ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဆရာ ဗိသုကာဆရာေရႊ...
ဂ်ပန္မွာ ပညာေတာ္သင္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္က ရန္ကုန္စက္မွဳတကၠသိုလ္ ဗိသုကာဌာနမွာ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ရင္း လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအတြက္ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာကေန တာ၀န္ေက်ပြန္ခဲ့သူတစ္ဦးေပါ့။ ဘုဂလန္႕က်က် ေနတတ္ ေျပာတတ္လို႕ တခ်ိဳ႕ေတြက ဆရာ့ကို မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ မတည္႕တဲ့သူေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဆရာက လူမုန္းမ်ားသလို လူခ်စ္လူခင္လည္း အလြန္ေပါပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဗိသုကာ တပည္႕ေဟာင္းေတြက သူ႕ကို ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသပါတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ ဆရာ့ကို တပည္႕ေတြ ခ်စ္ၾကတာ မဆန္းပါဘူး။
ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းကေန အျပန္ခရီးတုိင္းမွာ ဆရာရဲ႕အိမ္ရိွတဲ့ လွည္းတန္းဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး ညေနခင္းေတြကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆရာနဲ႕ စကားေျပာဆို ရယ္ေမာရင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ညေနပိုင္းေတြမွာလည္း ဆရာရိွတဲ့ လွည္းတန္းဘူတာကို တကူးတက ရထားစီးၿပီး မလာရရင္ မေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဆရာနဲ႕အတူ ဗိသုကာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ အျပင္ ပန္းခ်ီဆရာေတြ၊ ဂ်ာနယ္အသိုင္းအ၀ိုင္းက တက္သစ္စ အယ္ဒီတာေတြပါ ၀ိုင္းထုိင္ေလ့ရိွၾကပါတယ္။ ဆရာေျပာျပတဲ့ သတင္းစကားေတြကို နားေထာင္ခ်င္ၾကတယ္။ ဆရာရဲ႕ ရွဳေထာင့္ေတြကို ပံုေဖာ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဆရာရဲ႕ အယူအဆ အေတြးအျမင္ကို သိခ်င္ၾကတယ္။
ဘ၀တေကြ႕မွာ ဆရာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ခဏတာ ဆံုေတြ႕ရေပမယ့္ ဆရာဆီက အေတြးအျမင္ေတြ ဗဟုသုတေတြ ခံယူခ်က္ေတြ မွ်ေ၀ရရိွခဲ့ပါတယ္။ ဗိသုကာပညာနဲ႕ ပါတ္သတ္တာေရာ၊ ႏုိင္ငံေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး စံုပလံုစိေအာင္ ဆရာက မွ်ေ၀ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးလုိ႕မရတဲ့ ပညာေတြ ဆရာဆီက ရေစပါတယ္။ ဆရာရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ပါးစပ္ေတြကို ပြင့္ဟေစတဲ့အထိ အံၾ့သေစ အံ့အားသင့္ေစပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ဆရာေျပာျပမွ သိခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြပါ။ ေရွ႕မီေနာက္မီ ဆရာဟာ ေခတ္လည္းမီွပါတယ္။ အင္တာနက္နဲ႕ အီးေမးလ္ေတြကို အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သံုးေနပါၿပီ။ လူႀကီးဆိုေပမယ့္ ေခတ္ေနာက္က် က်န္ေနေလ့မရိွပဲ လူငယ္ေတြနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အသိအျမင္ ဗဟုသုတ ၾကြယ္၀လွပါတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့တုန္းက ဆရာ လက္ရိွေနထိုင္ေနတဲ့ သု၀ဏၰကို သြားခဲ့ၿပီး ကၽြန္းေရႊၿမိဳင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ၿပီး စကားေတြ ေျပာခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဆရာက က်န္းက်န္းမာမာ ရိွလွပါတယ္။ သန္သန္မာမာပါပဲ။ ေပါက္တက္ကရ ဟာသေတြလည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေနတုန္းပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ ႏိုင္ငံေရးေတြလည္း မေျပာပဲ မေနပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ ကမာၻ႕ေရးရာေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကေန ဒီကို ျပန္လာေတာ့ ဆရာက စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ ျပန္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။
သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဗိသုကာ ဆရာေရႊအတြက္ အမွတ္တရပါ။
ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက ႀကိဳ႕ကုန္းေက်ာင္းကေန အျပန္ခရီးတုိင္းမွာ ဆရာရဲ႕အိမ္ရိွတဲ့ လွည္းတန္းဘူတာမွာ ဆင္းၿပီး ညေနခင္းေတြကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆရာနဲ႕ စကားေျပာဆို ရယ္ေမာရင္း ျဖတ္သန္းခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ညေနပိုင္းေတြမွာလည္း ဆရာရိွတဲ့ လွည္းတန္းဘူတာကို တကူးတက ရထားစီးၿပီး မလာရရင္ မေနႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ဆရာနဲ႕အတူ ဗိသုကာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ အျပင္ ပန္းခ်ီဆရာေတြ၊ ဂ်ာနယ္အသိုင္းအ၀ိုင္းက တက္သစ္စ အယ္ဒီတာေတြပါ ၀ိုင္းထုိင္ေလ့ရိွၾကပါတယ္။ ဆရာေျပာျပတဲ့ သတင္းစကားေတြကို နားေထာင္ခ်င္ၾကတယ္။ ဆရာရဲ႕ ရွဳေထာင့္ေတြကို ပံုေဖာ္ခ်င္ၾကတယ္။ ဆရာရဲ႕ အယူအဆ အေတြးအျမင္ကို သိခ်င္ၾကတယ္။
ဘ၀တေကြ႕မွာ ဆရာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ခဏတာ ဆံုေတြ႕ရေပမယ့္ ဆရာဆီက အေတြးအျမင္ေတြ ဗဟုသုတေတြ ခံယူခ်က္ေတြ မွ်ေ၀ရရိွခဲ့ပါတယ္။ ဗိသုကာပညာနဲ႕ ပါတ္သတ္တာေရာ၊ ႏုိင္ငံေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး စံုပလံုစိေအာင္ ဆရာက မွ်ေ၀ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ သင္ေပးလုိ႕မရတဲ့ ပညာေတြ ဆရာဆီက ရေစပါတယ္။ ဆရာရဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ ပါးစပ္ေတြကို ပြင့္ဟေစတဲ့အထိ အံၾ့သေစ အံ့အားသင့္ေစပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက ဆရာေျပာျပမွ သိခဲ့ရတာမ်ိဳးေတြပါ။ ေရွ႕မီေနာက္မီ ဆရာဟာ ေခတ္လည္းမီွပါတယ္။ အင္တာနက္နဲ႕ အီးေမးလ္ေတြကို အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သံုးေနပါၿပီ။ လူႀကီးဆိုေပမယ့္ ေခတ္ေနာက္က် က်န္ေနေလ့မရိွပဲ လူငယ္ေတြနဲ႕ ရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အသိအျမင္ ဗဟုသုတ ၾကြယ္၀လွပါတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့တုန္းက ဆရာ လက္ရိွေနထိုင္ေနတဲ့ သု၀ဏၰကို သြားခဲ့ၿပီး ကၽြန္းေရႊၿမိဳင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထုိင္ၿပီး စကားေတြ ေျပာခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဆရာက က်န္းက်န္းမာမာ ရိွလွပါတယ္။ သန္သန္မာမာပါပဲ။ ေပါက္တက္ကရ ဟာသေတြလည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေနတုန္းပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ ႏိုင္ငံေရးေတြလည္း မေျပာပဲ မေနပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာေရးရာ ကမာၻ႕ေရးရာေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကေန ဒီကို ျပန္လာေတာ့ ဆရာက စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ လက္ေဆာင္ ျပန္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။
သင္ဆရာ ျမင္ဆရာ ၾကားဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဗိသုကာ ဆရာေရႊအတြက္ အမွတ္တရပါ။
22 comments:
ဓာတ္ပုံေလးပါ ပါေသးသကိုး။ က်န္းမာတယ္ဆိုလို႔ ၀မ္းသာပါတယ္။ ၾကံဳရင္ သတိရေၾကာင္း ေျပာပါေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့... ဆရာနဲ႕အတူ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထိုင္ခဲ့တုန္းက အစ္မတုိ႕ မိသားစု အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဆရာလည္း အစ္မတို႕ အိမ္ကေလး အေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္၀င္းထဲမွာ သြားသြားလာလာ ေနခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ငယ္ဘ၀အေၾကာင္းေတြ ေျပာျပခဲ့ပါေသးတယ္။
ဆရာလည္း သတိရပါတယ္တဲ့ ခင္ဗ်ာ။
နားေထာင္သြားသည္။ ေရွးေဟာင္းေနာင္းၿဖစ္
အဲ႔လိုဆရာမိ်ဳးေတြသိတ္သနားဖို႔ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။
ဟုတ္ၾဆာမကြမ္း...
