မေန႔ကပဲ မုိးေက်ာ္ ဆုိတဲ့ ညီေလး နဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရုံးမွာပဲ ေတြ႔ျဖစ္တယ္..။ ကုိယ္ လွဴတာက က်ပ္ တစ္ေသာင္းခဲြ၊ သူက တကူးတက လာယူေတာ့ အားနာပါးနာ ျဖစ္ရတယ္..။ ဒါေတာင္ တက္က္စီနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ကားပါလာတယ္ေျပာလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္လုိ႔ ေျဖေတြးေတြးမိတယ္..။
မီးေလာင္တဲ့ ေရဥကၠံရြာ ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မုိး ေနခဲ့တဲ့ စက္ရုံနဲ႔ ကုိက္တစ္ရာ ေလာက္သာ ေ၀းတာမုိ႔.. အေတာ့္ကုိ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ခဲ့ ရတဲ့ ရြာေလးပဲ..။
လြန္ခဲ့တဲ ဆယ္ႏွစ္၊ စက္မႈဇုံေတြ စကာ စက အဲဒီရြာ.. ရွိလွ အိမ္ေျခ ေလးငါးဆယ္ပဲ..။ ဒီေရေခ်ာင္းနဲ႔ ဓနိေတာေလးက ရြာကုိ ပတ္ခ်ာ ၀ုိင္းထားတယ္..။ ရြာသူရြာသားမ်ားက ဖားရွာငါးရွာ နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းၾကတယ္..။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရြာသားတစ္ရာမွာ ရွစ္ဆယ္ေလာက္က ဖိနပ္မစီးၾကဘူး..။
သူတုိ႔ထဲက ငါးဆယ္ေလာက္က ရန္ကုန္ကုိ မေရာက္ဖူးၾကဘူးလုိ႔ ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္အ့ံၾသမိခဲ့ရတယ္..။ အခုလုိ ဘုရင့္ေနာင္ တံတား၊ ေအာင္ေဇယ်တံတား အစရွိတဲ့ ျမစ္ကူးတံတားၾကီးေတြမရွိေသးတဲ့ ေခတ္ကာလက ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေျပာတာ ဟုတ္မွာပဲ လုိ႔ လက္ခံရျပန္တယ္..။
အဲဒါက.. အရင္က အေျခအေန ..။ အခုေတာ့ အရင္အေျခအေနနဲ႔ အကြာၾကီးကြာသြား ခဲ့ျပီ..။ လွဳိင္သာယာစက္မႈဇုံရဲ႔ စက္ရုံအလုပ္ရုံ အလုပ္သမား ခုႏွစ္ဆယ္ရာႏႈန္းေလာက္က အဲဒီရြာမွာ ေနၾကတယ္..။ ရြာခံ ဆုိတာလည္း အခုေတာ့ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားျပီ..။
အိမ္ေတြ တဲေတြ ဆုိတာကလည္း.. ေနရာလပ္ မရွိသေလာက္ကုိ ေစ့ညွပ္ေနတယ္..။ တုိက္ၾကီးတာၾကီး ဆုိတာ တရြာလုံး ေျပးၾကည္႔မွ ေလးငါးဆယ္လုံး ထက္မပုိဘူး..။ အားလုံးက တဲေတြနဲ႔ တဲသာသာ အိမ္ေတြခ်ည္းပဲ..။
