ငါးေတြပဲ ေခါင္းပံုျဖတ္ခံရတာ မဟုတ္ဘူး...
လူေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္ၾကတယ္။
Friday, July 30, 2010
Tuesday, July 27, 2010
By the way - 02
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုပါတီ ဒီပါတီေတြ မ်ားလာေတာ့ ၾကားကေန ငထြားတို႕လည္း ခါးနာရပါတယ္။ ပါတီေတြ မ်ားလာတာနဲ႕ ငထြား ခါးနာရတာ ဘာဆိုင္လဲလို႕ သိခ်င္ၾကမွာေပါ့။ ပါတီေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ မဲဆြယ္ဖို႕ ႀကိဳးစားေနတာ အမ်ားအသိပဲေလ။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကတၱရာလမ္းေတြခင္း၊ စက္ေရတြင္းေတြ တူးတာေတာင္ ခပ္တည္တည္နဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီး ျပဴးၿပဲေနေအာင္ တင္ေနၾကတာ အျမင္ပဲ မဟုတ္လား။ တျခားပါတီေတြလည္း လူထုေကာင္းက်ိဳးကို လုပ္ခ်င္ၾကမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခြင့္ရဖို႕ အဆင့္ဆင့္ တင္ျပရမယ္ ဆိုပဲ။ အဲဒီမွာ ကြက္လပ္ျဖည္႕တတ္တဲ့ ငထြားတုိ႕လည္း ခါးနာေတာ့တာပဲ။ အရင္လို နားလည္မွဳနဲ႕ လုပ္လို႕ မရေတာ့ဘူး။ ေျမာင္းေကာ္ ၿခံဳရွင္းဖို႕အတြက္ မယကကုိလည္း စာတင္ရတယ္။ ရဲစခန္းကုိလည္း စာတင္ရတယ္။ ေတာ္ပါၿပီေလ... စိတ္ကုန္တယ္။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုးရာသီဆုိေတာ့ ဟိုနားဒီနား ေရေတြ အိုင္ပါတယ္။ ေရအုိင္ေတြမွာ ျခင္ေတြ ေပါက္တယ္။ ျခင္ေတြ ေပါက္ေတာ့ ျခင္ကိုက္တာေပါ့။ ျခင္ကိုက္ေတာ့ ျခင္ေထာင္ေတြ ေရာင္းေကာင္းၿပီး လူဦးေရ တုိးပြါးလာတယ္လို႕ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေရာဂါ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကေလးေတြလည္း ျဖစ္သလို လူႀကီးေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးဆိုတာ ေသြးလန္႕တတ္လို႕ အေရးေပၚ ေသြးသြင္းကုသဖုိ႕ လိုတာမ်ိဳး ရိွတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးရံုမွာ ေသြးေတြ အဆင္သင့္ရိွရင္ လူနာအတြက္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ ေသြးေတြ မလိုအပ္ပါဘူးလို႕ ေျပာတဲ့ ေဆးရံုလည္း ရိွတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ ခ်စ္ရဲ႕လားလုိ႕ ေမးခ်င္မိတယ္။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ Hamster ၃ ေကာင္ေတာင္ အေကာင္ႀကီးလာၿပီ။ တစ္ေကာင္ကို ေဒၚလာ ၃၀ ေပးရတယ္။ ေလွာင္အိမ္က ၅၁ ေဒၚလာပါ။ အစာဖိုး သဲဖိုးေတြလည္း ကုန္ပါတယ္။ ေမြးတုန္းကေတာ့ အရြယ္တူတူေလးေတြ။ အခုေတာ့ အရြယ္အစားက ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ စီလို႕ရတယ္။ အိပ္တာ စားတာ မတူလို႕ပဲလား။ အေဆာ့သန္လြန္းလို႕ပဲလား မသိဘူး။ တစ္ေကာင္ေတာ့ တျခားအေကာင္ေတြေလာက္ မထြားဘူး။ အခုထိေတာ့ လူေၾကာက္တုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစာေတာ့ ေတာင္းတတ္လာၿပီ။ ေန႔ခင္းပိုင္းဆို အိပ္ေနတတ္တယ္။ ညပိုင္းမွာဆို ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ့ၾကတယ္။ ေလွာင္အိမ္ ေအာက္ခံကို တစ္ပတ္တစ္ခါ မလဲေပးရင္ နည္းနည္းေတာ့ နံတယ္။ ေမြးရတာ ကရိကထေတာ့ မ်ားလွပါတယ္။ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနတဲ့သူအဖို႕ လုပ္စရာ အလုပ္ရိွေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ျမန္တယ္ေလ။ မပ်င္းေတာ့ဘူးေပါ့။ အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ ဆိုတာ ခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြအဖို႕ မိသားစုဝင္လိုပါပဲ။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၃ လ ေတာင္ ျပည္႕သြားပါၿပီ။ လမင္းႀကီးကို ဆီးခ်ိဳမျဖစ္ေစခ်င္လို႕ ပ်ားရည္ေတာ့ မစမ္းထားဘူး။ ေမတၱာနဲ႕ ကြမ္းသီးပါတဲ့ ေနာင္ဂ်ိန္ဆိုတဲ့ ဟာသကား ျပန္မၾကည္႕ရေသးဘူး။ လွ်ာနဲ႕ သြားဆုိေတာ့ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုက္မိဖို႕ေတာ့ ရိွႏိုင္ပါတယ္။ အခုထိေတာ့ လွ်ာမကိုက္မိေသးပဲ ထမင္းစားလို႕ ေကာင္းေနတယ္။ တနဂၤေႏြ သားသမီးေတြက စိတ္ေကာက္ ဖင္ေကာက္ ဆံပင္ေကာက္ သံုးမ်ိဳးထဲက တစ္ခုခု ေကာက္တတ္တယ္လို႕ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ႀကီးကို ဂဠဳန္ခ်ီသြားလို႕လား မသိဘူး။ ဆင္ႀကီးလည္း ေကာက္တယ္ဗ်။ ဘာေကာက္လည္း ဆုိရင္ သံုးခုထဲက တစ္ခုလို႕ပဲ မွတ္ထားလိုက္ပါေတာ့။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ Tag အေၾကြးေတြလည္း မဆပ္ရေသးဘူး။ စိတ္ကူးထဲမွာ ဟိုတစ္စဒီတစ္စ ရိွေပမယ့္ လက္က ခ်မေရးျဖစ္ဘူး။ တခါတေလ မအားလို႕ စာမေရးျဖစ္ပါဘူး။ တခါတေလ အားေပမယ့္ တျခားကိစၥေတြ ရိွလို႕ မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။ တခါတေလက ဘာမွကို မလုပ္ခ်င္လို႕ ဘာမွကို မလုပ္တာပါ။ ဒီထဲမွာ ေရးျဖစ္တာေတြကလည္း အခ်ိန္ၾကာရင္ ေမ့သြားမွာ စိုးလို႕ ခ်ေရးမိထားတဲ့ အပိုင္းအစေတြပါ။ မွတ္ဥာဏ္က မေကာင္းရွာေတာ့ အခုလိုပဲ ေရးမွတ္ထားရတယ္။ တခ်ိန္မွာ စားၿမံဳျပန္ဖို႕ ျပန္ရွာဖတ္ရင္ အဆင္ေျပေအာင္ေပါ့။ Tag အေၾကြးရွင္ေတြကေတာ့ စိတ္ကြက္ကုန္ၿပီလား မသိပါဘူး။ မ်က္ႏွာပူမိပါတယ္။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီညလည္း ေစာေစာအိပ္ရမွာ။ ေလယာဥ္ကြင္းကို မနက္ ၆ နာရီ မထိုးခင္ ေရာက္သင့္တယ္လို႕ အႀကံေပးတဲ့ သူလည္း ရိွတယ္။ အခ်ိန္မွီ ေရာက္မွ စိတ္ခ်ရတာေပါ့တဲ့။ ၆ နာရီ မထိုးခင္ ေရာက္ဖို႕အတြက္ ၅ နာရီေက်ာ္ကတည္းက အိမ္က ထြက္ရမယ့္ကိန္းပဲ။ ဒါဆုိ မနက္ ၄ နာရီခြဲေလာက္ အိပ္ရာ ထရမွာေပါ့။ ညဥ္႕ နက္ခ်င္သေလာက္ နက္ပါေစ... မအိပ္ပဲ ေနႏိုင္ေပမယ့္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထရတာေတာ့ စိတ္ကုန္တယ္။ မသြားမျဖစ္ သြားရမွာဆုိေတာ့ ကုန္းရုန္းထရအံုးမွာေပါ့ေလ။ ကဲ... အိပ္ၿပီဗ်ာ။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မိုးရာသီဆုိေတာ့ ဟိုနားဒီနား ေရေတြ အိုင္ပါတယ္။ ေရအုိင္ေတြမွာ ျခင္ေတြ ေပါက္တယ္။ ျခင္ေတြ ေပါက္ေတာ့ ျခင္ကိုက္တာေပါ့။ ျခင္ကိုက္ေတာ့ ျခင္ေထာင္ေတြ ေရာင္းေကာင္းၿပီး လူဦးေရ တုိးပြါးလာတယ္လို႕ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တာက ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေရာဂါ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ကေလးေတြလည္း ျဖစ္သလို လူႀကီးေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးဆိုတာ ေသြးလန္႕တတ္လို႕ အေရးေပၚ ေသြးသြင္းကုသဖုိ႕ လိုတာမ်ိဳး ရိွတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဆးရံုမွာ ေသြးေတြ အဆင္သင့္ရိွရင္ လူနာအတြက္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ ေသြးေတြ မလိုအပ္ပါဘူးလို႕ ေျပာတဲ့ ေဆးရံုလည္း ရိွတယ္ဗ်ာ။ တကယ္ ခ်စ္ရဲ႕လားလုိ႕ ေမးခ်င္မိတယ္။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္မွာ ေမြးထားတဲ့ Hamster ၃ ေကာင္ေတာင္ အေကာင္ႀကီးလာၿပီ။ တစ္ေကာင္ကို ေဒၚလာ ၃၀ ေပးရတယ္။ ေလွာင္အိမ္က ၅၁ ေဒၚလာပါ။ အစာဖိုး သဲဖိုးေတြလည္း ကုန္ပါတယ္။ ေမြးတုန္းကေတာ့ အရြယ္တူတူေလးေတြ။ အခုေတာ့ အရြယ္အစားက ႀကီးစဥ္ငယ္လိုက္ စီလို႕ရတယ္။ အိပ္တာ စားတာ မတူလို႕ပဲလား။ အေဆာ့သန္လြန္းလို႕ပဲလား မသိဘူး။ တစ္ေကာင္ေတာ့ တျခားအေကာင္ေတြေလာက္ မထြားဘူး။ အခုထိေတာ့ လူေၾကာက္တုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ အစာေတာ့ ေတာင္းတတ္လာၿပီ။ ေန႔ခင္းပိုင္းဆို အိပ္ေနတတ္တယ္။ ညပိုင္းမွာဆို ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ့ၾကတယ္။ ေလွာင္အိမ္ ေအာက္ခံကို တစ္ပတ္တစ္ခါ မလဲေပးရင္ နည္းနည္းေတာ့ နံတယ္။ ေမြးရတာ ကရိကထေတာ့ မ်ားလွပါတယ္။ အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနတဲ့သူအဖို႕ လုပ္စရာ အလုပ္ရိွေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ျမန္တယ္ေလ။ မပ်င္းေတာ့ဘူးေပါ့။ အိမ္ေမြးတိရစာၦန္ ဆိုတာ ခ်စ္တတ္တဲ့သူေတြအဖို႕ မိသားစုဝင္လိုပါပဲ။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၃ လ ေတာင္ ျပည္႕သြားပါၿပီ။ လမင္းႀကီးကို ဆီးခ်ိဳမျဖစ္ေစခ်င္လို႕ ပ်ားရည္ေတာ့ မစမ္းထားဘူး။ ေမတၱာနဲ႕ ကြမ္းသီးပါတဲ့ ေနာင္ဂ်ိန္ဆိုတဲ့ ဟာသကား ျပန္မၾကည္႕ရေသးဘူး။ လွ်ာနဲ႕ သြားဆုိေတာ့ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ကိုက္မိဖို႕ေတာ့ ရိွႏိုင္ပါတယ္။ အခုထိေတာ့ လွ်ာမကိုက္မိေသးပဲ ထမင္းစားလို႕ ေကာင္းေနတယ္။ တနဂၤေႏြ သားသမီးေတြက စိတ္ေကာက္ ဖင္ေကာက္ ဆံပင္ေကာက္ သံုးမ်ိဳးထဲက တစ္ခုခု ေကာက္တတ္တယ္လို႕ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ႀကီးကို ဂဠဳန္ခ်ီသြားလို႕လား မသိဘူး။ ဆင္ႀကီးလည္း ေကာက္တယ္ဗ်။ ဘာေကာက္လည္း ဆုိရင္ သံုးခုထဲက တစ္ခုလို႕ပဲ မွတ္ထားလိုက္ပါေတာ့။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ Tag အေၾကြးေတြလည္း မဆပ္ရေသးဘူး။ စိတ္ကူးထဲမွာ ဟိုတစ္စဒီတစ္စ ရိွေပမယ့္ လက္က ခ်မေရးျဖစ္ဘူး။ တခါတေလ မအားလို႕ စာမေရးျဖစ္ပါဘူး။ တခါတေလ အားေပမယ့္ တျခားကိစၥေတြ ရိွလို႕ မေရးျဖစ္ျပန္ဘူး။ တခါတေလက ဘာမွကို မလုပ္ခ်င္လို႕ ဘာမွကို မလုပ္တာပါ။ ဒီထဲမွာ ေရးျဖစ္တာေတြကလည္း အခ်ိန္ၾကာရင္ ေမ့သြားမွာ စိုးလို႕ ခ်ေရးမိထားတဲ့ အပိုင္းအစေတြပါ။ မွတ္ဥာဏ္က မေကာင္းရွာေတာ့ အခုလိုပဲ ေရးမွတ္ထားရတယ္။ တခ်ိန္မွာ စားၿမံဳျပန္ဖို႕ ျပန္ရွာဖတ္ရင္ အဆင္ေျပေအာင္ေပါ့။ Tag အေၾကြးရွင္ေတြကေတာ့ စိတ္ကြက္ကုန္ၿပီလား မသိပါဘူး။ မ်က္ႏွာပူမိပါတယ္။
ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီညလည္း ေစာေစာအိပ္ရမွာ။ ေလယာဥ္ကြင္းကို မနက္ ၆ နာရီ မထိုးခင္ ေရာက္သင့္တယ္လို႕ အႀကံေပးတဲ့ သူလည္း ရိွတယ္။ အခ်ိန္မွီ ေရာက္မွ စိတ္ခ်ရတာေပါ့တဲ့။ ၆ နာရီ မထိုးခင္ ေရာက္ဖို႕အတြက္ ၅ နာရီေက်ာ္ကတည္းက အိမ္က ထြက္ရမယ့္ကိန္းပဲ။ ဒါဆုိ မနက္ ၄ နာရီခြဲေလာက္ အိပ္ရာ ထရမွာေပါ့။ ညဥ္႕ နက္ခ်င္သေလာက္ နက္ပါေစ... မအိပ္ပဲ ေနႏိုင္ေပမယ့္ မနက္ေစာေစာ အိပ္ရာထရတာေတာ့ စိတ္ကုန္တယ္။ မသြားမျဖစ္ သြားရမွာဆုိေတာ့ ကုန္းရုန္းထရအံုးမွာေပါ့ေလ။ ကဲ... အိပ္ၿပီဗ်ာ။
Friday, July 23, 2010
Thailand Visa
ထိုင္းကို အလုပ္ကိစၥ အစည္းအေဝးတက္ဖို႕ သြားရပါအံုးမယ္။ ရံုးကေန လႊတ္တာဆိုေတာ့ လိုအပ္တာေတြကို ရံုးက စီစဥ္ေပးမွာေပါ့။ ရံုးက ေလယာဥ္လက္မွတ္ စီစဥ္ေပးတယ္။ ေနဖို႕အတြက္ကို ဟိုဘက္အျခမ္းက တာဝန္ယူ စီစဥ္ထားလိမ့္မယ္။ ဗီဇာကေတာ့ မလိုဘူးတဲ့။ ဆုိက္ေရာက္ဗီဇာ ရိွတယ္ ဆိုပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ အာဆီယံထဲက ျဖစ္လို႕ ဗီဇာေတာင္ မလိုဘူးေနာ္ ဆုိပဲဗ်။ ကိုယ့္ဝမ္းနာ ကိုယ္သာ သိတယ္လို႕ပဲ ေျပာရပါမယ္။ အင္တာနက္မွာ ထိုင္းသံရံုးဆုိဒ္ေတြထဲ ဝင္ၿပီး ဗီဇာ လိုမလို ရွာေဖြဖတ္ၾကည္႕ေတာ့ ျမန္မာျပည္အေနနဲ႕က အစိုးရဝန္ထမ္းေတြပဲ ဗီဇာမလိုတာပါ။ ႏိုင္ငံသားေတြအေနနဲ႕ ဗီဇာ ေလွ်ာက္ရမွာပါ။ ဆိုက္ေရာက္ဗီဇာလည္း မရပါဘူး။
ခရီးသြားဝန္ေဆာင္မွဳေပးတဲ့ ေအးဂ်င့္က ဗီဇာကိစၥ လုပ္ေပးမယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ စီစဥ္ေပးတာ သူတုိ႕ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရံုးမွာ စာရြက္စာတမ္း လာယူတာက ၁ ရက္၊ သံရံုးမွာ ဗီဇာသြားတင္တာ ၁ ရက္၊ ဗီဇာရလို႕ ျပန္သြားယူတာက ၁ ရက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ရံုးကို ျပန္လာပို႕ေပးတာက ၁ ရက္၊ စုစုေပါင္း အနည္းဆံုး ၄ ရက္ ၾကာမယ္တဲ့။ ခက္တာက ေနာက္အပတ္ တနလာၤေန႕က ထိုင္းႏုိင္ငံရဲ႕ ရံုးပိတ္ရက္ျဖစ္ျပန္ေရာ။ ပိတ္ရက္ေတြပါ ေပါင္းလိုက္ရင္ ဗီဇာရဖို႕က အေတာ္ၾကာႏုိင္တယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ သံရံုးသြားၿပီး ေလွ်ာက္ရင္ေတာ့ ဗီဇာတင္ဖို႕နဲ႕ ျပန္သြားယူဖို႕ ၂ ရက္ပဲ ၾကာမယ္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးဖို႕ပဲ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။
ဗီဇာေလွ်ာက္ဖို႕က ဗီဇာေဖာင္ ျဖည္႕ရပါတယ္။ ဗီဇာေဖာင္မွာ စကၤာပူဘက္က အာမခံေပးမယ့္ Guarantor လိုပါတယ္။ ထိုင္းဘက္မွာ တည္းခိုမယ့္လိပ္စာကို ျဖည္႕ရပါတယ္။ တည္းခို္မယ့္ လိပ္စာ မသိရင္လည္း ကိစၥမရိွပါဘူး။ အင္တာနက္ကေန ဟိုတယ္လိပ္စာ တစ္ခုခုကို ရွာၿပီး ထည္႕လိုက္လည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲဒါအျပင္ ထိုင္းကို ေရာက္မယ့္ေန႕ကို ျဖည္႕ရျပန္တယ္။ ထုိင္းမွာ ဘယ္ႏွရက္ ေနမယ္ဆိုတာလည္း ေမးပါတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ကိုယ္ေရး ရာဇ၀င္ေပါ့။
ခရီးသြားရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုလည္း ျဖည္႕ေပးရပါတယ္။ အလည္အပတ္လား၊ အစိုးရအလုပ္ကိစၥလား၊ စီးပြါးေရးကိစၥလားေပါ့။ စကၤာပူကေန ထိုင္းကို အလည္သြားတာ ဆိုရင္ ခရီးသြားဖို႕ လံုေလာက္တဲ့ ဓနအင္အား ရိွဖို႕လိုတဲ့အတြက္ စကၤာပူမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့သူအဖို႕ ဘဏ္အေကာင့္ ျပရပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း သြားတာဆိုရင္ေတာ့ ဘဏ္ထဲမွာ စကၤာပူေဒၚလာ တစ္ေထာင္ ရိွေၾကာင္း ျပေပးရပါတယ္။ မိသားစုလိုက္ သြားတာဆုိရင္ စကၤာပူေဒၚလာ ႏွစ္ေထာင္ရိွေၾကာင္း ျပရပါတယ္။ အြန္လိုင္းဘဏ္စနစ္ မရိွတဲ့သူအေနနဲ႕ ဘဏ္စာအုပ္ကို ယူသြားၿပီ ျပလိုက္ရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။
