2008 Summary

၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ ႀကံဳဆံုျဖစ္ခဲ့သမွ်ေလးကို မွတ္တမ္းတင္ခ်င္လို႕ မွတ္မိသေလာက္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလး ေရးထားလိုက္ပါအံုးမယ္။ မခင္မင္းေဇာ္လည္း အဲဒါမ်ိဳးေလး ေရးထားတာ ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္။ သူ႕လိုမ်ိဳး အလြမ္းဒီဇင္ဘာေတြ ေနာက္ဆက္တြဲေတြ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ခ်ဳပ္ႏိုင္ရမယ္ေလ။ ဟဟ...

၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ...

နာဂစ္မုန္တုိင္း
ရန္ကုန္ကို နာဂစ္မ၀င္ခင္ တစ္ရက္ႀကိဳၿပီး ေရာက္ႏွင့္ေနခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေရႊမန္းၿမိဳ႕မွာ လုပ္မယ့္မဂၤလာပြဲကို တက္ဖို႕လာခဲ့ေပမယ့္ မဂၤလာပြဲမေရာက္ပဲ ရန္ကုန္ထဲမွာတင္ ဒုကၡလွလွခံလိုက္ရတယ္။ ဒီအသက္အရြယ္အထိ တစ္ခါမွ မႀကံဳမဆံုဖူးတဲ့ နာဂစ္မုန္တိုင္းကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတယ္။ သစ္ပင္အႀကီးႀကီး အိမ္ထဲ၀င္လာလို႕ ျပတင္းေပါက္မွန္ကြဲစေတြ မ်က္ႏွာကို လာမစိုက္ခဲ့တာပဲ ကံေကာင္းတယ္ မွတ္ရမယ္။ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ ေရာက္ေနသလို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးတစ္ခုမွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ျခင္စာေကၽြး ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။

ေဖာက္ျပန္မွဳ
ခင္မင္မွဳေတြ၊ သစၥာရိွမွဳေတြဟာ ေငြေၾကးဆိုတဲ့အရာတစ္ခု ၀င္လာရင္ ေတာင့္ခံထားႏိုင္တာ ရွားလွပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ဒဏ္ကို ခံႏိုင္ေပမယ့္ ခ်မ္းသာတဲ့ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ၾကဘူး။ အခင္ဆံုး၊ အယံုၾကည္ရဆံုး၊ အားကိုးရဆံုး၊ အေကာင္းဆံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေငြဆိုတဲ့ ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ပဲ ေဖာက္ျပန္ခဲ့တယ္။ သစၥာေဖာက္ခဲ့တယ္။ ယံုၾကည္မွဳကို အလြဲသံုးစားျပဳခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့လည္း သူ႕ထိုက္နဲ႕ သူ႕ကံ လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့ရတာေပါ့။

စိမ္းသရဖူစိမ္း
တကယ္ဆို ဘာမွ မဆိုင္ေတာ့မွန္း သိေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ထားခဲ့မိတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြမ်ား ျပင္လို ျပင္ျငားေပါ့။ ကိုယ့္ဘက္က ဘာအမွားေတြ ရိွလို႕ ဒီေလာက္ထိ ျဖစ္သြားရလဲ။ ေပးဆပ္မွဳတစ္ခုကို အျပစ္လို႕ သတ္မွတ္ရင္ အဲဒီ အျပစ္တစ္ခုပဲ ရိွေနတယ္။ ေသြးေအးသြားေအာင္ အခ်ိန္ေပး အယူခံ၀င္ခဲ့ေပမယ့္ ေၾကကြဲစြာ ရရိွလိုက္တဲ့ အေျဖတစ္ခုက စိမ္းသရဖူစိမ္းပါပဲ။ ေခါင္းေလး တစ္ခ်က္ေတာင္ ေစာင္းငဲ့မၾကည္႕သြားခဲ့ဘူး။

ေသျခင္း
ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကေန ဒီအသက္အရြယ္အထိ ဦးေလးေတြထဲမွာ အဲဒီဦးေလးနဲ႕ အေနအနီးဆံုးပဲ။ တျခား ဦးေလးေတြက သူတုိ႕ကိစၥနဲ႕ သူတုိ႕ အလုပ္မ်ားေနလို႕၊ ေနတဲ့ေနရာၿမိဳ႕နယ္ရပ္ကြက္ မတူလို႕ ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင့္ေလာက္ပဲ ရိွခဲ့တယ္။ ဦးေလးထဲမွာ သူက အႀကီးဆံုးပါပဲ။ မာမားရဲ႕ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးေပါ့။ အဲဒီ ဦးေလးနဲ႕အတူ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚတက္ စြန္လႊတ္ကစားခဲ့ဖူးတယ္။ ျပည္သူ႕ရင္ျပင္ ဖြင့္ကာစမွာ စက္ဘီးစီး သင္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။ လိွဳင္ျမစ္ကမ္းမွာ ညေနဆည္းဆာေတြ ခံစားခဲ့ဖူးတယ္။ ကမ္းနားမွာ ေက်ာက္ခ်ထားတဲ့ ငါးလုပ္ငန္းက သေဘာၤေတြေပၚ တက္ေဆာ့ခဲ့ဖူးတယ္။ ၂၀၀၈ ေဘဂ်င္းအိုလံပစ္ ဖြင့္ပြဲေန႕မွာ သူ ဆံုးပါးခဲ့တယ္။ အသည္းေရာင္ အသား၀ါ ဘီပိုးေၾကာင့္ေပါ့။

၂၀၀၈ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ...

အိမ္သာ
နာဂစ္မုန္တိုင္း၀င္ၿပီး ၂ ရက္ေလာက္ အေရးေပၚ ကယ္ဆယ္ေရးေလာက္ပဲ လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႕ေတာင္ အေတာ္ လုပ္ယူခဲ့ရတာ။ အျပင္မွာ ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ ျဖစ္ေနမွန္းကို မသိခဲ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္ခုခု လုပ္ၾကရေအာင္ လာေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႕ေတြလည္း ဘာလုပ္ရမွန္း မသိၾကဘူး။ ကိုမင္းအိုနဲ႕ အဆက္အသြယ္ ရေတာ့ ေရစက္ေတြ ေမာင္းဖို႕ စီစဥ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီကေနတဆင့္ ေဆးအဖြဲ႕ေတြ၊ အိမ္သာေဆာက္တဲ့ အဖြဲ႕ေတြ ထပ္ခ်ဲ႕ႏိုင္ခဲ့တယ္။ စလံုးကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္သာအတြက္ အလွဴေငြေတြ ကူရွာေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ နာဂစ္အၿပီးမွာ အိမ္သာ အလံုး ၁၀၀ နီးပါး ေဆာက္လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ရာထူး
လက္ရိွအလုပ္မွာ ၁ ႏွစ္ခြဲ ျပည္႕တဲ့အခ်ိန္ ရာထူးတိုးတယ္။ ရံုးမွာ လူေဟာင္းေတြ ထြက္ကုန္ေတာ့ ကိုယ္လည္း တျဖည္းျဖည္း လူေဟာင္းျဖစ္လာတယ္။ တျခားဌာနက မန္ေနဂ်ာေတြ ေကာင္းမွဳနဲ႕ ရာထူးတိုးဖို႕ လိုေနေၾကာင္း ဂ်ီအမ့္ႀကီး နားထဲ သတင္းေရာက္သြားတယ္။ ဂ်ီအမ္ကေနတဆင့္ သက္ဆုိင္ရာဌာနက စီနီယာမန္ေနဂ်ာကို ရာထူးတိုးေပးလိုက္ပါ ဆိုၿပီး ညႊန္ၾကားလိုက္ေတာ့ ရာထူးတစ္ဆင့္ တက္သြားပါေလေရာ။ ရာထူးတက္သလို လခလည္း တက္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ တခ်ိဳ႕ေတြ႕ရဲ႕ မနာလို မုန္းတီးခံရမွဳေတြလည္း မ်ားလာတယ္။ အခုတေလာ ေခ်ာက္တြန္းခံရတာ မသိမသာေရာ သိသိသာသာေရာ ေတြ႕ေနရတယ္။

ကင္မရာ
ဓါတ္ပံုရိုက္၀ါသနာပါတာက ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ကတည္းက။ လက္ေဆာင္ရတဲ့ ဖလင္ကင္မရာ အစုတ္ေလးနဲ႕ စြယ္ေတာ္ဘုရားမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ ဓါတ္ပံုေလွ်ာက္ရိုက္ခဲ့ေသးတယ္။ ကုလားျပည္မွာ ကာလတုိ ေက်ာင္းသြားတက္တုန္းက ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တာ အယ္လ္ဘမ္ႀကီး ငါးအုပ္ေတာင္။ ဒါေတာင္ ဖလင္ကင္မရာနဲ႕ ရိုက္ခဲ့တာပါ။ အခု စလံုးေရာက္ေတာ့ ကင္မရာ ေကာင္းေကာင္းတစ္လံုး ၀ယ္ကိုင္ဖို႕ စိတ္ကူးရိွထားတယ္။ ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္က ဓါတ္ပံုဆရာေတြကလည္း လက္စြမ္းျပတာေတြ မ်ားလြန္းေတာ့ ဓါတ္ပံုေရာဂါက ပိုသည္းလာတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ၀ယ္မယ့္၀ယ္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ၀ယ္မယ္ကြာဆိုၿပီး လူမိုက္ဇာတ္ခင္းလိုက္တာ ဒီႏိုင္တီး အုန္းသီးတစ္လံုး အဖတ္တင္သြားပါတယ္။

လူငယ္ကမ့္
စကၤာပူၾကက္ေျခနီမွာ လုပ္အားေပးခဲ့တာ ၁ ႏွစ္တိတိ ျပည္႕ခဲ့ပါၿပီ။ ေသြးလွဴရွင္ စုေဆာင္းတဲ့ဘက္မွာ အမ်ားဆံုး လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေဂဟာေတြလည္း ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရွ႕ႏွစ္တုန္းက ကမ့္၀င္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီႏွစ္ကမ့္မွာေတာ့ လုပ္အားေပး တစ္ေယာက္အျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ရပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ကမ့္မွာ ျမန္မာျပည္က ၾကက္ေျခနီေတြ၊ ေသြးလွဴရွင္ေတြ တက္ေရာက္ႏိုင္ဖို႕ ၾကားခံကူညီ ေဆာင္ရြက္ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။ သူတုိ႕ကို ကမ့္အတြင္းမွာလည္း လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေတြ ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ထိုင္းေတြ ဖိလစ္ပိုင္ေတြလို ျမန္မာျပည္က ၄ ေယာက္ေတာင္ ကမ့္၀င္ႏိုင္တာကိုပဲ ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။

အလြမ္း၊ အေဆြး၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ ေလာဘ၊ မာန၊ ဟာသ ရသအဖံုဖုံကို ႀကံဳဆံုခဲ့ရတဲ့ ၂၀၀၈ ပါပဲ....