ဓနိမုိးမယ္..။ ထရံကာမယ္..။ တခ်ိဳ႔ဆုိ.. ပီနံအိတ္ခြံလုိလုိ စကၠဴကတ္ထူလုိလုိပဲ ကာႏုိင္ၾကတယ္..။ နည္းနည္းသပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာင္ေလးေတြ ရွိသလုိ၊ ၾကိဳက္ရင္ေန တစ္လ သုံးေထာင္ပဲဆုိတဲ့ တဲေတြကလည္း ဘယ္နည္းမလဲ..။
အဲဒီရြာမွာ.. ဘာေရဆုိးေျမာင္းစံနစ္မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မရွိဘူး..။ တခါတရံ စက္မႈဇုံထဲက ထြက္လာတဲ့ စြန္႔ပစ္ေရဆုိးေတြက ဒုနဲ႔ဒယ္နဲ႔ ရြာထဲမွာ ေသာင္တင္ေနတတ္ျပန္တယ္..။
စက္ရုံ၀န္ထမ္းေတြခမ်ာလည္း မနက္လင္းအလုပ္သြား၊ ညမွျပန္ေရာက္၊ ေက်ာတခင္းသာ အဆင္ေျပ ျပီးေရာ ဆုိတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ေနၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္..။ ဒါမွမဟုတ္.. ေရြးခ်ယ္စရာကုိ မရွိတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္..။
လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း မရွိ၊ လုပ္စားတတ္တဲ့ သူေတြက တရုတ္နီ မီးစက္ေလးအရင္းျပဳ၊ မီးတစ္ပြင့္ တစ္လ တစ္ေထာင့္ငါးရာနဲ႔ ညေနေျခာက္နာရီက ညဆယ့္တစ္နာရီအထိ ေပးတယ္..။ ဒါေတာင္ မီးယူလုိသူက မီးစက္နဲ႔ ကုိယ့္တဲ အေရာက္ ၀ါယာၾကိဳးဖုိး စုိက္ရျပန္တယ္..။
ေရတြင္းေရကန္ဆုိလုိ႔လည္း သိပ္ၾကီးၾကီးမားမား မရွိဘူး..။ ရြာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပဲ ေရကန္ႏွစ္ကန္နဲ႔ အ၀ီစိစက္တြင္း တစ္တြင္း ရွိတယ္..။ တႏုိင္တပုိင္ လက္လွဳပ္တုံကင္ေလးေတြ ရွိတဲ့အိမ္ရွိေပမယ့္ တစ္ရြာလုံး ေလာက္ငွေလာက္ေအာင္အထိေတာ့ မရွိပါဘူး..။
ဆုိခဲ့သလုိ..... ေရပုပ္ေရဆုိးေတြက ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ကုိယ့္တဲေအာက္မွာ ရွိေနသမုိ႔.... ျခင္ေမြးျမဴေရးကလည္း အေတာ့္ကုိ ျဖစ္ထြန္းတဲ့ ရြာ လုိ႔ ေျပာႏုိင္တယ္..။ ညေနညေနဆုိ ဆုပ္ပက္လုိက္သလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ ျခင္က တစ္ရြာလုံးအျပည္႔ပဲ..။
အခန္းေတြက က်ဥ္း၊ ျပည္႔သိပ္က်ပ္ညွပ္ေအာင္ ေနရတဲ့ အထဲ၊ ျခင္ကႏွိပ္စက္..။ ျခင္ေထာင္ဆုိတာ လူေစ့မရွိ၊ တေနကုန္ ပင္ပမ္းၾကီးစြာ တ၀မ္းတခါးအတြက္ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားလာတာမုိ႔ စိတ္ေတြက ရွဳပ္ေထြး၊ ရတဲ့ လုပ္အားခထဲက ဖဲ့ရဲြ႔ျပီး ျခင္ေဆးေခြ၀ယ္ထြန္း၊ တစ္ရက္မဟုတ္ ႏွစ္ရက္မဟုတ္.. တစ္ေယာက္မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္မဟုတ္.. တစ္တဲမဟုတ္ ႏွစ္တဲမဟုတ္.. .. ေနာက္ဆုံးေတာ့ .. ဒီလုိအျဖစ္ဆုိးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကဳံရေတာ့တာပဲ..။ (ေနာင္လည္း မၾကာမီ လာအုံးမည္ ေမွ်ာ္ ဆုိတာမ်ိဳး ပဲ)