အလုပ္ကိစၥအတြက္ သြားမယ္ဆုိရင္ ရံုးက စာထုတ္ေပးရပါတယ္။ ရံုးတံဆိပ္ ပါရပါတယ္။ ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္မွာ အာမခံေပးမယ့္ လူရဲ႕ အမည္နဲ႕ လိပ္စာေတြ ေပးရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ရံုးစာထုတ္တာက ၾကာပါတယ္။ ရံုးခ်ဳပ္ကေန စာထုတ္ေပးၿပီးရင္ ဒီဘက္ရံုးကို လာပို႕ရအံုးမယ္။ စာထုတ္ေပးမယ့္ HR က မမေတြလည္း အခ်ိန္ေပးႏိုင္မွ စာက ထြက္လာအံုးမွာ။ ဒါေတာင္ မမေတြက အာဆီယံသားေတြ ဗီဇာ မလိုပါဘူးဆိုၿပီး ဖင္ပိတ္ျငင္းေနတာ။ ထိုင္းဘက္မွာ တာဝန္ယူမယ့္သူကိုလည္း အမည္အျပည္႕အစံုနဲ႕ လိပ္စာေတြ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးရအံုးမယ္။ အဲဒီေတာ့ အလည္သြားတဲ့ အေနနဲ႕ပဲ ဗီဇာယူတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
ဗီဇာသြားတင္ဖို႕အတြက္ ပတ္စ္ပို႕ဓါတ္ပံု ၁ ပံု လိုပါတယ္။ ဗီဇာမွာ တခါတည္း ဓါတ္ပံုကပ္သြားလိုက္ပါ။ မကပ္သြားႏိုင္ရင္လည္း သံရံုးေရာက္ရင္ ကပ္ဖုိ႕ ေကာ္ေပးပါတယ္။ အေရးႀကီးဆံုးက ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ယူသြားဖို႕ပါ။ စကၤာပူႏုိင္ငံက ထုတ္ေပးထားတဲ့ တရားဝင္ကဒ္ျပား (PR, EP, Spass) ကိုလည္း မိတၱဴကူးၿပီး ေပးရပါတယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ယူသြားဖုိ႕ လိုပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဗီဇာေၾကး မေပးရပါဘူး။ ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီစာရြက္စာတမ္းေတြ စံုၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေအာ့ခ်က္လမ္းက ထိုင္းသံရံုးမွာ မနက္ ၉ နာရီခြဲကေန ၁၁ နာရီခြဲ အၾကား အေရာက္သြားၿပီး ဗီဇာတင္ဖို႕ လုပ္ရတာေပါ့။ ေကာင္တာမွာ ဗီဇာတင္ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ဗီဇာ လာေရြးဖို႕အတြက္ စာရြက္ေလး ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီစာရြက္ေလးနဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕ ၂ နာရီနဲ႕ ၄ နာရီခြဲ အၾကား ဗီဇာ သြားထုတ္လို႕ ရပါၿပီ။ စကၤာပူမွာ ထိုင္းဗီဇာ ေလွ်ာက္တာ ဒါေလးပါပဲကြယ္။
ဗီဇာေလွ်ာက္ဖို႕က ဗီဇာေဖာင္ ျဖည္႕ရပါတယ္။ ဗီဇာေဖာင္မွာ စကၤာပူဘက္က အာမခံေပးမယ့္ Guarantor လိုပါတယ္။ ထိုင္းဘက္မွာ တည္းခိုမယ့္လိပ္စာကို ျဖည္႕ရပါတယ္။ တည္းခို္မယ့္ လိပ္စာ မသိရင္လည္း ကိစၥမရိွပါဘူး။ အင္တာနက္ကေန ဟိုတယ္လိပ္စာ တစ္ခုခုကို ရွာၿပီး ထည္႕လိုက္လည္း အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲဒါအျပင္ ထိုင္းကို ေရာက္မယ့္ေန႕ကို ျဖည္႕ရျပန္တယ္။ ထုိင္းမွာ ဘယ္ႏွရက္ ေနမယ္ဆိုတာလည္း ေမးပါတယ္။ က်န္တာေတြကေတာ့ ကိုယ္ေရး ရာဇ၀င္ေပါ့။
ခရီးသြားရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုလည္း ျဖည္႕ေပးရပါတယ္။ အလည္အပတ္လား၊ အစိုးရအလုပ္ကိစၥလား၊ စီးပြါးေရးကိစၥလားေပါ့။ စကၤာပူကေန ထိုင္းကို အလည္သြားတာ ဆိုရင္ ခရီးသြားဖို႕ လံုေလာက္တဲ့ ဓနအင္အား ရိွဖို႕လိုတဲ့အတြက္ စကၤာပူမွာ အလုပ္ လုပ္ေနတဲ့သူအဖို႕ ဘဏ္အေကာင့္ ျပရပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း သြားတာဆိုရင္ေတာ့ ဘဏ္ထဲမွာ စကၤာပူေဒၚလာ တစ္ေထာင္ ရိွေၾကာင္း ျပေပးရပါတယ္။ မိသားစုလိုက္ သြားတာဆုိရင္ စကၤာပူေဒၚလာ ႏွစ္ေထာင္ရိွေၾကာင္း ျပရပါတယ္။ အြန္လိုင္းဘဏ္စနစ္ မရိွတဲ့သူအေနနဲ႕ ဘဏ္စာအုပ္ကို ယူသြားၿပီ ျပလိုက္ရင္ အဆင္ေျပပါတယ္။
အလုပ္ကိစၥအတြက္ သြားမယ္ဆုိရင္ ရံုးက စာထုတ္ေပးရပါတယ္။ ရံုးတံဆိပ္ ပါရပါတယ္။ ထိုင္းႏုိင္ငံဘက္မွာ အာမခံေပးမယ့္ လူရဲ႕ အမည္နဲ႕ လိပ္စာေတြ ေပးရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႕ ရံုးစာထုတ္တာက ၾကာပါတယ္။ ရံုးခ်ဳပ္ကေန စာထုတ္ေပးၿပီးရင္ ဒီဘက္ရံုးကို လာပို႕ရအံုးမယ္။ စာထုတ္ေပးမယ့္ HR က မမေတြလည္း အခ်ိန္ေပးႏိုင္မွ စာက ထြက္လာအံုးမွာ။ ဒါေတာင္ မမေတြက အာဆီယံသားေတြ ဗီဇာ မလိုပါဘူးဆိုၿပီး ဖင္ပိတ္ျငင္းေနတာ။ ထိုင္းဘက္မွာ တာဝန္ယူမယ့္သူကိုလည္း အမည္အျပည္႕အစံုနဲ႕ လိပ္စာေတြ ဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးရအံုးမယ္။ အဲဒီေတာ့ အလည္သြားတဲ့ အေနနဲ႕ပဲ ဗီဇာယူတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
ဗီဇာသြားတင္ဖို႕အတြက္ ပတ္စ္ပို႕ဓါတ္ပံု ၁ ပံု လိုပါတယ္။ ဗီဇာမွာ တခါတည္း ဓါတ္ပံုကပ္သြားလိုက္ပါ။ မကပ္သြားႏိုင္ရင္လည္း သံရံုးေရာက္ရင္ ကပ္ဖုိ႕ ေကာ္ေပးပါတယ္။ အေရးႀကီးဆံုးက ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ယူသြားဖို႕ပါ။ စကၤာပူႏုိင္ငံက ထုတ္ေပးထားတဲ့ တရားဝင္ကဒ္ျပား (PR, EP, Spass) ကိုလည္း မိတၱဴကူးၿပီး ေပးရပါတယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ယူသြားဖုိ႕ လိုပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ဗီဇာေၾကး မေပးရပါဘူး။ ကင္းလြတ္ခြင့္ ေပးထားပါတယ္။ အဲဒီစာရြက္စာတမ္းေတြ စံုၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေအာ့ခ်က္လမ္းက ထိုင္းသံရံုးမွာ မနက္ ၉ နာရီခြဲကေန ၁၁ နာရီခြဲ အၾကား အေရာက္သြားၿပီး ဗီဇာတင္ဖို႕ လုပ္ရတာေပါ့။ ေကာင္တာမွာ ဗီဇာတင္ၿပီးရင္ ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ဗီဇာ လာေရြးဖို႕အတြက္ စာရြက္ေလး ထုတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီစာရြက္ေလးနဲ႕ ေနာက္တစ္ေန႕ ၂ နာရီနဲ႕ ၄ နာရီခြဲ အၾကား ဗီဇာ သြားထုတ္လို႕ ရပါၿပီ။ စကၤာပူမွာ ထိုင္းဗီဇာ ေလွ်ာက္တာ ဒါေလးပါပဲကြယ္။
Monday, July 19, 2010
July 19 (1947-2010)
ဘာလိုလုိနဲ႕ အာဇာနည္ေန႕ကို ေရာက္လာျပန္ၿပီေပါ့။ မေန႕ကတည္းက အာဇာနည္ေန႕ကို မွတ္မွတ္ရရ သတိတရ ရိွေနမိေပမယ့္ ဘာသိဘာသာ ေက်ာ္ျဖတ္သြားတဲ့ သူေတြလည္း ရိွေနႏိုင္ပါၿပီ။ အဲဒီအတြက္နဲ႕ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း အျပစ္ မတင္ခ်င္ေတာ့ပါ။