Youth Donor Camp 2008 - 9

ဖိလစ္ပိုင္ျပပြဲမွာ ၾကက္ေျခနီက လူႀကီးေတြ ၀င္ၾကည္႕ေနတာပါ။


ေဟာင္ေကာင္ျပပြဲမွာ ၾကက္ေျခနီက လူႀကီးေတြ ၀င္ၾကည္႕ေနတာပါ။


ျမန္မာျပပြဲမွာ ၾကက္ေျခနီက လူႀကီးေတြ ၀င္ၾကည္႕ေနတာပါ။


လာအုိျပပြဲမွာ ၾကက္ေျခနီက လူႀကီးေတြ ၀င္ၾကည္႕ေနတာပါ။

Youth Donor Camp 2008 - 8

မိန္းခေလးဆိုလို႕ ၁ ေယာက္ပဲပါတဲ့ ထိုင္းအဖြဲ႕သားေတြ ျပခန္းကို ျပင္ဆင္ေနတာပါ။


ဖိလစ္ပိုင္အဖြဲ႕ကလည္း မိန္းခေလး ၁ ေယာက္ပဲပါတယ္။


ပါကစၥတန္က ၁ ေယာက္တည္း လာတယ္။ လက္ေထာက္ညႊန္မွဳးဆိုပဲေနာ္။


ဗီယက္နမ္ကလည္း ၁ ေယာက္တည္းပဲ။ ဗလေတာင့္ေတာင့္နဲ႕ ေကာင္ေလးေပါ့။

Youth Donor Camp 2008 - 7

Amazing Race ထဲမွာပါတဲ့ River Cross လို႕ အမည္ေပးထားတဲ့ ကစားနည္းေလးပါ။
ျဖတ္ကူးစရာ ျမစ္မရိွလို႕ ပင္လယ္ထဲမွာပဲ ကမ္းစပ္နားကပ္ၿပီး ေလွာ္ၾကတာေပါ့။


ေနာက္မွာထိုင္ၿပီး ေလွေလွာ္တဲ့သူက ေသြးလွဴရွင္ပါ။
ေရွ႕မွာထိုင္ၿပီး ေလွေလွာ္တဲ့သူက ေသြးလက္ခံမယ့္ လူနာလို႕ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။


ေအ၊ ဘီ၊ အို၊ ေအဘီ ေသြးအမ်ိဳးအစားအလိုက္ လူနာမွာ လက္ခံႏိုင္မွဳ ရိွမရိွ သိေစခ်င္တာပါ။
အကယ္လို႕ လူမွားသယ္လာရင္ လက္မခံပဲ ဟိုဘက္ကမ္းကို ျပန္ေလွာ္ခိုင္းပါတယ္။


ေအဘီသမားကေတာ့ ေအဘီသမားကိုပဲ လွဴလို႕ရပါတယ္။
ေသြးအားလံုးမွာ သြင္းလို႕ရတဲ့ အိုေသြး အလွဴရွင္က အမ်ားဆံုး ေလွာ္ခတ္ရပါတယ္။

Youth Donor Camp 2008 - 6

Group - A (Aorta Group)


Group - C (Camaraderie Group)


Group - D (Ding Dung... Group)


Group - E (Elvis Group)

Youth Donor Camp 2008 - 5

ဒီကစားနည္းကို ရွဥ္႕ကေလးနဲ႕ အိမ္ကေလးလို႕ ေခၚရမလားပဲ။
ကစားနည္းမွာ အိမ္ကနည္းၿပီး ရွဥ္႕ေတြက ပိုမ်ားရပါတယ္။


အိမ္ေရႊ႕ရင္ ရွဥ္႕ေတြက ထိုင္ေနရတယ္။ ရွဥ္႕ေတြ ေရႊ႕ရင္ အိမ္ေတြက ၿငိမ္ေနရတယ္။


ကစားၿပီး ခဏနား... ၿပီးေတာ့ ေန႕လည္စာ ၀ါးတီးေပါ့။
အေအးဗူးနဲ႕ သစ္သီးေတြလည္း ေကၽြးတယ္။


သူတုိ႕ေတြက အားရပါးရ စားေနခ်ိန္ ကိုယ္ေတြကေတာ့ ေရေသာက္ဗိုက္ေမွာက္ပဲ။
အားလံုး စားၿပီးမွပဲ ကိုယ္ေတြအလွည္႕ေရာက္ေတာ့တယ္။ ေၾသာ္.. တာ၀န္ တာ၀န္

Youth Donor Camp 2008 - 4

ထမင္းမစားခင္ Pavilion ထဲမွာ အားလံုးအတူ ေဆာ့ကစားပါတယ္။
စက္၀ိုင္းတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ အားလံုး လက္ေတြခ်ိတ္ထားရပါတယ္။


ၿပီးရင္ ႀကိဳးကို လက္တြဲမျဖဳတ္ပဲ လက္ဆင့္ကမ္းရပါတယ္။
အ၀ါေရာင္နဲ႕ တစ္ေယာက္က ျမန္မာျပည္ကပါ။


အနီေရာင္က ထိုင္းၾကက္ေျခနီပါ။ အျဖဴေရာင္က လာအိုၾကက္ေျခနီပါ။


ေဆာ့တာ ေႏွးတဲ့သူေတြက စည္း၀ိုင္းအလယ္မွာ ကျပရပါတယ္။

Youth Donor Camp 2008 - 3

သဲေသာင္ျပင္မွာ အဖြဲ႕လိုက္ ေဆာ့ကစားစဥ္ ဗီဒီယိုမွတ္တမ္းရိုက္ကူးပါတယ္။
အဲဒီ ဗီဒီယုိကို IFRC (International Federation of Red Cross) ကို ပို႕မွာပါ။


အမည္ေခၚခံရတဲ့သူကို ဆြမ္းႀကီးေလာင္း ၀ိုင္းရိုက္ေနၾကတာပါ။
သူက အျခားတစ္ေယာက္ အမည္ကို မေခၚမခ်င္း အရိုက္ခံေနရမွာပါ။


အဖြဲ႕ A မွာ Human Chain လုိ႕ေခၚတဲ့ ဂိမ္းကို ေဆာ့ေနၾကတာပါ။
တြဲထားတဲ့ လက္ေတြကို မျဖဳတ္ရပဲ လူေတြ ေနရာေရႊ႕ရတာပါ။


အဖြဲ႕ D မွာ Human Chain လုိ႕ေခၚတဲ့ ဂိမ္းကို ေဆာ့ေနၾကတာပါ။
ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္ က်တဲ့အျပင္ တခ်ိဳ႕ဆို လွ်ာေတာင္ ထြက္ေနၿပီ။

Youth Donor Camp 2008 - 2

Sentosa မွာ ေဆာ့ကစားဖို႕အတြက္ စီစဥ္စရာရိွတာကို လုပ္ဖို႕ ေရာက္လာတဲ့ ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႕ပါ။


ကမ့္၀င္တဲ့သူေတြ ေရာက္မလာခင္ ေရွ႕ေျပးအဖြဲ႕က လိုအပ္တာေတြကို ေနရာယူ စီစဥ္ခဲ့ပါတယ္။


ကမ့္၀င္တဲ့သူေတြ Sentosa ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ အနီေရာင္ေတြက ထိုင္းၾကက္ေျခနီေတြေပါ့။


ဂိမ္းေတြေဆာ့ဖို႕ သဲေသာင္ျပင္မွာ အဖြဲ႕လိုက္ ေနရာယူခိုင္းထားလိုက္ပါတယ္။
ေနကေတာ့ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတာပါပဲ။ အသားေတာင္ မဲတယ္။

Youth Donor Camp 2008 - 1

Bedok ဘူတာမွာ ကမ့္၀င္မယ့္သူေတြကို လာႀကိဳတာပါ။


YDC banner ႀကီးျဖန္႕ၿပီး အခုလို လူစုရတာေပါ့။ ၿပီးမွ ကားနဲ႕ ကမ့္ကို သြားၾကမွာပါ။


ျမန္မာျပည္က လာမယ့္ ၾကက္ေျခနီ ၂ ေယာက္ကို ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳေနတာပါ။


ျမန္မာျပည္္ ၾကက္ေျခနီ ၂ ေယာက္နဲ႕ လာႀကိဳတဲ့သူေတြ ေလဆိပ္မွာ အမွတ္တရေပါ့။
အိတ္မွားယူသြားလို႕ ေလဆိပ္မွာ အေၾကာင္းၾကားေနတာနဲ႕ အၾကာႀကီးေစာင့္ခဲ့ရေသးတယ္။

A piece of gipsy life-3

အဲဒီတုန္းက ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး လုပ္ခ်လိုက္တာ အခုခ်ိန္ ျပန္ေတြးမိေတာ့လည္း အမွတ္ရစရာေလးပဲ။ လူငယ္လည္း မဟုတ္ လူႀကီးလည္း မဟုတ္တဲ့ အရြယ္မွာ ထင္ရာစိုင္းခဲ့တာေလးေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရဆို လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္ ဒီဇင္ဘာလ ေဆာင္းတြင္းႀကီးထဲမွာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္မွာ ေမာင္ေမာင္ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ သူက အိုင္တီ ပေရာဂ်က္ မန္ေနဂ်ာေပါ့။ သူ႕မွာ ျဖဴေလးလို႕ေခၚတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ရထားတာ မၾကာေသးဘူး။ ၆ လ ေလာက္ပဲ ရိွအံုးမယ္။ ေကာင္မေလးက ဆယ္တန္း မေအာင္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အသက္မျပည္႕တဲ့ ကေလးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆယ္တန္း ၂ခါ က်ေပါ့။ အဲဒီႏွစ္မွာ ဆယ္တန္းျပန္ေျဖဖို႕ က်ဴရွင္ ျပန္တက္ေနခဲ့တယ္။

တစ္ေန႕ ေန႕လည္ပိုင္းမွာ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ရံုးကို ဖုန္း၀င္လာတယ္။ သူ႕ရည္းစားရဲ႕ က်ဴရွင္က ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ဆက္တာပါတဲ့။ ေကာင္ေလးက သူ ေနာက္တစ္ပတ္မွာ ေတာင္ငူျပန္ေတာ့မွာမုိ႕လို႕ ျဖဴေလးကို ႏွဳတ္ဆက္စကား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအပတ္စေနေန႕ က်ဴရွင္ကို ညပိုင္းမွာ လာမႀကိဳေပးလို႕ ရမလားဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ျဖဴေလးကို က်ဴရွင္က ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္လည္း လိုက္ေနတယ္ဆိုတာ ေမာင္ေမာင္က သိထားတယ္။ အခုဖုန္းဆက္တဲ့ ေကာင္ေလးက ျဖဴေလးကို လုိက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးပဲ ျဖစ္ဖုိ႕မ်ားတယ္။ ေမာင္ေမာင္လည္း လူႀကီးပီပီ အသာတၾကည္ ခြင့္ျပဳေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူရင္ထဲမွာ ေနဆယ္စင္း ေတာက္ေလာင္ေနၿပီ။ အဲဒီေန႕က ၾကာသပေတးေန႕။

