို႕ဆုိၿပီး ဝိုင္တီယူကို ပိတ္ထားေသးတယ္။ အဲဒီလို အားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ ဒီပလိုမာတန္းေတြ တက္ျဖစ္တယ္။ ဒီပလိုမာတန္းေတြမွာ ပေရာဂ်က္ေတြ အဖြဲ႕လိုက္ လုပ္ရတယ္။ ၿပီးရင္ ပေရာဂ်က္ကို စာတမ္းတင္ရတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ေတြမွာ လိုအပ္သမွ် ဒီဇိုင္းေတြကို ဒီေကာင္ လုပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လိုခ်င္တာက သူမ်ားနဲ႕ မတူတတ္ဘူး။ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ လုပ္ခ်င္တယ္။ ကိုဖိုးကြန္႕လို႕ ေျပာလို႕ ရတယ္ေပါ့ေလ။ လိုခ်င္သမွ်ကို ဒီေကာင္ပဲ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။

ဒီေကာင့္ဒီဇိုင္းေတြက လက္ရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖင္အရမ္းေလးတယ္။ ေနာက္ကေန တြန္းေပးရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ လုပ္ေပးရတာ ျဖစ္ေနလို႕ပဲ အခ်ိန္ဆြဲတာလားေတာ့ မသိဘူး။ မျဖစ္မေန ေပးရေတာ့မယ္ ဆုိမွ ေကာက္ကာငင္ကာ ေန႕မနား ညမအိပ္ အေခ်ာသပ္ေပးတယ္။ သူ ဒီဇိုင္းဆြဲေနတဲ့အခ်ိန္ ေဘးနားကေန ထိုင္ၾကည္႕ေပးမွ ႀကိဳက္တယ္။ ဟိုဟာေလး ျပင္လုိက္ပါအံုး။ ဒါေလး ျပင္လုိက္ပါအံုး ဆုိလည္း ျပင္ေပးတယ္။ တခါတေလ ျပင္ခိုင္းတဲ့ဟာေတြက မလွဘူးလို႕ ထင္ရင္ သူက ေထာက္ျပေပးတယ္။

လမ္းထဲမွာ စာေရးတံမဲပြဲကို လြတ္လပ္ေရးေန႕ မနက္တုိင္း ႏွစ္စဥ္က်င္းပတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ စကၠဴမဲလိပ္ေတြ သံုးတာေပါ့။ အဲဒီလမ္းထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ အခန္းငွားၿပီး အလုပ္ လုပ္ဖုိ႕ စုေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေရးတံမဲပြဲကို ကြန္ပ်ဴတာစနစ္နဲ႕ မဲေဖာက္ေပးဖို႕ ႀကိဳးပမ္းၾကည္႕ေရာ။ ပရုိဂရမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြက ေရးတယ္။ အလွအပအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ဒီဇိုင္းေတြကို သူက စီစဥ္တယ္။ လမ္းလည္ေခါင္မွာ ပေရာဂ်က္တာႀကီး ထိုးၿပီး ေပါက္မဲေတြကို လွလွပပေလး ျပတယ္။ အဲဒီေခတ္အခါအရ ေအာင္ျမင္တယ္လို႕ ေျပာရမယ္။ အင္တာနက္ဂ်ာနယ္မွာ သတင္းအျဖစ္ေတာင္ ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရေသးတဲ့ အရာတစ္ခုကို လုပ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။