ေစ့ေစ့ေတြးေလ.. ၀မ္းနည္းဖုိ႔ ေကာင္းေလပါပဲ..။ အေျဖမရ ထြက္ေပါက္မရတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ပဲ ေတြးသူသာ မြန္းၾကပ္ က်န္ခဲ့ရတယ္...။
အလွဴေငြလာယူတဲ့ ညီငယ္မုိးေက်ာ္က ေျပာတယ္..။ မီးေလာင္တာက အခ်ိန္ေကာင္း..။ တခ်ိဳ႔အလုပ္ဆင္းေနလုိ႔ မီးေလာင္တာ မသိလုိက္သူေတြ.. ညေနအလုပ္ဆင္းမွ.. ကုိယ့္အိမ္မီးထဲ ပါသြားမွန္းသိၾကလုိ႔ ရြာထိပ္မွာပဲ မူးေမ့လဲၾက ရွာတယ္..။
ရြာျပန္မေရာက္တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ..။ ဒီႏွစ္သၾကၤန္ေတာ့ ရြာျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မယ္ဆုိျပီး .. ျခစ္ျခဳပ္ ကုတ္ကတ္ ထားတာေလးေတြ မီးထဲ ပါသြားခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခံစားလုိက္ၾကရမလဲ..။
တေန႔တေန႔ ေနပူမုိးရြာမေရွာင္ အုိဗာတုိင္ ေခၚခ်င္သေလာက္ေခၚ ၾကဳံးရုန္းလုပ္၊ (ကန္ေတာ့ပါရဲ႔) ဖင္ဂြ်တ္တက္ေအာင္ စက္ခုံမွာထုိင္၊ ခါးရုိးက်ိဳးမတတ္ လုပ္ျပီး စုေဆာင္းထားရတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႔ ပုိင္ဆုိင္မႈေလးေတြ ကုံးေကာက္စရာကုိ မက်န္ေတာ့ဘူးရင္.. ဘယ္ေလာက္ စိတ္ထိခုိက္လုိက္ၾကမလဲ..။
လသားအရြယ္ ကေလးငယ္ကုိ သုံးႏွစ္အရြယ္ကေလးက ထိန္း.. သူတုိ႔ကုိ ငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးက ထမင္းခ်က္ရင္း ေစာင့္ၾကည္႔၊ မိဘမ်ားကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အလုပ္လုပ္မွ မနက္ထမင္းရည္ ညေနထမင္း ႏွပ္မွန္မွာမုိ႔ အလုပ္သြား.. ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မီးကေလာင္..။
ေဘးဘယ္ညာ အိမ္နီးနားခ်င္းဆုိသူေတြလည္း ကမၻာမီးေလာင္ေတာ့ သားေကာင္ခ်နင္း.. ကုိယ့္အပူနဲ႔ ကုိယ္ဆုိေတာ့.. ေတာင္မင္းေျမာက္မင္း မကယ္ႏုိင္.. ဘ၀ေတြ ဘ၀ေတြ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ လူမ်ိဳး အတူတူ ဆုိသူေတြရဲ႔ ဘ၀ေတြ.....
