ဗမာလိုက အေဖ... အဂၤလိပ္လိုက ဒယ္ဒီ... တရုတ္လိုက ပါပါး...
အဲဒီ ၃ မ်ိဳးထဲမွာ အမ်ားဆံုး ေခၚျဖစ္တာက ပါပါး ပါ။ အိမ္မွာ မိသားစု၀င္အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ တခါတေလ နာမ္စားသံုးရင္ေတာ့ ဒယ္ဒီေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ လို႕ နာမ္စားသံုးတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ပါပါးရဲ႕ ရုပ္ရည္ရူပကာက သာမာန္ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳအဆင့္ထက္ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။ သူတုိ႕ ညီအစ္ကိုေတြထဲမွာ သူက အေခ်ာဆံုးပါပဲ။ က်န္ေက်ာင္းမင္းသားထက္ ပိုၿပီး မသာရင္ေတာင္ သူ႕ထက္ေတာ့ မနိမ့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်န္ေက်ာင္းနဲ႕ ဆင္တယ္လို႕ မေျပာဘူးေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္မားမား ကံေကာင္းတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရုပ္က အေမဘက္လုိက္သြားေတာ့ ရုပ္ေရရူပကာက လန္ပ်ံမေနပါဘူး။ ေရညိွတက္သလိုမ်ိဳး မေခ်ာပါဘူး။ ဒယ္ဒီဆီက ရထားတဲ့ ရုပ္ရည္ရူပကာအေမြဆိုလို႕ မ်က္ခံုးေမြးထူထူႀကီးနဲ႕ အၾကည္႕စူးတဲ့ မ်က္လံုးေတြပဲ ရွိပါတယ္။
ပါပါးက အေတာ္ေလးကို ေအးပါတယ္။ သူတစ္ပါးကို ကူညီတဲ့ေနရာမွာလည္း ႏွစ္ေယာက္မရိွပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အရမ္းဦးစားေပးပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့သူထက္ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြကို ပိုၿပီး အေပါင္းအသင္း လုပ္ပါတယ္။ ေအးတဲ့ေနရာမွာတာ ေအးတာ... ေျပာစရာရိွၿပီဆိုရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာမေထာက္ပဲ အားမနာတမ္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႕ကို အေတာ္ေလး ခ်စ္သလို... အေတာ္ေလးလည္း ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ သူရဲ႕ မဟုတ္မခံ စိတ္ကို ေၾကာက္တာပါ။ အဲဒါစိတ္ကေတာ့ အဖိုးဆီက အေမြပါ။ အဲဒီအေမြက ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ေသြးထဲအထိ ဆက္လက္ စီးဆင္းေနတုန္းပဲ။
ပါပါးက သားေတြကို ရိုက္တာႏွက္တာ အလြန္နည္းပါတယ္။ ပထမ သတိေပးတဲ့အေနနဲ႕ သူ႕ရဲ႕စူးရွတဲ့ မ်က္လံုးႀကီးေတြနဲ႕ စူးစိုက္ၾကည္႕တတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေလေျပေလးနဲ႕ပဲ ေျပာဆိုဆံုးမတာ မ်ားပါတယ္။ တခါတေလ မာမားက သားေတြကို ရိုက္ေနရင္ေတာင္ သူက ၀င္၀င္ဆြဲၿပီး တျခားေနရာ ေခၚေခၚထုတ္သြားပါတယ္။ အင္း... ပါပါးရိုက္တာကို ခံရၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အေတာ္ေလးကို ဆိုးလြန္းေနလို႕ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ရိုက္ရင္လည္း ေသရာပါဒဏ္ျဖစ္မယ့္ ရိုက္ခ်က္မ်ိဳးေတြနဲ႕ တ၀ုန္း၀ုန္း တဒိုင္းဒိုင္း မရိုက္ပါဘူး။ ႀကိမ္လံုးေသးေသးေလးနဲ႕ပဲ နာတယ္ဆုိရံုေလး ရိုက္တာပါ။
