1818 Donation

၁၈၁၈ ဆိုလို႕ အလွဴေငြ တစ္ေထာင့္ရွစ္ရာတစ္ဆယ့္ရွစ္ ေဒၚလာလို႕ ထင္ေတာ္မမူၾကပါနဲ႕။ ၁၈၁၈ ႀကိမ္ေျမာက္ ခ်စ္ခြင့္ပန္ျခင္းလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စကၤာပူကၽြန္းပိစိမွာ M1 က ထုတ္တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္လို႕ရတယ္ ဆုိတဲ့ ဖုန္းကဒ္ေလးပါ။ ကဒ္တစ္ကဒ္ကို ၁၀ ေဒၚလာေပးရပါတယ္။ ၿမိဳ႕လည္ေကာင္ ပင္နီဇူလား ပလာဇာမွာ ၀ယ္ရင္ ဖုန္းတစ္ကဒ္ကို ၈ ေဒၚလာနဲ႕ ရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိင္ေတြမွာေတာ့ ၈ ေဒၚလာခြဲပါ။ ျမန္မာျပည္ကို ဆက္ရင္ ကဒ္တစ္ကဒ္ကို ၂၃ မိနစ္စာ ဖုန္းေခၚလို႕ရပါတယ္။ စလံုးေရာက္ ေရႊျမန္မာေတြ အသံုးမ်ားတဲ့ ကဒ္ေလးပါ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း စလံုးကို ေရာက္ေနတာဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ဖုန္းဆက္တဲ့အခါ အဲဒီကဒ္ပဲ သံုးျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါးနဲ႕ ေျပာစရာရိွရင္လည္း အဲဒီကဒ္နဲ႕ ဆက္ျဖစ္တယ္။ ေျပာမနာဆိုမနာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ဟိုဟိုဒီဒီ ပြားစရာရိွရင္လည္း အဲဒီကဒ္ပဲ သံုးျဖစ္တယ္။ အဲဒီကဒ္က ျမန္မာျပည္တြင္းက လူမွဳေရးလုပ္ငန္းေတြ အလွဴအတန္း ပံ့ပိုးမွဳေတြမွာလည္း ၾကားခံဆက္သြယ္ေရး တာ၀န္ခံပဲေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ တစ္ေယာက္ေသာသူနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာလည္း ေမတၱာေပါင္းကူး အလားသ႑ာန္ပါပဲ။

အရင္တုန္းကေတာ့ အေထြအထူး ေျပာစရာ ဆိုစရာ မရိွဘူးဆိုရင္ ၁ လကို ၃ ကဒ္ေလာက္ သံုးျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးေတြ လုပ္တုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္နဲ႕ ဆက္သြယ္ဖို႕ ၁ လကို ဖုန္းကဒ္ ၁၅ ကဒ္နဲ႕ ၂၀ ကဒ္အၾကား သံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါကလည္း ၃ လ... ၄ လ... ေလာက္ပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၁ လကို ၃ ကဒ္ေလာက္ပဲ သံုးျဖစ္ၿပီး အေျခအေန ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ အခု ၂၀၀၉ မတ္လမွာေတာ့ စံခ်ိန္တင္ေလာက္ေအာင္ ၁၈၁၈ ကဒ္ ၃၀ နီးပါး သံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ကေန ျပန္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ထူးဆန္းတဲ့ ေရာဂါတစ္ခု ၀င္လာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိတာကို ေလကုန္ခံ လက္ေညာင္းခံၿပီး မေမးေနပါနဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ေနျမင့္ေလ အရူးရင့္ေလလို႕ သေဘာထားလိုက္ၾကပါ။

အဲဒီေလာက္ အမ်ားႀကီး သံုးျဖစ္လို႕ ၁၈၁၈ ကို လွဴတယ္လုိ႕ ေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေပးလိုက္ရတဲ့ ေငြေၾကးတန္ဖိုးနဲ႕ ျပန္ရလိုက္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မွဳကို တန္တယ္လို႕ ယူဆထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒီကဒ္ ၃၀ စာအတြက္ ေငြကုန္ရတာကို မႏွေမွ်ာမိပါဘူး။ ကိစၥရိွလို႕ ဖုန္းဆက္တဲ့အခါမွာ တန္ရာတန္ေၾကး အခ်ိန္အတိုင္း ဖုန္းေျပာျဖစ္လုိက္ရရင္ ေက်နပ္ပါတယ္။ ၂၃ မိနစ္စာကို ၂၃ မိနစ္ ေျပာလိုက္ရတာမ်ိဳးေပါ့။