ေရွ႕ႏွစ္က ဒီေကာင္ စကၤာပူကို လာတယ္။ စအိုနားက အူကင္ဆာကို ခြဲထုတ္ဖို႕အတြက္ေပါ့။ အစက လိပ္ေခါင္း ထင္ၿပီး ကုေနတာ ေနာက္ေတာ့မွ ကင္ဆာမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ အဆင့္ ၃ ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ စကၤာပူ အေထြေထြေရာဂါကု ေဆးရံုႀကီးမွာ ခြဲတယ္။ ၁၀ ရက္ေလာက္ ေဆးရံုတက္ရတယ္။ သူ႕အစ္မက ပီအာဆုိေတာ့ ဒီမွာ လူခံရိွလို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ဒါေတာင္ သူ႕အိမ္က အေတာ္ အကုန္ခံလိုက္ရတယ္။ ေဆးရံုက ဆင္းၿပီးေတာ့ အနာက်က္တဲ့အထိ စကၤာပူမွာ ေနသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဟိုသြားဒီသြားေပါ့။ စကၤာပူရဟတ္ႀကီးလည္း သြားစီးျဖစ္တယ္။ သူ႕ေရာဂါ အျမစ္ျပတ္ရင္ စကၤာပူမွာ အလုပ္ လာရွာမယ္ဆုိပဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အကုန္လံုးနီးပါး ဒီေရာက္ေနၿပီ ဆုိေတာ့လည္း ဒီေကာင္လည္း လာခ်င္ၿပီေပါ့။

စကၤာပူက ျပန္သြားၿပီးေတာ့ ကာလကတၱားၿမိဳ႕မွာ ဓါတ္ကင္ဖို႕ သြားေသးတယ္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးမွာ စက္ေတြ ပ်က္ေနလို႕ ဆုိပဲ။ အဲဒီကေန ျပန္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္း အေတာ္ေလးကို ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႕ လုပ္ငန္းေတြေတာင္ ျပန္ဦးစီးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကို အလည္ျပန္ျဖစ္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ လင္မယားက ျမလမ္း၊ မင္းလမ္းဘက္မွာ မုန္႕လိုက္ဝယ္ေကၽြးေသးတယ္။ တရုတ္ႏွစ္ကူး ျပန္တုန္းကလည္း သူတုိ႕အိမ္မွာ ၾကက္သားရခိုင္ခ်က္ကို ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ေလြးလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ ဟင္းခ်က္ေကၽြးတဲ့ ေန႕မွာပဲ ေဆးစစ္ထားတဲ့ အေျဖက ထြက္တယ္။ အဲဒီ ေဆးစစ္ခ်က္ကို သူ႕မိန္းမက သြားယူတယ္။ ေရးထားတာက ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ ထပ္တိုးေနတယ္တဲ့။ ေဆးစာရြက္ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ငိုင္သြားတဲ့ သူ႕ကို သတိထားမိတယ္။ ဒီေကာင့္မိန္းမက တရံွဳ႕ရွံဳ႕ ငိုလို႕ေပါ့။

ဒီေန႕ ေန႕လည္ကပဲ ဒီေကာင္ ဆံုးသြားၿပီ။ ဝဋ္ကၽြတ္တယ္လို႕ပဲ ျမင္မိတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ အေတာ္ေလး ခံလိုက္ရတယ္လို႕ ၾကားမိတယ္။ ကင္ဆာမျဖစ္ခင္တုန္းက တရားစခန္းမွာ တရားအားထုတ္ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳေတြ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူဆုိေတာ့ ဘဝကူးေကာင္းမွာပါလို႕လည္း ေမွ်ာ္လင့္တယ္။