ငယ္ငယ္တုန္းက အာဇာနည္ေန႕ကို မေရာက္ခင္ တစ္ပတ္အလိုကတည္းက ႀကိဳၿပီးသိရတယ္။ ေက်ာင္းမွာဆို ကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြ လုပ္ေပးတယ္။ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ဆရာမက တစ္ခန္းလံုးကို ခံုေပၚတက္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး ကဗ်ာဆိုခိုင္းဖူးတယ္။ အာဇာနည္ေန႕ကဗ်ာကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးေပးထားတယ္။ အတန္းေရွ႕မွာ ဆရာမက အသံေန အသံထားနဲ႕ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး တစ္ေၾကာင္းခ်င္းစီ ဆုိျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကလည္း အဲဒီအတုိင္း လိုက္ဆိုရတယ္။ ကဗ်ာမွာ အခုခ်ိန္အထိ မွတ္မိတာေလးက အာဇာနည္ အာဇာနည္ ကိုးဦးအာဇာနည္... တဲ့။ တစ္ရက္တည္း ဆိုရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ အတန္းတုိင္း အတန္းတိုင္း ၅ ရက္ေလာက္ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ကဗ်ာဆိုရတယ္။ အသံအေနအထား အေကာင္းဆံုး ဆုိႏိုင္တဲ့သူေတြကို ေက်ာင္းအဆင့္ ကဗ်ာရြတ္ၿပိဳင္ပြဲကို ပို႕ေပးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကေလးဘဝကတည္းက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အာဇာနည္ဆိုတာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို႕ သိထားခဲ့လိုက္တယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အာဇာနည္ေန႕မွာဆုိ အိမ္ေရွ႕က အစိုးရရံုးေတြမွာ အလံတုိင္ဝက္ကို ေလွ်ာ့ခ်ထားတယ္။ အိမ္မွာလည္း အလံကို တုိင္ဝက္ထူထားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေပါက္ေစ့မွာလည္း အလံေတြ တုိင္ဝက္မွာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ။ အိမ္မွာက အလံထူေလ့ မရိွဘူး။ ရပ္ကြက္ရံုးက ေလာ္စပီကာနဲ႕ လိုက္ေအာ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွ အလံ ထူတာ။ ရပ္ကြက္ရံုးက အလံထူဖို႕ ေအာ္တုိင္းလည္း မထူပါဘူး။ အလံသယ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန႕နဲ႕ တုိင္ဝက္မွာ အလံထူရတဲ့ အာဇာနည္ေန႕ပဲ အလံထူတယ္။ အိမ္မွာ လူႀကီးေတြ အလံထူရင္ သူတုိ႕အနားကပ္ၿပီး ကိုယ္တုိင္ လုပ္ၾကည္႕ခ်င္လို႕ ပူဆာေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးေတြက အလံျပဳတ္က်ရင္ အဖမ္းခံရမွာေနာ္။ ကေလးေတြ လုပ္လုိ႕ မရဘူး ဆုိတာနဲ႕ ၾကည္႕ပဲ ၾကည္႕ေနလိုက္ရတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အာဇာနည္ေန႕ မနက္ပိုင္းမွာ ပါပါးရဲ႕ ေလးဘီးကားနဲ႕ ကားလိုက္စီးဖို႕ အျပင္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေစ်းဝယ္ထြက္တာလား ဓါတ္ဆီထည္႕တာလား... တစ္ခုခုပဲ။ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေလးဘီးကားေလး ကမ္းနားလမ္းေပၚလည္း ေရာက္ေရာ ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္က စက္ရံုေတြ သေဘာၤေတြ ဥၾသေတြ ဆြဲပါေလေရာ။ သစ္စက္ေတြလည္း ဥၾသဆြဲတယ္။ ပါပါးလည္း ကားကို ခဏရပ္ ေအာက္ဆင္းၿပီး ဟြန္းတီးတယ္။ လမ္းေပၚက ကားေတြလည္း အကုန္ရပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဟြန္းတီးၾကတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူေတြလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး မတ္တပ္ရပ္ေနၾကတယ္။ ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္နဲ႕ အခုလိုမ်ိဳး လုပ္ၾကတယ္ ဆုိတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အာဇာနည္႕ေန႕မွာ ဥၾသဆြဲတယ္ ဟြန္းတီးတယ္လို႕ပဲ ကေလးအေတြးနဲ႕ မွတ္ထားလိုက္တယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အိ္မ္မွာ ေရဒီယိုပဲ ရိွေသးတယ္။ တီဗြီက သိပ္မေပါေသးဘူး။ အာဇာနည္ေန႕ အနားနီးၿပီဆိုရင္ ေရဒီယိုက အာဇာနည္ေန႕သီခ်င္းေတြ လြင့္တယ္။ ကေလးဘဝတုန္းက ေရဒီယုိမွာ နားေထာင္ခ်င္တာက ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာနဲ႕ ပံုျပင္ပဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းေတြ မႀကိဳက္တာ အမွန္ပဲ။ ေရွးအသံနဲ႕ ဆုိထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းသီခ်င္းေတြဆိုၿပီး နားမေထာင္ျဖစ္ဘူး။ အာဇာနည္ေန႕ မနက္ ၁၀ နာရီ ၃၇ မိနစ္ တိတိ ထိုးတာနဲ႕ ေရဒီယိုကလည္း ဥၾသဆြဲသံ လႊင့္ေပးတယ္။ အဲဒီလို ဥၾသဆြဲသံ ၾကားရင္ ဘယ္သူ႕ကို လြမ္းလို႕ လြမ္းမွန္း မသိတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရလာတယ္။ ငိုခ်င္သလိုလိုနဲ႕ မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အာဇာနည္ေန႕မွာ အာဇာနည္ကုန္းကို သြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗံုးကြဲဖူးလို႕ လူႀကီးေတြက လိုက္မပို႕ေပးဘူး။ ေျမာက္ကိုရီးယားေတြက ဗံုးလာခြဲဖူးတယ္လုိ႕ ေျပာျပေပမယ့္ ေသခ်ာေတာ့ မသိခဲ့ပါဘူး။ အာဇာနည္ကုန္းေပၚက ၾကယ္ျဖဴတစ္ပြင့္ လင္းလက္ေနတဲ့ အနီေရာင္ဂူဗိမာန္ႀကီးက ခမ္းနားထည္ဝါတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဗိမာန္ရဲ႕ ဗိသုကာက ဆရာဦးဆန္းဦးလုိ႕ သိထားပါတယ္။ အဲဒီဗိသုကာ လက္ရာအေပၚမွာ ျပဳတုစု ဆုိၿပီး ေဝဖန္ခ်က္ေတြေတာ့ ရိွပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ခုက အာဇာနည္ဗိမာန္နဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနတယ္လုိ႕လည္း ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘယ္သူက အရင္ေဆာက္ခဲ့သလဲ ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါ။ အာဇာနည္ဗိမာန္ရဲ႕ ဗိသုကာလက္ရာဖြဲ႕စည္းပံုကို အနီးကပ္ ျမင္ေတြ႕ေလ့လာခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အာဇာနည္ကုန္းနားကို အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အခုခ်ိန္အထိ အာဇာနည္ကုန္းေပၚကို တစ္ခါတစ္ေခါက္ေတာင္ မတက္ဖူးေသးတဲ့ ရန္ကုန္သားစစ္စစ္ပါ။ ဒါဟာ ရန္ကုန္သားအခ်ိဳ႕အတြက္ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းလွပါ။
ငယ္ငယ္တုန္းက အာဇာနည္႕ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ႀကံဳဆံုခံစားခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြဟာ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေငြ႕အသက္ေတာင္ မက်န္ေတာ့ပါ။ အာဇာနည္ေန႕ကို မေမ့တဲ့သူေတြက မေမ့ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လံုးဝကို မသိေတာ့တဲ့ သူေတြလည္း ရိွေနပါၿပီ။ ရံုးပိတ္တယ္ ေက်ာင္းပိတ္တယ္။ ဒီထက္ကို မပိုေတာ့ပါဘူး။ မသိတာကို အျပစ္တင္မေစာေစခ်င္ပါ။ မသိတာက မသိေအာင္ မ်က္စိပိတ္နားပိတ္ အလုပ္ခံထားရလုိ႕ပါ။ မသိတဲ့သူေတြကို အျပစ္တင္မယ့္အစား သိေအာင္ မ်က္စိဖြင့္ နားဖြင့္ လုပ္ေပးၾကပါလုိ႕ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒါဆုိ ဘယ္လိုမ်ိဳး မ်က္စိဖြင့္ နားဖြင့္ေပးၾကမလဲ။ အာဇာနည္ေန႕အေၾကာင္း အာဇာနည္ေတြအေၾကာင္း ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ကိုယ္သိထားသေလာက္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လက္ဆင့္ကမ္း ေဝမွ်ေပးၾကေပါ့။ အာဇာနည္ဆိုတာ အသံေကာင္းတဲ့ အဆိုေတာ္ မဟုတ္ေၾကာင္းပါ ေျပာဖို႕လည္း လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မေသေသးဘူး...