နားေထာင္သြားပါ ခင္ဗ်။
Strikeေရ...
ဟုတ္တယ္ခင္ဗ်။ ဆရာအေနနဲ႕ ဂ်ပန္မွာ ျပန္သြားေနလို႕ ရရဲ႕သားနဲ႕ မေနပဲ ျမန္မာျပည္မွာပဲ ေပကပ္ေနေနတာပါ။
ကလူသစ္ထင္တာေတာ႔ သူတို႔ဘ၀မွာ ဘယ္မွာေနမယ္၊ ဘာလုပ္စားမယ္၊ ဘယ္လိုၾကီးပြားတိုးတက္ေအာင္လုပ္မယ္ ဆိုတာမ်ိဳး သိတ္ေခါင္းထဲမထားေတာ႔ဘူးလို႔လားပဲဗ်။ မတိုးတက္ခ်င္တာေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ဘ၀စံုသြားေတာ႔ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆို မထိခိုက္ေတာ႔ဘူး။ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းသြားတဲ႔သေဘာထင္ပါရဲ႕။ “ေအးေအး ေနပရေစကြာ” လို႔ ျပန္ေျပာတတ္တဲ႔ သူမ်ိဳးျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ဆရာဦးေရႊအေၾကာင္းလာဖတ္တယ္။ ေက်းဇူး။
ဆရာ ရီေနတာအရင္လိုပဲ။
ဆရာ့ဒီဇိုင္းေတြ ထပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္မ်ားတုန္းက ဗိသသႏိုးဂယ္လာရီမွာ ဆရာဒီဇိုင္းေတြ ျပဖူးတယ္။
ကလူသစ္ေရ...
ဟုတ္ပခင္ဗ်ာ။ ဆရာလည္း မၾကာခဏ အဲဒီလိုပဲ ေျပာပါတယ္။ ေအးေဆးေနပါရေစ ေမာင္ရင္ေလးရာတဲ့။
မအၿပံဳးပန္းေရ...
ဆရာကေတာ့ မေျပာင္းလဲေသးပါဘူး။ အရင္လိုပဲ ဂြက်ေနတုန္း၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တုန္း၊ ႏိုင္ငံေရး စိတ္ဓါတ္ ျပင္းထန္ေနတုန္းပါပဲ ခင္ဗ်။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ဆရာရဲ႕ ဒီဇိုင္းအသစ္ကို ျပပါေသးတယ္။ ႏွစ္ခန္းတြဲ ကားဂိုေဒါင္ကို လူပါေနလို႕ရေအာင္ ၂ ထပ္ ေဆာက္မယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။
ဆရာ့ ဓါတ္ပုံ အင္တာနက္မွာ တင္မဲ့ အေၾကာင္း
ခြင့္ေရာ ေတာင္ခဲ့ ရဲ႕ လား... ;)
ဆရာနဲ႕ ၈၈, ၈၉ ခုႏွစ္ေတြ ဆီမွာ သိကၽြမ္းခဲ့ဖူးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီတုန္းက ၈ႏွစ္ ၉ႏွစ္ ကေလးပဲရွိေသးတာ။
ေနာက္ပိုင္း ရန္ကုန္မွာ ေနျဖစ္ေတာ့လဲ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။
အိမ္ေရွ႕က ေရတြင္း ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးကို ဆရာ သိပ္စိတ္၀င္စားတာ မွတ္မိတယ္။
ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဒို႕မ်ားလည္း ကိုယ့္ဆရာေတြ ဘာညာေတြ အကုန္အကုန္ ကိုလြမ္းမိေတာ့သည္။
တုိင္းျပည္မွာ ဆရာေရႊလို လူမ်ိဳးေတြရယ္၊ အဲလိုဆရာမ်ိဳးကို စာဖဲြ႔တဲ့ ကိုဂ်ဴလိုင္လို လူမ်ိဳးေတြရယ္ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ပါတယ္။
မမသီရီေရ...
ခြင့္ေတာ့ မေတာင္းခဲ့မိဘူး ခင္ဗ်။ ခြင့္ျပဳမယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ္ဆိုးတာကို ခြင့္လႊတ္တတ္ပါတယ္ေလ။ အဟီး...
ရီတာေရ...
ေရတြင္းအ၀ိုင္းႀကီးကို စိတ္၀င္စားခဲ့တဲ့ ဆရာကို ေတြ႕ရင္ ျပန္ေမးလိုက္ပါအံုးမယ္။ ဘာေတြကိုမ်ား စိတ္၀င္စားခဲ့သလဲ ဆုိတာကိုေပါ့ဗ်ာ။
ကိုၿဖိဳးေမာ္ေရ...