ေမာင္ေမာင္ ရံုးဆင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စံု ရွင္းျပတယ္။ သူ စိတ္မခ်ဘူးေပါ့။ ေတာ္ၾကာ ေကာင္ေလးက ကားတင္ေျပးရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲတဲ့။ သူ စိုးရိမ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရိွပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ လေက်ာ္ေလးတင္ ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေဘာလံုးကြင္းနားမွာ ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီး ကားတင္ေျပးတာ ျဖစ္ၿပီးၿပီ။ အဲဒီေတာ့ သူ႕ရဲ႕ေသာကကို ကၽြန္ေတာ္ ပ်က္ရယ္မျပဳရက္ခဲ့ဘူး။

ဂိမ္းအတူေဆာ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ ဘာလုပ္ၾကရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားၾကတယ္။ သူတုိ႕ကလည္း ျဖဴေလးနဲ႕ ေမာင္ေမာင္ကို သိထားေတာ့ ကူညီခ်င္ၾကတယ္။ ေဆာင္းတြင္းႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေခၽြးေတြ ပ်ံေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး အစီအစဥ္ တစ္ခု ဆြဲလိုက္တယ္။ ဒါရိုက္တာက ကၽြန္ေတာ္ေပါ့။ မွန္ထိုး မီးထိုး ကင္မရာမင္း အစံုအစိကုိေတာ့ ဂိမ္းအတူေဆာ့တဲ့ လူငယ္ေတြ ၀ိုင္းကူၾကခဲ့တယ္။

အရံမီးသတ္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရိွေတာ့ သူတို႕ဆီက လမ္းေလွ်ာက္ စကားေျပာစက္ေတြ ငွားလိုက္တယ္။ လည္ပင္းညွစ္ၿပီး ငွားလိုက္ေတာ့ စက္ ၃ လံုး ရတယ္။ ကားရိွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ကား ၂ စီးရတယ္။ စက္ဘီးက ၅ စီး ရလိုက္တယ္။ လိုအပ္တာေတြရေတာ့ လုပ္မယ့္အပိုင္းကို အကုန္ရွင္းျပၿပီး ေသာၾကာေန႕ ညပိုင္းကတည္းက အစမ္းေလ့က်င့္တယ္။ ေနရာယူဖို႕ ပြိဳင့္တစ္ခုခ်င္းကို လိုက္ျပတယ္။ အခ်ိတ္အဆက္ေတြ လွဳပ္ရွားရမယ့္ အပိုင္းေတြကို တကယ္လွဳပ္ရွားရမယ့္ နယ္ေျမမွာ သြားၿပီး အစမ္းေလ့က်င့္ၾကတယ္။ အစမ္းေလ့က်င့္တာက ပစၥည္းစံုနဲ႕ အမွန္အကန္ ေလ့က်င့္တာ။ ကားေတြေရာ စက္ဘီးေတြေရာေပါ့။

စေနေန႕ညကို ေရာက္လာပါၿပီ။ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း အားလံုးကို ေနရာယူခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကားထဲမွာ။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ကားတစ္စီးထဲမွာ။ ကားတစ္စီးစီမွာ စကားေျပာစက္ ၁ လံုး စီရိွတယ္။ စက္ဘီးအဖြဲ႕ထဲက ၁ ေယာက္ကို စက္ ၁ လံုးေပးထားတယ္။ သူ႕ကိုေတာ့ နားၾကပ္နဲ႕ စကားေျပာလုိ႕ ရေအာင္ လုပ္ေပးထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ စက္ကို လက္နဲ႕ ကိုင္ထားစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ။ ေဆာင္းတြင္းဆိုေတာ့လည္း အေႏြးထည္ ထူထူပြပြႀကီးေအာက္မွာ စက္ကို ၀ွက္ထားလုိ႕ ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ အျပင္လူေတြ မရိပ္မိေတာ့ဘူး။

က်ဴရွင္ရိွတဲ့ လမ္းရဲ႕ ထိပ္ ၂ ဘက္မွာ ကားတစ္စီးစီ ရပ္ထားတယ္။ က်ဴရွင္နဲ႕ ဓါတ္တုိင္ ၂ တိုင္စာအကြာ ဘယ္ညာ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ စက္ဘီးတစ္စီးစီ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကားေတြနဲ႕ ဓါတ္တိုင္ ၃ တိုင္စာအကြာမွာ ေနာက္ထပ္ စက္ဘီးတစ္စီးစီ ေစာင့္ေနၾကတယ္။ လမ္းက နည္းနည္းရွည္လို႕ စက္ဘီး ၄ စီးကို တစ္လမ္းထဲမွာ ထည္႕ထားတာပါ။ က်ဴရွင္ေဘးမွာ လမ္းၾကားေလး ရိွတယ္။ အဲဒီ လမ္းၾကားကေန ထြက္ရင္ ေနာက္ဘက္က လမ္းထဲကို ေရာက္သြားမယ္။ အဲဒီ လမ္းၾကားေလးရဲ႕ ထိပ္မွာ စက္ကိုင္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ စက္ဘီး ေစာင့္ေနတယ္။

အကယ္လို႕မ်ား ျဖဴေလးတုိ႕က လမ္းၾကားထဲကေန အျခားလမ္းဘက္ကို ထြက္လာရင္ စက္ကိုင္ထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကားေတြထဲမွာ ရိွတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကို သတင္းလွမ္းပို႕မယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕က ကားေတြကို ေနာက္ဘက္က လမ္းထိပ္ကို ေနရာေရႊ႕ၿပီး ႀကိဳေစာင့္ေနမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ကားေတြ ေနရာေရႊ႕ရင္ ကားနဲ႕အနီးဆုံးမွာ ေနရာယူထားတဲ့ စက္ဘီးေတြလည္း ေနာက္ဘက္ လမ္းထဲကို စက္ဘီးနဲ႕ ပတ္၀င္ၾကမယ္။ က်ဴရွင္ေဘးတစ္ခ်က္စီမွာ ေနရာယူထားတဲ့ စက္ဘီး ၂ စီးက ျဖဴေလးတို႕ေနာက္ကို လမ္းၾကားထဲကေန လိုက္လာမယ္။

အကယ္လို႕မ်ား က်ဴရွင္ရိွတဲ့ လမ္းအတိုင္းပဲ ထြက္လာရင္ေတာ့ ကားေတြ၊ စက္ဘီးေတြက ပံုစံမပ်က္ ေနရာယူေနမယ္။ ျဖဴေလးတို႕ လမ္းအလည္ကိုေက်ာ္မွ က်ဴရွင္ေဘးနားက စက္ဘီးေတြက ျဖည္းျဖည္းေလး နင္းၿပီး စ ထြက္မယ္။ ေနာက္ကေန ျဖည္းျဖည္းေလး လိုက္မယ္။ ေနာက္ေၾကာင္းရွင္းတဲ့ သေဘာေပါ့။ လမ္းထိပ္နားက စက္ဘီးေတြကေတာ့ ကိုယ့္ေနရာမွာ ေနၿမဲပဲေပါ့။

က်ဴရွင္ဆင္းေတာ့ ျဖဴေလးက သူသြားေနက် လမ္းအတုိင္းပဲ သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းၾကားထိပ္က သူငယ္ခ်င္းက ကားေတြ ေနရာေရႊ႕ဖို႕ မလိုတဲ့အေၾကာင္း စက္နဲ႕လွမ္းေျပာပါတယ္။ ကားေတြ မေရႊ႕ေတာ့ စက္ဘီးေတြလည္း မေရႊ႕ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ အဆင့္ဆင့္ လွဳပ္ရွားခဲ့လိုက္တာ ျဖဴေလး အနားကို ဘယ္ေယာက်ာ္းေလးမွ ကပ္လာတာကို မေတြ႕ရဘူး။ ေနာက္ဆံုး ျဖဴေလးသာ သူ႕အိမ္ ျပန္ေရာက္သြားတယ္ ထူးျခားမွဳတစ္ခုမွကို မေတြ႕ရဘူး။ အဲဒီေတာ့လည္း အားလံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အတူတူထုိင္ စၿမံဳျပန္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္မွ ျပန္သိရတာက ျဖဴေလးက ေမာင္ေမာင့္ကို စမ္းသပ္တဲ့သေဘာနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကို ဖုန္းဆက္ခုိင္းတာပါတဲ့။ သူကေတာ့ ဘယ္ရယ္မဟုတ္ က်ီစယ္လိုက္တာပါပဲ။ ကိုယ္ေတြကေတာ့ အစိုးရိမ္ပိုၿပီး စီစဥ္ထားလိုက္ရတာမ်ား ပစၥည္းအစံုအလင္နဲ႕ ေထာင့္ကိုေစ့ေနတာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီေန႕က အေတာ္ကို ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးမဟုတ္ သူငယ္မဟုတ္ တစ္အုပ္တစ္မႀကီး ေဆာ့လိုက္ရသလိုပဲဗ်ာ။ တကယ္ပဲ အမွတ္ရမိပါတယ္။

A piece of gipsy life-2

သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ကိုလင္းလို႕ ေခၚၾကတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ထက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးမယ္။ သူက အသက္သာႀကီးတာ လူငယ္တစ္ေယာက္လိုပဲ။ လက္ထဲမွာ ေဆးလိပ္တုိ၊ ေက်ာမွာ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးနဲ႕ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ တီရွပ္နဲ႕ ေဘာင္းဘီရွည္ ၀တ္တာမ်ားတယ္။ ပုဆိုး၀တ္တာ ရိွေပမယ့္ ေတြ႕ရခဲတယ္။

သူက ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ တူပါ။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္ကို ေတြ႕တုိင္း သူ႕တူနဲ႕ တူတယ္လို႕ ေျပာေလ့ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဘယ္သူ႕ကို ေျပာေနမွန္း မသိဘူး။ ဘယ္သူဘယ္၀ွါကို ေျပာမွန္း သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ကိုလင္းက ေဘာ္ဒါေတြ ျဖစ္ေနၿပီးၿပီ။ ဘာေတြ တူသလဲ ဆုိေတာ့... ပိန္ပိန္ပါးပါး ျဖစ္တာ တူတယ္။ စက္မွဳေက်ာင္းသား ျဖစ္တာ တူတယ္။ ေနာက္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးက မ်က္မွန္သမားေတြပဲ။