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါ..။ အေတာ့္ကုိ ၀မ္းနည္း မိရပါတယ္..။
မီးေလာင္တဲ့ ေရဥကၠံရြာ ဆုိတာ ကြ်န္ေတာ္ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မုိး ေနခဲ့တဲ့ စက္ရုံနဲ႔ ကုိက္တစ္ရာ ေလာက္သာ ေ၀းတာမုိ႔.. အေတာ့္ကုိ ရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ခဲ့ ရတဲ့ ရြာေလးပဲ..။
လြန္ခဲ့တဲ ဆယ္ႏွစ္၊ စက္မႈဇုံေတြ စကာ စက အဲဒီရြာ.. ရွိလွ အိမ္ေျခ ေလးငါးဆယ္ပဲ..။ ဒီေရေခ်ာင္းနဲ႔ ဓနိေတာေလးက ရြာကုိ ပတ္ခ်ာ ၀ုိင္းထားတယ္..။ ရြာသူရြာသားမ်ားက ဖားရွာငါးရွာ နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းၾကတယ္..။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရြာသားတစ္ရာမွာ ရွစ္ဆယ္ေလာက္က ဖိနပ္မစီးၾကဘူး..။
သူတုိ႔ထဲက ငါးဆယ္ေလာက္က ရန္ကုန္ကုိ မေရာက္ဖူးၾကဘူးလုိ႔ ေျပာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတာ္အ့ံၾသမိခဲ့ရတယ္..။ အခုလုိ ဘုရင့္ေနာင္ တံတား၊ ေအာင္ေဇယ်တံတား အစရွိတဲ့ ျမစ္ကူးတံတားၾကီးေတြမရွိေသးတဲ့ ေခတ္ကာလက ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေျပာတာ ဟုတ္မွာပဲ လုိ႔ လက္ခံရျပန္တယ္..။
အဲဒါက.. အရင္က အေျခအေန ..။ အခုေတာ့ အရင္အေျခအေနနဲ႔ အကြာၾကီးကြာသြား ခဲ့ျပီ..။ လွဳိင္သာယာစက္မႈဇုံရဲ႔ စက္ရုံအလုပ္ရုံ အလုပ္သမား ခုႏွစ္ဆယ္ရာႏႈန္းေလာက္က အဲဒီရြာမွာ ေနၾကတယ္..။ ရြာခံ ဆုိတာလည္း အခုေတာ့ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားျပီ..။
အိမ္ေတြ တဲေတြ ဆုိတာကလည္း.. ေနရာလပ္ မရွိသေလာက္ကုိ ေစ့ညွပ္ေနတယ္..။ တုိက္ၾကီးတာၾကီး ဆုိတာ တရြာလုံး ေျပးၾကည္႔မွ ေလးငါးဆယ္လုံး ထက္မပုိဘူး..။ အားလုံးက တဲေတြနဲ႔ တဲသာသာ အိမ္ေတြခ်ည္းပဲ..။
ဓနိမုိးမယ္..။ ထရံကာမယ္..။ တခ်ိဳ႔ဆုိ.. ပီနံအိတ္ခြံလုိလုိ စကၠဴကတ္ထူလုိလုိပဲ ကာႏုိင္ၾကတယ္..။ နည္းနည္းသပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာင္ေလးေတြ ရွိသလုိ၊ ၾကိဳက္ရင္ေန တစ္လ သုံးေထာင္ပဲဆုိတဲ့ တဲေတြကလည္း ဘယ္နည္းမလဲ..။
အဲဒီရြာမွာ.. ဘာေရဆုိးေျမာင္းစံနစ္မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မရွိဘူး..။ တခါတရံ စက္မႈဇုံထဲက ထြက္လာတဲ့ စြန္႔ပစ္ေရဆုိးေတြက ဒုနဲ႔ဒယ္နဲ႔ ရြာထဲမွာ ေသာင္တင္ေနတတ္ျပန္တယ္..။
စက္ရုံ၀န္ထမ္းေတြခမ်ာလည္း မနက္လင္းအလုပ္သြား၊ ညမွျပန္ေရာက္၊ ေက်ာတခင္းသာ အဆင္ေျပ ျပီးေရာ ဆုိတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ေနၾကတယ္နဲ႔ တူတယ္..။ ဒါမွမဟုတ္.. ေရြးခ်ယ္စရာကုိ မရွိတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္..။