အခုထိ အသတ္ခံေနရတုန္း... လို႕ပဲ ၂၀၁၀ အာဇာနည္ေန႕မွာ ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အာဇာနည္ေန႕ကို မေရာက္ခင္ တစ္ပတ္အလိုကတည္းက ႀကိဳၿပီးသိရတယ္။ ေက်ာင္းမွာဆို ကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြ လုပ္ေပးတယ္။ ႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ဆရာမက တစ္ခန္းလံုးကို ခံုေပၚတက္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး ကဗ်ာဆိုခိုင္းဖူးတယ္။ အာဇာနည္ေန႕ကဗ်ာကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးေပးထားတယ္။ အတန္းေရွ႕မွာ ဆရာမက အသံေန အသံထားနဲ႕ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး တစ္ေၾကာင္းခ်င္းစီ ဆုိျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ကလည္း အဲဒီအတုိင္း လိုက္ဆိုရတယ္။ ကဗ်ာမွာ အခုခ်ိန္အထိ မွတ္မိတာေလးက အာဇာနည္ အာဇာနည္ ကိုးဦးအာဇာနည္... တဲ့။ တစ္ရက္တည္း ဆိုရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ အတန္းတုိင္း အတန္းတိုင္း ၅ ရက္ေလာက္ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ ကဗ်ာဆိုရတယ္။ အသံအေနအထား အေကာင္းဆံုး ဆုိႏိုင္တဲ့သူေတြကို ေက်ာင္းအဆင့္ ကဗ်ာရြတ္ၿပိဳင္ပြဲကို ပို႕ေပးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကေလးဘဝကတည္းက ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အာဇာနည္ဆိုတာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို႕ သိထားခဲ့လိုက္တယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အာဇာနည္ေန႕မွာဆုိ အိမ္ေရွ႕က အစိုးရရံုးေတြမွာ အလံတုိင္ဝက္ကို ေလွ်ာ့ခ်ထားတယ္။ အိမ္မွာလည္း အလံကို တုိင္ဝက္ထူထားတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ေပါက္ေစ့မွာလည္း အလံေတြ တုိင္ဝက္မွာ ကိုယ္စီကိုယ္စီ။ အိမ္မွာက အလံထူေလ့ မရိွဘူး။ ရပ္ကြက္ရံုးက ေလာ္စပီကာနဲ႕ လိုက္ေအာ္တဲ့အခါမ်ိဳးမွ အလံ ထူတာ။ ရပ္ကြက္ရံုးက အလံထူဖို႕ ေအာ္တုိင္းလည္း မထူပါဘူး။ အလံသယ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုေန႕နဲ႕ တုိင္ဝက္မွာ အလံထူရတဲ့ အာဇာနည္ေန႕ပဲ အလံထူတယ္။ အိမ္မွာ လူႀကီးေတြ အလံထူရင္ သူတုိ႕အနားကပ္ၿပီး ကိုယ္တုိင္ လုပ္ၾကည္႕ခ်င္လို႕ ပူဆာေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူႀကီးေတြက အလံျပဳတ္က်ရင္ အဖမ္းခံရမွာေနာ္။ ကေလးေတြ လုပ္လုိ႕ မရဘူး ဆုိတာနဲ႕ ၾကည္႕ပဲ ၾကည္႕ေနလိုက္ရတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အာဇာနည္ေန႕ မနက္ပိုင္းမွာ ပါပါးရဲ႕ ေလးဘီးကားနဲ႕ ကားလိုက္စီးဖို႕ အျပင္ထြက္ခဲ့တယ္။ ေစ်းဝယ္ထြက္တာလား ဓါတ္ဆီထည္႕တာလား... တစ္ခုခုပဲ။ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေလးဘီးကားေလး ကမ္းနားလမ္းေပၚလည္း ေရာက္ေရာ ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္က စက္ရံုေတြ သေဘာၤေတြ ဥၾသေတြ ဆြဲပါေလေရာ။ သစ္စက္ေတြလည္း ဥၾသဆြဲတယ္။ ပါပါးလည္း ကားကို ခဏရပ္ ေအာက္ဆင္းၿပီး ဟြန္းတီးတယ္။ လမ္းေပၚက ကားေတြလည္း အကုန္ရပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ဟြန္းတီးၾကတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူေတြလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး မတ္တပ္ရပ္ေနၾကတယ္။ ကေလးဘဝတုန္းကေတာ့ ဘယ္လိုအဓိပၸါယ္နဲ႕ အခုလိုမ်ိဳး လုပ္ၾကတယ္ ဆုိတာကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အာဇာနည္႕ေန႕မွာ ဥၾသဆြဲတယ္ ဟြန္းတီးတယ္လို႕ပဲ ကေလးအေတြးနဲ႕ မွတ္ထားလိုက္တယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အိ္မ္မွာ ေရဒီယိုပဲ ရိွေသးတယ္။ တီဗြီက သိပ္မေပါေသးဘူး။ အာဇာနည္ေန႕ အနားနီးၿပီဆိုရင္ ေရဒီယိုက အာဇာနည္ေန႕သီခ်င္းေတြ လြင့္တယ္။ ကေလးဘဝတုန္းက ေရဒီယုိမွာ နားေထာင္ခ်င္တာက ဇာတ္လမ္းပမာ နားဆင္စရာနဲ႕ ပံုျပင္ပဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းေတြ မႀကိဳက္တာ အမွန္ပဲ။ ေရွးအသံနဲ႕ ဆုိထားတဲ့ ေရွးေဟာင္းသီခ်င္းေတြဆိုၿပီး နားမေထာင္ျဖစ္ဘူး။ အာဇာနည္ေန႕ မနက္ ၁၀ နာရီ ၃၇ မိနစ္ တိတိ ထိုးတာနဲ႕ ေရဒီယိုကလည္း ဥၾသဆြဲသံ လႊင့္ေပးတယ္။ အဲဒီလို ဥၾသဆြဲသံ ၾကားရင္ ဘယ္သူ႕ကို လြမ္းလို႕ လြမ္းမွန္း မသိတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ရလာတယ္။ ငိုခ်င္သလိုလိုနဲ႕ မ်က္ရည္ဝဲမိတယ္။
ငယ္ငယ္တုန္းက အာဇာနည္ေန႕မွာ အာဇာနည္ကုန္းကို သြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗံုးကြဲဖူးလို႕ လူႀကီးေတြက လိုက္မပို႕ေပးဘူး။ ေျမာက္ကိုရီးယားေတြက ဗံုးလာခြဲဖူးတယ္လုိ႕ ေျပာျပေပမယ့္ ေသခ်ာေတာ့ မသိခဲ့ပါဘူး။ အာဇာနည္ကုန္းေပၚက ၾကယ္ျဖဴတစ္ပြင့္ လင္းလက္ေနတဲ့ အနီေရာင္ဂူဗိမာန္ႀကီးက ခမ္းနားထည္ဝါတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဗိမာန္ရဲ႕ ဗိသုကာက ဆရာဦးဆန္းဦးလုိ႕ သိထားပါတယ္။ အဲဒီဗိသုကာ လက္ရာအေပၚမွာ ျပဳတုစု ဆုိၿပီး ေဝဖန္ခ်က္ေတြေတာ့ ရိွပါတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ခုက အာဇာနည္ဗိမာန္နဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ တူေနတယ္လုိ႕လည္း ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘယ္သူက အရင္ေဆာက္ခဲ့သလဲ ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါ။ အာဇာနည္ဗိမာန္ရဲ႕ ဗိသုကာလက္ရာဖြဲ႕စည္းပံုကို အနီးကပ္ ျမင္ေတြ႕ေလ့လာခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အာဇာနည္ကုန္းနားကို အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ အခုခ်ိန္အထိ အာဇာနည္ကုန္းေပၚကို တစ္ခါတစ္ေခါက္ေတာင္ မတက္ဖူးေသးတဲ့ ရန္ကုန္သားစစ္စစ္ပါ။ ဒါဟာ ရန္ကုန္သားအခ်ိဳ႕အတြက္ သိပ္ေတာ့ မထူးဆန္းလွပါ။
ငယ္ငယ္တုန္းက အာဇာနည္႕ေန႕နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ႀကံဳဆံုခံစားခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းေတြဟာ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အေငြ႕အသက္ေတာင္ မက်န္ေတာ့ပါ။ အာဇာနည္ေန႕ကို မေမ့တဲ့သူေတြက မေမ့ေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လံုးဝကို မသိေတာ့တဲ့ သူေတြလည္း ရိွေနပါၿပီ။ ရံုးပိတ္တယ္ ေက်ာင္းပိတ္တယ္။ ဒီထက္ကို မပိုေတာ့ပါဘူး။ မသိတာကို အျပစ္တင္မေစာေစခ်င္ပါ။ မသိတာက မသိေအာင္ မ်က္စိပိတ္နားပိတ္ အလုပ္ခံထားရလုိ႕ပါ။ မသိတဲ့သူေတြကို အျပစ္တင္မယ့္အစား သိေအာင္ မ်က္စိဖြင့္ နားဖြင့္ လုပ္ေပးၾကပါလုိ႕ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒါဆုိ ဘယ္လိုမ်ိဳး မ်က္စိဖြင့္ နားဖြင့္ေပးၾကမလဲ။ အာဇာနည္ေန႕အေၾကာင္း အာဇာနည္ေတြအေၾကာင္း ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ကိုယ္သိထားသေလာက္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လက္ဆင့္ကမ္း ေဝမွ်ေပးၾကေပါ့။ အာဇာနည္ဆိုတာ အသံေကာင္းတဲ့ အဆိုေတာ္ မဟုတ္ေၾကာင္းပါ ေျပာဖို႕လည္း လိုမယ္ ထင္ပါတယ္။
အခုထိ အသတ္ခံေနရတုန္း... လို႕ပဲ ၂၀၁၀ အာဇာနည္ေန႕မွာ ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။
Wednesday, July 14, 2010
Ayam Penyet
Ayam Penyet ဆိုတာ အင္ဒိုနီးရွားဆိုင္ပါ။ အင္ဒိုနီးရွား ထမင္းဟင္းေတြကို စားခ်င္ရင္ အဲဒီကို သြားစားၾကေပါ့။ ပထမဦးဆံုး စားဖူးတဲ့ဆိုင္က Bugis ဘက္မွာပါ။ Hot Pot ဆိုင္ေတြရဲ႕ အနားေလးမွာပဲ။ အခုေတာ့ အဲဒီဆိုင္ မရိွေတာ့ဘူး။ ညီမဝမ္းကြဲက သူ႕ေမြးေန႕ကို အဲဒီဆိုင္မွာ လိုက္ေကၽြးခဲ့တယ္။ ၾကက္ေၾကာ္နဲ႕ ခ်ဥ္ဟင္းက ေကာင္းလြန္းတယ္ ဆုိၿပီး ညႊန္းတယ္။ ဟုတ္ပါ့မလားေပါ့။ တကယ္စားၾကည္႕ေတာ့မွ ဟုတ္ပါ့ဟုတ္ပါ့ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႕ လုပ္ထားတဲ့ ငပိခ်က္က အေတာ္ပူတယ္။ ဒါေပမယ့္ စားလို႕ ေကာင္းတယ္။ ခ်ဥ္ဟင္းကေတာ့ စပါယ္ရွယ္လို႕ ေျပာလို႕ရတယ္။ ခ်ိဳသလိုလို ခ်ဥ္သလိုလိုေလး။ ခ်ဥ္ဟင္းမွာ ေျပာင္းဖူး၊ ေျမပဲ။ ေဂၚဖီ၊ ပဲသီးေတြ ပါတယ္။