သူက တကယ့္ကို ေလႏွင္ရာလႊင့္တဲ့ ဂ်စ္ပစီတစ္ေယာက္ပါပဲ။ အစိုးရ၀န္ထမ္း အရာရိွတစ္ဦး ျဖစ္ေပမယ့္ သူဟာ လူေပ်ာ္တစ္ေယာက္ပါ။ အဆင္ေျပတဲ့ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ အိမ္မွာ အဆင္ေျပသလို အိပ္တယ္။ သူ႕မွာ အိမ္ရိွေပမယ့္ အဲဒီအိမ္မွာ ညအိပ္တာ ခပ္ရွားရွားပဲ။ သူအၿမဲလြယ္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ သြားတုိက္ေဆး၊ သြားပြတ္တံ၊ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါ၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္စက္ အကုန္ပါတယ္။ စိတ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လႊတ္ထားေလ့ရိွတယ္။ ေနခ်င္သလို ေနတတ္တယ္။ ဂုဏ္ေတြ ပကာသနေတြ သိကၡာေတြကို ဂရုမထားဘူး။

တစ္ခါက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ရင္း သူက ေျပာပါတယ္... ငါက ပန္႕ခ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာတယ္... ဟာ ကိုလင္းက ပန္႕ခ္ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ပန္႕ခ္ေတြက ၾကက္ေမာက္လို ဆံပင္ေတြ ေထာင္ထားၾကတာ။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ကြင္းေတြ အေပါက္ေတြနဲ႕။ လွ်ာေတာင္ အလြတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ပတ္ေတြ လည္ပတ္ေတြကလည္း ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ဆူးခၽြန္ေတြနဲ႕။ ကိုလင္းက ဆံပင္ပံုစံ ေဘးခြဲႀကီးနဲ႕။ အေပါက္ဆိုလို႕ နားေပါက္ေတာင္ မရိွ။ ဘယ္လုိျဖစ္ၿပီး ပန္႕ခ္ ျဖစ္မလဲဗ်။

သူက ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဟ... နားကြင္းေတြပါမွ ၾကက္ေမာက္ေတြ ေထာင္ထားမွ ပန္႕ခ္လို႕ ဘယ္သူ ေျပာလဲကြ။ ပန္႕ခ္ဆိုတာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပ်ာ္သလို ေနတတ္တဲ့သူေတြကြ။ စိတ္ထင္ရာ လုပ္တတ္တဲ့ လူစားေတြ။ ငါလည္း လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတာပဲေလ။ ေနာက္ၿပီး ငါက ပန္႕ခ္သီခ်င္းေတြ ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါက ပန္႕ခ္ကြ... တဲ့။ သူ႕စကားၾကားမိမွပဲ ပန္႕ခ္ေတြကို သိပ္အျမင္မကပ္ေတာ့ဘူး။ ၾကည္႕လို႕ ရသြားတယ္။

လူငယ္အမ်ားစုက သူ႕ကို ခ်စ္ၾကခင္ၾကတယ္။ သူနဲ႕ ေပါင္းရတာကို ေပ်ာ္ၾကတယ္။ သူက သူရဲ႕ႏိုင္ငံျခား အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ေျပာျပတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေပါက္တက္ကရ ရီစရာဟာသေတြ ေျပာတတ္သလို အခ်စ္အေၾကာင္းေတြလည္း ေလးေလးနက္နက္ထားၿပီး ေဆြးေႏြးတတ္တယ္။ သူနဲ႕အတူ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ရင္ ဂီတေလာကအေၾကာင္း၊ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းလည္း ၾကားရတယ္။ လူငယ္အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ့ ျပသနာ အမ်ားစုမွာေတာ့ သူက ၾကားေနေလ့ရိွတယ္။ အမုန္းမခံတာေပါ့။

နာဂစ္ျဖစ္ၿပီးတုန္းက သူလည္း ရံုးမတက္ရမယ့္အတူူတူ အက်ိဳးရိွတာ လုပ္ၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး လူငယ္ေတြနဲ႕အတူ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြကို အခ်ိန္ျပည္႕ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေရေပးေ၀တဲ့အလုပ္မွာ လုပ္တုန္းက သူက ငါးထပ္ႀကီးဘုရားရိွတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ အဓိက တာ၀န္ယူပါတယ္။ အဲဒီရပ္ကြက္ကလည္း ထူးထူးျခားျခားပဲ။ ေရလာခပ္တဲ့သူ အမ်ားစုက မိန္းမ၀၀ႀကီးေတြ။ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ေတြကို ေယာက်ာ္းေတြက မလုပ္ပဲ မိန္းမေတြက လုပ္ၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ေပါ့။ ေရပံုး ၂ ပံုးကို ဆိုင္းထမ္းႀကီးေတြနဲ႕ အေခါက္ေခါက္ သယ္ေနၾကပံုမ်ား ဆလံသမိတယ္။ ညမိုးေမွာင္တဲ့အထိ မနားတမ္း အိမ္အတြက္ ေရျဖည္႕ၾကတာ။

အဲဒီရပ္ကြက္က ေရႊဂံုတိုင္ေဆးခန္းနဲ႕ နီးေတာ့ အေဆာင္ငွားေနတဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလးေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ အေဒၚႀကီးက အေဆာင္ပိုင္ရွင္ေတြ ျဖစ္မယ္ ထင္တယ္။ ကိုလင္းကို သေဘာက်လြန္းလို႕ ႀကိဳက္တဲ့ သူနာျပဳဆရာမေလး ေတြ႕ရင္ေျပာပါ။ သူတို႕ အဆင္ေျပေအာင္ နားခ်ေပးမယ္ ဆိုတာႀကီးပဲ။ ကိုလင္းကလည္း ကိုလင္းပဲ။ တကယ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ေရလာခပ္တဲ့သူေတြ မပ်င္းရေအာင္ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳး ေျပာေနတာပါပဲ။ သူက အတည္ေပါက္နဲ႕လည္း ေနာက္တတ္ေတာ့ ပြဲစည္တာေပါ့။ ေရေပးတဲ့ေနရာမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလး ထိုင္၊ ေရပိုက္ေလး ကိုင္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ခဲေနတဲ့ ကိုလင္းပံုစံက တမူထူးျခားပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ ၁၅ ရက္ေလာက္ ေရလွဴခဲ့တာဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္တစ္ခုလံုး သူနဲ႕ အေတာ္ေလး ခင္သြားပါတယ္။

တစ္ခါ ေရေပးေနတဲ့အခ်ိန္ ကုိလင္းနဲ႕အတူ ၀ိုင္းလုပ္ေပးတဲ့ ေကာင္ေလးေတြက သီခ်င္းဆိုၾကတယ္။ အဲဒါကို အမူးသမားတစ္ေယာက္က ဒီေလာက္ ေခတ္ပ်က္ေနတဲ့အခ်ိန္ မင္းတုိ႕က သီခ်င္းဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနရသလားဆိုၿပီး လာရစ္ပါတယ္။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း ေခတဲ့သူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ရပ္ကြက္ထဲက ဖိုက္တာ ေပါက္စေတြေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုလင္းက ရန္အျဖစ္မခံပါဘူး။ ၾကားထဲကေန ၀င္ၿပီး ေတာင္းပန္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အမူးသမားက အေလွ်ာ့ေပးမွန္းသိေတာ့ ေရာင့္တက္ၿပီး ပိုရစ္လာေရာ။ အဲဒီမွာ ပြဲက စတာပါပဲ။

ကိုလင္းနဲ႕ေကာင္ေလးအုပ္စု ဘာမွ မလုပ္လုိက္ရပါဘူး။ ေရလာခပ္ေနတဲ့ မိန္းမအုပ္ႀကီးက က်ီးအာသလို ၀ိုင္းေျပာလိုက္ၾကတာ အမူးသမားႀကီး အမူးေတာင္ ေျပသြားတယ္။ အမူးမေျပလို႕လဲ မရဘူးေလ။ ထမ္းပိုးေတြ ကိုင္ထားတဲ့ ၀၀တုတ္တုတ္ အေဒၚႀကီးေတြၾကားမွာ အခန္႕မသင့္ရင္ အသက္ေတာင္ ေပ်ာက္သြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီ အမူးသမားလည္း ေနာက္ေန႕က စၿပီး ေရေပးတဲ့ေနရာမွာ ကိုလင္းတုိ႕နဲ႕ အဖြဲ႕က်သြားပါတယ္။ ေဆးလိပ္ ၀ယ္ေပးတာတုိ႕၊ ေရေႏြးၾကမ္းအိုး လာေပးတာတုိ႕၊ ေရပိုက္ကိုင္ေပးတာတုိ႕ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးရွာပါတယ္။ ညပိုင္းက်ေတာ့ ကိုလင္းတို႕နဲ႕ အတူစုၿပီး ေသာက္ၾကတာလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။ ကိုလင္းတုိ႕က အဲဒီလိုမ်ိဳးဗ်။

Roll of Honour

ဂုဏ္ယူတတ္တဲ့သူၾကားမွာ ဒါေတြဟာ တန္ဖိုးရိွေပမယ့္...
တန္ဖိုးမသိတဲ့သူေတြၾကားမွာ သစ္သားျပားတစ္ခ်ပ္ထက္ မပိုပါဘူး။
တခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြဟာ ဂုဏ္ျပဳခံခ်င္လို႕ လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ တန္ဖိုးသိတဲ့သူေတြက အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳေပးၾကပါတယ္။

Meeting or Parting?

ဆံုမွတ္တစ္ခုလား...
လမ္းခြဲတစ္ခုလား...
၀မ္းသာရမွာလား ၀မ္းနည္းရမွာလား...
အရာရာဟာ ဦးတည္ခ်က္တစ္ခုေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္။

ခ်စ္ရတဲ့သူေရ... အေျဖကို သိခြင့္ေလးမ်ား ရွိမလားကြယ္...

