အရင္းအျမစ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႕ တည္ေဆာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အလြန္ကုိ အေရးပါ ပါတယ္။ ႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ အရင္းအျမစ္ေတြကို ထုတ္ယူ သံုးစြဲရပါတယ္။ ျပည္ပကို ပို႕ၿပီး ေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။ ရလာတဲ့ ႏိုင္ငံျခားေငြကို အက်ိဳးရိွရိွ ျပန္လည္ အသံုးခ်ၿပီး ႏိုင္ငံကို တည္ေဆာက္ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြက သဘာ၀ အရင္းအျမစ္ေတြကို သံုးၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြက လူသား အရင္းအျမစ္ကို အက်ိဳးရိွရိွ သံုးၾကပါတယ္။ ဘယ္အရင္းအျမစ္ကို သံုးၾကပါေစ... အဲဒီ အရင္းအျမစ္ ျပဳန္းတီး ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားေအာင္ စနစ္တက် ထိန္းသိမ္း တည္ေဆာက္ယူၾကပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ သဘာ၀ တြင္းထြက္ သယံဇာတေတြကို အဓိက အသံုးခ်ေနရတဲ့ ဘ၀မွာပဲ ရိွပါေသးတယ္။ သယံဇာတေတြကို ႏိုင္ငံျခား တင္ပို႕ေရာင္းခ်ၿပီး ႏိုင္ငံျခားေငြ ရွာေနရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သဘာ၀ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀မႈကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားကို အဓိက တင္ပို႕ေနတာေတြက ကတ္သုတ္ေကာ့ပါး၊ ခဲ၊ သြပ္၊ သံျဖဴ၊ ေက်ာက္မီးေသြး၊ သဘာ၀ ဓါတ္ေငြ႕၊ ပတၱျမား၊ ေက်ာက္စိမ္း၊ ကြၽန္းသစ္၊ သစ္ေတာထြက္ ပစၥည္း စတာေတြေပါ့။ အခုဆို ျမစ္ထဲက သဲကိုပါ ႏိုင္ငံျခားကို တင္ပို႕ေရာင္းခ်ပါတယ္။
ကေလး၀၊ နမၼ စတဲ့ ေက်ာက္မီးေသြး သိုက္ေတြကေန ႏွစ္စဥ္ ေက်ာက္မီးေသြး တန္ခ်ိန္ ၅ သိန္း ေက်ာ္ ထုတ္လုပ္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာင္းခ်တင္ပို႕ေနပါတယ္။ သဘာ၀ သစ္ေတာေတြကေန ႏွစ္စဥ္ ကြၽန္းသစ္ထုတ္လုပ္မႈက ကုဗတန္ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္၊ သစ္မာ ကုဗတန္ ၁၄ သိန္းေက်ာ္ ရိွၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို တင္ပို႕ေနပါတယ္။ ၂၀၀၇ မွာ ျပဳလုပ္သြားတဲ့ ၄၄ ႀကိမ္ေျမာက္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ျပပြဲမွာ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာအတြဲေပါင္း ၃၅၆၂ တြဲ ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာက္စိမ္းအတြဲေပါင္း ၃၅၀၈ တြဲ ျပသ ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ တင္ပိုေရာင္းခ်မႈကလည္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ၅၅ ရာခိုင္ႏႈန္း တိုးျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ ကုဗေပ သန္းေပါင္း ၃ သိန္းေက်ာ္ တင္ပို႕ခဲ့ပါတယ္။ မြန္ျပည္နယ္က