ပါပါးက ေရွ႕ေနဘြဲ႕ရထားေပမယ့္ အဖိုးက ရန္ကုန္မွာ ေရွ႕ေန႕အလုပ္ မလုပ္နဲ႕။ မုသာ၀ါဒေတြ ေျပာရတာ မ်ားတဲ့အလုပ္ကရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ စားရတဲ့ထမင္း ၿမိဳမက်ဘူးဆိုတာနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ေလးဘီးကားေလးနဲ႕ အငွားကား ေမာင္းၿပီး မိသားစုကို တည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ညဘက္မွာ မီးပ်က္ရင္ ပါပါး ကားသိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္လာမယ့္ အခ်ိန္ကို အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ကားဘကၳရီအိုးနဲ႕ခ်ိတ္ၿပီး မီးခြက္ထြန္းေပးလို႕ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္မွာ လွ်ပ္စစ္လက္ဆြဲမီးအိမ္ေတြကို မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို မီးခြက္ထြန္းေပးမွပဲ ညပိုင္းမွာ အိမ္စာလုပ္ရတာ အဆင္ေျပတယ္။ အိမ္စာမရိွတဲ့ ညေတြက်ေတာ့လည္း ကာတြန္းစာအုပ္ ဖတ္ျဖစ္တာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္ပါပါးရဲ႕ ရုပ္ရည္ရူပကာက သာမာန္ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳအဆင့္ထက္ အမ်ားႀကီး သာပါတယ္။ သူတုိ႕ ညီအစ္ကိုေတြထဲမွာ သူက အေခ်ာဆံုးပါပဲ။ က်န္ေက်ာင္းမင္းသားထက္ ပိုၿပီး မသာရင္ေတာင္ သူ႕ထက္ေတာ့ မနိမ့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်န္ေက်ာင္းနဲ႕ ဆင္တယ္လို႕ မေျပာဘူးေနာ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္မားမား ကံေကာင္းတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရုပ္က အေမဘက္လုိက္သြားေတာ့ ရုပ္ေရရူပကာက လန္ပ်ံမေနပါဘူး။ ေရညိွတက္သလိုမ်ိဳး မေခ်ာပါဘူး။ ဒယ္ဒီဆီက ရထားတဲ့ ရုပ္ရည္ရူပကာအေမြဆိုလို႕ မ်က္ခံုးေမြးထူထူႀကီးနဲ႕ အၾကည္႕စူးတဲ့ မ်က္လံုးေတြပဲ ရွိပါတယ္။
ပါပါးက အေတာ္ေလးကို ေအးပါတယ္။ သူတစ္ပါးကို ကူညီတဲ့ေနရာမွာလည္း ႏွစ္ေယာက္မရိွပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အရမ္းဦးစားေပးပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့သူထက္ ဆင္းရဲတဲ့သူေတြကို ပိုၿပီး အေပါင္းအသင္း လုပ္ပါတယ္။ ေအးတဲ့ေနရာမွာတာ ေအးတာ... ေျပာစရာရိွၿပီဆိုရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာမေထာက္ပဲ အားမနာတမ္း ေျပာပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြက သူ႕ကို အေတာ္ေလး ခ်စ္သလို... အေတာ္ေလးလည္း ေၾကာက္ၾကပါတယ္။ သူရဲ႕ မဟုတ္မခံ စိတ္ကို ေၾကာက္တာပါ။ အဲဒါစိတ္ကေတာ့ အဖိုးဆီက အေမြပါ။ အဲဒီအေမြက ကၽြန္ေတာ့္တို႕ ေသြးထဲအထိ ဆက္လက္ စီးဆင္းေနတုန္းပဲ။
ပါပါးက သားေတြကို ရိုက္တာႏွက္တာ အလြန္နည္းပါတယ္။ ပထမ သတိေပးတဲ့အေနနဲ႕ သူ႕ရဲ႕စူးရွတဲ့ မ်က္လံုးႀကီးေတြနဲ႕ စူးစိုက္ၾကည္႕တတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေလေျပေလးနဲ႕ပဲ ေျပာဆိုဆံုးမတာ မ်ားပါတယ္။ တခါတေလ မာမားက သားေတြကို ရိုက္ေနရင္ေတာင္ သူက ၀င္၀င္ဆြဲၿပီး တျခားေနရာ ေခၚေခၚထုတ္သြားပါတယ္။ အင္း... ပါပါးရိုက္တာကို ခံရၿပီဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ အေတာ္ေလးကို ဆိုးလြန္းေနလို႕ပဲ ျဖစ္မွာပါ။ ရိုက္ရင္လည္း ေသရာပါဒဏ္ျဖစ္မယ့္ ရိုက္ခ်က္မ်ိဳးေတြနဲ႕ တ၀ုန္း၀ုန္း တဒိုင္းဒိုင္း မရိုက္ပါဘူး။ ႀကိမ္လံုးေသးေသးေလးနဲ႕ပဲ နာတယ္ဆုိရံုေလး ရိုက္တာပါ။
ပါပါးက ေရွ႕ေနဘြဲ႕ရထားေပမယ့္ အဖိုးက ရန္ကုန္မွာ ေရွ႕ေန႕အလုပ္ မလုပ္နဲ႕။ မုသာ၀ါဒေတြ ေျပာရတာ မ်ားတဲ့အလုပ္ကရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ စားရတဲ့ထမင္း ၿမိဳမက်ဘူးဆိုတာနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ေလးဘီးကားေလးနဲ႕ အငွားကား ေမာင္းၿပီး မိသားစုကို တည္ေဆာက္ခဲ့တာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ညဘက္မွာ မီးပ်က္ရင္ ပါပါး ကားသိမ္းၿပီး အိမ္ျပန္လာမယ့္ အခ်ိန္ကို အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ ကားဘကၳရီအိုးနဲ႕ခ်ိတ္ၿပီး မီးခြက္ထြန္းေပးလို႕ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္မွာ လွ်ပ္စစ္လက္ဆြဲမီးအိမ္ေတြကို မ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို မီးခြက္ထြန္းေပးမွပဲ ညပိုင္းမွာ အိမ္စာလုပ္ရတာ အဆင္ေျပတယ္။ အိမ္စာမရိွတဲ့ ညေတြက်ေတာ့လည္း ကာတြန္းစာအုပ္ ဖတ္ျဖစ္တာေပါ့။