လွ်ပ္စစ္မီးကလည္း မရွိ၊ လုပ္စားတတ္တဲ့ သူေတြက တရုတ္နီ မီးစက္ေလးအရင္းျပဳ၊ မီးတစ္ပြင့္ တစ္လ တစ္ေထာင့္ငါးရာနဲ႔ ညေနေျခာက္နာရီက ညဆယ့္တစ္နာရီအထိ ေပးတယ္..။ ဒါေတာင္ မီးယူလုိသူက မီးစက္နဲ႔ ကုိယ့္တဲ အေရာက္ ၀ါယာၾကိဳးဖုိး စုိက္ရျပန္တယ္..။
ေရတြင္းေရကန္ဆုိလုိ႔လည္း သိပ္ၾကီးၾကီးမားမား မရွိဘူး..။ ရြာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာပဲ ေရကန္ႏွစ္ကန္နဲ႔ အ၀ီစိစက္တြင္း တစ္တြင္း ရွိတယ္..။ တႏုိင္တပုိင္ လက္လွဳပ္တုံကင္ေလးေတြ ရွိတဲ့အိမ္ရွိေပမယ့္ တစ္ရြာလုံး ေလာက္ငွေလာက္ေအာင္အထိေတာ့ မရွိပါဘူး..။
ဆုိခဲ့သလုိ..... ေရပုပ္ေရဆုိးေတြက ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ကုိယ့္တဲေအာက္မွာ ရွိေနသမုိ႔.... ျခင္ေမြးျမဴေရးကလည္း အေတာ့္ကုိ ျဖစ္ထြန္းတဲ့ ရြာ လုိ႔ ေျပာႏုိင္တယ္..။ ညေနညေနဆုိ ဆုပ္ပက္လုိက္သလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ ျခင္က တစ္ရြာလုံးအျပည္႔ပဲ..။
အခန္းေတြက က်ဥ္း၊ ျပည္႔သိပ္က်ပ္ညွပ္ေအာင္ ေနရတဲ့ အထဲ၊ ျခင္ကႏွိပ္စက္..။ ျခင္ေထာင္ဆုိတာ လူေစ့မရွိ၊ တေနကုန္ ပင္ပမ္းၾကီးစြာ တ၀မ္းတခါးအတြက္ ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားလာတာမုိ႔ စိတ္ေတြက ရွဳပ္ေထြး၊ ရတဲ့ လုပ္အားခထဲက ဖဲ့ရဲြ႔ျပီး ျခင္ေဆးေခြ၀ယ္ထြန္း၊ တစ္ရက္မဟုတ္ ႏွစ္ရက္မဟုတ္.. တစ္ေယာက္မဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္မဟုတ္.. တစ္တဲမဟုတ္ ႏွစ္တဲမဟုတ္.. .. ေနာက္ဆုံးေတာ့ .. ဒီလုိအျဖစ္ဆုိးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကဳံရေတာ့တာပဲ..။ (ေနာင္လည္း မၾကာမီ လာအုံးမည္ ေမွ်ာ္ ဆုိတာမ်ိဳး ပဲ)
ေစ့ေစ့ေတြးေလ.. ၀မ္းနည္းဖုိ႔ ေကာင္းေလပါပဲ..။ အေျဖမရ ထြက္ေပါက္မရတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ပဲ ေတြးသူသာ မြန္းၾကပ္ က်န္ခဲ့ရတယ္...။
အလွဴေငြလာယူတဲ့ ညီငယ္မုိးေက်ာ္က ေျပာတယ္..။ မီးေလာင္တာက အခ်ိန္ေကာင္း..။ တခ်ိဳ႔အလုပ္ဆင္းေနလုိ႔ မီးေလာင္တာ မသိလုိက္သူေတြ.. ညေနအလုပ္ဆင္းမွ.. ကုိယ့္အိမ္မီးထဲ ပါသြားမွန္းသိၾကလုိ႔ ရြာထိပ္မွာပဲ မူးေမ့လဲၾက ရွာတယ္..။
ရြာျပန္မေရာက္တာ အေတာ္ၾကာခဲ့ျပီ..။ ဒီႏွစ္သၾကၤန္ေတာ့ ရြာျပန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္မယ္ဆုိျပီး .. ျခစ္ျခဳပ္ ကုတ္ကတ္ ထားတာေလးေတြ မီးထဲ ပါသြားခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ခံစားလုိက္ၾကရမလဲ..။