YDC Camp Meeting -2

ေသာၾကာေန႕ညက ကမ့္အတြက္ ေနာက္ဆံုးမီတင္ရိွလို႕ ရံုးကေန အိမ္ကိုအရင္ျပန္ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးအ၀တ္စားလဲ... အိမ္မွာရိွတဲ့ မုန္႕ေလးကို အစာေျပ စားၿပီးေတာ့ ေသြးဘဏ္ကို ထြက္လာခဲ့လိုက္တာ ၇ နာရီ ၂၅ မိနစ္မွာ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ အဖြဲ႕ ၅ ဖြဲ႕ခြဲထားတဲ့ အမည္စာရင္းေတြ႕တာနဲ႕ ယူဖတ္ၾကည္႕လိုက္တယ္။ အဖြဲ႕တိုင္းမွာ ျမန္မာအမည္ေတြ ပါေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မိန္းခေလး ၂ ေယာက္ ေယာက်ာ္းေလး ၄ ေယာက္ပါ။ စုစုေပါင္း ၆ ေယာက္ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆရာ၀န္ ၂ ေယာက္ ပါပါတယ္။

အစည္းအေ၀းမွာ အျခားႏိုင္ငံက ကိုယ္စားျပဳလာမယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို ေလဆိပ္မွာ သြားႀကိဳဖုိ႕အတြက္ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ အမ်ားစုက ဒီဇင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႕မွာ စကၤာပူကို ေရာက္ပါမယ္။ ဖိလစ္ပိုင္က ၄ ေယာက္က မနက္ ၉ နာရီ ၅၀ မိနစ္မွာ Terminal 1 ကို ေရာက္ပါမယ္။ လာအိုက ၄ ေယာက္နဲ႕ ပါကစၥတန္က ၁ ေယာက္က ေန႕လည္ ၁၁ နာရီ ၁၅ မိနစ္မွာ Budget Terminal ကို ေရာက္ပါမယ္။ ေဟာင္ေကာင္ကိုယ္စားျပဳ ၁ ေယာက္က Terminal 1 ကို ေန႕လည္ ၁၂ နာရီ ၅၀ မိနစ္မွာ ေရာက္ပါမယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ကိုယ္စားျပဳ ၅ ေယာက္က ညေန ၄ နာရီ ၁၀ မိနစ္မွာ Terminal 1 ကို ေရာက္ပါမယ္။ ဗီယက္နမ္ ၁ ေယာက္ကေတာ့ ညေန ၄ နာရီ ၄၅ မိနစ္မွာ Terminal 1 ကို ေရာက္ပါမယ္။

ေလဆိပ္ႀကိဳရမယ့္စာရင္းေတြ ဖတ္ျပသြားေတာ့ ျမန္မာနဲ႕ မေလးရွားက မပါဘူးျဖစ္ေနတယ္။ မေလးရွားက စကၤာပူနဲ႕ နီးေတာ့ ကိစၥမရိွဘူး။ သူတုိ႕ဘာသာ သြားတတ္ လာတတ္ၾကတယ္။ ျမန္မာက လာမယ့္အခ်ိန္ကို အခုထိ အေၾကာင္းမျပန္ႏိုင္ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအေၾကာင္း ကိုယ္သိေတာ့ ေအးေဆးျဖစ္ေပမယ့္ စကၤာပူက လူေတြကေတာ့ စိုးရိမ္လို႕ ေမးၾကတာေပါ့။ ဘယ္ေန႕ လာမယ္ဆိုတာ သိႏိုင္မလားေပါ့။ ကိုယ္လည္း မသိေတာ့ မသိဘူးပဲေပါ့။ အခုတေလာ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြ ၀ယ္ရခက္ေနတာပဲ သိတယ္။

ဒီတစ္ေခါက္ကမ့္က Regional Camp ျဖစ္လို႕ ၾကက္ေျခနီအလံ လႊင့္ထားဖုိ႕ ကိစၥေတြ၊ YDC အလံပါ လႊင့္ဖို႕ လိုအပ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။ Banner ေတြလည္း လုပ္ၾကမယ္ေပါ့။ ည ၁၁ နာရီခြဲၿပီဆိုတာနဲ႕ မီးပိတ္ဖို႕လည္း ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ မနက္စာ စားရမယ့္အခ်ိန္နဲ႕ သန္႕ရွင္းေရး လုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ျပင္ၾကတယ္။ အစက မနက္ ၈ နာရီခြဲမွာ မနက္စာ စားဖုိ႕ စီစဥ္ထားေပမယ့္ မနက္ ၇ နာရီ ၄၅ မိနစ္ကို ေျပာင္းလိုက္ပါတယ္။ စာသင္ခ်ိန္က မနက္ ၉ နာရီ စမွာဆိုေတာ့ မနက္စာ စားတဲ့အခ်ိန္နဲ႕ နည္းနည္းေလး ခြာထားလိုက္တာပါ။

ဒီတစ္ေခါက္ ကမ့္မွာ ေသြးဘဏ္ကို ေလ့လာေရးခရီးထြက္တာ ပါသလို Blood Mobile Drive တစ္ခုကိုလည္း ေလ့လာၾကမွာပါ။ ပထမဦးဆံုး ေသြးဘဏ္ကို ေလ့လာေရး ထြက္ၾကမွာပါ။ ေသြးဘဏ္မွာ ေန႕လည္စာနဲ႕ တည္ခင္းဧည္႕ခံပါမယ္။ Dhoby Ghaut NEL Station မွာ SMU က ဦးစီးက်င္းပတဲ့ ေသြးလွဴဒါန္းပဲြ ရိွပါတယ္။ အဲဒီပြဲကို အဖြဲ႕လိုက္ ေသြးဘဏ္ရိွရာကေန ရထားစီးၿပီး ေလ့လာေရး ခရီးထြက္ၾကပါမယ္။ ၿပီးမွ ကမ့္ရိွရာကို ကားနဲ႕ ျပန္ၾကမယ္။

ေနာက္ဆံုးေန႕ မတုိင္ခင္ ညဦးပိုင္းမွာလည္း အဖြဲ႕လိုက္ ျပဇာတ္တိုေတြ လုပ္ရအံုးမွာပါ။ အဲဒီ ျပဇာတ္ေတြကို အမွတ္ေပးမယ့္ ဒိုင္အဖြဲ႕လည္း ရိွပါတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ဒိုင္မွာ စကၤာပူၾကက္ေျခနီရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး ကိုယ္တုိင္ တက္ေရာက္ အမွတ္ေပးမွာပါ။ အျခားႏိုင္ငံက ၾကက္ေျခနီ လူႀကီး ၃ ေယာက္လည္း အမွတ္ေပးဒိုင္အျဖစ္ လာၾကအံုးမယ္တဲ့။ အဲဒီညမွာပဲ Farewell Dinner အေနနဲ႕ ေရွ႕ႏွစ္ကလုိ BBQ လုပ္ၾကမယ္။ ၿပီးရင္ အျခား ေပ်ာ္စရာဂိမ္းအစီအစဥ္ေတြလည္း လုပ္ၾကအံုးမယ္။ အဲဒီညက မီးကုန္ယမ္းကုန္ အျပတ္ကဲၾကမယ့္ ညေပါ့။ ေရွ႕ႏွစ္တုန္းကဆို တခ်ိဳ႕အဖြဲ႕ေတြ ညလံုးေပါက္ မအိပ္ပဲ စုဖြဲ႕ထုိင္ၿပီး စကားေတြေျပာ ေလပန္းၾကေသးတယ္။ ဘယ္ရမလဲ... ကိုယ္ကေတာ့ အိပ္တာေပါ့။

အဲဒီလိုနဲ႕ ကမ့္နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြ အစံုအလင္ ေဆြးေႏြးရင္း ည ၁၀ နာရီခြဲေက်ာ္မွာ အစည္းအေ၀း ၿပီးဆံုးခဲ့ပါတယ္။ ကမ့္မွာ ၀တ္ဖို႕အတြက္ တစ္ေယာက္ကို ၾကက္ေျခနီ တီရွပ္ ၂ ထည္စီေပးပါေသးတယ္။ အရင္ပြဲေတြမွာ ေပးခဲ့တာေတြ ရိွေတာ့ ၅ ရက္စာ ၀တ္ဖို႕ ပူစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ သိမ္းဆည္းစရာ ရိွတာေတြ သိမ္းဆည္းၿပီး ရထားစီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တာ ည ၁၂ နာရီထိုးခါနီးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးက အထဲကေန ေလာ့ခ္ခ်ထားလို႕ ဖြင့္လို႕မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ အိမ္ထဲမွာ အိပ္ေနတဲ့သူကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ႏွိဳးရေသးတယ္။ ႏိွဳးလာလို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ပန္းၿခံမွာ ဘယ္ခံုတန္းမွာ ေခြေခြေလး သြားအိပ္ရမလဲဆိုတာ မသိတဲ့ဘ၀ကို ေရာက္ရေတာ့မွာဗ်ာ။

The little walkway

ဒီလိုလမ္းကေလးမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္အတူူတူ...
ေႏြရာသီရဲ႕ ညတုိင္းမွာ ေလညွင္းခံထြက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္ရလိုက္ရင္...
မိုးရာသီရဲ႕ ေန႕လည္ပိုင္းမွာ ထီးအတူေဆာင္းရင္း ေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္ရလိုက္ရင္...
ေဆာင္းရာသီရဲ႕ မနက္ခင္းမွာ အေႏြးထည္ဆင္တူ၀တ္ရင္း ေလွ်ာက္လွမ္းခြင့္ရလိုက္ရင္...

အခုေတာ့... ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ဒီလမ္းကေလးဟာ အိပ္မက္လမ္းကေလးတစ္ခုပါပဲဗ်ာ။

Just a stranger

သူစိမ္းတစ္ေယာက္

မေရရာတာ အေသခ်ာပဲ
ျမင္ႏိုင္တယ္ ေျဖရန္ မလိုေတာ့ပါ
အခ်ိ္န္ေတြတာ လည္ပတ္ဆဲ
က်န္ေနသူ ဒီလူဟာ သူစိမ္းပါ
မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဘ၀မွာ
အရွံဳးတာ ေနာက္ဆံုးပဲ
မဟုတ္လား...

ၾကင္နာတယ္ဆိုေပမယ့္
အခ်ိန္တန္ၿပီဆိုရင္ ျပန္သြားပါ
ဒီလူဟာ ဒီေနရာပဲ
အခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္လာရအံုးမွာ...

ျငင္သာစြာတိုးတိတ္
နာက်င္လြန္းတဲ့စိတ္
ေမွာင္လြန္းတဲ့ဘ၀မွာ
ေသတဲ့အထိ ဆက္ခ်စ္မွာ
ငါ့အသည္း ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ
ေနထိုင္ဆဲ...
ေသသည္႕တုိင္ ဒီဘ၀ထဲ
ငါ... မင္းသာ အခ်စ္ဆံုးပဲ
ရင္မွာ အသက္နဲ႕အမွ် ရွင္သန္ဆဲ

ေမွာင္လြန္းတဲ့ဘ၀မွာ
ေသတဲ့အထိ ဆက္ခ်စ္မွာ
ငါ့အသည္း ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ
ေနထိုင္ဆဲ...
ေသသည္႕တုိင္ ဒီဘ၀ထဲ
ငါ... မင္းသာ အခ်စ္ဆံုးပဲ
ရင္မွာ အသက္နဲ႕အမွ် ရွင္သန္ဆဲ

ဆံုမွတ္တို႕ လႊဲေခ်ာ္ခဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခဲ့
ဘယ္ဘ၀မွ တို႕
ျပန္ဆံုေတြ႕ခြင့္ရိွႏိုင္မလဲ အခုေတာ့
သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါ...