ပါပါးက စာဖတ္တဲ့ အက်င့္ကို အားေပးပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ မိုးေသာက္ပန္းေတြ လစဥ္ ၀ယ္ေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူ၀ယ္စုထားတဲ့ ဗုဒၶ၀င္ဇာတ္နိပါတ္ သရုပ္ေဖာ္စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဖို႕ထုတ္ေပးတယ္။ တခါတေလ မုန္႕ဖိုးေပးၿပီး အဲဒီမုန္႕ဖိုးကို စုထားခိုင္းတယ္။ ႏွစ္ကူးေတြမွာလည္း အန္ေပါင္းရရင္ ေပးမသံုးဘူး။ စုခိုင္းတယ္။ အဲဒီ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြနဲ႕ လုိခ်င္တဲ့ ပံုျပင္စာအုပ္ေတြကို ျပန္၀ယ္ေပးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ပိုက္ဆံကို စာအုပ္၀ယ္ဖို႕ စုဘူးထဲမွာ စုတတ္လာတယ္။ ႏိုင္ငံျခားအေၾကြေစ့ေတြ ေရွးေဟာင္းအေၾကြေစ့ေတြကိုလည္း ရွာရွာေဖြေဖြ ရလာရင္ သားေတြကို ေပးၿပီး စုခိုင္းတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကြေစ့ေတြ စုရင္း တံဆိပ္ေခါင္းေတြ စုတဲ့ ၀ါသနာရွင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာျပန္ေရာ။
အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေရာက္ေတာ့လည္း မိုးထက္ျမင့္ေသာ စိတ္ထားမ်ား ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကို ေပးဖတ္တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ၿပီးမွတ္မိတာဆိုလို႕ ဟင္နရီဒူးနန္႕တံဆိပ္ရ စိုင္းေအာင္လိႈင္ျမင့္ အေၾကာင္းပါတာ တစ္ခုပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ၾကက္ေျခနီစိတ္ဓါတ္၊ လူသားခ်င္းစာနာတဲ့စိတ္၊ လူမႈေရးစိတ္ဓါတ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ဆီကို ေရာက္ရိွလာတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလးကို မဖတ္မိရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုလို လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အခ်ိန္ေပးလုပ္ေနပါ့မလား ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အေသအခ်ာ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ပါပါးေက်းဇူးေၾကာင့္ အခုလို လူသားေတြကို အခ်ိန္ေပး ကူညီတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလး ရလာခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
သားေတြကို ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္ မေသာက္ရဘူးလို႕ မေျပာဘူး။ ေျပာတဲ့စကားက တစ္ခြန္တည္းပါ။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံ... ဘယ္သူ႕မွ ဒုကၡမေပးနဲ႔ တဲ့။ သူကိုယ္တိုင္ေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္ ကြမ္းမစားဘူး။ အရက္ေတာ့ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လူစံုရင္ အနည္းအက်ဥ္း ေသာက္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကိုေတြ အခုခ်ိန္ထိ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္း၊ အရက္၊ ေလာင္းကစား တစ္ခုမွ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ မာမားရဲ႕ ဆိုဆံုးမမႈ၊ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အင္း... ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... အေဖမ်ားေန႕အမွတ္တရအေနနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမြးသဖခင္ ေက်းဇူးရွင္ ပါပါးအေၾကာင္းကို စိတ္ထဲရင္ထဲမွာ ရိွသေလာက္ေလး ေရးဖြဲ႕မွတ္တမ္းတင္ထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခ်ိုဳ႕ကို ထုဆစ္ပံုေဖာ္ေပးခဲ့တဲ့ ပါပါးတစ္ေယာက္ က်န္းမာရႊင္လန္းႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ ေရာက္ေတာ့လည္း မိုးထက္ျမင့္ေသာ စိတ္ထားမ်ား ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကို ေပးဖတ္တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ၿပီးမွတ္မိတာဆိုလို႕ ဟင္နရီဒူးနန္႕တံဆိပ္ရ စိုင္းေအာင္လိႈင္ျမင့္ အေၾကာင္းပါတာ တစ္ခုပဲ မွတ္မိေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ၾကက္ေျခနီစိတ္ဓါတ္၊ လူသားခ်င္းစာနာတဲ့စိတ္၊ လူမႈေရးစိတ္ဓါတ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ဆီကို ေရာက္ရိွလာတယ္။ ဒီစာအုပ္ေလးကို မဖတ္မိရင္ ကၽြန္ေတာ္ အခုလို လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အခ်ိန္ေပးလုပ္ေနပါ့မလား ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အေသအခ်ာ မသိႏိုင္ပါဘူး။ ပါပါးေက်းဇူးေၾကာင့္ အခုလို လူသားေတြကို အခ်ိန္ေပး ကူညီတဲ့ စိတ္ဓါတ္ေလး ရလာခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။
သားေတြကို ကြမ္း၊ ေဆးလိပ္၊ အရက္ မေသာက္ရဘူးလို႕ မေျပာဘူး။ ေျပာတဲ့စကားက တစ္ခြန္တည္းပါ။ အဲဒါကေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ ကိုယ္ခံ... ဘယ္သူ႕မွ ဒုကၡမေပးနဲ႔ တဲ့။ သူကိုယ္တိုင္ေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္ ကြမ္းမစားဘူး။ အရက္ေတာ့ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ လူစံုရင္ အနည္းအက်ဥ္း ေသာက္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညီအစ္ကိုေတြ အခုခ်ိန္ထိ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္း၊ အရက္၊ ေလာင္းကစား တစ္ခုမွ မလုပ္ျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါကေတာ့ မာမားရဲ႕ ဆိုဆံုးမမႈ၊ ထိန္းေက်ာင္းမႈေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
အင္း... ဘာရယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... အေဖမ်ားေန႕အမွတ္တရအေနနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေမြးသဖခင္ ေက်းဇူးရွင္ ပါပါးအေၾကာင္းကို စိတ္ထဲရင္ထဲမွာ ရိွသေလာက္ေလး ေရးဖြဲ႕မွတ္တမ္းတင္ထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတခ်ိုဳ႕ကို ထုဆစ္ပံုေဖာ္ေပးခဲ့တဲ့ ပါပါးတစ္ေယာက္ က်န္းမာရႊင္လန္းႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
3 comments:
July Dream ရဲ႕ ပါပါးလည္း ဒီပို႔စ္ေလးကိုသာ ဖတ္ရရင္ သိပ္ေက်နပ္မွာပါ။ အေရးအသားလည္း ေျပျပစ္ညက္ေညာလို႔ ဖတ္ရတာ သိပ္စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
Great Post !!
I also miss my father :(
တခုခုေတာ့ အျမဲေပးေနတာပဲေနာ္ ..
Post a Comment