WBDD 2010 and me

စကၤာပူမွာ ရိွေနတဲ့ကာလေတြမွာ ကမာၻ႕ေသြးလွဴရွင္မ်ားေန႕ကို က်င္းပတိုင္း လုပ္အားေပး လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီပြဲကို တိရစာၦန္ရံုမွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ငွက္ၿခံမွာ လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ Fullerton Heritage မွာ လုပ္ျဖစ္တယ္။ ေတာသား ၿမိဳ႕ေရာက္ဆုိသလုိ အဲဒီဟာႀကီးက ဘယ္နားမွာ ရိွမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ဂူဂဲလ္မွာလည္း မရွာလိုက္ဘူး။ အစည္းအေဝးေတြ ေခၚေပမယ့္လည္း တခါတေခါက္ေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ပြဲမစခင္ တစ္ရက္အႀကိဳမွာ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ဆုိတာကို စကၤာပူၾကက္ေျခနီဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ေမးလိုက္တယ္။ စုရပ္ကို ဘယ္အခ်ိန္ လာေပးရမလဲ ဆိုတာလည္း ေမးလိုက္တယ္။ သူမ်ားတကာေတြက မနက္ ၁၀ နာရီမွ လာခိုင္းထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဓါတ္ပံုဆရာေတြကို မနက္ ၈ နာရီခြဲအေရာက္ လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ တျခားဓါတ္ပံုဆရာကို မနက္ပိုင္းမွာ ေတြ႕ဖို႕ အခ်ိန္းအခ်က္ လုပ္လိုက္ရတယ္။ ဘယ္လိုသြားရမလဲဆိုတာ လမ္းမသိေတာ့ ဘူတာမွာပဲ ခ်ိန္းလိုက္တယ္။ ေစာေစာစီစီး အိပ္ရာထဖို႕ မလိုလားေပမယ့္ တာဝန္အရ ေစာေစာထရျပန္တယ္။

တျခားဓါတ္ပံုဆရာနဲ႕ မနက္ ၈ နာရီေက်ာ္ေလာက္ ဘူတာမွာ ဆံုျဖစ္တယ္။ မနက္စာ မစားရေသးတာနဲ႕ ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ေနတုန္း ထိုင္းက ခရီးသြားတစ္ေယာက္က သူ႕ကင္မရာက ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္ ေမွာင္ေနလို႕ ၾကည္႕ေပးပါဆုိတာနဲ႕ ကူညီလိုက္ရတယ္။ အမွန္ေတာ့ ေနေရာင္ကို ေနာက္ခံ ထားၿပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ ေမွာင္ကုန္တာပါ။ ဖလတ္ရွ္လည္း မဖြင့္ခ်င္ဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေမွာင္တာ မဆန္းပါဘူးေလ။

ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ပြဲရိွရာကို ခ်ီတက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အရင္ႏွစ္ကေတာ့ ပြဲကို လာတဲ့ ဧည္႕သည္ေတြကို ေသြးပံုစံအရုပ္ႀကီးေတြနဲ႕ တြဲရိုက္ေပးရဖူးတယ္။ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုေတြကိုလည္း အခမဲ့ ထုတ္ေပးၾကတယ္။ အခုႏွစ္ ပြဲမွာ ဓါတ္ပံု ရိုက္ေပးရမယ္ ဆုိတာပဲ သိထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အဖို႕ ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုပံုေတြ ရိုက္ရမွန္း မသိထားၾကပါဘူး။ ပြဲလုပ္မယ့္ ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ ၾကက္ေျခနီက တာဝန္ရိွသူတစ္ေယာက္နဲ႕ သြားေတြ႕လိုက္တယ္။ သူေျပာျပမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္က ေသြးလွဴရွင္ဂုဏ္ျပဳပြဲ အခမ္းအနား တစ္ခုလံုးရဲ႕ ပင္တုိင္ဓါတ္ပံုဆရာေတြ ျဖစ္ေနမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ၾကက္ေျခနီက တျခားဓါတ္ပံုဆရာေတြ ရိွေပမယ့္လည္း အဲဒီအခမ္းအနားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ႏွစ္ေယာက္က အဓိက တာဝန္ယူရမယ့္သူေတြေပါ့။

လုပ္ေပးရမယ့္ တာဝန္ေတြကို သိၿပီးတဲ့ေနာက္ ပြဲမွာ ဝတ္ရမယ့္ တီရွပ္ သြားထုတ္လိုက္တယ္။ အဝတ္အစား လဲဖို႕ ေနရာလိုက္ရွာေပမယ့္ ရွာရခက္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးပဲကြာ ဆုိၿပီး ရွက္ရွက္နဲ႕ တီရွပ္ လဲလိုက္ရတယ္။ ေယာက်ာ္းေလးလည္း ရွက္တတ္ပါတယ္ေလ။ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္က ေစာေနၿပီး ဂုဏ္ျပဳပြဲက မစေသးေတာ့ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ ဟိုရိုက္ ဒီရိုက္ေပါ့။