မေရရာတာ ေသခ်ာေပမယ့္
ဆံုႏိုင္တယ္ ဒီအိပ္မက္ထဲမွာ
ဒီလူဟာ ဒီေနရာပဲ
အခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္လာရအံုးမွာ
တကယ္ဆို ခ်စ္လ်က္နဲ႕
အရာရာ ေပးဆပ္ခဲ့ရသူပါ...

ေမွာင္လြန္းတဲ့ဘ၀မွာ
ေသတဲ့အထိ ဆက္ခ်စ္မွာ
ငါ့အသည္း ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ
ေနထိုင္ဆဲ...
ေသသည္႕တုိင္ ဒီဘ၀ထဲ
ငါ... မင္းသာ အခ်စ္ဆံုးပဲ
ရင္မွာ အသက္နဲ႕အမွ် ရွင္သန္ဆဲ

ေမွာင္လြန္းတဲ့ ဒီဘ၀မွာ
ေသတဲ့အထိ ဆက္ခ်စ္မွာ
ငါ့အသည္း ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ
ေနထိုင္ဆဲ...
ေသသည္႕တုိင္ ဒီဘ၀ထဲ
ငါ... မင္းသာ အခ်စ္ဆံုးပဲ
ရင္မွာ အသက္နဲ႕အမွ် ရွင္သန္ဆဲ

ဆံုမွတ္တို႕ လႊဲေခ်ာ္ခဲ့
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခဲ့
ဘယ္ဘ၀မွ တို႕
ျပန္ဆံုေတြ႕ခြင့္ရိွႏိုင္မလဲ အခုေတာ့
သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါ...

သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါ...

ေတးဆိုက မ်ိဳးႀကီးပါ။ ေတးေရးဆရာကေတာ့ ေမာင္ေမာင္ေဇာ္လတ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာေတာ့ မသိပါ။ မွားေနတယ္ဆိုရင္လည္း ျပန္ေျပာျပၾကပါ။ ဟိုတစ္ခါလုပ္ခဲ့တဲ့ Live Showမွာ မ်ိဳးႀကီးက အသည္းကြဲတဲ့ ေဘာ္ဒါေတြအတြက္ ဒီသီခ်င္းကို ဆိုေပးခဲ့ပါေသးတယ္။ အခုတေလာ အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ဓါတ္က်ေနမိတယ္။ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႕ တိုက္ဆိုင္မႈရိွတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

အခ်ိန္တန္လုိ႕ ဒီေနရာကို ျပန္လာေပမယ့္လည္း အခုေတာ့... သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါပဲ။

Sweet Orchard Road

I got a coconut toy!!!

ဒီေန႕ Nikon D90 ၀ယ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ Bugis က Sim Lim Square မွာ ၀ယ္ခဲ့တာပါ။ Audio House ရဲ႕ Promotion လက္ကမ္းစာေစာင္မွာ One set ကို စလံုး ၁၉၈၈ ေဒၚလာနဲ႕ ေရာင္းထားတာ ေတြ႕လို႕ Sim Lim Squareမွာ ဘယ္ေလာက္ ေပးရမလဲဆိုတာ သိခ်င္တာနဲ႕ Sim Lim Squareကိုပဲ အရင္သြားခဲ့တာပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ကြန္ပ်ဴတာျပပြဲတုန္းက D90 ကို စလံုး ၁၉၉၈ ေဒၚလာနဲ႕ ေရာင္းထားတာကို ေတြ႕ရေပမယ့္ ပစၥည္းမစံုပါဘူး။ ေစ်းေမးေပးခဲ့တဲ့သူပဲ ေသခ်ာ မေမးႏိုင္ခဲ့သလားေတာ့ မသိပါဘူး။

ေန႕လည္ ၁ နာရီေလာက္ အိမ္မွာအတူေနတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္နဲ႕ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ သူက သူ႕ရဲ႕ Laptop ကို ျပင္စရာရိွလို႕ တခါတည္း ယူလာခဲ့ေသးတယ္။ တစ္ဆိုင္၀င္ တစ္ဆိုင္ထြက္ေတာ့ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ ဟိုတစ္ခါ လာၾကည္႕တုန္းက ေစ်းအသက္သာဆံုး ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ဆိုင္ကိုပဲ ျပန္လိုက္ရွာၿပီး ေစ်း၀င္ေမးတာပါ။ အဲဒီဆိုင္က ေျမညီထပ္မွာ မဟုတ္တာ တစ္ခုပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ ဆိုင္ရိွတဲ့ေနရာကို ေသခ်ာမမွတ္မိလုိ႕ ၂ ခါေလာက္ တက္လိုက္ဆင္းလုိက္ ျပန္ရွာရေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေတြ႕ေလသတည္း။

Body နဲ႕ Lens ကို ၁၆၀၀ ေဒၚလာ ေစ်းေခၚထားပါတယ္။ ခက္တာက အဲဒါႀကီးပဲ ၀ယ္လို႕မွ မရတာ။ အျခား အေသးအမႊားေတြလည္း လိုေသးတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႕ Dry Cabinet, Tripod, Memory Card, Battery, Flash light, Camera Case အကုန္ ေလွ်ာက္ေမးေတာ့ ဆိုင္က One set လိုခ်င္တာလားတဲ့။ အဲဒါဆိုရင္ သူတုိ႕ တြက္ေပးမယ္ဆိုၿပီး တြက္ေပးပါတယ္။ Audio House မွာ ေပးထားသေလာက္ ပစၥည္း မစံုေပမယ့္ ေစ်းက ၁၇၈၀ ေဒၚလာပဲ က်ပါတယ္။ Battery Grip တစ္ခုနဲ႕ 4GB memory card တစ္ခု မပါဘူးေပါ့။

ကင္မရာနဲ႕ ပါတ္သတ္ၿပီး သိခ်င္တာေတြကို ဓါတ္ပံုဆရာႀကီး ဆိတ္ဖင္အလယ္စမ္းထားဆီကို ဖုန္းဆက္ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ေန႕လည္႕ပိုင္းဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက စက္ေတာ္ေခၚေနသလား မသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ဖုန္းလာမကိုင္ဘူး။ အေျခအေနကို ရွင္းျပလိုက္ေတာ့ သူကလည္း ၀ယ္ဖို႕ အားေပးပါတယ္။ တန္တယ္ဆိုပဲ။ တျခား သိခ်င္တာေတြကိုလည္း ေမးျမန္းခဲ့ေသးတယ္။ ေဆာင္ရန္ ေရွာင္ရန္ ဘာဘာညာညာေပါ့။

အဲဒါနဲ႕ပဲ ကင္မရာတစ္လံုး ၀ယ္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ မြဲေဆးကေတာ့ စ ေဖာ္လုိက္ပါၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ထပ္၀ယ္ ထပ္ျဖည္႕ရမယ့္ ပစၥည္းေတြ တန္းစီေနတာ ျမင္ေယာင္ေနပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မထိန္းႏိုင္ရင္ ကုန္နီးကီးပါပဲ။ UV Protector မပါလို႕ ထပ္၀ယ္ရပါေသးတယ္။ အဲဒါက ၄၉ ေဒၚလာ ေပးရပါတယ္။ Screen protector က ၁၆ ေဒၚလာ၊ Battery တစ္လံုးက ေဒၚလာ ၇၀။ Flash light က ေဒၚလာ ၁၂၀ ေပးရတယ္။ ဒါေတာင္ Nikon brand မဟုတ္ဘူး။ အားလံုးေပါင္းလုိက္ေတာ့ စလံုး ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ေျပာင္သြားပါတယ္။ ဘာေတြ ရလိုက္လဲဆုိေတာ့ Nikon D90 Body & Lens, Nikon Tripod, Cleaning Kit, 8GB Memory Card, Nikon Camera Case, UV Protector, Screen Protector, Dry Cabinet နဲ႕ Flash Light တို႕ပါပဲ။

အင္း... ေမ်ာက္လက္ထဲ အုန္းသီးေတာ့ ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဓါတ္ပံုေကာင္းေကာင္းေတြ ထြက္အံုးမွာ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဓါတ္ပံုပညာနဲ႕ ပါတ္သတ္ၿပီး ေလ့လာသင္ယူတာေတြ လုပ္ရပါအံုးမယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အုန္းသီးပဲ လက္ထဲေရာက္ေနတာပါ။ အဲဒီအုန္းသီးကို ဘယ္လိုခြဲစားရမလဲ ဆုိတာ သိေသးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လာမယ္ ၾကာမယ္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

YDC Camp Meeting -1

ေသာၾကာေန႕ညပိုင္းမွာ ကမ့္နဲ႕ပါတ္သတ္ၿပီး အစည္းအေ၀းရိွလို႕ ရံုးဆင္းတာနဲ႕ အိမ္ကိုအရင္ျပန္ ေရမိုးခ်ိဳး အ၀တ္စားလဲၿပီး ေသြးဘဏ္ကို ျပန္ထြက္လာတာ ၇ နာရီခြဲမွာ ေရာက္တယ္။ အဲဒီေန႕မွာပဲ စကၤာပူၾကက္ေျခနီမွာ လုပ္အားေပး ၾကက္ေျခနီေတြအတြက္ ဂုဏ္ျပဳညစာစားပြဲရိွတယ္။ အစည္းအေ၀းက ပိုအေရးႀကီးလို႕ ဟိုပြဲကို မတက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စကာၤပူၾကက္ေျခနီ ရံုးခြဲရိွတဲ့ ေသြးဘဏ္ကိုပဲ ထြက္လာခဲ့တယ္။

ကမ့္မွာတာ၀န္ယူၾကမယ့္ တခ်ိဳ႕ေတြက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ မေရာက္ေသးဘူး။ ဗိုက္ဆာတာနဲ႕ မိုင္လိုတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္ရင္း ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ရဲ႕ ကမ့္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ကမ့္၀င္သူေပါ့။ ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ကမ့္ရဲ႕တာ၀န္ရိွသူ တစ္ဦးေပါ့။ တာ၀န္ခြဲေ၀မွဳဇယားမွာ ကၽြန္ေတာ္ တာ၀န္ယူရမယ့္ အပိုင္းကို ၾကည္႕လိုက္ေတာ့ Program အပိုင္းျဖစ္ေနတယ္။ ဆန္တိုစာမွာ လုပ္မယ့္ Amazing Race မွာ အဓိက တာ၀န္က်ပါတယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ။ တခ်ိဳ႕ေတြက Logistics အပိုင္း တာ၀န္ယူရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြက Food & Beverage အပိုင္း၊ တခ်ိဳ႕ေတြက Safety အပိုင္းေပါ့။ တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ Group leader အျဖစ္ တာ၀န္ယူရပါတယ္။ Group က ၅ ဖြဲ႕ ရိွပါမယ္။ A, B, C, D, E ေပါ့။ တစ္ဖြဲ႕မွာ Leader ၂ ေယာက္ ရိွၾကမွာပါ။