တေန႔တေန႔ ေနပူမုိးရြာမေရွာင္ အုိဗာတုိင္ ေခၚခ်င္သေလာက္ေခၚ ၾကဳံးရုန္းလုပ္၊ (ကန္ေတာ့ပါရဲ႔) ဖင္ဂြ်တ္တက္ေအာင္ စက္ခုံမွာထုိင္၊ ခါးရုိးက်ိဳးမတတ္ လုပ္ျပီး စုေဆာင္းထားရတဲ့ ကုိယ့္ရဲ႔ ပုိင္ဆုိင္မႈေလးေတြ ကုံးေကာက္စရာကုိ မက်န္ေတာ့ဘူးရင္.. ဘယ္ေလာက္ စိတ္ထိခုိက္လုိက္ၾကမလဲ..။
လသားအရြယ္ ကေလးငယ္ကုိ သုံးႏွစ္အရြယ္ကေလးက ထိန္း.. သူတုိ႔ကုိ ငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးက ထမင္းခ်က္ရင္း ေစာင့္ၾကည္႔၊ မိဘမ်ားကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အလုပ္လုပ္မွ မနက္ထမင္းရည္ ညေနထမင္း ႏွပ္မွန္မွာမုိ႔ အလုပ္သြား.. ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မီးကေလာင္..။
ေဘးဘယ္ညာ အိမ္နီးနားခ်င္းဆုိသူေတြလည္း ကမၻာမီးေလာင္ေတာ့ သားေကာင္ခ်နင္း.. ကုိယ့္အပူနဲ႔ ကုိယ္ဆုိေတာ့.. ေတာင္မင္းေျမာက္မင္း မကယ္ႏုိင္.. ဘ၀ေတြ ဘ၀ေတြ.. ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ လူမ်ိဳး အတူတူ ဆုိသူေတြရဲ႔ ဘ၀ေတြ.....
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါ..။ အေတာ့္ကုိ ၀မ္းနည္း မိရပါတယ္..။
---------------------------------
Native Myanmar Forum မွာ လိႈင္သာယာမီးေဘးနဲ႕ ပါတ္သတ္ၿပီး အလွဴခံေပးေနတဲ့ ရက္ဗန္ ေတာ့ပစ္ေအာက္မွာ မန္ဘာတစ္ေယာက္ ေရးထားတဲ့ပို႕စ္ေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ Blog မွာ ျပန္လည္ေ၀မွ် တင္ျပလိုက္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
1 comment:
အမွန္ေတာ့ အသိပညာေပးအစီအစဥ္နဲမွဳနဲ႔ လူေတြက မလိုဘူလို႔ ထင္တာေတြမ်ားေနၾကလို႔ပါ။ ခုလိုမရွိမဲ့ရွိမဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာေလာင္တဲ့မီးဆိုေတာ့ တမ်ိဳးသနားဖုိ႔ေကာင္းေနျပန္ပါေရာ။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း မသိဘူး ဒီႏွစ္ထဲမွာ ျမန္မာျပည္မွာ မီးေလာင္းတာေတြသိပ္မ်ားေနသလိုပါဘဲ။ ထပ္ျပီး စိတ္မေကာင္းစရာကေတာ့ တက္ႏိုင္ၾကတဲ့သူေတြက တတက္တအားပါ၀င္မွဳမရွိၾကတာက ပိုျပီး ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တတက္တအားနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ဘေလာဂ့္ပိုင္ရွင္ကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။
ပိုစ္ေတြကို ေပါင္းျပီး ကြန္းမန္႔ေရးလိုက္တာပါ။
Post a Comment