ပြဲလည္း တကယ္ စေရာ... ရိုက္လိုက္ရတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြ... စက္ေသနတ္ ကိုင္ပစ္ေနရသလားပဲ။ ကင္မရာ ေခ်ာင္းေပါက္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ေခ်ာင္းရလြန္းလုိ႕ ႏွာေခါင္းမွာေတာင္ မ်က္မွန္ကိုင္းရာ ထင္က်န္ေနတယ္။ တခါတေလ မ်က္မွန္နဲ႕ မ်က္ခြံကပ္မိလိုိ႕ ေခၽြးစိုသြားရွာတဲ့ မွန္ကို ခဏခဏ ျပန္သုတ္ရတယ္။ ဂုဏ္ျပဳတံဆိပ္ ေပးတဲ့ လူႀကီးလည္း ေတာ္ေတာ့္ကို ေညာင္းရွာမွာပါ။ ဓါတ္ပံုရိုက္ရတဲ့ ဓါတ္ပံုဆရာေတြလည္း မ်က္လံုးလည္း ေညာင္း၊ လက္လည္းေညာင္း၊ ေျခေထာက္လည္း ေညာင္းေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ မနက္ပိုင္းတခ်ိန္ ၿပီးသြားပါေလေရာ။

မနက္ပိုင္း တခ်ိန္ၿပီးေတာ့ ေန႕လည္႕ခင္း ထမင္းသြားစားပါတယ္။ လုပ္အားေပးတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထမင္းစားခ်ိန္ မဟုတ္ေသးေတာ့ ထမင္း မစားရေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဓါတ္ပံုဆရာေတြေတာ့ လုပ္စရာ မရိွေသးတာနဲ႕ ထမင္းစားလိုက္တာပါ။ တံတားေအာက္က ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္း ထမင္းစားလိုက္ ေကာ္ဖီေသာက္လုိက္ စကားေျပာလိုက္ေပါ့။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဒုတိယပိုင္း အခမ္းအနား က်င္းပမယ့္ ေနရာကို ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။

ဒုတိယပိုင္းနဲ႕ တတိယပိုင္းမွာလည္း ဓါတ္ပံုေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရိုက္ခဲ့ရတယ္။ ဂုဏ္ျပဳ ဆုတံဆိပ္ ေပးတဲ့ လူႀကီးေတြကေတာ့ အခ်ိန္လိုက္ ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဓါတ္ပံုဆရာေတြကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။ ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ႀကံဳရတဲ့ အခက္အခဲကေတာ့ ေရွ႕ကေန ပိတ္ရိုက္တဲ့ တျခားဓါတ္ပံုဆရာေတြပါပဲ။ တခ်ိဳ႕က ေသြးလွဴရွင္ရဲ႕ မိသားစုဝင္ေတြ ဒါမွမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္မွာပါ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တျခားအဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ကုမၸဏီေတြက ေခၚလာတဲ့ ဓါတ္ပံုဆရာေတြ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဂုဏ္ျပဳဆု လက္ခံတဲ့ ေသြးလွဴရွင္တခ်ိဳ႕ကလည္း ဆုလက္ခံၿပီးတာနဲ႕ စင္ေအာက္ကို ခ်က္ခ်င္းဆင္းသြားေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္ အေသအခ်ာ မရလိုက္တာမ်ိဳးလည္း ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ကင္မရာကို တည္႕တည္႕မၾကည္႕ပဲ တျခားကို ၾကည္႕ေနတာလည္း ရိွပါတယ္။ ရိုက္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ပိစိေကြးေလးထဲမွာ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ရိုက္ခဲ့ေပးလုိက္တယ္။