ကမ့္၀င္မယ္လို႕ စာရင္းေပးထားတဲ့အထဲမွာ စကၤာပူက ၈၂ ေယာက္ပါ။ အျခားတိုင္းျပည္က လာမယ့္သူကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ၁၉ ေယာက္ ရိွပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ စုစုေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဗီယက္နမ္၊ လာအို၊ ယိုးဒယား၊ ျမန္မာ၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွား၊ ေဟာင္ေကာင္နဲ႕ ပါကစၥတန္က လာၾကပါမယ္။ ေလ့လာသူအေနနဲ႕ လာမယ့္အဖြဲ႕ေတြလည္း ရိွေနပါတယ္။ IFRC လို႕ေခၚတဲ့ Federation ကလည္း အဲဒီပြဲကို အကဲျဖတ္ ေလ့လာမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စကာၤပူၾကက္ေျခနီအေနနဲ႕ ဒီပြဲကို အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားယူမယ့္ သေဘာမွာ ရိွေနပါတယ္။ မ်က္ႏွာ အပ်က္မခံႏိုင္ၾကပါဘူး။

အစည္းအေ၀းမွာ တာ၀န္ယူမယ့္အပိုင္းအလုိက္ တာ၀န္နဲ႕ ၀တၱရားေတြကို ရွင္းလင္းပါတယ္။ ေန႕အလုိက္ လုပ္မယ့္ အခ်ိန္ဇယားကို တင္ျပေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ လိုအပ္တာေတြ ျဖည္႕စြက္ အႀကံေပးၾကေပါ့။ ေရွ႕ႏွစ္ကေတာ့ အိပ္ရာထခ်ိန္ကို ၈ နာရီလို႕ သတ္မွတ္ခဲ့ေပမယ့္ အခုႏွစ္မွာေတာ့ မနက္ ၇ နာရီ ထရမယ္လို႕ ျပင္ထားပါတယ္။ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ဖုိ႕နဲ႕ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ဖို႕အတြက္ အခ်ိန္ေျပာင္းလုိက္တာပါ။ အိပ္ခ်ိန္ကေတာ့ ည ၁၀ နာရီပါပဲ။ ကမ့္မွာ တာ၀န္ယူမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြက ဒီဇင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႕ ည ၇ နာရီခြဲ အေရာက္ ကမ့္ကို သတင္းပို႕ရမွာပါ။ ၿပီးမွ ဘဒုတ္ဘူတာမွာ ကမ့္၀င္မယ့္သူေတြကို သြားႀကိဳတဲ့အဖြဲ႕နဲ႕ ကမ့္မွာ ေနရာခ်ထားမယ့္ အဖြဲ႕ဆိုၿပီး ၂ ဖြဲ႕ခြဲလိုက္ပါမယ္။

ဆန္တိုစာမွာ လုပ္မယ့္ ကစားပြဲအတြက္လည္း ဘာေတြလုပ္မယ္ ဆုိတာကို တစ္ေနရာခ်င္းစီအလိုက္ ရွင္းျပ ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။ လိုအပ္တာေတြ ျဖည္႕စြက္ၾကပါတယ္။ မႀကိဳက္တဲ့အခ်က္ေတြကို ျငင္းၾကခုန္ၾကပါတယ္။ အဖြဲ႕လိုက္ တာ၀န္ယူရမယ့္ အပိုင္းေတြကို ေျပာၾကပါတယ္။ Safety အပိုင္းကလည္း သူတုိ႕ တာ၀န္ယူမယ့္ အပိုင္းေတြကို ရွင္းျပပါတယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ခဲ့ရင္ အခ်ိန္မွီ အေၾကာင္းၾကားဖို႕ကိုလည္း တဖြဖြ မွာပါတယ္။ ကမ့္၀င္တဲ့သူေတြမွာ ဓါတ္မတည္႕တာေတြ ပင္လယ္စာနဲ႕ မတည္႕တာေတြ ရိွရင္လည္း ႀကိဳေမးထားဖုိ႕လည္း ေျပာၾကပါတယ္။

အဲဒီလို အျပန္အလွန္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးရင္း ည ၁၀ နာရီမွာမွ အစည္းအေ၀း ၿပီးပါတယ္။ ေလဆိပ္မွာ သြားႀကိဳဖုိ႕အတြက္ တာ၀န္ယူႏိုင္မယ့္သူေတြ ရိွရင္ စာရင္းေပးဖို႕နဲ႕ ေနာက္တစ္ပတ္ ေသာၾကာေန႕ညပိုင္းမွာ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အစည္းအေ၀းတစ္ခု ထပ္လုပ္မွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ တာ၀န္ရိွသူအားလံုး မပ်က္မကြက္ တက္ေရာက္ေပးၾကဖို႕ ေျပာၾကားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြ လမ္းခြဲခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။

I hate about myself

ကုိယ့္ကိုယ္ကို မုန္းတဲ့အခ်က္ ၁၀ ခ်က္... ေရးေပးပါဆိုၿပီး ႏွစ္ေက်ာင္းတူ ပုလုေကြးဆိုတဲ့ ရခိုင္သားက အေစာဆံုး လာေျပာသြားပါတယ္။ တစ္ပတ္လံုး အလုပ္ေတြမ်ားလို႕ သူ႕အေၾကြးကိုေတာင္ မဆပ္ရေသးခ်ိန္မွာ အလြမ္းမင္းသမီးလို႕ ကိုယ္ဘာသာ အမည္ေပးထားတဲ့ မ်က္ရည္မီးေတာက္ရွင္ ကေလးသိုးႀကီးမလင္းက အဲဒီအေၾကာင္းကိုပဲ ထပ္ဆင့္ ေရးခိုင္းျပန္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ထပ္ဆင့္ အကယ္ဒမီ မဟုတ္ရွာတဲ့ ဒီပို႕စ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရးရပါေတာ့မယ္။

တကယ္ေတာ့ အျပင္ပန္းကေန ၾကည္႕လိုက္ရင္ ဒီအခ်က္ေတြကို မုန္းမယ္လို႕ ထင္ရေပမယ့္ ဒီအခ်က္ေတြကပဲ ကၽြန္ေတာ္ဇူလိုင္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ဒီလိုပံုစံ ဒီလိုအက်င့္ ဒီလို မုန္းစရာေတြ မရိွရင္ ဇူလိုင္ဆိုတဲ့ ေကာင္ဟာ ဒီပံုစံမ်ိဳးျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ခ်စ္ျခင္းနဲ႕ မုန္းျခင္းဆိုတာမွာ နယ္နမိတ္လုိ႕ သတ္မွတ္ထားတဲ့ မ်ဥ္းေၾကာင္းငယ္ေလး တစ္ခုပဲ ျခားထားတာပါ။

၁။ ဂြတီးဂြက် စကားကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာဆိုတတ္ပါတယ္။

ပင္ကိုယ္စရုိက္အရ လူတိုင္းနဲ႕အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားစုက ကိုယ့္အေပၚမွာ ဒုကၡေပး၊ သစၥာေဖာက္သြားေတာ့ ဘ၀မွာ ဒဏ္ရာေတြက မ်ားလာပါတယ္။ ပ်ားသကာလို ခ်ိဳသာတဲ့ စကားေတြ ေျပာၿပီးမွ ကုိယ့္ေနာက္ေက်ာကို ဓါးနဲ႕ထုိးခံရတာ မ်ားလွၿပီ။ ကိုယ့္အေပၚ အျမတ္ထုတ္သြားတာလည္း မနည္းလွဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဂြက်က်ပံုစံ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အရြဲ႕တုိက္တတ္သြားပါတယ္။ အျဖဴေရာင္မွာ အဲဒီလိုပဲ နာက်င္ညစ္ေထး စြန္းေပတဲ့ဘ၀ေတြ ရိွေနႏိုင္ပါတယ္။ စကားကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာတာ၊ ဂြတီးဂြက်ေျပာတာ မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ ျပင္လုိ႕မရေသးတဲ့ အက်င့္ကိုေတာ့ မုန္းမိပါတယ္။

၂။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ လုပ္တတ္ပါတယ္။

တစ္ခုခုကို လုပ္မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီဆိုရင္ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ခ်က္ခ်င္း လုပ္တတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ဆြဲေနတာကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ လုပ္စရာရိွတာေတြ ၿပီးသြားေတာ့ စိတ္ေဆးရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးမဟုတ္တဲ့ အဖြဲ႕လိုက္လုပ္ရတဲ့ ေနရာေတြမွာေတာ့ ကိုယ္က စိတ္ျမန္လက္ျမန္သေလာက္ ေနာက္ကေန မလိုက္ႏိုင္တဲ့ အျခားအဖြဲ႕သားေတြေၾကာင့္ စိတ္အလုိမက် ဘ၀င္မက်ျဖစ္ရပါတယ္။ ဒီလို စိတ္ပင္ပန္းရတဲ့ စိတ္ျမန္လက္ျမန္ အက်င့္ကလည္း မုန္းစရာပါပဲ။

၃။ ရန္ၿငိဳးကို ကလဲ့စားေခ် တုန္႕ျပန္တတ္ပါတယ္။

ေပးဆပ္မႈနဲ႕ခ်စ္တတ္လြန္းတဲ့ ႏွလံုးသားက မထင္မွတ္ရေအာင္ အၿငိဳးႀကီးလွပါတယ္။ ကိုယ္တန္ဖိုးထားတဲ့ အရာေတြကို ေစာ္ကားသြားတဲ့သူေတြ၊ ကိုယ့္ကို ဒုကၡေပးထား၊ ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံထားခဲ့တဲ့သူေတြအေပၚမွာ အခါအခြင့္သင့္ရင္ ကလဲ့စားေခ် တုန္႕ျပန္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခါအခြင့္ကို တကူးတကႀကီး အခ်ိန္ေပး ေစာင့္မေနပါဘူး။ ကလဲ့စားေခ်ဖို႕ အခြင့္အေရး ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ကို အမိအရ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ကလဲ့စားေခ်တာမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ကန္႕လာကာေရွ႕ ထြက္မလာပါဘူး။ အရာရာကို ကန္႕လန္႕ကာ ေနာက္ကြယ္ကေန အကြက္က်က် ေထာင့္ေစ့ေအာင္ စီစဥ္တတ္လို႕ အေၾကာင္းသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ့္ကို ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ ဒါလည္း မုန္းစရာတစ္ခုပါပဲ။