အခု လွဴတယ္ဆုိတာက်ေတာ့ ကိုယ္က ဘာမွ မေျပာလိုက္ရပဲ ဖုန္းကဒ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ အျဖတ္ခံရတာမ်ိဳးကို ေျပာခ်င္တာပါ။ မတ္လ ၂၇ ရက္... ေတာ္လွန္ေရးေန႕ မတုိင္ခင္ကလည္း ဖုန္းေတြ ေကာင္းေကာင္း ေျပာလုိ႕ မရပါဘူး။ ေန႕စဥ္ရက္ဆက္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ရက္ေတြ ဖုန္းဆက္လုိ႕ မရပါဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးေန႕ ၿပီးသြားေတာ့လည္း ဆက္လို႕ မရျပန္ဘူး။ အခုဆို ေတာ္လွန္ေရးေန႕ ၿပီးခဲ့တာ ၃ ရက္ရိွသြားၿပီ။ အဲဒါလည္း ဖုန္းဆက္လို႕ မရေသးဘူး။ ဘာေန႕ထူးေန႕ျမတ္ေတြ ဆက္ရိွေနသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။

ရန္ကုန္ကို ဖုန္းဆက္လုိက္ရင္ ဖုန္းေခၚသံကိုေတာ့ ၾကားေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ ဖုန္းေခၚသံ အစစ္ မဟုတ္ဘူး။ အသံက နည္းနည္းကြာတယ္။ တခါတေလက်ရင္ ဘာအသံမွ မၾကားရဘူး။ တခါတေလမွာေတာ့ တရုတ္သံနဲ႕ အိစိကြစိေတြ ျပန္ေျပာပါတယ္။ တခါတေလဆုိရင္ ထုိင္းအသံနဲ႕ ေျပာတာကိုလည္း ၾကားရတယ္။ ၾကားရတာေတြက ကိစၥမရိွပါဘူး။ ကိစၥရိွတာက ဖုန္းေခၚလို႕ မရပဲ ကဒ္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ အျဖတ္ခံရတာပါ။ အသားလြတ္ႀကီး နစ္နာတယ္လို႕ ခံစားရတယ္။ သဲထဲ ေရသြန္သလိုပဲ။

နည္းပညာအရ ဟိုဘက္က ျဖစ္တာလား ဒီဘက္က ျဖစ္တာလား ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေသခ်ာမသိပါဘူး။ သိၾကတဲ့အတုိင္း ျမန္မာျပည္က GSM ဖုန္းေတြကလည္း ေခၚမၾကား ေအာ္မၾကားေတြပဲေလ။ လိုင္းကလည္း မိတစ္ခ်က္ မမိတစ္ခ်က္။ ဟိုျဖတ္ဒီျဖတ္ေတြလည္း ရိွခ်င္ရိွႏိုင္ပါတယ္။ ပင္လယ္ေရေအာက္က ဖန္ႀကိဳးမွ်င္ေတြ ျပင္ေနတာနဲ႕လည္း မဆုိင္ေလာက္ပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ ရန္ကုန္မွာ ေနပူလြန္းလုိ႕ လိုင္းေတြ ပူးကုန္လို႕လား။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းကဒ္မွာ ပိုက္ဆံေတြ အျဖတ္ခံေနရတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာရပဲ ဖုန္းကဒ္ ၂ ကဒ္ ပလံုသြားပါတယ္။ ရလိမ့္ႏိုးႏိုး ဇြဲတင္းၿပီး ေခၚၾကည္႕ရင္း ဟယ္လို ဆုိတာေလးေတာင္ မေျပာလိုက္ရပါဘူး။ ဖုန္းေခၚသံေတြၾကားမွာ ပိုက္ဆံေတြ တတိတိနဲ႕ ကုန္သြားရွာပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ အခုအလွဴအတြက္... မိေအးတုိ႕ ႏွစ္ခါမက နာခဲ့တာလည္း သိၿပီးသားျဖစ္တဲ့ ဆိုင္ရာဆုိင္ရာ ဌာနနယ္ပယ္က ေမာင္မင္းႀကီးသားတုိ႕ သက္ရွည္ပါေစ ဘုန္းႀကီးပါေစဗ်ာ။ ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိပါေစနဲ႕ဗ်ာ။