ဂုဏ္ျပဳခံရတဲ့ ေသြးလွဴရွင္ေတြကိုပဲ ေပးဝင္တဲ့ ကန္႕သတ္နယ္ေျမကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ဓါတ္ပံုဆရာေတြ ဝင္ခြင့္ရပါတယ္။ အထဲမွာ ဝါးတီးေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လက္မွာေတာ့ ၀င္ခြင့္အမွတ္အသား စကၠဴကြင္းေတြ ဝတ္ထားရပါတယ္။ သူ႕အပိုင္းနဲ႕သူဆိုေတာ့ စကၠဴကြင္းေတြက အေရာင္မတူပါဘူး။ မနက္ပိုင္းမွာ ပန္းေရာင္။ ဒုတိယပိုင္းမွာ လိေမၼာ္ေရာင္၊ တတိယပိုင္းမွာ ခရမ္းေရာင္။ ကြင္းသံုးကြင္းနဲ႕ဆုိေတာ့ တိုက္ၾကက္ႀကီးေတြေပါ့။

တတိယပိုင္းၿပီးမွပဲ ကန္႕သတ္နယ္ေျမထဲမွာ ဝါးတီးဆြဲလိုက္တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္နဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ေသးတယ္။ အသက္ငယ္တယ္လို႕ ထင္ထားေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အသက္မငယ္ဘူးဆိုတာ အဲဒီေတာ့မွ သိခဲ့ရတယ္။ သူလည္း ဓါတ္ပံုဆရာႀကီးပဲဗ်။ ဂုဏ္ျပဳခံေသြးလွဴရွင္ဆိုလည္း ဟုတ္ျပန္တယ္။ စီနီယာႀကီးေတြေပါ့ဗ်ာ။

အိမ္မျပန္ခင္ ေကာ္ဖီတုိက္ပါအံုးလို႕ ေတာင္းဆိုတဲ့ သူေတြရိွလို႕ ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္ခဲ့ရေသးတယ္။ ေကၽြးစရာေတြ ရိွျပန္ေတာ့လည္း ကပ္ေစးနည္းသူ မဟုတ္သူပီပီ ဒကာခံေပးရတာေပါ့။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး အာလူးဖုတ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း အိမ္ျပန္ဖုိ႕အတြက္ ဘူတာရံုကို ယိုင္တိုင္တုိင္ ခ်ီတက္ခဲ့ပါတယ္ကြယ္။

WBDD 2010 - 02

World Blood Donor Day 2010 အခမ္းအနားက ႀကိဳက္မိတဲ့ ဓါတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကို ေဝမွ်ေပးခ်င္ပါတယ္...


စကၤာပူၾကက္ေျခနီက စူစန္နဲ႕ ရံပံုေငြအတြက္ ေရာင္းတဲ့ ဝက္ဝံရုပ္ကေလး။

စကၤာပူၾကက္ေျခနီက ဓါတ္ပံုဆရာလည္း လက္ေဆာင္အရုပ္ႀကီးရလို႕ ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။

အခမ္းအနားမွဴးက ေသြးသြင္းကုသမွဳ ခံယူေနရတဲ့သူတစ္ဦးေပါ့။

YDC ကလည္း Blood Mobile Organizer ဆုကို လက္ခံရရိွခဲ့ပါတယ္။

WBDD 2010 - 01

World Blood Donor Day 2010 အခမ္းအနားက ႀကိဳက္မိတဲ့ ဓါတ္ပံုတခ်ိဳ႕ကို ေဝမွ်ေပးခ်င္ပါတယ္...


ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေနပူေအာက္မွာ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္...

ထမင္းစားခ်ိန္မွာ အနားယူေနတဲ့ နတ္လမ္းညႊန္ေတြလို႕ ေျပာရမလားပဲ။

ဂုဏ္ျပဳခံေသြးလွဴရွင္ေတြကို ေနရာခ်ထားေပးေနတဲ့ လုပ္အားေပး ေက်ာင္းသူေလး။

Medal for Life Award ဂုဏ္ျပဳေပးအပ္ေနတာပါ။

13 on 13

ဇြန္လ ၁၃ ရက္ေန႕...
၁၃ ႀကိမ္ေျမာက္ ေသြးလွဴဒါန္းျခင္း...

ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႕...
ကမာၻ႕ေသြးလွဴရွင္မ်ားေန႕...

By the way - 01

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... အခ်ိ္န္မအားလို႕ စာေတြ ဆက္မေရးေတာ့မွာကို စိုးရိမ္မိတယ္ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြကို ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ ေဖာင္းပြေနတဲ့ ေက်းဇူးေတြ မဟုတ္ပါ။ တခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္... ဒီဘေလာ့က ကုိယ္ေရးကိုယ္တာေတြ လြမ္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေရးထားတာ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္စရာ မရိွလို႕ မေရာက္ျဖစ္တာေတာင္ ၾကာၿပီတဲ့။ သူေျပာတာ မလြန္ပါဘူး။ တကယ္လည္း မွန္တာပါပဲ။ ကိုယ္ကလည္း အဲဒါေတြပဲ ေရးေနမိတာကိုး။ တျခားအေၾကာင္းေတြ ေရးဖို႕ မရိွလို႕ပဲ ဒါေတြကို ေရးေနတာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ရိွတဲ့ခံစားခ်က္တခ်ိဳ႕ကို မေမ့သြားရေအာင္ ေရးမိလိုက္တာေလးပါပဲ။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အရည္မရ အဖတ္မရ ေရးေနတာကိုမ်ား စာဆက္ေရးပါအံုးလို႕ ေတာင္းဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ေက်းဇူးမတင္ရရင္ ဘယ္သူ႕ကို ေက်းဇူးတင္ရေတာ့မွာလဲ။ အရူးဘံုေျမွာက္ဆိုလည္း ေကြးေနေအာင္ က ရမွာပဲေလ။

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... ေရးအားေကာင္းတဲ့ ဘေလာ့ေတြကို အားက်မိတယ္လို႕ ေျပာခ်င္တယ္။ စာေတြ ေရးထားတာမွ အခုေခတ္ မိန္းခေလးေတြ ဝတ္တဲ့ စကတ္ေတြလိုမ်ိဳး တုိတုိေလး မဟုတ္။ ကုလားကားလို ေပရွည္တဲ့ စာေတြပါ။ အရွည္ႀကီးေပမယ့္ အရည္မရ အဖတ္မရ ကြမ္းစာေတြ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ငံျပာရည္ပုလင္း ေမွာက္သလိုမ်ိဳး ေလးေလးပင္ပင္ စာေတြပါ။ အစကေန ဖတ္လုိက္တာ အဆံုးလည္း ေရာက္ေရာ အစမွာ ဘာဖတ္ခဲ့သလဲ ဆုိတာကို ျပန္ေမ့သြားေရာ။ အသက္ေတြ ရလာေတာ့ မွတ္ဥာဏ္အားနည္းတာ အျပစ္တစ္ခုပဲ ထင္တယ္။ ေရးတဲ့သူေတြကေတာ့ တကယ္ကို ေရးႏုိင္ၾကပါတယ္။

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... မအားဘူးဆိုတာ တကယ္ပါလို႕ ေျပာခ်င္မိပါတယ္။ မယံုတာ ယံုတာကေတာ့ တပိုင္းေပါ့ေလ။ လုပ္စရာေတြ ရိွလာရင္ အခ်ိန္ေတြ တကယ္ ရွာရခက္ပါတယ္။ အလုပ္မွာ မိတင္နဲ႕ ညားတာ အေတာ္ကို တာဝန္ႀကီးတယ္။ စကားေျပာရတယ္။ ျငင္းရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ မိတင္အတြက္ ေန႕အခ်ိန္ေတြ ျပန္ရွာမရေအာင္ ကုန္ရတယ္။ တကယ္လုပ္စရာေတြက က်န္ေနေတာ့ ညဘက္မွာ လုပ္ရေရာ။ အဲဒီေတာ့ မနက္ မႏိွဳးျပန္ဘူး။ ရလဒ္ကေတာ့ ရံုးေနာက္က်ျခင္းပါပဲ။ ရံုးေနာက္က်တုိင္း လချဖတ္ရင္ေတာ့ လကုန္ရင္ ရမယ့္ ပိုက္ဆံက အိမ္လခေတာင္ ေပးလို႕ရမယ္ မထင္ဘူး။