ကၽြန္ေတာ္လည္း အမွတ္တရ ေရးလိုက္တာပါ။ ဆရာပံုေလးလည္း တျခားသိမွီတဲ့သူမ်ား ျမင္ႏိုင္ေအာင္ပါ တခါတည္း တင္ေပးလိုက္တာပါ။
ကိုသက္ဦးေရ...
ဆရာေရႊလို ဆရာမ်ိဳးေတြ မ်ားလာရင္ ကၽြန္ေတာ္လို႕ တပည္႕မ်ိဳးေတြလည္း မ်ားလာမွာပါ။ အဲဒါက အေသအခ်ာပါပဲဗ်ာ။
ေတာ္ပါေသးရဲ႕.. ရုတ္တရက္ ဓာတ္ပံုနဲ႔ ေတြ႔လိုက္ရေတာ့ တခုခုမ်ားလားဆိုျပီး ပူသြားတာ..။
က်မက ၾကာ္းဖူးရံုနဲ႔ကို ဟိုတုန္းကတည္းက ဆရာ့ကို ေလးစားခဲ့တာပါ..။
ဆရာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ..။
ေရတြင္းက ထုအရမ္းႀကီးထားတာေၾကာင့္လို႕ ထင္တာပဲ။
အညာမွာ ေရတြင္းေပါေပမယ့္ အိမ္က ေရတြင္းက သူမ်ားေတြထက္ ထုပိုႀကီးလို႕ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အစ္မေမၿငိမ္းေရ...
ဆရာ့ကို ခ်စ္ခင္တဲ့စိတ္နဲ႕ စိတ္ပူသြားရတာကို နားလည္မိပါတယ္။ ဆရာ က်န္းမာပါတယ္ ခင္ဗ်။
မရီတာေရ...
အခုလို ရွင္းျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ ဒါနဲ႕ ဘယ္အညာေဒသလည္း ဆုိတာ ေျပာျပထားပါလား။ ဒါမွ ဆရာနဲ႕ ေတြ႕တဲ့အခါ ျပန္ေမးႏုိင္မွာေလ။
ေရစႀကိဳပါရွင္။ ၈၈, ၈၉ ေလာက္မွာ ဆရာေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ လို႕ ေျပာရင္ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိမွာပါ။ ေမေမ့ ဘက္က အဘိုး အဘြားေတြ အိမ္ပါ။
ဆရာ ေသခ်ာၾကည့္ခဲ့တဲ့ ေရတြင္းကေတာ့ ေဖေဖ့ဘက္က အိမ္မွာ ရွိတာပါ။
ေျပာရင္း ဆိုရင္းနဲ႕ ဗိသုကာမို႕ မ်က္ေစ့ေရွ႕ရိွတာ ၾကည့္တာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။ ကၽြန္မက ကေလးမွတ္ဉာဏ္နဲ႕မို႕ ဒါကိုပဲ မွတ္မိေနတာျဖစ္မွာ။
ဆရာ စက္ဘီး မစီးတတ္တာလဲ မွတ္မိေသးတယ္။
မေသမခ်ာနဲ႕ မွတ္မိတာရွိေသးတယ္။ ဆရာ့ရဲ႕ first degree က Archi မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။ ဂ်ပန္ေရာက္မွ ဒါကို ေျပာင္းသင္ခဲ့တယ္ ဆိုတယ္။ ဟုတ္လား။
ဆရာက ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္ အရြယ္ကတည္းက ပညာေတာ္သင္ အေနနဲ႕ ဂ်ပန္ကို သြားခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ ဂ်ပန္မွာပဲ တကၠသိုလ္ ပညာေရးကို ေလ့လာသင္ယူခဲ့တာပါ။ First Degree က ဘာလဲဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာ မေမးခဲ့ဖူးေသးပါဘူး ခင္ဗ်ာ။
ေအာ္ ကၽြန္မက ဂ်ပန္ကို ဘြဲ႕လြန္က်မွ သြားတယ္ထင္တာ။
ေက်းဇူးပါ ကို JD...
ဒီ post ကို ေတြ႕ေတာ့ childhood ကို သတိရသြားလို႕
ကုိဂ်ဳေရ အဲလုုိ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းေတြနဲ႔ ဆုံဆည္းဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္
ဘူးဗ်၊ က်ေနာ္ေတာင္ ေတြ႔ၿခင္တယ္ စကားေတြ
ေၿပာၿခင္တယ္ဗ်ာ။
Post a Comment