Boonlay - Jurong Point က ဆိုင္ဟိုးအရင္ ေမြးေန႕တုန္းက ဘေလာ့ဂါေတြနဲ႕ Bugis က ဆုိင္မွာ စားျဖစ္တယ္။ ညီမတစ္ေယာက္ စကၤာပူကို လာလည္ေတာ့ အဲဒီဆိုင္ကို ေခၚသြားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေနရာမွာ ဆိုင္မဖြင့္ေတာ့ဘူး။ ဆိုင္ေနရာ ေရႊ႕သြားတာလား မသိဘူး။ Orchard လမ္းက Lucky Plaza မွာလည္း ရိွတယ္ဆိုတာ ေကာင္ေကာင္မိုႀကီး လိုက္ပို႕လို႕ သိရတယ္။ လက္ရာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ မီးဖိုးေခ်ာင္က ေညွာ္နံ႕က အျပင္ထြက္လာေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ Boonlay Jurong Point က ဆိုင္ကိုေတာ့ ရံုးက လူေတြနဲ႕ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ဆိုင္အျပင္အဆင္ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ စားလုိ႕လည္း ေကာင္းတယ္။ ပိတ္ရက္မွာဆို လူမ်ားလြန္းလို႕ တန္းစီရတာ အခ်ိန္ကုန္တယ္။ Woodlands Causeway Point က ရုပ္ရွင္ရံုရိွတဲ့ အထပ္မွာလည္း အဲဒီလို အင္ဒိုနီးရွား အစားအစာဆိုင္ေတာ့ ရိွတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ရာ မေကာင္းဘူး။ Vivo City မွာလည္း တစ္ဆုိင္ ရိွတယ္။ လက္ရာက Lucky Palaza နဲ႕ Jurong Point က ဆိုင္ေတြကို မမွီဘူး။
အရုိးထုတ္ထားတဲ့ ၾကက္ေၾကာ္
ၾကက္သားေၾကာ္နဲ႕ ထမင္း တစ္ပြဲကို စကၤာပူေဒၚလာ ၇ ေဒၚလာနီးပါး၊ ခ်ဥ္ဟင္းတစ္ခြက္ကို ၄ ေဒၚလာ နီးပါး ေပးရတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဟမ္ဘာဂါ ၀ယ္စားရတဲ့ေစ်းနဲ႕ ယွဥ္ၾကည္႕ရင္ ထမင္းနဲ႕ဟင္း စားရတာ ပိုတန္သလိုပဲ။ ၾကက္ေၾကာ္မွာ ပဲျပားေၾကာ္နဲ႕ အရြက္ေၾကာ္လည္း ထည္႕ေပးတတ္တယ္။ အမဲသားနဲ႕ လုပ္တဲ့ ဟင္းေတြလည္း ရိွတယ္။ မစားဖူးေတာ့ သိပ္မသိဘူး။ ငါးခူေၾကာ္ေတြလည္း ရိွတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြက ငပိခ်က္ကို ႀကိဳက္သလို ယူခြင့္ရိွတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဟင္းခြက္ထဲမွာ ထည္႕ေပးထားသေလာက္ပဲ ရတယ္။ မ်ားမ်ားလိုခ်င္ရင္ ဟင္းမွာကတည္းက တခါတည္း ေျပာရတယ္။ Lucky Plaza နဲ႕ Jurong Point က ဆိုင္ေတြမွာ အေအးပါ မွာလို႕ရတယ္။ ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္က ေသာက္လို႕ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ေထာပတ္သီး ေပၚတဲ့ ရာသီခ်ိန္မွ ရတယ္။ မုန္႕လက္ေဆာင္းလည္း ရတယ္။ Blueberry လည္း ရတယ္။ အဲဒါေတြလည္း ေသာက္လို႕ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ခါက အင္ဒိုနီးရွား လက္ဘက္ရည္ဆိုလို႕ စမ္းေသာက္ၾကည္႕တာ ေရေႏြးၾကမ္းအေအးကို သၾကားနဲ႕ ေမႊၿပီး ေဖ်ာ္ေပးထားသလိုပဲ။ အဲဒါကို ႀကိဳက္တဲ့သူ ရိွေကာင္း ရိွပါမယ္။
အင္ဒိုခ်ဥ္ဟင္း
သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ စကၤာပူကို အလည္တေခါက္ ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဧည္႕ခံဖို႕ ဆုိင္ေကာင္းေကာင္းေတြ သိေစခ်င္တဲ့သေဘာနဲ႕ ေျပာျပတာပါ။ သိသူ ဝင္စား မသိသူ ေက်ာ္သြား ဆုိတာမ်ိဳး မျဖစ္ရေလေအာင္ ေဝမွ်တာပါ။ ေၾကာ္ျငာေပးတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာ္မရွင္ခ ပြဲစားခလည္း မရပါဘူး ခင္ဗ်ာ။
Saturday, July 10, 2010
Clean the beach
ဒီေန႕ ပင္လယ္ျပာ ေသာင္ျပင္မွာ အမိွဳက္ေကာက္ျဖစ္တယ္။ သဲေသာင္ျပင္ျဖဴလႊလႊမွာ ပံုေတြ ေရးဆြဲျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ရံုးအေနနဲ႕ ကိုယ္စားျပဳသြားရတာပါ။ SITF က လုပ္အားေပး လႊတ္ေပးဖို႕ ရံုးကို ဖိတ္တယ္။ ရံုးက စိတ္ဝင္စားတဲ့ သူေတြကို သြားခုိင္းတယ္။ စာရင္းေပးထားတုန္းကေတာ့ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ ရိွတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ၇ ေယာက္ပဲ လာတယ္။ ၇ ေယာက္ဆုိတာမွာ ရံုးက လူကို ေရမယ္ဆုိရင္ ၄ ေယာက္ပဲ ရိွတယ္။ တျခား ၃ ေယာက္က သူတုိ႕ရဲ႕ ၾကင္သူသက္ထားေတြ။
မနက္ ၆ နာရီေလာက္ အိပ္ရာထရတယ္။ ရံုးက တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ ႏိွဳးေပးတယ္။ မထခ်င္ေပမယ့္ ကုန္းရုန္း ထလိုက္တယ္။ လုပ္ေပးမယ္ ေျပာထားၿပီးမွေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာေပါ့။ ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ သြားရမယ့္ ပင္လယ္ကမ္းေျခက အေရွ႕နဲ႕အေနာက္... ေတာင္နဲ႕ ေျမာက္လိုပဲ။ ဟိုဘက္ထိပ္နဲ႕ ဒီဘက္ထိပ္ ေျပာလို႕ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ မနက္ ၈ နာရီခြဲ အေရာက္ ကမ္းေျခေရာက္ဖုိ႕ ၇ နာရီကတည္းက အိမ္ကေန ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ မနက္စာေတာ့ အိမ္ကေနပဲ စားခဲ့လုိက္တယ္။
ကမ္းေျခနဲ႕ အနီးဆံုး ဘူတာမွာ ရံုးက ေဘာ္ဒါေတြနဲ႕ ခ်ိန္းလုိက္တယ္။ ဘူတာကေန ဘတ္စ္ကား စီးဖို႕ သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ တက္စီပဲ ငွားလိုက္တယ္။ တက္စီက အမ်ားဆံုး ၄ ေယာက္ပဲ တင္လို႕ရတယ္။ သြားမယ့္လူက ၅ ေယာက္ ဆုိေတာ့ ကား ၂ စီးနဲ႕ သြားရမယ့္ကိန္း။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တားလို႕ရတဲ့ ကားက ၇ ေယာက္ စီးလို႕ရတဲ့ ကားမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ကားခေတာ့ ပိုေပးရတာေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ ခ်ိန္းထားတဲ့စုရပ္ကို မနက္ ၈ နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေရာက္သြားပါေလေရာ။
ကားေမာင္းတဲ့ ဒရိုင္ဘာက ေစာေစာစီးစီး ဘာေတြသြားလုပ္မွာလဲ ေမးေတာ့ ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္တဲ့ ေဘာ္ဒါက ကမ္းေျခမွာ အမိွဳက္ေကာက္ရမွာလုိ႕ ျပန္ေျဖတယ္။ ဒရိုင္ဘာက မင္းတုိ႕တေတြ လမ္းေဘးမွာ အမိွဳက္ပစ္လို႕ အဖမ္းခံရၿပီး ပထမဆံုးအႀကိမ္အေနနဲ႕ အမိွဳက္ေကာက္ဖို႕ အျပစ္ေပးခံရတာလားလို႕ ျပန္ေမးတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အျပစ္ေပးခံရတာ မဟုတ္ပါဘူး... ေဗာ္လန္တီယာ သြားလုပ္ၾကမွာပါလို႕ ကျပာကယာ ရွင္းျပရေသးတယ္။ ဥပဓိရုပ္က အဲဒီလိုမ်ိဳးကို အထင္ႀကီး ခံရတာ။ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ရုပ္ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္တယ္။
စုရပ္ေရာက္ေတာ့ အမည္စာရင္းေပးရတယ္။ တစ္ေယာက္ဆီကို ေရသန္႕တစ္ဗူး ေပးတယ္။ လက္အိတ္ေတြ ေပးတယ္။ အမိွဳက္ထည္႕ဖို႕ အိတ္ေပးတယ္။ အမိွဳက္အိတ္ေတြကို ၁၀ နာရီခြဲမွာ ျပန္လာေပးဖို႕ မွာၿပီး တာလႊတ္လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က ေျပးလမ္းတေလွ်ာက္ ေကာက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က စားေသာက္ဆုိင္ဘက္မွာ ေကာက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ေကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က လွဳိင္းေဖြးေဖြး ကမ္းစပ္မွာ အမိွဳက္သြားေကာက္တယ္။
စားေသာက္ဆုိင္ဘက္မွာ အမိွဳက္ေကာက္တဲ့ အဖြဲ႕ေတြကေတာ့ အမိွဳက္အမ်ားဆံုး ရတယ္။ ပုလင္းခြံ ဘူးခြံေတြ၊ တစ္ရွဴးစကၠဴေတြ၊ ဇြန္းခရင္းေတြ၊ ေဖာ့ဘူးေတြေပါ့။ သဲေသာင္ျပင္နဲ႕ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ေကာက္တဲ့သူေတြက အမိွဳက္ထုထည္ အနည္းဆံုး ရတယ္လို႕ ေျပာရမလားပဲ။ ပုလင္းကြဲေတြ၊ ပုလင္းဖံုးေတြ၊ ေဆးလိပ္တုိေတြ၊ ဝါယာႀကိဳးေတြ၊ အဝတ္စေတြ၊ အရုပ္ေတြ၊ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြပဲ ရွာေတြ႕တယ္။ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြကို ကမ္းစပ္တဝုိက္ ရွာရွာေဖြေဖြ ေကာက္ႏုိင္ခဲ့တာကို ေက်နပ္ေနမိတယ္။ အဲဒီအိတ္ေတြက ေရသတၱဝါေတြကို အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေပးမယ့္ အရာေတြေလ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့အထိ ေဆြးေျမ႕မယ့္အရာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမိွဳက္ပစ္တဲ့သူေတြ ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။
မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေတာ့ အမိွဳက္အိတ္ကို စုရပ္မွာ ျပန္အပ္လိုက္တယ္။ အဖြဲ႕လိုက္လည္း ဓါတ္ပံုစုရိုက္ျဖစ္တယ္။ စုရပ္မွာ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႕ ကိတ္မုန္႕ေတြ ေကၽြးတယ္။ ဗိုက္မစာတာေၾကာင့္ မစားခဲ့ဘူး။ McCafe က Gift Voucher လည္း ေပးတယ္။ ရံုးက လူေတြနဲ႕ ဆာေတး စားဖို႕ လုပ္ေပမယ့္ ဆုိင္က မဖြင့္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႕ အုန္းစိမ္းေရ ေသာက္ၿပီး ေက်နပ္လိုက္ရတယ္။ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည္႕ေသးတယ္။ စက္ဘီးငွားစီးရင္ ၁ နာရီ ငွားရင္ အပို ၁ နာရီေပးတယ္တဲ့။ ေနပူေတာ့ စက္ဘီးလည္း မစီးျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ဖို႕ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အျပန္မွာလည္း ဘတ္စ္ကားက မလြယ္ျပန္ဘူး။ ရံုးဖြင့္ရက္ဆုိ ကားမရိွဘူး။ စေနေန႕ဆို ေန႕လည္ ၂ နာရီေက်ာ္မွ ဘတ္စ္ကား ရိွမယ္။ အဲဒီေတာ့ အနီးဆံုး ဘူတာကို တက္စီငွားၿပီး သြားခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ဘူတာကေန ရထားစီး အိမ္ျပန္ေပါ့။
ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္ အမိွဳက္ေကာက္တဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ အမိွဳက္ပစ္တာ ဆင္ျခင္ရမယ္ ဆုိတဲ့ အသိစိတ္ေလး ဝင္သြားတယ္။ အမိွဳက္ပစ္လုိက္ရတာ လြယ္ပါတယ္။ ျပန္လိုက္သိမ္းရတာေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ကမ္းေျခဆိုတာ အက်ယ္ႀကီးေလ။ ကုိယ့္အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႕ ဆင္ျခင္ႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဇူလိုင္ အသားမဲေနပါၿပီေလ။
မနက္ ၆ နာရီေလာက္ အိပ္ရာထရတယ္။ ရံုးက တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ ႏိွဳးေပးတယ္။ မထခ်င္ေပမယ့္ ကုန္းရုန္း ထလိုက္တယ္။ လုပ္ေပးမယ္ ေျပာထားၿပီးမွေတာ့ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာေပါ့။ ေနတဲ့ေနရာနဲ႕ သြားရမယ့္ ပင္လယ္ကမ္းေျခက အေရွ႕နဲ႕အေနာက္... ေတာင္နဲ႕ ေျမာက္လိုပဲ။ ဟိုဘက္ထိပ္နဲ႕ ဒီဘက္ထိပ္ ေျပာလို႕ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ မနက္ ၈ နာရီခြဲ အေရာက္ ကမ္းေျခေရာက္ဖုိ႕ ၇ နာရီကတည္းက အိမ္ကေန ထြက္လာခဲ့ရတယ္။ မနက္စာေတာ့ အိမ္ကေနပဲ စားခဲ့လုိက္တယ္။
ကမ္းေျခနဲ႕ အနီးဆံုး ဘူတာမွာ ရံုးက ေဘာ္ဒါေတြနဲ႕ ခ်ိန္းလုိက္တယ္။ ဘူတာကေန ဘတ္စ္ကား စီးဖို႕ သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ တက္စီပဲ ငွားလိုက္တယ္။ တက္စီက အမ်ားဆံုး ၄ ေယာက္ပဲ တင္လို႕ရတယ္။ သြားမယ့္လူက ၅ ေယာက္ ဆုိေတာ့ ကား ၂ စီးနဲ႕ သြားရမယ့္ကိန္း။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တားလို႕ရတဲ့ ကားက ၇ ေယာက္ စီးလို႕ရတဲ့ ကားမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ကားခေတာ့ ပိုေပးရတာေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႕ပဲ ခ်ိန္းထားတဲ့စုရပ္ကို မနက္ ၈ နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္မွာ ေရာက္သြားပါေလေရာ။
ကားေမာင္းတဲ့ ဒရိုင္ဘာက ေစာေစာစီးစီး ဘာေတြသြားလုပ္မွာလဲ ေမးေတာ့ ေရွ႕ခန္းမွာထိုင္တဲ့ ေဘာ္ဒါက ကမ္းေျခမွာ အမိွဳက္ေကာက္ရမွာလုိ႕ ျပန္ေျဖတယ္။ ဒရိုင္ဘာက မင္းတုိ႕တေတြ လမ္းေဘးမွာ အမိွဳက္ပစ္လို႕ အဖမ္းခံရၿပီး ပထမဆံုးအႀကိမ္အေနနဲ႕ အမိွဳက္ေကာက္ဖို႕ အျပစ္ေပးခံရတာလားလို႕ ျပန္ေမးတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး အျပစ္ေပးခံရတာ မဟုတ္ပါဘူး... ေဗာ္လန္တီယာ သြားလုပ္ၾကမွာပါလို႕ ကျပာကယာ ရွင္းျပရေသးတယ္။ ဥပဓိရုပ္က အဲဒီလိုမ်ိဳးကို အထင္ႀကီး ခံရတာ။ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ရုပ္ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္တယ္။
စုရပ္ေရာက္ေတာ့ အမည္စာရင္းေပးရတယ္။ တစ္ေယာက္ဆီကို ေရသန္႕တစ္ဗူး ေပးတယ္။ လက္အိတ္ေတြ ေပးတယ္။ အမိွဳက္ထည္႕ဖို႕ အိတ္ေပးတယ္။ အမိွဳက္အိတ္ေတြကို ၁၀ နာရီခြဲမွာ ျပန္လာေပးဖို႕ မွာၿပီး တာလႊတ္လိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က ေျပးလမ္းတေလွ်ာက္ ေကာက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က စားေသာက္ဆုိင္ဘက္မွာ ေကာက္တယ္။ တခ်ိဳ႕က သဲေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ေကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕က လွဳိင္းေဖြးေဖြး ကမ္းစပ္မွာ အမိွဳက္သြားေကာက္တယ္။
စားေသာက္ဆုိင္ဘက္မွာ အမိွဳက္ေကာက္တဲ့ အဖြဲ႕ေတြကေတာ့ အမိွဳက္အမ်ားဆံုး ရတယ္။ ပုလင္းခြံ ဘူးခြံေတြ၊ တစ္ရွဴးစကၠဴေတြ၊ ဇြန္းခရင္းေတြ၊ ေဖာ့ဘူးေတြေပါ့။ သဲေသာင္ျပင္နဲ႕ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွာ ေကာက္တဲ့သူေတြက အမိွဳက္ထုထည္ အနည္းဆံုး ရတယ္လို႕ ေျပာရမလားပဲ။ ပုလင္းကြဲေတြ၊ ပုလင္းဖံုးေတြ၊ ေဆးလိပ္တုိေတြ၊ ဝါယာႀကိဳးေတြ၊ အဝတ္စေတြ၊ အရုပ္ေတြ၊ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြပဲ ရွာေတြ႕တယ္။ ပလတ္စတစ္အိတ္ေတြကို ကမ္းစပ္တဝုိက္ ရွာရွာေဖြေဖြ ေကာက္ႏုိင္ခဲ့တာကို ေက်နပ္ေနမိတယ္။ အဲဒီအိတ္ေတြက ေရသတၱဝါေတြကို အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေပးမယ့္ အရာေတြေလ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့အထိ ေဆြးေျမ႕မယ့္အရာမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမိွဳက္ပစ္တဲ့သူေတြ ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။
မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေတာ့ အမိွဳက္အိတ္ကို စုရပ္မွာ ျပန္အပ္လိုက္တယ္။ အဖြဲ႕လိုက္လည္း ဓါတ္ပံုစုရိုက္ျဖစ္တယ္။ စုရပ္မွာ ငွက္ေပ်ာသီးနဲ႕ ကိတ္မုန္႕ေတြ ေကၽြးတယ္။ ဗိုက္မစာတာေၾကာင့္ မစားခဲ့ဘူး။ McCafe က Gift Voucher လည္း ေပးတယ္။ ရံုးက လူေတြနဲ႕ ဆာေတး စားဖို႕ လုပ္ေပမယ့္ ဆုိင္က မဖြင့္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႕ အုန္းစိမ္းေရ ေသာက္ၿပီး ေက်နပ္လိုက္ရတယ္။ ကမ္းေျခတေလွ်ာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည္႕ေသးတယ္။ စက္ဘီးငွားစီးရင္ ၁ နာရီ ငွားရင္ အပို ၁ နာရီေပးတယ္တဲ့။ ေနပူေတာ့ စက္ဘီးလည္း မစီးျဖစ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ဖို႕ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အျပန္မွာလည္း ဘတ္စ္ကားက မလြယ္ျပန္ဘူး။ ရံုးဖြင့္ရက္ဆုိ ကားမရိွဘူး။ စေနေန႕ဆို ေန႕လည္ ၂ နာရီေက်ာ္မွ ဘတ္စ္ကား ရိွမယ္။ အဲဒီေတာ့ အနီးဆံုး ဘူတာကို တက္စီငွားၿပီး သြားခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ ဘူတာကေန ရထားစီး အိမ္ျပန္ေပါ့။
ကမ္းစပ္တေလွ်ာက္ အမိွဳက္ေကာက္တဲ့ ရလဒ္ကေတာ့ အမိွဳက္ပစ္တာ ဆင္ျခင္ရမယ္ ဆုိတဲ့ အသိစိတ္ေလး ဝင္သြားတယ္။ အမိွဳက္ပစ္လုိက္ရတာ လြယ္ပါတယ္။ ျပန္လိုက္သိမ္းရတာေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ကမ္းေျခဆိုတာ အက်ယ္ႀကီးေလ။ ကုိယ့္အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႕ ဆင္ျခင္ႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဇူလိုင္ အသားမဲေနပါၿပီေလ။
Wednesday, July 7, 2010
July 7 2010