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... ဒီညေတာ့ ေစာေစာအိပ္ရမယ္။ မနက္ျဖန္ စကၤာပူၾကက္ေျခနီက က်င္းပတဲ့ World Blood Donor Day အခမ္းအနားမွာ ေတာပုန္းႀကီးနဲ႕ လုပ္အားေပးရအံုးမွာ။ မနက္ ၈ နာရီခြဲတိတိ အေရာက္ လာရမယ္ဆိုပဲ။ အအိပ္မက္တဲ့ေကာင္ကို အလိမၼာသံုးၿပီး ႏွိပ္စက္တဲ့နည္း ထင္တယ္။ အဲဒီေန႕ပြဲမွာ မာမီကြမ္း စီပံုးေပ်ာ္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးက ႀကီးၾကပ္ေရးမွဳးဆုိပဲ။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အပိုင္းမွာ ဘယ္လိုတာဝန္ေတြ ယူၿပီး ႀကီးၾကပ္ေနမလဲေတာ့ မသိဘူး။ ၾကက္ေျခနီက အစည္းအေဝး ၃ ႀကိမ္တိတိ ေခၚေပမယ့္ မအားတာရယ္ ေနမေကာင္းတာရယ္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ တစ္ခါမွ အစည္းအေဝး မတက္ခဲ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူေတြ ဘာေတြ လုပ္ရမလဲ ဆုိတာကို မသိတာ မဆန္းလွပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ အရပ္ရွည္ရွည္ အသားျဖဴျဖဴအန္တီႀကီး စြာက်ယ္စြာက်ယ္ လုပ္ေနတာ ေတြ႕ရင္ သူပဲလို႕ မွတ္လိုက္ပါေလ။ အရပ္ရွည္သေလာက္ စိတ္မရွည္ေပမယ့္ သူ႕စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ ေလးစားစရာပါ။ ရံုးကေန ခြင့္ယူၿပီးကို အဲဒီပြဲမွာ လုပ္အားေပးတာဗ်ာ။

ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... ဆုိတာေလးကို လာေျပာျပထားတာပါ။ ေနာက္ေနာင္မ်ားမွာလည္း အဲဒီလိုမ်ိဳး ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ရိွရင္ အခုလိုပဲ ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးလို႕ အစပ်ိဳးၿပီး ဆက္ေျပာေနပါအံုးမယ္။

Wedding rings

In token and pledge,
of our constant faith, and abiding love,
with this ring, I marry you.

Getting married on Sunday

တနဂၤေႏြေန႕မွာ မဂၤလာေဆာင္မယ္

တိမ္ျပာျပာေန႕တစ္ေန႕ ဆန္းေဒး မွာကြယ္
မဂၤလာေဆာင္ပြဲေလး က်င္းပေနတယ္
ေပ်ာ္ရႊင္စရာေလးေပါ့ ခ်စ္တဲ့သူေရ
သူမ်ားကို အားက်မိတယ္ ခ်စ္ကေလးေရ
ဘယ္လိုလဲေျပာ...

ရာသီေတြ အၿမဲတမ္းေျပာင္းလဲေနတယ္
ၾကင္နာသူအသည္းေလး မစိမ္းနဲ႕ေနာ္ကြယ္
မဂၤလာေဆာင္ပြဲေလး က်င္းပခ်င္ပါတယ္
သူမ်ားလို လက္ထပ္ၾကမယ္ ခ်စ္ကေလးေရ
ဘယ္လိုလဲေျပာ...

အၿမဲတမ္းၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း မခြဲတမ္းပဲ
အၿမဲတမ္းၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း မခြဲတမ္းပဲ
အၿမဲတမ္းၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း မခြဲတမ္းပဲ
အၿမဲတမ္း ၾကင္နာခ်င္တယ္ အခ်စ္ဆံုးေလး
ဘယ္လိုလဲေျပာ...