၄။ ခံစားခ်က္ေတြကို သို၀ွက္ထားတတ္ပါတယ္။

ခံစားခ်က္မွန္သမွ်ကို ရင္ထဲမွာ သို၀ွက္ထားတတ္တဲ့အတြက္ ကိုယ္ရဲ႕ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ခံစားခ်က္မွန္သမွ် ဘယ္သူမွ ခန္႕မွန္းလို႕မရပါဘူး။ ၀ဋ္ရိွလို႕သာ ခံစားခဲ့ရတယ္လုိ႕ပဲ အလြမ္းေတြကို သေဘာထားတတ္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ အျခားသူကို အားနာလိုက္ေလ်ာ အကူအညီေတြ ေပးဖို႕ ၀န္မေလးေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္ အကူအညီ လိုတဲ့အခါမွာ ထုတ္မေျပာတတ္ျပန္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း က်ိတ္မွတ္ခံစားရတာ မသက္သာေပမယ့္ အဲဒီလို မုန္းစရာ ပံုစံေလးကလည္း ျပင္လုိ႕မရေသးပါဘူး။

၅။ စည္းစနစ္မက်တဲ့သူေတြကို ေရွာင္ရွားတတ္ပါတယ္။

စည္းစနစ္မက်တဲ့သူဆိုတာ အလုပ္ကို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ လုပ္တတ္တဲ့သူ၊ ပ်ာယာခတ္ေနေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့သူ၊ အခ်ိန္ကို မေလးစားတဲ့သူေတြကို ေျပာတာပါ။ ကိုယ္က အေလးအနက္ထား ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေနၿပီး သူတုိ႕က ေပါ့ပ်က္ပ်က္လုပ္ရင္ စိတ္ပ်က္ရပါတယ္။ ကိုယ္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေခါင္းေအးေဆးထားၿပီး လုပ္ေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႕က ဆပ္ျပာသည္ လင္ေပ်ာက္သလို ပ်ာယာခတ္ေနရင္ စိတ္ရွဳပ္ရပါတယ္။ ကိုယ္က အခ်ိန္ေပးၿပီး တကူးတက လာခဲ့ၿပီးမွ သူတုိ႕ေတြက ေရာက္မလာတတ္ရင္ အေတာ္ကို စိတ္တိုပါတယ္။ သူတုိ႕က သူတုိ႕ပံုစံနဲ႕ လုပ္ေနေပမယ့္ ကိုယ္ရဲ႕ ေပတံႀကီးေအာက္မွာ အလူးအလဲခံေနရရွာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႕ကို အားနာလို႕ သနားလို႕ ေရွာင္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ပဲ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ညံ႕တယ္ ျဖစ္သြားရတာေပါ့ဗ်ာ။

၆။ အေခ်ာင္စားတတ္တဲ့သူေတြကို ရြံ႕မုန္းတတ္ပါတယ္။

တကယ္ကို အကူအညီလိုအပ္တဲ့သူေတြကို ကူညီဖို႕ ၀န္မေလးတတ္ေပမယ့္ အေခ်ာင္စားတတ္သူေတြကိုေတာ့ ရြံ႕မုန္းပါတယ္။ အေခ်ာင္စားတတ္တဲ့သူေတြကို ေပးရမွာေလးက ဘာမွမဟုတ္ေပမယ့္ ေခါင္းမာစြာနဲ႕ မေပးပဲ တင္းခံထားတတ္ပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ဇာဂနာ ေျပာခဲ့တဲ့အတုိင္း အားလည္းနာတယ္ ခင္လည္း ခင္တယ္ ဆိုတဲ့ ျမန္မာျပည္က အခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ အေခ်ာင္စားတတ္တဲ့သူေတြကို မေကၽြးမေပးရင္ ေရွ႕ဆက္လို႕မရတဲ့အရာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ေကၽြးလိုက္ ေပးလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာကို သိရဲ႕သားနဲ႕ သူတုိ႕ကို မေကၽြးမေမြးပဲ ေခြးပဲ ေကၽြးလိုက္တဲ့ အက်င့္က မုန္းစရာပါပဲ။

၇။ ကုိယ္ပိုင္ဟန္ကို ဦးစားေပးတတ္ပါတယ္။

ကိုယ္ရဲ႕ ယံုၾကည္မွဳအေပၚမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္တတ္တယ္။ ကိုယ့္က်င့္တရားကို တန္ဖိုးထားတယ္။ အရာရာကို ကိုယ္ပိုင္ဟန္၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးနဲ႕ လုပ္ကိုင္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္လိုက္ မလုပ္တတ္ဘူး။ စိတ္ႏွလံုး ႏူးညံ႕ေပမယ့္ မလုိအပ္ရင္ အေလွ်ာ့မေပးတတ္တဲ့ ပံုစံေလးက နားလည္တဲ့သူေတြၾကားမွာပဲ ရွင္သန္ႀကီးထြားခြင့္ရပါတယ္။ နားမလည္တဲ့ သူေတြၾကားမွာေတာ့ ကိုယ္ဟာ လူ႕ဂြစာႀကီးပါပဲ။ အဓိပတိဖြားပီပီ ဆရာႀကီး လုပ္တတ္ေသးတယ္။ ေကာင္းေစခ်င္လို႕ ေထာက္ျပေ၀ဖန္ ေျပာဆိုဆံုးမတာ ျဖစ္ေပမယ့္ မႀကိဳက္ၾကဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕တေလေတြက မုန္းၾကတာေပါ့။

၈။ အေပါင္းအသင္း နည္းပါတယ္။

ဖာေခါင္း၊ သူေတာင္းစားကေန ၀န္ႀကီးအထိ နယ္ပယ္အစံုက က်ယ္ျပန္႕တဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္း ရိွေပမယ့္ ရင္းႏွီးတဲ့၊ သစၥာရိွတဲ့၊ ကုိယ့္အေပၚ ေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္း နည္းလွပါတယ္။ ေတြ႕ကရာေနရာကို မသြားတတ္သလို ေတြ႕ကရာ အေပါင္းအသင္းလည္း မေပါင္းသင္းတတ္ပါ။ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းသင္းတတ္တဲ့ အက်င့္ေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္း မ်ားမ်ားစားစား မရိွပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ နားလည္ရခက္တဲ့ ေပါင္းသင္းရခက္တဲ့ မ်က္ႏွာေသႀကီး မာနမင္းသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ပတ္၀န္းက်င္က ျမင္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒါလည္း မုန္းစရာတစ္ခုပါပဲေလ။

၉။ အစားအေသာက္ကို ခံုခံုမင္မင္ မရိွပါဘူး။

စားေနက် အစားအစာေတြကိုပဲ စားေသာက္ေလ့ရိွတယ္။ အသစ္အဆန္းေတြ တကူးတက ရွာေဖြ မစားဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အလွဴကို သြားရင္ေတာ့ မိတ္ပ်က္ရတာပဲ။ ဟိုမွာက ၾကက္၀က္အမဲဆိတ္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ အစံုအလင္ ခ်က္ထားေပမယ့္ ကိုယ္က ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ ငပိခ်က္နဲ႕ သခြါးသီးပဲ ယူစားေတာ့ တစ္မ်ိဳးတိုးတိုး ျဖစ္တာေပါ့။ ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ဟာဆိုလည္း မစားတတ္ဘူး။ ဘာတစ္ခုမွ စားစရာမရိွရင္လည္း ဗိုက္ေမွာက္ ေရေသာက္ ေပေတေနတတ္တယ္။ အစားအေသာက္အတြက္ တကူးတက အခ်ိန္ေပးမေနဘူး။ ျဖစ္သလိုပဲ စားတာမ်ားတယ္။ က်န္းမာေရးအတြက္ မေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ အဲဒီပံုစံေလးကို မျပင္ႏိုင္ေသးေတာ့လည္း အမုန္းစာရင္းထဲမွာ ထည္႕လိုက္ပါတယ္။

၁၀။ ခ်စ္တတ္ေပမယ့္ အလိုမလိုက္တတ္ဘူး။

အခ်စ္ေရးမွာ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္သေလာက္ ဘ၀ကို အိပ္မက္တစ္ခုလို သေဘာမထားတတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခ်စ္တတ္ေပမယ့္ အလိုမလိုက္တတ္ဘူး။ အခ်စ္ေရးမွာ ဟန္ေဆာင္တာေတြ မႀကိဳက္ဘူး။ ခ်စ္သူကို သ၀န္တို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စည္းကမ္းတက် ေနထိုင္ေျပာဆုိတတ္မွ သေဘာက်တယ္။ မေျပာပဲနဲ႕ သိေနတာကို ပိုၿပီးလိုလားတယ္။ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူတဲ့ ကိုယ္ပြါးခ်စ္သူမ်ိဳးကို မရေသးသေရႊ႕ကေတာ့ အလိုမလုိက္တတ္တဲ့ ပံုစံေလးေၾကာင့္ ခ်စ္သူရဲ႕ သစ္စိမ္းခ်ိဳး ခ်ိဳးျခင္းခံရပါတယ္။ အလိုလိုက္သင့္တယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ အခုထိ မျပင္ႏိုင္ေတာ့လည္း မုန္းစရာပဲေပါ့။

ကဲ... အစဥ္အလာရ လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္ဆိုရင္ေတာ့...
မိုးရြာရင္ စိတ္ညစ္တဲ့ မႏွင္းဆီ

Keep the promise

The theme for World AIDS Day 2007 and 2008 is “leadership”. This theme will continue to be promoted with the campaigning slogan, “Stop AIDS. Keep the Promise.”

Leadership was selected as the theme for World AIDS Day to encourage leaders at all levels to stop AIDS. Building on the 2006 theme of accountability, leadership highlights the discrepancy between the commitments that have been made to halt the spread of AIDS, and actions taken to follow them through. The theme empowers everyone from individuals to organisations to governments to lead in the response to AIDS.

International statistics

People living with HIV:
* 33 million people living with HIV worldwide
* 30.8 million adults
* 15.5 million women
* 2.0 million children under 15

New HIV cases in 2007:
* 2.7 million total new cases
* 2.3 million adults
* 370,000 children under 15

HIV-related deaths in 2007:
* 2.0 million total deaths

All figures from UNAIDS.

In Singapore, new cases of HIV infection have rise from 42 to 423 in the last 16 years. In Thailand, they have fallen from 143,000 to 17,000. What made the difference?

Education, awareness and safe sex helped in Thailand. So did easy access to generic drugs that can keep people with HIV healthy for many years. Infectious disease experts and social workers say battling HIV is tough in Singapore because many patients cannot afford critical medicines which are not subsided. Some smuggle home cheaper drugs from Thailand. Others skip treatment, risking an earlier death from AIDS.

Credit to :
UNAIDS
World AIDS Campaign
National AIDS Trust (NAT -UK)
The Straits Times