ဇူလိုင္အိပ္မက္ဘေလာ့ သက္တမ္း ၃ ႏွစ္ျပည္႕ပါၿပီ။ အရည္မရ အဖတ္မရေတြ မ်ားပါတယ္။ ဘေလာ့ဖတ္ရင္ အရည္လည္း မရပါဘူး။ အဖတ္လည္း မရပါဘူး။ ေသခ်ာတာက အမ်ားႀကီးဖတ္မိရင္ မ်က္စိေညာင္းတာပဲ ရိွပါမယ္။ မ်က္စိေညာင္းလို႕ မ်က္ရည္ထြက္လာရင္ အရည္ေတာ့ရပါတယ္။ မ်က္ေခ်းေတြပါ ေကာ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အဖတ္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘေလာ့ဖတ္တာက တခ်ိဳ႕လူေတြအတြက္ အပ်င္းေျပေစတယ္လို႕ ေျပာႏိုင္ပါမယ္။ ဗဟုသုတ ရေစတဲ့ ဘေလာ့ေတြ ရိွပါတယ္။ အေတြးအျမင္ေတြ ေျပာင္းသြားေစႏိုင္တာေတြလည္း ရိွပါတယ္။ အေသအခ်ာ ေဝဖန္ပိုင္းျခားျပတဲ့ စာေတြရိွတဲ့ ဘေလာ့ေတြလည္း ရိွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယူေသာ္ ရ၏... လုိ႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ကေတာ့ ဖုတ္လိွဳက္ဖုတ္လိွဳက္ပါ။ တခ်ိဳ႕က ေရးအားေတြ က်သြားတယ္လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ အရင္လိုမ်ိဳး ေရးခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ေနတာက အမွန္ပါပဲ။ မျငင္းပါဘူး။ အရင္ကေတာ့ အားယားေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္မရိွ ေၾကာင္ေရခ်ိဳး ဆိုသလိုမ်ိဳး ဟိုေတြး ဒီေရး လုပ္ျဖစ္တယ္။ အခုမ်ားမွာေတာ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ရိွေပမယ့္ အလုပ္ဆိုတာက အခ်ိန္ထက္ ႏွစ္ဆနီးပါး ပိုမ်ားေနတယ္။ ေရးခ်င္တာေတြ ရိွရင္ေတာင္ အလုပ္ေတြ က်န္ေသးတယ္ ဆိုၿပီး အလုပ္ဘက္ကို ေရာက္ေရာက္သြားတယ္။
က်န္းမာေရးနဲ႕သက္ဆုိင္တဲ့ ပို႕စ္ေတြထဲက ေသြးနဲ႕ပါတ္သက္တဲ့ ပို႕စ္ေတြနဲ႕ ဘရာဇီယာ ဝတ္ၿပီး အိပ္သင့္ မအိပ္သင့္ပို႕စ္ကိုေတာ့ ေရႊျပည္ႀကီးက အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ေဖာ္ျပခံရတယ္။ အဲဒီအတြက္ စာမူခလည္း ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ၿပီလို႕ေတာ့ မဆိုဝံ့ပါ။ ရန္ကုန္က အိမ္မွာေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ ဝယ္သိမ္းထားပါတယ္။ အမ်ိဳးအေဆြေတြကို ျပဖို႕ေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခုခ်ိန္ဆို ဂ်ာနယ္ေတြ ဖုန္တက္ေနပါၿပီ။
ဘေလာ့မွာ ေသြးနဲ႕ပါတ္သက္တဲ့ လူမွဳေရးအလုပ္ေတြကို အမ်ားဆံုး တင္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြကို ေရးသင့္သေလာက္ ခ်ေရးထားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို ဒဲ့ဒိုးေရးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို သြယ္ဝိွဳက္ၿပီးေရးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို ဓါတ္ပံုအေနနဲ႕ပဲ တင္ထားလိုက္တယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္ဖတ္လို႕ ရႏိုင္ေအာင္ေပါ့။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ျပန္မွတ္မိတဲ့ ဥာဏ္မ်ိဳး မရိွေတာ့လည္း အခုလိုပဲ ေရးမွတ္ထားရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြမ်ားေတာ့ ငယ္ဘဝမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ခေရေစ့တြင္းက် အကုန္ျပန္မွတ္မိတယ္။ အားက်မိတာ အမွန္ပါပဲ။
ေမြးေန႕မွာ ဘေလာ့ စလုပ္ခဲ့တယ္ ဆုိေတာ့ ဘေလာ့သက္တမ္း ၃ ႏွစ္ျပည္႕တာဟာ အသက္ ၃ ႏွစ္ျပည္႕ၿပီလို႕ မဆုိလိုပါဘူး။ ထိပ္စီးေျပာင္းမယ့္ ႏွစ္လို႕ေတာ့ ေျပာလို႕ရတယ္။ ၂ ကေန ၃ ကို ေျပာင္းခါနီးၿပီ။ ဒီႏွစ္ ေမြးေန႕မွာ ဘာလုပ္ျဖစ္သလဲ ေမးရင္ ရံုးသြားပါတယ္။ အလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႕ အတူတူ ညစာ သြားစားပါတယ္။ စားရကံ မႀကံဳတဲ့သူေတြ ငတ္ရွာပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ေမြးေန႕ဆုေတာင္းေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီညမွာေတာ့ ဂ်ာမဏီနဲ႕ စပိန္ ကန္မယ့္ ေဘာပဲြကို ၾကည္႕ခ်င္ပါတယ္။ ကမာၻဖလားဆိုတာ ကိုယ္နဲ႕ လံုးဝ မဆိုင္သလို ျဖစ္ေနၿပီ။
ဒီတစ္ပုဒ္လည္း အရည္မရ အဖတ္မရပါ။ ဘာေရးရမွန္း မသိလို႕ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေရးလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ့္ကို ညံ့ပါတယ္။ ႀကိဳးစားပါအံုးမယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့ကေတာ့ ဖုတ္လိွဳက္ဖုတ္လိွဳက္ပါ။ တခ်ိဳ႕က ေရးအားေတြ က်သြားတယ္လို႕ ေျပာၾကပါတယ္။ အရင္လိုမ်ိဳး ေရးခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္ေနတာက အမွန္ပါပဲ။ မျငင္းပါဘူး။ အရင္ကေတာ့ အားယားေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္မရိွ ေၾကာင္ေရခ်ိဳး ဆိုသလိုမ်ိဳး ဟိုေတြး ဒီေရး လုပ္ျဖစ္တယ္။ အခုမ်ားမွာေတာ့ အခ်ိန္ဆိုတာ ရိွေပမယ့္ အလုပ္ဆိုတာက အခ်ိန္ထက္ ႏွစ္ဆနီးပါး ပိုမ်ားေနတယ္။ ေရးခ်င္တာေတြ ရိွရင္ေတာင္ အလုပ္ေတြ က်န္ေသးတယ္ ဆိုၿပီး အလုပ္ဘက္ကို ေရာက္ေရာက္သြားတယ္။
က်န္းမာေရးနဲ႕သက္ဆုိင္တဲ့ ပို႕စ္ေတြထဲက ေသြးနဲ႕ပါတ္သက္တဲ့ ပို႕စ္ေတြနဲ႕ ဘရာဇီယာ ဝတ္ၿပီး အိပ္သင့္ မအိပ္သင့္ပို႕စ္ကိုေတာ့ ေရႊျပည္ႀကီးက အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မွာ ေဖာ္ျပခံရတယ္။ အဲဒီအတြက္ စာမူခလည္း ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ၿပီလို႕ေတာ့ မဆိုဝံ့ပါ။ ရန္ကုန္က အိမ္မွာေတာ့ ဂ်ာနယ္ေတြ ဝယ္သိမ္းထားပါတယ္။ အမ်ိဳးအေဆြေတြကို ျပဖို႕ေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခုခ်ိန္ဆို ဂ်ာနယ္ေတြ ဖုန္တက္ေနပါၿပီ။
ဘေလာ့မွာ ေသြးနဲ႕ပါတ္သက္တဲ့ လူမွဳေရးအလုပ္ေတြကို အမ်ားဆံုး တင္ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြကို ေရးသင့္သေလာက္ ခ်ေရးထားတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို ဒဲ့ဒိုးေရးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို သြယ္ဝိွဳက္ၿပီးေရးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို ဓါတ္ပံုအေနနဲ႕ပဲ တင္ထားလိုက္တယ္။ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္ဖတ္လို႕ ရႏိုင္ေအာင္ေပါ့။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ျပန္မွတ္မိတဲ့ ဥာဏ္မ်ိဳး မရိွေတာ့လည္း အခုလိုပဲ ေရးမွတ္ထားရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြမ်ားေတာ့ ငယ္ဘဝမွာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ခေရေစ့တြင္းက် အကုန္ျပန္မွတ္မိတယ္။ အားက်မိတာ အမွန္ပါပဲ။
ေမြးေန႕မွာ ဘေလာ့ စလုပ္ခဲ့တယ္ ဆုိေတာ့ ဘေလာ့သက္တမ္း ၃ ႏွစ္ျပည္႕တာဟာ အသက္ ၃ ႏွစ္ျပည္႕ၿပီလို႕ မဆုိလိုပါဘူး။ ထိပ္စီးေျပာင္းမယ့္ ႏွစ္လို႕ေတာ့ ေျပာလို႕ရတယ္။ ၂ ကေန ၃ ကို ေျပာင္းခါနီးၿပီ။ ဒီႏွစ္ ေမြးေန႕မွာ ဘာလုပ္ျဖစ္သလဲ ေမးရင္ ရံုးသြားပါတယ္။ အလုပ္ လုပ္ပါတယ္။ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ပါတယ္။ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႕ အတူတူ ညစာ သြားစားပါတယ္။ စားရကံ မႀကံဳတဲ့သူေတြ ငတ္ရွာပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ေမြးေန႕ဆုေတာင္းေတြကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီညမွာေတာ့ ဂ်ာမဏီနဲ႕ စပိန္ ကန္မယ့္ ေဘာပဲြကို ၾကည္႕ခ်င္ပါတယ္။ ကမာၻဖလားဆိုတာ ကိုယ္နဲ႕ လံုးဝ မဆိုင္သလို ျဖစ္ေနၿပီ။
ဒီတစ္ပုဒ္လည္း အရည္မရ အဖတ္မရပါ။ ဘာေရးရမွန္း မသိလို႕ ေတာင္စဥ္ေရမရ ေရးလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ့္ကို ညံ့ပါတယ္။ ႀကိဳးစားပါအံုးမယ္။
Friday, July 2, 2010
Are we Monkeys?
၂၀၀၉ ႏိုဝင္ဘာလထုတ္ သရဖူမဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ ကာတြန္းေလးပါ။ ကာတြန္းဆရာက ဆရာေအာ္ပီက်ယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီကာတြန္းကို အီးေမးလ္ေတြနဲ႕ ပို႕ေနတာ ေတြ႕ရသလို Facebook မွာလည္း ေဝမွ်ေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အေတြးေလးကို သေဘာက်လြန္းလို႕ ဒီေနရာမွာ သိမ္းထားလုိက္ပါရေစ။ သရဖူမဂၢဇင္း၊ ကာတြန္းေရးဆြဲသူနဲ႕ ထပ္ဆင့္ေဝမွ်တဲ့သူ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းလည္း ေျပာလိုပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ေမ်ာက္ေတြ ျဖစ္ေနတာ ၾကာလွပါၿပီလို႕ ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕လည္း ေမ်ာက္ေတြ ျဖစ္ေနတာ ၾကာလွပါၿပီလို႕ ထင္ပါတယ္။
Subscribe to:
Posts (Atom)