သံလြင္ျမစ္ ဂ်ိဳင္းျမစ္ထဲက ျမစ္သဲေတြ တန္ခ်ိန္ ၁၇၅၀၀ ေက်ာ္ကို စကၤာပူႏိုင္ငံကို တင္ပို႕ ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ ဆန္စပါးလည္း တင္ပို႕ ေရာင္းခ်ပါေသးတယ္။ ၂၀၀၅-၂၀၀၆ မွာ ဆန္တန္ခ်ိန္ ၁ သိန္းရွစ္ေသာင္း တင္ပို႕ေရာင္းခ် ခဲ့ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ၂၀၀၈ မွာေတာ့ ျပည္ပကို ဆန္တန္ခ်ိန္ ၄ သိန္းအထိ တင္ပို႕ေရာင္းခ်ဖို႕ စီစဥ္ေနပါတယ္။ စစ္ကိုင္းတိုင္းက တန္ခ်ိန္ ၁ သိိန္း၊ ပဲခူးတိုင္းက တန္ခ်ိန္ ၁ သိန္း၊ ဧရာ၀တီတိုင္းက ဆန္တန္ခ်ိန္ ၂ သိန္း တင္ပို႕ရမွာပါ။ ဆန္တင္ပို႕တဲ့အခါ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံအျပင္ စကၤာပူ၊ မေလးရွားနဲ႕ အာဖရိက ႏိုင္ငံေတြအထိ တင္ပို႕ေရာင္းခ်မွာပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံက ဒီလို သဘာ၀သယံဇာတေတြ စိုက္ပ်ိဳးကုန္ေတြ ေရထြက္ပစၥည္းေတြ တင္ပို႕ေရာင္းခ်ၿပီး သြင္းကုန္ေတြအေနနဲ႕ စက္ပစၥည္းေတြ၊ ေရနံစိမ္း၊ ဒီဇယ္၊ စာအံုးဆီ၊ ဘိလပ္ေျမ၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာနဲ႕ စားေသာက္ကုန္ ေတြကို ျပန္လည္ ၀ယ္ယူရပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္သြယ္ေရး လုိေငြျပမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ ၂၀၀၂-၂၀၀၃ က စၿပီး ငါးႏွစ္ဆက္တိုက္ ကုန္သြယ္ေရး ပိုေငြျပလာပါတယ္။ ပိုေငြျပတယ္ ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာစရာေပါ့။
တစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားၾကည္႕ရေအာင္... အခုလို သဘာ၀သယံဇာတေတြ စိုက္ပ်ိဳးကုန္ေတြ ေရထြက္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်လို႕ ရတဲ့ ႏိုင္ငံျခားေငြ အစား အျခား လူအရင္းအျမစ္ေတြကို အသံုးခ်ၿပီး ႏိုင္ငံျခားေငြ ရွာရင္ေရာ မရဘူးလား။ စကာၤပူလို ဘာမွ မရိွတဲ့ ႏိုင္ငံေလးက လုပ္ျပထားတာ နီးနီးနားနား အလြယ္တကူ ေလ့လာလို႕ ရႏိုင္ပါတယ္။ သဘာ၀ သယံဇာတ ဆိုတာ ၀ုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျဖစ္တည္လာတဲ့ အရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက ျဖစ္တည္လာရတဲ့ အရာေတြပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဲဒီလို သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားတယ္ ဆိုေပမယ့္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိပဲ ေပါၾကြယ္၀မွာပါ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေရာက္ရင္ ကုန္ဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ သြားမွာပါ။ ပိုေငြျပေအာင္ ဆိုၿပီး အားရပါးရ လိမ့္ထုတ္ေနရင္ေတာ့ အဲဒါေတြ ကုန္သြားရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံ ဘာလုပ္စားၾကမလဲ... စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ ျပင္ဆင္ထားသင့္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လူ႕အရင္းအျမစ္ကို စနစ္တက် တည္ေဆာက္ ေမြးထုတ္သင့္ပါၿပီ။ သင္ၾကားေရးစနစ္ေတြ ျပဳျပင္သင့္ပါၿပီ။ သုေတသနလုပ္ငန္းေတြ တိုးခ်ဲ႕သင့္ပါၿပီ။ အေရအတြက္ထက္ အရည္အခ်င္းကို ဦးစားေပးသင့္ပါၿပီ။ ႏွစ္စဥ္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရေတြ မ်ားလာတိုင္း မာစတာဘြဲ႕ရေတြ ေထာင္ခ်ီ ေသာင္းခ်ီ ေမြးထုတ္ႏိုင္တာနဲ႕ လူ႕အရင္းအျမစ္ ေပါၾကြယ္၀ၿပီ ထင္ေနရင္ေတာ့ နင့္အျပင္ မိုက္တဲ့သူ မရိွဘူး လို႕ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ သဘာ၀ တြင္းထြက္ သယံဇာတေတြကို အဓိက အသံုးခ်ေနရတဲ့ ဘ၀မွာပဲ ရိွပါေသးတယ္။ သယံဇာတေတြကို ႏိုင္ငံျခား တင္ပို႕ေရာင္းခ်ၿပီး ႏိုင္ငံျခားေငြ ရွာေနရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သဘာ၀ သယံဇာတ ေပါၾကြယ္၀မႈကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားကို အဓိက တင္ပို႕ေနတာေတြက ကတ္သုတ္ေကာ့ပါး၊ ခဲ၊ သြပ္၊ သံျဖဴ၊ ေက်ာက္မီးေသြး၊ သဘာ၀ ဓါတ္ေငြ႕၊ ပတၱျမား၊ ေက်ာက္စိမ္း၊ ကြၽန္းသစ္၊ သစ္ေတာထြက္ ပစၥည္း စတာေတြေပါ့။ အခုဆို ျမစ္ထဲက သဲကိုပါ ႏိုင္ငံျခားကို တင္ပို႕ေရာင္းခ်ပါတယ္။
ကေလး၀၊ နမၼ စတဲ့ ေက်ာက္မီးေသြး သိုက္ေတြကေန ႏွစ္စဥ္ ေက်ာက္မီးေသြး တန္ခ်ိန္ ၅ သိန္း ေက်ာ္ ထုတ္လုပ္ၿပီး အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏိုင္ငံကို ေရာင္းခ်တင္ပို႕ေနပါတယ္။ သဘာ၀ သစ္ေတာေတြကေန ႏွစ္စဥ္ ကြၽန္းသစ္ထုတ္လုပ္မႈက ကုဗတန္ ႏွစ္သိန္းေက်ာ္၊ သစ္မာ ကုဗတန္ ၁၄ သိန္းေက်ာ္ ရိွၿပီး ႏိုင္ငံျခားကို တင္ပို႕ေနပါတယ္။ ၂၀၀၇ မွာ ျပဳလုပ္သြားတဲ့ ၄၄ ႀကိမ္ေျမာက္ ေက်ာက္မ်က္ရတနာ ျပပြဲမွာ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာအတြဲေပါင္း ၃၅၆၂ တြဲ ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာက္စိမ္းအတြဲေပါင္း ၃၅၀၈ တြဲ ျပသ ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံကို သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ တင္ပိုေရာင္းခ်မႈကလည္း ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ၅၅ ရာခိုင္ႏႈန္း တိုးျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႕ ကုဗေပ သန္းေပါင္း ၃ သိန္းေက်ာ္ တင္ပို႕ခဲ့ပါတယ္။ မြန္ျပည္နယ္က သံလြင္ျမစ္ ဂ်ိဳင္းျမစ္ထဲက ျမစ္သဲေတြ တန္ခ်ိန္ ၁၇၅၀၀ ေက်ာ္ကို စကၤာပူႏိုင္ငံကို တင္ပို႕ ေရာင္းခ်ခဲ့ပါတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္းလာတဲ့ ဆန္စပါးလည္း တင္ပို႕ ေရာင္းခ်ပါေသးတယ္။ ၂၀၀၅-၂၀၀၆ မွာ ဆန္တန္ခ်ိန္ ၁ သိန္းရွစ္ေသာင္း တင္ပို႕ေရာင္းခ် ခဲ့ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ ၂၀၀၈ မွာေတာ့ ျပည္ပကို ဆန္တန္ခ်ိန္ ၄ သိန္းအထိ တင္ပို႕ေရာင္းခ်ဖို႕ စီစဥ္ေနပါတယ္။ စစ္ကိုင္းတိုင္းက တန္ခ်ိန္ ၁ သိိန္း၊ ပဲခူးတိုင္းက တန္ခ်ိန္ ၁ သိန္း၊ ဧရာ၀တီတိုင္းက ဆန္တန္ခ်ိန္ ၂ သိန္း တင္ပို႕ရမွာပါ။ ဆန္တင္ပို႕တဲ့အခါ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံအျပင္ စကၤာပူ၊ မေလးရွားနဲ႕ အာဖရိက ႏိုင္ငံေတြအထိ တင္ပို႕ေရာင္းခ်မွာပါ။
ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံက ဒီလို သဘာ၀သယံဇာတေတြ စိုက္ပ်ိဳးကုန္ေတြ ေရထြက္ပစၥည္းေတြ တင္ပို႕ေရာင္းခ်ၿပီး သြင္းကုန္ေတြအေနနဲ႕ စက္ပစၥည္းေတြ၊ ေရနံစိမ္း၊ ဒီဇယ္၊ စာအံုးဆီ၊ ဘိလပ္ေျမ၊ ဓါတ္ေျမၾသဇာနဲ႕ စားေသာက္ကုန္ ေတြကို ျပန္လည္ ၀ယ္ယူရပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုန္သြယ္ေရး လုိေငြျပမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ ၂၀၀၂-၂၀၀၃ က စၿပီး ငါးႏွစ္ဆက္တိုက္ ကုန္သြယ္ေရး ပိုေငြျပလာပါတယ္။ ပိုေငြျပတယ္ ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာစရာေပါ့။
တစ္ခုေတာ့ စဥ္းစားၾကည္႕ရေအာင္... အခုလို သဘာ၀သယံဇာတေတြ စိုက္ပ်ိဳးကုန္ေတြ ေရထြက္ပစၥည္းေတြ ေရာင္းခ်လို႕ ရတဲ့ ႏိုင္ငံျခားေငြ အစား အျခား လူအရင္းအျမစ္ေတြကို အသံုးခ်ၿပီး ႏိုင္ငံျခားေငြ ရွာရင္ေရာ မရဘူးလား။ စကာၤပူလို ဘာမွ မရိွတဲ့ ႏိုင္ငံေလးက လုပ္ျပထားတာ နီးနီးနားနား အလြယ္တကူ ေလ့လာလို႕ ရႏိုင္ပါတယ္။ သဘာ၀ သယံဇာတ ဆိုတာ ၀ုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျဖစ္တည္လာတဲ့ အရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာကတည္းက ျဖစ္တည္လာရတဲ့ အရာေတြပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အဲဒီလို သယံဇာတေတြ ေပါမ်ားတယ္ ဆိုေပမယ့္ အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိပဲ ေပါၾကြယ္၀မွာပါ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေရာက္ရင္ ကုန္ဆံုးေပ်ာက္ကြယ္ သြားမွာပါ။ ပိုေငြျပေအာင္ ဆိုၿပီး အားရပါးရ လိမ့္ထုတ္ေနရင္ေတာ့ အဲဒါေတြ ကုန္သြားရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံ ဘာလုပ္စားၾကမလဲ... စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ ျပင္ဆင္ထားသင့္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လူ႕အရင္းအျမစ္ကို စနစ္တက် တည္ေဆာက္ ေမြးထုတ္သင့္ပါၿပီ။ သင္ၾကားေရးစနစ္ေတြ ျပဳျပင္သင့္ပါၿပီ။ သုေတသနလုပ္ငန္းေတြ တိုးခ်ဲ႕သင့္ပါၿပီ။ အေရအတြက္ထက္ အရည္အခ်င္းကို ဦးစားေပးသင့္ပါၿပီ။ ႏွစ္စဥ္ ေဒါက္တာဘြဲ႕ရေတြ မ်ားလာတိုင္း မာစတာဘြဲ႕ရေတြ ေထာင္ခ်ီ ေသာင္းခ်ီ ေမြးထုတ္ႏိုင္တာနဲ႕ လူ႕အရင္းအျမစ္ ေပါၾကြယ္၀ၿပီ ထင္ေနရင္ေတာ့ နင့္အျပင္ မိုက္တဲ့သူ မရိွဘူး လို႕ပဲ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။