ေတးေရးက သုခမိန္လွိဳင္ပါ။ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ ဆိုတာ နားေထာင္ဖူးသလို အဲလက္စ္နဲ႕ေမဆြိ ဆိုတာလည္း ၾကားဖူးတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းကို ဟိုးငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့တာပါ။ ဘာဂ်ာေလး မွဳတ္တဲ့အသံနဲ႕ တြဲၿပီး မွတ္မိေနတယ္။ ဒီသီခ်င္းေလးက တိုေပမယ့္ နားေထာင္လို႕ ေကာင္းတယ္။

တိမ္ျပာျပာေန႕တစ္ေန႕ ဆန္းေဒးမွာကြယ္... ဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားေလးကို အေသအခ်ာ မွတ္မိေနတာက မဆန္းလွဘူး ထင္ပါတယ္။ တနဂၤေႏြဆိုတဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမွ်ာ္ေနၾကေပါ့။ စေနေန႕က ဥပုသ္ရက္ရိွတဲ့ ဝါတြင္းကာလမွာဆို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ မဟုတ္ဘူးေလ။ အဲဒီပိတ္ရက္မွာ မိုးရြာရင္ အျပင္ထြက္ ေဆာ့လို႕ မရသလို ေနပူလြန္းရင္လည္း ေနရထုိင္ရ ခက္လြန္းလို႕ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တိမ္ျပာျပာေလးေတြနဲ႕ တနဂၤေႏြေန႕ကို ေတာင့္တမိခဲ့တယ္။ မဂၤလာေဆာင္ဖုိ႕အတြက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆာ့ဖို႕အတြက္ပါ။

ဒီလိုနဲ႕ တျဖည္းျဖည္း လူရာဝင္လာတယ္။ လူေတာတိုးတာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဟိုလူ႔ပြဲ တက္ ဒီလူ႕ပြဲ တက္... ပြဲေတြ တက္ျဖစ္လာတယ္။ အမ်ားစုက ပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့ တနဂၤေႏြေန႕မွာ ပြဲလုပ္ေလ့ရိွၾကတယ္။ ပိတ္ရက္ မဟုတ္ရင္ မအားတဲ့သူေတြ ရိွေနႏိုင္တယ္။ ရာသီဥတု ၾကည္လင္တဲ့ ရက္မွာ လုပ္တဲ့ပြဲဆုိရင္ သြားရလာရ အဆင္ေျပတယ္။ မိုးေလး တေျဖာက္ေျဖာက္ ရြာေနရင္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ထီးကိုင္ရမွာ ပ်င္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ မိုးေရအစိုခံၿပီး သြားလုိ႕လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ရိွဳးပဲ့မွာကို ေတြးမပူေပမယ့္ နားလည္မွဳေတာ့ ရိွရမယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ တိမ္ျပာျပာရိွတဲ့ ရက္ေတြမွာ ေဆာင္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္ပြဲေတြ ျဖစ္ေစခ်င္မိတယ္။ ပြဲတက္ဖို႕အတြက္ပါ။

ဒီသီခ်င္းကို ပါးစပ္ဖ်ားထဲ ျပန္ေရာက္ေနတာ အခုတေလာလို႕ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ အစမ္းသပ္ခံ အသည္းႏွလံုး သီခ်င္းကို ျပန္ရွာကတည္းက အဲဒီသီခ်င္းကို ျပန္နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ သီခ်င္းက ပါးစပ္ဖ်ားေပၚ ေရာက္လာတာပါ။ အခုတေလာမွာလည္း ဒီသီခ်င္းကို ျပန္ဆုိေနမိတယ္။ မဂၤလာေတာ့ မေဆာင္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အၿမဲတမ္း ၾကင္နာခ်င္တယ္ အခ်စ္ဆံုးေလးလို႕ေတာ့ ေျပာခ်င္ေနမိတယ္။