Be considerate for young

ရန္ကုန္ျပန္တုန္းက ဗိသုကာဆရာေရႊနဲ႕ေတြ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကေန မျပန္ခင္ တစ္ရက္အလိုမွာ ဆရာေရႊက စာအုပ္ ၂ အုပ္ လက္ေဆာင္ ျပန္ေပးလုိက္တယ္။ တစ္အုပ္က ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း အမွတ္ ၃၅၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၀၉ ထုတ္ပါ။ ဒီေန႕ အဲဒီစာအုပ္ေလးကို ဖတ္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ျပန္လည္ေ၀မွ်ခ်င္တဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ကို ေတြ႕မိလို႕ တကူးတက အခ်ိန္ေပး စာရိုက္ၿပီး ပို႕စ္တင္လုိက္ပါတယ္။ မူရင္း စာေရးသူရဲ႕ ကေလာင္အမည္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္ေရြးပါ။ ေဆာင္းပါးက ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္းရဲ႕ စာမ်က္ႏွာ ၇၁ မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သရုပ္ေဖာ္ ကာတြန္းပံုေလးကိုလည္း သေဘာက်လို႕ ကင္မရာနဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူၿပီး ဒီမွာျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။

အဲဒီေဆာင္းပါးေလး ဖတ္မိၿပီးေနာက္ ျမန္မာျပည္ႀကီးအတြက္ ရင္ေလးၿပီး သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။ တကယ္ဆို အဲဒီႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ နယ္ပယ္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကႀကီးေရ က ဆိုသလိုမ်ိဳး တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ မသိပါဘူး။ ကာတြန္းပံုထဲမွာဆို ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေနရာက သစ္ပင္ေအာက္ကေန သစ္ပင္ေပၚက လူေတြကို ေမာ့ၾကည္႕ေနတဲ့ အုပ္စုထဲမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမာ့ၾကည္႕လို႕ ျမင္မိတာကေတာ့ တျခားမေတြးပါနဲ႕။ အေပၚစီးမွာ ေနရာယူထားတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြကလည္း လႊတိုက္ရင္း အေလွ်ာ့မေပးပါဘူး။ ေနရာတစ္ခုမွာ ေရာက္ရိွေနၿပီး လႊဆြဲေနတဲ့ အတိုက္အခံေတြကလည္း အေလွ်ာ့မေပးပါဘူး။ ဘယ္သူမွားလည္း မွန္တယ္ဆိုတာထက္ ေသခ်ာတာတစ္ခုက ျမန္မာျပည္ႀကီးရဲ႕ အနာဂတ္က ရင္ေလးစရာပါ။ ဒီေျမဒီေရမွာ က်န္ခဲ့မယ့္ သူေတြဟာ အခုလို အေလွ်ာ့မေပးပဲ ေနေနၾကတဲ့ လူႀကီးေတြရဲ႕ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ဖြား ေသြးခ်င္းမ်ားပါပဲ။ ငါတုိ႕လက္ထက္ ငါလုပ္ခ်င္သလို လုပ္မယ္။ ျဖစ္လာမယ့္ အက်ိဳးဆက္ကို ေနာက္လူေတြ ခံ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါတုိ႕ ေသႏွင့္ၿပီလို႕ ေျပာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျပာစရာ မရိွပါဘူး။ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးကေတာ့ ဒီေျမဒီေရက ေနာက္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆင္ျခင္ စဥ္းစားေပးၾကပါခင္ဗ်ာ။

ဥတုသံုးလီ ရာသီစက္၀န္း ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ

ဆမ္ဒုန္းရင္ဖိုေခ်းဆိုတဲ့ တိဘတ္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရိွတယ္။ ဟိုတစ္ေလာက ဘာလီမွာ ဥတုေတြေျပာင္းလုိ႕ လူေတြမွာ ႀကံဳရမယ့္ ျပႆနာေတြအေၾကာင္း ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဆမ္ဒုန္း ရင္ဖိုေခ်းက ေဆြးေႏြးပြဲကို ေ၀ဖန္တယ္။

ဘာလီေဆြးေႏြးပြဲတက္တဲ့ အစိုးရေတြအေနနဲ႕ ဂလိုဘယ္ ပူေႏြးလာမွဳႀကီးရဲ႕ အေရးႀကီးမွဳ၊ ဘိုင္အိုစဖီယား (biosphere)ကို ကာကြယ္ဖို႕ အေရးေပၚျဖစ္ေနမွဳကို သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လို ေဆာင္ရြက္ၾကမယ္ ဆိုတာက်ေတာ့ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၾကဘူး။ အေမရိကန္ေတြက တရုတ္နဲ႕ အိႏၵိယအေနနဲ႕ ကာဗြန္ ထုတ္လုပ္မွဳကို ေလွ်ာ့ေစခ်င္တယ္။ ငါတို႕ မေလွ်ာ့ခင္မွာ မင္းတုိ႕ ေလွ်ာ့ရမယ္တဲ့။ တရုတ္နဲ႕ အိႏၵိယက အေမရိကန္နဲ႕ အေပါင္းပါ စက္မွဳထြန္းကားတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြေၾကာင့္ ဂလိုဘယ္ ပူေႏြးမွဳႀကီးျဖစ္ရတာ မင္းတုိ႕ အရင္ေလွ်ာ့ရမွာေပါ့လို႕ ျပန္ေျပာတယ္။ စီးပြါးေရး တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ခြင့္ရိွတာေပါ့။ ကာဗြန္ ေလွ်ာ့ေနရင္ ေနာက္က်န္ခဲ့မွာေပါ့တဲ့။

ဆမ္ဒုန္းက တစ္ဘက္က အေမရိကန္၊ ေနာက္တစ္ဘက္က တရုတ္နဲ႕ အိႏၵိယ ျငင္းခုန္ေနၾကတာကို ရယ္တယ္။ ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းကို လႊတိုက္ေနၾကတာပဲ။ အေပၚကိုင္းမွာထုိင္ လႊဆြဲေနတဲ့ အေမရိကန္က ေအာက္ကိုင္းေသးေပၚမွာ ထုိင္ၿပီး လႊဆြဲေနတဲ့ တရုတ္နဲ႕ အိႏိၵယကို ေတာ္ၾကေတာ့လို႕ ေျပာတယ္။ လိမ့္က်မွာ စိုးလုိ႕ပါတဲ့။ တရုတ္နဲ႕ အိႏၵိယက မင္းအရင္ ရပ္ပါလားလို႕ ျပန္ေျပာတဲ့အခါ အေမရိကန္က မဟုတ္ဘူး။ မင္းက အရင္ရပ္ရမွာလို႕ ျပန္ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ လႊတိုက္တာကို မရပ္ရင္ ႏွစ္ဦးလံုး လိမ့္က်မွာ၊ ထိုင္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းေတြ က်ိဳးကုန္မွာ။

တကယ္ေတာ့ အစိုးရေတြကို ပညာတတ္တယ္ ဆင္ျခင္တတ္တယ္လို႕ ထင္စရာရိွတယ္။ ဥတုေတြ ေျပာင္းကုန္တဲ့ အက်ပ္အတည္းဟာ အားလံုးစုစည္း အလုပ္လုပ္ဖို႕ အခြင့္အေရးႀကီးတစ္ခု။ တစ္ဦးကို တစ္ဦး လက္ညိွဳးထိုးေနတာထက္ က်က္သေရရိွတဲ့ ကမာၻႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာဖို႕ ဒီဇိုင္းလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရး။ အမိွဳက္သရိုက္ေတြ ျပည္႕ေနတဲ့ စိတ္ပင္ပန္းစရာေတြနဲ႕၊ လူဦးေရ ထူထပ္က်ပ္ညပ္ၿပီး ေခါင္းပံုျဖတ္ေနတဲ့ ကမာၻႀကီး။ လူတစ္၀က္ေလာက္က ငတ္ၿပီး၊ လူတစ္၀က္က အ၀လြန္ေနတဲ့ ကမာၻႀကီးကို ဘယ္သူက လိုခ်င္မွာလဲ။ ေရသန္႕၊ ေလသန္႕၊ အစာသန္႕ေတြ ရွားပါးလာတဲ့ ကမာၻႀကီးကို ဘယ္သူက ႀကိဳက္မွာလဲ။ ဒီထက္ ေကာင္းေအာင္ မႀကံႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။

ဥတုပ်က္တာဟာ ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ မဟုတ္ဘူး၊ ျပႆနာရဲ႕ လကၡဏာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စီးပြါးေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမွဳေရး စနစ္ေတြ ညံ႕လို႕ျဖစ္တာပါ။ ရုပ္ၾကြင္းေလာင္စာနဲ႕ ေစ်း၀ယ္ခ်င္ေအာင္ လုပ္တဲ့၀ါဒကို ဘိန္းစြဲသလို စြဲေနတဲ့ အေပၚမွာ အေျခခံတာပါ။ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ကြန္႕ျမဴးၿပီး တီထြင္ၿပီး နာမ္အရ သန္႕ရွင္းလာၿပီး ေကာင္းတဲ့ ကမာၻႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္လုိ႕ရပါတယ္။ အေမရိကန္၊ တရုတ္၊ ကုလားနဲ႕ က်န္တဲ့ ကမာၻသူ ကမာၻသားေတြဟာ ဇီ၀သစ္ပင္ရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြကို ဆြတ္ခူးစားသံုးၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္လို႕ ရပါတယ္။ ကိုယ္ထိုင္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းကို လႊဆြဲေနတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ၾကရင္။

ခ်င္းတြင္းမဂၢဇင္း အမွတ္ ၃၅
ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၀၀၉